Rrëfim për jetën e Gabriel García Márquez dhe dashurinë e tij me Mercedes Barcha, një histori e mbushur me art, varfëri, besnikëri .

Gabriel dhe Mercedes: Dashuria që i dha jetë letërsisë

Ai ishte një djalë i ndrojtur, vetëm 13 vjeç, kur pa për herë të parë një vajzë të bukur, me flokë të errët dhe sy të thellë, në një pistë vallëzimi. Iu afrua me një vendosmëri të pazakontë për moshën e tij dhe i tha pa mëdyshje:

“Bëhu gruaja ime.”

Ajo qeshi butë dhe e pa drejt në sy. Quhej Mercedes Barcha. Ishte pak më e madhe se ai dhe e habitur nga propozimi, por gjithsesi u përgjigj me qetësi:

“Në rregull. Por më lër të mbaroj shkollën më parë.”

Ata nuk kishin unaza, nuk kishin fejesë zyrtare, por kishin një premtim të pashkruar. Dhe një durim të rrallë. Për 13 vjet, Mercedes priti. Ndërsa Gabriel shkonte në Bogota, studionte për gazetari, i dorëzohej pasionit për letërsinë dhe kalonte vite të tëra në një varfëri romantike që vetëm artistët e njohin. Ata shkëmbyen letra, takime të rralla, dhe shumë ëndrra.

Në vitin 1958, më në fund, ata u martuan. Gabriel García Márquez tashmë ishte gazetar dhe kishte nisur të njihej në qarqet letrare, por ende jo një emër i madh. Jetonin modestisht. Shumicën e kohës, ishin të varfër. Por ajo nuk u ankua kurrë. Mercedes, me një qetësi të hekurt, e mbështeste në çdo hap.

Vitet kalonin. Gabriel mbyllej me orë të tëra për të shkruar. Ai kishte një ide: një roman për një qytet të quajtur Macondo, për një familje që do të simbolizonte gjithë Amerikën Latine. Ishte duke lindur “Njëqind vjet vetmi” (Cien años de soledad).

Për më shumë se 18 muaj, ai u izolua. Mercedes përballoi gjithçka: pagesat, fëmijët, faturat. Ai nuk fitonte para. Ajo shiste gjithçka që kishin: mobilje, pajisje shtëpiake. Kur dorëshkrimi më në fund u përfundua, ata nuk kishin as para për ta postuar në Buenos Aires. Mercedes shiti pasuritë e fundit: një tharëse flokësh dhe një blender.

Dorëshkrimi mbërriti. Pak muaj më vonë, gjithçka ndryshoi.

Romani bëri bujë. Lexuesit e adhuruan. Kritika e quajti një kryevepër. Gabriel García Márquez u kthye në një ikonë të letërsisë botërore. Në vitin 1982, fitoi Çmimin Nobel në Letërsi.

Por ai kurrë nuk harroi se kush ishte në krah gjatë netëve të errëta.

Më vonë do të thoshte:

“Ne nuk ishim të fejuar zyrtarisht. Ne thjesht prisnim me durim atë që duhej të ishte.”

Dhe kur pyetej për suksesin, nuk përmendte famën, as librat, as çmimet. Përmendte vetëm Mercedesin, gruan që besoi në të shumë kohë përpara se të besonte bota.

---

Në prapaskenë të një gjeniu, ishte një dashuri e heshtur, por e palëkundur.

Do të doje ta vazhdojmë me detaje edhe për jetën e tij letrare, veprat kryesore, apo jetën pas Nobelit?