Shën Tereza e Kalkutës – Testament i Përjetshëm i Dashurisë, Humanizmit dhe Vlerave Universale

Aug 26
5 min read

Rrevista Prestige

Sot, në këtë ditë të veçantë, përkujtojmë lindjen e humanistes së madhe, Shën Terezës së Kalkutës, një shpirt që lindi në një qytet të vogël shqiptar dhe u shndërrua në dritë për botën. Ajo nuk ishte një murgeshë, por një simbol i përkushtimit ndaj të varfërve, i dashurisë që nuk njeh kufij dhe i shërbimit të pakushtëzuar ndaj njerëzimit.

Çdo veprim i saj, çdo fjalë e thënë, çdo buzëqeshje e dhuruar ishte një himn për njeriun, një testament i gjallë i humanizmit dhe shpresës.

Rrugëtimi i një jete të jashtëzakonshme, një simfoni dashurie dhe sakrifice, e cila vazhdon të frymëzojë brezat dhe të prekë zemrat e të gjithëve që kërkojnë të jetojnë me dashuri dhe përulësi.

Fryma e saj, njëkohësisht e thjeshtë dhe madhështore, është një thirrje që ende sot i flet botës: se çdo njeri, pavarësisht nga gjendja apo varfëria, meriton të ndjehet i dashur.

Një lutje për Shën Terezën🙏

O Shën Terezë e Kalkutës, bijë e tokës shqiptare, e lindur në Shkup dhe e dhuruar mbarë njerëzimit,

fryma jote e shenjtërisë i tejkalon kufijtë e kohës dhe hapësirës.

Na mëso të duam pa kushte, të shohim Hyjnoren në sytë e të varfërve,

të gjejmë madhështinë në përulësi dhe forcën në mëshirë.

Na jep paqen tëndë që buron nga dashuria e pastër,

që të mund të bëhemi edhe ne lapsa të Zotit në duart e Tij.🙏

Kjo është pikërisht lutja që unë bëra për ju më 4 shtator, në ditën e shenjtërimit tuaj, kur pata nderin të jem e ftuar në Vatikan. Fryma e shenjtërisë atje më rrëmbeu, më bashkoi me ju, dhe e ndjej çdo ditë në zemër dhe do ta mbaj gjithë jetën.

Në atë çast, zoti ishte prezent sheshi ne vatikam ishte imbushur cep me cep, bota ne nje shesh u ndriçua dhe elektrizua nga një ndjesi pafund dashurie, dhe çdo frymë u bë pjesë e shenjterimit

Shën Tereza lindi më 26 gusht 1910 në Shkup, si Anjezë Gonxhe Bojaxhiu. Familja e saj shqiptare e rriti me frymën e dashurisë për Zotin dhe njeriun, duke e ushqyer shpirtin me solidaritet dhe përulësi

Ajo shpesh thoshte: “Kurrë mos e lër një njeri të largohet nga shtëpia jote pa u ndjerë më i gëzuar.”

Në moshën 18-vjeçare, Gonxhja u nis drejt Irlandës dhe më pas drejt Indisë, ku nisi si mësuese në një shkollë të vajzave. Por thirrja e brendshme e shtyu të dilte jashtë murit të shkollës dhe të jetonte mes të varfërve. Në vitin 1950 ajo themeloi Urdhrin e Misionareve të Dashurisë, një kongregacion që sot vepron në mbi 130 vende të botës.

Ajo krijoi:

Shtëpi për fëmijët jetimë dhe të braktisur, ku çdo fëmijë gjeti dashuri dhe shpresë;

“Nirmal Hriday” (Zemra e Pastër), ku njerëzit që vdisnin të harruar gjenin dinjitet dhe ngrohtësi;

Spitale dhe qendra shëndetësore, duke i shërbyer të sëmurëve kronikë dhe lebrozëve;

Shkolla dhe qendra formimi për motrat e saj misionare, duke përhapur frymën e shërbimit dhe dashurisë.

Shën Tereza nuk shpëtoi vetëm shpirtin, por edhe trupin e të varfërve.

Me duart e saj që shpesh u përplasën me plagët e të sëmurëve, ajo i preku fytyrat e djersitura, i lau plagët, u dha ngrohtësi dhe shpresë. i mori femijet me plage ne gjoksin e saj, i lau i ushqeu dhe sheroi mijra e mijra femije

Në çdo fëmijë të uritur, në çdo njeri të sëmurë, ajo pa fytyrën e Zotit dhe nuk e kurseu vetveten: këmbëzbathur, pa rehatinë e një jete luksoze, ajo “mjeti botën” me veprat e saj, duke shtrirë dorën ndaj atyre që nuk kishin asgjë.

Ajo shpesh thoshte: “Çdo herë që e shihni një të uritur, një të sëmurë, një të braktisur, shihni fytyrën time atje.” Veprimet e saj ishin më të forta se çdo fjalë; në dhimbjen e plagëve, në zërin e të uriturve, dhe në sytë e të harruarve, Shën Tereza shfaqi dashurinë që nuk njeh kufij, një dashuri që shndërron botën.

Në fjalët e saj:

“Nuk mund të bëjmë gjëra të mëdha, por mund të bëjmë gjëra të vogla me dashuri të madhe.”

“Nëse gjykon njerëzit, nuk ke kohë t’i duash ata.”

“Varfëria më e madhe është të jesh i padashur, i pavlerësuar dhe i harruar.”

Në vitin 1989, Shën Tereza vizitoi Shqipërinë, duke u kthyer me përulësi në vendlindjen e saj. Ajo foli me dashuri dhe kujdes, duke lidhur zemrat e shqiptarëve me misionin e saj universal

Figura e Shën Terezës u bë udhëheqëse shpirtërore për të gjithë botën. Në fjalët e Papa Gjon Pali II: “Shenjtëria e saj ishte e prekshme, e dukshme, e gjallë.”

Presidenti Ronald Reagan, duke e nderuar me Medaljen e Lirisë: “Shumë i shohin të varfrit dhe thonë: ‘Sa fatkeqësi’. Ajo i sheh dhe thotë: ‘Ja ku është mundësia për të dashur’.”

Sekretari i Përgjithshëm i OKB-së, Javier Pérez de Cuéllar: “Ajo është paqja e botës në person.”

Princesha Diana: “Ajo ishte shpresa dhe frymëzimi për ata që nuk kishin më asgjë.”

Figura e Shën Terezës është si një simfoni njerëzore. Siç Bethoveni shndërroi dhimbjen në madhështinë e “Ode to Joy”, ashtu edhe Tereza shndërroi vuajtjen në dashuri të pakufishme. Ajo eshte nje simfoni jete me veprime bamirësie; çdo dhimbje që ajo lehtësoi ishte një akord, çdo buzëqeshje e sjellë tek një të braktisur ishte crescendo, dhe çdo përulësi e saj një harmoni që i bashkon zemrat e njerëzve.

Ajo mendonte se “Humanizmi është kur ndjejmë përgjegjësi për çdo jetë tjetër njerëzore.”

Shen Tereza vepronte me moton e dashurisë e humanizmit.

“Thelbësore është marrëdhënia ‘Unë–Ti’, ku çdo njeri shfaqet si shenjë e së shenjtës.”

Figura e Shën Terezës përmbush këto filozofi: ajo shihte Hyjnoren në fytyrat e të varfërve dhe i trajtonte si vëllezër dhe motra, duke e bërë dashurinë akt universal. Humanizmi i saj është testament i përjetshëm për të gjithë njerëzimin: dhurimi i vetvetes pa kushte, shërbimi i paanshëm dhe besimi në madhështinë e shpirtit njerëzor.

Shën Tereza nuk është vetëm shenjtore e Kishës Katolike, por një dhuratë hyjnore për njerëzimin, një testament vlerash të pakufishme. Veprat e saj janë si një simfoni e përjetshme dashurie: thjeshtësia e saj ishte fuqia, përulësia – madhështia. Si gjenitë e muzikës, ajo krijoi jo vetëm për veten, por për shpirtin e botës. Jeta e saj është prova se madhështia njerëzore nuk matet me pushtet, famë apo pasuri, por me dashurinë që dhurojmë pa asnjë pritshmëri.

Nderimet dhe shenjtërimi i saj

Çmimi Nobel për Paqe, 1979

Padma Shri dhe çmime të shumta indiane

Medalja Presidenciale e Lirisë, SHBA

Lumturuar nga Papa Gjon Pali II, 2003

Shenjtëruar nga Papa Françesku, 4 shtator 2016

Çdo nderim dhe çmim ishin dëshmi e botës për jetën e saj të shenjtë, por ajo gjithmonë thoshte se e vërteta madhështore është dashuria që japim çdo ditë:

“Në fund të jetës nuk do të gjykohemi për sa kemi bërë, por për sa dashuri kemi vënë në atë që kemi bërë.”

Dhe kështu, Shën Tereza e Kalkutës mbetet një dritë që nuk shuhet kurrë, një melodie e pafund dashurie që vazhdon të tingëllojë në zemrat e njerëzve. Nga Shkupi, në Kalkutë, nga Shqipëria në Vatikan, ajo na mësoi se madhështia e njeriut nuk matet me tituj apo nderime, por me fuqinë e dhurimit pa kushte, me guximin për të ndriçuar errësirën e botës dhe me aftësinë për të bërë të ndjehen të dashur ata që askush nuk i sheh.

Fryma e saj na thërret të jemi mbeshtetje për njëri-tjetrin, të jetojmë me përulësi, të duam pa kufij dhe të krijojmë një simfoni dashurie në çdo hap të jetës.

Ajo është testament i vlerave të pavdekshme, dhuratë hyjnore për njerëzimin, shembull që do të frymëzojë brezat e ardhshëm.

le të ruajmë gjithmonë brenda vetes atë dritë: një thirrje për të bërë të voglat me dashuri të madhe, për të shërbyer të varfërve dhe për të ndërtuar botën si një vend më i mirë, një notë e përjetshme në simfoninë e jetës.

Shën Tereza, drita jote e shenjtë është udhërrëfyesi ynë, dhe zemrat tona janë vazhdimësia e testamentit tënd të dashurisë.

Shën Tereza e Kalkutës – Testament i Përjetshëm i Dashurisë, Humanizmit dhe Vlerave Universale

– Themeluese, Botuese. Autore

Revista Prestige