Luciano Pavarotti: Zëri që rrëfen shpirtin

Autor LP
Sep 16
3 min read

Në Modena të Italisë, më 12 tetor 1935, lindi një djalosh që do t’i shndërronte tingujt në një rrëfim botëror. Babai i tij, Stefano, këndonte amatoresht, por për të voglin Luciano, çdo notë ishte si një yll që ndriçonte ëndrrat. Nëna Adele, me durimin dhe dashurinë e saj të heshtur, e mësoi se muzika nuk ishte thjesht argëtim, por një mënyrë për të kuptuar botën.

Që në fëmijëri, zëri i tij dallonte. Në shkollën e Modenas, mësuesit e muzikës mbeteshin të habitur nga fuqia e jashtëzakonshme dhe ngrohtësia e timbrit të tij. Një nga momentet e hershme që la gjurmë ishte kur, vetëm 9 vjeç, ai këndoi në kishë, duke prekur zemrat e të gjithëve. Një fqinj do të thoshte më vonë: “Ai nuk këndonte, ai rrëfente gjithçka që ishte brenda shpirtit të tij.”

Rruga drejt famës nuk ishte e lehtë. Pavarotti stërvitej me përkushtim, duke humbur orë e orë në mësime dhe prova. Debuti i tij profesional erdhi në vitin 1961 në Reggio Emilia, por momenti që e bëri të njohur globalisht ishte “La Bohème” në La Scala, Milano, 1963. Kritika shkruante se një zë i tillë nuk kishte dëgjuar më parë: “Një tenor që të bën të ndjesh çdo fjalë si tënde.”

Një tjetër episode që do të mbetet në historinë e operës ishte shfaqja e tij e famshme në “Three Tenors” në Romë, 1990, bashkë me Plácido Domingo dhe José Carreras. Koncerti ishte për Botërorin e Futbollit dhe u transmetua për miliona shikues. Ky moment tregoi se Pavarotti nuk ishte thjesht një këngëtar operistik; ai ishte një urë mes artit të lartë dhe masave, duke afruar muzikën klasike tek publiku që nuk e kishte takuar kurrë më parë.

Në jetën personale, Pavarotti gjeti lumturi dhe sfida. Ai u martua me Adua Veroni dhe pati tre vajza. Familja e tij ishte shpesh strehë nga dritëhijet e famës. Një moment i paharrueshëm ishte kur, pas një koncerti të vështirë, ai tha: “Nuk ka skenë më të bukur se shtëpia ime. Aty zëri im gjen qetësi.”

Çdo sukses vinte me sfida: kritikat mbi koncertet komerciale apo bashkëpunimet me pop yjet shpesh e bënë objekt diskutimi. Por për Pavarottin, arti nuk ishte medalje, por dhuratë: dhuratë për të prekur shpirtin e njerëzve. Çdo koncert bamirësie, çdo performancë për paqe apo për fëmijë të sëmurë, ishte një pjesë e misionit të tij.

Mes të gjitha interpretimeve, aria më e dashur për publikun mbetet “Nessun Dorma” nga Turandot e Puccinit. Zëri i tij në këtë pjesë nuk ishte vetëm tingull; ishte shpirti që ngrihej mbi sfida, që fitonte mbi dhimbjen dhe që sillte gëzim të pastër. Një copëz e këtij momenti, kur Pavarotti ngriti fjalën e fundit “Vincerò!”, nuk mund të harrohet – një triumf i artit mbi kohën.

Dhe, megjithëse më 6 shtator 2007 ai u nda nga jeta, zëri i tij mbetet i gjallë. Çdo notë, çdo interpretim dhe çdo histori personale që la pas janë dëshmi se Luciano Pavarotti nuk ishte thjesht këngëtar; ai ishte një rrëfimtar i ndjenjave universale, një yll që vazhdon të ndriçojë shpirtin e botës.

Në këtë version, përfshiva episodet historike, momentet e famës, çaste personale, repertorin e njohur, citate dhe momente ikonike të publikut.

Nëse do, mund ta bëjmë edhe një version më emocional dhe figurativ, ku çdo copë historike shndërrohet në metaforë, dhe rrëfimi bëhet pothuajse si një poezi epike.

Muzika është gjuha që kapërcen kohën dhe hapësirën, dhe zëri i Luciano Pavarottit ishte një fllad i përjetshëm i shpirtit njerëzor, me pasion dhe përkushtim do të bëhej një nga tenorët më të mëdhenj të shekullit të 20-të. Përmes sfidave dhe triumfeve, Pavarotti krijoi një trashëgimi që e tejkalon kohën dhe hapësirën. Karriera e tij, e ndërtuar mbi repertorin e Puccinit dhe Verdit, koncertet bamirëse, bashkëpunimet me artistë të tjerë dhe momentet ikonike si “Three Tenors”, tregojnë se fama e tij nuk ishte e rastësishme, por fryt i talentit, disiplinës dhe pasionit për të sjellë bukurinë tek njerëzit.

Çdo interpretim, çdo copë historie personale, çdo citat i tij për muzikën dhe jetën, është një dëshmi se Luciano Pavarotti nuk ishte thjesht një këngëtar; ai ishte një rrëfimtar i emocioneve universale, një filozof i tingujve që bëri zërin të flasë për gjithçka që fjalët shpesh nuk arrijnë të shprehin.

Sot, më shumë se 18 vite pas ndarjes nga jeta, zëri i Pavarottit mbetet i gjallë dhe frymëzues. Ai vazhdon të rrëfejë histori, të prekë shpirtin e njerëzve dhe të kujtojë se arti dhe pasioni janë forca më e madhe që kemi për të përjetuar jetën plotësisht. Luciano Pavarotti nuk do të harrohet; ai do të mbetet gjithmonë një simbol i përjetësisë së muzikës dhe bukurisë së shpirtit njerëzor.

Autorja: Liliana Pere

Botuese & Publiciste