Search Results

Angelina Jolie i thotë "Asgjë tjetër nuk ka rëndësi" për të përveç amësisë “Mund të më heqësh gjithçka tjetër”, tha nëna e gjashtë fëmijëve në një intervistë të re NgaChelsey Sanchez Angelina Jolie mund të jetë një aktore fituese e Oskarit, një aktiviste për të drejtat e njeriut dhe një ikonë e modës . Por, mbi çdo titull tjetër në mantelin e saj të mbushur me njerëz, ajo është më krenare që është nënë . Duke folur me Michael Strahan të Good Morning America , Jolie foli për atë që fëmijët e saj do të thotë për të, duke e krahasuar pasionin e saj për mëmësinë me pasionin e Maria Callas për të kënduar. (Jolie luan primadonën e ndjerë në filmin biografik të ardhshëm të Pablo Larraín, Maria .) "Është lumturia ime," tha Jolie. “Mund të më heqësh gjithçka tjetër. Asgjë tjetër nuk ka rëndësi.” Jolie është nënë e gjashtë fëmijëve - Maddox , 23, Pax , 20, Zahara , 19, Shiloh , 18, Knox, 16 dhe Vivienne, 16 vjeç, të cilët i ndan me ish-burrin e saj, Brad Pitt. Jolie i tha Strahanit se dy djemtë e saj më të mëdhenj, Maddox dhe Pax, punuan për Maria me të dhe ndihmuan ta bënte përvojën "të mahnitshme". Megjithatë, fëmijët e saj nuk kanë dëshirë të ndjekin hapat e saj së shpejti. Angelina Jolie merr pjesë në një premierë në tapetin e kuq të vitit 2021 me Maddox, Vivienne, Knox, Shiloh dhe Zahara. "Asnjë nga fëmijët e mi nuk dëshiron të jetë para kamerës në këtë kohë," shpjegoi ajo. “Ata janë mjaft private. Shiloh është jashtëzakonisht private. Ata nuk kanë lindur me privatësi, apo jo? Kështu që unë shpresoj se ata mund ta kenë atë ndërsa rriten.” Jolie iu nënshtrua trajnimit vokal për performancën e saj si Callas në Maria - një proces që fëmijët e saj me sa duket ishin dëshmitarë. “Të gjithë fëmijët e mi vuajtën nga këndimi i hershëm i operës sime në shtëpi përpara se unë të bëhesha mirë”, kujton ajo, duke shtuar me shaka, “që ishte një makth”. Ajo foli më parë për qasjen e saj prindërore gjatë një interviste për kopertinën e "Harper's Bazaar ", dhjetor 2019/janar 2020 . “Njohja e vetes sonë të vërtetë është një pyetje shumë e rëndësishme për të gjithë ne. Sidomos një fëmijë”, tha ajo në atë kohë. "Unë mendoj se fëmijët duhet të jenë në gjendje të thonë: "Ja kush jam dhe çfarë besoj". Ne nuk mund t'i parandalojmë ata që të përjetojnë dhimbje, dhimbje zemre, dhimbje fizike dhe humbje. Por ne mund t'i mësojmë ata të jetojnë më mirë përmes tij.”

Fjalimi i Ismail Qemalit më 28 nëntor 1912 Oh! Sa të lumtur që e ndiej vehten sot, që shoh, këtu në Vlorë, kaqë burra Shqipëtarë të mbledhur tok, tuke pritur me kureshti e padurim përfundimin e kësaj mbledhjeje historike, për fatin e Atdheut tonë të dashur. Plot me gaz e me lot ndër sy, nga mallëngjimi, pra, po dal këtu para jush që t’ju gëzoj me sihariqin e madh, se sot, edhe këtë minutë, Kongresi çpalli mëvehtësinë e Shqipërisë, tuke lajmëruar gjithë botën mbarë për këtë punë e duke më ngarkuar mua kryesin’ e qeveris së përkohshme të Shqipërisë së lirë. Porsi ëndër më duket ky ndryshim i madh i vendit t’onë, që hoqi e voi të zezat e të lirit pesëqind vjet me radhë ndënë sundimin turk, por që tani në kohët e fundit, ishte gati të jepte shpirtin përgjithënjë, të shuhej e të çfarrosej krejtësisht nga faqia e dheut, këjo Shqipëri, që, dikur, shkëlqente nga trimërija e pashoqe e bijve të saj; kjo Shqipëri, që kur i kërcënohej rreziku Europës nga pushtimet e Turqisë, ndënë kryetrimin e pavdekur të saj, Skënderbejnë, u bë porta e hekurtë kundra sulmeve më të tërbuara të sulltanëve më t’egër që ka pas Turqija. Mirëpo, desh Zoti, që me punën, me trimërinë dhe guximin e pashoq të Shqipëtarëvet, sot e tutje të marrin fund mjerimet dhe vuajtjet e Atdheut t’onë, sepse, këtu e kështu, jemi të LIRË të PAVARUR dhe MËVEHTE, prandaj: qeshni e gëzoni! Për t’ia arrijtur kësaj dite të bardhë e të madhe, na ka ndihmuar gjaku i dëshmorëvet dhe puna e vlefshme e patriotëve t’anë dhe e të gjithë shokëve që muarrnë pjesë në këtë mbledhje dhe e të gjithë juve, që tani po ju gufon zemëra nga gazi i madh që ndieni; mirëpo mbledhja si më plak që jam, m’a ngarkoi mua Ngritjen e shënjtë të shënjës t’onë Kombëtare, të flamurit t’onë të ëndërruar e të dashur (nxjerr Flamurin, të cilin e ka të vendosur në një shtizë hekuri, natyrisht të vogël, dhe të pshehur nën pallto dhe passi e mba një sekondë në dorë e ngul në shtyllat e ballkonit. Amatorët, posa e shohin Flamurin thërrasin me gëzim e me zë të lartë: Rroftë Flamuri, Rroftë Shqipërija e Lirë). Ja, pra, ky është Flamuri Ynë i kuq e me shqiponjën dykrenare të zezë në mest. Dhe tani, të gjithë bashkë, si një trup i tërë dhe i pandarë, le të punojmë për t’a mburuar, për t’a përparuar e për t’a qytetëruar si i ka hije Atdhenë t’onë të Lirë. Tuke përfunduar, s’më mbetet gjë, veçse t’i drejtoj një lutje Zotit të Madh, që, bashkë me bekimet e Tij që i lipij të na japë për të qenë të denjë të kësaj dite, të pranojë që këtej e tutje të jem unë dëshmori më i parë i Atdheut, ashtu siç pata nderin dhe fatin që të jem i pari ta puth e ta bëj të valvitet i Lirë. Flamuri i ynë, n’atdhenë t’onë të lirë. Rroftë Flamuri! Rroftë Shqipërija! Dora e Zotit Kush ka patur fatin të ndodhet atje e ta shikojë këtë sqenë të përmallshme, s’ mund ta harrojë kurrë. Na u duk sikur Dora e Zotit e këputi zinxhirin e skllavërisë; sikur u çel menjëherë rruga e një jete të re e të lumtur për popullin t’onë; sikur duallëm nga terri në dritën e bekuar të diellit; zemrat na u mbushën me gaz e me shpresë. Qysh të mos lindeshin këto ndjenja duke parë sqenën e prekëshme të vëllazërimit: Myftiu i Dibrës Vehbiu q’u përfaqua me Ipeshkun e Durrësit Don Nikollë Kaçorin; orthodoksi beratas Bab Dud Karbunara mjekër-gjati që puthi në ballë katolikun shkodran Luigj Gurakuqin, bashkëpunëtori e dora e djathtë e Ismail Qemalit; Isa Buletini i Kosovës, me famë trimërie e në shumë kryengritje kundër Turqvet, që i puthi dorën Ismail Qemalit, beut të Vlorës; Murad Toptani nga Tirana, që ngriti flamurin në mes të Mbledhjes dhe këndonte Këngën e Flamurit, së bashku me përfaqësonjësit korçarë të Kolonisë së Bukureshtit q’e kishin prurë atë këngë nga Vllahia! Kush kishte parë ndonjëherë një pamje të tillë në Shqipëri? A mundej të mos mallëngjeheshim? A s’ishte për të derdhur lotë gëzimi? Një urim e një lutje pëshpëritte çdo buzë shqiptari: Falja, o Zot, tërë popullit tonë këtë vëllazërim për gjithmonë, që të munt të krijojë një jetë shtetërore të lirë e të lumtur. Nga kujtimet e Dhimitër Beratit – “Ata që shpallën pavarësinë Kombëtare”, fq 203 Bota Press

Ardit Gjebrea dhe kenga magjike Perdatiti: Dr.Li liana Pere. Ardit Gjebrea: Arkitekti i Emocionit dhe Magjisë Muzikore Ardit Gjebrea është një simfoni e gjallë e artit dhe mendimit. Një artist që ka gdhendur emrin e tij në kolonën zanore të jetës shqiptare, ai shquhet për një prezencë të fuqishme dhe një intuitë të veçantë për të krijuar lidhje të thella me publikun. Figura e tij është më shumë sesa një ikonë muzikore; ai është një dirigjent i emocionesh, një udhëheqës që frymëzon artistët dhe një pasqyrë e vlerave të artit të pastër. Si kantautor, krijimet e tij janë si piktura muzikore që prekin telat e shpirtit. Çdo tekst, çdo melodi që mban firmën e tij, përçon një mesazh universal dashurie, humanizmi dhe reflektimi. Si prezantues, ai është një mjeshtër i oratorisë, një urë që lidh spektaklin me realitetin, duke kthyer çdo skenë që prek në një arenë të pasionit dhe profesionalizmit. "Kënga Magjike": Tempulli i Artit dhe Transparencës Festivali i kenges magjike u krijua nga kant autori Ardit Gjebrea ne vitin 1999. Edicioni i parë i festivalit u transmetua nga Radio Televizioni Shqiptar, ndërsa të gjitha edicionet e tjera, që nga viti 2004, nga TV Klan. Ardit Gjebrea ka qenë prezantuesi kryesor i festivalit prej se është themeluar dhe në raste të tjera, ai ka bashkëprezantuar me prezantues të tjerë si Brigitte Nielsen, Natalia Estrada, Songül Öden dhe Elia Zogu. Si vazhdon historia. Nën drejtimin e Ardit Gjebreas, "Kënga Magjike" nuk është thjesht një festival; është një laborator krijimtarie dhe një fushëbetejë artistike ku çdo këngë është një gur në mozaikun e muzikës shqiptare. Gjebrea e ka transformuar këtë ngjarje në një ritual artistik, ku talenti dhe përkushtimi vendosen mbi piedestal. Me një skenografi magjike dhe një organizim që reflekton përpikmëri, festivali ngrihet si një spektakël ku ndriçojnë zëri, ndjenja dhe energjia e artistëve. Performancat janë të kuruara me kujdes, duke sjellë në skenë një ndërthurje të harmonishme mes zërit dhe pamjes, që përforcojnë mesazhin e këngës dhe përfshijnë publikun në një përvojë të paharrueshme. Transparenca: Melodia e Drejtësisë Një nga shtyllat kryesore të festivalit është sistemi i tij i votimit, i cili mbart vulën e drejtësisë dhe demokracisë artistike. Nën moton e tij të pandryshuar për vite me radhë, "Juria e vërtetë janë artistët", Gjebrea ka ngritur një strukturë që sfidon dyshimet dhe ruan integritetin. Artistët pjesëmarrës, si gjykatës të kolegëve të tyre, përfaqësojnë thelbin e sistemit, duke u bërë pjesë e vendimeve përfundimtare. Ky proces vlerësimi i jep çdo konkurrenti ndjesinë se zëri i tij ka vlerë, duke eliminuar favorizimet dhe duke përqafuar meritokracinë. Përmes transparencës, Ardit Gjebrea u ka dhënë artistëve dhe publikut një arsye për të besuar në forcën e talentit dhe përpjekjes. Fuqia e Performancës: Kur Skena Flet Nën drejtimin e tij, skena e "Kënga Magjike" është kthyer në një amfiteatër të madh emocionesh, ku çdo këngë është një rrëfim dhe çdo performancë një udhëtim shpirtëror. Me një estetikë të lartë dhe një përkushtim të pashoq, festivali ka sjellë në dritë jo vetëm emra të rinj por ka rindritur edhe yjet e muzikës shqiptare. Performanca nuk është thjesht një akt, por një ritëm që bashkon artin me shpirtin e publikut. Arditi: Kolona Zanore e Një tempulli festifal Në gjithë këtë kaleidoskop, Ardit Gjebrea qëndron si një gur i çmuar. Ai është udhërrëfyesi që i jep formë muzikës shqiptare, një mentor që nxit pasionin dhe një rojtar i vlerave të artit të ndershëm. Puna e tij si producent, artist dhe prezantues është një testament i shpirtit të tij krijues dhe përkushtimit ndaj publikut. Në botën ku shpesh emocionet treten në skutat e interesave, Ardit Gjebrea mbetet simboli i dritës, i zërit të sinqertë dhe i magjisë së përjetshme që arti sjell në jetët tona. Debatet dhe Fituesit në "Kënga Magjike 2024" Edicioni i 24-të i festivalit "Kënga Magjike" solli një atmosferë të ngjeshur emocionale dhe shumë diskutime, si gjithmonë. Festivali, i cili ka arritur të bëhet një platformë e rëndësishme për muzikën shqiptare, nuk ka shpëtuar pa polemika rreth fituesve dhe sistemit të votimit. Pavarësisht se çmimet i janë dhënë fituesve, disa prej artistëve kanë shprehur pakënaqësi për mënyrën se si është realizuar vlerësimi, duke ngritur dyshime për mundësinë e paracaktimit të fituesit. Në këtë edicion, fituesit ishin Rozana Radi dhe Sany Dimitri, të cilët shpallën fitoren e tyre në finalen e festivalit. Pavarësisht këtij suksesi, pati kritika rreth sistemit të votimit, që si gjithmonë ka qenë një temë e nxehtë diskutimi. Ardit Gjebrea, drejtuesi i festivalit, u angazhua për të sqaruar rolin e artistëve në këtë proces dhe për të mbrojtur transparencën e sistemit. Ai theksoi se artistët janë ata që japin shumicën e pikëve, duke u bërë juria e vërtetë, dhe se ky proces është i hapur dhe i drejtë. Diskutimet mes artistëve, si Ronela Hajati dhe Marsela Çibukaj, përplasën mendime dhe perceptime të ndryshme mbi mënyrën e vlerësimit dhe ndikimin e pikëve, duke shtuar tensionin pas përfundimit të festivalit. Përplasje të tjera u zhvilluan edhe në lidhje me mënyrën e prezantimit të performancave dhe preferencat artistike që mund të kenë ndikuar në përzgjedhjen e fituesve. “Kënga Magjike” këtë vit solli jo vetëm momente artistike mbresëlënëse, por edhe histori personale prekëse. Gjatë finales, artistja Xheisara ndau lajmin e saj të shtatzënisë, duke emocionuar publikun. Një tjetër moment i veçantë ishte triumfi i një kompozitori që theu rekorde duke fituar tri çmime kryesore – një arritje që nuk ishte parë më parë në historinë e festivalit. Por, ashtu si çdo edicion, rivaliteti mes artistëve ishte i pranishëm. Një përplasje dhe debat debatin e përhershëm mbi transparencën, duke i shtuar festivalit një dimension tjetër përtej muzikës. “Kënga Magjike” – Midis Kritikave dhe Lavdisë Pavarësisht polemikave, “Kënga Magjike” mbetet një nga skenat më të rëndësishme për muzikën shqiptare.  Drejtimi i suksesshëm i Ardit Gjebreas e ka transformuar këtë festival në një ngjarje të pakrahasueshme ku zëri i artistëve nuk ndalet vetëm te kënga, por edhe në diskutimet që pasojnë. Në fund, ajo që mbetet është muzika – e cila vazhdon të frymëzojë dhe të bashkojë breza. Edhe pse këto diskutime janë të natyrshme në një eveniment të tillë, ato tregojnë pasionin dhe angazhimin që artistët kanë për të arritur më shumë, por gjithashtu dhe dëshirën për të pasur një sistem të drejtë, ku meritokracia është në qendër të vlerësimit. Ardit Gjebrea, si udhëheqës i këtij festivali, vazhdon të ruajë rolin e tij si drejtues i një skene të madhe, ku emocionet dhe rivalitetet janë pjesë e përvojës kolektive që ky festival ofron çdo vit. "Kënga Magjike" është një skenë e pasionit dhe rivalitetit të shëndetshëm, ku Ardit Gjebrea ka krijuar një platformë për art dhe transparencë. Edhe pse debatet janë të natyrshme, ato tregojnë angazhimin për një sistem të drejtë dhe për përmirësim të vazhdueshëm. Ky festival mbetet një ngjarje e paharrueshme, që lidh muzikën me shpirtin e publikut dhe të artistëve, duke krijuar histori të magjishme çdo vit.

Revista “Prestige” në Dimensione Ndërkombëtare: Cilësi, Integritet dhe Ndikim Global 1. Cilësi e Lartë dhe Integritet “Prestige” është sinonim i përmbajtjes së cilësisë së lartë dhe integritetit të patëmetë. Artikujt dhe analizat janë të ndërtuara me standardet më të larta editoriale, duke siguruar një pasqyrë të saktë, objektive dhe të thellë mbi arritjet dhe zhvillimet më të rëndësishme në nivel botëror. 2. Rrjetëzimi Profesional Revista krijon mundësi të jashtëzakonshme për profesionistët që të lidhen me liderë, ekspertë dhe talente nga çdo cep i botës. Ngjarjet, konferencat dhe bashkëpunimet që ajo promovon kontribuojnë në ndërtimin e një rrjeti global të fuqishëm që mbështet rritjen dhe suksesin profesional. 3. Mjet Edukimi dhe Inspirimi “Prestige” është një udhërrëfyes për ata që kërkojnë të zhvillojnë aftësitë dhe karrierën e tyre. Artikujt frymëzues, këshillat praktike dhe tregimet e suksesit ndërkombëtar shërbejnë si burime të vlefshme për edukimin dhe motivimin e gjeneratave të reja të liderëve dhe inovatorëve. 4. Ndikim Pozitiv Absolut në Shoqëri Duke promovuar vlera si përkushtimi, integriteti dhe inovacioni, revista ka një ndikim pozitiv dhe të qëndrueshëm në shoqëri. Ajo pasqyron histori që frymëzojnë, inkurajojnë dhe ndërtojnë një kulturë që synon të lartësojë standardet sociale dhe ekonomike. 5. Promovim i Ekselencës dhe Diversitetit “Prestige” bën të dukshme arritjet e profesionistëve dhe organizatave që vendosin standarde të reja në fushat e tyre. Përmes promovimit të diversitetit dhe përfshirjes, ajo ofron perspektiva të ndryshme dhe nxit një frymë bashkëpunimi ndërkombëtar. 6. Prestigji Juaj Rritet me Ne Të qenit pjesë e “Prestige” – si lexues, i intervistuar apo kontribues – jo vetëm që rrit profilin tuaj personal apo profesional, por gjithashtu ju pozicionon në majën e ekselencës globale. Revista ju ndihmon të dalloheni si një lider me ndikim dhe vizion. Përfundim Revista “Prestige” është më shumë sesa një platformë mediatike – është një forcë transformuese për zhvillimin profesional dhe shoqëror. Me cilësinë e saj të lartë, integritetin e palëkundur dhe ndikimin pozitiv global, ajo mbetet një partner i pazëvendësueshëm për ata që kërkojnë të shkëlqejnë në çdo aspekt të jetës së tyre profesionale dhe sociale. Dr.Li liana Pere Acredit USA & BE

Aktorja, Nicole Kidman, ka thënë se është ende shumë e pasionuar me aktrimin dhe se e do punën e saj më shumë se kurrë. 57-vjeçarja ka arritur sukses të madh gjatë karrierës së saj dhe vazhdon të jetë e angazhuar me po të njëjtën pasion për aktrimin. “Jam ende shumë, shumë e pasionuar për atë që bëj. E dua aktrimin dhe e dua të qenit me njerëz që janë kaq frymëzues. Dhe një skenar i shkëlqyer është një skenar i shkëlqyer”, ka thënë ajo në një intervistë për E News. Pavarësisht moshës, famës dhe suksesit, Kidman është ende e gatshme të mbajë një orar të plotë me angazhime për pune. Ajo ka theksuar se është ende “jashtëzakonisht mirënjohëse” për mundësitë që i vijnë. “Nuk mendoj se puna të shteron. Më shumë të bën të qëndrosh në një vend e të jesh mirënjohëse për mundësitë për të punuar me njerëz që i do”, ka thënë ajo. Kidman më herët pati pranuar gjithashtu se është e gatshme të marrë përsipër “rreziqe" në karrierën e saj. “Ndoshta nuk e mendoj kështu. Thjesht shkoj dhe them ‘kjo është rruga që po ndjek dhe çfarëdo që ndodh, le të ndodh’. Nëse shihet si rrezik, unë do ta marr përsipër”, pati thënë ajo për Vanity Fair. Pavarësisht entuziazmit për karrierën, Kidman e pati pranuar se puna në Hollywood ndonjëherë mund të jetë përvojë “e luhatshme”. “Mendoj se kjo është natyra e asaj me të cilën po përballohemi tash. Gjërat po bëhen më të vogla sa i përket produksioneve të shfaqjeve dhe filmave. E ndjej këtë. Jam e sigurt që shumica e njerëzve në industri e ndjejnë këtë”, pati thënë ajo. #Nicole Kidman

Eqrem Çabej (1908-1980) Kur shtrohet problemi i burimit të një populli, ai do të shikohet të zgjidhet më fort nga ana e ruajtjes dhe e vazhdimësisë së gjuhës së tij sesa nga pikëpamja etnike, sepse më shumë se elementet e tjera gjuha është karakteristika që dallon një popull nga të tjerët. Një problem i tillë ndërkaq, për çdo popull, të çdo vendi qoftë e të çdo kohe, paraqitet kompleks, dhe për kushtet shqiptare veçanërisht i komplikuar. Kompleks: sepse në formimin e një populli si një njësi më vete e me tipare vetjake që e dallojnë nga popujt e tjerë, kanë pjesë, sikundër dihet, rrethana të ndryshme të karakterit gjeografik dhe procese të shumëfishta historike, etnike, ekonomike, kulturore e gjuhësore. I komplikuar: në këtë fushë të studimeve shqiptare është shumë e ndjeshme mungesa e burimeve historike e të shkrimit. Megjithatë, dija e re shqiptare, edhe me këtë varfëri burimesh, me mjetet që ka në dorë përpiqet t’i afrohet zgjidhjes së këtij problemi. Dhe ka arritur në këtë lëmë rezultate që mbeten, e që kanë zënë vend dhe në fushën shkencore ndërkombëtare. Për vetë karakterin kompleks të çështjes edhe metoda për t’u zbatuar këtu duhet të jetë komplekse. Aty duhet të bashkëpunojnë disa disiplina shkencore. Sidomos vijnë në vështrim aty gjeografia historike, historia, gjuhësia, etnografia dhe arkeologjia parahistorike. Rezultatet e njërës ndër këto fusha duhet të merren parasysh e të vlerësohen në masën e duhur nga disiplinat e tjera, të kombinohen me rezultatet e tyre, që të përmblidhen faktet e shumëllojshme në disa parime të përgjithshme, në disa fakte më të sigurta, për të arritur kështu disi në një sintezë. Shqiptarët janë autoktonë ose anas në Gadishullin Ballkanik, duke qenë që rrojnë aty që nga kohët e lashta parahistorike. Ata janë bashkë me grekët populli më i moçëm i kësaj treve, janë trashëgimtarë të situatës etnike të periodës së lashtë në këtë pjesë të Europës Juglindore. Në këto rrethana pyetja se ku e ka burimin populli shqiptar, do të thotë me fjalë të tjera këtë: Stërgjyshët e shqiptarëve, ai popull që ka folur gjuhën nga e cila ka rrjedhur shqipja e sotme, me ç’emër njihej në kohët antike në Ballkan? Prej cilit popull të lashtë të këtij gadishulli rrjedhin pra shqiptarët e sotëm? Në shekullin e kaluar u përhap shumëkund hipoteza se shqiptarët ishin stërnipët e pellazgëve. Kjo hipotezë a teori, e themeluar në tryezë të dijetarëve të huaj, pati jehonë të gjerë në lagjen e poetëve e shkrimtarëve shqiptarë të Shqipërisë e të Italisë. Ajo gjeti një truall pjellor në idetë e romanizmit, i cili në Europën Juglindore u përhap më vonë, në një kohë kur në Perëndim kishin dalë rryma letrare të tjera. Teoria pellazge ndërkaq më vonë ra poshtë. Pellazgët në burimet greke e romake përmenden si një shtresë etnike paragreke, jo më ekzistuese në periodën antike. Autorë si Herodoti e Straboni flasin për ta për një kohë më të lashtë dhe i paraqesin si një popullsi barbare, d.m.th. jogreke, e me një gjuhë të ndryshme nga greqishtja. I lokalizojnë në zonën e Detit Egje, kryesisht në Tesali, me përhapje më një anë nga Epiri, më anë tjetër nga Azia e Vogël, nga Kreta e nga ishuj të tjerë të zonës egjeane. Ata paraqiten ndërkaq gjithkund si një popull legjendar, i mbuluar me mjegullën e një miti, popull pa konsistencë historike konkrete. Ndonëse në kohë të reja janë pohuar disa lidhje të tyre me ilirët e me trakasit, duhet thënë se ai element etnik e gjuhësor që mund të quhej, me shumë rezervë, pellazg, për shumë arsye, edhe të karakterit gjeografik, nuk mjafton kurrsesi për të pohuar me një farë baze vërtetësie shkencore një birëri pellazge të popullit shqiptar. Duke u nisur nga një platformë më reale, për sqarimin e problemit të burimit, do t’i sillemi pikësëpari historisë si vazhdim i situatës parahistorike në Gadishull të Ballkanit. Kjo trevë e Evropës Jugore, në periodën antike ka qenë e banuar prej disa popujsh, popuj të ndryshëm nga ata të sotmit dhe të ndryshëm edhe nga njëri-tjetri. Dihet se në viset perëndimore të Gadishullit kanë banuar ilirët, në viset lindore trakasit, në anët jugore grekët, në qendër makedonët, të cilët kanë qenë të ndryshëm nga grekët edhe me një gjuhë më vete, sipas Herodotit me “gjuhë barbare”, d.m.th. jogreke. Duke lënë mënjanë disa popullsi më të vogla, si fiset iranike në pjesën lindore të Gadishullit dhe disa fise kelte në viset veriperëndimore e qendrore, kjo ka qenë gjendja etnike në epokën greko-romake. Në këtë mes shtrohet pyetja se prej cilit nga këta popuj zbresin shqiptarët, prej cilës nga gjuhët e tyre rrjedh gjuha shqipe. Në këtë problematikë grekët, ose si quheshin në atë kohë, helenët, përjashtohen vetvetiu, si një popull i ndryshëm nga populli shqiptar. Përjashtohen gjithashtu dhe makedonët e vjetër, si një popull relativisht i vogël dhe gjeografikisht më në skaj të truallit gjuhësor të shqipes, ndonëse për punë të afërsisë territoriale disa lidhje nuk mund të mohohen kryekrejet. Në këto rrethanat dy janë popujt që vijnë në vështrim si të parët e shqiptarëve, ilirët dhe trakasit. Ilirët kanë qenë një ndër popujt e mëdhenj të Europës së lashtë. Duke lënë mënjanë përhapjen e tyre në kohët parahistorike, në periodën historike ata shtriheshin që nga anët e Istrisë afër Triestës në veriperëndim e nga viset afër brigjeve të Danubit në veri gjer në gjirin e Artës së Çamërisë në jug, qytet që aso kohe quhej Ambrakia. Kështu fiset ilire banonin viset e sotme të Shqipërisë me Çamëri, të Malit të Zi, Bosnjes e Hercegovinës, Dalmacisë e Kroacisë, pra gjithë bregdetin lindor të Adriatikut me hinterlandin përkatës. Të fisit ilir kanë qenë pas gjithë gjasësh edhe mesapët e japigët e Apulisë në Itali Jugore. Në lindje fiset ilire mbërrinin gjer në anët e lumenjvet Vardar e Moravë në Maqedoni Veriore e në Kosovë, një trevë që në lashtësi quhej Dardania, dhe shtriheshin edhe në një pjesë të Serbisë së sotme. Në ato anë ilirët ishin kufi me fiset trake, vise-vise edhe duke u përzier me to. Edhe trakasit kanë qenë një ndër popujt e mëdhenj të Europës së lashtë: Herodoti e quan popullin më të madh pas indasve. Shkonin që prej kufijve të ilirëve në perëndim e gjer në brigjet e Detit të Zi në lindje, prej Detit Egje në jug e gjer në malet e Karpateve në Veri. Përfshinin kështu një pjesë të Greqisë e të Turqisë europiane të sotme, Bullgarinë, Rumaninë e një pjesë të Hungarisë e të Polonisë. Për fatet historike të këtyre popujve e të fiseve të tyre, nga mungesa e materialit burimor për të cilin u fol më sipër, shumë pak jemi në gjendje të dimë, dhe kjo errësirë njohurish shtohet sa më lart të ngjitemi në lashtësi të kohëve. Dimë p.sh. që koncepti edhe emri ilir erdhi e u përhap vetëm me kohë, duke dalë prej një popullsie me këtë emër e duke përfshirë edhe fise etnikisht e gjuhësisht të afra. Ky emër në epopetë e Homerit ende nuk shfaqet. Emri i ndonjë populli të veçantë, si ai i dardanëve dhe ai peonëve, të cilët në kohë historike kanë banuar në veri të makedonëve, del në skenë të historisë shumë më përpara se emri i përgjithshëm i ilirëve. Dihet gjithashtu që këta popuj të lashtë të Ballkanit, nën ndikimin e qytetërimit greko-romak, e sidomos me zotërimin e gjatë të Perandorisë Romake, me kohë pjesërisht u greqizuan, e për një pjesë të madhe u romanizuan. Me fjalë të tjera këta, pa u zhdukur si popuj, me kohë u asimiluan: lanë gjuhët e veta dhe morën vise-vise greqishten, vise-vise në pjesën më të madhe – latinishten. Kjo ndodhi sidomos nëpër qytete, nëpër qendra administrative e ushtarake ku romakët kishin ngulur garnizonet e tyre. Nëpër vise malore ndërkaq asimilimi nuk arriti të kryhej kryekrejet. Popullsitë vendase ruajtën më gjatë karakterin e tyre etnik dhe gjuhën e tyre. Ndonjëri nga këta popuj bile i shpëtoi gjer në fund romanizimit. Dëshmi e gjallë për këtë është populli shqiptar, i cili duhet të jetë pasardhës i njërit nga këta popuj (a fise) të paromanizuar. Çështja e birërisë, e filacionit, d.m.th. e rrjedhjes së një populli të sotëm prej një të lashti, të një gjuhe të re e të njohur prej një gjuhë të vjetër e të zhdukur, paraqitet mjaft e lehtë kur prej popullit të lashtë e prej gjuhës së tij kemi njohuri relativisht të sakta. Po në lidhje me shqiptarët e me shqipen, kjo çështje, si u tha, mbetet veçanërisht e vështirë. Gjuhët e lashta të Ballkanit, për mungesë shkrimesh të tyre, mund të thuhet se njihen pak e aspak. Prej gjuhës së trakasve ka disa pak mbishkrime, prej gjuhës së ilirëve të Ballkanit nuk është gjetur gjer më sot asnjë mbishkrim. Mbishkrimet e mesapëve të Italisë Jugore lexohen, porse interpretimi i tyre ka mbetur gjer sot i pasigurtë. Prej të dyja gjuhëvet, ilirishtes dhe trakishtes, kanë mbetur disa të ashtuquajtura glosa, d.m.th. disa fjalë të tyre të dëshmuara prej autorësh grekë e romakë bashkë me kuptimet e tyre të dhëna greqisht a latinisht. Ka edhe një numër mjaft të madh me emra vendesh e personash, të gdhendur nëpër gurë a të dëshmuar nëpër tekste të autorëve klasikë; emra shumica me interpretim gjuhësor-kuptimor të dyshimtë dhe ku dijetarët modernë kanë gjetur prandaj një fushë të lirë për gjykime shpeshherë arbitrare. Kështu dy gjuhët në fjalë mbeten thuajse të panjohura për ne. Ne nuk ua dimë strukturën gjuhësore, as sistemin gramatikor, as fjalorin e tyre. Në këto rrethana mjetet e krahasimit mungojnë: mungon çelësi për të krahasuar materialin e shqipes me atë të dy gjuhëve në fjalë. Duke qenë gjendja kështu, kriteri i gjuhës duhet të vështrohet së bashku me gjendjen gjeografike e historike. Në pikëpamje të gjeografisë historike dihet se shqiptarët e sotëm banojnë në ato vise ku në kohën antike banonin fise ilire. Në pikëpamje historike është vënë re me të drejtë, që sot e dy shekuj më parë, që nuk ka asnjë të dhënë, asnjë kumt historik që shqiptarët të jenë ardhës, që të kenë zënë vend në këto troje në një periodë historike të caktuar, si bie fjala aty nga mbarimi i kohës antike, ose në mesjetën e hershme. Në këto kushte vetë arsyeja e thjeshtë shtyn të pranohet që populli shqiptar është vendës, autokton në këto anë, në mos qysh prej periodave të mugëta parahistorike, së paku që prej kohës antike e këtej. Këto dy arsye, arsyeja e banimit në teritorin e dikurshëm ilir dhe arsyeja e autoktonisë, shpien vetvetiu në mendimin që shqiptarët e sotëm janë stërnipët e fiseve ilire të jugut dhe që shqipja është vazhdimi i njërit nga dialektet e vjetra ilire. Mund të thuhet bile që barra e argumentimit më fort u bie atyre që mohojnë burimin ilir të popullit shqiptar e të gjuhës së tij se atyre që e pohojnë. Në lidhje me këto nuk mund të jetë një gjë gand e e rastit edhe kjo, që emri i fisit ilir Albanoi, që përmend astronomi e gjeografi Ptolemeu i Aleksandrisë së Egjiptit në shekullin e dytë të erës sonë në trevën midis Durrësit e maleve të Kandavisë në Shqipëri të Mesme, vazhdon të rrojë në Arbën Arbër, Arbënesh Arbëresh, emri i Shqipërisë e i shqiptarëve në mesjetë, i gjallë dhe sot e kësaj dite. Në pikëpamje gjuhësore këtyre rrethanave vjen e u shtohet ky fakt, që vazhdimi i emrave të qyteteve, maleve e lumenjve të trevës shqiptare të kohës së lashtë, në trajtat e tyre të sotmet ka rrjedhur në pajtim me rregullat fonetike të gjuhës shqipe. Aty hyjnë barazime të tilla si Scardus : Shar, Scodra : Shkodër, Drivastum : Drisht, Pirustae : Qafa e Prushit, Lissus : Lesh (Lezhë), Isamnus : Ishëm Ishm, Dyrrachium : Durrës, Aulon : Vlonë Vlorë, Thyamis : Çam e të tjera. Edhe kjo dëshmon për autoktoninë ilire të popullit shqiptar: sepse ky zhvillim nga trajtat antike të këtyre emrave në të sotmet nuk gjen spjegim veçse me mjetet e shqipes. Nuk mund të spjegohet as me mjetet e gjuhëve romane as të gjuhëve sllave, e as nëpërmjet të ndonjë gjuhe tjetër të zonës ballkanike. Për vazhdimësinë ilire ka dhe të tjera të dhëna nga fusha gjuhësore, si disa barazime që dalin në emra personash ndër ilirët e hershëm e ndër shqiptarët e sotëm. Përveç këtyre, ato të paka fjalë që dihen prej ilirishtes, shpjegohen mirëfilli me anë të shqipes. Edhe mjaft fjalë të mbishkrimeve mesapike zbërthehen me gjuhën tonë. Në këtë mënyrë të dhënat e gjeografisë historike dhe të gjuhës vijnë e plotësojnë njëra-tjetrën. Nuk mungojnë edhe disa paralele të karakterit etnografik, në të cilat nuk po hyhet këtu. Prej lëmit të arkeologjisë meriton vëmendje rrethana që në disa stacione parahistorike të trevës shqiptare vihet re një vazhdimësi e kulturës materiale, një kontinuitet nga epokat e lashta gjer në mesjetën e hershme; kjo rrethanë vjen e u shtohet argumenteve gjeografike, historike e gjuhësore që u shtruan më sipër. Për sa u përket trakasve dhe gjuhës së tyre, mbi dëshminë e disa të dhënave historike dhe gjuhësore (emra vendesh me tipare trake) është vënë re me kohë një prani elementesh trake në krahun veriperëndimor të Gadishullit Ballkanik e veçanërisht në viset bregdetare të Adriatikut të jugut. Ato duhet të jenë përzier me kohë me elementet ilire, pa mundur të themi se nga ilirët e trakasit kush qe anas e kush i ardhur. Si përfundim, edhe për arsye historike mund të thuhet se në formimin e etnosit shqiptar në bazë qëndron elementi ilir, porse mund të ketë pasur dhe një komponente trake, me përmasa gjithsesi më të vogla. Si u krye procesi i këtij formimi etnik e gjuhësor, në ç’rrethana territoriale e historike, në gjendjen e sotme të njohurive është vështirë të përcaktohet. Aty shihet më qartë përfundimi, që është populli shqiptar më gjuhën e tij, sesa rruga e zhvillimit që u përshkua gjersa u arrit gjer në gjendjen e sotme (Botuar së pari në gazetën Rilindja, Prishtinë 23.VII.1977).

Top 5 filmat e Krishtlindjeve që rekomandon ChatGPT ChatGPT zgjedh filmat më të mirë për të sjellë magjinë dhe ngrohtësinë festive në shtëpinë tuaj Krishtlindja është koha ideale për të shijuar momente të ngrohta me familje dhe për të hyrë në atmosferën festive me filma të mrekullueshëm. Për të përzgjedhur listën e filmave më të mirë për Krishtlindje, ChatGPT është bazuar në një kombinim elementesh që përfaqësojnë magjinë e sezonit festiv. Kjo listë reflekton një udhëtim përmes traditave kinematografike dhe emocioneve të paharrueshme që lidhen me festat. Ja pesë filmat që ChatGPT rekomandon për t’i parë këtë sezon: Home Alone (1990) Një film klasik që kurrë nuk dështon. Aventurat e Kevin-it të vogël, i lënë vetëm në shtëpi, teksa përballet me dy hajdutë, janë një kombinim i humorit dhe shpirtit festiv. Love Actually (2003) Një histori e ndërlikuar dashurie që përcjell mesazhin se Krishtlindja është koha për të ndarë dashuri dhe kujtime të bukura. Me një kast të shkëlqyer aktorësh, ky film është ideal për të rriturit. Elf (2003) Will Ferrell ndriçon ekranin si Buddy, një njeri i rritur mes elfëve të Santa Claus-it, që përpiqet të gjejë vendin e tij në botën njerëzore. Ky film sjell shumë të qeshura dhe një mesazh për rëndësinë e familjes. The Polar Express (2004) Një film animacion magjik që ndjek një djalë të vogël në një udhëtim të paharrueshëm. Ky film frymëzon me mesazhin e besimit dhe mrekullisë festive. The Holiday (2006) Një histori romantike për dy gra që vendosin të shkëmbejnë shtëpitë e tyre gjatë pushimeve të Krishtlindjeve. Ky film është i mbushur me ndjenja të ngrohta dhe momente të paharrueshme. Kjo listë nuk është thjesht një sugjerim, por një ftesë për të hyrë në botën magjike të Krishtlindjeve. Çdo film sjell me vete emocione të veçanta: të qeshura, lot gëzimi dhe ndjenja ngrohtësie që vetëm këta filma mund të dhurojë. Përmes këtyre historive, Krishtlindjet bëhen më shumë se një festë – shndërrohet në një përvojë që mbush zemrat. Ndizni dritat e pemës, përgatitni një gotë kakao dhe lejoni që magjia e këtyre filmave t’ju përcjellë emocione të paharrueshme.

2025-a shpallet “Vit i shenjtë”! Papa Françesku: Falje jubilare mëkatesh në BOTA Mbrëmjen e sotme, në prag të Krishtlindjes, Papa Françesku hap “Vitin e Shenjtë”, një ngjarje tradicionale fetare e një pelegrinazh solemn në Bazilikën e Shën Pjetrit dhe në kishat e tjera të Romës. Për herë të parë kjo ka ndodhur në vitin 1300. Viti jubilar konsiderohet edhe një motor i fuqishëm turistik për qytetin. Ekspertët presin në Romë 30 milionë vizitorë e ndoshta më shumë. Në 1300-tën, në Romë u shfaqën shumë pelegrinë dhe Papa Bonifaci VIII e quajti spontanisht një vit jubile, vit të shenjtë. Fillimi zyrtar nuk ka qenë në kohën Krishtlindje, siç u bë zakon më vonë, por me një dekret papnor në fund të shkurtit. Bonifaci e shfrytëzoi situatën edhe për t’u mbrojtur kundër akuzave për herezi. Ai përcaktoi që të ketë një vit të shenjtë çdo 100 vjet. Por që në vitin 1350, kur papët e kishin rezidencën në Avignon dhe papati gjendej në krizë të thellë, pati përsëri një vit tjetër të shenjtë. Dhe pastaj që nga shekulli i 15-të çdo 25 vjet. “Aspekti financiar ka luajtur gjithmonë një rol. Por e rëndësishme gjithmonë është edhe solidariteti i kishës mbarëbotërore gjatë gjithë vitit të shenjtë.” – thotë historiani i kishës Ernesti.

Gëzuar ditëlindjen Sofia Loren, diva e kinemasë botërore mbush 90 vjeç 20 Shtator, 2024 Gëzuar ditëlindjen Sofia Loren, ikona e kinemasë italiane, diva par excellence. Diva e madhe, ikona e vërtetë e kinemasë italiane, lindi më 20 shtator 1934 në Romë, por u rrit në kushte shumë të vështira në Pozzuoli, province e Napolit. Një jetë e jashtëzakonshme, e karakterizuar nga dashuria e saj e madhe për producentin Carlo Ponti, i cili më pas u bë bashkëshorti i saj. Cinecittà, RAI dhe Hollywood i bëjnë homazhe asaj, duke i kushtuar “Sophia Loren: Diva e Napolit”, e cila hapet me ”La Ciociara” të Vittorio De Sica, i cili i dha asaj ”Palmën e Artë” në Kanë dhe ”Oskar” në 1962. Më pas ”La vita davanti a sé’ filmi i djalit të saj të dytë Edoardo, i cili në vitin 2020 shënoi rikthimin e yllit në ekranin e madh dhe bazohet në romanin prekës të Romain Gary. Aktorja fitoi ”David di Donatello” me një këngë nga kolona zanore e realizuar nga Laura Pausini e cila më pas fitoi Golden Globe dhe u nominua për Oscar, ndërsa filmi hyri në top 10 në Netflix në 37 vende. Në faturë ka edhe filma që shfaqen rrallë në Shtetet e Bashkuara, si ”Varfëria dhe Fisnikëria” ”Dasma Italiane” dhe ”Një ditë e veçantë”, filma që shënuan bashkëpunimet me Vittorio De Sica dhe Marcello Mastroianni.

Ishte nëntori i vitit 1912, kur pas fjalimit të zjarrtë të Ismail Qemalit, në ballkonin e shtëpisë së Xhemil bej Vlorës, në qytetin bregdetar, në atë shtëpi ku kishte lindur edhe Ismail Qemali, u shpalos Flamuri i Skënderbeut, vendi ku është sot Monumenti i Pavarësisë. Godina ishte një nga dy sarajet e familjes së njohur të Vlorajve, pinjoll i së cilës ishte edhe Ismail Qemali. Këto saraje, të përbëra nga dy godinat madhështore, pronë e Xhemil Beut, kushëri i parë i Ismail Qemalit, ndodheshin aty ku sot është Sheshi i Flamurit, ose më saktë, në pjesën ku ngrihet Monumenti i Pavarësisë dhe ku shtrihet Lulishtja e madhe e qytetit. Kuvendi u mblodh në pjesën e sarajeve, e quajtur ndryshe ‘selamllëku’, që ishte edhe godina më e madhe dhe sot përkon me pozicionin karshi hotel “Sazanit”. Në një intervistë për ATSH-në, historiani vlonjat Bardhosh Gaçe sqaron disa nga momentet që lidhen me jetën dhe aktivitetin e Ismail Qemalit, të cilat kanë mbetur ende të pandriçuara mirë deri tani. Flamuri i Skënderbeut në ballkonin e shtëpisë ku lindi Ismail Qemali Kuvendi Kombëtar dhe ngritja e Flamurit në 28 Nëntor u zhvilluan në shtëpinë ku në 24 janar të vitit 1844, lindi Ismail Qemali. Në këtë këndvështrim, për historianin vlonjat, prof.dr.Bardhosh Gaçen, ky objekt që tashmë nuk ekziston më, merr një vlerë të shumëfishtë simbolike dhe historike. Ngritja e flamurit u realizua në dy kohë, fillimisht në ballkonin e katit të dytë, që ishte edhe hyrja për në godinë dhe më pas në një nga dritaret e të njëjtit kat. Madje, kjo dritare përkon me vendin ku sot ndodhet Shtiza e Flamurit. Sarajet e Vlorajve kanë ekzistuar deri në vitin 1925, kur ato u prishën për t’ia lenë vendin Lulishtes së Madhe në Sheshin e Flamurit. Pinjollët e familjes së famshme u zhvendosën në godina të tjera, mes të cilëve Syrja Beu (Babai i Eqerem Bej Vlorës), pak metra më tutje, në godinën që sot emërtohet “Shtëpia e Beut” dhe Siri Beu, në Ujin e Ftohtë, në një vilë që përkon me kodrën ku ndodhet një nga vilat e ish udhëheqjes komuniste, tregon historiani. Udhëtimi dramatik i Ismail Qemalit Sipas rrëfimit të prof. Gaçes, pas takimit me diplomatët anglezë, italianë dhe ata të Vjenës, Ismail Qemali, bashkë me atdhetarët shqiptarë shkuan në Trieste, ku i prisnin bashkatdhetarët e tjerë. “Atë kohë, në Shqipëri u krijua një situatë dramatike. Ushtria serbe kishte pushtuar Shqipërinë Veriore dhe nga Shkodra po marshonte për në Durrës. Në këtë moment, Ismail Qemali i dërgon telegram parisë së Vlorës, pas të cilit u ngrit një komision përgatitor për shpalljen e Pavarësisë Kombëtare. Në telegram thuhej se mbledhja e përfaqësuesve në Durrës, apo Vlorë është shumë e rëndësishme. “ I thirrni të gjithë. Gjersa të arrij unë, mbani qetësinë e ruani bashkimin. Çështja jonë politike u sigurua…”, ishte ky teksti i telegramit që i parapriu asaj ngjarjeje të madhe për Shqipërinë, që historiani Gaçe sjell në vëmëndje në këtë 100 vjetor të Pavarësisë. Ky komision përgatitor luajti një rol të madh në përgatitjen e shpalljes së Pavarësisë Kombëtare, ata ishin nga atdhetarët më të shquar si: Qazim Kokoshi, Hasan Sharra, Ibrahim Abdullahu, Syrja bej Vlora, Abaz Mezini, dom Mark Vasa, Elmaz Xhaferri, Haziz Xhyheri, Leonidha Bezhani, Bektash Cakrani, Ethem bej Vlora, etj. “Disa prej tyre nuk përmenden në tubimet që bëhen, por mendoj që veprimtaria e tyre kombëtare duhet të ndriçohet”, sqaron Gaçe. Pas dorëheqjes, Ismail Qemali kthehet sërish në Shqipëri Në vijim të intervistës së tij, historiani Gace hedh dritë mbi një pjesë të aktivitetit të Ismail Qemalit, pas largimit të tij nga Shqipëria, në 24 janar të vitit 1914, ngjarje që pasoi aktin e dorëheqjes, me pëlqimin e Fuqive të Mëdha dhe më pas, ardhjen në vendin tonë të Princ Vidit. “Fillimisht ai u vendos në Nisë të Francës, ku qëndroi vetëm pak muaj. Në qershor të atij viti, i shqetësuar për problemet e mëdha me të cilat po përballej vendi dhe me situatën dramatike që po përjetonin rreth 100 mijë muhaxhirë, të zhvendosur nga rajonet e kërcënuara nga shovinistët grekë, në zonën e Vlorës, Ismail Qemali u kthye në Shqipëri, në krye të një delegacioni të përbërë prej 15 vetësh. Në qershor të vitit 1914, ai u takua me Princ Vidin në Durrës, ku i parashtroi atij gjendjen e rëndë të vendit, pushtimin e Shqipërisë së Jugut nga shovinistët grekë dhe ndihmën që duhej t’u jepej muhaxhirëve që ishin vendosur në ullishtat e Vlorës. Të njëjtën gjë, Ismail Qemali kërkoi edhe nga Komisioni Ndërkombëtar i Kontrollit(KNK) që kishte marrë kontrollin e pushtetit në Shqipëri, pas largimit të Qeverisë së Pavarësisë. “Në 15-16 korrik, në qytetin e Vlorës u zhvillua Mbledhja e Popullit, me përfaqësues nga 13 qytete dhe krahina të vendit, ku u krijua Komiteti për Shpëtimin Kombëtar, ndërsa kryetar u zgjodh Ismail Qemali”, tregon historiani Bardhosh Gaçe. Nga ky Kuvend, u hartua një thirrje drejtuar Fuqive të Mëdha, Princ Vidit dhe Komisionit Ndërkombëtar të Kontrollit, nënshkruar nga 30 përfaqësues. “E vetmja masë, pas mendimit tonë që mund të mbajë Sovranin mbi fron është të sigurojë paprekshmërinë tokësore dhe bashkimin e kombit dhe të shpëtojë nga shfarosja e plotë 100 mijë qenie njerëzore, të cilët duke ikur nga zjarri dhe hekuri e duke lënë mallin e shtëpinë, ishin strehuar në të vetmin kënd të Shqipërisë që ishte ende i lirë, në qytetin e Vlorës dhe rrethet e tij”, shkruhej mes të tjerash në këtë thirrje. Ismail Qemali: Shpresa e vetme, SHBA dhe Presidenti Uillson Në gazetën “Dielli” të Bostonit shkruhet se “në 1 dhjetor të vitit 1915, Ismail Qemali pranonte me dhimbje se Shqipëria e kishte humbur pavarësinë e saj, e shtërgnuar prej të gjitha anëve prej serbëve, malazezëve, bullgarëve dhe grekëve…”. Edhe pse i bëri thirrje Francës për të ndihmuar Shqipërinë, përmes qarqeve diplomatike, zëri i tij ra në vesh të shurdhër. Me krijimin e Partisë Kombëtare Politike të shqiptarëve të Amerikës, në fund të vitit 1917, Ismail Qemali, sipas historianit Bardhosh Gaçe, u zgjodh delegat i saj në Evropë. Por, e vetmja shpresë që ai ushqeu në vitet e fundit të jetës ishte që vendi ynë të mbështetej tek Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe tek Presidenti Uillson, për zgjidhjen e çështjes kombëtare. Për këtë shkak, ai u largua nga Franca për të qëndruar në Madrid e Barcelonë, ku vazhdoi të zhvillonte një veprimtari të gjerë politike e diplomatike. “Lipset me çdo mënyrë të fitojmë Kosovën, Manastirin dhe Janinën e Çamërinë…..Unë dua Shqipërinë nën regjimin demokratik federal për popullin shqiptar”, shkruan mes të tjerash, në një letër të tij, Ismail Qemali. (Përgatitur nga ATSh) Lexo edhe: Pesëdhjetë fakte pak a shumë të njohura të jetës së Ismail Qemalit

Pergatiti: Dr.Li liana Pere. Po, Elvira Diamanti ka një bukuri klasike që është shumë e vlerësuar dhe e dalluar. Ajo ka një shtat të lartë dhe tipare të theksuara, që e bëjnë tërheqëse në skenë dhe ekran. Pjesa më e madhe e vlerësimeve për të lidhen me mënyrën se si ajo përdor bukurinë e saj natyrale për të theksuar karakteret dhe emocionet që luan, duke i dhënë thellësi dhe gravitet çdo personazhi që interpreton. lvira Diamanti është një aktore që ka një estetikë natyrale dhe tërheqëse, e cila i përshtatet shumë roleve dramatike dhe klasike që ka luajtur. Ajo ka një prani të fuqishme në skenë, por bukuria e saj nuk është vetëm fizike—ajo shpesh vlerësohet për thellësinë dhe fuqinë që sjell në interpretimet e saj. Imazhi i saj i thjeshtë dhe i elegancës tradicionale është një nga atributet që i ka mundësuar të portretizojë personazhe të ndërlikuara dhe të forta, duke shfaqur një balancë mes bukurisë klasike dhe natyrës së saj profesionale në aktrim. Elvira Diamanti është një aktore dhe regjisore e njohur shqiptare, e lindur më 30 nëntor 1962 në Tiranë. Ka përfunduar studimet për art dramatik në Institutin e Lartë të Arteve në vitin 1986 dhe menjëherë pas diplomimit nisi karrierën në Teatrin Popullor (sot Teatri Kombëtar). Diamanti ka interpretuar në role të spikatura si në pjesët teatrale "Kush e solli Doruntinën" (1989), "Shtëpia e Bernarda Albës" dhe "Vdekja e Dantonit". Ndër rolet më të njohura të saj në kinematografi është Marigoja në filmin "Përrallë nga e kaluara" (1987). Gjithashtu, ka luajtur në filma si "Nata me hënë" dhe "Shi në plazh". Në vitet 2000-2007, ka qenë drejtoreshë e Teatrit Kombëtar të Fëmijëve (Teatri i Kukullave), dhe më pas drejtoi Arkivin Qendror Shtetëror të Filmit, ku kontribuoi në restaurimin e disa filmave të vjetër shqiptarë. Elvira Diamanti është vlerësuar si një aktore me talent të jashtëzakonshëm, veçanërisht për aftësinë e saj për të mishëruar personazhe komplekse dhe të fuqishme. Interpretimet e saj kanë spikatur për emocionin dhe thellësinë që sjell në role dramatike dhe klasike. Në teatër, ajo është njohur për rolet në adaptimet e veprave të Ismail Kadaresë, si "Kush e solli Doruntinën" dhe "Nata me hënë", ku kritika ka vlerësuar interpretimin e saj për ndjeshmërinë dhe forcën dramatike. Në filmin "Përrallë nga e kaluara", Diamanti portretizoi Marigonë me një realizëm të admiruar, duke lënë një ndikim të fortë te publiku shqiptar. Në përgjithësi, Diamanti cilësohet si një aktore e përkushtuar, e cila ka arritur të përcjellë emocione të fuqishme përmes rolit të saj në skenë dhe ekran. Puna e saj ka kontribuar ndjeshëm në zhvillimin e teatrit dhe kinemasë shqiptare, duke mbetur një figurë e respektuar në artin skenik shqiptar. Elvira Diamanti është vlerësuar si një aktore me talent të jashtëzakonshëm, veçanërisht për aftësinë e saj për të mishëruar personazhe komplekse dhe të fuqishme. Interpretimet e saj kanë spikatur për emocionin dhe thellësinë që sjell në role dramatike dhe klasike. Në teatër, ajo është njohur për rolet në adaptimet e veprave të Ismail Kadaresë, si "Kush e solli Doruntinën" dhe "Nata me hënë", ku kritika ka vlerësuar interpretimin e saj për ndjeshmërinë dhe forcën dramatike. Në filmin "Përrallë nga e kaluara", Diamanti portretizoi Marigonë me një realizëm të admiruar, duke lënë një ndikim të fortë te publiku shqiptar. Në përgjithësi, Diamanti cilësohet si një aktore e përkushtuar, e cila ka arritur të përcjellë emocione të fuqishme përmes rolit të saj në skenë dhe ekran. Puna e saj ka kontribuar ndjeshëm në zhvillimin e teatrit dhe kinemasë shqiptare, duke mbetur një figurë e respektuar në artin skenik shqiptar. Elvira Diamanti është vlerësuar si një aktore me talent të jashtëzakonshëm, veçanërisht për aftësinë e saj për të mishëruar personazhe komplekse dhe të fuqishme. Interpretimet e saj kanë spikatur për emocionin dhe thellësinë që sjell në role dramatike dhe klasike. Në teatër, ajo është njohur për rolet në adaptimet e veprave të Ismail Kadaresë, si "Kush e solli Doruntinën" dhe "Nata me hënë", ku kritika ka vlerësuar interpretimin e saj për ndjeshmërinë dhe forcën dramatike. Në filmin "Përrallë nga e kaluara", Diamanti portretizoi Marigonë me një realizëm të admiruar, duke lënë një ndikim të fortë te publiku shqiptar. Po, Elvira Diamanti ka një bukuri klasike që është shumë e vlerësuar dhe e dalluar. Ajo ka një shtat të lartë dhe tipare të theksuara, që e bëjnë tërheqëse në skenë dhe ekran. Pjesa më e madhe e vlerësimeve për të lidhen me mënyrën se si ajo përdor bukurinë e saj natyrale për të theksuar karakteret dhe emocionet që luan, duke i dhënë thellësi dhe gravitet çdo personazhi që interpreton. lvira Diamanti është një aktore që ka një estetikë natyrale dhe tërheqëse, e cila i përshtatet shumë roleve dramatike dhe klasike që ka luajtur. Ajo ka një prani të fuqishme në skenë, por bukuria e saj nuk është vetëm fizike—ajo shpesh vlerësohet për thellësinë dhe fuqinë që sjell në interpretimet e saj. Imazhi i saj i thjeshtë dhe i elegancës tradicionale është një nga atributet që i ka mundësuar të portretizojë personazhe të ndërlikuara dhe të forta, duke shfaqur një balancë mes bukurisë klasike dhe natyrës së saj profesionale në aktrim.

Eva si perëndeshë e artë e pasurisë hipnotizoi Arabinë Saudite: Nuk është dukur kurrë më bukur GettyImages Para 5 dite Ajo është me të vërtetë mbretëresha e tapetit të kuq Eva Longoria shkëlqeu në “Red Sea Film Festival”, në Jeddah të Arabisë Saudite, duke ecur në tapetin e kuq në një pamje të pabesueshme, tualet magjepsës dhe efektiv. Aktorja “doktoroi” stilin në ngjarje prestigjioze, dhe këtë herë ajo na konfirmoi se epiteti i mbretëreshës së tapetit të kuq nuk e ndjek më kot. Eva Longoria zgjodhi një krijim tepër të fuqishëm që tërheq në mënyrë magnetike shikimet dhe në të njëjtën kohë bashkon minimalen dhe maksimalen, transmeton Telegrafi. Aktorja hollivudiane zgjodhi një tualet të firmosur nga stilisti australian i modës së lartë Steven Khalil – dhe bëri një hit të vërtetë! Bëhet fjalë për një fustan të artë me prerje shumë femërore, i pasuruar me rrudha dhe me një prerje të vogël, që i jepet një dozë seksi nga supet e zhveshura. Eva Longoria 49-vjeçarja atraktive e ka kompletuar edicionin me sandale floriri me taka të larta dhe bizhuteri të shtrenjta, por pa tërhequr vëmendje. Një topuz elegant dhe grim festiv, më i fortë nxirrte në pah fytyrën e bukur të aktores së njohur dhe duhet ta pranojmë që ky është një nga editimet e saj më mbresëlënëse!