Marigo Pozio, e njohur si "Nëna e Flamurit", ishte një figurë e shquar e Rilindjes Kombëtare Shqiptare dhe një aktiviste e palodhur për të drejtat e grave dhe pavarësinë e Shqipërisë.

Marigo Pizio . Nena e flamurit

Foto origjinale.

Marigo Pozio, e njohur si "Nëna e Flamurit", ishte një figurë e shquar e Rilindjes Kombëtare Shqiptare dhe një aktiviste e palodhur për të drejtat e grave dhe pavarësinë e Shqipërisë.

E lindur më 2 shkurt 1882 në Korçë, në një familje me tradita patriotike, ajo u arsimua në shkollën e parë shqipe të vajzave në qytetin e saj të lindjes.

Në moshë të re, u martua me Jovan Pozion dhe u vendos në Vlorë, ku shtëpia e tyre u bë një qendër e rëndësishme për veprimtaritë patriotike të kohës.

Kontributi më i njohur i Marigosë është qëndisja e flamurit kombëtar që u ngrit nga Ismail Qemali gjatë shpalljes së pavarësisë më 28 nëntor 1912 në Vlorë. Përveç kësaj, ajo ishte një nga udhëheqëset e organizatës së parë të grave shqiptare, e cila synonte të ndihmonte ushtarët e plagosur nga lufta.

Marigoja gjithashtu themeloi dhe drejtoi gazetën "Shpresa shqiptare" më 1921, duke u bërë një zë i fuqishëm për të drejtat e grave dhe çështjet kombëtare.

Pavarësisht kontributeve të saj të mëdha, Marigo Pozio u përball me vështirësi të shumta në jetën personale dhe ndërroi jetë më 23 shkurt 1932, duke lënë pas një trashëgimi të pasur patriotike dhe një shembull frymëzues për brezat e ardhshëm.

Marigo Pozio lindi ne në Korçë, në një familje me tradita patriotike. Babai i saj ishte prifti Kosta Poçi, ndërsa nëna Lenka Ballauri, me origjinë nga Voskopoja.

Ajo kishte dy motra: Uraninë, e cila u martua me politikanin dhe dramaturgun Kristo Floqi, dhe Angjeliqin, e martuar me politikanin dhe kryeministrin e ardhshëm Kostaq Kota.

Marigoja ndoqi mësimet në shkollën e parë shqipe të vajzave në Korçë, ku ishte nxënësja e 27-të e regjistruar.

Në moshë të re, Marigoja u martua me Jovan Pozion nga Hoçishti, dhe rreth vitit 1904, çifti u vendos në lagjen Muradie të Vlorës.

Shtëpia e tyre u bë qendër e rëndësishme për veprimtaritë patriotike të kohës.

Marigoja ishte anëtare e Klubit Patriotik "Labëria", themeluar në Vlorë më 1908, dhe një nga iniciatoret e hapjes së shkollës shqipe në Vlorë më 1909, ku ajo mësonte gjuhën shqipe nën maskën e mësimit të qëndisjes.

Kontributi më i njohur i Marigosë është qëndisja e flamurit kombëtar që u ngrit nga Ismail Qemali gjatë shpalljes së pavarësisë më 28 nëntor 1912 në Vlorë.

Sipas burimeve, ajo qëndisi shqiponjën e zezë prej sateni mbi një sfond të kuq. Pas shpalljes së pavarësisë,

Marigoja përgatiti disa kopje të flamurit për zyrat e qeverisë së re.

Përveç veprimtarisë patriotike, Marigoja ishte aktive edhe në çështjet e grave. Më 13 maj 1914, ajo ishte ndër udhëheqëset e organizatës së parë të grave shqiptare, e cila synonte të ndihmonte ushtarët e plagosur nga lufta me Greqinë.

Më 6 shkurt 1921, ajo filloi botimin e gazetës "Shpresa shqiptare", e cila pati gjashtë numra.

Familja Pozio përjetoi vështirësi të shumta, duke humbur disa nga fëmijët dhe duke u përballur me probleme financiare.

Në vitet 1920, Marigoja u prek nga tuberkulozi dhe, pavarësisht kontributeve të saj të mëdha, nuk mori njohjen e merituar nga autoritetet e kohës.

Ajo ndërroi jetë më 23 shkurt 1932 dhe u varros në varrezat e Manastirit të Zvërnecit pranë Vlorës.

Sot, Marigo Pozio njihet si një nga gratë më të shquara të historisë shqiptare, simbol i patriotizmit dhe përkushtimit ndaj çështjes kombëtare.

Marigo Posio, qëndistarja e flamurit (23 gusht 1932)

qëndisi shqiponjën dhe flamurin që ngriti Ismail Qemali në Vlorë më 28 nëntor 1912.

Ajo kishte dhe dy motra: Urani Poçin (e martuar me Kristo Floqin) dhe Angjeliqi Poçin (e martuar me Koço Kottën, kryeministër në kohën e mbretit Zog).

Sipas Zhaneta Poçit, mbesë e Marigo Pozios, Marigoja e qëndisi flamurin kombëtar sipas një modeli të Dom Mark Vasës, për pajën e saj, qëkurse ishte çupë. Këtë flamur ajo ia dha Ismail Qemalit.

Marigoja 18-vjeçare e qëndisi flamurin në një copë që e kishte blerë nga një tregtar me mbiemrin Diamanti.

Më pas në gjithë dritaret e asaj godine janë valëvitur flamujt e stamposur nga Marigoja me përmasa 70 - 40 cm, me shkabë në mes dhe anash me shkrimin: “Rroftë Shqipëria”.

Marigoja u martua me Jovan Pozion nga Hoçishti i Devollit. Familja u vendos më vonë me banim në Vlorë. Marigo do të lindte tri vajza, Evridhiqin, Fereniqin dhe Lirinë. Evridhiqi u martua me një ushtar italian dhe emigroi.

Marigoja shkruante dhe botonte në shtypin e kohës dhe mjaft poezi.

Familja vuajti nga një sërë fatkeqësish, së pari me fëmijët e tyre, dhe më vonë me shëndetin e Marigosë për shkak të tuberkulozit. Kristo Floqi ngriti zërin më 9 dhjetor 1928 duke akuzuar autoritetet shqiptare se kishin harruar kontributin e Marigosë.

Ajo nuk e mori "statusin e veteranit", ashtu si shumë të tjerë. Gjatë viteve të fundit të jetës madje kishte humbur shikimin.

Fati i Marigose më pas.

Marigo Pozio, e njohur për qëndisjen e flamurit të pavarësisë shqiptare, përjetoi një jetë të mbushur me përkushtim ndaj çështjes kombëtare dhe përpjekjeve për emancipimin e grave shqiptare. Megjithatë, jeta e saj personale u shënua nga sfida dhe tragjedi të shumta.

Së bashku me bashkëshortin e saj, Jovan Pozio, Marigoja pati tri vajza: Evridhiqin, Fereniqin dhe Lirinë. Fatkeqësisht, familja përjetoi humbjen e disa prej fëmijëve të tyre në moshë të re, një goditje e rëndë për prindërit. Për më tepër, vajza e tyre Evridhiqi u martua me një ushtar italian dhe emigroi, duke sjellë një tjetër ndarje në familje.

Në vitet 1920, Marigoja u përball me probleme serioze shëndetësore, duke u prekur nga tuberkulozi. Pavarësisht kontributeve të saj të mëdha në lëvizjen kombëtare dhe përpjekjet për të drejtat e grave, ajo nuk mori mbështetjen e duhur nga autoritetet e kohës. Në vitin 1928, Kristo Floqi ngriti zërin, duke kritikuar harresën e kontributit të Marigosë nga institucionet shtetërore. Megjithatë, përpjekjet e tij nuk sollën ndryshimin e dëshiruar.

Marigo Pozio ndërroi jetë më 23 gusht 1932, e lënë pas dore dhe e harruar nga shumë prej bashkëkohësve të saj. Ajo u varros në varrezat e Manastirit të Zvërnecit pranë Vlorës. Pavarësisht vështirësive dhe mungesës së njohjes gjatë jetës së saj, sot Marigoja nderohet si një nga figurat më të rëndësishme të historisë shqiptare, simbol i përkushtimit dhe sakrificës për atdheun.