Ky është një fragment i bukur nga poema “Atdheu” e Naim Frashërit.

Atdheu Naim Frasheri!

...Dellëndyshe bukuroshe, që thua mijëra fjalë,

Dhe të k’ënda vahn’ e lumën, që vjen me vrap e me valë,

A mos vjen nga Shqipëria? Eni vjen pej Çamërie

Me këto milëra fjalë e me gluhë perëndie?

Apo vjen nga Labëria, pra më duke kaqë trime,

Edhe fjalëtë që thua më gëzojnë zëmrën time,

Q’është thier, bërë posi një pasqirë,

Duke këputur nga cmagu, që s’e kanë vartur mirë,

Apo vjen nga fush’e Korçës, nga vënd’i mir’ e i gjerë,

Pej zembrësë Shqipërisë, që del gjithë bot’ e ndjerë?

A më vjen pej Malësie, pej Skrapari, pej Dobreje,

Nga Vijosa, nga Devolli, pej Vlor’ e pej Myzeqeje?

Të munjam të fluturonja e të kishnjam krahë si ti,

Me gas të math do t’i vinjam Shqipërisë brënda në gji!

Për me marrë drejt Shkumbinë edh’ Elbasan’ e Tiranën,

E me ardh ke ti, o Shkodrë, të shof Drinin e Bujanën,

Kostur, Përlep, Fëllërinë, Dibrë, Ipek e Jakovën,

Mat’ e Ysqyp e Prështinë dhe Mirëdit’ e Tetovën;

Krojënë e Skënderbegut, q’i ka pas dhan ner Shqypnisë...

Ky është një fragment i bukur nga poema “Atdheu” e Naim Frashërit, një prej figurave më të ndritura të Rilindjes Kombëtare Shqiptare. Në këtë poezi, ai përshkruan me dashuri dhe mall vendlindjen, duke përdorur simbolikën e një dellëndysheje (zog i pranverës) që vjen nga Shqipëria dhe sjell mesazhe shprese, gjuhe dhe krenarie kombëtare.

Ai përmend shumë treva shqiptare—Çamërinë, Labërinë, Korçën, Malësinë, Skraparin, Myzeqenë, dhe qytete si Tirana, Shkodra, Elbasani, Prishtina, Tetova—duke theksuar bashkimin shpirtëror të shqiptarëve nëpërmjet gjuhës dhe ndjenjës kombëtare.

Në fund, përmend Kroin e Skënderbeut, si një simbol i krenarisë historike të shqiptarëve.