Tolstoi mund të përshkruhet si një shkrimtar dhe filozof i thellë rus, i njohur për veprat madhështore si Lufta dhe Paqja dhe Ana Karenina

Tolstoi mund të përshkruhet si një shkrimtar dhe filozof i thellë rus, i njohur për veprat madhështore si Lufta dhe Paqja dhe Ana Karenina. Ai ishte një humanist i përkushtuar, që promovoi jetën e thjeshtë, paqen, dhe dashurinë për njerëzimin.

Tolstoi mund të përshkruhet si një shkrimtar dhe filozof i thellë rus, i njohur për veprat madhështore si Lufta dhe Paqja dhe Ana Karenina. Ai ishte një humanist i përkushtuar, që promovoi jetën e thjeshtë, paqen, dhe dashurinë për njerëzimin. Në mendimet e tij filozofike, ai kritikonte dhunën, pushtetin dhe hipokrizinë e shoqërisë, duke u bërë një udhërrëfyes shpirtëror për shumë njerëz.

Një histori e vërtetë: Jeta e Lev Tolstoit

Në një mëngjes të qetë shtatori, në vitin 1828, në një kështjellë të bukur të vendosur në Yasnaya Polyana — një zonë e gjelbër, kodrinore, afër Tulas në zemër të Rusisë — lindi një djalë i vogël që do të ndryshonte historinë e letërsisë dhe mendimit njerëzor: Lev Nikolajeviç Tolstoi.

Familja e tij ishte aristokrate. I ati, Konti Nikolai Tolstoi, ishte një burrë i ditur dhe serioz, i përfshirë në punë shtetërore, por me një shpirt të heshtur. Nëna, Maria Volkonskaya, vinte nga një prej familjeve më fisnike të Rusisë. Ajo ishte e ndjeshme, e edukuar, dhe shumë e dashur, por fatkeqësisht, vdiq kur Leva ishte vetëm 2 vjeç. Edhe babai vdiq disa vite më vonë. Kështu, fëmijëria e tij u shënua nga një trishtim i hershëm dhe humbje që e përndoqën gjithë jetën. Ai dhe vëllezërit e tij u rritën nga të afërm dhe guvernantë që kujdeseshin për ta, por asgjë nuk e zëvendësoi kurrë dashurinë prindërore.

Një fëmijëri mes librave dhe pyjeve

Yasnaya Polyana nuk ishte vetëm një vendbanim; ishte një botë më vete. Aty kishte pyje të thella, shtigje me lule, kuaj, shërbëtorë dhe mësues privatë. Leva ishte një fëmijë i turpshëm, por me sy shumë kureshtarë. Ai shpesh humbiste në libra dhe në pyll. E donte natyrën, dhe rrinte me orë të tëra duke parë retë ose duke vëzhguar insektet.

Kur ishte adoleshent, u dërgua në Universitetin e Kazanit për të studiuar orientalistikë e më vonë jurisprudencë, por nuk e përfundoi. Ai nuk e duronte mësimin e thatë, rregullat e ngurta dhe kokëfortësinë e sistemit arsimor të kohës. U kthye në Yasnaya Polyana dhe filloi të shkruante ditarë, të filozofonte, të kërkonte kuptimin e jetës. Edhe pse kishte para, kishte gjithçka… ndjente se i mungonte diçka thelbësore.

Nga oficer në luftë, tek shkrimtar i njohur

Në vitin 1851, Tolstoi shkoi të jetonte me vëllain e tij në Kaukaz dhe u bashkua me ushtrinë. Mori pjesë në Luftën e Krimesë, një periudhë e errët, ku ai pa me sytë e tij vdekjen, tmerrin, dhe absurditetin e luftës. Ajo që pa atje, do ta përndiqte gjithmonë. Gjatë kësaj kohe, filloi të shkruajë “Fëmijëria”, “Rinia” dhe “Përshkrime nga Sebastopoli”, tregime që i dhanë emër në gjithë Rusinë.

U bë një figurë publike, i respektuar dhe i ftuar në sallonet më të larta të shoqërisë ruse. Ishte kont, i pasur, i famshëm, por sërish... nuk ndjente paqe. Ajo që të tjerët e quanin sukses, atij i dukej bosh.

Dashuria, familja dhe krijimet më të mëdha

Në vitin 1862, Tolstoi u martua me një vajzë 16 vite më të re, Sofja Andreyevna Bers, me të cilën pati 13 fëmijë (prej të cilëve shumë vdiqën të vegjël). Sofja e kopjonte me dorë veprat e tij, i ishte përkushtuar, por marrëdhënia e tyre shpeshherë bëhej e vështirë, sidomos kur Tolstoi filloi të kalonte në një fazë tjetër të jetës.

Gjatë kësaj periudhe, shkroi dy romanet më të mëdhenj të letërsisë botërore:

“Lufta dhe Paqja”: Një epope mbi jetën gjatë pushtimit të Napolonit. Me qindra personazhe, thellësi psikologjike dhe filozofi.

“Ana Karenina”: Historia tragjike e një gruaje që lufton për dashurinë e vërtetë në një shoqëri që e dënon.

Kriza shpirtërore dhe revolucioni i brendshëm

Pas moshës 50-vjeçare, Tolstoi u rrëzua shpirtërisht. Ai kishte gjithçka: famë, pasuri, një grua besnike, fëmijë, lavdi botërore — por një boshllëk i pashpjegueshëm e gërryente.

Një ditë, në rrugët e Moskës, pa një jetim që dridhej nga i ftohti. E mori në shtëpi. Dhe në atë moment të vogël gjeti më shumë paqe sesa në të gjithë suksesin e tij. Kështu, Tolstoi filloi të jetonte një jetë të thjeshtë, asketike. Shpërndau tokat, refuzoi të merrte të ardhura nga librat, punonte me duart e tij, jetonte si fshatar.

Aristokracia u skandalizua. Por fshatarët e donin.

Ndikimi i tij ishte aq i madh, sa që Mahatma Gandhi e quajti "mësues shpirtëror". Ideja e jo-dhunës, dashurisë për të gjithë, e kishte rrënjën te Tolstoi.

Vdekja: Fundi i një njeriu që zgjodhi të vërtetën

Në moshën 82-vjeçare, pas një sherri të madh me Sofjën për stilin e jetës që kishte zgjedhur, ai u largua nga shtëpia në heshtje, duke kërkuar një vend për të gjetur paqen. U sëmur gjatë udhëtimit dhe vdiq në stacionin e trenit të Astapovos, i rrethuar nga të panjohur.

Ai nuk donte më duartrokitje. Vetëm të vërtetën.

Trashëgimia e tij

Tolstoi nuk ishte vetëm një shkrimtar. Ishte një filozof i dashurisë, udhërrëfyes i shpirtit njerëzor, dhe një njeri që la gjithçka për të gjetur gjithçka. 

Sigurisht! Ja një përmbledhje e shkurtër për të dy librat:

1. Lufta dhe Paqja – Lev Tolstoi

Ky roman epik ndjek jetën e disa familjeve aristokrate ruse gjatë kohës së Luftërave Napoleonike. Personazhet kryesore janë Pjeri Bezuhov, një idealist që kërkon kuptimin e jetës; Andrei Bolkonsky, një princ që lufton për nder dhe humb dashurinë; dhe Natasha Rostova, një vajzë e gjallë që kalon nga naiviteti në pjekuri. Libri kombinon jetën private me ngjarjet historike të mëdha dhe përshkruan ndikimin e luftës në jetët e njerëzve dhe në shpirtin e kombit rus.

2. Ana Karenina – Lev Tolstoi

Ky roman tragjik flet për historinë e Ana Kareninës, një grua e martuar nga aristokracia ruse, e cila bie në dashuri me oficerin e ri, Vronskin. Ajo braktis familjen për këtë dashuri, por më vonë përballet me izolim shoqëror dhe krizë personale. Paralelisht, Tolstoi sjell historinë e Levin-it, një burrë që kërkon kuptimin e jetës përmes punës, dashurisë dhe besimit. Romani eksploron çështje si morali, martesa, hipokrizia sociale dhe identiteti.

Në thelb, të dy librat janë pasqyra të shpirtit njerëzor dhe shoqërisë ruse të shekullit XIX.