Ese artistike mbi trashëgiminë kulturore të Medvegjës

Ese artistike mbi trashëgiminë kulturore të Medvegjës

Në kopertinën e revistës “Prestige 2025” shfaqet një vajzë e re, e veshur me kostum tradicional nga trevat shqiptare të Medvegjës dhe Luginës së Preshevës. Në sytë e saj lexohet krenaria e një brezi që mban mbi supe një trashëgimi të pasur shpirtërore, ndërsa në qëndrimin e saj pasqyrohet një histori e gjatë rezistence dhe dashurie për kulturën kombëtare.

Veshja tradicionale, e stolisur me ngjyra të forta, me punime të imëta dhe me simbole të lashta, është një thesar i gjallë i artit popullor. Por ajo nuk është i vetmi element i trashëgimisë që shqiptarët e Medvegjës kanë ruajtur me fanatizëm. Krahas saj, është gjuha shqipe që ende dëgjohet në sofrat familjare, në këngët popullore dhe në rrëfimet e pleqve. Është fjala e ëmbël amtare që vazhdon të bartë historinë, këngët e dasmave, ninullat dhe urimet e përditshme.

Po aq të gjalla janë edhe zakonet dhe traditat: mikpritja bujare, respekti për të moshuarit, festat familjare që shndërrohen në kremtime të bashkimit shpirtëror. Vallet shqiptare, me ritme të lashta e hapa plot energji, mbeten gjuhë e trupit që lidh të rinjtë me rrënjët. Rituali i dasmave, këndimi polifonik, gatimet tradicionale – të gjitha këto janë dëshmi e një kulture që nuk është shuar kurrë, pavarësisht vështirësive historike.

Medvegja, edhe pse gjendet jashtë kufijve politikë të Shqipërisë, është pjesë e pandashme e hartës shpirtërore shqiptare. Ruajtja e gjuhës, e zakoneve dhe e veshjes tradicionale është një akt dashurie ndaj identitetit dhe një urë që lidh brezat me të kaluarën e tyre.

Ky imazh nuk është vetëm estetikë – është një kujtesë e fuqishme se trashëgimia jonë nuk përbëhet nga një element i vetëm, por është një mozaik i gjuhës, i veshjeve, i riteve dhe i shpirtit shqiptar që jeton edhe sot në Medvegjë e më gjerë.

Autor.Liliana Pere.