Naim Frasheri -Drita Pelingu. Në skenën shqiptare tek Hamleti

Naim Frasheri -Drita Pelingu.

Në skenën shqiptare, Hamleti shpaloset si një oqean ndjesish dhe dilemesh. Princi i Danimarkës, i kapur nga dhimbja dhe tradhtia, kërkon drejtësi dhe kuptim në një botë të trazuar. Drita Pelinku, aktore e madhe shqiptare, ngjall tek Hamlet ndjeshmëri dhe forcë, duke bërë që çdo fjalë dhe heshtje të dridhen me shpirtin e shikuesit. 

Naim Frashëri, aktor i shquar, i jep personazhit peshën e konfliktit të brendshëm, duke shpalosur mendimet dhe pasionet që ngrenë dramën në kulminacion. Së bashku, ata krijojnë një rrjedhë të gjallë, ku dhimbja bëhet e prekshme, tradhtia e ndjerë, dhe kërkimi për drejtësi transformohet në një përvojë teatrale të paharrueshme.

Kur dritat e skenës ndizen, Hamleti hap botën e tij të trazuar. 

Hija bie mbi fytyrën e Dritës Pelinku, duke nxjerrë në pah çdo ndjesi: trishtimin, dyshimin, dhe pasionin e brendshëm të princit. Çdo fjalë dridhet në ajër, çdo heshtje është e ngarkuar me tension, dhe publiku ndjen rrahjet e zemrës së personazhit sikur janë të tijat. 

Naim Frashëri hyn me një qetësi të fuqishme, duke ndërtuar tensionin e konfliktit dhe dhimbjes morale. Lëvizjet e tyre, shikimet, dhe ndryshimet e tonalitetit të zërit krijojnë një rrjedhë të pakrahasueshme emocionale.

Skena bëhet një univers ku drita dhe hije, heshtja dhe fjalët, dhimbja dhe shpresa bashkohen. 

Kur luajnë Hamletin, aktorët nuk interpretojnë vetëm një rol – ata krijojnë një udhëtim shpirtëror, ku publiku përjeton çdo emocion, çdo dilemë dhe çdo pasion, duke u zhytur thellë në tragjedinë që mbetet e gjallë në çdo frymëmarrje dhe gjest.

“Hamleti” është shkruar nga William Shakespeare, dramaturgu dhe poeti i madh anglez, rreth vitit 1600.

Në rastin e teatrit shqiptar, kjo vepër është përkthyer dhe interpretuar nga aktorë të ndryshëm, duke përfshirë interpretime të njohura nga Drita Pelinku dhe të tjerë.

Konteksti i “Hamletit” nuk i takon një personi të vetëm që ta “krijojë” në kuptimin modern; ai është zhvilluar nga William Shakespeare vetë gjatë shkrimit të tragjedisë, duke u bazuar në burime historike 

1. Burimet Historike dhe Legjendat

Shakespeare mori frymëzim nga legjendat skandinave dhe anglo-saksone mbi princin Hamlet (ose Amleth).

Një nga burimet kryesore ishte Historia Danica e Saxo Grammaticus-it (rreth 1200), ku flitej për princin Amleth që hakmerrej për vrasjen e babait.

Ai gjithashtu u bazua në versione të tjera evropiane të tregimeve të hakmarrjes princërore dhe tragjedive familjare.

2. Konteksti Shkencor dhe Shoqëror

Epoka elizabetiane: Shkrimi ndodhi gjatë shekullit të 16-të në Angli, një periudhë ku teatrin e karakterizonte dramatizimi i dilemave morale, pushtetit dhe dinakërisë.

Temat universale: Hamleti trajton tradhtinë, hakmarrjen, morali, çmendurinë dhe ekzistencializmin. Këto tema lidhen me jetën njerëzore dhe situatat shoqërore të kohës.

3. Roli i Shakespeare-it

Shakespeare është krijuesi kryesor i kontekstit dramaturgjik të Hamletit. Ai mori idetë nga histori dhe legjenda, por i transformoi në një vepër të pasur psikologjikisht dhe filozofikisht.

Ai zhvilloi personazhet, konflikteve të brendshme, dialogjet dhe monologjet e famshme, që e bëjnë këtë tragjedi një nga më të mëdhatë në letërsinë.

© 2024–2025 Liliana Pere – 

Themeluese, Botuese, Autore