Pavarësisht Angelina Jolie, Maria nuk është plotësisht bindëse

Kinema

Pavarësisht Angelina Jolie, Maria nuk është plotësisht bindëse

Edhe me praninë e Jolie në rolin e legjendës së operës Maria Callas (dhe një kast i shkëlqyer aktorësh mbështetës si Pierfrancesco Favino dhe Alba Rohrwacher), filmi i Pablo Larraín nuk shkon deri në fund

nga Richard Lawson

30 gusht 2024

Imazhi mund të përmbajë kapele veshjesh Person dhe i rritur

Me mirësjelljen e Komplizen Film.

Në Maria, një biopik rreth këngëtares së madhe të operës Maria Callas që u shfaq për herë të parë në Festivalin e Filmit në Venecia, Angelina Jolie përballet me rolin e saj të parë kryesor në tre vjet, si dhe rolin e saj të parë të madh dramatik në shumë kohë. Me sa duket, ajo që e tërhoqi aktoren do të kishte qenë vizioni i hutuar i regjisorit Pablo Larraín për një ikonë në rënie, ndoshta për shkak se Larraín tashmë e ka bërë atë në të kaluarën me rezultate të mira për aktoret e tij.

Maria, në fakt, është filmi i tretë në serinë e studimeve të brendshme dhe jo lineare të Larraín për një grua të famshme në një udhëkryq. Jackie tregon historinë e Jacqueline Kennedy në ditët menjëherë pas vrasjes së burrit të saj. Spencer shikon Princeshën Diana ndërsa kalon një fundjavë të fundit të palumtur me princin e atëhershëm Charles dhe familjen e tij. Larraín ka zhvilluar një lloj marke, një përmbysje të normave të biopikut që kërkon të zbulojë të vërtetën emocionale në themel në vend që thjesht të rindërtojë me zell një sërë ngjarjesh. Ka punuar shkëlqyeshëm në Jackie, një film çuditshëm i frikshëm; Pak më pak në errësirën mbytëse të Spencerit.

Psikologjikisht simpliste dhe tepër e sjellshme, Maria është më e dobëta nga të treja. Filmi ka diçka arbitrare dhe jo specifike. Duke eliminuar disa detaje, Maria mund të jetë për çdo diva të madhe: imazhin e paqartë të një gruaje që kalon javën e fundit të jetës së saj. Ajo që nuk është bindëse është ikonografia e Larraín dhe skenaristit Steven Knight, të cilët shkojnë përtej abstraksionit artistik për të zbarkuar në sferën e paqartësisë.

VIDEO

Sabrina Karpenter krijon autoportretin e saj për Vanity Fair

Kjo mund të jetë pjesërisht për shkak të zgjedhjes së subjektit. Maria Callas, e cila vdiq në moshën 53-vjeçare në vitin 1977, ishte sigurisht një legjendë e botës së operës, e njohur në të gjithë botën. Ajo ka vuajtur pjesën e saj të tragjedive dhe skandaleve tabloide. Por kjo nuk shkakton të njëjtin lloj apeli ndërkombëtar të lidhur me Jackie dhe Diana, të cilët në vend të kësaj kanë qenë duke duruar emblemat e glamour dhe privilegjit të lënë në hije nga dredhitë dhe kthesat mizore. Imagjinoj se shumica e shikuesve do ta shohin Marian me më pak paramendime, por edhe me më pak aftësi për të plotësuar boshllëqet në portretin e Larraín për të. Qasja tipike e drejtorit, në fakt, del të jetë më pak e efektshme kur nuk bëhet fjalë për të përmbysur apo komplikuar ndonjë ide të vendosur për një person.

REKLAMA

Informacioni biografik që filmi përmban në të vërtetë është paraqitur gjithashtu në një mënyrë të përafërt. Në një flashback bardhë e zi, mësojmë se Maria Callas u shfrytëzua në thelb nga nëna e saj gjatë Luftës së Dytë Botërore, një traumë nga e cila ky version i këngëtares nuk shërohet kurrë. Është një patologji bindëse, por Larraín nuk banon në të: ai është më i interesuar, në fakt, në marrëdhëniet e Maria Callas me Aristotel Onassis (Haluk Bilginer), i cili përfundimisht do të fundoset kur Onassis të martohet me Jackie Kennedy (këtu ndoshta Larraín kënaqet duke cituar qëllimisht veten). Filmi beson se publiku do të ndjejë dramën e madhe të kësaj historie dashurie të torturuar, por këto valë emocionesh nuk vijnë kurrë. Në mënyrë të ngjashme, reflektimet illusoire mbi jetën, artin dhe karrierën që Maria Callas i beson një intervistuesi fiktiv të luajtur nga Kodi Smit-McPhee nuk janë shumë të thella dhe tepër të parashikueshme. Këto interlude, evazive dhe gjenerike siç janë, nuk ofrojnë shumë ushqim për të menduar.

Megjithatë, Jolie i jep pak jetë këtij ushtrimi programor: aktorja murmurit dhe rënkon me një theks të këndshëm të mesit të shekullit, që nuk ngjan shumë me Callas-in e vërtetë, por është ende një transformim i jashtëzakonshëm. Jolie e bën akut keqardhjen e Callas dhe krenarinë e plagosur, të cilat dalin në sipërfaqe në fytyrën e saj ndërsa përpiqet të mbajë kokën lart siç duhet një prima donna. Ajo nuk shkon aq thellë sa Natalie Portman në Jackie, por kjo nuk është pikërisht ajo që i kërkohet të bëjë këtu. Në disa mënyra, aktores iu desh të kufizohej për të siguruar një manifestim fizik të muzikës, në formën e regjistrimeve të Maria Callas që ndjekin njëra-tjetrën gjatë gjithë filmit, ndonjëherë të përziera me zërin e vetë Jolie. Në këto skena aktorja ka disa vështirësi, duke mos qenë kurrë në gjendje të na bindë plotësisht se këto shënime të pakufishme dhe këto kadenca melankolike vërtet vijnë prej saj. Qoftë çështje me performancën e Jolie apo me procesin e përshtatjes së zërit në postprodhim, filmi vuan. Këto momente në të cilat Callas humbet veten në këndim, ose lufton për të bërë rrugën e tij përmes saj, janë pikat fikse të Marias, por ato rezulton të jenë mjaft të paqëndrueshme.

Artikujt më të lexuar

Angelina Jolie bjonde në Venecia 81: "Ne i lehtësuam flokët brenda një viti e gjysmë, u takuam në vende të fshehta", tha stilistja e saj e flokëve

Flokët

Angelina Jolie bjonde në Venecia 81: "Ne i lehtësuam flokët brenda një viti e gjysmë, u takuam në vende të fshehta", tha stilistja e saj e flokëve

e Alessandra Paudice

Achille Costacurta, videot larg Italisë (të cilat ngrenë thashetheme të reja)

Të famshmit

Achille Costacurta, videot larg Italisë (të cilat ngrenë thashetheme të reja)

Pierfrancesco Favino: "Në Maria improvizuam disa skena. Me Angelina Jolie dhe Alba Rohrwacher, u krijua një ndjenjë intimiteti»

Kinema

Pierfrancesco Favino: "Në Maria improvizuam disa skena. Me Angelina Jolie dhe Alba Rohrwacher, u krijua një ndjenjë intimiteti»

e Stefania Saltalamacchia

Komerciale

Efekti i pazakontë i këngës është përfaqësues i artit të përpiktë të Marisë në tërësi. Admirimi ynë për arrogancën që ndjen Larraín për këto gra shpesh të keqkuptuara, figura të keqtrajtuara dhe të ennobluara nga forcat e parave dhe historisë, fillon të lërë vend. Me Spencerin dhe sidomos me Marian, regjisori nuk duket se kërkon mirëkuptim, por përkundrazi të përkulë trashëgiminë e nënshtetasve të tij me stilin e tij të preferuar, sikur thjesht të kishte kërkuar një grua nga e kaluara me një jetë tragjike për të bredhur këtu dhe atje nëpër shtëpitë luksoze të parafabrikuara të përhumbura nga fantazmat e seteve të tij.

Unë ende preferoj stilin e tij biografik me variantin standard: në këtë lloj filmi, nëse asgjë tjetër, ka një përpjekje për t'u marrë me të paefektshmen. Por nëse Larraín do të vazhdonte këtë projekt, ndryshimi i qasjes së tij mund të ishte i përshtatshëm për të. Ndoshta ai mund të përqendrohej në personazhe si ato të luajtura ndjeshëm nga Pierfrancesco Favino dhe Alba Rohrwacher, një majordom i kujdesshëm dhe kuzhinier që kujdeset për punëdhënësin e tyre të sëmurë me kujdesin e një anëtari të shqetësuar të familjes. Nëpërmjet pranisë së tyre të heshtur dhe të dëshpëruar, Maria godet një kordë lëvizëse: idenë se këta dy individë mund të jenë njerëzit e fundit në tokë që e njohin me të vërtetë atë yll që po vdes. Vetëm në sytë e tyre kapim pasqyrimin e dobët të diçkaje që Maria na mohon ndryshe: një grua në të gjitha aspektet.