Kur familja bëhet institucion muzike dhe arti

Kur familja bëhet institucion muzike dhe arti

Ka familje që trashëgojnë emra, por ka edhe të tilla që trashëgojnë frymë. Kur brezat lidhen përmes muzikës, kur arti bëhet mënyrë jetese dhe thirrje shpirtërore, atëherë familja shndërrohet në institucion. E tillë është familja Jorganxhi–Leka: jo vetëm një histori e pasur artistësh, por një themel i gjallë i kulturës shqiptare.

Zhuliana Jorganxhi – një jetë në ritmin e shpirtit shqiptar

Nëse muzika do të kishte një portret, ai do të ngjante me buzëqeshjen e qetë dhe shpirtin e kthjellët të Zhuliana Jorganxhit. Nëse historia do të mund të këndohej, ajo do të kishte zërin e saj, që për dekada ka përshkruar jetën kulturore shqiptare me thellësinë e një rrëfimi të sinqertë dhe melodinë e përjetshme të shpirtit.

Zhuliana Jorganxhi nuk është vetëm bijë e një familjeje të famshme artistësh, por është vetë një gur i çmuar në kurorën e kulturës sonë kombëtare. Origjina e saj lidhet ngushtë me rrënjët e qytetarisë shqiptare, me Korçën e artit dhe të dijes, qyteti ku u lindën jo vetëm shumë nga zërat më të bukur të muzikës shqiptare, por edhe vetë ndjenja e një shpirti artistik që do të mbetej përherë gjallë.

Arsimuar në muzikë, e ushqyer me art

Zhuliana mori edukimin e saj të parë në gjimnazin e vajzave në Tiranë, në një kohë kur arti ende luftonte për të gjetur hapësirën e vet në shoqëri. Por ajo nuk ndaloi; përkundrazi, u ngjit në shkallët e edukimit muzikor me përkushtim dhe dashuri. Më pas vazhdoi studimet në Institutin e Lartë të Arteve në degën e muzikës, ku përthithi jo vetëm teknikat, por edhe filozofinë e krijimit muzikor.

Bashkëpunëtorë në tingull dhe jetë

Karriera e Zhuliana Jorganxhit u ndërtua përkrah emrave të mëdhenj të artit shqiptar. Ajo ishte shkrimtare e teksteve të këngëve që u bënë hite, për zëra të mëdhenj si Vaçe Zela, Tonin Tërshana, Liliana Kondakçi, Frederik Ndoci e shumë të tjerë. Zhuliana nuk shkroi thjesht vargje — ajo shkroi ndjenja, shprehu epoka, krijoi identitete.

Në fjalët e saj jeton dashuria për vendin, për njerëzit, për jetën në të gjitha ngjyrat dhe plagët e saj. Ajo ishte pjesë e Festivalit të Këngës në RTSH për shumë vite, ku jo rrallë ka lënë gjurmë si autore teksti dhe frymëzuese e kompozitorëve të mëdhenj si Aleksandër Lalo, Agim Krajka, Kujtim Laro e shumë të tjerë.

Familja Jorganxhi – një orkestër brezash

E lindur në një familje ku muzika nuk ishte thjesht prani, por oksigjen, Zhuliana trashëgoi jo vetëm talentin, por edhe ndjeshmërinë dhe përkushtimin për artin.

Babai i saj, Gaqo Jorganxhi, ishte një nga zërat më të vjetër të muzikës shqiptare, me një kontribut të jashtëzakonshëm në formimin e korit "LIRA" dhe zhvillimin e muzikës qytetare.

Vëllai i saj, Rikardo Jorganxhi, la pas vepra simfonike të rafinuara dhe koncerte që tregojnë për thellësinë e shpirtit të tij artistik.

Rozmari Jorganxhi, motra, ishte e para grua që drejtoi një kor të madh si ai i TOB-it, dhe përfaqësoi Shqipërinë edhe jashtë kufijve, në një kohë kur gratë në muzikë kishin ende shumë barriera për të thyer.

Kjo vijë e artit u pasua me të njëjtën forcë dhe ndriçim nga Gjergj Leka, djali i saj, një kantautor i dashur për publikun, i cili solli risi në muzikën shqiptare, duke i dhënë shpirt brezit të ri dhe zë ndjenjave të thella.

Dorina Leka, mbesa dhe një nga përfaqësueset e reja të kësaj familjeje, është dëshmi se kjo rrugë nuk është ndalur dhe nuk do të ndalet.

Zhuliana – më shumë se tekstshkruese, më shumë se artiste

Tekstet e saj për fëmijë, për dashurinë, për jetën dhe për vendin janë tashmë pjesë e pandashme e kujtesës kolektive. Ato janë mësuar përmendësh, janë kënduar në festa, në shtëpi, në shkolla, dhe sot janë ende të freskëta, sepse Zhuliana dinte të fliste me zemrën e njerëzve.

Veç këngës, ajo ka shkruar edhe poezi dhe prozë, duke dëshmuar për një shpirt krijues që nuk ndalet kurrë. Ka qenë edhe një zë i dashur në mediat shqiptare dhe një mbështetëse e pasionuar e talenteve të reja.

Një jetë, një dëshmi, një amanet

Në çdo fjalë që thotë dhe në çdo këngë që shkruan, Zhuliana përcjell një thirrje për dashuri, për ruajtje të vlerave dhe për moskompromis ndaj artit të vërtetë.

Në Ditën Botërore të Muzikës, portreti i saj nuk është thjesht pjesë e një fotografie familjare, por një faqe e ndritur e historisë së kulturës shqiptare.

Sepse ajo nuk jetoi vetëm për të dëgjuar muzikë – ajo jetoi për të qenë vetë muzikë.