Sa i mungon realitetit babai i fjalës së urtë, i mençurisë së kombit Dritëro Agolli !
- Feb 3
- 4 min read
Sa i mungon realitetit babai i fjalës së urtë, i mençurisë së kombit
Dritëro, babai i të gjithëve, fjala jote kumbonte si zëri i dheut,
si kënga e fshatit,
si psherëtima e një nëne që pret birin e saj në prag.
Ti ishe ai që e deshe njeriun me gjithë brengat e tij, që e ngrite fjalën në art dhe dhimbjen në varg.
Na mësoje me poezinë tënde të duam mëmëdhenë, ta shohim nënën tonë si Shqipërinë dhe Shqipërinë si nënën tonë.
Na dhe forcë të kuptojmë se fjala ka peshë, se e vërteta qëndron mbi gjithçka, dhe se njeriu është aq i madh sa ndershmeria puna dhe e verteta , ëndrrat e tij.
Sa herë lexojmë vargjet e tua, sikur të dëgjojmë përsëri në dhomën e heshtur, duke na pritur, duke na folur me atë butësinë e mendimtarit që di të dojë dhe të qortojë njëkohësisht.
Na mungon, Dritëro! Na mungon ti, fjala jote e urtë, mençuria jote prej atdhetari të vërtetë.
Por fjala jote nuk do të shuhet kurrë. Ajo do të mbetet në mendjet dhe zemrat tona, si një dritë që s’e fik as nata më e gjatë.
Na mungon babai i fjalës së urtë, i mençurisë së kombit
Ah, Dritëro, sa duhesh në këtë kohë!
Në kohën e zhurmës, ku fjala e urtë është bërë e rrallë, ku të thjeshtët presin një zë që t’i mbrojë, ku politika rrëshqet mbi fjalë të kota, pa mendim, pa shpirt.
Sa mungon pena jote, që dinte të shkruante për njeriun e zakonshëm me madhështi, për fshatarin që punon tokën, për gruan që mban mbi supe dhe familjen, dhe dhimbjen, dhe dashurinë për këtë dhe.
Ju mungon përkrahja jote njerëzve të thjeshtë, që ti i bëre të ndihen të mëdhenj, që i ngrite me fjalën tënde të drejtë, që u dhe zë, dinjitet, forcë.
I mungon fjala jote e duhur kësaj dalldie politike, që s’di më të ndalet, që s’ka më vertetesi, që nuk dëgjon, nuk mendon, nuk ndjen.
Po ti s’je larg, Dritëro!
Ti je aty, në vargjet që na dhe, në urtësinë që na mësove, në mendimin që nuk vdes.
Por ne kemi mall… shumë mall!
Sa mungon babai i fjalës së urtë, i mençurisë së kombit
Kishe shpirt, kishe mendje, kishe kurajë!
Të flisje për të thjeshtin pa e ulur,
të qortoje të madhin pa frikë,
të doje këtë vend pa kushte, pa maska, pa lajka.
Ah, Dritëro, sa duhesh sot!
Në këtë kohë fjalësh të zbrazëta, ku mençuria është zë i shuar,
ku guximi është bërë heshtje, dhe drejtësia një ëndërr e prerë.
Ti e dije dhimbjen e popullit, e dije etjen për drejtësi.
Ti e dije peshën e vargut, që mund të shkundte shpirtin,
që mund të mbillte dritë, aty ku nata rëndonte mbi ne.
Tani fjala jote rri si një gur i shenjtë,
në zemrat tona, në librat e tu, në mendjet që nuk harrojnë.
Po ne kemi mall… shumë mall!
Na mungon babai i fjalës së urtë, i mençurisë së kombit
Kishe shpirt, kishe mendje, kishe kurajë!
Të flisje për të thjeshtin pa e ulur,
të qortoje të madhin pa frikë,
të doje këtë vend pa kushte, pa maska, pa piar.
Ah, Dritëro, sa duhesh sot!
Në këtë kohë fjalësh të zbrazëta, ku mençuria është zë i shuar,
ku guximi është bërë heshtje, dhe drejtësia një ëndërr e prerë.
Ti e dije dhimbjen e popullit, e dije etjen për drejtësi.
Ti e dije peshën e vargut, që mund të shkundte shpirtin,
që mund të mbillte dritë, aty ku nata rëndonte mbi ne.
Tani fjala jote rri si një gur i shenjtë,
në zemrat tona, në librat e tu, në mendjet që nuk harrojnë.
Po ne kemi mall… shumë mall!
Na mungon babai i fjalës së urtë, i mençurisë së kombit
Ishe i ndershëm, babaxhan, i madh në thjeshtësinë tënde.
Flisje me njerëzit si të ishin miqtë e tu të vjetër,
u jepje fjalën e duhur, pa zbukurime, pa shtirje.
Kush nuk të deshi ty?
Kush nuk u pa në vargjet e tua?
Kush nuk mësoi prej teje si të dojë këtë vend,
si të mbajë kokën lart, edhe kur koha është e rëndë?
Ti shkrove për nënën, për dheun, për fshatarin, për qytetin,
për dashurinë që nuk matet me fjalë të mëdha,
por me zemër, me besë, me përkushtim.
Ah, Dritëro! Na mungon!
Në çdo cep të kësaj toke, ku fjala e ndershme është bërë e rrallë,
ku mençuria është harruar, e politika flet, por nuk dëgjon.
Po ti je aty, në librat që s’plaken, në vargjet që frymojnë,
në zemrat që ende të lexojnë, që ende të duan.
E ne kemi mall… shumë mall!
Na mungon babai i fjalës së urtë, i mençurisë së kombit
Peshonte fjala jote, si gur themeli në mendjen e kombit,
si buka e ndarë mes njerëzve të thjeshtë,
si urtia e një plaku që sheh përtej kohës.
Por tani peshon edhe më shumë!
Në një botë ku fjalët janë bërë të lehta,
ku e vërteta zëvendësohet me zhurmë,
ku urtësia është mall i rrallë.
Vlera jote nuk është kujtim, por dritë që ndriçon ende,
në vargjet që nuk vdesin, në mendjet që nuk harrojnë.
Ti dhe dashuri, dhe kurajë, dhe mençuri.
Na mësove të duam, të mendojmë, të guxojmë.
Ah, Dritëro, sa duhesh sot!
Sa mungon zëri yt mes gjithë kësaj rrëmuje!
Por fjala jote rri këtu, e rëndë si gur, e butë si puhizë,
e përjetshme si vetë kombi që e deshe aq shumë.
Nga Liliana Pere.