Qamil Poda: Një jetë që u bë frymë për shekujt, Komandanti i flotes detare.

#RevistaPrestige

#inspiration

#personality

Rubrika: Personalitete që i kujtojme me respekt e na frymezojnë

Qamil Poda: Një jetë që u bë frymë për shekujt, Komandanti i flotes detare, Kolonjari patëriot

Në “Revista Prestige” ne besojmë se historia nuk është thjesht një radhë ngjarjesh, por një thesar i shpirtit njerëzor.

Ka jetë që nuk shuhen në faqe kalendari, por hapen si dritare që frymëzojnë breza. Një prej tyre është jeta e Qamil Podës — një jetë që nuk mbaroi me vitet e saj, por fill

Filloi të lulëzojë në frymën e atyre që e kujtojnë.

Ai është shembulli i asaj se si njeriu mund të bëhet udhërrëfyes për një komb, mishërim i guximit, mendjes dhe përkushtimit, një figurë e rrallë që e ngre kujtesën kombëtare në piedestalin e frymëzimit.

Më 22 nëntor 1925, në Kolonjë, lindi Qamil Poda, pjesëtar i familjes Poda — një familje që i ka dhënë historisë shqiptare figura me peshë të jashtëzakonshme.

Rrënjët e kësaj familjeje lidhen ngushtë me Zylyftar Podën, një nga figurat e nderuara të rezistencës shqiptare gjatë shekullit XIX. Që në fëmijëri, Qamili u rrit mes rrëfimeve të rezistencës dhe amanetit për atdheun; ai kuptoi herët se trashëgimia e një emri nuk është fat, por përgjegjësi. Fëmijëria e tij nuk ishte e shoqëruar nga komoditet, por nga edukimi i brendshëm moral, një edukim që do ta drejtonte në rrugën që bën dallimin mes njeriut të zakonshëm dhe atij që lë gjurmë.

Kur ishte vetëm 17 vjeç, në vitin 1942, në kohën kur Shqipëria gjendej nën pushtimin italian, Qamil Poda u bashkua me lëvizjen antifashiste në radhët e gjimnazistëve të Tiranës. U rrethua nga shokë idealistë: Adnan Qatipi, Myslym Keta, Alqi Kondi, Janaq Kilica, Sul Domi, Gjik Kuqali, të cilët nën drejtimin e Gogo Nushit dhe Beqir Ballukut formonin atë gjeneratë të artë të rinisë që e pa lirinë si detyrë jetësore. Aktiviteti i tij antifashist solli arrestimin nga pushtuesit italianë, por ai u arratis dhe vazhdoi rrugën që e kishte nisur, duke iu bashkuar çetave të rezistencës në Tiranë dhe më pas në Pezë, ku gjeti frymën e rezistencës së babë Myslymit.

Në vijim, ai u rreshtua në Brigadën e Tretë Sulmuese, nën komandën e Heroit të Popullit Rrahman Perllaku, një ndër formacionet më luftarake të LANÇ-it, që u shqua për betejat kundër pushtuesve gjermanë dhe bashkëpunëtorëve të tyre. Në malet, në shi, në bora dhe në terrin e luftës, ai formoi veten jo thjesht si një luftëtar, por si njeri që kuptoi kuptimin e sakrificës: liria nuk është dhuratë, por dritë që ndizet me gjak.

Pas fitores së luftës, Shqipëria kishte nevojë për njerëz të ditur që do të ndërtonin strukturat shtetërore dhe ushtarake. Qamil Poda u përfshi në këtë proces me seriozitet të jashtëzakonshëm.

Në vitin 1946, ai u dërgua për studime në Akademinë e Artilerisë në Sumi (Kiev, Ukrainë), një institucion i rëndësishëm i Bashkimit Sovjetik, ku studioi deri në vitin 1949.

Aty mori bazën e fortë të formimit të tij profesionist në strategji, taktikë dhe sisteme artilerie.

Por nuk ndaloi me kaq. Disa vite më vonë, në periudhën 1956–1959, u diplomua në Akademinë e Shtatmadhorisë së Marinës “Voroshillov-Kuznjecov” në Leningrad (Shën Petersburg), një akademi elitare e forcave detare sovjetike.

Pikërisht aty, në brigjet e Nevas, ku lindnin komandantët më të zotë të flotave të Lindjes, u formua mendja strategjike detare e Qamil Podës.

Kur u kthye në Shqipëri, filloi një epokë e re për të — epoka e shërbimit të lartë në Forcat e Armatosura, ku ai do të ngjitej në nivelet më të larta të udhëheqjes.

Flota Luftarake Detare, një nga institucionet më strategjike të shtetit, ishte në një moment kritik.

Shqipëria e viteve ’70 kërkonte të rrite kapacitetet e veta, të forconte patrullimin detar, të modernizonte bazat në Pashaliman, Porto Palermo dhe repartet e tjera.

Sipas buletinit zyrtar të Ministrisë së Mbrojtjes, Qamil Poda fillimisht shërbeu si Zëvendëskomandant i Flotës, dhe në shtator 1973 u emërua Komandant i Flotës Luftarake Detare të Shqipërisë, funksion të cilin e mbajti deri në korrik 1981, duke pasuar komandantin e njohur, Kundëradmiralin Abdi Mati. Në këto vite, ai udhëhoqi fluksin e ndërtimeve, kontrollin e patrullimeve, ngritjen e kapaciteteve teknike dhe operacionale të flotës. Njohuria e tij e thellë taktike dhe strategjike e shndërroi Flotën Luftarake Detare të Shqipërisë në një strukturë që gëzonte respekt të lartë institucional.

Në fakt, në çdo bazë detare që vizitoi, ai linte gjurmë: nga sistemimi i anijeve patrulluese, tek përgatitja e kuadrove, tek ngritja e disiplinës ushtarake.

Ai e dinte se deti është prova e karakterit, sepse horizonti kërkon sy të kthjellët dhe vendimet kërkojnë mendje të ftohtë. Për Podën, deti nuk ishte vetëm terren: ishte një filozofi e gjithë jeta. Ai thoshte shpesh se “deti është libri që nuk mbarohet kurrë”, dhe këtë libër ai e lexoi çdo ditë të udhëheqjes së tij.

Pas mbylljes së periudhës së tij në komandim, ai nuk u shkëput nga shërbimi publik. Përkundrazi, në vitet pas pensionit, Qamil Poda u bë një figurë e rëndësishme në Organizatën e Veteranëve të LANÇ, ku punoi pa u lodhur për ruajtjen e kujtesës së brezit të luftës dhe për transmetimin e vlerave tek brezat e rinj.

Ai u bë zëri i qetë, i mençur dhe i thellë i një epoke që tashmë vetëm mund të rrëfehej.

Përmendet gjithashtu kontributi i tij në takimet me Divizionin e Kukësit dhe me përfaqësues të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, ku përvoja e tij e dhënë me maturi u vlerësua si urë mes dy brezave luftëtarë.

Në vitin 2019, me rastin e 94-vjetorit të Forcave Detare, dekorohet me “Medaljen e Artë të Shqiponjës”, një dekoratë e rrallë që i jepet figurave që kanë lënë gjurmë të thella në historinë ushtarake dhe shtetërore.

Përveç kësaj medaljeje, dokumentet flasin për rreth 20 urdhra dhe medalje të tjera që Poda mori gjatë jetës, si për aktivitetin e tij luftarak, ashtu edhe për kontributin e tij profesional në detari.

Sot, emri i Qamil Podës është i gdhendur jo vetëm në kujtesën e veteranëve e të strukturave ushtarake, por edhe në vetë gjeografinë e qyteteve shqiptare: dy rrugë, një në Tiranë dhe një në Durrës, mbajnë emrin e tij — testament i faktit që jeta dhe vepra e tij janë tashmë gurë themeli të identitetit tonë modern.

Në fund, duhet thënë se Qamil Poda nuk ishte vetëm një komandant; ai ishte një filozof i detit, një mjeshtër i disiplinës dhe një njeri që e kuptoi se sakrifica është forma më e lartë e dashurisë për atdheun.

Jeta e tij ishte një dialog i vazhdueshëm mes njeriut dhe detit, mes historisë dhe mbijetesës, mes qetësisë dhe furtunës. Ai tregoi se guximi nuk është vetëm betejë me armë në dorë, por betejë me vetveten — me limitet, frikën, barrën e përgjegjësisë dhe sfidën e të qenit shërbëtor i kombit.

Prandaj, Qamil Poda mbetet i pavdekshëm jo sepse jetoi 56 apo 80 apo 100 vite; ai mbetet i pavdekshëm sepse jeta e tij vazhdon të frymojë, si një dritë e qetë në horizontin e historisë sonë kombëtare.

© 2024–2025 Liliana Pere – Founder. Publisher. Researcher. Author

Prestige Magazine