Dita e Nënës – një himn i dashurisë që s’mbaron kurrë

Dita e Nënës – një himn i dashurisë që s’mbaron kurrë

Dita e Nënës, ajo ditë e mbështjellë me mëndafshin e ndjenjës dhe arin e përjetësisë, lindi nga zemra e një vajze që donte të mos harrohej dashuria e një nëne. Në fillim të shekullit XX, në Shtetet e Bashkuara, një grua e quajtur Anna Jarvis, e pikëlluar nga vdekja e nënës së saj, vendosi të bëjë diçka që do të prekte botën: një ditë për të nderuar nënën, për të ngritur tempullin e saj mbi çdo tjetër.

Më 1908, në një kishë të vogël në Grafton, Virxhinia Perëndimore, u mbajt për herë të parë Dita e Nënës. Anna shpërndau karafila të bardhë – të pastër si dashuria e nënës, të thjeshtë si përqafimi i saj, dhe që nga ajo ditë, ky lule u bë simboli i dashurisë së pavdekshme. Falë përkushtimit të saj, më 1914, presidenti amerikan Woodrow Wilson shpalli ditën e dytë të diel të majit si festë kombëtare – një ditë për të gjithë nënat e botës.

Sot, kjo ditë festohet në më shumë se 100 vende nëpër botë, në mënyra të ndryshme, por me një ndjenjë të përbashkët: mirënjohje e thellë për gruan që është burim jete.

---

Nëna – tempulli ku dhe Zoti përkulet

Nëna nuk është vetëm një fjalë – ajo është poezia e parë që dëgjon zemra, lutja e parë që shqipton shpirti, ujëvara e parë që shuan etjen e jetës. Ajo është rrënja e thellë që s’tunden erërat, dielli që ndriçon edhe në errësirën e dëshpërimit, kulla që nuk shembet kurrë, sado të përplasin stuhitë.

Nëna është vetë toka kur rrëzohesh, qielli kur lutesh, era kur qan, drita kur humbet. Kur flet nëna, edhe heshtja merr kuptim. Kur qesh nëna, lulëzojnë drurët e tharë të shpirtit.

Ajo është gjaku ynë që këndon, qumështi që bëhet melodi, duart që dinë vetëm të japin, zemra që rreh për të gjithë, por veten harron. Në çdo hap tonin, në çdo sukses, në çdo plagë, është dora e saj e padukshme që na mbështjell.

Dita e Nënës – një ditë, një përulje, një përjetësi

Kjo ditë nuk është thjesht një festë. Është një përulje përballë hyjnisë që ecën mbi tokë me këmbë njerëzore. Është një falënderim për netët pa gjumë, për shikimin që nuk pushon kurrë së ruajturi, për dashurinë që s’njeh kushte, as kufij.

Në këtë ditë, bota ndalon për një çast frymëmarrjen, për të dëgjuar zemrën e nënës që rreh si këmbanë e shenjtë. Dhe ne, bij e bija, ulemi para saj – jo me lule në duar, por me mall në sy, lot në gji dhe falënderime në çdo qelizë të shpirtit.

Sepse nëna është fjala që Zoti e shkroi me dorën e tij, dhe ia dhuroi njerëzimit si bekimin më të madh.