Në skenën madhështore të Staatsoper Hamburg, Ermonela Jaho solli një Maria Stuarda magjepsëse dhe të paharrueshme

Në skenën madhështore të Staatsoper Hamburg, Ermonela Jaho solli një Maria Stuarda magjepsëse dhe të paharrueshme

Me një zë që jehon, dhe një interpretim që vlonte nga pasioni, ajo e shndërroi rolin e mbretëreshës së dënuar në një përvojë drithëruese.

Nga përplasja e zjarrtë me Elisabetën deri te lamtumira e saj prekëse, Jaho sundoi skenën me një intensitet të papërshkrueshëm, duke lënë publikun pa frymë dhe kritikët në admirim të plotë.

Një triumf muzikor dhe teatror që do të mbetet gjatë në kujtesën e artdashësve.

Opera Shtetërore e Hamburgut ka sjellë një sukses të jashtëzakonshëm me produksionin e saj të ri të "Maria Stuarda" nga Donizetti, një vepër që më në fund ka gjetur skenën e saj në këtë qytet.

Me një premierë që tronditi publikun më 16 mars 2025, kjo shfaqje është një dëshmi e mjeshtërisë së lartë artistike dhe emocionale që mund të arrijë opera.

Në qendër të këtij triumfi qëndron interpretimi i jashtëzakonshëm i Ermonela Jahos në rolin e Marias. Debutimi i saj në këtë rol ishte një moment magjepsës, ku ajo shpalosi një mjeshtëri të rrallë të bel kantos.

Zëri i saj i ngrohtë dhe i pasur me nuanca u ngjit me shkëlqim të rrallë në regjistrat e lartë, duke sjellë fraza të holla dhe të rafinuara.

Performanca e saj skenike ishte po aq mbresëlënëse, me kulmin në përballjen e zjarrtë me Elisabettën, ku ajo e çoi interpretimin në skaje dramatike të një intensiteti të rrallë. Akti i fundit, i mbushur me emocion të thellë dhe një ndjeshmëri prekëse, la publikun pa frymë.

Në krah të saj, Barno Ismatullaeva dha një portret të paharrueshëm të Elisabettës. Me një zë të fortë, të errët dhe imponues, ajo mishëroi autoritetin absolut të monarkes. Kontrasti i saj me Jahon solli një tension dramatik që elektrizoi skenën, duke bërë përballjen e tyre një nga momentet më të fuqishme të natës.

Tenori Long Long, në rolin e Leicesterit, shkëlqeu me një interpretim plot energji dhe pasion, duke e pajisur personazhin me një ndjenjë bindëse të brendshme. Ndërkohë, Alexander Roslavets dhe Gezim Myshketa sollën interpretim të fortë dhe të besueshëm në rolet e Talbot dhe Cecil, duke përforcuar fuqinë dramatike të shfaqjes.

Dirigjenti Antonino Fogliani drejtoi Philharmonisches Staatsorchester Hamburg me një ndjeshmëri të shkëlqyer, duke krijuar një balancë të përsosur mes delikatesës lirike dhe tensionit dramatik. Orkestra shpalosi një interpretim të jashtëzakonshëm, duke mbështetur vokalizmin me një ndjeshmëri të hollë dhe dinamizëm të fortë.

Regjia e Karin Beier solli një interpretim të thellë dhe simbolik të operës, duke eksploruar konceptin mesjetar të "dy trupave të mbretit". Duke përdorur dyshime të personazheve kryesore për të shfaqur ndarjen e brendshme të tyre, inskenimi i saj solli një qasje vizualisht të fuqishme dhe emocionalisht goditëse. Skenografia e Amber Vandenhoeck, me hapësirat e saj monumentale dhe përdorimin inteligjent të dritës dhe simbolikës, krijoi një atmosferë shtypëse dhe madhështore njëkohësisht.

Kulmi dramatik erdhi në fund, kur Maria, me kokën e rruar, zbulon një fustan të kuq identik me atë të Elisabettës, duke simbolizuar një akt sfide apo ndoshta një pajtim tragjik me fatin e saj.

Ky moment, i përforcuar nga një skenografi poetike dhe e fuqishme, i dha operës një fund që do të mbetet gjatë në kujtesën e spektatorëve.

Ky produksion i "Maria Stuarda" është një arritje e jashtëzakonshme, që jo vetëm sjell një vepër të paharrueshme në skenën e Hamburgut, por gjithashtu e ngre artin operistik në lartësi të reja, duke lënë një trashëgimi të denjë për artin e kulturen.

Pergatiti: Liliana Pere.