Poezia e Dritëro Agollit paraqet një moment të qetë, por emocionalisht të thellë,

Autor LP
5 hours ago
2 min read

Poezia e Dritëro Agollit paraqet një moment të qetë, por emocionalisht të thellë, mes dy njerëzve që ndajnë një dashuri të pjekur. Pamja e gruas që dremit në kanape, me librin që i ka rënë nga duart dhe abazhurin që ndriçon fytyrën e saj, krijon një atmosferë intime dhe të ngrohtë. Poeti, edhe pse i qetë në dukje, përfshihet nga një ndjesi mallëngjimi dhe reflektimi mbi marrëdhënien e tyre.

Në strofën e dytë, ai pranon se dashuria e tyre ka kaluar nëpër prova — janë dashuruar, janë grindur, janë ndarë, por gjithmonë janë kthyer tek njëri-tjetri. Kjo tregon që lidhja e tyre është e thellë dhe e pathyeshme.

Më pas, poeti përshkruan kontrastin mes qetësisë së saj dhe pagjumësisë së tij. Ajo fle dhe ëndërron, ndërsa ai endet në mendime, i munduar nga dashuria. Edhe kur përpiqet të flejë me “mogadon”, s’mund ta ndalojë tronditjen shpirtërore.

Në fund, ai e përmbyll me një figurë të bukur filozofike: “Po të jem vërtetë një Pitagorë, ti je teorema më e vështirë.” Kjo metaforë e ngre dashurinë në nivelin e misterit, diçka që s’shqarohet me logjikë, por vetëm ndjehet.

Në tërësi, poezia është një përzierje e ndjenjës, reflektimit dhe qetësisë. Ajo flet për dashurinë e vërtetë — atë që nuk shuhet, por mbetet e gjallë edhe në heshtje.

---

Ti në kanape tani dremit

Ndofta gjumi ende s’të ka zënë,

Abazhuri mbi qerpikë ndrit

Libri nga gishtërinjtë të ka rënë.

Para teje ndal mendimi im:

Jemi dashuruar edhe sharë

Jemi ndarë shpesh në udhëtim,

Por drejt njëri tjetrit kemi ngarë.

Dhoma hesht e rruga larg gjëmon

Ti sheh ëndrra kaltëroshe shumë

Unë, ndonëse pi dhe mogadon,