Gina Lollobrigida – “La Lollo”, e bukura që sfidoi kohen

Founding Publisher.LP
Dec 5
5 min read

Rrevista Prestige

Rubrika Personalitet grua i disa talenteve e profesioneve që na frymëzon.

Portret - Analizë

Gina Lollobrigida – “La Lollo”, e bukura që sfidoi kohën

Lindur më 4 korrik 1927, në Subiaco të Lazios, Itali – një qytet i vogël i mbështjellë nga male dhe heshtje, ku tingujt e pasluftës ende përziheshin me shpresën.

Në këtë truall të përvuajtur, lindi një vajzë që do ta kthente imazhin e Italisë në një simbol universal të bukurisë, krenarisë dhe gruas që guxon të jetë më shumë se thjesht një figurë në ekran.

Në rininë e saj, Gina rritej mes varfërisë së pasluftës dhe ëndrrave që s’kishin kufi. Familja e saj, njerëz punëtorë dhe të thjeshtë, i dhanë një themel të fortë: besimin se arti dhe bukuria mund të jenë forma të dinjitetit njerëzor.

Në fytyrën e saj, Italia gjeti jo vetëm një imazh, por një shpirt.

Në fund të viteve 1940, ajo nisi si modele dhe mori role të vogla në filma. Në një kohë kur kinemaja italiane po ringrihej nga rrënojat e luftës, Gina Lollobrigida përfaqësonte një grua që nuk kishte frikë të shihej, të dëgjohej, të jetonte ndryshe.

Në sytë e saj kishte diçka më shumë se bukuri – kishte inteligjencë, një lloj sfide e heshtur ndaj botës mashkullore që e donte të bukur, por jo të mençur.

Në vitin 1952, me filmin “Fanfan la Tulipe”, ajo shpërtheu si një meteor që ndriçon qiellin e kinemasë evropiane. Ishte një swashbuckler francezo-italian që i solli famë ndërkombëtare – dhe me të, një ndjesi të re për femrën në ekran: dinamike, e gjallë, me sens humori dhe joshje natyrale.

Viti 1953 i solli rolin në “Beat the Devil” të John Huston, përkrah Humphrey Bogart – një takim i dy botëve: sensualiteti mesdhetar dhe ironia amerikane.

Aty, Gina tregoi se mund të sfidonte edhe gjigantët e Hollywood-it pa humbur thelbin e saj italian.

Shtypi e quajti “The Most Beautiful Woman in the World”, ndërsa Italia, me përkëdheli, “La Lollo” – një emër që do të mbetej sinonim i vetë magjisë.

Në 1953, me “Pane, amore e fantasia”, ajo preku zemrën e publikut italian. Një vajzë e fshatit, e guximshme dhe plot jetë, që bënte për vete çdo shikues.

Ky film dhe vazhdimi i tij e bënë një figurë të dashur në shtëpitë italiane – një simbol të thjeshtësisë dhe pasionit që sfidonte moralet e ashpra të kohës.

Më pas erdhi “La donna più bella del mondo” (1955), ku ajo luajti Lina Cavalieri-n, një tjetër grua e famshme, një zë soprano, një shpirt rebel. Ishte sikur Gina të luante veten – bukurinë që kërkon kuptim përtej pasqyrës.

Në 1961, ajo shkëlqeu në “Come September”, përkrah Rock Hudson, në një film që i dha çmimin Golden Globe. Ishte periudha e artë e saj – kur çdo buzëqeshje e saj bëhej imazh, çdo rol – legjendë.

Në vitet 1970 e 1980, Gina filloi të largohej gradualisht nga filmi, por jo nga arti.

Ajo mori në dorë aparatin fotografik dhe gjeti një mënyrë të re për të parë botën: përmes dritës, momenteve, fytyrave.

U bë fotografe e suksesshme, duke portretizuar figura si Paul Newman, Salvador Dalí, Henry Kissinger dhe Fidel Castro.

Në skulpturë, ajo shprehu atë që fjala nuk mundte: format e trupit dhe shpirtit që kërkonin liri. Puna e saj u ekspozua në galeri prestigjioze, dhe ajo u bë dëshmi se arti nuk ka moshë – vetëm frymë.

Trashëgimia – Gruaja që nuk u dorëzua para kohës

Vdiq më 16 janar 2023, në Romë, në moshën 95 vjeçare, duke lënë pas jo vetëm filma, por një epokë.

Gina Lollobrigida ishte më shumë se një aktore; ajo ishte simboli i një Italie që rilindi nga rrënojat, e cila mësoi ta përkthente dhimbjen në art dhe bukurinë në qëndresë.

Në thelb të saj qëndronte një filozofi e thjeshtë:

> “Bukuria kalon, por arti mbetet – dhe arti është mënyra më e butë për t’i bërë kohës të harrojë se ne jemi të përkohshëm.”

Në çdo epokë, Gina mishëroi një grua që nuk pranoi të mbetej figurë në murin e historisë.

Ajo ishte vajza e Subiacos që sfidoi botën, u bë yll, më pas artiste, dhe në fund – frymë.

Një testament i asaj që do të thotë të jetosh bukur, me pasion, me besim në dritën që s’shuhet.

Çmimet dhe njohjet – Një jetësim i bukurisë dhe talentit

Gina Lollobrigida nuk u vlerësua vetëm për bukurinë e saj ikonike, por edhe për aftësinë, talentin dhe ndikimin e saj ndërkombëtar. Disa nga njohjet më të rëndësishme të karrierës së saj përfshijnë:

Golden Globe (1961) – për rolin e saj në “Come September”, një çmim që shënon kulmin e pranimit të saj nga audienca dhe industria amerikane e filmit.

Nderime ndërkombëtare – Gina ka marrë çmime në festivale të ndryshme, duke përfshirë njohje për fotografi dhe skulpturë, duke dëshmuar se talenti i saj ishte multidimensional.

Medaljet dhe titujt nderues italianë – për kontributin në kulturën dhe artin italian, duke e bërë atë një figurë që shtrihet përtej ekranit.

Çdo çmim dhe njohje është reflektim i pasqyrës së saj të thellë artistike, ku bukuria e jashtme shndërrohet në art të qëndrueshëm dhe frymëzuese. Për Gina-n, çmimet nuk ishin thjesht medalje; ato ishin vlerësimi i një jetese të jetuar me pasion, disiplinë dhe kurajo.

Analizë.

Për të kuptuar pse Gina Lollobrigida ende sot mbahet mend dhe adhurohet, duhet të shohim më thellë sesa thjesht bukurinë e saj, në ndikimin kulturor, historik dhe filozofik që la pas.

Ndikimi i saj sot – Pse Gina nuk harrohet

1. Bukuria si simbol, jo si kufi

Gina nuk ishte vetëm fytyra e bukur e kinemasë italiane; ajo ishte një manifestim i elegancës dhe fuqisë femërore. Në vitet 1950 dhe 1960, gratë shpesh shiheshin si objekte në ekran. Gina, me prezencën e saj magnetike, sfidoi këtë stereotip: ajo ishte lidhje e bukurisë me inteligjencën, talentin dhe personalitetin e fortë. Sot, kur diskutohet për ikona të modës dhe filmit, ajo shërben si një shembull i bukurisë që nuk është thjesht fizike, por edhe shpirtërore.

2. Një urë ndërkulturore

Gina u bë një lidhje mes Italisë dhe Hollywood-it, duke prezantuar kulturën italiane në arenën ndërkombëtare. Filmat e saj si Fanfan la Tulipe, Beat the Devil dhe Come September e bënë emër të njohur globalisht, duke sjellë respekt dhe admirim për kinemanë europiane. Ajo tregoi se kultura mund të udhëtojë përtej kufijve, dhe sot kjo frymë ndërkombëtare vazhdon të frymëzojë artistët dhe audiencat e reja.

3. Multitalenti dhe kurajo artistike

Përveç aktrimit, Gina u përqendrua në fotografi dhe skulpturë – dhe jo si hobi i zakonshëm, por si një punë serioze artistike që u ekspozua në galeri ndërkombëtare. Ajo tregoi se një yll nuk kufizohet nga një formë arti, por mund të shndërrohet dhe zhvillohet vazhdimisht. Kjo është një mesazh që rezonon fuqishëm me njerëzit sot, në një epokë ku përveç specializimit, shumëllojshmëria e talentit vlerësohet.

4. Ikonë e stilit dhe elegancës

Edhe sot, veshjet, makijazhi dhe praninë e saj në fotografi e shikojmë si model për stilin klasik, që nuk lodhet kurrë me kohën. Për breza të rinj dhe historianë të modës, Gina përfaqëson harmoninë mes elegancës, personalitetit dhe besimit në vetvete.

5. Figura humane dhe inspiruese

Pas dritës së reflektorëve, Gina mbeti gjithmonë tërheqëse për publikun për mënyrën si trajtoi jetën: respekt për familjen, angazhim në art, dhe një sens të thellë të historisë.

Ajo nuk humbi kurrë konturin njerëzor, duke u bërë një figurë që njerëzit ndiejnë si të prekshme, reale.

Gina Lollobrigida nuk harrohet sepse nuk ishte thjesht një ikonë e kohës së saj – ajo ishte manifestimi i një epoke dhe fryma që tejkalon epokat. Ajo na tregon se bukuria, arti dhe karakteri mund të bashkëjetojnë dhe të krijojnë një trashëgimi të përjetshme.

Sot, kur shohim fotot ose filmat e saj, nuk shohim vetëm një fytyrë të bukur, por një shprehje të kurajos, talentit dhe elegancës që nuk vdes kurrë.

Prestige Magazine