Search Results

Piktura e Alketa Muzhaqit shfaq një peizazh të qetë e të ngrohtë, ku harmonia mes natyrës dhe njeriut është e dukshme. Ndërtesat me çatitë e tyre të kuqe dhe oxhakët japin ndjesinë e një vendbanimi tradicional, të dashur dhe të thjeshtë, ku koha duket se rrjedh më ngadalë. Pemët përreth, të pasura me ngjyra të verdha dhe të gjelbra, japin ndjesinë e një stine pranverore ose vjeshtore, duke sugjeruar rilindje ose reflektim. Prania e lumit apo liqenit sjell një ndjenjë qetësie, ku gjithçka duket e lidhur në një cikël natyror paqeje dhe bashkëjetese. A ju sjell kjo pikturë kujtime për ndonjë fshat ose vend konkret në Shqipëri, ose thjesht ndjenjën e një vendi që do të dëshironit të vizitonit?

Kjo pikturë e Alketa Muzhaqit përcjell një ndjesi paqeje dhe nostalgjie. Elementet kryesore – porta e gurit, rruga me kalldrëm, pishat e gjelbra dhe kulla që duket në sfond – sugjerojnë një peizazh historik shqiptar, ndoshta një pjesë të trashëgimisë kulturore. Ngjyrat e buta dhe drita natyrale tërheqin shikuesin drejt një ndjenje të ngrohtë, sikur të ndodhesh në një mëngjes të qetë pranvere. Porta duket si simbol i një kalimi, ndoshta nga e kaluara në të tashmen, ose një ftesë për të zbuluar të panjohurën pas saj. Kulla në sfond mund të përfaqësojë kohën dhe historinë, duke treguar për rëndësinë e së shkuarës në formimin e identitetit. Kjo pikturë duket si një homazh për bukuritë dhe traditat shqiptare. Çfarë mendoni ju për të? Po, porta dhe elementi historik në pikturë duket të përfaqësojnë Portën e Kalasë së Elbasanit, një nga monumentet më të njohura të këtij qyteti. Ajo është pjesë e trashëgimisë osmane dhe simbol i rëndësishëm kulturor e historik për Elbasanin. Piktura paraqet këtë portë me një interpretim artistik, duke nxjerrë në pah hijeshinë e arkitekturës tradicionale dhe mjedisin përreth saj. Kulla në sfond ndoshta përfaqëson Kullën e Sahatit, e cila është gjithashtu ikonike për Elbasanin dhe ngjall kujtime të lidhura me identitetin dhe historinë e qytetit. Ajo që tërheq vëmendjen është harmonia mes natyrës dhe arkitekturës, duke treguar bashkëjetesën mes historisë dhe ambientit. Kjo e bën pikturën më shumë se një peizazh; është një thirrje për të vlerësuar trashëgiminë dhe bukuritë e këtij vendi. Çfarë emocionesh ju ngjall kjo pamje e Kalasë së Elbasanit?

Mund të themi me siguri se një nga gjërat më të bukura të festave janë tavolinat e shtruara me ushqime të shumëllojshme. Tundimit për t’i provuar të gjitha specialitetet e përgatitura shumë nuk mund t’i rezistojnë dhe kjo është më se e kuptueshme. Shija e mirë e ushqimeve tradicionale është e pakrahasueshme. Përtej shijes ajo që lënë pas festat shpesh është një ndjenjë jo dhe aq e këndshme. Fryrja e stomakut, problemet me tretjen, rreziku i shfaqjes së shumë sëmundjeve dhe shtimi në peshë janë shumë prezentë, sidomos në këtë periudhë. Ndaj në këtë artikull AgroWeb.org ju tregon disa mënyra të thjeshta se si mund të shpëtoni nga këto probleme e njëkohësisht të shijoni ushqimet tuaja të preferuara. Ndiqni ato më poshtë në mënyrë që këtë vit të më mirë edhe pas periudhës së festave. Si të veproni Siç shpjeguam dhe më lart tundimit për të ngrënë në këto kohë është e vështirë ti rezistosh. Zgjidhja për këtë gjendet tek mënyra e të ngrënit dhe jo tek sasia. Ekspertët rekomandojnë që të konsumoni vetëm në disa orare të caktuara pa ndryshuar dietën tuaj të përditshme. Sipas ekspertëve të Universitetit të San Diego në SHBA të cilëve iu referohet AgroWeb.org, kufizimi i ushqimit për një kohë të caktuar mund t’ju ndihmojë. Kjo mënyrë do t’ju ndihmojë që të parandaloni një sërë simptomash dhe sëmundjesh të cilat mund të shkaktohet nga ushqyerja e tepërt. recommended by O Caps Syri juaj do të shohë 100% pa operacion! Shkruani recetën Mëso më shumë Këtu futet edhe sindroma metobolike e cila është një lloj gjendje ku trupi zhvillon disa sëmundje njëherësh. Pra mund të prekeni njëkohësisht nga diabeti, ishemia apo problemet me zemrën. Të gjithë këtë rrezik të madh mund t’jua sjellë ushqimi, nëse nuk e konsumoni në mënyrën e duhur. Shëndeti në këtë pikë përkthehet në orare të kufizuara dhe precize ngrënie. Ndryshimi i orareve Ekspertët rekomandojnë sigurisht konsumimin e të gjitha vakteve e ushqimeve tuaja të preferuara, duke zgjedhur ato më të shëndetshmet. Këtë mund ta bëni të qetë dhe pa pasur probleme nëse pasi mbaroni edhe vaktin e fundit, qëndroni të paktën 10 -12 orë pa ngrënë më asgjë. Kufizimi i ushqimit ndihmon trupin të krijojë balancat e duhura për të djegur edhe ushqimin e tepërt. Gjithashtu rrahjet e zemrës do të jenë më të rregullta, gjë që i jep forcë të gjithë organizmit. Kështu në mënyrë që të shpëtoni një herë e mirë nga mbingopja apo nga sëmundjet kronike mjafton që të qëndroni 10 orë në ditë pa ngrënë. Për pjesën tjetër të ditën mund të zgjidhni të hani vaktet si normalisht./AgroWeb.org

Ullinjtë klasifikohen fruta me bërthamë të të njëjtës familje botanike me qershitë dhe pjeshkët. Ullinjtë jeshilë mblidhen në fillim të sezonit të vjeshtës ndërsa të zinjtë kur janë pjekur plotësisht. Të dy llojet konsiderohen të pasur me yndyrna të shëndetshme për organizmin. Më poshtë do të gjeni të listuara nga AgroWeb.org, përfitimet e rëndësishme që merrni nga konsumi i përditshëm i ullinjve. Përmirësojnë shëndetin e kockave Një studim i fundit sugjeron se vaji i ullirit parandalon humbjen e masës kockore. Ndaj konsumi i ullinjve është shumë i rekomanduar për kocka të forta. Ulin kolesterolin Acidet yndyrore te ullinjtë ulin kolesterolin e keq dhe rrisin kolesterolin e mirë. Largojnë dhimbjet Studimet kanë treguar se ullinjtë ndalojnë zhvillimin e enzimave përgjegjëse për shfaqjen e inflamacionit dhe dhimbjes. Antioksidantët Ullinjtë janë një burim i shkëlqyer i biofenolëve. Këto antioksidantë, arrijnë të parandalojnë akumulimin e kolesterolit në enët e gjakut. recommended by Germostop Ky ilaç shtëpiak vret të gjithë parazitët në organizëm për 24 orë Mëso më shumë Janë të pasur me baktere të mira për stomakun Ullinjtë përmbajnë lactobacillus, një nga bakteret më të mira për stomakun. Sa më shumë baktere të mira të kemi në stomak, aq më e mirë do të jetë tretja dhe aq më pak inflamacion do të kemi në organizëm Efikasë kundër rrudhave Ullinjtë përmbajnë acid oleik që e mban lëkurën të butë dhe të shëndetshme. Në fakt, ngrënia e ullinjve përmirëson paraqitjen e lëkurës dhe largon rrudhat me të paktën 20 përqind. Ulin rrezikun e diabetit dhe mbipeshës Këto fruta me bërthamë janë të pasur me yndyrna mono-të-pangopura dhe ulin rrezikun e shfaqjes së diabetit të tipit 2 dhe mbipeshës. Kjo e mirë vjen nëse nuk konsumoni ushqime të yndyrshme dhe zgjidhni ullirin dhe nënproduktet e tij. Ulin oreksin e tepërt Ullinjtë përmbajnë acide yndyrore mono-të-pangopura që ngadalësojnë tretjen dhe stimulojnë hormonet që janë përgjegjëse për të informuar trurin që jeni të ngopur. Konsumi i ullinjve është shumë i rekomandueshëm sa më shpesh të jetë e mundur./AgroWeb.org antioksidanteLëngu i ulliritMbipeshaUllinjteUlliri i zivaji i ullirit Promoted

Zakonìsht mungesa e kesaj vìtamìne tregon se sì ju mund te kenì Lodhja kronike dhe mungesa e forcës janë vetëm disa nga shenjat që përfaqësojnë mungesën e vitaminës B. Mungesa e vitaminës B jep shenja të caktuara, të cilat mund të ndodhin në formën e lodhjes së fortë ose aftësisë së zvogëluar të shikimit. Lodhja është një nga shenjat e para të mungesës së vitaminës B, pasi trupi juaj mbështetet në prodhimin e qelizave të kuqe të gja kut, të cilat sjellin oksigjen në organet Pa oksigjen të mjaftueshëm në qelizat tuaja, ju do të ndjeheni të lodhur pavarësisht sa gjatë do të flini. Nëse nuk merrni oksigjen të mjaftueshëm nga qelizat e kuqe të gjakut, muskujt tuaj do të jenë shumë të dobët dhe nuk do të keni forcë të mjaftueshme as për aktivitete ditore, të tilla si mbajtja e një qese të rëndë normalisht nga su Kujtesa juaj bllokohet më shpesh saqe harroni dhe se ku i keni vendosur gjerat. Kjo ka shumë të ngjarë të mos jetë shfaqja e demencës së hershme, por niveli i ulët i vitaminës

Momentet më të lezetshme të fëmijëve mbretërorë Mbreti ynë i ardhshëm, një Princ William dhe gruaja e tij, Princesha e Uellsit (e njohur më mirë si Kate Middleton ) janë pa dyshim një nga çiftet më të njohur në planet. Në fakt, ata mund të jenë çifti më i njohur, në fakt! Reklamim - Vazhdo Leximin Më poshtë Një pjesë e arsyes që ata mbajnë një vend kaq të veçantë në zemrat e kaq shumë njerëzve ka të ngjarë të jetë për shkak të faktit se si komb, ne i kemi parë ata të dashurohen me kalimin e kohës. Miliona në mbarë botën morën pjesë në dasmën e tyre më 29 prill 2011 dhe ne kemi parë gjithashtu rritjen e familjes së tyre (përshëndetje, Princi George , Princesha Charlotte dhe Princi Louis !). Ndjehet sikur të gjithë kemi qenë në udhëtim me Princin dhe Princeshën e Uellsit, duke i brohoritur ata ndërsa ata janë ngjitur në gradat nga Duka dhe Dukesha në rolet e tyre aktuale të larta të punës brenda familjes mbretërore. Por, përpara se të ishin në krye të detyrave mbretërore, siç tregoi seria e gjashtë dhe e fundit e The Crown të ​​Netflix , William dhe Kate fillimisht filluan si studentë dhe miq ndërsa të dy studionin në Universitetin e St Andrews. Më pas ata vazhduan të bëhen shokë shtëpie, përpara se të takoheshin, të ndaheshin për një kohë të shkurtër dhe të riktheheshin sërish bashkë (shiko afatin kohor të plotë të marrëdhënies së tyre, këtu) . Në frymën e festimit të marrëdhënies së tyre dhe sa larg kanë arritur dyshja, ne kemi mbledhur 17 nga fotot tona të preferuara nga ditët e tyre të hershme para martesës – me disa veshje të shkëlqyera dhe shumë atmosfera flirte (të fiksuar). Reklamim - Vazhdo Leximin Më poshtë 1) Dita e diplomimit, 23 qershor 2005 Fotografitë e vjetra të William Katepinterest Fletushkë // Getty Images Çifti u takua në Universitetin St. Andrews ku të dy studionin histori arti. Në vitin 2002, ata u transferuan në një shtëpi studentore me dy miq të tjerë dhe besohet se në Krishtlindjet e vitit 2003, romanca lulëzoi pasi Kate u nda nga një i dashuri i mëparshëm. Këtu janë dyshja e lumtur që duken shumë të dashuruar në ditën e ceremonisë së tyre të diplomimit më 23 qershor 2005. 2) Një ndeshje futbolli Eton Old Boys, mars 2006 Princi William Kate Middleton duke u puthurpinterest Lejla Reklamim - Vazhdo Leximin Më poshtë Kur William mori pjesë në një ndeshje futbolli 'djemsh të vjetër' në Kolegjin Eton, Kate dhe motra e saj Pippa (edhe në foton e mësipërme) dolën së bashku për t'i përshëndetur dhe për ta brohoritur. Këtu, William u kap në kamera duke i përshëndetur. 3) Ndeshja e ragbit të Gjashtë Kombeve, shkurt 2007 e re kate Middleton Williampinterest Richard Heathcote // Getty Images Princi Harry u etiketua së bashku për këtë shëtitje në Twickenham, ku të tre anëtarët mbretërorë dukej se ishin investuar shumë në lojë (për të qenë të drejtë, Anglia po luante). 4) Festivali i Garave me Kuaj Cheltenham, Mars 2007 Princi i ri William Kate Middleton fotot e takimeve para martesëspinterest Lejla // Getty Images Reklamim - Vazhdo Leximin Më poshtë Çifti mori pjesë së bashku në Festivalin e Garave me Kuaj në Cheltenham, ku u panë duke biseduar me kushërirën e William, Zara Phillips, dhe mikun e tyre të vjetër të përbashkët, Oliver Baker . 5) Ski në Klosters, Mars 2008 Princi i ri William Kate Middleton fotot e takimeve para martesëspinterest Lejla // Getty Images Ky nuk është udhëtimi i parë me ski që William dhe Kate bënë, por është i pari ku ata u fotografuan së bashku – Kate më parë iu bashkua William në një pushim familjar në vitin 2005, por u kujdes shumë që të mos shihej me familjen mbretërore në para çdo kamera. 6) Diplomimi i William's RAF, Prill 2008 Reklamim - Vazhdo Leximin Më poshtë Princi i ri William Kate Middleton fotot e takimeve para martesëspinterest Koleksioni Anwar Hussein/ROTA Kjo foto e lumtur u kap pas ceremonisë - na pëlqen se sa e ndritshme dhe krenare duket Kate këtu! 7) Panairi i Qarkut të Hotelit Calcot Manor, qershor 2008 Fotografitë e princit të ri Williampinterest Mike Lusmore // Getty Images Reklamim - Vazhdo Leximin Më poshtë I marrë në ditëlindjen e 26-të të William, ai dhe Kate u panë duke u shoqëruar me miqtë në një panair të qarkut. Të nesërmen, Kate i pa të dy princat të merrnin pjesë në një ndeshje bamirësie polo në Beaufort Polo Club, Gloucestershire. (A e ka vërejtur dikush tjetër që marrëdhënia e tyre përfshin shumë sporte ?). 8) Largimi nga klubi i natës Raffles, 15 gusht 2008 kate Middleton clubbing london princi Williampinterest Mark Milan // Getty Images Reklamim - Vazhdo Leximin Më poshtë Ndërsa përpiqeshin të dilnin poshtër nga klubi i natës Raffles, Kate dhe William u kapën duke u larguar së bashku në orën 3 të mëngjesit (përpjekje e mirë). Ne jemi këtu për këtë lloj përmbajtjeje që nuk është as qesharake. 9) Ndarja e një shakaje në një ceremoni tjetër të RAF, janar 2010 Fotografitë e takimit të William Kate nuk janë parëpinterest WPA Pool // Getty Images Çifti u fotografua duke qeshur gjatë një ceremonie tjetër ceremonie të diplomimit të kursit RAF (këtë herë duke festuar që William mori patentën e pilotit të helikopterit). Dhjetë muaj më vonë, Princi i dha Kate një nga unazat e nënës së tij, Princeshës Diana, dhe ata shpallën fejesën e tyre me botën. Më shumë mbretër në këtë mënyrë! Fansja mbretërore tregon se si ishte takimi me Kate në ditën e Krishtlindjeve Afati kohor i plotë i marrëdhënies së Meghan dhe Harry Princesha Charlotte është e adhuruar në shërbimin e këngëve të Krishtlindjeve Reklamim - Vazhdo Leximin Më poshtë 10) Pjesëmarrja në një martesë së bashku, 23 tetor 2010 Fotografitë e takimit të William Kate nuk janë parëpinterest Lejla // Getty Images Fotografët kapën princin e ardhshëm dhe princeshën e Uellsit në dasmën e miqve të tyre, Harry Meade dhe Rosie Bradford. Mediat në atë kohë i përshkruanin ata si duken "aq të dashuruar" - ata nuk e kishin gabim! 11) Shpallja e fejesës, 16 nëntor 2010 William dhe Kate duke qeshur teksa pozojnë për foto pasi shpallën fejesën e tyrepinterest Samir Hussein // Getty Images Reklamim - Vazhdo Leximin Më poshtë Një i madh! Më 16 nëntor 2010, pas shtatë vitesh së bashku, një deklaratë u lëshua në botë duke njoftuar: "Princi William dhe Miss Middleton u fejuan në tetor gjatë një pushimi privat në Kenia. Princi William ka informuar Mbretëreshën dhe anëtarët e tjerë të afërt të tij. Familja e Princit William ka kërkuar gjithashtu lejen e babait të zonjushës Middleton. 12) Teenage Cancer Trust's Christmas Spectacular, 18 dhjetor 2010 Fotografitë e të rinjve të William Katepinterest Mark Cuthbert // Getty Images Reklamim - Vazhdo Leximin Më poshtë Pas fejesës, e cila pa interesin e botës për marrëdhënien e tyre të intensifikuar, Kate filloi të marrë pjesë në evente dhe fejesa mbretërore me William. Pikërisht gjatë kësaj kohe, përpara dasmës së tyre, ata filluan të shiheshin më shpesh. Ja hera e parë që ata ‘zyrtarisht’ dalin bashkë në publik. 13) Një vizitë në stacionin e varkës së shpëtimit të Trearddur Bay në Uells, 10 shkurt 2011 Princi William Kate Middleton 2011pinterest Chris Jackson // Getty Images Më shumë shkëlqejnë me njëri-tjetrin! Më shumë duke u dashuruar! Këtë herë, Kate etiketoi së bashku në një stacion varkesh shpëtimi dhe u mbërthye me turmat përshëndetëse. Pa dyshim që Uilliam do t'i kishte treguar me mbështetje litarët. 14) Kthimi në Universitetin St Andrews, 25 shkurt 2011 Universiteti William Kate St Andrewspinterest Pishina WPA Reklamim - Vazhdo Leximin Më poshtë Si pjesë e një turneu në Mbretërinë e Bashkuar përpara dasmës së tyre, Princi William dhe Kate Middleton u ndalën për një pikë të koordinuar me duart tuaja në vendin ku filloi gjithçka: Universiteti St Andrews. Ndërsa ishin atje, ata ndihmuan shkollën të festonte një njoftim të ri të bursës (dhe pa dyshim u argëtuan duke kujtuar ditët e tyre studentore). 15) Një vizitë në Belfast, Irlandë, 8 mars 2011 Kate William irland takohet para dasmëspinterest PAUL ELLIS // Getty Images Reklamim - Vazhdo Leximin Më poshtë Gjatë pushimit të tyre të stuhishëm në Mbretërinë e Bashkuar, një Uilliam dhe Kate që do të martoheshin së shpejti hodhën petulla për të martën e shenjtë dhe përshëndetën turmat në Belfast. Ndërsa ishte atje, filloi të binte pak shi dhe Kate me dashamirësi iu kalua një ombrellë, nën të cilën William duket i pasigurt për të qëndruar. Ndoshta ai mendoi se do të ishte shumë i gjatë? 16) Witton Country Park, 11 Prill 2011 Kate Middleton para fotos së familjes mbretërorepinterest Samir Husein Reklamim - Vazhdo Leximin Më poshtë Në këtë pikë, numërimi mbrapsht i dasmës kishte nisur mirë dhe me të vërtetë! Me pak më shumë se dy javë për të përfunduar, çifti i kënaqi ata që ishin mbledhur në Witton Country Park dhe po shijonin qartë shoqërinë e njëri-tjetrit. Ishte hera e fundit që ata u panë së bashku para Ditës së Madhe. 17) Dasma mbretërore, 29 prill 2011 William Kate dasma zotohet altar rreshtpinterest Anwar Hussein // Getty Images Ne po e lejojmë këtë të fundit në një teknikë, siç e dini, ajo tregon momentet e fundit të 'takimit' të Princit William dhe Kate Middleton përpara se të martoheshin zyrtarisht. A nuk është momenti më i bukur? Albumi fotografik.

“Më Përfytyrohesh” dhe “Fshesarja e Republikës” janë dy librat e rinj të shkrimtares Anisa Markarian, e cila Duke folur për përmbledhjen me tregime “Më Përfytyrohesh”, Markarian tha se në kopertinë është portreti i saj, i vitit 1989, kur ishte 27 vjeç, i realizuar nga Vangjush Koça, një piktor dhe mik shumë i mirë. “Ishte mbesa ime, ajo që portretin ia përshtati frymës së tregimit”, u shpreh Markarian, duke shtuar se “tregimi është nga përvoja ime, kur kam rigjetur njerëz që i kisha humbur prej kohësh, sepse u larguam nga Shqipëria dhe i kam takuar pas 20 apo 25 vitesh, me një kontrast mes imazhit të personit “Një nga tematikat është vetmia, ne në Shqipëri ishim të mbrojtur nga vetmia, pasi familjet ishin shumë të bashkuar. Në Shqipërinë e pas viteve ’90, vetmia u bë edhe në Shqipëri, një problem për shumë njerëz. Tashmë vetmia është një problem global. ‘Fija e Dasmave” tregon pikërisht këtë, e kam kujtim nga rinia ime, janë këto persona që nëse ka një dasëm, në lagje, vijnë edhe të paftuar, sepse në të njëjtën kohë krijojnë edhe një rreth familjar, dhe në të njëjtën kohë edhe një gëzim. Kjo është Fija e Dasmave, janë persona që askush nuk i njeh, askush nuk i ka ftuar, dhe për të luftuar kundër një lloj vetmie, vijnë dhe futen në gëzimin e tjetrit, sepse kanë nevojë të jenë të rrethuar. Ndërsa Kaliopi nga lloha e sipërme është ajo që kemi jetuar ne, ndarja e familjeve nga koha e diktaturës, ndarja e njerëzve për shkak të politikës”, shprehet Markarian. Ndërsa në kopertinën e librit “Fshesarja e Republikës” është një sorkadhe, qafëhollë dhe sygështenjë, që përfaqëson jo vetëm vezulloren, por edhe të ëmën e saj dhe gratë e tjera. “E kam shkruar në përfytyrimet e mia, personi që më ka rritur që është teta Ita, një personazh që e kam shkruar shumë te “Shtëpia te Selvia” më rrëfente përralla me magji me qenie mbinatyrore dhe tek unë përfytyrimi i çdo vajze të vogël, kafsha e pyllit ishte sorkadhja, me atë brishtësinë e saj, elegancën, shpejtësinë kur vraponte. Dhe çuditërisht i njëjti përfytyrim më ka ardhur kur kam parë për herë të parë një tablo të Frida Kalos që quhet “dreri i plagosur” dhe aty kuptova që sorkadhja e vogël është rritur dhe ka pësuar edhe ajo vështirësitë e jetës”, rrëfeu Markarian. E pyetur nëse ishte ose jo rastësi që dy librat dolën nga shtypi njëkohësisht, Markarian tha se “e vendosën librat që të vijnë njëkohësisht, pasi momenti që kam shkruar tregimin e parë, romani ishte në 1/3 e parë të tij, ku ndodhin disa gjëra shumë tronditëse dhe unë desha t’i largohem pak, dhe doja të bëja një pauz, pasi kisha frikë se mund të më kalonin disa detaje pa i parë ose pa i zhvilluar”. Për të marrë veten nga historia tronditëse e romanit, tha Markarian, vendosa të shkruaj një tregim të lehtë, të shkurtër dhe ai është “Biçaku magjik”, që është përplasja mes traditës arkitekturore dhe shfytyrimit urbanistik. “Fshesarja e Republikës dhe 15 ditë prilli janë romane me shumë personazhe, që të dy janë me ngjarje shumë tronditëse, me një ritëm që mezi që arrin të marrësh frymë, por ka një dallim: kemi përplasjen e individit me regjimin, politikën, BW.

Umberto Eco (1932-2016) filozof, studiues i Mesjetës, studiues i masmedias. Debutimin e tij në letërsi e bëri me romanin e famshëm  Emri i trëndafilit  (1980), i pasuar nga  Lavjerrësi i Fukoit  (1988),  Flaka misterioze e mbretëreshës Loana  (2004) dhe  Varreza e Pragës  (2010). Romani i tij i fundit është  Numri zero  (2015). Ndër veprat e tij të shumta studimore të botuara përmenden:  Gjashtë shëtitje në pyjet e tregimtarisë  (1994),  Si shkruhet një punim diplome  (1997),  Për letërsinë  (2002),  Të thuash gati të njëjtën gjë  (2003),  Historia e Bukurisë  (2004) , Si të udhëtosh me një salmon  (2016),  Papa Satàn Aleppe  (2016).  Veprat e Umberto Ecos janë botuar në shqip nga DITURIA. Umberto Eco dhe mësimet e jetës së një mjeshtri të Të flasësh për të dhe tërësinë e tij është e vështirë, ndoshta pothuajse e pamundur. Por ne mund ta kujtojmë atë përmes fjalëve, mendimeve dhe shkrimeve të tij. Nëpërmjet mësimeve të çmuara Filozof, shkrimtar, gazetar, semiolog dhe eseist, e pastaj sërish opinionist, humorist, profesor universiteti dhe bibliofil. Umberto Eco ka qenë shumë gjëra në jetën e tij dhe do të ishte e pamundur t’i rendisje të gjitha, sepse ai profesionalisht ka arritur të përmbushë shumë role, duke mos lejuar asnjëherë që të përkufizohet individualisht prej tyre. Është e vështirë të rrëfesh njeriun në tërësi, por ne mund ta kujtojmë atë për gjithçka që na mësoi dhe për gjithçka që na la. Ai që ishte dhe do të jetë gjithmonë mësues i jetës. Umberto Eco, biografia e një mjeshtri Pasionet e tij më të mëdha, ato që e udhëhoqën dhe e lidhën me njohjen e mbarë njerëzimit, janë ndarë me të gjithë ne përmes kryeveprave dhe një aktiviteti të zjarrtë kulturor që nuk ka të ndalur, ndër të cilat bestselleri “Emri i trëndafilit”, botuar në vitin 1980. I lindur në Alessandria më 5 janar 1932, Umberto Eco zhvilloi një pasion të madh për filozofinë dhe kulturën mesjetare, të cilën nuk do ta braktiste më kurrë, gjatë viteve të universitetit në Fakultetin e Letërsisë dhe Filozofisë në Torino. Kësaj do t’i shtohet edhe një vëmendje e veçantë ndaj kulturës masive. Ai vetë do të deklaronte, me rastin e një interviste në wikinews.org, se është një “përdorues kompulsiv”, i përkushtuar ndaj botës open source. Pikërisht gjatë këtyre viteve, duke studiuar Tomas Akuinin, mbi të cilin do të shkruante tezën e tij, ai do të braktiste përgjithmonë besimin: “Edhe pse jam ende i dashuruar me atë botë, kam pushuar së besuari në Zot gjatë të 20-ave, pas studimeve universitetare mbi Thomas Aquinas. Mund të them se ai më shëroi mrekullisht nga besimi im”. Vitet 1960 shënuan fillimin e karrierës së tij universitare. Filozofi jepte mësim në Torino, Milano, Firence dhe Bolonja dhe ishte një nga themeluesit e DAMS. Njëkohësisht punoi si eseist dhe gazetar duke bashkëpunuar me gazetat më të rëndësishme italiane. Megjithatë, në vitet 1980, ai iu afrua letërsisë artistike dhe fitoi çmimin Strega me botimin e tij të parë, “Emri i trëndafilit”, një best seller ndërkombëtar i përkthyer në 47 gjuhë. Umberto Eco, mendimet e tij Një nxënës i filozofit piemontez Luigi Pareyson, Umberto Eco zhvillon një mendim mbi realitetin bazuar në marrëdhëniet midis subjektit dhe objektit: e vërteta nuk mund të jetë kurrë e njëjtë, sepse ajo ndërtohet sipas një procesi interpretues subjektiv. Mendimi i Ecos sot jehon në të gjitha mësimet e tij, në librat e tij dhe në atë monografi “Filozofia e Umberto Eco-s”, e cila është një homazh i vërtetë monumental për vetë ekzistencën e tij. “Unë kam lindur në Alessandria, në veriperëndim të gadishullit italian. Nga karakteri i bashkëqytetarëve të mi kam mësuar virtytin e skepticizmit, që nënkupton një sens humori të vazhdueshëm, për të vënë në pikëpyetje edhe gjërat në të cilat njeriu beson sinqerisht. Ndoshta kjo shpjegon shumë raste në të cilat unë kam tallur, apo edhe parodizuar, tekste për të cilat kisha shkruar me bindje të madhe. Të mos e marrësh kurrë veten shumë seriozisht, më është dukur gjithmonë qëndrimi i duhur filozofik”, thoshte ai. Veprat e tij fshehin, debatet filozofike në të cilat ai vetë mori pjesë, si ekzistenca e Zotit, natyra, universi dhe boshllëku. Ai i përdorte romanet për të treguar histori që kanë ndodhur me të vërtetë ose për t’u përpjekur të shpjegonte legjendat dhe misteret që rrotullohen rreth figurave dhe situatave veçanërisht emblematike. Flet për Kalorësit Templarë, për shembull, dhe Graalin e Shenjtë tek “Lavjerrësi i Foucault”. “Varrezat e Pragës”, nga ana tjetër, është një roman monumental dhe cinik i përqendruar në teoritë e konspiracionit, në lidhje me historinë e popullit hebre. Umberto Eco u nda nga jeta më 19 shkurt 2016, por prania e tij është mbizotëruese në gjithçka që na la. Në gjithçka që na mësoi. Megjithatë, shumë gjëra mungojnë prej tij. Ashtu si shpirti i tij kritik, ironia, qartësia, kuptimi i së tashmes. Dhe mbi të gjitha aftësia për të qenë gjithmonë një hap përpara. “Është e bukur diçka që, po të ishte e jona do të na bënte të lumtur, por që mbetet e bukur edhe nëse i përket dikujt tjetër”, thoshte Eco. Umberto Eco, mësimet e jetës Të tregosh të gjitha mësimet e Umberto Ekos është e pamundur, sepse e gjithë jeta e tij bazohet në eksplorimin e njohurive dhe transmetimin e tyre. Megjithatë duam të përmbledhim disa prej tyre, ato që përmes fjalëve, shkronjave dhe rubrikave janë shndërruar në një mësim jete. Si ajo që filozofi i kushtoi nipit të tij, përmes një reflektimi mbi teknologjinë dhe një këshille më aktuale se kurrë, ajo e të qenit vigjilent “nga një sëmundje që ka prekur brezin tuaj dhe madje edhe atë të fëmijëve më të mëdhenj se ti: humbja e kujtesës”. Kështu Umberto Eco, fton të gjithë të rinjtë e sotëm të studiojnë përmendësh, sepse nëse është e vërtetë që interneti nuk mund të zëvendësojë dijet, kompjuteri nuk mund të marrë rolin e trurit. Dhe pastaj përsëri ai mësim mbi historinë, i konsideruar si mësim i jetës, që u zhvillua përmes fjalëve të filozofit, të shqiptuara me rastin e fjalimit në OKB kundër humbjes së kujtesës: “Problemi është se asnjë qytetërim (në kuptimin antropologjik të fjalës, i kuptuar si një sistem idesh shkencore dhe artistike, mitesh, fesh, vlerash dhe zakonesh të përditshme), nuk mund të ekzistojë dhe të mbijetojë pa një kujtesë kolektive”. Dhe në fund, ai mësim jete që duket thuajse një deklaratë dashurie ndaj njohjes së njerëzimit, fshehur në faqet e kryeveprës së tij, “Pse librat zgjasin jetën”. “Libri është një sigurim jete, një parapritje e vogël e pavdekësisë. Në retrospektivë (mjerisht), dhe jo në perspektivë. Por nuk mund të kesh gjithçka”, shkruan filozofi duke vënë theksin tek rëndësia e leximit jo vetëm për të pasuruar sfondin dhe gjuhën kulturore, por për të marrë një ndërgjegjësim të ri mbi veten dhe mbi realitetin. Dhe të jetojmë gjithë jetën që duam. “Kush nuk lexon, në moshën 70-vjeçare do të ketë jetuar vetëm një jetë: të vetën. Lexuesi do të ketë jetuar 5000 vjet: që kur Kaini vrau Abelin, kur Renzo u martua me Lucian, kur Leopardi admironte pafundësinë… sepse leximi është një pavdekësi.” / Bota.al Kulture mësimet e jetës Umberto Eco

20 thënie frymëzuese nga Abraham Linkoln, presidenti më i admiruar amerikan Nga American Eye - 12/02/2020 Më 12 shkurt të vitit 1809 lindi presidenti më i admiruar i SHBA-ve. Jeta e tij i ngjan vetë Amerikës; nga fëmije i zakonshëm, lindur në kasolle, u rrit të bëhej presidenti XVI i Shteteve të Bashkuara. Studioi shumë, vetë, nën dritën e zjarrit në vatër për t’u bërë avokat pastaj burrë shteti. Është fjala për Abraham Linkolnin, një nga presidentët amerikanë më të nderuar, që i shërbeu vendit në kohët më të turbullta; afati i presidencës së tij (1861-1865) përfshiu Luftën Civile; Çlirimin e skllevërve: Fjalimin në Gettysburg, që vazhdon të konsiderohet si shprehje klasike e besimeve dhe qëllimeve demokratike. Presidenti Linkoln shpalli gjithashtu një nga festat më popullore në Amerikë; Ditën e Falenderimeve. Ai tha se e enjtja e fundit e nëntorit duhet të përdoret për të falenderuar, për të shprehur mirënjohje për çka aktualisht kemi, dhe kështu ishte dhe vazhdon të jetë kjo ditë. Abraham Lincoln jetoi në kohë tragjike; edhe fatin e pati tragjik. Duke parë një shfaqje në Teatrin Ford në Uashington, ai u qëllua, dhe vdiq disa orë më vonë. Linkolni ishte presidenti i parë amerikan që vritej. Kur praktikonte ligjin në Ilinois, ai fitoi mbiemrin “Abe i Ndershëm”. Për Abe Linkolnin, të qenit avokat ose President ishte e njëjta gjë; kërkim i së vërtetës për klientin apo për vendin. 20 THËNIE FRYMËZUESE NGA ABRAHAM LINKOLN 1- Nuk kanë rëndësi vitet në jetë. Por jeta e kaluar në vite… 2- Mënyra më e mirë për t’i shkatërruar armiqtë e tu, është kur i bën ata miq. 3- Mënyra më e mirë për të parashikuar të ardhmen tënde, është ta krijosh vetë atë. 4- Mik është ai që ka të njëjtët armiq që ke ti. 5- Një shtëpi e përçarë në vetvete nuk mund të qëndrojë. 6- Një grua është e vetmja gjë që unë kam frikë, nga që unë e di se ajo… nuk do të më lëndojë mua. 7- Gjithçka që jam, apo të shpresojmë se do të jem, unë i detyrohem nënës sime engjëll. 8- Gjithmonë ta kesh parasysh se vendosmëria jote për të pasur sukses është më e rëndësishme se çdo gjë tjetër. 9- Shmang popullaritetin në qoftë se dëshiron të kesh paqe. 10- Fletët e votimit janë pasardhëset e drejta dhe paqësore të plumbave. 11- Bëhu i sigurt që e ke vënë këmbën në vendin e duhur, pastaj qëndro i palëkundshëm. 12- Librat i shërbejnë njeriut për të treguar se mendimet origjinale të tij nuk janë aspak të reja. 13- Karakteri është si një pemë dhe reputacionin si një hije. Hija është ajo që ne e mendojmë për të, pema është e vërteta. 14- Njerëzit e thjeshtë në dukje janë më të mirët në botë: kjo është arsyeja pse Zoti ka bërë kaq shumë të tillë. 15- Mos u shqetëso kur nuk njihesh, por përpiqu të jesh i denjë për njohje. 16- Të gjithë duan të jetojnë gjatë, por askush nuk dëshiron të plaket. 17- Më jep afat gjashtë orë për të prerë një pemë dhe unë do t’i kaloj katër të parat duke mprehur sëpatën.

Kjo është një pikturë shumë e bukur dhe plot jetë nga Alketa Muzhaqi. Peisazhi duket i gjallë dhe frymëzues, duke pasqyruar harmoninë mes natyrës dhe ngjyrave. Duket se përfshin male madhështore, një lumë të kthjellët dhe gjelbërim të bollshëm. Nëse dëshironi, mund të më tregoni më shumë për ndjesitë ose mendimet tuaja rreth saj. Pikërisht! Piktura përçon një ndjenjë dinamizmi përmes kontrasteve të saj të forta – ngjyra e kaltër e ujit dhe e qiellit përplaset bukur me gjelbërimin e gjallë të pyjeve dhe bardhësinë e maleve. Forma e lakuar e lumit shton një ndjenjë rrjedhshmërie dhe lëvizjeje, duke e bërë peizazhin të duket i gjallë dhe plot energji. Një pamje që të fton të meditosh dhe të ndjesh qetësinë e natyrës së paprekur. Pikërisht! Piktura përçon një ndjenjë dinamizmi përmes kontrasteve të saj të forta – ngjyra e kaltër e ujit dhe e qiellit përplaset bukur me gjelbërimin e gjallë të pyjeve dhe bardhësinë e maleve. Forma e lakuar e lumit shton një ndjenjë rrjedhshmërie dhe lëvizjeje, duke e bërë peizazhin të duket i gjallë dhe plot energji. Një pamje që të fton të meditosh dhe të ndjesh qetësinë e natyrës së paprekur. Kontrastet në këtë pikturë janë të fuqishme dhe krijojnë një efekt vizual mbresëlënës: Këto kontraste jo vetëm që e bëjnë pikturën të duket dinamike, por edhe përçojnë një dialog të natyrës mes qetësisë dhe fuqisë së saj. Në një terren malor, dinamizmi dhe kontrastet krijohen përmes ndryshimeve të theksuara në reliev, ngjyra dhe elemente natyrore: 1. Relievi: Lartësitë dhe thellësitë: Majat e larta dhe të thepisura të maleve kontrastojnë me luginat e ulëta dhe të buta, duke krijuar një ndjenjë të vazhdueshme lëvizjeje vertikale. Ky ndryshim i papritur në lartësi krijon një ndjenjë madhështie dhe energjie. Shkëmbinjtë dhe pllajat: Sipërfaqet e ashpra të shkëmbinjve krahasohen me terrenet e rrafshëta dhe të mbuluara me bar në luginat mes maleve. 2. Ngjyrat dhe teksturat: Gjelbërimi dhe bardhësia: Pyjet dhe bimësia e dendur kontrastojnë me bardhësinë e borës në majat e maleve ose me ngjyrat gri të shkëmbinjve të zhveshur. Këto kontraste përforcojnë ndjesinë e diversitetit natyror. Lumi dhe shkëmbinjtë: Një lumë që rrjedh me forcë mes shkëmbinjve krijon dinamizëm, ndërsa lëvizja e ujit dhe shkëlqimi i tij bie në kundërshtim me strukturën e ngurtë të gurëve. 3. Ndriçimi dhe hijet: Në një terren malor, drita luan një rol të madh në theksimin e kontrasteve. Pjesët që ndriçohen nga dielli kontrastojnë me hijet e thella të krijuara nga shpate të pjerrëta ose drurë të dendur, duke e bërë peizazhin të duket dinamik dhe plot jetë. 4. Elementet lëvizëse dhe statike: Lëvizja e ujërave dhe e erës: Lumi i rrëmbyer ose erërat që përkulen pemët japin një ndjenjë lëvizjeje, ndërsa male të larta dhe shkëmbinj të palëvizshëm paraqesin një kundërvënie statike. Dinamizmi dhe kontrastet në terrenin malor simbolizojnë një ndërthurje të harmonishme mes forcës së natyrës dhe bukurisë së saj të ndryshme. Interpretoi. Liliana Pere.

DINASTIA STRAUSS Edlira Dedja Shumë kompozitorë kanë provuar të kompozojnë valse, por vetëm një emër mbetet simbol i kësaj gjinie dhe ai i takon familjes Shtraus. Emri Shtraus, ose më mirë i familjes Strauss do të mbetet përgjithmonë i lidhur me atë që quhet "muzika vjeneze" ose më saktë, me valsin, këtë kërcim të rafinuar e të hijshëm (tre të katërta, si e quajmë ne muzikantët). Më shumë se një familje, ky emër mund të quhet një dinasti e vërtetë, e cila mbretëroi për më shumë se pesëdhjetë vjet në të gjitha oborret mbretërore të Europës, ashtu si mbretëron edhe sot në të gjitha zemrat e qytetarëve të saj. Në Vjenë janë organizuar ballo të shumta ku merrte pjesë arisokracia, shpesh e maskuar me kostumet e kohës, sidomos gjatë shekullit të 18-të. Në këtë periudhë, valsi kishte ende vështirësi të evidentohej si zgjedhje e kësaj shtrese, pasi konsiderohej si një kërcim vulgar dhe i pahijshëm, për arsye se partnerët kërcenin ngjitur me njëri-tjetrin. Do të duhej ende kohë, ndoshta deri në fillimet e shekullit të 19-të e falë Shtrausit, babait të parë të kësaj dinastie, që valsi të bëhej kërcimi kryesor i salloneve, duke marrë kështu emrin e mbretit të kërcimeve. Gjatë shekullit të 19-të, familja Shtraus mbretëroi me valsin e saj mbi të gjitha kërcimet e tjera e jo vetëm në Vjenë, por në gjithë Europën. E sot është krijuar një traditë e bukur, pasi këto vepra interpretohen çdo vit mjeshtërisht në koncertin e famshëm të Vitit të Ri që organizohet në Vjenë, në vëndlindjen e kësaj muzike të mrekullueshme e të papërsëritshme. Pak histori : Johann Strauss-i, babai, (1804-1849), i cili lindi dhe jetoi (deri sa vdiq në moshën 45 vjeçare) në Vjenë, ishte i pari që i dha format e fisnikërisë këtij kërcimi të ri që quhet «vals». Djalë i një familje të thjeshtë hotelierësh, mbetur jetim në moshë shumë të re, ai luajti për vite të tëra si violinist në orkestrën e një birrarie të njohur vieneze që vizitohej nga shumë turistë të huaj (midis të cilëve edhe nga Chopin-i dhe Wagner-i i ri), të cilët mbeteshin të hipnotizuar nga kjo risi që quhej «vals vienez». Gjatë kësaj periudhe, Johann Shtrausi kishte nisur të kompozonte valset e tij, nën shëmbullin e një kompozitor tjetër austriak me emrin Lanner. Por ndryshe nga të tjerët, ai u përpoq të thyente tiraninë e ritmit të masave ¾, duke ndryshuar edhe gjatësinë e frazave muzikore. Krijimet e tij filluan të tingëllonin ndryshe; ato kishin shumë më tepër shkëlqim, pasi orkestrimi i tyre ishte konceptuar në një formë tjetër. Kompozitori i ri kishte futur përdorimin e sinkopeve dhe variacionet ritmike. Kështu, me orkestrën që luante veprat e tij, e cila përbëhej nga njëzet e tetë muzikantë, Shtrausi vizitoi Berlinin e më pas Parisin, ku iu dha mundësia të interpretonte krijimet e tij edhe përpara mbretit Louis-Philippe. Gjatë turneut të tij në Londër, ai ngjalli admirimin e një tjetër kompozitori të njohur, Hektor Berliozit. Por kur u kthye përsëri në Vjenë, Shtrausi konstatoi me pakënaqësi se djali i tij i madh, Johani, për të cilin kishte parashikuar një karrierë në fushën e biznesit, po ndiqte me sukses hapat e tij në muzikë. Pasi u emërua drejtor i Ballove të oborrit e më pas shef i muzikës së Regjimentit të Parë të Gardës Civile të Vjenës, Shtrausi I (babai) kompozoi Marshin e famshëm të Radetzky-t, për të festuar fitoren e gjeneralit me të njëjtin emër mbi kryengritësit italianë, në 1848. Por krijimi i kësaj vepre i kushtoi sulme shumë të dhunshme nga qarqet republikane. Kështu, një vit më vonë vdiq nga ethet e skarlatinës. Funerali i tij ishte madhështor dhe u shoqërua nga turma të mëdha njerëzish në Vienë. Në veprat që la pas, ku numërohen mbi njëqind e pesëdhjetë valse, njëzet e tetë galope, katërmbëdhjetë polka, nëntëmbëdhjetë marshe e tridhjetë e pesë kuadrilje, (më i njohuri ndër ta është valsi «Jehonat e Loreley-t»), thuhet se shumë prej tyre i atribohen gabimisht djalit të tij të madh, Johanit II. Johann II (i biri) Nëse i referohemi librit të Alain Duault, « JOHANN STRAUSS, ati, biri dhe shpirti i Valsit» për të mësuar pak më shumë rreth historisë së kësaj familjeje, kuptojmë se ajo përmbledh një shekull të tërë histori (babai lindi më 1804, Johani II vdiq në 1899), e pikerisht atë pjesë që ne e quajmë periudhë romantike, pasi u shqua nga një zhvillim i jashtëzakonshëm i mjeteve shprehëse të shkrimit orkestral, duke i dhënë kështu një stimul të mëtejshëm gjinisë së valsit. Ky libër mund të konsiderohet si një një test i vogël analitik që edhe pse nuk paraqet një interes të vërtetë kronologjik mbi jetën dhe krijimtarinë e kësaj familjeje, mund të ngjallë kureshtjen për mënyrën se si bëhet paralelizmi midis Vjenës së fundshekullit të kaluar, së cilës i jepen ngjyrat e një parfumi të zbehtë perandorak, jashtëzakonisht të rafinuar e sensual – dhe puritanizmit të fasadave të një Perandorie tjetër, siç ishte Anglia e asaj kohe, ku korseja e veshjeve dhe e kostumeve mashkullore dukej sikur pëllciste nga vallëzimi sublim i muzikës së Shtrausit (babë e bir): këtij valsi "aq djallëzor" me ritëm «tre të katërta». Libri gjurmon historinë e kësaj epoke dhe evolucionin e saj nën penën e gjenisë së kësaj dinastie, prej së cilës lindën kryevepra si: «Danubi Blu» (1866), «Valsi i Perandorit», i cili mund të konsiderohet nga ana tjetër edhe si një manifest i vërtetë estetik i Vjenës Perandorake të Frac Jozefit dhe gruas së tij, "Sissi". Autori zhytet në aventurat e një dinastie të pasur me episode e ngjarje, tërësisht e denjë për libretin e operetës « La Chauve Souris » (një nga veprat më të rëndësishme të Johann Straus, birit, përfunduar në vitin 1874) : Babai është një violinist i çuditshëm e aventurier, sa gjenial aq edhe i shfrenuar në qejfet e tij, deri sa tradhëton hapur bashkëshorten legjitime, Anën, nënën e Johanit të ri, Jozefit dhe Eduardit, me një fshatare të pagdhendur të quajtur Emili, nga e cila pati po ashtu, 3 fëmijë të tjerë. Një moment tjetër që duhet cituar nga libri është edhe përshkrimi i situatës së krijimit të një prej veprave më të rëndësishme të Johann Strauss-it, atit të dinastisë. Duke dashur të festojë pajtimin me familjen e tij, menjëherë pas kthimit të Marshallit të famshëm nga Italia, Johann-i I kompozoi Marshin e famshëm të Radetzky-t, muzika e të cilit tingëllon edhe sot si një ringjallje e frymës së asaj epoke. Por fatkeqësisht, pak kohë pas krijimit të kësaj kryevepre, Johann-i vdes në mjerim e turp, larg familjes së tij e në krahët e Emilsë. Ishte shtatori i vitit 1849 dhe ai kishte vetëm 45 vjet... Libri trajton edhe fenomenin Johann-i II, djalin e madh të familjes Strauss, i cili afirmohet nëpërmjet krijimeve të tij të mrekullueshme që në moshën 19 vjeçare, duke u bërë po aq i njohur sa i ati. Madje karriera e tij merr një ngritje të tillë, sa që shumë shpejt e kurorëzon atë me emrin e Mbretit të ri të Valsit. Njohja me publikun e gjërë dhe momenti që i dha shtytjen vendimtare karrjerës së Johann-it II , duke i mundësuar konkurim me emrin e të atit, u bë falë një koncerti të vitit 1844 në një nga Kazinotë e Vjenës me emrin Dommayer. Autori i librit shkruan se Strausi i ri prezantoi për herë të parë në këtë koncert kompozimet e tij, duke luajtur vetë e duke drejtuar njëkohësisht orkestrën, me një pasion të jashtëzakonshëm dhe me një ritëm të papërmbajtshëm. Rivaliteti mes Atit dhe Birit tashmë ishte bërë i njohur, pasi Anna, nëna e Strauss-it të ri kërkonte me çdo kusht të hakmerrej ndaj bashkëshortit të pabesë nëpërmjet karrieres së djalit të saj të talentuar. Ajo e mbështeti violinistin e ri, e inkurajoi dhe e stimuloi me të gjitha fuqitë e saj. E kjo garë e tendosur midis të dyve, do ta rrëzonte përfundimisht Johann-in e I, atin e dinastisë dhe babin e Straussit të ri. Autori i librit na shoqëron me tregimin e tij, si duke ndjekur ritmin e muzikës së një valsi, që herë gjallërohet e herë dobësohet. Nëpërmjet muzikalitetit të fjalës së tij, të krijohet përshtypja se edhe ti bëhesh pjesë e këtij vallëzimi që instiktivisht të tërheq në mënyrë progresive të rrotulloshesh së bashku me të, ashtu si edhe me ritmet e Johanit të ri që shpejt i kushtohet tërësisht kompozimit. Ai thellohet më tej në këtë krijimtari dhe e zhvillon, duke krijuar zhanrin e valsit simfonik, i cili i jep trajta madhështore kësaj gjinie orkestrale. Nga ana tjetër, Strauss-i i ri e bind vëllain e tij Jozefin, një inxhinier të pasionuar me profesionin që ushtron, ta lërë mënjanë vokacionin e tij dhe të marrë përsipër drejtimin e orkestrës Strauss, që do të thotë turnetë, koncertet si dhe kompozimet e reja (Jozef Straussi ka lënë pas mbi 283 partitura, por talenti i vërtetë i tij është përpunimi i veprave dhe interpretimi i tyre). Mbingarkesat, duhani, alkooli, pagjumësia si dhe jeta plot tension ... i shkurtojnë jetën Jozefit, i cili vdes tragjikisht gjatë një koncerti në Varshavë, në moshën 43 vjeçare. E gjithë kjo histori episodesh, me ulje-ngritjet e prapaskenat e saj, sa të lavdishme aq edhe të zakonshme e banale, është transformuar në partiturën e jetës së një dinastie të lavdishme, të cilën e ndjekim me aq kureshtje e padurim çdo 1 janar - dikush drejtpërsëdrejti e dikush nëpërmjet transmetimit me Mondovision. Kjo partiturë, që me kalimin e kohës është veshur me petkun e magjishëm të fisnikërisë vjeneze, është kthyer sot në një ritual, madje mund të quhet edhe një meshë masive klasike, ku marrin pjesë miliona njerëz nga të pesë kontinentet... Ditët e sotme, muzika e Johann-it At e bir përfaqëson majën më të lartë të valsit simfonik, muzikën e mrekullueshme, aq të dlirë e të pasur në lejtmotive, që sot ka njohur moshën e saj të artë. Vëllai xheloz – Eduardi ose « Bukuroshi vjenez » Karriera muzikore e Eduard Strauss-it është bërë e njohur sidomos për konkurrencën me dy vëllezërit e tij më të mëdhenj. Si dirigjent i muzikës vallzuese por jo si krijues që la gjurmë në fondin e artë të saj, popullariteti i tij është lënë në hije në krahasim me atë të dy vëllezërve të tij. Edhe 100 vjet pas vdekjes (2016), Eduard Shtrausi do të kujtohej si i biri i Johan Straussit të parë, si vëllai i Johan Straussit të dytë e si babai i Johan Straussit të tretë : pra, si pinjoll i familjes më të famshme të valsit vjenez. Duke qënë koshient për mungesën e talentit krijues, Eduardi zgjodhi stilin e tij dhe u specializua në krijimin e polkës të shpejtë, njohur me emrin "polka-schnell". Nga ana tjetër, ai trashëgoi emrin e «Edit të bukur» për shkak të pamjes tërheqëse. Në librin e Alain Duault, « JOHANN STRAUSS, ati, biri dhe shpirti i Valsit», përmendet edhe Eduardi, vëllai i vogël i familjes Strauss, i cili shfaq një xhelozi të sëmurë e të pakontrollueshme ndaj gjenisë së vëllait më të madh, Johanit, që megjithatë, i beson drejtimin e orkestrës Strauss pas vdekjes së Jozefit. (Është pikërisht koha kur Johanni vendos të martohet me këngëtaren e famshme Henrietta Trefftz e cila e frymëzoi për faqet më të bukura të krijimtarisë së tij : valset e mëdha sinfonike "Danubi blu", "Jeta e artistit", "Tregimet e pyllit vjenez », "Të duash, të pish e të këndosh », "Valsin e Perandorit », etj.) Më i riu i vëllezërve Strauss, Eduardi lindi në Vienë në mars të vitit1835. Shkollimi i tij ishte mjaft solid e për këtë arsye, fillimisht vendosi ti kushtohej karrierës diplomatike. Por meqënëse kontakti me vëllezërit e tij më të mëdhenj ishte i vazhdueshëm e muzika e tyre argëtuese kishte një ndikim të madh tek ai, Eduardi vendosi ta braktisë vokacionin e parë e të ndjekë të njëjtën rrugë si ata, të bëhej kompozitor. Kështu, Johanni i besoi drejtimin e orkestrës së tij e për herë të parë, Eduardi u shfaq në publik në prill të vitit 1862. Shumë shpejt, pamja e tij tërheqëse dhe finesa e jashtëzakonshme në podiumin e dirigjentit i dhanë nofkën e "Edit të bukur" të Vienës, duke e transformuar në prototipin e fëmijës së përkëdhelur të kapitalit austriak. Gjithnjë i ngrohtë e i sjellshëm me ata që e rrethonin, ai prezantonte në çdo koncert veprat e tij, duke qënë i vetëdijshëm për nivelin e tyre të dobët si dhe për talentin e tij që linte për të dëshiruar, në krahasim me gjeninë e dy vëllezërit më të mëdhenj. Megjithatë, në vitin 1901, në kohën kur shpërndau orkestrën Strauss, disa vjet pas vdekjes së Johanit II, ai numëronte rreth treqind vepra, pjesa më e madhe e të cilave ishin polka. Në vitin 1907, Eduardi dogji shumë partitura e midis tyre mbi 100 vepra të Johanit që kishin mbetur dorëshkrime, ende të pabotuara. Këto fakte i përmënd në kujtimet e tij, të cilat nisi ti hedhë në letër pas largimit nga skena, një burim i rëndësishëm informacioni si për të, ashtu edhe për anëtarët e tjerë të familjes. Më pas, Eduardi emërohet drejtor i Ballove të oborrit, ashtu si dhe babai e vëllai i tij i madh, Johani e pas disa turneve në Gjermani dhe Amerikë, ai tërhiqet për rreth 15 vjet nga jeta publike, deri sa mbyll sytë në dhjetor të vitit 1916. Duhet përmëndur po ashtu se nga martesa e tij me Maria Klenkhart, Eduardi pati dy djem, Johann Strauss-in III dhe Josef Eduard Strauss-in. Djali i tij i madh, Johann Strauss III, siguroi vazhdimësinë e reputacionit muzikor të familjes Strauss gjatë shekullit të 20-të. Shumë episode të tjera mbushin faqet e këtij libri tërheqës mbi dinastinë e kësaj familje, si p.sh. vdekja tragjike e Henriettes, gruas së Johannit si dhe martesat e tjera të tij, pak a shumë të lumtura. Por një nga faktet më mbresëlënëse është hakmarrja e tmerrshme e Eduardit ndaj të vëllait, me djegien e mbi 100 veprave, ende të pabotuara pas vdekjes së tij. Autori e konsideron familjen Strauss si një klan vëllazëror ku ndërthuren pasionet dhe konfliktet personale të një qyteti si Vjena, në të cilin vite më pas Frojdi do të furmulonte teorinë mbi funksionimin, shkaqet, pasojat dhe simptomat e patologjive të ndryshme në psikikën e njeriut … Nga kjo pikëpamje, historia bëhët edhe më interesante, sepse nën ritmin e Valsit, kësaj morie tingujsh të frymëzuat nga shpirti njerëzor, dyshimet e njeriut mbi impulset e pakuptueshme të psikikës së tij shndërrohen në një mori notash e ritmesh të magjishme që krijojnë harmoninë sublime të universit të tij. Edlira Dedja

Vajza shqiptare" e piktorit të shquar holandez Jan Frederik Pieter Portielje Piktura “Vajzë shqiptare” (77.5 x 63.5 cm) e piktorit të shquar holandez Jan Frederik Pieter Portielje, realizuar në vitin 1870, ndoshta është nga më interesantet e galerisë së punëve të piktorit. Pesha meditative e modeles deshifrohet qartë në prarim i tendosur të gjendjes. Impresionuese mbeten gjithashtu ngjyrat e ndezura, karakteristike për punët e piktorit, në të njëjtën kohë evidentim i elementeve të veshjes së gruas shqiptare, gruas së stolisur, gruas që dëshmon saora pragun e një solemniteti, sepse e tillë është gjithçka që tipizon kuadrin.