Search Results

Naim Frashëri – Ikona e artit skenik shqiptar Naim Frashëri është një nga figurat më të shquara të teatrit dhe kinematografisë shqiptare. Me një talent të rrallë dhe një zë që mbeti i pashlyer në kujtesën e publikut, ai u bë simbol i aktrimit të madh, duke lënë pas një trashëgimi të pasur artistike. Naim Frashëri nuk ishte thjesht një aktor; ai ishte një shkollë aktrimi, një udhërrëfyes për brezat që erdhën pas tij. Me një prani skenike që mbërthente publikun dhe një talent që shndërrohej në magji, ai e bëri artin e aktrimit një pasuri të përbashkët të popullit shqiptar. Profili. Naim Frashëri lindur ne Leskovik, 15 gusht 1923 - Tiranë, 18 shkurt 1975. Karrierën profesionale si aktor e filloi në fillim të vitit 1945, por dashuria për teatrin i lindi që në 1942. Naim Frashëri luajti me sukses një sërë rolesh kryesore e të suksesshme. Valeri në "Tartufi", Smithi në "Çështja ruse", Gjoni "Trimi i mirë me shokë shumë", Selimi "Familja e peshkatarit", gjenberali "Gjenerali i ushtrise së vdekur", Leka "Përkolgjinajt", Nikolla "Armiqtë", Sasha Ribakov "Orët e Kremlinit", Lubeni "Proçesi i Lajpcigut", Ferdinanti "Intrigë dhe dashuri", Hauardi "Rrënjët e thella”, Hamleti "Hamleti”, Jonuz Bruga "Familja e Peshkatarit". Për fat të keq roli i Jonuzit ishte i 80 dhe i fundit i tij. Ka interpretuar 8 role ne filmin artistik. Naim Frashëri është nderuar me shumë tituj dhe çmime të ndryshme. Mbetet nga ikonat e teatrit shqiptar. Ështe dekoruar edhe me urdhërin e lartë "Hero i punës socialiste", si dhe mban titullin "Artist i Popullit". Filmografia Gjurma - (1970), doktor Artani Plagë të vjetra - (1968), Dr.Pellumbi Ngadhnjim mbi vdekjen (1967) .... Hans von Shtolc Fortuna (1959), Qamili (dokumentar) Tana - (1958) .... Stefani Fëmijët e saj - (1957) .... Mësuesi Skënderbeu - (1953)......Pali Zëri i tij kumbon ende në kujtesën e artdashësve.. Pergatiti: Revista Prestige. Liliana Pere.

Shime Deshpali, muzikologu dhe poeti i shquar arbnesh i Zarës, është një emër që mbetet i gdhendur në kulturën shqiptare si një nga zërat më të fuqishëm të ruajtjes së identitetit kombëtar në diasporë. I lindur më 16 shkurt 1897 në një familje patriotike me rrënjë nga Kraja, ai ia kushtoi jetën ruajtjes së gjuhës shqipe dhe pasurimit të traditës muzikore dhe letrare të arbneshëve të Zarës. Përmes krijimtarisë së tij, ai jo vetëm që përjetësoi kulturën e tij të lashtë, por edhe i dha një frymë të re, duke e përcjellë atë tek brezat e ardhshëm. Shime Deshpali (Šime Dešpalj) është një prej figurave më të rëndësishme të kulturës arbneshe në Zarë, Dalmaci. Ai lindi më 16 shkurt 1897 në një familje patriotike me origjinë nga Kraja, një vendbanim shqiptar në Malin e Zi. Gjithë jetën e tij ia kushtoi ruajtjes së gjuhës shqipe, muzikës dhe letërsisë, duke lënë një trashëgimi të rëndësishme për kulturën arbneshe. Arsimi dhe veprimtaria profesionale Deshpali kreu shkollën normale dhe më pas studioi për muzikë. Pas përfundimit të studimeve, ai punoi si mësues muzike dhe dirigjent, duke u angazhuar aktivisht në jetën kulturore të komunitetit arbnesh në Zarë. Përmes veprimtarisë së tij muzikore dhe pedagogjike, ai ndihmoi në ruajtjen dhe zhvillimin e muzikës shqiptare në diasporë. Kontributi në letërsi Shime Deshpali botoi shkrimet e tij në organet letrare të Kosovës, duke kontribuar në pasurimin e kulturës arbneshe dhe shqiptare. Disa nga veprat e tij më të njohura përfshijnë: "Tregime arbnore" (1966)  – Një përmbledhje me tregime që reflektojnë jetën dhe kulturën e arbneshëve. "Agimet dhe parambramjet e Arbneshit" (1969)  – Një vëllim poetik ku shprehet dashuria për gjuhën shqipe dhe zakonet arbneshe. "E vërteta"  – Një tjetër përmbledhje poetike me tematikë nga jeta e arbëreshëve të Zarës. Në poezinë e tij mbizotërojnë elemente romantike, çiltërsia e ndjenjave dhe thjeshtësia e mendimeve. Ai përshkruan nostalgjinë për atdheun dhe ndjenjën e përkatësisë, duke e kthyer gjuhën shqipe në një mjet identiteti dhe rezistence. Kontributi në muzikë Shime Deshpali dha një kontribut të rëndësishëm edhe në fushën e muzikës. Ai hartoi dhe botoi gjashtë këngë korale në përmbledhjen "Këngë Shqiptare" (1973, Prishtinë) , të cilat janë një dëshmi e pasurisë muzikore shqiptare në diasporë. Për më tepër, ai punoi edhe për operën "Vana" , e cila kishte një tematikë patriotike, por mbeti e papërfunduar. Rëndësia e veprës së tij Ajo që e bën Shime Deshaplin një figurë të veçantë është këmbëngulja e tij për të ruajtur dhe promovuar gjuhën shqipe në një ambient ku arbneshët ndodheshin të izoluar etnikisht. Përmes letërsisë dhe muzikës, ai ndihmoi në mbajtjen gjallë të trashëgimisë shqiptare në Zarë dhe e bëri këtë me një përkushtim të jashtëzakonshëm. Veprat e tij vazhdojnë të jenë një burim frymëzimi për studiuesit dhe dashamirësit e kulturës arbneshe. Në to pulson një dashuri e madhe për gjuhën, traditat dhe historinë e shqiptarëve të Zarës, duke dëshmuar se identiteti nuk humbet kur ekziston përpjekja për ta ruajtur atë.

Parashqevi Qirjazi është një nga figurat më të ndritura të historisë shqiptare, një pioniere e arsimit, një patriote e palëkundur dhe një grua që sfidoi kohën e saj me guxim dhe vizion. Si mësuese, shkrimtare dhe aktiviste, ajo i kushtoi jetën përhapjes së dijes, emancipimit të gruas dhe forcimit të identitetit kombëtar. Nga themelimi i shkollës së parë shqipe për vajza deri te pjesëmarrja në Kongresin e Manastirit, kontributi i saj mbetet një gur i çmuar në historinë e arsimit dhe kulturës shqiptare. PARASHQEVI QIRJAZI (1880–1970) – NJË PIONIERE E ARSIMIT, KOMBËTARIZMIT DHE EMANCIPIMIT TË GRAVE 1. LINDJA, ORIGJINA DHE FAMILJA Lindja: Parashqevi Qirjazi lindi më 2 qershor 1880, në Manastir, një qytet që ishte një qendër e rëndësishme e lëvizjes kombëtare shqiptare në fund të shekullit XIX. Origjina e familjes: Familja Qirjazi kishte origjinë nga fshati Opar i Korçës, por ishte vendosur në Manastir për arsye tregtare dhe arsimore. Familja: Ajo rridhte nga një familje e njohur për përkushtimin ndaj edukimit dhe çështjes kombëtare. Vëllai i saj, Gjerasim Qirjazi (1858–1894), ishte një nga themeluesit e arsimit shqip dhe i Shoqërisë së Stambollit. Ai hapi shkollën e parë shqipe protestante në Manastir dhe punoi për botimin e librave në shqip. Motra e saj, Sevasti Qirjazi (1871–1949), ishte një nga mësueset dhe drejtuese të para të shkollës së vajzave në Korçë. Mjedisi familjar: Qirjazët ishin të besimit protestant dhe pjesë e një rrethi intelektualësh që promovonin arsimin dhe përhapjen e gjuhës shqipe. --- 2. ARSIMIMI Shkollimi fillor: Parashqevi mori arsimimin e parë në shkollën shqipe të hapur nga vëllai i saj, Gjerasimi, në Manastir. Shkollimi i mesëm dhe i lartë: Me mbështetjen e familjes dhe të misionarëve protestantë, ajo u dërgua për studime në Robert College në Stamboll, një nga institucionet më prestigjioze të kohës. Fushat e studimit: Pedagogji, gjuhësi, letërsi dhe shkenca shoqërore. --- 3. KONTRIBUTET KRYESORE 3.1. THEMELIMI I SHKOLLËS SË PARË SHQIPE PËR VAJZA (1891) Vendndodhja: Korçë Bashkëpunëtorët kryesorë: Motra e saj Sevasti Qirjazi dhe Nikolla Naço. Rëndësia: Ishte shkolla e parë ku vajzat mësonin në gjuhën shqipe në një kohë kur arsimi për to ishte i ndaluar ose i kufizuar. Roli i Parashqevisë: Ajo punoi si mësuese, administratore dhe hartuese e teksteve mësimore. Metodat mësimore: Ajo solli metoda të reja pedagogjike dhe përdori literaturë të përparuar për të edukuar vajzat. --- 3.2. PJESËMARRJA NË KONGRESIN E MANASTIRIT (1908) Vendndodhja: Manastir (sot Bitola, Maqedonia e Veriut). Roli: E vetmja grua pjesëmarrëse në këtë kongres historik. Qëllimi i Kongresit: Vendosja e alfabetit të gjuhës shqipe. Kontributi i saj: Mbrojti përdorimin e alfabetit latin për shqipen. Përktheu dhe redaktoi materiale për përhapjen e alfabetit. Ndihmoi në organizimin e kongresit dhe komunikimin me delegatët. --- 3.3. SHOQËRIA “YLL’ I MËNGJESIT” (1909) Themeli: Pas Kongresit të Manastirit, Parashqevi, së bashku me Sevasti Qirjazin dhe figura të tjera, themeloi shoqërinë e parë kombëtare për emancipimin e grave. Qëllimet: Promovimi i arsimit për gratë shqiptare. Rritja e ndërgjegjësimit kombëtar për të drejtat e grave. Organizimi i ndihmave për familjet në nevojë. --- 3.4. BOTIMI I ABETARES DHE TEKSTEVE SHKOLLORE Abetarja e saj: Një nga tekstet e para për mësimin e gjuhës shqipe për vajza. Libra të tjerë: Tekste pedagogjike, libra të historisë dhe letërsisë shqipe. Rëndësia: Këto libra ndihmuan në standardizimin e arsimit në gjuhën shqipe dhe përhapjen e dijes. --- 3.5. AKTIVITETI NË SHBA (1921-1932) Shkaku i largimit: Për shkak të trazirave politike në Shqipëri dhe për të ndihmuar komunitetin shqiptar jashtë vendit. Veprimtaria: U angazhua me Shoqatën Vatra në SHBA. Shkroi për gazetën “Dielli”, ku trajtoi tema mbi arsimin, emancipimin e grave dhe politikën shqiptare. Promovoi ndihmën për shqiptarët në mërgim. --- 3.6. PJESËMARRJA NË KONGRESIN E LUSHNJËS (1920) Vendndodhja: Lushnjë Roli: Një nga gratë e para që morën pjesë në një kuvend politik shqiptar. Kontributi: Mbrojti rëndësinë e përfshirjes së grave në jetën publike dhe politike. Argumentoi për një sistem arsimor të fortë kombëtar. --- 3.7. PERSEKUTIMI DHE INTERNIMI Pas Luftës së Dytë Botërore dhe ardhjes në pushtet të regjimit komunist, Parashqevi Qirjazi u persekutua. U internua dhe u la në harresë nga regjimi i kohës. Vdiq më 1970, pa marrë vlerësimin e merituar gjatë jetës së saj. --- 4. TRASHËGIMIA DHE VLERËSIMI PAS VDEKJES Pas viteve ’90, figura e saj u rivlerësua si një nga gratë më të rëndësishme të historisë shqiptare. Sot, emri i saj mban: Shkolla në Shqipëri. Rrugë dhe institucione kulturore. Vepra e saj përmendet në tekstet e historisë shqiptare. --- 5. PSE ËSHTË E RËNDËSISHME PARASHQEVI QIRJAZI? ✅ Themeloi arsimin shqip për vajza. ✅ Mori pjesë në Kongresin e Manastirit. ✅ Shkroi tekste shkollore dhe abetare. ✅ Themeloi shoqërinë e parë për emancipimin e grave. ✅ Pati rol aktiv në politikën dhe kulturën shqiptare. ✅ U përndoq, por vepra e saj mbeti e pavdekshme. --- PËRFUNDIM Parashqevi Qirjazi është një nga figurat më të ndritura të historisë shqiptare. Ajo luftoi për arsimin, emancipimin e grave dhe përparimin e Shqipërisë. Edhe pse u la në hije për shumë vite, sot ajo njihet si një nga themelueset e arsimit modern shqiptar dhe një grua që sfidoi kohën e saj.

Dita e Shën Valentinit, më 14 shkurt, ka rrënjë të lashta dhe një histori të pasur që përzihet mes traditave fetare dhe atyre romantike. Origjina e saj lidhet me Shën Valentinin, një shenjt i krishterë që, sipas legjendës, jetoi në periudhën e Perandorisë Romake. Origjina dhe Legjendat Ekzistojnë disa tregime për Shën Valentinin, por më e njohura thotë se ai ishte një prift në Romë gjatë sundimit të perandorit Klaudius II. Perandori ndaloi martesat për ushtarët, duke besuar se beqarët ishin luftëtarë më të mirë. Valentini, duke kundërshtuar këtë urdhër, organizonte fshehurazi martesa për të dashuruarit. Kur u zbulua, ai u burgos dhe u ekzekutua më 14 shkurt të vitit 269 pas Krishtit. Një tjetër legjendë thotë se, gjatë kohës së burgimit, Valentini ra në dashuri me vajzën e rojtarit të tij dhe para ekzekutimit i la një letër me fjalët: "Nga Valentini yt", duke i dhënë kështu origjinën traditës së kartolinave romantike. Lidhja me Traditat Pagane Para krishterimit, romakët festonin Lupercalia-n, një festë pagane më 15 shkurt, kushtuar pjellorisë dhe dashurisë. Në këtë ritual, burrat dhe gratë bashkoheshin përmes një lloj shorti dashurie. Kur Kisha e krishterë u përpoq të zëvendësonte këtë festë pagane, papa Gelasius I e shpalli 14 shkurtin si Ditën e Shën Valentinit rreth vitit 496. Zhvillimi i Festës si Dita e të Dashuruarve Në Mesjetë, 14 shkurti lidhej me fillimin e sezonit të çiftëzimit të zogjve në Europë, duke u bërë simbol i dashurisë. Në shekullin e XV, në Angli dhe Francë, nisi tradita e dërgimit të letrave dashurie. Në shekullin e XIX, filluan të prodhoheshin kartolinat e para të Shën Valentinit në masë, veçanërisht në Angli dhe SHBA. Dita e Shën Valentinit Sot Sot, 14 shkurti festohet në mbarë botën me dhurata, lule, çokollata dhe letra dashurie. Megjithëse në disa vende shikohet si një festë komerciale, për shumë njerëz mbetet një ditë simbolike për të shprehur dashurinë dhe ndjenjat e tyre. Në disa kultura, kjo ditë nuk festohet vetëm për dashurinë romantike, por edhe për miqësinë dhe afeksionin ndaj familjarëve e të dashurve.

Winston Churchill është një nga figurat më të njohura dhe të rëndësishme të shekullit të 20-të, një lider i jashtëzakonshëm që udhëhoqi Britaninë e Madhe gjatë Luftës së Dytë Botërore. Ai është i njohur për stilin e tij të fuqishëm dhe inspirues të të folurit, i cili ka ngulitur shpresë dhe kurajo në zemrat e popullit britanik në momentet më të errëta të luftës. Fjalimi i tij më i famshëm, "Ne do të luftojmë në brigje, ne do të luftojmë në fusha, ne do të luftojmë në male", mbetet një simbol i qëndrueshmërisë dhe guximit të jashtëzakonshëm. Me fjalët e tij, Churchill nuk thjesht mbajti një popull të motivuar, por gjithashtu u bë një figurë që ngjall besim dhe unitet në mes të krizës globale. Winston Churchill  ishte një lider i njohur britanik, politikan, shkrimtar dhe lider gjatë Luftës së Dytë Botërore, i njohur për guximin dhe udhëheqjen e tij. Ja një përmbledhje e kryesoreve nga jeta dhe karriera e tij: Vendlindja: Data e lindjes:  30 nëntor 1874 Vendlindja:  Blenheim Palace, Oxfordshire, Angli Familja:  Lindur në një familje aristokratike, ai ishte biri i Lord Randolph Churchill dhe Lady Jennie Jerome, një amerikanesh nga një familje e pasur. Arsimi: Shkollimi:  Churchill ndoqi Harrow School , një shkollë prestigjioze private, por nuk ishte një student i shkëlqyer. Më vonë, ai studioi në Academy of Sandhurst , ku u diplomua si oficer i ushtrisë britanike. Eksperiencat profesionale: Ushtar dhe gazetar:  Pas diplomimit në Sandhurst, ai shërbeu në Ushtrinë Britanike dhe gjithashtu punoi si gazetar, duke raportuar për luftëra si Lufta në Sudan dhe Lufta Anglo-Boer në Afrikën e Jugut. Karriera politike:  U zgjodh në Parlament në vitin 1900 dhe shërbeu si Ministër i Dajti, Ministër i Luftës dhe si Kryeministër i Britanisë në dy periudha (1940-1945 dhe 1951-1955). Lufta e Dytë Botërore:  Ai është më i njohur për udhëheqjen e Britanisë gjatë Luftës së Dytë Botërore. Si Kryeministër, ai udhëhoqi vendin përballë rrezikut të nazistëve të Hitlerit, duke shpallur fjalimin e tij të njohur: “Ne do të luftojmë në plazhe, do të luftojmë në fusha, do të luftojmë në male...” Vlerësimet dhe pasuria e trashëguar: Burri i shquar:  Churchill mbahet mend si një nga liderët më të shquar të shekullit të 20, i cili nuk kishte frikë të merrte vendime të vështira, të cilat shpesh ishin të pasigurta dhe të rrezikshme për Britaninë. Guximi i tij, aftësia për të frymëzuar popullin britanik dhe për të luftuar përmbi çdo vështirësi janë atributet më të njohura të tij. Shkrimtar dhe orator:  Ai ishte gjithashtu një shkrimtar i talentuar dhe një orator i njohur. Ka fituar çmimin Nobel për Letërsi  në vitin 1953 për veprat e tij historike dhe oratorike. Vlerësime ndërkombëtare:  U vlerësua jo vetëm në Britani, por edhe në botë për kontributet e tij në luftën për liri dhe demokraci. Një nga momentet më të rëndësishme ishte fjalimi i tij pas fitores në Luftën e Dytë Botërore, kur ai shpalli: “Kjo është jo vetëm fitore për Britaninë, por për të gjithë botën e qytetëruar.” Përse mbahet shumë si burri i shquar: Udhehqës i jashtëzakonshëm:  Guximi dhe vendosmëria e tij gjatë Luftës së Dytë Botërore e bënë të mundur që Britania të qëndronte në këmbë dhe të luftonte kundër Gjermanisë naziste, edhe kur shumë mendonin se e gjithë Europa kishte rënë. Vizion dhe angazhim:  Ai kishte një vizion të fortë për të ardhmen e botës pas luftës dhe punoi për të promovuar paqen dhe bashkëpunimin ndërkombëtar, duke luajtur një rol të rëndësishëm në krijimin e Kombeve të Bashkuara . Mendimi strategjik dhe aftësia për të motivuar masat:  Churchill pati aftësinë për të motivuar dhe udhëhequr njerëzit e tij gjatë periudhave të vështira, duke u bërë një simbol i shpresës dhe qëndrueshmërisë. Trashëgimia e tij: Mendimi dhe veprat e tij:  Trashëgimia e Churchillit është e theksuar jo vetëm për guximin dhe liderizmin në kohë krize, por edhe për shkrimet dhe refleksionet e tij historike dhe filozofike, të cilat kanë pasuruar kulturën dhe mendimin perëndimor.

Winston Churchill, një prej liderëve më të njohur të shekullit të 20, është i njohur për udhëheqjen e tij të guximshme gjatë Luftës së Dytë Botërore, por gjithashtu ka pasur një ndikim të madh edhe në fushën e politikës dhe shtetit. Ja disa thënie të tij që përmbledhin ide të ndryshme mbi politikën, shtetin, jetën dhe virtytet: Për politikën dhe shtetin: “Politika është një luftë e vazhdueshme, dhe njeriu që nuk lufton për idealet e tij është një njeri i humbur.” “Një shtet është i fuqishëm kur është i drejtë.” “Shteti nuk është asgjë pa individë të fuqishëm dhe të mençur.” Për liderët: “Liderët nuk bëhen të shquar kur është e lehtë, ata bëhen të shquar kur është e vështirë.” “Një lider duhet të jetë i gatshëm të bëjë gjërat që të tjerët nuk mund të bëjnë.” Për politikën: “Në politikë, është gjithmonë më mirë të jesh i sigurt dhe i gabuar sesa të jesh i pasigurt dhe i drejtë.” “Politika është një art, dhe arti është të bësh të mundur atë që duket e pamundur.” Për shtetin: “Shteti ekziston për të shërbyer qytetarëve të tij, jo për të shërbyer për vete.” “Një shtet pa moral është një shtet i shkatërruar.” Për suksesin: “Suksesi është kapja e mundësive që vijnë në jetën tonë.” “Nëse dëshiron të arrish diçka të madhe, duhet të jesh i gatshëm të paguash çmimin e duhur.” Për gruan: “Gratë janë forcë e papërmbajtshme, ato mbajnë familjen dhe kombet.” “Gratë e kuptojnë më mirë se çdo burrë se si të mbështesin dhe drejtojnë një komb.” Për jetën: “Jeta është një koleksion i mundësive që vijnë, për të cilat duhet të jemi të gatshëm.” “Jeta është më shumë se thjesht të mbijetosh, është të jetosh me pasion dhe guxim.” Për dashurinë: “Dashuria është një forcë që mund të ndryshojë botën, dhe kjo forcë është më e fuqishme se çdo armë.” “Dashuria është kur je i gatshëm të bësh sakrifica pa kërkuar ndihmë.” Për vuajtjen: “Vuajtja është pjesë e jetës, por ajo që na bën të fortë është se si e trajtojmë atë.” “Vuajtja është një mundësi për të nxjerrë më të mirën nga vetja.” Për rininë: “Rinia është periudha kur ndjekim ëndrrat tona dhe formojmë pasionet tona.” “Rinia është energjia që e bën botën të ecë, por ajo duhet drejtuar me mençuri.” Për virtytin: “Virtyti është forcë e brendshme që na udhëzon për të bërë atë që është e drejtë, jo atë që është e lehtë.” “Virtyti është ajo që të bën të ngresh kur të gjithë të tjerët bien.” Për guximin: “Guximi është të bësh atë që është e duhur, pavarësisht frikës.” “Nëse do të arrish të ndryshosh botën, duhet të kesh guximin për të qëndruar në këmbë kur të tjerët ulen.” Për urtësinë: “Urtësia është art i të mësuarit nga gabimet dhe përdorimi i tyre për të ecur përpara.” “Një udhëheqës është i mençur kur e di se si të dëgjojë dhe të mësojë nga të tjerët.” Për zgjuarsinë: “Zgjuarsia është kur përdor të gjithë informacionin që ke për të marrë vendime të mençura.” “Zgjuarsia është mundësia për të parë atë që të tjerët nuk e shohin.” Ky profil përfshin disa prej thënieve më të njohura të Churchillit, të cilat reflektojnë mbi vlera dhe virtyte që lidhen me jetën, politikën dhe udhëheqjen.

Shqiptarja me famë botërore, Rita Ora, ka sjellë një pamje të inspiruar nga shkëlqimi e glamuri i Hollywoodit të vjetër. DailyMail  ka shkruar se ajo ka shpërndarë fotografi të veshjes së saj në llogarinë e saj në rrjetin social Instagram përpara fillimit të sezonit të 13-të të spektkalit “ The Masked Singer” , ku ajo është pjesëtare e jurisë. “Dhe jemi rikthyer në Masked Singer në Fox @maskedsingerfox! Sezoni 13 do të jetë i pabesueshëm, kush po na bashkohet sonte në orën 20:00 ET në @foxtv?”, ka shkruar ajo. Kjo është hera e parë që Ora është pjesë e versionit amerikan të shfaqjes, pasi në vitin 2023 ajo zëvendësoi këngëtaren Nicole Scherzinger, e cila la programin për t’u shfaqur në projektin filmik “West End” me shfaqjen e njohur “ Sunset Boulevard” . Mundesh me e lexu edhe… Motorola dhe Paris Hilton me bashkëpunim të ri Ndërkohë, Ora ka qenë pjesë e jurisë së shfaqjes në versionin britanik që nga fillimi i saj në vitin 2020, para se të zëvendësohej nga Maya Jama këtë vit. Në fotografi, ylli shihet me fustan të zi pa mëngë, të mbuluar krejtësisht me sedefe.  Fustani kishte një dekolte të thellë dhe dy broshe të ndritshme, një në vijën e gjoksit dhe një tjetër në bel.Pjesa e sipërme ishte e mbuluar me një material të fortë, ndërsa fundi kishte një hapje të lartë në këmbë. Për të shtuar më shumë shkëlqim, Ora ka zgjedhur aksesorë, përfshirë një qafore të trashë  të mbushur me gurë dhe një tjetër varëse po ashtu me gurë, së bashku me disa unaza.  Ashtu si veshja, edhe stilimi i flokëve ishte inspirim nga glamuri .

Arsyeja e mungesës së Kate dhe William në BAFTA Awards Kensington Palace konfirmoi pak orë më parë se Kate Middleton dhe Princi William nuk do të marrin pjesë në ceremoninë e çmimeve BAFTA 2025. Princi William, i cili ka mbajtur postin e presidentit të Akademisë Britanike të Arteve të Filmit dhe Televizionit që nga viti 2010, do të shfaqet  video-mesazh gjatë ceremonisë. Sipas Kate Mansey, redaktore mbretërore e Times, vendimi i çiftit për të marrë pjesë në çmimet e vitit është për faktin se ngjarja përkon me festat e fëmijëve të tyre. Ceremonia e çmimeve BAFTA 2025 do të prezantohet për të dytin vit radhazi nga David Tennant. Filmi “Conclave” kryeson me 12 nominime, ndërsa filmat “Emilia Pérez”, “The Brutalist”, “Anora”, “Dune: Part Two” dhe “A Complete Unknown” gjithashtu kanë marrë nominime të tjera. Etiketa:

14 Shkurt 2025, 13:40Lifestyle TEMA Sot më 14 shkurt, Princi dhe Princesha e Uellsit e festuan Shën Valentinin duke publikuar një foto të veçantë në rrjetet sociale, në një moment romantik dashurie. Të ulur në një pyll, Princi dhe Princesha e Wellsit janë parë mjaft të dashuruar. Në imazhin e publikuar, William e puth Kate në faqe dhe kjo e fundit duket mjaft e emocionuar teksa kanë shtrënguar dhe duart e njëri-tjetrit.mRomanca e çiftit është më e gjatë se 20 vite, të dy ata u takuan në vitin 2001 ndërsa studionin në Universitetin e St.Andrews.   Fejesa e tyre u bë në tetor të vitit 2010, dhe një vit më pas pasoi dhe martesa e tyre, në prill të 2011. Kate dhe William gëzojnë tre fëmijë .

Më 14 shkurt 2025, erdhi tek Pallati i Kongreseve. "Liqeni i Mjellmave,"  kompozuar nga mjeshtri i madh Pjotr Iljiç Çajkovski, vjen në një interpretim të veçantë . Baleti në akull është një mënyrë magjike për të sjellë përrallat klasike në një dimension të ri, dhe interpretimi modern i "Liqenit të Mjellmave" me një histori aktuale rreth mbrojtjes së liqenit e bën këtë shfaqje edhe më interesante. "Liqeni i Mjellmave" është një nga baletet më të famshme në botë, me muzikë nga Pjotr Iljiç Çajkovski. Kjo vepër magjike sjell një histori dashurie të thellë, magjie dhe tragjedie. Përmbledhja e historisë: Princi Siegfried, në prag të ditëlindjes së tij, del për gjueti me shokët dhe ndjek një tufë mjellmash deri në një liqen të largët. Aty ai sheh një mjellmë të bukur që, në perëndim të diellit, shndërrohet në një vajzë të quajtur Odette. Ajo i tregon princit se është një princeshë e mallkuar nga magjistari i lig Rothbart. Ditën, ajo dhe shoqet e saj janë mjellma, ndërsa natën kthehen në formën e tyre njerëzore. Mallkimi mund të thyhet vetëm nga dashuria e vërtetë. Siegfried dashurohet me Odetën dhe i premton se do ta shpëtojë nga mallkimi. Por, në një ballo në pallatin mbretëror, Rothbart e mashtron princin duke i prezantuar vajzën e tij, Odile, e cila i ngjan Odetës. I hipnotizuar nga magjia, Siegfried i betohet asaj për dashuri, duke thyer pa dashje premtimin e tij ndaj Odetës. Kur e kupton gabimin, ai vrapon te liqeni për t’u kërkuar falje Odetës. Në fund, në varësi të versionit të baletit, historia ka dy përfundime kryesore: 1. Fund tragjik: Odette dhe Siegfried hidhen në liqen për t’u bashkuar në përjetësi, duke thyer mallkimin dhe duke shkatërruar fuqinë e Rothbart. 2. Fund i lumtur: Siegfried mposht Rothbart dhe mallkimi prishet, duke i lejuar Odetën dhe shoqet e saj të jetojnë si njerëz. Ky balet është një përzierje magjepsëse e dashurisë, sakrificës dhe fuqisë së fatit. Çajkovski ka krijuar një muzikë të mrekullueshme që e bën historinë edhe më emocionuese.

“Kafkat e shqiptarëve e tregojnë racën më superiore të Europë, (Rudolf Virchow). “Prej elementeve të ndryshme të popullsisë, asnjë nuk tregon tipare më karakteristike se shqiptarët, një racë që shfaq kapacitetin kafkor më të madh në Europë. Kafkat e shqiptareve tregojnë racën më superiore të Europës. Ndërkohë, aq i bindur ishte Virchow në lidhje me përgjigjet shkencore për racën shqiptare, saqë i drejtohet Kongresit të Berlinit që të ruante këtë racë të rrallë. Atë, nuk e dëgjuan. Natyrisht që Shqipëria u copëtua si mos më keq. Shkenca para politikës (interesave, pazareve) është thuajse gjithmonë e zhvleftësuar. Po kaq vlerë kishte edhe drejtësia e Fuqive të Mëdha. Do të ishte me shumë interes për publikun shqiptar të dinte kumtesën e mbajtur nga Virchow në lidhje me racën shqiptare dhe përpjekjet që ai ka bërë për vlerësimin tonë, nga Kongresi i Berlinit, si racë me tipare të veçanta. Por profesori i ditur, nuk ishte i vetmi që i shikonte shqiptarët si një racë tejet të lashtë”. Shkenca para politikës (interesave, pazareve) është thuajse gjithmonë e zhvleftësuar. . (Albert Hitoaliaj ) Por sidoqoftë në Parlamentin e Anglisë diskutohej:“Joseph Cowen: Besoj se qëllimi i anijeve luftarake që do të mblidhen në Raguzë është që t’u kallin frikën turqve. Po sikur të mos i zërë frika Turqit? Çdo të bëhet atëherë? Forca detare e Anglisë, e Anglisë së lirë dhe konstitucionale, a do të përdoret për të djegur a për të shkatërruar kasollet e gjahtarëve, peshkatarëve ose barinjve shqiptarë të Ulqinit? Për këtë qëllim të poshtër do të përdoret fuqia e Britanisë? Për fitim të kujt do të bëhet kjo padrejtësi? Për fitim të malazezëve… Malazezët janë rrethuar prej një populli tjetër, i cili është aq trim sa ata, dhe historia e të cilit humbet në brymë të kohës. Shqiptarët janë më i vjetri komb i Lindjes. Ishin atje më parë se grekët e vjetër. Shqiptarët kanë legjenda, gjuhë e karakteristika të veçanta të tyre. Kanë ca cilësi që ndryshojnë fare nga ato të malazezëve, po janë aq trima sa ata dhe dashuria e tyre për liri, as u vu as mund të vihet në dyshim. Plani i fuqive të mëdha është të marrin një copë të Shqipërisë dhe t’ia japin Malit të Zi, pa i pyetur shqiptarët dhe pa u marrë atyre leje. ( Përmbledhur nga Kristo Frasheri 1961) Jemi apo nuk jemi? Sa e vlerësojmë vetveten? Pse sot jemi aq të pa kurriz? Në vitin 1915, pas ndarjes së padrejtë të trojeve shqiptare, Shqipëria kërcënohej sërish nga një copëtim i ri. Ishte viti i Traktatit të fshehtë të Londrës. Në këtë vit, Faik bej Konica, intelektuali i njohur shqiptar, ngre zërin për padrejtësitë e radhës që po bëheshin ndaj shqiptarëve. Në atë kohë ai ndodhej në Lozanë, Zvicër. Më 12 nëntor 1915, duke i dërguar një letër të hapur, zotit Hans Delbruck, (këshilltar i afërt i qeverisë, profesor i historisë moderne në Universitetin e Berlinit), Në këtë këtë letër të Konicës, është se ndër të tjerë ai i referohet edhe Virchow-t, për t’i treguar profesorit gjerman, Hans Delbruck, tiparet e kombit shqiptar. Ja seç shkruan ndër të tjera Faik bej Konica: “…mund t’ju vë në dijeni për ekzistencën e një traktati bullgaro-grek për ndarjen e Shqipërisë, traktat i sugjeruar, miratuar, vulosur dhe garantuar nga Gjermania. Për këtë arsye, marr guximin t’ju drejtoj, i lutur nga bashkatdhetarët e mi një pyetje: “Si do të arrini ju të pajtoni deklaratën tuaj me planin brutal të copëtimit të Shqipërisë?” ….Ja një vend, ja një popull që hyn në kategorinë e “kombësive të vogla” dhe që do të meritonte, në mënyrë të veçantë, mirësinë dhe vlerësimin tuaj. A nuk ka thënë Mommseni juaj se kombi shqiptar është më i vjetri në Ballkan? A nuk a ka quajtur shpesh Virchow-i juaj “kombin me të vërtetë më superior” të Europës Lindore? A nuk e kanë përsëritur në çdo kohë, dijetarët tuaj, që shqiptari dallohet nga fqinjët e tij për nga gjuha dhe shpirti?” Që profesor Virchow ishte një prej emrave më të shquar të shkencëtarëve të kohës, vihet re lehtë. Këtë ide e përforcon edhe më tepër Blowitz në artikullin e tij. Duket se ky emër i famshëm kishte bërë që artikulli i Blowitz, të botohej, në të njëjtën kohë me Times, edhe në cepin më të largët të botës, në Zelandën e Re (“Dr. Virchow on skulls”, New Zealand 22 November 1878) Ja se si e përshkruan Blowitz-i takimin në shtëpinë e profesorit Virchow: “Në muzeun e tij në vitin 1878, gjatë kohës që po mbahej Kongresi i madh në Berlin, të nesërmen e luftës ruso-turke, (shënim, A. Hitoaliaj) kur po flitej për racat e ndryshme të Ballkanit, doktori dijetar (Profesori Virchow) u ngrit papritur: “Shikoni! – tha ai. Ja raca me të vërtetë superiore e këtyre vendeve. Shikojini këta!” Përpara na vuri tri kafka me një konformacion të barabartë. “Njëri nga kolegët e tu më ka dërguar të parën, pastaj shtiva në dorë dy të tjerat. Janë kafka shqiptarësh të vrarë nga turqit. Vështrojini me kujdes! A s’janë të bukura?! A s’janë madhështore?!” Aq të njohura ishin bërë për kohën pohimet e Virchow-it, saqë kishte raste kur merreshin si treguese krahasuese të superioritetit. Qëllimet se përse bëheshin këto krahasime nuk janë më të rëndësishme sesa fakti që i referoheshin shkencës antropologjike si element i pakundërshtueshëm. Këtyre krahasimeve nuk iu shmang as poeti kombëtar më i madh rumun, Mihai Eminesku: “Raca e pastër shqiptare, e para nga perandoria e lashtë e Lindjes” Raca shqiptare nuk ka nxjerrë vetëm burra të pushkës,por edhe njerëz të mendjes e të shpirtit, filozofë, ligjvënës, burra shteti, shkencëtarë, letrarë, dijetarë, poetë e artiste të mëdhenj. Numrit të njerëzve të dëgjuar, që njihen si Shqiptarë, duhet t’i shtohet një numër tjetër shumë m’i i madh të panjohurish, që janë mbajtur si pjellë e ndonjë populli tjetër dhe që ne nuk ua dimë emrat. E kemi edhe profesorin Stillman (antropolog i njohur gjerman), i cili në kujtimet e tij për takimet me Z. Virchow në lidhje me studimet e racës shqiptare. Ai përmend një bisedë që ka bërë me profesor Virchow në lidhje me Pellazgët dhe nisur nga kjo i dërgon atij kafkat e shqiptarëve. Nuk duhet shumë mprehtësi për të kuptuar se raca pellazgjike për të cilën Stillman kishte biseduar dikur me profesorin ishin pikërisht shqiptarët. Në të kundërt përse do përmendte këtë gjë kur synonte të shtinte në dorë kafkën e shqiptarit? (A.H) fahriu“Mbledhjen e kësaj lëndeje, lëndës së racës ne nuk duhet ta kërkojmë prej të huajt, por prej vetë Shqiptarëve… Për të zbuluar origjinën tonë dhe për të njohur vetveten duhet t’i kushtojmë kujdesin e duhur studimit të racës, që do të kishte për rendësi të barabartë,në mos më të madhe me studimin e gjuhës e të historisë ( Jakov Milaj1911-1997) Kontributin që kjo race i ka sjellë botës, në përpjesim më numrin e me kushtet në të cilat ka jetuar,nuk e vë prapa racave të tjera fqinje. Tregon, përkundrazi,se paja shpirtërore e sajë është e madhe dhe e shumanshme.” Duke e pasur një vetvete me një pajë shpirtërore të madhe dhe të shumanshme, si mundemi të luftojmë që ta shëmtojmë vetveten. “Popujt që kanë patur të bëjnë me Ilirët gjatë shekujve kanë qenë kolonizatorë, pushtues ushtarakë ose imigrantë endacakë. Këta nuk kanë patur kontakt të barabartë me të gjithë turmën ilirike të përhapur në një trevë kaq të madhe. Por,ndërsa,ndrydhja e tyre ka qenë më forte për disa fise e vise,ka qenë shumë me dobët ose nuk është ndier aspak nder fise e vise të tjera. Disa nga këta popuj,nuk kanë lënë gjurmë veçse në qytetërim: kurse disa të tjerë kanë lënë shumë gjak ndër fiset e pushtuara. Vetëm ai grup i Ilirëve që më vonë u quajt me emrin Shqiptar, qëndroi m’i pastërti dhe, me gjithë se e ndjeu mjaft ndikesën e qytetërimit .

FJALIMI HISTORIK i Margaret Thatcher në ‘95: Rruga drejt pushtetit Nga Margaret Thatcher* Siç e di çdo gazetar, nuk ka mënyrë më të mirë për të qartësuar mendimet sesa përpjekja për t’ia shpjeguar ato dikujt tjetër. Këtë e gjeta edhe duke shkruar vëllimin më të fundit të kujtimeve të mia, “Rruga drejt pushtetit”. Libri pasqyron jetën time të hershme në qytetin e vogël të Grantham, kohën si deputete, si anëtare e kabinetit hije dhe më pas si udhëheqëse e opozitës – në fakt, të gjithë periudhën deri sa u bëra kryeministre në 1979. Dhe, siç e pata paralajmëruar, kam shtuar katër kapituj të tjerë për botën dhe të ardhmen siç e shoh tani që nuk jam më kryeministre. Bëhet fjalë për seksionin e dytë të librit dhe idetë që përmban ai, për të cilat dua të flas kryesisht sot. Por së pari do të doja të them diçka për ndikimet që formuan pikëpamjet e mia, më bënë llojin e politikanit – që u bëra. Unë u rrita kundër një sfondi të dashur, por të rreptë familjar në një qytet të vogël. Ne ishim një familje punëtore dhe babai im Alfred Roberts ishte një shitës i suksesshëm me pakicë. Ishim metodistë dhe feja kishte një ndikim shumë të fortë në jetën tonë. Por kështu ishte edhe politika. Babai im në vitet e mëparshme ndoshta do të kishte qenë një votues i Partisë Liberale, sepse ishte koha kur liberalët qëndronin për ekonominë e qeverisë së vogël dhe ndërmarrjeve private. Për aq kohë sa mbaj mend, familja jonë ishte konservatore e vërtetë – më tepër përjashtim në qarqet jo-konformiste në atë kohë. Çdo javë unë dhe babai im huazonim libra me tema politike nga biblioteka lokale. Ne lexojmë gazetat. Dhe kur hyri wireless, ajo ishte pothuajse po aq qendra e jetës sonë sa Kisha Metodiste Finkin Street. Por ishin vitet e luftës ato që ndikuan më shumë në këndvështrimin tim më të gjerë mbi ngjarjet. Ashtu si disa njerëz i panë vitet tridhjetë si provë se vetëm shteti mund të menaxhonte përparimin ekonomik, të tjerë e panë Luftën si provë se nacionalizmi ishte kërcënim përfundimtar për paqen dhe kështu kombësia duhet të bjerë. Për familjen time, me besimin tonë patriotik në Britani, kjo ishte absurde. Nuk ishte kombi, por qeveria që kishte dështuar – dështoi sepse nuk i ishte bërë ballë agresionit në një fazë të hershme, dhe në vend të kësaj, e qetësoi atë. Oratoria e jashtëzakonshme e Uinston Çurçillit ishte ngulitur në mënyrë të pashlyeshme në mendjen time. Besoja atëherë (dhe besoj tani) se parimi që agresioni nuk duhet të lejohet të paguajë është themelor për një botë të drejtë dhe normale. Ishin këto ngjarjet dhe njerëzit që formësuan vitet e mia të hershme dhe besimet e mia themelore, por ishte një person tjetër që ishte i dobishëm në udhëheqjen e mendimeve të mia politike, Keith Joseph. E kisha njohur Keith-in për shumë vite, në të vërtetë rrugët tona ishin kryqëzuar shumë shpejt pasi unë hyra në Parlament si deputete e Finchley-t në vitin 1959 dhe ndërtuam një miqësi dhe raport që mbetën të patundur deri në fund.Në vitin 1970 e gjetëm veten së bashku si kolegë në qeverinë e Ted Heath. Ngjarjet e viteve 1970-1974, për të cilat unë si anëtare e atij kabineti duhet të marr pjesën time të fajit – ishin një demonstrim i rëndësishëm se si të mos qeveriset. Më dhanë tre mësime të rëndësishme. Së pari, nëpërmjet kontrollit të shkakut monetar të inflacionit – jo çmimeve dhe pagave që janë simptoma të tij – mund të arrihet stabilitet financiar. Së dyti, politikat e të ardhurave çojnë në konfrontime shkatërruese me pazaret e pagave, të cilat qeveria nuk mund t’i fitojë. Së treti, kur vendosni të zbutni militantizmin sindikal duke reformuar ligjin, duhet të zgjidhni vetë terrenin dhe kohën: mos u mbështetni në thirrjet ndaj arsyes së shëndoshë ose interesit të përbashkët. Në vitin 1974, pasi i humbëm zgjedhjet dhe laburistët erdhën në pushtet, Keith filloi të bënte një analizë të vërtetë konservatore. Ai tha se për tridhjetë vjet nën qeveritë e të dyja palëve kemi ecur në drejtim të gabuar drejt shpenzimeve të tepërta shtetërore, huamarrjeve, taksave dhe rregullimeve dhe kishte shumë pak nxitje për sipërmarrjen. Unë u bashkua me të në Qendrën për Studime Politike, ku ai avancoi një qasje të re – ose më mirë një qasje të vjetër, meritat e së cilës ishin harruar – të qeverisë së kufizuar, lirisë individuale, pronësisë private dhe sundimit të ligjit. Një fjalim fatkeq ia hoqi shanset Keith-it dhe kështu, si e vetmja zëdhënëse tjetër publike për këtë qasje, vendosa emrin tim për të sfiduar Ted Heath-in në udhëheqjen e Partisë. Kam zhvilluar fushatën time për të njëjtat tema. Dhe për mosbesimin e tronditur të hierarkisë së Partisë Konservatore, fitova.Deri më tani, qasja ime intelektuale dhe morale ndaj politikës ishte pak a shumë e plotë. E dija se çfarë besoja dhe ku qëndroja. Thënë kështu, përvoja – shpesh e turbullt dhe e trazuar – e drejtimit të konservatorëve në opozitë ishte jashtëzakonisht e dobishme. Kryesova një kabinet hije thellësisht të ndarë, në të cilin ata që mund t’i quaj besimtarët e vërtetë, të cilët ndanin analizat e Keith-it dhe të miat, ishin gjithmonë një pakicë. Mësova shumë për taktikat dhe fushatën. Megjithatë, vetëm në të ashtuquajturin Dimri i Pakënaqësisë – kur Britania u ndal përmes valëve të grevave në dimrin e vitit 1978/79 – arrita të marr iniciativën dhe ta përkushtoja Partinë Konservatore ndaj llojit të politikave që e dija se ishin të nevojshme, dhe të cilat unë i kisha përpunuar – veçanërisht politikat për të pakësuar fuqinë e sindikatave. Ky argument do të duhej të fitohej herë pas here kundër të pakënaqurit brenda kabinetit tim në hije – dhe më vonë kabinetit tim – gjatë viteve të qeverisjes. Edhe gjatë fushatës zgjedhore të vitit 1979 u bë një përpjekje për të më surratuar nga frika se mos dukesha shumë radikale dhe provokuese në sulmet e mia ndaj socializmit dhe militantizmit sindikal. Por në maj të atij viti ne fituam dhe siguruam një fitore solide zgjedhore ndërsa mua m’u dha shansi – dhe ishte mundësia e vetme – që t’i rregulloja gjërat. Në ditët e sotme, vitet 1980 janë shoqëruar me komente nga më të ndryshmet. Por besoj se kur historianët t’i hyjnë punës së tyre serioze, ndoshta pak kohë pasi të kem ndalur timen, ata do ta gjykojnë atë dekadë në të dy vendet tona shumë favorizuese. Si Ronald Reagan ashtu edhe unë qëllimisht vendosëm të kthenim kontrollin e shtetit, të çlironim iniciativën individuale dhe t’i kundërviheshim një Perandorie Sovjetike që ishte po aq e keqe sa e përshkroi ai – dhe një kërcënim shumë më serioz për mënyrën tonë të jetesës sesa pretendojnë revizionistët e sotëm. Detyra e tij kryesore qëndronte në politikën e jashtme dhe të mbrojtjes – gjë që ishte e natyrshme për një superfuqi. Detyra ime kryesore ishte në çështjet ekonomike – të zmbrapsja kolektivizmin në të gjitha format e tij. Kjo përfshinte, sigurisht, një fushatë kundër komunizmit kudo – tiraninë më totale në botë. Por pikënisja jonë ishte shumë e ngjashme. Më vjen mirë të vërej se moda e përçmimit të viteve të Reganit ka kaluar dhe se republikanët e sotëm po përpiqen të ndërtojnë të ardhmen mbi Reganizmin. Dyshoj se diçka e ngjashme do të ndodhë në vendin tim. Por vetëm për momentin diskrecioni më ndalon ta zgjeroj këtë pikëpamje. Megjithatë, kjo nuk më pengon – gjashtëmbëdhjetë vjet pasi hyra në “Downing Street” dhe katër vjet e gjysmë pasi u largova nga ajo – të paraqes, nga këndvështrimi i asaj përvoje, disa mendime për të ardhmen. U ofroj atyre të inkurajojnë dhe, shpresoj, të stimulojnë gjeneratën e ardhshme të liderëve politikë në vende të ndryshme, përfshirë edhe vendin tim. * Pjesa e parë e Fjalimit të Margaret Thatcher, mbajtur më 26 qershor 1995, në Klubin Kombëtar të Gazetarëve në Uashington (Rruga drejt pushtetit). Ja disa pika kryesore nga fjalimi i Margaret Thatcher: 1. Ndikimet e hershme në bindjet e saj U rrit në një familje metodiste dhe konservatore. Babai i saj, Alfred Roberts, ishte një tregtar i suksesshëm dhe aktiv në politikë. Lufta e Dytë Botërore ndikoi në besimin e saj se agresioni duhet ndaluar herët. 2. Formimi i filozofisë së saj politike Ishte kundër shtetit të madh dhe rritjes së taksave. Mbronte ekonominë e tregut të lirë dhe pronësinë private. Besonte në kufizimin e pushtetit të sindikatave. 3. Përvoja në politikë dhe mësimet nga vitet 1970-1974 Si ministre në qeverinë e Ted Heath, kuptoi gabimet e politikave ekonomike. Mësoi se inflacioni duhet luftuar me kontroll monetar, jo me kontrolle mbi çmimet dhe pagat. Politikat e të ardhurave çonin në konfrontime të dëmshme me sindikatat. 4. Liderja e opozitës dhe rruga drejt pushtetit Pas humbjes së konservatorëve në 1974, punoi me Keith Joseph për një qasje të re politike. Sfidoi dhe mundi Ted Heath-in për udhëheqjen e Partisë Konservatore në 1975. U përball me kundërshtime brenda partisë, por insistoi në reformat e saj. 5. Mandati si Kryeministre dhe ndikimi i saj Fitore e madhe në zgjedhjet e 1979 dhe filloi reformat ekonomike. Luftoi militantizmin sindikal dhe zvogëloi kontrollin e shtetit mbi ekonomi. Udhëhoqi Britaninë gjatë Luftës së Ftohtë dhe punoi ngushtë me Ronald Reagan. 6. Trashëgimia dhe vlerësimi i viteve 1980 Besonte se vitet e saj në pushtet e shpëtuan Britaninë nga rënia ekonomike. Mendonte se historia do ta gjykonte pozitivisht atë dhe Reagan-in për rolin e tyre në rënien e komunizmit. Ishte e bindur se politikat e saj ishin të nevojshme për të ardhmen e vendit. Ky fjalim është një përmbledhje e filozofisë, strategjisë dhe ndikimit të saj në politikën britanike dhe botërore. Cila nga këto pika të duket më domethënëse? Pikat më të rëndësishme në politikën e Margaret Thatcher janë: 1. Ekonomia e tregut të lirë dhe kufizimi i shtetit Ulja e taksave për të stimuluar sipërmarrjen dhe rritjen ekonomike. Privatizimi i ndërmarrjeve shtetërore për të rritur efikasitetin dhe konkurrencën. Reduktimi i rregullave dhe burokracisë për të lehtësuar biznesin. 2. Lufta kundër sindikatave të fuqishme Kufizimi i grevave dhe fuqisë së sindikatave për të shmangur bllokimet ekonomike. Reformat e ligjeve të punës për të forcuar sektorin privat dhe të drejtat individuale. 3. Lufta kundër inflacionit Mbështetja në politika monetare të rrepta për të kontrolluar inflacionin. Kundërshtimi i subvencioneve dhe ndërhyrjeve shtetërore në ekonomi. 4. Politika e jashtme dhe roli në Luftën e Ftohtë Aleancë e fortë me SHBA-në dhe Ronald Reagan kundër Bashkimit Sovjetik. Mbështetje për forcimin e NATO-s dhe mbrojtjen perëndimore. Lufta e Falklandit (1982), që tregoi vendosmërinë e saj për të mbrojtur interesat britanike. 5. Theksimi i individualizmit dhe përgjegjësisë personale Kundërshtimi i shtetit social të madh dhe varësisë nga ndihmat shtetërore. Mbështetja për meritokracinë dhe vlerat tradicionale të punës dhe disiplinës. Këto politika e bënë atë një figurë të fuqishme, por edhe të diskutueshme. Cila nga këto të duket më me ndikim?