Valbona Aliu Bregasi – “Telajo e jetës sime” Forca që pikturon dhimbjen në ngjyra Reportazh ekskluziv për: Revistën Prestige.

Valbona Alia – “Telajo e jetës sime”

Forca që pikturon dhimbjen në ngjyra

Reportazh ekskluziv për 

Revistën Prestige.

Kur dhimbja troket në portën e zemrës, shumëkush rrëzohet, hesht, tërhiqet në vetvete. Por ka gra që prej asaj dhimbjeje lindin dritë. Valbona Alia është një prej tyre – një shpirt që nuk u thye, por u rrit mes plagëve, duke mbjellë ngjyra mbi telajon e bardhë të fatit.

Pas humbjes së bashkëshortit, kur heshtja kishte mbushur shtëpinë dhe lotët kishin ngrirë në sytë e ditës, ajo filloi të pikturojë për herë të parë në jetën e saj, dhe provoi

në moshën 45 vjet.Nje muaj pasi ishte larguar nga jeta bashkeshorti.

Në atë çast, në atë përballje të heshtur me zbrazëtinë, shpërtheu talenti.

Me dy fëmijë të rritur dhe një peshë të madhe mbi supe, ajo nuk e lejoi dhimbjen ta përpinte. Përkundrazi – e mori atë si frymëzim, si pikënisje të një udhëtimi të ri. Telajo nuk ishte thjesht një mjet – ishte dritarja ku ajo rifilloi të merrte frymë, të jetonte ndryshe.

Valbona Aliu Bregasi

Dhe sot, Valbona është një piktore e dashur për publikun, një artiste që ndriçon me penelatat e shpirtit.

Ajo është me origjinë nga Përmeti dhe jeton në Tiranë. Brenda saj jetojnë rrënjët e një qytetarie të vjetër, të kultivuar ndër breza.

Trashëgon nga familja një fisnikëri të heshtur, një kujdes të hollë për bukurinë dhe të bukurën. E bukur, e dashur,e arsimuar, e edukuar, e butë në fjalë dhe e thellë në ndjenjë, Valbona është portreti i një gruaje që ka ditur të jetojë me dinjitet edhe në furtunë.

Edhe pse nuk ka ndjekur akademi arti, ajo ndoqi rrugën e zemrës. E aty ku logjika do të ngurronte, shpirti i saj çeli si një lule pas shiu.

Në çdo penelatë, në çdo fije ngjyre, ajo derdh emocione të papërkthyera, ndjenja që s’të lënë të njëjtë. Nuk është çudi që ekspozita e saj e parë, e çelur u kthye në një ngjarje të veçantë – jo thjesht për veprat, por për frymën që ato përcollën.

Kur jeta bëhet art, pikturat nuk janë më figura – janë rrëfime të pikturuara me heshtjen e shpirtit. Te veprat e Valbonës gjen dritë dhe errësirë, mall dhe dashuri, përballje dhe pajtim. Ajo nuk pikturon pamje – ajo pikturon ndjenja.

Përveçse artiste, Valbona është nënë, gjyshe dhe një grua që përballon përditshmërinë me elegancë dhe vendosmëri.

Menaxhon një biznes, kujdeset për familjen, rrit mbesat me përkushtim dhe dashuri, dhe mes gjithë këtyre, gjen kohë për të krijuar. Pasditet janë oazi i saj – koha kur ajo rikthehet tek vetja, për t’u shprehur pa fjalë, por me dritë.

Inspirimi i saj më i madh janë dy fëmijët dhe dy mbesat. Ato janë muzika e shpirtit të saj, melodia që udhëheq dorën në çdo pikturë.

Frymëzimi nuk e gjeti herët – por kur erdhi, ishte si një stuhi e butë që shkund botën e saj të brendshme dhe e ndriçoi.

Ekspozitat e para ishin si fletë ditari të hapura para publikut – dhe publiku e kuptoi menjëherë sinqeritetin, thellësinë dhe bukurinë e veçantë të artit të saj.

Ekspozita “Frymëzimi vonë dhe muza e vjeshtës” mblodhi rreth saj piktorë, artistë dhe dashamirës nga çdo cep. Vlerësimet ishin të shumta – por më shumë se lavdërimet, ajo u frymëzua nga lidhja që krijoi me njerëzit. Sepse Valbona nuk pikturon për veten – ajo pikturon për të ndarë shpresë, për të dhënë forcë atyre që ndihen të humbur.

Me të ardhurat e ekspozitave, ajo synon të hapë një galeri arti – jo vetëm për të vazhduar ëndrrën e saj, por për të krijuar një hapësirë për artistët që nuk kanë zë, për shpirtat që kërkojnë dritë.

Një galeri ku arti do të flasë me zemrën, jo me etiketa. Një vend ku do të jetojë ndjeshmëria dhe forca e brendshme.

Në një botë plot sfida, gra si Valbona janë fanarë drite. Ato nuk duhet vetëm të admirohen – duhet të përkrahen. Sepse përmes artit të tyre, na mësojnë se asgjë nuk është e pamundur kur kemi dashuri, kur kemi qëllim, dhe kur kemi guximin të flasim me ngjyrat e shpirtit.

Arti i Valbona Alias nuk është vetëm estetik – është emocional, është një përqafim i heshtur, një thirrje për jetën.

Me shumë kënaqësi – ja një version i personalizuar dhe i ngrohtë, me stilin tënd dhe prekjen e natës që përmende:

Nga zemra ime për gratë si Valbona dhe te tjera –

Liliana

Nuk lodhem kurrë duke shkruar për gra si Valbona. Edhe kur nata ka rënë dhe gjithçka hesht, unë zgjohem brenda me dëshirën për të ndihmuar. Sepse besoj thellë se çdo grua që ka kaluar dhimbje dhe ka zgjedhur të rilindë, meriton të ndriçojë.

Dëshira ime nuk është thjesht të tregoj histori – por të ndez dritë, të jap krahë, të jem një urë për ato gra që janë gati të ecin përpara por kanë nevojë për një dorë.

Në telajon e jetës, secila nga ne ka një ngjyrë që meriton të shkëlqejë. Dhe unë dua të jem aty – për ta parë, për ta përkrahur, për ta ndriçuar.

Me gjithë respektin dhe dashurinë time,

Liliana

Pergatiti:Liliana Pere.