Search Results

Dua Lipa flet shqip për revistën Vogue Edhe pse është rritur në Mbretërinë e Bashkuar, Dua Lipa e flet në mënyrë perfekte gjuhën shqipe dhe madje këtë e tregon me krenari. Kështu ka bërë edhe gjatë një interviste për revistën prestigjioze Vogue, në rubrikën “What’s in my Bag”. Ndërsa tregonte se çfarë kishte në çantën e saj, Dua nxori librat e Spanjishtes dhe Frëngjishtes, duke zbuluar se është fokusuar te mësimi i këtyre dy gjuhëve dhe më pas do të donte të mësonte italishten. Megjithatë, ajo theksoi se e flet gjuhën shqipe rrjedhshëm, duke folur një fjali edhe në shqip. “Hej Vogue, unë jam Dua Lipa, edhe ja çfarë kam në çantë sot”, tha Dua. https://www.instagram.com/reel/DDPEUp7tMfF/?igsh=Yjd3NDh3em5hYzd0

A i parandjejmë vërtet gjërat? Shkenca e ka një shpjegim Neurobiologjia e intuitës dhe shkenca që e studion atë na tregojnë se zbatimi i saj është më i rëndësishëm sot se kurrë. Në një botë që ndonjëherë është kaotike dhe komplekse, të dish se si ta dëgjosh zërin e brendshëm mund të ndihmojë në marrjen e vendimeve të duhura. Neurobiologjia e intuitës ekziston dhe na zbulon një aspekt vërtet interesant: ne i marrim shumicën e vendimeve bazuar në të ashtuquajturat paragjykime. Në fund të fundit, është ai zë i brendshëm që është në kontakt me identitetin tonë dhe me thelbin e gjithçkaje të përjetuar, dhe ndjerë. Duke i dhënë hapësirë ​​pjesës sonë intuitive, ne lehtësojmë një mjet me vlerë të madhe. Le ta pranojmë, intuita shpesh na hap botën e padukshme, duke na vënë në kontakt me një anë të vetes sonë që vepron në skutat më të thella të të pandr4rgjegjshmes. Ndonjëherë na duket aq e huaj sa nuk është e pazakontë ta mendojmë këtë dimension si diçka jo shumë shkencore, jo shumë logjike dhe për rrjedhojë më shumë që i përket sferës mistike. Megjithatë, është gabim ta mendosh kështu. Intuita është shqisa jonë e gjashtë dhe, si e tillë, ky dimension përdor literaturë të gjerë shkencore. Ne gjejmë libra vërtet interesantë, si Edukimi i Intuitës, nga Robin M. Hogarth ose Inteligjenca Intuitive, nga Malcolm Gladwell. Në këto punime, si në të tjerat, na kujtohet rëndësia e këtij burimi, i cili na ndihmon të integrojmë të menduarit analitik. Disa studiues mjekësorë si Jonas Salk, i njohur për zhvillimin e vaksinës së poliomielitit, shkroi një vepër interesante në vitin 1983, të titulluar Bashkimi i intuitës dhe arsyes, në të cilën ai diskutoi nevojën për të mbajtur në mendje shqisën tonë të gjashtë në jetën tonë të përditshme. Ne të gjithë kemi nevojë për atë zë të brendshëm për të marrë vendimet e duhura. Çfarë na thotë neurobiologjia e intuitës? Neurobiologjia e intuitës na thotë se këto procese mendore nuk vijnë nga imagjinata njerëzore. Ata në fakt kanë një rrënjë neurologjike. Ishte Dr. Keiji Tanaka nga Instituti i Shkencave të Trurit RIKEN, i cili përfundoi një studim interesant në kërkim të përgjigjeve se si artikulohet shqisa e gjashtë në nivelin e trurit. Për ta arritur këtë, ai përdori lojtarë të aftë shogi që vepruan si subjekte testimi. Është një lojë strategjike shumë e ngjashme me lojën e shahut, në të cilën njerëzit më të aftë përdorin shkëlqyeshëm intuitën e tyre për të bërë lëvizje të jashtëzakonshme. Dr. Tanaka kreu gjithashtu një seri rezonancash magnetike në këtë grup njerëzish për të verifikuar se cilat zona të trurit ishin aktivizuar në një masë më të madhe. Në kontekstin e neurobiologjisë së intuitës, u vu re se zona që ndriçoi më shumë ishte e quajtura precuneus. Kjo është një pjesë e vogël e lobit parietal sipëror e cila, për më tepër, ndodhet pikërisht midis dy hemisferave cerebrale. Për më tepër, precuneus është e lidhur me kujtesën episodike, përpunimin pamor-hapësinor dhe, shumë interesante, me vetëdijen tonë. Korteksi ventromedial paraballor dhe roli i tij në neurobiologjinë e intuitës Një zonë tjetër interesante që aktivizohet kur përdorim këto përgjigje më intuitive është korteksi ventromedial paraballor. Kjo e fundit është një strukturë vërtet relevante. Arsyeja? Përmban informacion në lidhje me shpërblimet e kaluara, si dhe peshën e gabimeve të pësuar ose të kryera që duhet të shmangim për të mos pësuar pasoja të pakëndshme. Ishte neuroshkencëtari i famshëm Antonio Damasio ai që përcaktoi rëndësinë e kësaj fushe në vendimet tona. Aspekti më interesant është se na shtyn të kemi reagime të bazuara në emocione. Le të marrim një shembull: takojmë një person në një festë dhe më pas ai na fton të shkojmë në shtëpinë e tij. Korteksi prefrontal ventromedial mund të bëjë analiza të shpejta bazuar në përvojat e kaluara. Mund të ndodhë që karakteri, pamja, mënyra e të shprehurit të këtij personi të nxisin mungesën e besimit tek ne, sepse na kujton një person tjetër me të cilin gjërat nuk përfunduan mirë. Kjo strukturë do të shkaktojë një reagim vigjilent. Kjo do të jetë mënyra në të cilën zëri i intuitës do të shfaqet në pjesën tonë të ndërgjegjshme. Tani, sapo të dëgjojmë atë zë të brendshëm, kemi dy mundësi: ta dëgjojmë ose t’ia nënshtrojmë atë ndjesi filtrit të mendimit më analitik, për të bërë një vlerësim më skrupuloz. Bërthama kaudate Studimet shkencore mbi neurobiologjinë e intuitës na tregojnë gjithashtu për bërthamën kaudate. Kjo strukturë është pjesë e ganglioneve bazale, zona që lidhen me proceset e të mësuarit, zakonet tona dhe sjelljet më automatike. Prandaj, bërthama kaudate stimulon atë impuls të shqisës së gjashtë për të na ndihmuar të marrim vendime të shpejta dhe pothuajse automatike bazuar në përvojën dhe mësimet e mëparshme. Në këtë mënyrë – dhe siç mund të konkludohet nga të gjitha këto të dhëna – ka pak vend për të dyshuar se proceset e lartpërmendura janë rezultat i imagjinatës së pastër ose rastësisë. Intuita nuk përbëhet vetëm nga lidhjet neuronale; nis nga përvoja jonë, ushqehet me thelbin e personalitetit tonë dhe me atë arkë që është e pandërgjegjshmja, mbi të cilën qëndron thelbi i qenies sonë. Të flasësh për parandjenja nuk do të thotë të flasësh për pseudoshkencë: në realitet je duke përdorur atë mekanizëm që gjithmonë ka përcaktuar qenien njerëzore, pavarësisht gjinisë apo kulturës. Le ta dëgjojmë gjithmonë atë zë të brendshëm duke e integruar me të menduarit analitik.

Letër dashurie e Friedrich Schiller-it për konteshën Marti Von Auhausen e shkruar më 7 dhjetor 1784 Kam qenë i sigurt që nuk do të më detyronit ta shkruajë një letër të këtillë. Aq shumë kam dëshiruar që kurrë mos ta shkruajë letër të këtillë. Dhe, çka bëjë tani, derisa ju ‘dragojtë’ brenda vetes po i zbusni. Tani po ngrihem nga dyshemeja, e më kujtohet kur ti më thoje se më doje. Dhe më tutje nuk dua ta shkruajë këtë letër. Dhe nuk e shkrova, por ti e ke shkruar për mua. Ka mundur e tëra të përfundonte që mëngjesin e parë, që mos të më lejonit që t’ju pëlqeja, që mos t’ju dua aq shumë e që netëve mos t’i lusja yjet ta parandalonin ndarjen nga ti. Më kanë mbetur si ngushëllim vetëm ditët kur mbizotëronte buzëqeshja, kur e kam ndjerë që jam me ty, që me ty mund të arrijë çdo gjë, dhe kur mendoja se edhe ti poashtu dëshiroje të jesh me mua, e dashura ime. Tani ik kur të vijë unë, e kthen kokën kur them diçka. Në çka kam gabuar? Vetëm pse të dua? Më ka mbetur një boshllëk në zemër. Më nuk pyes ‘pse’, pasi që kjo nuk është pyetja e duhur… I mbështjellur me heshtjen tonë dhe edhe më tutje nuk e di si ta humb shpresën, më ndihmo së paku në këtë…/ObserverKult

🇦🇱 | Gëzuar Ditën e Çlirimit, Shqipëri! Gëzuar Ditën e Çlirimit, Shqipëri! Sot është një ditë ku historia flet me gjuhën e zemrës dhe çdo kujtim i luftës per liri,  mbart në vete një akt heroik të thellë dashurie për atdheun. Luftëtarët tanë, në çdo hap që hodhën, në çdo betejë që përballuan, nuk luftuan vetëm për lirinë, por për ëndrrën e një Shqipërie të denjë për t’u dashur, për t’u jetuar, për t’u ruajtur per tu ndertuar si një thesar i përbashkët. Gëzuar Ditën e Çlirimit, Shqipëri! Sot është një ditë ku historia flet me gjuhën e zemrës dhe çdo kujtim i luftës per liri,  mbart në vete një akt heroik të thellë dashurie për atdheun. Luftëtarët tanë, në çdo hap që hodhën, në çdo betejë që përballuan, nuk luftuan vetëm për lirinë, por për ëndrrën e një Shqipërie të denjë për t’u dashur, për t’u jetuar, për t’u ruajtur per tu ndertuar si një thesar i përbashkët. Çdo shqiptar që u ngrit në atë kohë nuk mendoi vetëm për veten e tij, por për të ardhmen, për dashurinë që ndiente për ata që do të vinin pas, për ne që sot e kujtojmë me krenari. Liria është akti më sublim i historisë sonë, një ndjenje  që rezonon e rreh me çdo zemër, një flakë që ndriçon  çdo brez. Të jesh i lirë është të duash dhe të besosh në të ardhmen. Çdo shqiptar që u ngrit në atë kohë nuk mendoi vetëm për veten e tij, por për të ardhmen, për dashurinë që ndiente për ata që do të vinin pas, për ne që sot e kujtojmë me krenari. Liria është akti më sublim i historisë sonë, një ndjenje  që rezonon e rreh me çdo zemër, një flakë që ndriçon  çdo brez. Të jesh i lirë është të duash dhe të besosh në të ardhmen. Në këtë ditë të shënuar për historinë tonë kombëtare, përulemi me respekt përpara atyre që dhanë gjithçka në emër të lirisë dhe pavarësisë. Lufta jonë kundër nazifashizmit ishte një moment i lavdishëm, një përpjekje e përbashkët ku gjaku dhe sakrificat e mijëra shqiptarëve vunë themelet e një të ardhmeje më të lirë dhe më të drejtë. Ishte një luftë që përfshiu njerëz të thjeshtë, burra dhe gra, të cilët guxuan të ëndërrojnë për një Shqipëri të lirë, duke vendosur atdheun mbi gjithçka. Lufta jonë çlirimtare është jo vetëm një testament i së kaluarës, por edhe një thirrje për brezat e sotëm.  Është një sfidë për të parë të vërtetën ashtu siç është – pa glorifikime të panevojshme dhe pa përbaltje të pamerituara. Vetëm duke ruajtur dinjitetin njerëzor dhe duke pranuar historinë tonë me gjithë kompleksitetin e saj, mund të ndërtojmë një të ardhme të denjë për idealet e atyre që luftuan për ne. Kjo ditë na kujton se Shqipëria e nesërme duhet të jetë e bashkuar dhe gjithëpërfshirëse, një Shqipëri që nderon të kaluarën duke punuar për një të ardhme ku liria dhe dinjiteti i çdo qytetari të jenë të pacenueshme. Liria është akti më sublim i historisë sonë, një ndjenje  që rezonon e rreh me çdo zemër, një flakë që ndriçon  çdo brez. Të jesh i lirë është të duash dhe të besosh në të ardhmen. Gezuar diten e clirimit te Atdheut. Pergatiti. Liliana Pere

Aspasia, gruaja që dashuroi Sokrati! Ku e mori Sokrati, figura themelore e filozofisë perëndimore, frymëzimin për idetë e tij origjinale për të vërtetën? Për dashurinë, drejtësinë, guximin dhe dijen? A lidhet kjo me atë që quanin, Aspasia e Miletit. Një libër i studiuesit britanik Armand D’Angour, profesor në Universitetin e Oksfordit, konkludon se një grua e zgjuar, e quajtur Aspasia e Miletusit, ka ndikuar idetë e një prej figurave themelore të filozofisë perëndimore. Në studimin me titull “Sokrati i dashuruar – formimi i një filozofi”, thuhet se, si djalë i ri në Athinën e shekullit të pestë para Krishtit, Sokrati u njoh me Aspasinë, idetë e të cilës mbi dashurinë dhe transhendecën e ndihmuan të formulonte disa aspekte të ideve të tij. Idetë e saj mbi dashurinë dhe transhendencën, e frymëzuan Sokratin për të formuluar aspekte kyçe të mendimit të tij. (Siç dëshmohet edhe nga Platoni). Nëse pranohet dëshmia për këtë tezë, historia e filozofisë do të ketë marrë një kthesë të rëndësishme. Një gruaje, që është fshirë padrejtësisht nga historia, duhet t’i njihet merita e hedhjes së themeleve të traditës filozofike 2500-vjeçare. Një pikturë neoklasike e artistit të shekullit të 19-të, Nikolas Monsio, e tregon Sokratin të ulur në një tavolinë përballë Aspasias së veshur bukur. Ushtari i ri i bukur, Alcibiades, i vëzhgon që të dy në këmbë. Imazhi prek perspektivën standarte të Sokratit. I varfër dhe i shëmtuar. Djali i një punëtori në gurore, ai ecte zbathur dhe me rroba të vjetra. Por Platoni, thotë se Sokrati u frymëzua në elokuenca e Aspasias, që për më shumë se një dekadë ishte partnerja e burrështetasit kryesor të Athinës, Perikliut. Me sa duket, një “kurtizanë” me arsim të lartë, Aspasia tregohet në pikturë duke numëruar me gishta argumentet e një fjalimi që po mban para Sokratit. Vështrimi i saj drejtohet tek i riu aristokrat Alcibiades Ai ishte shërbëtori i Perikliut dhe ndoshta nipi i madh i Aspasias. Pretendohet se Sokrati, u magjeps nga pamja dhe karizma e Alcibiadesit. Siç tregohet në dialogjet e ‘Simpoziumit’ të Platonit, ai i shpëtoi jetën në Betejën e Potidaeas në vitin 432 Para Erës Sonë. Biografët e tij kryesorë, Platoni dhe Ksenofoni, e njihnin atë vetëm si një burrë të moshuar. Por Sokrati ishte dikur i ri, dhe një bashkëkohës i drejtpërdrejtë i Aspasias. Nga imazhet e mbijetuara të filozofit, informatat e herëpashershme të dhëna nga biografët e tij, dhe në tekstet e lashta që përgjithësisht janë neglizhuar ose keqinterpretuar, shfaqet një tablo e ndryshme e Sokratit. E një të riu të arsimuar, që u rrit pa qenë më pak trim sa si një ushtar si Alcibiadesi. Si një dashnor i pasionuar i të dyja gjinive. Mbi gjitha një mendimtar dhe debatues i fortë. Sokrati ishte i famshëm për thënien: “E vetmja gjë që unë di, është se nuk di asgjë!”. Por Platoni tek ‘Simpoziumi’, thotë se ai e mësoi “të vërtetën rreth dashurisë” nga një grua e zgjuar. Kjo grua quhet aty “Diotima”. Tek ‘Simpoziumi’, Sokrati shpjegon doktrinën e saj. Studiuesit, e kanë hedhur poshtë mundësinë që Diotima të jetë një personazh i trilluar. Ajo është përshkruar në dialog si një priftëreshë, ose parashikuese e fatit tek duart e njerëzve (mantis). Mendohet të jetë një figurë alegorike. Vizionare që mund të kishte nxitur një mendimtar si Sokrati të eksploronte misteret e dashurisë. Por Platoni na jep disa të dhëna të çuditshme për identitetin e Diotimas, të cilat deri më tani nuk janë sqaruar. “Diotima”, është në të vërtetë një maskë e hollë për Aspasian. Ajo vinte nga një familje e vjetër athinase, e lidhur me atë të Perikliut, e cila ishte vendosur në qytetin grek të Miletit në Ioni (Azia e Vogël), disa dekada më parë. Kur emigroi në Athinë rreth vitit 450 Para Erës Sonë, ajo ishte rreth 20-vjeçe. Asokohe edhe Sokrati ishte rreth të 20-ave. Disa vjet më vonë, Aspasia u lidh me Perikliun, një nga politikanët kryesorë të Athinës. Ishte 2 herë më i madh në moshë se ajo. Një nxënës i Aristotelit, Klearkusi, shkruan se “para se Aspasia të bëhej partnere e Perikliut, ajo ishte e lidhur me Sokratin”. Kjo përputhet edhe me dëshmi të tjera, se Sokrati ishte pjesë e rrethit të Perikliut qëkur ishte i ri. Pa dyshim, në atë mjedis ai do të njihej edhe me Aspasian. Duke qenë se ishte pjesë e kësaj elite të privilegjuar në rininë e vet, çfarë nxiti Sokratin t’i kthehej jetës së filozofit. Të shmangte suksesin material. Apo të riorientonte të menduarit filozofik për breza të tërë. Askush nuk ka synuar ndonjëherë të gjurmojë jetën e Sokratit në moshë të hershme. Burimet biografike janë të shpërndara dhe fragmentare, dhe duket se nuk kanë shumë interes për mendimin e tij. Por, meqenëse Sokrati ishte i njohur në Athinë si një filozof që në të 30-at e tij, periudha më e hershme e jetës së tij, është ajo ku ne duhet të kërkojmë dëshmi të ndryshimit të drejtimit të tij, për t’u bërë mendimtari që njohim sot të gjithë. Njohja e Sokratit me Aspasian, siguron lidhjen që mungon. Aspasia ishte gruaja më e zgjuar, dhe më me ndikim e kohës. Partnere e Perikliut për rreth 15 vjet, ajo ishte e kritikuar dhe tallur nga dramaturgët komikë – gazetarët tabloidë të kohës – për ndikimin e saj të madh mbi Perikliun. Si pjesë e rrethit të mendimtarëve, artistëve dhe politikanëve të Perikliut, ajo përshkruhet nga Platoni, Ksenofoni dhe të tjerët si një mësuese e admiruar e elokuencës. Po ashtu edhe si një këshilltare mbi martesat. Në dialogun e Platonit, Menekseni, ajo mëson Sokratin si të mbajë një fjalim në një funeral, siç kishte pretenduar se dikur e kishte mësuar edhe Perikliun. Ishte e njohur për aftësitë e saj në të folur, dhe në veçanti mbi dashurinë. Prandaj a ka gjasa që Sokrati dhe Aspasia, të kenë rënë në dashuri me njëri-tjetrin? Atëherë kur u takuan dhe biseduan për herë të parë në të njëzetat? Fakti që Platoni i jep Aspasisë një autoritet të konsiderueshëm intelektual mbi Sokratin, ka alarmuar gjeneratat e studiesve. Ata kanë hedhur në masë të madhe poshtë skenën tek Menekseni si një parodi të teknikave oratorike. Ndërkohë, ato kanë qenë të lumtur ta konsiderojnë Aspasinë si një “prostitutë”. Kë e kanë ilustruar me citimet e poetëve komikë të kohës. Në rastin më të mirë, studiuesit e kanë ngritur Aspasinë në statusin e hetaeras. Një kurtizaneje. Por këtë emërtim, ajo nuk e ka pasur në asnjë rast nga burimet e lashta. Ka ardhur koha t’i rijapim Aspasisë së bukur dhe të zgjuar statusin e saj të vërtetë, si një nga themelueset e filozofisë perëndimore.

1 nëntori, pse festohet Dita e ta Gjithë Shenjtorëve Muaji i parafundit i vitit sapo ka hyrë e në kalendarin liturgjik, data 1 nëntor shënohet si dita e kremtimit të të gjithë shenjtorëve. Kjo vlen për besimet e bazuara tek Krishti. Në disa vende të botës, Dita e të Gjithë Shenjtorëve është festive e duke qenë se fill pas saj vjen Dita e të Vdekurve, shumë njerëz i përkujtojnë që më 1 nëntor të afërmit e tyre të ndarë nga jeta. Dita e të Gjithë Shenjtorëve njihet ndryshe edhe si një ditë feste që vëzhgon jetën e shumë shenjtorëve për të cilët nuk ka ditë feste specifike gjatë vitit. Ajo është pjesë e treditëshit kushtuar kujtimit të të vdekurve, duke filluar me Halloween-in (më 31 tetor) e pasuar nga Dita e të Gjithë Shenjtorëve (1 nëntor), si dhe Dita e Gjithë Shpirtrave (më 2 nëntor). Dita pasardhëse, 2 nëntori, shënon një moment lutjeje dhe përkujtimi për të afërmit, miqtë e po ashtu të huajt që nuk jetojnë më. Fillimet e kësaj feste datojnë në shekullin IV. Në Antioki kremtohej të dielën e parë pas Rrëshajve. Në shekullin VII, data u caktua me 13 maj, dita e kushtimit të Panteonit Shën Marisë së martirëve, por Gregori IV e vendosi kremtimin në 1 nëntor, pas të korrave vjeshtore, kur dhe ishte më e lehtë të sigurohej ushqimi për shtegtarët e shumtë që pas punëve verore ktheheshin në pelegrinë, shkruan tar. Në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, SHBA e në Kanada megjithëse festimet e Halloween-it kryhen më 31 tetor, përsëri lidhen me Ditën e Gjithë Shenjtorëve. Gjatë shekullit të 20-të, kjo festë u kthye pothuaj tërësisht në laike edhe pse ende mbeten grupe të caktuara të krishterësh që vazhdojnë ta kremtojnë. Gjithsesi, Halloween-i nuk është një festë zyrtare në Shtetet e Bashkuara të Amerikës apo në Kanada.

“Vajza me vëth perle”, vepra me impaktin më të madh te truri i njeriut Arti arrin të tërheqë syrin e spektatorit, dhe në mënyrë të veçantë një pikturë. Bëhet fjalë për kryeveprën e autorit holandez Jan Veermer, “Vajza me vëth perle” e viteve 1600, e cila rezulton të jetë hipnotizuese për këdo që e vëzhgon. Sipas një studimi del në pah që kjo pikturë ka impaktin më të madh në krahasim me çdo vepër tjetër tek truri i njeriut. Vermeer ka ditur të shfrytëzojë një fenomen shumë të njohur për psikologët, që është pikërisht fakti që truri human është i tërhequr në mënyrë natyrale nga fytyrat, nga ekspresioni i syve dhe gojës, duke aktivizuar tek vrojtuesi Ciklin e Vëmendjes së Theksuar, që është një rreth vicioz që tërheq syrin fillimisht tek vështrimi, më pas tek goja e tek drita e vëthit, gje që përsëritet në mënyrë ciklike. Reagimin e vëmendjes e shkakton piktura veçanërisht në punimet origjinale të veprave të mëdha, dhe aty ku në qendër është fytyra njerëzore, përgjigjja emotive cerebrale është 10 herë më e lartë. Një grup kërkuesish të Universitetit të Amsterdam kanë vëzhguar aktivitetin e trurit të shumë vizitorëve në Muzeun e Hagës dhe reagimi cerebral është mjaft i lartë, dhe në rastin e “Vajzës me vëth perle”, është edhe më intensiv dhe ndalesa përballë veprës është shumë më e gjatë. Abonohu Për t'u përditësuar me të gjitha lajmet e fundit, ofertat dhe njoftimet speciale.

Nga atila.kota TIRANË, 28 nëntor /ATSH/- Evropa është plot me destinacione që tërheqin vëmendjen e turistëve nga e gjithë bota, nga rrugët madhështore të Parisit e deri te sheshi i gjallë i Tiranës. Megjithatë ka vende që, pavarësisht bukurisë dhe pasurisë kulturore mbeten nën radar. Ne iu propozojmë një turne në disa nga perlat më pak të njohura të Evropës, perfekte për ata që kërkojnë një përvojë autentike larg turmave të vizitorëve. Sipas një artikulli të botuar në revistën spanjolle “Dimensión Noticias” Shqipëria është renditur ndër gjashtë vendet më të mira evropiane për të vizituar në vitin 2025. Tirana, Shqipëri Kryeqyteti shqiptar ka pësuar një transformim të gjallë vitet e fundit. Me ndërthurjen e ndërtesave shumëngjyrëshe dhe skenës artistike stimuluese, Tirana po bëhet një destinacion tërheqës për turistët që kërkojnë një atmosferë dinamike. Mos harroni të vizitoni Sheshin Skënderbej dhe Muzeun Historik Kombëtar, ku kultura shqiptare shpaloset para syve tuaj. Gjithashtu, mikpritja e shqiptarëve do t’ju bëjë të ndiheni si në shtëpinë tuaj. Evropa ofron shumë më tepër se destinacionet e saj më të njohura. Këto vende më pak të frekuentuara tërheqin vizitorët kuriozë që kërkojnë një udhëtim autentik dhe pasurues. Pavarësisht nëse zgjidhni modernitetin e Tiranës apo hijeshinë e Portos, secili prej këtyre vendeve ka historinë e tij për të treguar dhe përvoja unike për të ndarë. Nëse jeni duke planifikuar arratisjen tuaj të rradhës, pse të mos eksploroni disa nga këto perla të fshehura? Ju presin aventura! Revista spanjolle “Dimensión Noticias” ka rekomanduar gjashtë destinacionet më të mira për vitin 2025:

Ky është një lajm i rendësishëm për trashëgiminë kulturore shqiptare! Shpallja e "K’cimit të Tropojës" si pjesë e Listës Përfaqësuese të Trashëgimisë Kulturore Jomateriale të Njerëzimit nga UNESCO është një njohje e jashtëzakonshme për një traditë të pasur dhe të veçantë që i përket identitetit tonë kombëtar. Ky është një moment krenarie dhe një hap tjetër për të vlerësuar dhe ruajtur pasuritë tona kulturore në nivel global. Një arritje që e forcon lidhjen tonë me historinë dhe kulturën, duke e bërë Shqipërinë edhe më të dukshme dhe të respektuar në arenën ndërkombëtare.

Kjo pikturë nga Marjana Eski mund të interpretohet në disa nivele, duke përfshirë simbolikën, emocionet dhe stilin artistik: 1. Figura e Gruas: Gruaja e përshkruar përfaqëson një figurë të brishtë dhe të ndjeshme. Qëndrimi i saj sugjeron përqendrim, qetësi dhe një lidhje të thellë shpirtërore me instrumentin që mban. Duart e saj, të vendosura me kujdes mbi instrument, tregojnë përkushtim dhe dashuri për artin dhe muzikën. 2. Instrumenti Muzikor: Instrumenti, ,është simbol i traditës dhe kulturës. Ai përfaqëson lidhjen e fortë me trashëgiminë kulturore dhe artin, si dhe emocionet e thella që shpreh përmes muzikës. Muzika shpesh shihet si një mënyrë për të shprehur ndjenjat e pashprehura. 3. Ngjyrat dhe Atmosfera: Ngjyrat e ngrohta, veçanërisht nuancat e kuqe dhe të bardha, krijojnë një kontrast të fortë, duke shprehur pasion dhe pastërti. Kuqja mund të simbolizojë emocione të fuqishme, ndërsa e bardha përfaqëson dritë, qetësi dhe shpirtin e pastër artistik. 4. Peizazhi Abstrakt: Sfonda abstrakte krijon një atmosferë mistike dhe ëndërrimtare. Kjo sugjeron që figura nuk është thjesht një muzikante, por një simbol i një bote të brendshme të pasur, plot ndjenja dhe kujtime. 5. Përfaqësimi Femëror: Piktura mund të përfaqësojë gruan si bartëse të kulturës dhe traditës, e cila ruan vlera dhe histori të një populli përmes artit dhe muzikës. Ndjenja e melankolisë në fytyrën e saj mund të sugjerojë kujtime të ëmbla apo të dhimbshme, që përcillen përmes tingujve. Mesazhi i Pikturës: Në tërësi, piktura flet për një lidhje të thellë emocionale midis njeriut dhe artit, si dhe për rolin e muzikës në shpirtin njerëzor. Ajo fton shikuesin të reflektojë mbi traditën, kulturën dhe emocionet që burojnë nga arti i vërtetë.

Kjo pikturë nga Marjana Eski mund të interpretohet në disa mënyra: 1. Figura qendrore: Gruaja në pikturë është një simbol i bukurisë, harmonisë dhe natyrës. Veshja e saj e lehtë, flokët me kurorë lulesh dhe instrumenti muzikor sugjerojnë lidhje me artin, natyrën dhe paqen shpirtërore. 2. Instrumenti muzikor: Ai mund të simbolizojë krijimtarinë, ndjenjat dhe shprehjen e brendshme. Muzika shpesh përfaqëson harmoninë midis shpirtit dhe botës përreth. 3. Shpendët e bardhë: Dallëndyshet ose pëllumbat e bardhë janë simbol universal i paqes, lirisë dhe shpirtit të pastër. Prania e tyre përreth gruas sugjeron një atmosferë të qetë dhe të pasur me ndjenjë lirie dhe pastërtie. 4. Ngjyrat dhe sfondi: Sfondi është i ngrohtë dhe i pasur me motive abstrakte që krijojnë një atmosferë të ëndërrt dhe misterioze. Përdorimi i ngjyrave të tokës dhe të florës përforcon lidhjen me natyrën dhe botën shpirtërore. 5. Simbolizmi i përgjithshëm: Kjo vepër mund të jetë një reflektim i harmonisë së brendshme që mund të arrihet përmes artit dhe lidhjes me natyrën, duke theksuar delikatesën, bukurinë dhe shpirtin e lirë të femrës. Çfarë mendon ti për këtë pikturë? A të përcjell ndonjë ndjenjë të veçantë?

Kjo pikturë nga Marjana Eskit, e përfaqësuar në stil impresionist dhe përmban disa elemente që mund të lexohen dhe interpretohen në nivele të ndryshme: 1. Figura Qendrore Gruaja me instrument : Gruaja përfaqëson ndoshta një figurë të brishtë por të fuqishme, që përçon ndjenja të thella përmes muzikës. Instrumenti simbolizon traditën dhe kulturën, duke krijuar një lidhje me trashëgiminë kulturore. 2. Emocioni dhe Qëndrimi Shprehja e fytyrës: Ka një ndjenjë melankolie ose introspeksioni. Kjo sugjeron një lidhje të thellë shpirtërore ose emocionale me muzikën që po luan. Pozicioni i trupit: Përthyerja e lehtë dhe mbajtja e instrumentit tregon një intimitet të veçantë midis saj dhe artit të saj. 3. Ngjyrat dhe Përdorimi i Tonaliteteve Ngjyrat e ngrohta dhe të buta: Ato krijojnë një atmosferë të qetë dhe meditative. Nuancat e kuqe dhe të bardha mund të simbolizojnë pasionin dhe pastërtinë. Sfundi abstrakt: Ngjyrat dhe format e përziera të sfondit tregojnë një lëvizje ose një botë të brendshme komplekse, ndoshta ndjenja të fshehura. 4. Lidhja me Kulturën Piktura mund të jetë një homazh ndaj muzikës tradicionale dhe rolit të grave në ruajtjen e kulturës dhe artit. Në tërësi, kjo vepër ngjall reflektim për marrëdhënien midis artistit dhe artit, si dhe rolin e muzikës në shprehjen e emocioneve të thella.