Search Results

Pamja. nga Galeria Colonna, një pjesë e mrekullueshme e Palazzo Colonna në Romë. Kjo galeri është një shembull i shkëlqyer i arkitekturës dhe artit barok, që përmban dekorime madhështore me kolona të mermerit, tavane të pikturuara dhe një koleksion të pasur arti. Informacion rreth Palazzo Colonna dhe Galerisë: Viti i ndërtimit: Ndërtimi i pallatit filloi në shekullin XIV, por galeria baroke u shtua më vonë, në vitin 1654, me urdhër të Kardinal Girolamo I Colonna dhe nipit të tij Lorenzo Onofrio Colonna. Arkitekti kryesor: Puna u realizua nga arkitektë të ndryshëm, përfshirë Antonio del Grande dhe Giovanni Paolo Schor, të cilët krijuan elementët barokë të galerisë. Funksioni: Galeria Colonna ruan një koleksion të rëndësishëm të pikturave nga mjeshtra të mëdhenj si Annibale Carracci, Guido Reni, dhe Pieter Bruegel. Vendndodhja: Ndodhet në qendër të Romës, pranë Piazza Venezia dhe bazës së Kodrës Quirinal. Tavani i galerisë është i pikturuar me skena mitologjike dhe alegorike, duke përfaqësuar triumfet dhe historinë e familjes Colonna. Ky vend i hapet publikut për vizita të kufizuara, zakonisht të premteve dhe të shtunave. Pamja. nga Galeria Colonna, një pjesë e mrekullueshme e Palazzo Colonna në Romë. Kjo galeri është një shembull i shkëlqyer i arkitekturës dhe artit barok, që përmban dekorime madhështore me kolona të mermerit, tavane të pikturuara dhe një koleksion të pasur arti. Informacion rreth Palazzo Colonna dhe Galerisë: Viti i ndërtimit: Ndërtimi i pallatit filloi në shekullin XIV, por galeria baroke u shtua më vonë, në vitin 1654, me urdhër të Kardinal Girolamo I Colonna dhe nipit të tij Lorenzo Onofrio Colonna. Arkitekti kryesor: Puna u realizua nga arkitektë të ndryshëm, përfshirë Antonio del Grande dhe Giovanni Paolo Schor, të cilët krijuan elementët barokë të galerisë. Funksioni: Galeria Colonna ruan një koleksion të rëndësishëm të pikturave nga mjeshtra të mëdhenj si Annibale Carracci, Guido Reni, dhe Pieter Bruegel. Vendndodhja: Ndodhet në qendër të Romës, pranë Piazza Venezia dhe bazës së Kodrës Quirinal. Tavani i galerisë është i pikturuar me skena mitologjike dhe alegorike, duke përfaqësuar triumfet dhe historinë e familjes Colonna. Ky vend i hapet publikut për vizita të kufizuara, zakonisht të premteve dhe të shtunave. A do të donit më shumë detaje për historinë ose artistët specifikë që punuan aty? Logoja e Galleria Borghese ITA ENG MENU Statuja e një gruaje të veshur me një mantel me një kokë portreti arti romak Figura, që qëndron në këmbën e saj të majtë, mban një chiton me mëngë dhe një mantel që mbulon trupin e saj, duke rënë në palosje të trasha nga krahu i saj i majtë, i cili shtrihet përpara me një tas që përdoret për flijime, një patera, në dorë, ndërsa e djathta krahu është palosur në gjoks. Ky tip statujash të kujton atë që përsëritet nga mesi i shekullit të pestë pes e në vazhdim për përfaqësimin e perëndeshave Demeter ose Kore, e cila u adoptua gjerësisht nga epoka helenistike e tutje për statujat e portreteve. Statuja e Borghese, që stilistikisht i atribuohet periudhës Antonine, u ripërdor në shekullin e tretë për qëllime nderi dhe, në atë kohë, duke pasur parasysh kokën e saj aktuale të portretit; Është veçanërisht modeli i flokëve, me tufa të buta me onde të ndara në dy shirita dhe që bien poshtë mbi qafë dhe gërsheta e trashë që shtrihet nga qafa e vendosur në formë unaze në majë të kokës, që sugjerojnë se kjo pjesë mund të datojë në çereku i fundit i shekullit III, në kohën e perandoreshës Ulpia Severina (270-275). Detajet e objektit Inventari CCXXXX Vendndodhja Dhoma 5 - Dhoma Hermafrodite Data 180-190 pas Krishtit (figura); 270-275 pas Krishtit (kreu) Klasifikimi Art i lashtë E mesme mermer i bardhë në hije të verdhë Dimensionet lartësia pa bazament 180 cm; koka 28 cm Prejardhja Koleksioni Borghese (i parë i dokumentuar nga Nibby 1832). Inventario Fidecommissario Borghese 1833, C, f. 53, nr. 175 (dhoma VIII). Blerë nga shteti italian, 1902. Konservimi dhe diagnostikimi 1918, Cesare Fossi 1995, kooperativë CBC. arl Komentimi Skulptura, prejardhja e së cilës është e panjohur, përshkruhet për herë të parë në librin udhëzues të Antonio Nibby-t të vitit 1832 në dhomën VIII, ku mbeti e ekspozuar deri në mesin e shekullit të njëzetë, kur u zhvendos në dhomën V. Figura qëndron në këmbën e saj të majtë, me djathtas pak i përkulur përpara. Trupi mbulohet nga një chiton i palosur trashë me mëngë me një himation që mbulon trupin dhe i mbështjellë me palosje të trasha që bien nga krahu i majtë, i cili shtrihet përpara duke mbajtur një patera; krahu i djathtë është tërhequr afër gjoksit. Tipi i statujës të kujton atë të Demetrës ose Koresë të dëshmuar nga mesi i shekullit të pestë pes (shih tipi Conservatori-Corinth, Beschi 1988, f. 852, nr. 53), megjithëse trajtimi stilistik sugjeron një ripërpunim të hershëm helenistik. Ritmi i përgjithshëm i figurës dhe tekstura e saj janë në fakt të krahasueshme me disa statuja ikonike nga Megara (Horn 1931, f. 95, pl. 42) dhe me një statujë ikonike neoklasike nga Cyrene (Traversari 1960, f. 32-33 nr. 8, pl. I, 3), ndërsa teknika e ekzekutimit, veçanërisht e bazamentit, sugjeron se kjo skulpturë e veçantë Borghese mund të jetë bërë gjatë epokës Antonine (Blanck 1969). In the third century CE, the statue was repurposed to serve an honorary function: on this occasion – as suggested by the encrusted plug placed at the suture between the head and the body – a portrait head datable to the last quarter of the third century was applied. The plump face, with a full shape and lips, is characterised by heavy eyelids and a downward gaze. The softly wavy hair is divided into two bands leaving the ears uncovered, falling on the neck, while a large braid from the nape of the neck is set in a ring-shaped bun on the top of the head. The fashion of the braid from the nape of the neck to the top of the head (the so-called Scheitelzopf Frisur, literally ‘hairdo with a braid parting’) was in fashion at the time of empresses Furia Sabina Tranquillina and Marcia Otacilia Severa, wives of Gallienus III and Philip the Arab, while the version of this style extending beyond the occiput was particularly in vogue in the Gallienic period, as can be seen in the portraits of Cornelia Supera and Cornelia Salonina. Starting around the mid-third century, the braid became longer and was used to create a ring shape on top of the head, as documented by the monetary portraits of Ulpia Severina, wife of Aurelian and Magnia Urbica, wife of Carinu. During the second half of the third century this style evolved into increasingly voluminous solutions, eventually leading to a turban-like structure made with a thick plait rolled on top of the head as if it were a length of fabric (Bergman 1977, pp. 182 ff.; Buccino 2011, p. 378 ff.). The most striking analogies can be found with a portrait in Palazzo Doria, in which the voluminous plait is paired with slightly wavy hair divided in two bands on the forehead and loose curls at the hairline (inv. EA 2316, Calza 1977, p. 304, no. 376). In the Borghese portrait we can perhaps recognise a private portrait of the age of empress Ulpia Severina (270-275), whose hairstyle, only known from coin profiles, is imitated here (Bergman 1977, p. 185 ff.; Varner 2008, pp. 196-197). Jessica Clementi Bibliography A. Nibby, Monumenti scelti della Villa Borghese, Roma 1832, p. 136, n. 10. Indicazione delle opere antiche di scultura esistenti nel primo piano della Villa Borghese, Roma 1840, p. 25, n. 19. A. Nibby, Roma nell’anno 1838, Roma 1841, p. 925, n. 19. E. von Platner, C. Bunsen, E. Gerhard, W. Röstell, Beschreibungder Stadt Rom, vol. III, Stuttgart 1842, p. 257 n. 19. Indicazione delle opere antiche di scultura esistenti nel primo piano della Villa Borghese, Roma 1854 (1873), p. 29, n. 18. F. Matz, F. von Duhn, Antike Bildwerke in Rom, Berlin 1881-1882, n. 1534. A. Venturi, Il Museo e la Galleria Borghese, Roma 1893, p. 48. G. Giusti, La Galerie Borghèse et la Ville Humbert Premier à Rome, Roma 1904, p. 33. S. Reinach, Répertoire de la statuairegrecque et romaine, III, Paris 1912, p. 192, n. 10. R. Horn, Stehendeweiblichen Gewandstatuen in der hellenistischen Plastik (Hergänzung sheft Römische Mitteilungen, 2), Berlin 1931. A. De Rinaldis, La R. Galleria Borghese in Roma, Roma 1935, p. 17. P. Della Pergola, La Galleria Borghese in Roma, Roma 1954, p. 16. R. Calza, Catalogo del Gabinetto fotografico Nazionale, Galleria Borghese, Collezione degli oggetti antichi, Roma 1957, p. 15, nn. 163-165. A. Carandini, Ricerche Sullo Stile e la Cronologia dei Mosaici Della Villa di Piazza Armerina (Studi Miscellanei 7), Roma 1964, tav. 23,3. W. Helbig, Führer durch die öffentlichen Sammlungen Klassischer Altertümer in Rom (4° Edizione a cura di H. Speier), II, Tübingen 1966, p. 731, n. 1975 (von Heintze). H. Blanck, Wiederverwendung alter Statuen als Ehrendenkmäler bei Griechen und Römern, Roma 1969, pp. 32-33, A6. M. Bergman, Studien zum römischen Portrats des 3. Jahrhunderts n. Ch., Bonn 1977, in part. p. 196, tav. 60,4. R. Calza, Ritratto muliebre del IV sec., in Antichità di Villa Doria Pamphilj, a cura di R. Calza, Roma 1977, p. 304, n. 376. P. Moreno, Museo e Galleria Borghese, La collezione archeologica, Roma 1980, p. 16. G. Traversari, Statue iconiche femminili cirenaiche, Roma 1960, pp. 32-33, n. 8. P. Moreno, S. Staccioli, Le collezioni della Galleria Borghese, Milano 1981, p. 102. K. Fittschen, P. Zanker, Katalog der römischen Porträts in den Capitolinischen Museen und den anderen kommunalen Sammlungen der Stadt Rom, III Kaiserinnen- und Prinzessinnen bildnisse, Frauen porträts, Mainz 1983, p. 116, n. 176, nota 2. L. Beschi, s.v. Demeter, in “Lexicon Iconographicum Mythologiae Classicae”, IV,1, Zürich München 1988, p. 852, n. 53. P. Moreno, C. Stefani, Galleria Borghese, Milano 2000, p. 143, n. 1. P. Moreno, A. Viacava, I marmi antichi della Galleria Borghese. La collezione archeologica di Camillo e Francesco Borghese, Roma 2003, pp. 210-212, n. 192. E. R. Varner, Transcending Gender: Assimilation, Identity, and Roman Imperial Portraits, in “Memoirs of the American Academy in Rome. SupplementaryVolumes”, 7, 2008, pp. 185-205, in part. pp. 196-197. L. Buccino , Morbidi capelli e acconciature semper të ndryshme. Linee evolutive delle pettinaature femminili nei ritratti scultorei dal secondo triumvirato all'età costantiniana , në Ritratti . Le tante facce del potere , a cura di E. La Rocca, C. Parisi Presicce, Catalogo mostra Roma 2011, Roma 2011, fq 361-383. M. Prusac, Nga ballë për ballë. Rigdhendja e portreteve romake dhe e arteve të portreteve antike Pergatiti.Li liana Pere

Koncerti vjetor i Krishtlindjeve Carol i Princeshës Catherine do të mbahet të premten më 6 dhjetor në Westminster Abbey 🎄❤️ Shërbesa e këtij viti ofron një moment për të reflektuar mbi rëndësinë e dashurisë dhe empatisë, dhe sa shumë duhemi për njëri-tjetrin, sidomos në momentet më të vështira të jetës sonë. “Këtë vit, Lartësia e saj Mbretërore donte të festonte njerëzit e shumtë që mbështesin ata në nevojë – individë që kanë frymëzuar, këshilluar, ngushëlluar dhe mbi të gjitha kanë treguar se dashuria është dhurata më e madhe që mund të marrim. ” ᅳ Pallati Kensington 🤍 #princessofwales #katemiddleton #duchessofcambridge #princesskate #princesscatherine #princesscatherineofwales #princeandprincessofwales #duchesskate #katemiddletonstyle #duchesscatherine #catherinemiddleton #royals #royalstylewatch #britishroyals #britishroyalfamily #walesfamily #royalnews #duchessofcornwall #kateandwilliam #royalty

Trump në krye të Shtëpisë së Bardhë, reagon për herë të parë kryeministri Rama KOMENTE 06-11-2024 09:31 Kryeministri Edi Rama ka dërguar një mesazh urimi për Donald Trump, i cili është zgjedhur Presidenti i 47-të i Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Përmes një postimi në rrjetin social “X”, Rama përshëndet fitoren e Trump dhe nënvizon rëndësinë e marrëdhënieve mes Shqipërisë dhe SHBA-ve. - Advertisement - Shefi i qeverisë në Tiranë thekson se mezi pret të punojë me Presidentin e 47-të të Shteteve të Bashkuara të Amerikës për të përmirësuar më tej partneritetin mes dy vendeve. “Urime për DonaldTrump në këtë fitore të jashtëzakonshme! Ishte një nder i vërtetë të punoja përkrah Presidentit të 46-të të Shteteve të Bashkuara për të forcuar lidhjen mes dy vendeve tona. Mezi pres privilegjin e madh të punoj me Presidentin e 47-të për të përmirësuar më tej partneritetin tonë për paqe, prosperitet dhe përparim të mëtejshëm,” shkruan Rama në mesazhin e tij.

Kandidati republikan Donald Trump u zgjodh presidenti i 47-të i Shteteve të Bashkuara, duke shënuar një rikthim të jashtëzakonshëm. Me një fitore në Uiskonsin, zoti Trump siguroi 277 vota elektorale nga 270 sa janë të nevojshme për të siguruar presidencën. Mëngjesin e së mërkurës ndërsa ende po numëroheshin votat, zoti Trump shpalli fitoren në një tubim në Florida. “Kjo ishte një lëvizje që askush nuk e ka parë ndonjëherë më parë dhe sinqerisht, kjo ishte, besoj, lëvizja më e madhe politike e të gjitha kohërave”, u tha zoti Trump mbështetësve të tij. Ai garoi me rivalen demokrate, Kamala Harris, aktualisht Nënpresidente, e cila deri tani siguroi 224 vota elektorale. Zoti Trump është ish-Presidenti i parë që nga Grover Cleveland që rikthehet në Shtëpinë e Bardhë pasi humbi një palë zgjedhje pas mandatit të parë. 11:38 voa

Ben Affleck habit me një kompliment publik për J.Lo-në në mes të divorcit Ben Affleck bëri një kompliment të papritur për Jennifer Lopez për sa i përket rolit të saj në filmin e Unstoppable, pavarësisht se dyshja janë në mes të divorcit pasi martesa e tyre mori fund gjatë 2023-2024. “Unstoppable është një film shumë i ndryshëm nga ky,” tha Affleck për Entertainment Tonight. “Por në njëfarë mënyre, është e rrënjosur në mënyrë të ngjashme në pasionin e artistëve vërtet të talentuar. Billy Goldenberg dhe Jennifer dhe Don Cheadle dhe Jharrel [Jerome] dhe Bobby Cannavale, të gjithë ishin vërtet të pasionuar pas këtij filmi. Jennifer është spektakolare. [Është] një tjetër gjë për të cilin ne jemi vërtet krenarë. Ne besuam në njerëzit e duhur dhe Unstoppable është një shembull tjetër i kësaj.”

Djali i aktorit të Wolfs ka marrë rrugët e tij shakatare Beatriz Colon Shkrimtar i Nju Jorkut Mund të mos e shohim së shpejti një Alexander Clooney në ekran, por djali i George Clooney është ende duke e ndjekur babain e tij të famshëm. Megjithëse aktori i Wolfs dhe gruaja e tij Amal Clooney kanë mbajtur prej kohësh binjakët e tyre, Alexander dhe Ella, larg vëmendjes, ata herë pas here do t'i kënaqin fansat me pamje të ngrohta të familjes së tyre dhe si janë binjakët. Ylli i 11-të i Ocean-it dhe avokati i të drejtave të njeriut festuan së fundmi 10-vjetorin e tyre historik dhe gjatë një nate speciale përpara këtij rasti, ata ndanë një përditësim të pafytyrë se si Aleksandri është ndikuar nga babai i tij. Video e rekomanduar Ju gjithashtu mund të pëlqeni SHKONI: Si George ra për Amal Duke folur me Entertainment Tonight në Clooney Foundation for Justice's Albie Awards, Amal dhe George diskutuan prirjen e këtij të fundit për të bërë shaka me njerëzit dhe se si Aleksandri ka marrë patjetër një shenjë prej tij. Amal shpjegoi: "Është vërtet keq sepse djali im ka akses në rekuizita të klasës së Hollivudit, si buburrecat dhe minjtë e rremë, dhe tani ka një printer 3D", duke bërë shaka: "Kështu që nuk mund t'ju them gjërat që po gjej nën dokumentet e mia. nën jastëkun tim”. Ajo vazhdoi: "Dhe kur Aleksandri ekzekuton shakatë dhe George e sheh atë, ai thjesht e shikon atë dhe ai tha: "Bir, jam shumë krenar për ty". Amal Clooney dhe George Clooney marrin pjesë në çmimet Albie 2024 të prezantuara nga Fondacioni Clooney për Drejtësi në Bibliotekën Publike të Nju Jorkut më 26 shtator 2024 në qytetin e Nju Jorkut© Taylor Hill Amal dhe George organizuan një gala natën përpara 10 vjetorit të tyre Xhorxhi më pas tha se ai në fakt "nuk ka qenë kurrë më krenar" dhe më tej ndau: "Tani ai do të më telefonojë dhe ai do të më thotë: "Ka diçka të rëndësishme që duhet t'ju them baba", dhe unë do të shkoj, "Çfarë?" dhe më pas ai më mbyll mua", ndërsa Amal tha: "Ai po mëson nga më të mirët." Kjo nuk është hera e parë që Amal dhe George flasin për personalitetet e pafytyrë të Aleksandrit dhe Elës dhe se si i kanë përdorur ato jo domosdoshmërisht në favor të tyre. Aktori George Clooney dhe gruaja e tij Amal Clooney marrin pjesë në premierën e "Money Monster" gjatë Festivalit të 69-të vjetor të Filmit në Kanë në Palais des Festivals më 12 maj 2016 në Kanë, Francë.© Clemens Bilan Çifti u martua në Venecia në vitin 2014 Kthehu në vitin 2020 gjatë një paraqitjeje në Jimmy Kimmel Live! George i rrëfeu mikpritësit të natës vonë: "Ne bëmë një gjë vërtet budallaqe, që është se ata flasin rrjedhshëm italisht". George Clooney dhe Amal Clooney ecin në tapetin e kuq përpara shfaqjes së 'Suburbicon' gjatë Festivalit të 74-të të Filmit në Venecia në Sala Grande më 2 shtator 2017© Getty Ata mirëpritën binjakët në vitin 2017 George ka në pronësi një pronë të famshme në Liqenin e Komos që nga viti 2002, ku ai dhe Amal u takuan, dhe pjesërisht i kanë rritur fëmijët e tyre atje. Pamje e shtëpisë italiane të George Clooney, Villa Oleandra, e vendosur në brigjet jugperëndimore të liqenit Como, në Laglio, vetëm 5 km nga Cernobbio© GIUSEPPE CACACE Pasuria e Clooney në Laglio Ai vazhdoi duke shpjeguar: "Unë e kam fjalën italisht të rrjedhshëm në moshën tre [vjeç]. Por unë nuk flas italisht, gruaja ime nuk flet italisht, kështu që i kemi armatosur me një gjuhë." Xhorxhi më pas bëri shaka: "Unë do të them, 'Kthehu brenda dhe pastro dhomën tënde' dhe ata do të jenë si, "Eh, papa stronzo", që fjalë për fjalë do të thotë "turbull", megjithëse në gjuhën e folur është një ekuivalent me "një **vrimë." Ai shtoi: "Unë jam nga Kentaki, anglishtja është një gjuhë e dytë për mua." Albumi fotografk.

"Edith Durham në Përmet: Udhëtime dhe Trashëgimi nga Mbretëresha e Maleve" "Edith Durham në Përmet: Udhëtime dhe Trashegimi nga Mbreteresha e maleve . Përmet, Qendra Multifunksionale Në kuadër të 80-vjetorit të ndarjes nga jeta të Mary Edith Durham, sot u hap ekspozita dedikuar jetës dhe veprës së saj. Alma Hoxha, Kryetarja e Bashkisë Përmet, ndau një pasazh nga libri i Durham, ku ajo e cilëson Përmetin si “qytetin më të bukur në botë.” Ajo nënvizoi dashurinë e Durham për peizazhin dhe kulturën shqiptare. Elsjona Kote, përfaqësuese e Muzeut Historik Kombëtar, foli mbi ndikimin e Durham në njohjen e Shqipërisë jashtë vendit, duke theksuar rolin e saj në ruajtjen e trashëgimisë shqiptare. Kastriot Bezati, historian i njohur, shtoi perspektivën e tij mbi rëndësinë historike të punës së Durham për të dokumentuar jetën dhe traditat e malësorëve shqiptarë. Ekspozita paraqet skica dhe fotografi autentike të jetës në malësitë shqiptare, duke ofruar një pasqyrë të thellë të realitetit të asaj kohe. Ngjarja do të qëndrojë e hapur për publikun për një javë. Albumi fotografik. Per me teper njohuri Mary Edith Durham (1863-1944) ishte një udhëtare, artiste, shkrimtare britanike që u bë e famshme për shkrimet e saj antropologjike rreth jetës në trojet shqiptare, në fund të shekullit të XIX dhe fillim të shekullit të XX. Rinia Durhami ishte më e madhja nga 8 fëmijët. Babai i saj Arthur Eduard Durham ishte një kirurg i njohur në Londër. Edukimin e mori në mënyrë private dhe shfaqi talent në ilustrime si edhe në përdorimin e ngjyrave të ujit, talent ky që bëri të mundur pjesëmarrjen në Royal Academy of Arts (Akdemia Mbretërore e Arteve). Ajo ka dhënë një kontribut të rëndësishëm në paraqitjen dhe pikturimin e detajuar të një numri të madh amfibësh dhe reptilësh që u paraqitën në volumin Cambridge Natural History (Kembrixh Historia Natyrore) i publikuar në 1899. Udhëtimi për në Ballkan Edit Durham në Shqipëri në vitin 1913 Pas vdekjes së babait, Editit i’u desh të kujdesej me vite me rradhë për nënën e sëmurë që rezultoi si diçka shumë e lodhshme. Në moshën 37 vjeçare, e këshilluar edhe nga doktori i saj, ajo ndërmori një pushim jashtë vendit për t’u qetësuar. Me anë të detit, duke u nisur nga Anglia deri në bregun e Dalmacisë, duke udhëtuar nga Trieste në Kotor, më në fund zbarkoi në Cetinje, ish kryeqyteti i Malit të Zi. Kjo pjesë e vogël e harruar e botës do t’i lente asaj mbresa të thella për të gjithë jetën. Për 20 vjet ajo udhëtoi dendur nëpër Ballkan duke u fokusuar më shumë në çështjen shqiptare, që atë kohë ishte një nga zonat më të izoluara e të prapambetura të Evropës. Ajo punoi gjerësisht duke pikturuar, shkruar dhe duke mbledhur artin dhe folklorin e zonave nga kaloi. Pavarësisht nga kjo, vetëm shkrimet e saj do t’i jepnin famë të madhe. Ajo shkruajti 7 libra rreth çështjeve të Ballkanit, nga të cilët High Albania (Shqipëria e Epërme) e shkruar në vitin 1909 është më e njohura dhe më e arrira. Ky libër akoma edhe sot e kësaj dite është një udhërrëfyes i mirë i kulturës dhe traditave të malësorëve të Shqipërisë Veriore. Është për t’u theksuar që artikujt e saj për revistën Njeriu (Man)e bëri atë një pjesëtare të njohur të Institutit Mbretëror te Antropologjisë (The Royal Anthropological Institute). Çështja shqiptare Zonja Durham u njoh shumë afër dhe përkrahu çështjen shqiptare për pavarësinë dhe bashkimin e shqiptarëve. Por kjo bëri që të fitonte një reputacion të keq prej etnocentrikeje dhe më vonë do të kritikohej dhe ri-kritikohej nga përkraheshit e shtetit Serb, të cilët synonin shkëputjen e plotë të territorit të Kosovës të banuar kryesisht nga shqiptarë, nga territoret shqiptare për t’a futur në territoret sllave. Edit Durham rrjedhimisht u kthye kundra politikës së Serbisë, duke denoncuar me termin “Krimbi serb” me që nuk kishin krijuar një Jugosllavi të madhe, por thjesht po arrinin qëllimin e vërtetë në realizimin e “Serbisë së Madhe”, duke vazhduar akuzat se njerëzit nën këtë regjim vuanin një diktaturë më të egër se më parë. Për më tepër, intelektualë angleze që përkrahnin Çështjen Serbe kanë kritikuar rëndë Editin dhe pikpamjet e saj. Rebecca West (Rebeka Uest) e përshkroi Durhamin në librin e saj “Black Lamb and Grey Falcon” si një udhëtare që kthehet nga Ballkani me idenë se ata janë gjithmonë të pafajshëm dhe se gjithmonë janë ata që masakrohen dhe jo masakratorët. Historiani i njohur R. W. Seton-Watson (një përkrahës i flaktë i idesë së përçarjes së Perandorisë Austro-Hungareze) komentoi, “Ndërkohë që gjithmonë denoncohet “mentaliteti i Ballkanit”, edhe ajo vetë është po e njëjta me fjalët që thotë” Mendimi i shqiptarëve rreth saj (nga këndvështrimi i huaj dhe vendas) Shqiptarët e nderojnë akoma edhe sot Editin dhe kanë respekt për të. Ajo sipas shqiptarëve është “Mbretëresha e Malësorëve.” Ajo u mirëprit nga malësorët shqiptarë dhe gjatë kalimit të saj në këto vise nuk pati asnjë keqtrajtim edhe pse ishte një femër e vetme. Përshtypje të mbetura nga Shqipëria ishte tradita e “Burrneshave Shqiptare”, që ishte një zakon ku femrat visheshin si burra dhe kishin një pozitë të qartë në shoqëri. Mbas vdekjes së saj në 1944, Mbreti Zog i Shqipërisë i dha merita të larta asaj. Mbreti Zog ka shkruar për të : “– Ajo na fali neve zemrën e saj dhe fitoi si këmbim vëmendjen e malësorëve tanë.” Ajo vazhdon të nderohet si “Heroinë Kombëtare” dhe në 2004 në një deklaratë të presidentit shqiptar, Alfred Moisiu e cilësoi atë si një nga figurat më të spikatura të Shqipërisë të shekullit të kaluar. Shumë nga punët e Durhamit i janë dhuruar akademive të koleksioneve pas vdekjes. Në ditët e sotme, dokumentat e saj mbahen nga Museum of Mankind (muzeu i njerëzimit) dhe Royal Anthropological Institute (Instituti Mbretëror Antropologjik) në Londër, ndërsa koleksioni i saj me bizhuteri të grumbulluara në Ballkan ndodhen në Pitt Rivers Museum në Oxford (Oksford) dhe Bankfield Museum në Halifax (Heilfaks). Muzeumi Bankfield gjithashtu ka një monstër presentative rreth jetës dhe veprimtarisë së saj.[1] Veprat e Edit Durham Veprat e saj të famshme për Shqipërinë janë : High Albania 1909 (Shqipëria e Epërme) The burden of the Balkans 1905 (Brenga e Ballkanit) Through the Lands of the Serb 1904 (Përmes tokave të Serbisë) The struggle for Scutari 1914 (Përleshja për Shkodrën) Twenty Years of Balkan Tangle (1920) (Njëzet vjet ngatërresa ballkanike) The Serajevo Crime 1925 (Krimi Sarajeva) Some Tribal Origins, Laws and Customs of the Balkans 1928 (Disa dëshmi te fiseve ballkanike, dokumente ligjesh dhe të kulturës së Ballkanit). Albania and the Albanians: selected articles and letters, 1903-1944, ed. by Betjullah Destani (I. B. Tauris, 2001) (Shqipëria dhe Shqiptarët : Artikuj dhe letra të zgjedhura, 1903-1944 nga Betjullah Destani (I. B. Tauris, 2001)) Lufta per shkodren Vepra të tjera për të Kastriot Frasheri: "Mary Edith Durham-Nje zonje e madhe per Shqipërine", Geer, Tirane, 2004 Kastriot Frasheri : "Mary Edith Durham- A Grand Lady for Albania", Geer, Tirana, 2004 Mary Edith Durham (2016). Nella Terra del Passato Vivente. La scoperta dell'Albania nell'Europa del primo Novecento. Introduzione, traduzione, note e appendice di Olimpia Gargano. Lecce, Besa. Pergatiti. Dr Liliana Pere

Është një nga shtatë mrekullitë e botës Disa fakte interesante për piramidën e Keopsit 30.01.2022 - 15:10 Piramida e Keopsit është një nga shtatë mrekullitë e botës. E vendosur në Egjipt në rrafshnaltën e Gizës, rreth 4500 vjet e vjetër, është monumenti më i madh arkitekturor. Informacion i shkurtër: Një tjetër emër për Piramidën e Khufu, “Horizonti i Khufu”.Ndërtimi filloi në 2540 para Krishtit. e.Ato janë pjesë e tre piramidave të Gizës dhe është më e madhja.Lartësia fillestare është 146.6 metra, tani është 138.75 metra, sipërfaqja është 5.3 hektarë, perimetri është 922 metra.Ai përbëhet nga tre dhoma: dhoma e varrimit, dhoma e mbretëreshës dhe e mbretit me një sarkofag bosh në qendër.Nga dhomat dalin kanale ventilimi me gjerësi 13-25 milimetra me qëllim të panjohur.Temperatura e brendshme e ambienteve është gjithmonë +20 gradë Celsius, edhe në motin më të nxehtë.Detaje: Arkitekti Ndërtuesi i Piramidës së Madhe quhet Hemiun, nipi dhe veziri i vetë perëndisë dhe që mban titullin “Menaxhimi i të gjitha kantiereve të faraonit”. E ndërtuar me blloqe graniti, ajo ishte e përfunduar me gur gëlqeror të bardhë, dhe në majë me gurë piramidoni të praruar. Nga rrezet e diellit, ai shkëlqeu me një dritë të ndritshme, si rezultat, dukej se vetë Ra e bëri piramidën të shkëlqejë. Sidoqoftë, në 1186 veshja u hoq plotësisht për ndërtimin e shtëpive të reja. Aspektet Numri i fytyrave të piramidës së Keopsit është 8, nga të cilat 4 janë konkave dhe 4 janë konvekse, e cila është e dukshme vetëm në një kënd të caktuar të dritës rënëse, si dhe në agim dhe muzg përpara ekuinoksit në verë dhe në vjeshtë. Pjerrësia Këndi i pjerrësisë së faqeve piramidale i referohet sekedit të dyfishtë egjiptian (51,5 gradë). Ai është më afër numrit Pi dhe është “Raporti i Artë” dhe është përdorur në ndërtimin e Piramidës së Keopsit dhe askund tjetër. Observatori Sipas një versioni, Piramida e Madhe është një laborator astronomik. Në fund të fundit, korridoret e tij drejtohen drejt yllit Tuban, i cili në atë kohë kishte statusin e Yllit të Veriut. Kanalet e ventilimit jugor të çojnë në Sirius, dhe ato veriore në Alnitak. Kompas Kjo piramidë është e orientuar rreptësisht nga veriu, dhe secila nga fytyrat e saj, në pikat kardinal. Ttani gabimi i tyre është 5 gradë. Por ky devijim shoqërohet me një zhvendosje të përkohshme të poleve magnetike të planetit. Në Google Photos

Shënohet 22 nëntori, dita e Alfabetit të Gjuhës Shqipe Dita e sotme shënohet si dita e Alfabetit të Gjuhës Shqipe, i cili u njësua në Kongresin e Manastirit. Kjo festë është paralajmëruar të jetë tradicionale dhe të marrë sa më shumë jehonë në mbarë trevat shqiptare. Data 22 nëntor përbën një ditë përkujtimore në Shqipëri, Kosovë, Republikën e Maqedonisë dhe në diasporën shqiptar e, pasi kjo datë shënon ditën e Alfabetit të Gjuhës Shqipe . Alfabeti u njësua gjatë Kongresit të Manastirit i njohur ndryshe edhe si Kongresi i Alfabetit.  Mes datave 14 nëntor - 22 nëntor 1908 është mbajtur një konferencë akademike në qytetin e Manastirit , për standardizimin e alfabetit të gjuhës shqipe. Kjo festë është paralajmëruar të jetë tradicionale dhe të marrë sa më shumë jehonë në mbarë trevat shqiptare.  Shtëpia e Fehim Zavalanit, ku u mbajt Kongresi i Manastirit në 14-22 nëntor 1908  (që nga nëntori 2012, Muzeu i Alfabetit Shqip) Përpara kongresit, gjuha shqipe përfaqësohej prej gjashtë ose më shumë alfabetesh, pa llogaritur nënvariantet. Kongresi u mbajt prej shoqërisë "Bashkimi" në shtëpinë e Fehim Zavalanit, ku ishte edhe selia e shoqërisë.  Pjesëmarrësit në kongres ishin figura të dalluara të jetës kulturore e politike mbarëshqiptare. U thirrën 50 delegatë, përfaqësues të njëzet e tre qyteteve të banuara nga shqiptarët, shoqërive kulturore e patriotike, tridhjetë e dy nga të cilët kishin të drejtë vote dhe tetëmbëdhjetë vëzhgues. Ndër delegatët më të shquar qenë Gjergj Fishta, Mid'hat Frashëri, Sotir Peci, Ndre Mjeda, Shahin Kolonja, Bajo Topulli, Parashqevi Qiriazi, Fehim Zavalani. Delegat tjetër nga familja Zavalani ishte Izet Zavalani, përfaqësues i Follorinës. I zoti i shtëpisë, Fehim Zavalani, mbajti fjalën hyrëse.  Lista e pjesëmarrësve të Kongresit të Manastirit, foto nga Mikel Kodheli ©Portali Shkollor -  Të gjitha

Kafe turke për një jetë të gjatë? Çdo ditë, amvisat shqiptare përballen me mëdyshje, sfida dhe punë. Përpara se të përballen me këto sfida, tradita e kërkon një filxhan me kafe turke. Shkencëtarët kanë kryer disa studime në lidhje me jetëgjatësinë e njerëzve në zonën e Ballkanit dhe të Mesdheut në përgjithësi të cilët pinë kafe turke ose siç njihet ndryshe kafeja e bluar imët. Kafeja Turke: Një histori intrigash politike dhe dashurie Kafeja ka origjinën në Kaffa të Etiopisë, megjithatë emri i saj vjen nga Arabishtja. “Qahwa” përkthehet “Verë”. Kafeja e parë është prodhuar në Jemen, ku shumë besimtarë pinin kokrrat e kafesë të tretura në ujë, për të qëndruar zgjuar gjatë lutjeve. Nga Jemeni, në vitin 1517 kafeja rrugëtoi në Stamboll. Asokohe, Turqit zbuluan se me kokrrat e kafesë ata mund të përgatisnin një pije të shijshme, të athët dhe me ngjyrë të zezë, me anë të së cilës mund të merrnin shumë energji dhe të shuanin urinë. Kafeja u bë e preferuara e Sulejmanit të Madhërishëm, Sulltaneshave dhe Konkubinave të Haremit. Sulltan Sulejmani u marros pas kafesë dhe i dha ‘pijes së zezë’ vulën perandorake. Turqit shpikën metodën e përgatitjes së kafesë me xhezve. Ata i bluan kokrrat e kafesë shumë hollë dhe i zien në ujë. Fisnikët e Oborrit të Sulltanit e kishin kafenë si kriter në përzgjedhjen e nuseve. Nëse kafeja që një grua shërbente ishte e bluar dhe bërë mirë, atëherë ajo do të ishte një grua e shkëlqyer, thotë legjenda. Kafeja u kthye në një instrument edhe për vetë gratë. Legjenda thotë se nëse ato servirnin një kafe të ëmbël atëherë do të thotë që ishin të lumtura me zgjedhjen e bashkëshortit. Nëse kafeja ishte e hidhur, bashkëshorti nuk u pëlqente. Asokohe, sipas të dhënave, një grua e martuar kishte të drejtën të ndahej nga bashkëshorti, nëse ai nuk sillte kafe në shtëpi. Shumë shpejt në të gjithë perandorinë Otomane u përhapën kafenetë e para të cilat vite më vonë u shpallën të paligjshme, sepse njerëzit qëndronin shumë gjatë në këto vende ku sipas spiunëve të oborrit thureshin kurthe dhe plane për vrasjen e sulltanit. Në vitin 1656, ndëshkimi për këdo që kapej duke bluar kafe ishte kamzhiku dhe mbytja në det. Kafeja Turke dhe jetëgjatësia Në ishullin Ikaria të Greqisë, të gjithë banorët e nisin ditën me një kafe turke. Ky ishull gjithashtu njihet të ketë popullsinë më jetëgjatë në të gjithë vendin. Kjo frymëzoi disa shkencëtarë të studionin efektin e kafesë dhe mënyrës së jetesës tek jetëgjatësia e njerëzve. 142 njerëz të grupmoshave të ndryshme morën pjesë në studim. Shkencëtarët morën në konsideratë edhe faktorë të tjerë si, gjinia, pesha, gjatësia, pirja e duhanit, sëmundjet e zemrës dhe hipertensioni. Rezultatet e studimit treguan qelizat endoteliale tek njerëzit që pinin më shumë kafe turke, kishin një performancë më të mirë. Këto qeliza kanë një ndikim të drejtpërdrejtë në enët e gjakut. Nëse ato nuk funksionojnë mirë, me kalimin e kohës mund të shkaktojnë bllokimin e kapilarëve dhe enëve të gjakut, madje mund të shkaktojnë edhe vdekje të parakohshme. Krahasimi mes grupmoshave në studim tregoi se konsumi në rritje i kafesë turke ka një ndikim pozitiv në elasticitetin e arterieve. Kjo pakëson shanset e shfaqjes së tensionit të lartë të gjakut. Kafeja turke përmban dy substanca të rëndësishme. Ato njihen si kafestol dhe kaheol, të cilat kanë vlera të mira kundër inflamacionit por edhe shërbejnë si antioksidantë. AgroWeb gjithsesi këshillon të mos e teproni me sasinë, pasi si çdo gjë, kur teprohet kthehet në dëm të shëndetit.

Kongresi i Manastirit në kujtesën e Fishtës ASHT FAQE E ZEZË ME I LANË MARRE VEDIT PARA TANË BOTËS Në Kongresin e Manastirit (14 – 22 nëntor, 1908) u morën vendime të rëndësishme, për çështjen e alfabetit, apo për ato politike, që ndihmuan për ngritjen në një shkallë më të lartë të kulturës e arsimit shqiptar, si edhe për bashkimin e mëtejshëm në luftën për çlirimin kombëtar. At’ Gjergj Fishta, me një ndikim të fuqishëm në unifikimin e alfabetit të shqipes, duke e rikujtuar këtë ditë, shkruante: “Ishim nga të gjitha skajet e Shqipnisë dhe të kolonive shqiptare ndër dhena të hueja. U treguam me të vërtet shqiptar sepse kurnjani nuk donte me i lëshue asnji fije penit nga mendimi i vet atij tjetrit. Kongresi duhej të shpërndahej pa marrë kurrnji vendim. – U tërbova nga inati, U çova në kambë e u fola: – O burra shqyptarë, po a me të vërtetë do t’i lamë marre vedit para të gjithë botës? – Po a mendoni ndopak se çka do t’u thomi shqyptarëve kur të na pvesin se çka keni ba ju dijetarët atje në Manastir? – Çka do t’u thomi na njerzve të pashkollë që nuk dijnë as me shkrue as me këndue?… Na jemi që mendojmë me ba Shqypninë e si do ta bajmë atë kur na nuk duem me u marrë vesht ndërmjet vedit se si duhet me u shkrue germa A e ajo I? – Burra po u flas me zemër në dorë se asht marre e turp e faqe e zezë me i lanë marre vedit para popullit shqyptar e para tanë botës, që pret dishka prej nesh e na të kthejmë pa kurrgja në dorë ndër shpija tona. – Po ulnju burra, ulnju sheshit e pse të kalojmë edhe nji ditë ma shumë në kët vend, mos ta lamë duerbosh popullin që na pret!… – Aferim! P.Gjergj!… Aferim të kjoftë, bërtiti më të madhë një hoxhë me mjekërr. Ai u çue në kambë e erdh drejt te un, e më puthi në ballë e më tha: – Kështu flet shqiptari që e di që asht shqiptar!… Ulnju burra, – u tha, – ulnju këtu në shesh të zgjedhim një komisjon e në krye të vemë Pader Gjergj Fishten e vetëm komisjoni do të caktojë se shka duhet të bajmë sot-për të mirën e popullit shqiptar neser… Fjala e tij u ndigjue me duartrokitje e më caktuen Kryetar të Komisionit të Kongresit të Manastirit, i cili do të delte bosh sikur mos të ishte tregue toleranca e eme që të pranojshm dy alfabete njiherit, atë të Stambollit që kërkonte Mit’hat Frashëri dhe kët që u vendos. Kjo sjellje e eme në Kongres të Manastirit më ka kushtue mjaft shtrejt në jëtë sepse Abat Doçi, të cilin un e përfaqsova në atë Kongres m’u idhnue. E kur u ktheva më tha: Pater Gjergj, un të kam dijtë si nieri që nuk ban kompromis në jetë! … Por Shqypnija nuk mund të bahej ndrysh…”

Hyrja e Meghan Markle në familjen mbretërore u shënua nga shkëputja e saj e perceptuar nga tradita. Si një garë e përzier, aktorja amerikane me një divorc në të kaluarën e saj, Meghan tashmë konsiderohej një zgjedhje jokonvencionale për një anëtar të familjes mbretërore britanike. Që nga fillimi, sfondi dhe identiteti i saj u dalluan si të ndryshme, gjë që çoi në shqyrtim dhe kritikë. Ndërsa një pjesë e kësaj kritike ishte e motivuar racisht, pjesa më e madhe buroi nga fakti se Meghan, ndryshe nga Kate, dukej se nuk ishte e gatshme të përputhej plotësisht me normat dhe sjelljet e pritshme mbretërore. Natyra e saj e shquar për çështjet sociale, mbështetja e saj vokale për kauza si barazia gjinore dhe drejtësia racore, dhe dëshira e saj për privatësi, të gjitha kontribuan në një perceptim të Meghan si më moderne, por edhe më përmbajtëse Kritikat e hapura të çiftit ndaj familjes mbretërore gjithashtu nxitën përçmimin e mediave. Meghan dhe Harry nuk janë larguar nga të folurit për përvojat e tyre negative brenda familjes mbretërore, veçanërisht në lidhje me trajtimin e tyre nga shtypi dhe mungesën e supozuar të institucionit mbretëror. Në intervistat e tyre me Oprah Winfrey, për shembull, ata zbuluan vështirësitë e shëndetit mendor me të cilat u përball Meghan dhe racizmin me të cilin ajo u përball. Këto zbulime e bënë Meghan një objektiv të lehtë për tabloidet, pasi fjalët e saj u kornizuan si të diskutueshme ose dëmtuese për familjen mbretërore. Ky portretizim intensifikoi përgjigjen negative të medias ndaj saj, duke e bërë shpesh atë të shfaqet mosmirënjohëse ose përçarëse . . . .