OFELIA

OFELIA

Poezi nga: Arthur Rimbaud Përktheu: Maksim Rakipaj

I

Mbi ujët e zi që fle, ku dhe yjet flenë,E bardha Ofeli si një zambak i bardhë,Lehtë lehtë pluskon, me një vello mbështjellë …– Nga pylli dëgjohen si këlthasin gjahtarët.

Njëmij’e ca vite e trishta OfeliMbi lumin e zi, kalon si fantazm’ e bardhë.Njëmijë e ca vite e ëmbla marrëziHistori të dhimbshme rrëfen në të mbrëmjes fllad.

Era gjinjtë lehtaz ia puth dhe hap si luleVellon që përkundet ëmbëlsisht përmbi ujët;Mbi ballin ëndërrues kallamat përkulen,Shelgjet të ngashëryer, mbi të vënë kujën.

Zambakët e ujit, përqark saj psherëtijnë,Herë herë përmendet; njësoj sikur po fle,Nga një fole, një palë flatra fëshfërijnë:– Një këngë e mistershme nga të artët yje vjen.

II

E bukur si bora! E zbehtë Ofelia!E vogël fare vdiqe, lumi të përpiu!Mos vallë era që fryn nga lart, nga NorvegjiaTë paskërka folur për lirinë e hidhur;

Kur fryu dhe t’i hodhi flokët fytyrës,Shpirtit ëndërrues t’i foli me zë dehës;Zemra jote ndjente veç këngën e NatyrësNë rënkime degësh e pëshpëritje netësh;

Qe dhe zëri i detit pafund, të furishëm,Që ta shqeu gjoksin fëminor, aq të butë;Qe mëngjez prilli kur një kalorës i hijshëm,Budalla i shkretë, memec të ra më gjunjë!

Qiell! Dashuri! Liri! Ç’ëndërr, moj e marrë!U shkrive para tij, si bora para diellit;Vegimet aq të mëdha t’u mbytën nga fjalëtDhe t’u çakërdisën sytë ngjyrë qielli!

III

Dhe Poeti i thotë një ylli lart në qiell:Lulen që këpute, eja shihe, çdo natë;Këtu e ke mbi ujë, me vello mbështjellëE bardha Ofeli, pluskon si një zambak.