Search Results

Winston Churchill është një nga figurat më të njohura dhe të rëndësishme të shekullit të 20-të, një lider i jashtëzakonshëm që udhëhoqi Britaninë e Madhe gjatë Luftës së Dytë Botërore. Ai është i njohur për stilin e tij të fuqishëm dhe inspirues të të folurit, i cili ka ngulitur shpresë dhe kurajo në zemrat e popullit britanik në momentet më të errëta të luftës. Fjalimi i tij më i famshëm, "Ne do të luftojmë në brigje, ne do të luftojmë në fusha, ne do të luftojmë në male", mbetet një simbol i qëndrueshmërisë dhe guximit të jashtëzakonshëm. Me fjalët e tij, Churchill nuk thjesht mbajti një popull të motivuar, por gjithashtu u bë një figurë që ngjall besim dhe unitet në mes të krizës globale. Winston Churchill  ishte një lider i njohur britanik, politikan, shkrimtar dhe lider gjatë Luftës së Dytë Botërore, i njohur për guximin dhe udhëheqjen e tij. Ja një përmbledhje e kryesoreve nga jeta dhe karriera e tij: Vendlindja: Data e lindjes:  30 nëntor 1874 Vendlindja:  Blenheim Palace, Oxfordshire, Angli Familja:  Lindur në një familje aristokratike, ai ishte biri i Lord Randolph Churchill dhe Lady Jennie Jerome, një amerikanesh nga një familje e pasur. Arsimi: Shkollimi:  Churchill ndoqi Harrow School , një shkollë prestigjioze private, por nuk ishte një student i shkëlqyer. Më vonë, ai studioi në Academy of Sandhurst , ku u diplomua si oficer i ushtrisë britanike. Eksperiencat profesionale: Ushtar dhe gazetar:  Pas diplomimit në Sandhurst, ai shërbeu në Ushtrinë Britanike dhe gjithashtu punoi si gazetar, duke raportuar për luftëra si Lufta në Sudan dhe Lufta Anglo-Boer në Afrikën e Jugut. Karriera politike:  U zgjodh në Parlament në vitin 1900 dhe shërbeu si Ministër i Dajti, Ministër i Luftës dhe si Kryeministër i Britanisë në dy periudha (1940-1945 dhe 1951-1955). Lufta e Dytë Botërore:  Ai është më i njohur për udhëheqjen e Britanisë gjatë Luftës së Dytë Botërore. Si Kryeministër, ai udhëhoqi vendin përballë rrezikut të nazistëve të Hitlerit, duke shpallur fjalimin e tij të njohur: “Ne do të luftojmë në plazhe, do të luftojmë në fusha, do të luftojmë në male...” Vlerësimet dhe pasuria e trashëguar: Burri i shquar:  Churchill mbahet mend si një nga liderët më të shquar të shekullit të 20, i cili nuk kishte frikë të merrte vendime të vështira, të cilat shpesh ishin të pasigurta dhe të rrezikshme për Britaninë. Guximi i tij, aftësia për të frymëzuar popullin britanik dhe për të luftuar përmbi çdo vështirësi janë atributet më të njohura të tij. Shkrimtar dhe orator:  Ai ishte gjithashtu një shkrimtar i talentuar dhe një orator i njohur. Ka fituar çmimin Nobel për Letërsi  në vitin 1953 për veprat e tij historike dhe oratorike. Vlerësime ndërkombëtare:  U vlerësua jo vetëm në Britani, por edhe në botë për kontributet e tij në luftën për liri dhe demokraci. Një nga momentet më të rëndësishme ishte fjalimi i tij pas fitores në Luftën e Dytë Botërore, kur ai shpalli: “Kjo është jo vetëm fitore për Britaninë, por për të gjithë botën e qytetëruar.” Përse mbahet shumë si burri i shquar: Udhehqës i jashtëzakonshëm:  Guximi dhe vendosmëria e tij gjatë Luftës së Dytë Botërore e bënë të mundur që Britania të qëndronte në këmbë dhe të luftonte kundër Gjermanisë naziste, edhe kur shumë mendonin se e gjithë Europa kishte rënë. Vizion dhe angazhim:  Ai kishte një vizion të fortë për të ardhmen e botës pas luftës dhe punoi për të promovuar paqen dhe bashkëpunimin ndërkombëtar, duke luajtur një rol të rëndësishëm në krijimin e Kombeve të Bashkuara . Mendimi strategjik dhe aftësia për të motivuar masat:  Churchill pati aftësinë për të motivuar dhe udhëhequr njerëzit e tij gjatë periudhave të vështira, duke u bërë një simbol i shpresës dhe qëndrueshmërisë. Trashëgimia e tij: Mendimi dhe veprat e tij:  Trashëgimia e Churchillit është e theksuar jo vetëm për guximin dhe liderizmin në kohë krize, por edhe për shkrimet dhe refleksionet e tij historike dhe filozofike, të cilat kanë pasuruar kulturën dhe mendimin perëndimor.

Winston Churchill, një prej liderëve më të njohur të shekullit të 20, është i njohur për udhëheqjen e tij të guximshme gjatë Luftës së Dytë Botërore, por gjithashtu ka pasur një ndikim të madh edhe në fushën e politikës dhe shtetit. Ja disa thënie të tij që përmbledhin ide të ndryshme mbi politikën, shtetin, jetën dhe virtytet: Për politikën dhe shtetin: “Politika është një luftë e vazhdueshme, dhe njeriu që nuk lufton për idealet e tij është një njeri i humbur.” “Një shtet është i fuqishëm kur është i drejtë.” “Shteti nuk është asgjë pa individë të fuqishëm dhe të mençur.” Për liderët: “Liderët nuk bëhen të shquar kur është e lehtë, ata bëhen të shquar kur është e vështirë.” “Një lider duhet të jetë i gatshëm të bëjë gjërat që të tjerët nuk mund të bëjnë.” Për politikën: “Në politikë, është gjithmonë më mirë të jesh i sigurt dhe i gabuar sesa të jesh i pasigurt dhe i drejtë.” “Politika është një art, dhe arti është të bësh të mundur atë që duket e pamundur.” Për shtetin: “Shteti ekziston për të shërbyer qytetarëve të tij, jo për të shërbyer për vete.” “Një shtet pa moral është një shtet i shkatërruar.” Për suksesin: “Suksesi është kapja e mundësive që vijnë në jetën tonë.” “Nëse dëshiron të arrish diçka të madhe, duhet të jesh i gatshëm të paguash çmimin e duhur.” Për gruan: “Gratë janë forcë e papërmbajtshme, ato mbajnë familjen dhe kombet.” “Gratë e kuptojnë më mirë se çdo burrë se si të mbështesin dhe drejtojnë një komb.” Për jetën: “Jeta është një koleksion i mundësive që vijnë, për të cilat duhet të jemi të gatshëm.” “Jeta është më shumë se thjesht të mbijetosh, është të jetosh me pasion dhe guxim.” Për dashurinë: “Dashuria është një forcë që mund të ndryshojë botën, dhe kjo forcë është më e fuqishme se çdo armë.” “Dashuria është kur je i gatshëm të bësh sakrifica pa kërkuar ndihmë.” Për vuajtjen: “Vuajtja është pjesë e jetës, por ajo që na bën të fortë është se si e trajtojmë atë.” “Vuajtja është një mundësi për të nxjerrë më të mirën nga vetja.” Për rininë: “Rinia është periudha kur ndjekim ëndrrat tona dhe formojmë pasionet tona.” “Rinia është energjia që e bën botën të ecë, por ajo duhet drejtuar me mençuri.” Për virtytin: “Virtyti është forcë e brendshme që na udhëzon për të bërë atë që është e drejtë, jo atë që është e lehtë.” “Virtyti është ajo që të bën të ngresh kur të gjithë të tjerët bien.” Për guximin: “Guximi është të bësh atë që është e duhur, pavarësisht frikës.” “Nëse do të arrish të ndryshosh botën, duhet të kesh guximin për të qëndruar në këmbë kur të tjerët ulen.” Për urtësinë: “Urtësia është art i të mësuarit nga gabimet dhe përdorimi i tyre për të ecur përpara.” “Një udhëheqës është i mençur kur e di se si të dëgjojë dhe të mësojë nga të tjerët.” Për zgjuarsinë: “Zgjuarsia është kur përdor të gjithë informacionin që ke për të marrë vendime të mençura.” “Zgjuarsia është mundësia për të parë atë që të tjerët nuk e shohin.” Ky profil përfshin disa prej thënieve më të njohura të Churchillit, të cilat reflektojnë mbi vlera dhe virtyte që lidhen me jetën, politikën dhe udhëheqjen.

Shqiptarja me famë botërore, Rita Ora, ka sjellë një pamje të inspiruar nga shkëlqimi e glamuri i Hollywoodit të vjetër. DailyMail  ka shkruar se ajo ka shpërndarë fotografi të veshjes së saj në llogarinë e saj në rrjetin social Instagram përpara fillimit të sezonit të 13-të të spektkalit “ The Masked Singer” , ku ajo është pjesëtare e jurisë. “Dhe jemi rikthyer në Masked Singer në Fox @maskedsingerfox! Sezoni 13 do të jetë i pabesueshëm, kush po na bashkohet sonte në orën 20:00 ET në @foxtv?”, ka shkruar ajo. Kjo është hera e parë që Ora është pjesë e versionit amerikan të shfaqjes, pasi në vitin 2023 ajo zëvendësoi këngëtaren Nicole Scherzinger, e cila la programin për t’u shfaqur në projektin filmik “West End” me shfaqjen e njohur “ Sunset Boulevard” . Mundesh me e lexu edhe… Motorola dhe Paris Hilton me bashkëpunim të ri Ndërkohë, Ora ka qenë pjesë e jurisë së shfaqjes në versionin britanik që nga fillimi i saj në vitin 2020, para se të zëvendësohej nga Maya Jama këtë vit. Në fotografi, ylli shihet me fustan të zi pa mëngë, të mbuluar krejtësisht me sedefe.  Fustani kishte një dekolte të thellë dhe dy broshe të ndritshme, një në vijën e gjoksit dhe një tjetër në bel.Pjesa e sipërme ishte e mbuluar me një material të fortë, ndërsa fundi kishte një hapje të lartë në këmbë. Për të shtuar më shumë shkëlqim, Ora ka zgjedhur aksesorë, përfshirë një qafore të trashë  të mbushur me gurë dhe një tjetër varëse po ashtu me gurë, së bashku me disa unaza.  Ashtu si veshja, edhe stilimi i flokëve ishte inspirim nga glamuri .

Arsyeja e mungesës së Kate dhe William në BAFTA Awards Kensington Palace konfirmoi pak orë më parë se Kate Middleton dhe Princi William nuk do të marrin pjesë në ceremoninë e çmimeve BAFTA 2025. Princi William, i cili ka mbajtur postin e presidentit të Akademisë Britanike të Arteve të Filmit dhe Televizionit që nga viti 2010, do të shfaqet  video-mesazh gjatë ceremonisë. Sipas Kate Mansey, redaktore mbretërore e Times, vendimi i çiftit për të marrë pjesë në çmimet e vitit është për faktin se ngjarja përkon me festat e fëmijëve të tyre. Ceremonia e çmimeve BAFTA 2025 do të prezantohet për të dytin vit radhazi nga David Tennant. Filmi “Conclave” kryeson me 12 nominime, ndërsa filmat “Emilia Pérez”, “The Brutalist”, “Anora”, “Dune: Part Two” dhe “A Complete Unknown” gjithashtu kanë marrë nominime të tjera. Etiketa:

14 Shkurt 2025, 13:40Lifestyle TEMA Sot më 14 shkurt, Princi dhe Princesha e Uellsit e festuan Shën Valentinin duke publikuar një foto të veçantë në rrjetet sociale, në një moment romantik dashurie. Të ulur në një pyll, Princi dhe Princesha e Wellsit janë parë mjaft të dashuruar. Në imazhin e publikuar, William e puth Kate në faqe dhe kjo e fundit duket mjaft e emocionuar teksa kanë shtrënguar dhe duart e njëri-tjetrit.mRomanca e çiftit është më e gjatë se 20 vite, të dy ata u takuan në vitin 2001 ndërsa studionin në Universitetin e St.Andrews.   Fejesa e tyre u bë në tetor të vitit 2010, dhe një vit më pas pasoi dhe martesa e tyre, në prill të 2011. Kate dhe William gëzojnë tre fëmijë .

Më 14 shkurt 2025, erdhi tek Pallati i Kongreseve. "Liqeni i Mjellmave,"  kompozuar nga mjeshtri i madh Pjotr Iljiç Çajkovski, vjen në një interpretim të veçantë . Baleti në akull është një mënyrë magjike për të sjellë përrallat klasike në një dimension të ri, dhe interpretimi modern i "Liqenit të Mjellmave" me një histori aktuale rreth mbrojtjes së liqenit e bën këtë shfaqje edhe më interesante. "Liqeni i Mjellmave" është një nga baletet më të famshme në botë, me muzikë nga Pjotr Iljiç Çajkovski. Kjo vepër magjike sjell një histori dashurie të thellë, magjie dhe tragjedie. Përmbledhja e historisë: Princi Siegfried, në prag të ditëlindjes së tij, del për gjueti me shokët dhe ndjek një tufë mjellmash deri në një liqen të largët. Aty ai sheh një mjellmë të bukur që, në perëndim të diellit, shndërrohet në një vajzë të quajtur Odette. Ajo i tregon princit se është një princeshë e mallkuar nga magjistari i lig Rothbart. Ditën, ajo dhe shoqet e saj janë mjellma, ndërsa natën kthehen në formën e tyre njerëzore. Mallkimi mund të thyhet vetëm nga dashuria e vërtetë. Siegfried dashurohet me Odetën dhe i premton se do ta shpëtojë nga mallkimi. Por, në një ballo në pallatin mbretëror, Rothbart e mashtron princin duke i prezantuar vajzën e tij, Odile, e cila i ngjan Odetës. I hipnotizuar nga magjia, Siegfried i betohet asaj për dashuri, duke thyer pa dashje premtimin e tij ndaj Odetës. Kur e kupton gabimin, ai vrapon te liqeni për t’u kërkuar falje Odetës. Në fund, në varësi të versionit të baletit, historia ka dy përfundime kryesore: 1. Fund tragjik: Odette dhe Siegfried hidhen në liqen për t’u bashkuar në përjetësi, duke thyer mallkimin dhe duke shkatërruar fuqinë e Rothbart. 2. Fund i lumtur: Siegfried mposht Rothbart dhe mallkimi prishet, duke i lejuar Odetën dhe shoqet e saj të jetojnë si njerëz. Ky balet është një përzierje magjepsëse e dashurisë, sakrificës dhe fuqisë së fatit. Çajkovski ka krijuar një muzikë të mrekullueshme që e bën historinë edhe më emocionuese.

“Kafkat e shqiptarëve e tregojnë racën më superiore të Europë, (Rudolf Virchow). “Prej elementeve të ndryshme të popullsisë, asnjë nuk tregon tipare më karakteristike se shqiptarët, një racë që shfaq kapacitetin kafkor më të madh në Europë. Kafkat e shqiptareve tregojnë racën më superiore të Europës. Ndërkohë, aq i bindur ishte Virchow në lidhje me përgjigjet shkencore për racën shqiptare, saqë i drejtohet Kongresit të Berlinit që të ruante këtë racë të rrallë. Atë, nuk e dëgjuan. Natyrisht që Shqipëria u copëtua si mos më keq. Shkenca para politikës (interesave, pazareve) është thuajse gjithmonë e zhvleftësuar. Po kaq vlerë kishte edhe drejtësia e Fuqive të Mëdha. Do të ishte me shumë interes për publikun shqiptar të dinte kumtesën e mbajtur nga Virchow në lidhje me racën shqiptare dhe përpjekjet që ai ka bërë për vlerësimin tonë, nga Kongresi i Berlinit, si racë me tipare të veçanta. Por profesori i ditur, nuk ishte i vetmi që i shikonte shqiptarët si një racë tejet të lashtë”. Shkenca para politikës (interesave, pazareve) është thuajse gjithmonë e zhvleftësuar. . (Albert Hitoaliaj ) Por sidoqoftë në Parlamentin e Anglisë diskutohej:“Joseph Cowen: Besoj se qëllimi i anijeve luftarake që do të mblidhen në Raguzë është që t’u kallin frikën turqve. Po sikur të mos i zërë frika Turqit? Çdo të bëhet atëherë? Forca detare e Anglisë, e Anglisë së lirë dhe konstitucionale, a do të përdoret për të djegur a për të shkatërruar kasollet e gjahtarëve, peshkatarëve ose barinjve shqiptarë të Ulqinit? Për këtë qëllim të poshtër do të përdoret fuqia e Britanisë? Për fitim të kujt do të bëhet kjo padrejtësi? Për fitim të malazezëve… Malazezët janë rrethuar prej një populli tjetër, i cili është aq trim sa ata, dhe historia e të cilit humbet në brymë të kohës. Shqiptarët janë më i vjetri komb i Lindjes. Ishin atje më parë se grekët e vjetër. Shqiptarët kanë legjenda, gjuhë e karakteristika të veçanta të tyre. Kanë ca cilësi që ndryshojnë fare nga ato të malazezëve, po janë aq trima sa ata dhe dashuria e tyre për liri, as u vu as mund të vihet në dyshim. Plani i fuqive të mëdha është të marrin një copë të Shqipërisë dhe t’ia japin Malit të Zi, pa i pyetur shqiptarët dhe pa u marrë atyre leje. ( Përmbledhur nga Kristo Frasheri 1961) Jemi apo nuk jemi? Sa e vlerësojmë vetveten? Pse sot jemi aq të pa kurriz? Në vitin 1915, pas ndarjes së padrejtë të trojeve shqiptare, Shqipëria kërcënohej sërish nga një copëtim i ri. Ishte viti i Traktatit të fshehtë të Londrës. Në këtë vit, Faik bej Konica, intelektuali i njohur shqiptar, ngre zërin për padrejtësitë e radhës që po bëheshin ndaj shqiptarëve. Në atë kohë ai ndodhej në Lozanë, Zvicër. Më 12 nëntor 1915, duke i dërguar një letër të hapur, zotit Hans Delbruck, (këshilltar i afërt i qeverisë, profesor i historisë moderne në Universitetin e Berlinit), Në këtë këtë letër të Konicës, është se ndër të tjerë ai i referohet edhe Virchow-t, për t’i treguar profesorit gjerman, Hans Delbruck, tiparet e kombit shqiptar. Ja seç shkruan ndër të tjera Faik bej Konica: “…mund t’ju vë në dijeni për ekzistencën e një traktati bullgaro-grek për ndarjen e Shqipërisë, traktat i sugjeruar, miratuar, vulosur dhe garantuar nga Gjermania. Për këtë arsye, marr guximin t’ju drejtoj, i lutur nga bashkatdhetarët e mi një pyetje: “Si do të arrini ju të pajtoni deklaratën tuaj me planin brutal të copëtimit të Shqipërisë?” ….Ja një vend, ja një popull që hyn në kategorinë e “kombësive të vogla” dhe që do të meritonte, në mënyrë të veçantë, mirësinë dhe vlerësimin tuaj. A nuk ka thënë Mommseni juaj se kombi shqiptar është më i vjetri në Ballkan? A nuk a ka quajtur shpesh Virchow-i juaj “kombin me të vërtetë më superior” të Europës Lindore? A nuk e kanë përsëritur në çdo kohë, dijetarët tuaj, që shqiptari dallohet nga fqinjët e tij për nga gjuha dhe shpirti?” Që profesor Virchow ishte një prej emrave më të shquar të shkencëtarëve të kohës, vihet re lehtë. Këtë ide e përforcon edhe më tepër Blowitz në artikullin e tij. Duket se ky emër i famshëm kishte bërë që artikulli i Blowitz, të botohej, në të njëjtën kohë me Times, edhe në cepin më të largët të botës, në Zelandën e Re (“Dr. Virchow on skulls”, New Zealand 22 November 1878) Ja se si e përshkruan Blowitz-i takimin në shtëpinë e profesorit Virchow: “Në muzeun e tij në vitin 1878, gjatë kohës që po mbahej Kongresi i madh në Berlin, të nesërmen e luftës ruso-turke, (shënim, A. Hitoaliaj) kur po flitej për racat e ndryshme të Ballkanit, doktori dijetar (Profesori Virchow) u ngrit papritur: “Shikoni! – tha ai. Ja raca me të vërtetë superiore e këtyre vendeve. Shikojini këta!” Përpara na vuri tri kafka me një konformacion të barabartë. “Njëri nga kolegët e tu më ka dërguar të parën, pastaj shtiva në dorë dy të tjerat. Janë kafka shqiptarësh të vrarë nga turqit. Vështrojini me kujdes! A s’janë të bukura?! A s’janë madhështore?!” Aq të njohura ishin bërë për kohën pohimet e Virchow-it, saqë kishte raste kur merreshin si treguese krahasuese të superioritetit. Qëllimet se përse bëheshin këto krahasime nuk janë më të rëndësishme sesa fakti që i referoheshin shkencës antropologjike si element i pakundërshtueshëm. Këtyre krahasimeve nuk iu shmang as poeti kombëtar më i madh rumun, Mihai Eminesku: “Raca e pastër shqiptare, e para nga perandoria e lashtë e Lindjes” Raca shqiptare nuk ka nxjerrë vetëm burra të pushkës,por edhe njerëz të mendjes e të shpirtit, filozofë, ligjvënës, burra shteti, shkencëtarë, letrarë, dijetarë, poetë e artiste të mëdhenj. Numrit të njerëzve të dëgjuar, që njihen si Shqiptarë, duhet t’i shtohet një numër tjetër shumë m’i i madh të panjohurish, që janë mbajtur si pjellë e ndonjë populli tjetër dhe që ne nuk ua dimë emrat. E kemi edhe profesorin Stillman (antropolog i njohur gjerman), i cili në kujtimet e tij për takimet me Z. Virchow në lidhje me studimet e racës shqiptare. Ai përmend një bisedë që ka bërë me profesor Virchow në lidhje me Pellazgët dhe nisur nga kjo i dërgon atij kafkat e shqiptarëve. Nuk duhet shumë mprehtësi për të kuptuar se raca pellazgjike për të cilën Stillman kishte biseduar dikur me profesorin ishin pikërisht shqiptarët. Në të kundërt përse do përmendte këtë gjë kur synonte të shtinte në dorë kafkën e shqiptarit? (A.H) fahriu“Mbledhjen e kësaj lëndeje, lëndës së racës ne nuk duhet ta kërkojmë prej të huajt, por prej vetë Shqiptarëve… Për të zbuluar origjinën tonë dhe për të njohur vetveten duhet t’i kushtojmë kujdesin e duhur studimit të racës, që do të kishte për rendësi të barabartë,në mos më të madhe me studimin e gjuhës e të historisë ( Jakov Milaj1911-1997) Kontributin që kjo race i ka sjellë botës, në përpjesim më numrin e me kushtet në të cilat ka jetuar,nuk e vë prapa racave të tjera fqinje. Tregon, përkundrazi,se paja shpirtërore e sajë është e madhe dhe e shumanshme.” Duke e pasur një vetvete me një pajë shpirtërore të madhe dhe të shumanshme, si mundemi të luftojmë që ta shëmtojmë vetveten. “Popujt që kanë patur të bëjnë me Ilirët gjatë shekujve kanë qenë kolonizatorë, pushtues ushtarakë ose imigrantë endacakë. Këta nuk kanë patur kontakt të barabartë me të gjithë turmën ilirike të përhapur në një trevë kaq të madhe. Por,ndërsa,ndrydhja e tyre ka qenë më forte për disa fise e vise,ka qenë shumë me dobët ose nuk është ndier aspak nder fise e vise të tjera. Disa nga këta popuj,nuk kanë lënë gjurmë veçse në qytetërim: kurse disa të tjerë kanë lënë shumë gjak ndër fiset e pushtuara. Vetëm ai grup i Ilirëve që më vonë u quajt me emrin Shqiptar, qëndroi m’i pastërti dhe, me gjithë se e ndjeu mjaft ndikesën e qytetërimit .

FJALIMI HISTORIK i Margaret Thatcher në ‘95: Rruga drejt pushtetit Nga Margaret Thatcher* Siç e di çdo gazetar, nuk ka mënyrë më të mirë për të qartësuar mendimet sesa përpjekja për t’ia shpjeguar ato dikujt tjetër. Këtë e gjeta edhe duke shkruar vëllimin më të fundit të kujtimeve të mia, “Rruga drejt pushtetit”. Libri pasqyron jetën time të hershme në qytetin e vogël të Grantham, kohën si deputete, si anëtare e kabinetit hije dhe më pas si udhëheqëse e opozitës – në fakt, të gjithë periudhën deri sa u bëra kryeministre në 1979. Dhe, siç e pata paralajmëruar, kam shtuar katër kapituj të tjerë për botën dhe të ardhmen siç e shoh tani që nuk jam më kryeministre. Bëhet fjalë për seksionin e dytë të librit dhe idetë që përmban ai, për të cilat dua të flas kryesisht sot. Por së pari do të doja të them diçka për ndikimet që formuan pikëpamjet e mia, më bënë llojin e politikanit – që u bëra. Unë u rrita kundër një sfondi të dashur, por të rreptë familjar në një qytet të vogël. Ne ishim një familje punëtore dhe babai im Alfred Roberts ishte një shitës i suksesshëm me pakicë. Ishim metodistë dhe feja kishte një ndikim shumë të fortë në jetën tonë. Por kështu ishte edhe politika. Babai im në vitet e mëparshme ndoshta do të kishte qenë një votues i Partisë Liberale, sepse ishte koha kur liberalët qëndronin për ekonominë e qeverisë së vogël dhe ndërmarrjeve private. Për aq kohë sa mbaj mend, familja jonë ishte konservatore e vërtetë – më tepër përjashtim në qarqet jo-konformiste në atë kohë. Çdo javë unë dhe babai im huazonim libra me tema politike nga biblioteka lokale. Ne lexojmë gazetat. Dhe kur hyri wireless, ajo ishte pothuajse po aq qendra e jetës sonë sa Kisha Metodiste Finkin Street. Por ishin vitet e luftës ato që ndikuan më shumë në këndvështrimin tim më të gjerë mbi ngjarjet. Ashtu si disa njerëz i panë vitet tridhjetë si provë se vetëm shteti mund të menaxhonte përparimin ekonomik, të tjerë e panë Luftën si provë se nacionalizmi ishte kërcënim përfundimtar për paqen dhe kështu kombësia duhet të bjerë. Për familjen time, me besimin tonë patriotik në Britani, kjo ishte absurde. Nuk ishte kombi, por qeveria që kishte dështuar – dështoi sepse nuk i ishte bërë ballë agresionit në një fazë të hershme, dhe në vend të kësaj, e qetësoi atë. Oratoria e jashtëzakonshme e Uinston Çurçillit ishte ngulitur në mënyrë të pashlyeshme në mendjen time. Besoja atëherë (dhe besoj tani) se parimi që agresioni nuk duhet të lejohet të paguajë është themelor për një botë të drejtë dhe normale. Ishin këto ngjarjet dhe njerëzit që formësuan vitet e mia të hershme dhe besimet e mia themelore, por ishte një person tjetër që ishte i dobishëm në udhëheqjen e mendimeve të mia politike, Keith Joseph. E kisha njohur Keith-in për shumë vite, në të vërtetë rrugët tona ishin kryqëzuar shumë shpejt pasi unë hyra në Parlament si deputete e Finchley-t në vitin 1959 dhe ndërtuam një miqësi dhe raport që mbetën të patundur deri në fund.Në vitin 1970 e gjetëm veten së bashku si kolegë në qeverinë e Ted Heath. Ngjarjet e viteve 1970-1974, për të cilat unë si anëtare e atij kabineti duhet të marr pjesën time të fajit – ishin një demonstrim i rëndësishëm se si të mos qeveriset. Më dhanë tre mësime të rëndësishme. Së pari, nëpërmjet kontrollit të shkakut monetar të inflacionit – jo çmimeve dhe pagave që janë simptoma të tij – mund të arrihet stabilitet financiar. Së dyti, politikat e të ardhurave çojnë në konfrontime shkatërruese me pazaret e pagave, të cilat qeveria nuk mund t’i fitojë. Së treti, kur vendosni të zbutni militantizmin sindikal duke reformuar ligjin, duhet të zgjidhni vetë terrenin dhe kohën: mos u mbështetni në thirrjet ndaj arsyes së shëndoshë ose interesit të përbashkët. Në vitin 1974, pasi i humbëm zgjedhjet dhe laburistët erdhën në pushtet, Keith filloi të bënte një analizë të vërtetë konservatore. Ai tha se për tridhjetë vjet nën qeveritë e të dyja palëve kemi ecur në drejtim të gabuar drejt shpenzimeve të tepërta shtetërore, huamarrjeve, taksave dhe rregullimeve dhe kishte shumë pak nxitje për sipërmarrjen. Unë u bashkua me të në Qendrën për Studime Politike, ku ai avancoi një qasje të re – ose më mirë një qasje të vjetër, meritat e së cilës ishin harruar – të qeverisë së kufizuar, lirisë individuale, pronësisë private dhe sundimit të ligjit. Një fjalim fatkeq ia hoqi shanset Keith-it dhe kështu, si e vetmja zëdhënëse tjetër publike për këtë qasje, vendosa emrin tim për të sfiduar Ted Heath-in në udhëheqjen e Partisë. Kam zhvilluar fushatën time për të njëjtat tema. Dhe për mosbesimin e tronditur të hierarkisë së Partisë Konservatore, fitova.Deri më tani, qasja ime intelektuale dhe morale ndaj politikës ishte pak a shumë e plotë. E dija se çfarë besoja dhe ku qëndroja. Thënë kështu, përvoja – shpesh e turbullt dhe e trazuar – e drejtimit të konservatorëve në opozitë ishte jashtëzakonisht e dobishme. Kryesova një kabinet hije thellësisht të ndarë, në të cilin ata që mund t’i quaj besimtarët e vërtetë, të cilët ndanin analizat e Keith-it dhe të miat, ishin gjithmonë një pakicë. Mësova shumë për taktikat dhe fushatën. Megjithatë, vetëm në të ashtuquajturin Dimri i Pakënaqësisë – kur Britania u ndal përmes valëve të grevave në dimrin e vitit 1978/79 – arrita të marr iniciativën dhe ta përkushtoja Partinë Konservatore ndaj llojit të politikave që e dija se ishin të nevojshme, dhe të cilat unë i kisha përpunuar – veçanërisht politikat për të pakësuar fuqinë e sindikatave. Ky argument do të duhej të fitohej herë pas here kundër të pakënaqurit brenda kabinetit tim në hije – dhe më vonë kabinetit tim – gjatë viteve të qeverisjes. Edhe gjatë fushatës zgjedhore të vitit 1979 u bë një përpjekje për të më surratuar nga frika se mos dukesha shumë radikale dhe provokuese në sulmet e mia ndaj socializmit dhe militantizmit sindikal. Por në maj të atij viti ne fituam dhe siguruam një fitore solide zgjedhore ndërsa mua m’u dha shansi – dhe ishte mundësia e vetme – që t’i rregulloja gjërat. Në ditët e sotme, vitet 1980 janë shoqëruar me komente nga më të ndryshmet. Por besoj se kur historianët t’i hyjnë punës së tyre serioze, ndoshta pak kohë pasi të kem ndalur timen, ata do ta gjykojnë atë dekadë në të dy vendet tona shumë favorizuese. Si Ronald Reagan ashtu edhe unë qëllimisht vendosëm të kthenim kontrollin e shtetit, të çlironim iniciativën individuale dhe t’i kundërviheshim një Perandorie Sovjetike që ishte po aq e keqe sa e përshkroi ai – dhe një kërcënim shumë më serioz për mënyrën tonë të jetesës sesa pretendojnë revizionistët e sotëm. Detyra e tij kryesore qëndronte në politikën e jashtme dhe të mbrojtjes – gjë që ishte e natyrshme për një superfuqi. Detyra ime kryesore ishte në çështjet ekonomike – të zmbrapsja kolektivizmin në të gjitha format e tij. Kjo përfshinte, sigurisht, një fushatë kundër komunizmit kudo – tiraninë më totale në botë. Por pikënisja jonë ishte shumë e ngjashme. Më vjen mirë të vërej se moda e përçmimit të viteve të Reganit ka kaluar dhe se republikanët e sotëm po përpiqen të ndërtojnë të ardhmen mbi Reganizmin. Dyshoj se diçka e ngjashme do të ndodhë në vendin tim. Por vetëm për momentin diskrecioni më ndalon ta zgjeroj këtë pikëpamje. Megjithatë, kjo nuk më pengon – gjashtëmbëdhjetë vjet pasi hyra në “Downing Street” dhe katër vjet e gjysmë pasi u largova nga ajo – të paraqes, nga këndvështrimi i asaj përvoje, disa mendime për të ardhmen. U ofroj atyre të inkurajojnë dhe, shpresoj, të stimulojnë gjeneratën e ardhshme të liderëve politikë në vende të ndryshme, përfshirë edhe vendin tim. * Pjesa e parë e Fjalimit të Margaret Thatcher, mbajtur më 26 qershor 1995, në Klubin Kombëtar të Gazetarëve në Uashington (Rruga drejt pushtetit). Ja disa pika kryesore nga fjalimi i Margaret Thatcher: 1. Ndikimet e hershme në bindjet e saj U rrit në një familje metodiste dhe konservatore. Babai i saj, Alfred Roberts, ishte një tregtar i suksesshëm dhe aktiv në politikë. Lufta e Dytë Botërore ndikoi në besimin e saj se agresioni duhet ndaluar herët. 2. Formimi i filozofisë së saj politike Ishte kundër shtetit të madh dhe rritjes së taksave. Mbronte ekonominë e tregut të lirë dhe pronësinë private. Besonte në kufizimin e pushtetit të sindikatave. 3. Përvoja në politikë dhe mësimet nga vitet 1970-1974 Si ministre në qeverinë e Ted Heath, kuptoi gabimet e politikave ekonomike. Mësoi se inflacioni duhet luftuar me kontroll monetar, jo me kontrolle mbi çmimet dhe pagat. Politikat e të ardhurave çonin në konfrontime të dëmshme me sindikatat. 4. Liderja e opozitës dhe rruga drejt pushtetit Pas humbjes së konservatorëve në 1974, punoi me Keith Joseph për një qasje të re politike. Sfidoi dhe mundi Ted Heath-in për udhëheqjen e Partisë Konservatore në 1975. U përball me kundërshtime brenda partisë, por insistoi në reformat e saj. 5. Mandati si Kryeministre dhe ndikimi i saj Fitore e madhe në zgjedhjet e 1979 dhe filloi reformat ekonomike. Luftoi militantizmin sindikal dhe zvogëloi kontrollin e shtetit mbi ekonomi. Udhëhoqi Britaninë gjatë Luftës së Ftohtë dhe punoi ngushtë me Ronald Reagan. 6. Trashëgimia dhe vlerësimi i viteve 1980 Besonte se vitet e saj në pushtet e shpëtuan Britaninë nga rënia ekonomike. Mendonte se historia do ta gjykonte pozitivisht atë dhe Reagan-in për rolin e tyre në rënien e komunizmit. Ishte e bindur se politikat e saj ishin të nevojshme për të ardhmen e vendit. Ky fjalim është një përmbledhje e filozofisë, strategjisë dhe ndikimit të saj në politikën britanike dhe botërore. Cila nga këto pika të duket më domethënëse? Pikat më të rëndësishme në politikën e Margaret Thatcher janë: 1. Ekonomia e tregut të lirë dhe kufizimi i shtetit Ulja e taksave për të stimuluar sipërmarrjen dhe rritjen ekonomike. Privatizimi i ndërmarrjeve shtetërore për të rritur efikasitetin dhe konkurrencën. Reduktimi i rregullave dhe burokracisë për të lehtësuar biznesin. 2. Lufta kundër sindikatave të fuqishme Kufizimi i grevave dhe fuqisë së sindikatave për të shmangur bllokimet ekonomike. Reformat e ligjeve të punës për të forcuar sektorin privat dhe të drejtat individuale. 3. Lufta kundër inflacionit Mbështetja në politika monetare të rrepta për të kontrolluar inflacionin. Kundërshtimi i subvencioneve dhe ndërhyrjeve shtetërore në ekonomi. 4. Politika e jashtme dhe roli në Luftën e Ftohtë Aleancë e fortë me SHBA-në dhe Ronald Reagan kundër Bashkimit Sovjetik. Mbështetje për forcimin e NATO-s dhe mbrojtjen perëndimore. Lufta e Falklandit (1982), që tregoi vendosmërinë e saj për të mbrojtur interesat britanike. 5. Theksimi i individualizmit dhe përgjegjësisë personale Kundërshtimi i shtetit social të madh dhe varësisë nga ndihmat shtetërore. Mbështetja për meritokracinë dhe vlerat tradicionale të punës dhe disiplinës. Këto politika e bënë atë një figurë të fuqishme, por edhe të diskutueshme. Cila nga këto të duket më me ndikim?

Kulla e sahatit kavaje Kulla e Sahatit në Kavajë është një nga monumentet kulturorë më të vjetër në Shqipëri dhe misteri që lidhet me të mund të krahasohet me misterin e piramidave të Egjiptit. E ndërtuar me urdhër të Beut Ibrahim Alltuni nga vëllezërit Sinani, të gjithë vazhdojnë e mahniten nga njohuritë dhe aftësitë e tyre përtej njerëzores të asaj periudhë. Kjo kullë karakterizohet jo vetëm nga bukuria dhe perfeksioni i arkitekturës, por edhe për matematikën, astronominë dhe qgjeografinë enigmatike. Kulla e Sahatit në Kavajë është një nga monumentet kulturorë më të vjetër në Shqipëri dhe misteri që lidhet me të mund të krahasohet me misterin e piramidave të Egjiptit. Kjo kullë karakterizohet jo vetëm nga bukuria dhe perfeksioni i arkitekturës, por edhe për matematikën, astronominë dhe gjeografinë enigmatike. E veçanta e kësaj kulle është që ndodhet në koordinatat perfekte me Jugun, Veriun, Perëndimin dhe Lindjen. Përmasat gjeometrike të kullës janë të një niveli superior sikur të kenë zbritur nga yjet. Kanë lidhje me lëvizjet ciklike të Tokës, Diellit, Hënës e mbi të gjitha me solstice dhe ekuinokset që ndikojnë në jetën e përditshme të njerëzve. Përmasat dhe raportet mes tyre që ata përdorën ishin unike

Friedrich Nietzsche: Një jetë e realizuar kërkon t’u bësh ballë dhe jo bisht vështirësive Filozofi, poeti, kompozitori dhe shkrimtari Friedrich Nietzsche (15 tetor,1844-25 gusht,1900) është burri më i qëndrueshëm dhe me më shumë ndikim në shoqërinë njerëzore. Është mjaft e njohur konsiderata që ai ka për masën e filozofëve, ku ai ju referohet atyre si “kokë-lakra“ dhe një herë është qarë duke thënë:”Është fati im që të jem njeriu i parë i denjë. Kam një frikë të tmerrshme se ndoshta një ditë do të konsiderohem si i shenjtë.” Në një letër, ai i konsideron brezat e ardhshëm të begatë, që i përkasin një niveli të lartë mirëqenieje meqë kanë mundësi të shijojnë punën e tij: “Mua më duket se të marësh një nga librat e mi në dorë, është nderi më i madh që mund t’i bësh vetes. „ Një shekull e gjysmë më vonë, egoja e shëndetshme e Nietzsche-s është vërtetuar bindshëm, me një arsyetim çuditërisht mjaft modern: siguria me të cilën ai pohon se shpërblimet më të mëdha të jetës vijnë nga dora e mjerimit. Më shumë se një shekull para “dhuratës së dështimit” dhe fetishizmit ndaj dështimit si një kanal drejt paturpësisë, Nietzsche lavdëroi këto vlera në  mënyrë të barabartë,  si pjesë  të madhështisë dhe të qartësisë. Në një nga shumë aforizmat tij emblematike, të shkruara më 1887 dhe të botuar në përzgjedhjen pas vdekjes nga fletoret e tij, “The Will to Power”, Nietzsche shkruan nën titullin kryesor: «Llojet e dishepujve të mi»: “Për ato qenie njerëzorë që përbëjnë sadopak shqetësim për mua, dëshiroj dhe ju uroj vuajtje, shkatërrim, sëmundje, keqtrajtim, fyerje dhe ofendim. Dëshiroj të mos mbeten të panjohur me vetëpërbuzjen dhe torturën e dyshimit të personit të vet apo mjerimin e pasmposhtjes. Nuk kam as grimcën më të vogël të mëshirës për ta, sepse ju uroj të vetmen gjë që mund të provojë sot nëse dikush ka sado pak vlera apo jo, në qoftë se reziston.”/BrainPickings-Bota.al

Zelda Fitzgerald: Jeta, Familja, Arsimi, Talentet dhe Martesa me F. Scott Fitzgerald Fëmijëria dhe Familja Zelda Sayre Fitzgerald lindi më 24 korrik 1900 në Montgomery, Alabama. Ajo ishte fëmija më i vogël në një familje të pasur dhe të respektuar. Babai i saj, Anthony Dickinson Sayre, ishte gjyqtar në Gjykatën e Lartë të Alabamës, ndërsa nëna e saj, Minerva Buckner Machen, vinte nga një familje e njohur jugore. Zelda u rrit në një mjedis konservator, por ajo vetë ishte rebele, energjike dhe kishte një shpirt artistik. Arsimi dhe Talentet Edhe pse Zelda ishte një studente e mirë, veçanërisht në anglisht dhe matematikë, ajo nuk tregonte shumë interes për studimet akademike. Më shumë e tërhiqnin arti, vallëzimi dhe letërsia. Baleti: Zelda filloi të praktikonte baletin që në fëmijëri dhe vazhdoi ta ndjekë me pasion edhe në moshën madhore. Në vitet 1920, ajo mori trajnim intensiv në Paris dhe madje iu ofrua një rol si balerinë profesioniste në Operën e Napolit, por ajo refuzoi për shkak të përkushtimit ndaj familjes. Piktura: Zelda ishte gjithashtu një artiste e talentuar dhe realizoi shumë piktura gjatë jetës së saj. Letërsia: Ajo shkroi artikuj, tregime të shkurtra dhe romane. Fatkeqësisht, shumë nga veprat e saj u publikuan nën emrin e bashkëshortit të saj ose u modifikuan nga ai. Martesa me F. Scott Fitzgerald dhe Jeta e Trazuar Zelda takoi F. Scott Fitzgerald në një ballo në vitin 1918, kur ajo ishte 18 vjeçe dhe ai ishte një oficer i ushtrisë që ëndërronte të bëhej shkrimtar i madh. Ata u fejuan, por Zelda e anuloi fejesën për shkak të pasigurisë financiare të Scott-it. Pas botimit të romanit të tij të parë, This Side of Paradise (1920), Scott u bë i famshëm dhe Zelda pranoi të martohej me të. Ata u martuan më 3 prill 1920 në New York dhe u bënë simbol i “Roaring Twenties”, një epokë e shfrenuar dhe moderne në SHBA. Martesa e tyre ishte plot pasion, por edhe shumë e trazuar: Luks dhe festa: Çifti jetoi një jetë ekstravagante, duke shpenzuar shumë para dhe duke kaluar netët në festa të gjata. Xhelozia dhe konfliktet: Zelda dhe Scott kishin një marrëdhënie të ndërlikuar, ku xhelozia dhe kontrolli ishin të pranishëm. Scott ishte tepër i mbrojtës ndaj krijimtarisë së saj dhe ndonjëherë ia ndalonte botimet ose i merrte për vete idetë e saj. Përkeqësimi i shëndetit mendor: Zelda vuajti nga probleme të shëndetit mendor, duke përfshirë periudha depresioni dhe skizofrenie. Në vitin 1930 ajo u shtrua për herë të parë në një klinikë psikiatrike. Librat e Zelda Fitzgerald Zelda shkroi disa vepra, por vepra e saj më e njohur është "Save Me the Waltz" (1932), një roman autobiografik ku ajo përshkruan jetën e saj me Scott-in dhe betejën e saj për identitetin artistik. Ajo gjithashtu punoi në një roman tjetër, "Caesar’s Things", por ai mbeti i papërfunduar për shkak të vdekjes së saj. Vitet e Fundit dhe Vdekja Tragjike Në vitet e fundit, Zelda kaloi shumicën e kohës në klinika psikiatrike, ndërsa Scott jetonte në Hollywood duke u përpjekur të rifitonte suksesin si shkrimtar. Scott vdiq nga një atak në zemër në vitin 1940, ndërsa Zelda vdiq në 10 mars 1948 në një zjarr tragjik që përfshiu spitalin ku ajo ishte shtruar. Përfundim Jeta e Zelda Fitzgerald ishte e jashtëzakonshme, por edhe tragjike. Ajo ishte një grua e talentuar që luftoi për të pasur një zë të vetin në një kohë kur gratë nuk kishin shumë mundësi. Për vite me radhë, ajo ishte në hije të burrit të saj, por sot ajo njihet si një shkrimtare dhe artiste më vete, një ikonë e pavarësisë dhe rebelimit të femrave në shekullin XX. Zelda Sayre Fitzgerald lindi më 4 julio 1900 në Montgomery, Alabama. Ajo u rrit në një familje të pasur dhe të nderuar, duke pasur një fëmijëri të privilegjuar. Në vitin 1918, ajo u takua me Francis Scott Fitzgerald, i cili ishte një shkrimtar i ri, dhe ata u martuan në vitin 1920. Pas martese, ata u bënë një çift i famshëm, që jetoi një jetë luksoze dhe e shpenzoi pjesën më të madhe të kohës në qytetet si Paris, tërhequr nga jeta bohemiane dhe stilin e jetës së "Jazz Age"-it. Zelda kishte një karakter të fortë dhe një shpirti të pavarur. Ajo ishte e njohur për sjelljet e saj të çuditshme dhe energjinë e saj të pakufizuar, duke i sfiduar normat shoqërore të kohës. Po ashtu, ajo ishte një artistë e talentuar, me pasion për pikturën dhe baletin. Por shpesh ajo ndjehej e margjinalizuar nga shoqëria dhe nga burri i saj, i cili, megjithëse e donte shumë, shpesh nuk mund ta duronte suksesin dhe talentin e saj. Scott Fitzgerald e shihte shpesh Zeldën si një frymëzues të tij, por ai kishte një ndjenjë xhelozie dhe pasigurie që shpesh ndikonte në marrëdhënien e tyre. Zelda shkroi gjithashtu dhe disa vepra të rëndësishme, përfshirë romanin e saj Save Me the Waltz (1932), që është një roman autobiografik që pasqyron jetën e saj dhe marrëdhënien me Scott. Ky libër është shpesh parë si një reagim ndaj kritikës që ajo mori nga shoqëria dhe nga burri i saj për kërkesat e saj kreative. Marrëdhënia e saj me Scott u shoqërua me periudha të vështira dhe tronditje të shpirtit. Scott shpesh kishte probleme me alkoolin dhe kishte një tendencë për të shpërndarë dhe trajtuar Zeldën si një "muse", duke e vënë atë nën presion dhe duke e shtypur individualitetin e saj. Ajo kaloi momente të vështira dhe nuk arriti kurrë të arrinte nivelin e suksesit që mund të kishte pasur si shkrimtare dhe piktore e pavarur. Pas një periudhe të gjatë tensioni dhe stresi, Zelda u diagnostikua me probleme të shëndetit mendor dhe kaloi shumë vite të mbërthyer në spitalet psikiatrike, ku vuajti nga një sërë trajtimesh të dhimbshme, përfshirë elektroshokët. Gjatë këtyre viteve, ajo humbi mundësinë për të vazhduar karrierën e saj artistike dhe ishte e mbyllur nga bota që dikur e kishte sfiduar. Scott, i cili vazhdonte të kishte probleme me alkoolin dhe me shëndetin, gjithashtu kaloi periudha të vështira, dhe ata nuk arritën kurrë të ribashkoheshin në mënyrë të plotë. Zelda vdiq në një tragjedi të pashembullt në vitin 1948, kur një zjarr shpërtheu në spitalin psikiatrik ku ajo ishte e mbyllur, dhe ajo dhe disa paciente të tjera humbën jetën. Në momentin e vdekjes së saj, ajo ishte vetëm 47 vjeçare. Zelda Fitzgerald është një figurë tragjike, e cila shpesh është anashkaluar dhe nënvlerësuar në historinë e letërsisë dhe artit. Ajo është një simbol i shumë grave që janë ndjerë të shtypura dhe të margjinalizuara, pavarësisht talentit dhe aftësive të jashtëzakonshme. Historia e saj është një kujtesë për nevojën për t’i dhënë mundësi grave për të shprehur veten dhe për të pasur mundësinë për të realizuar ëndrrat e tyre, pa u kontrolluar apo nënvlerësuar nga të tjerët.

Nga Dr. Liliana Pere Në sixhadenë e gjallë të shoqërisë shqiptare,si pjese e shoqerise globale, thelbi i fuqizimit të grave thurin një rrëfim të fuqishëm të qëndrueshmërisë, forcës dhe përparimit. Nga normat kulturore tek strukturat socio-ekonomike, gratë në Shqipëri kanë ripërcaktuar rolet tradicionale dhe kanë krijuar hapësira për veten në sfera të ndryshme. Le të fillojmë një udhëtim nëpër peizazhin e fuqizimit të grave në shoqërinë shqiptare dhe të eksplorojmë hapat e bërë nga gratë në formësimin e narrativave të tyre. Zbulimi i Artit Arbërsh Kulture: Gratë si kujdestare kulturore Art Arbërsh Kulture ka qenë prej kohësh një pjesë integrale e shoqërisë shqiptare, duke pasqyruar trashëgiminë dhe traditat e pasura të rajonit. Gratë kanë luajtur një rol kryesor në ruajtjen dhe promovimin e kësaj trashëgimie kulturore, duke vepruar si kujdestare të artit, muzikës, vallëzimit dhe letërsisë. Nëpërmjet shprehjeve të tyre krijuese, gratë në Shqipëri fuqizojnë veten duke festuar identitetin e tyre kulturor dhe duke shfaqur talentet e tyre në botë. Ringjallja e historisë Tekno shkence: Gratë në Thyerjen e Barrierave të STEM Në një domen historikisht të dominuar nga burrat, gratë shqiptare po rishkruajnë narrativën e Histori Tekno shkence (Historia e Shkencës dhe Teknologjisë). Nga kërkimi novator deri te shpikjet inovative, gratë në fushat STEM po thyejnë stereotipet dhe po i shtyjnë kufijtë. Të fuqizuara nga njohuria dhe vendosmëria, këto gra po frymëzojnë brezin e ardhshëm për të ndjekur karrierën në shkencë, teknologji, inxhinieri dhe matematikë. Ngritja e Brendshme Shendeti: Mbrojtja për shëndetin dhe mirëqenien e grave Shendeti i brendshëm (Shëndeti i brendshëm) shkon përtej mirëqenies fizike për të përfshirë shëndetin mendor, emocional dhe social. Në shoqërinë shqiptare, gratë janë në ballë të mbrojtjes së mirëqenies holistike dhe thyerjes së stigmës rreth çështjeve të shëndetit mendor. Nëpërmjet programeve arsimore, rrjeteve mbështetëse dhe nismave të komunitetit, gratë fuqizojnë njëra-tjetrën për t'i dhënë përparësi kujdesit për veten dhe për të kërkuar ndihmë kur është e nevojshme, duke nxitur një kulturë të mirëqenies ndër breza. Duke përqafuar modelin e rolin Princeshes Kate : Gratë si Lidere dhe Modele e Role Koncepti i Princeshes (Princesha ) tejkalon mbretërinë për të simbolizuar gratë që mishërojnë hirin, forcën dhe udhëheqjen. Në shoqërinë shqiptare, gratë po ngrihen në pozita pushteti dhe ndikimi, duke shërbyer si model për brezat e ardhshëm. Nga politika te biznesi, akademia te artet, gratë po lënë gjurmën e tyre dhe po riformësojnë normat shoqërore për të krijuar një komunitet më gjithëpërfshirës dhe të barabartë për të gjithë. Gratë e jashtëzakonshme, ndikim i jashtëzakonshëm: Festimi i historive të suksesit Mes sfidave dhe triumfeve të grave në shoqërinë shqiptare, histori të shumta suksesi spikasin si fener frymëzimi. Nga aktivistet që mbrojnë barazinë gjinore deri tek sipërmarrësit që thyejnë barrierat në industritë e dominuara nga meshkujt, këto gra të jashtëzakonshme demonstrojnë fuqinë e elasticitetit, vendosmërisë dhe motos. Duke përforcuar zërat e tyre dhe duke festuar arritjet e tyre, ne hapim rrugën për një të ardhme ku çdo grua mund të përmbushë potencialin e saj dhe të lulëzojë. Si përfundim, fuqizimi i grave në shoqërinë shqiptare nuk është vetëm një lëvizje; është një udhëtim transformues drejt barazisë, mundësive dhe përfshirjes. Ndërsa festojmë përparimin e bërë dhe sfidat përpara, le të zotojmë se do t'i mbështesim dhe ngrisim gratë në ndjekjen e tyre të fuqizimit dhe përmbushjes. Së bashku, ne mund të krijojmë një shoqëri ku zëri i çdo gruaje dëgjohet, talentet e saj njihen dhe ëndrrat e saj realizohen. Fuqizimi i grave në shoqërinë shqiptare është një rrugëtim i vazhdueshëm i elasticitetit, përparimit dhe transformimit. Nga kujdestaria kulturore tek inovacioni STEM, mbrojtja shëndetësore te rolet drejtuese, gratë në Shqipëri po rishkruajnë narrativën dhe po formojnë një të ardhme më gjithëpërfshirëse dhe të barabartë për të gjithë. Le të festojmë arritjet e tyre, të forcojmë zërin e tyre dhe të qëndrojmë të bashkuar në mbështetje të fuqizimit të grave në shoqërinë shqiptare Empowering Women in Albanian Society: A Trailblazing Journey The vibrant tapestry of Albanian society, the essence of women empowerment weaves a powerful narrative of resilience, strength, and progress. From cultural norms to socioeconomic structures, women in Albania have been redefining traditional roles and carving out spaces for themselves in various spheres. Let's embark on a journey through the landscape of women empowerment in Albanian society and explore the strides made by women in shaping their narratives. Unveiling the Art Arbersh Kulture: Women as Cultural Stewards Art Arbersh Kulture has long been an integral part of Albanian society, reflecting the rich heritage and traditions of the region. Women have played a pivotal role in preserving and promoting this cultural legacy, acting as custodians of art, music, dance, and literature. Through their creative expressions, women in Albania empower themselves by celebrating their cultural identity and showcasing their talents to the world. Reviving Histori Tekno shkence: Women in STEM Breaking Barriers In a domain historically dominated by men, Albanian women are rewriting the narrative of Histori Tekno shkence (History of Science and Technology). From groundbreaking research to innovative inventions, women in STEM fields are shattering stereotypes and pushing boundaries. Empowered by knowledge and determination, these women are inspiring the next generation to pursue careers in science, technology, engineering, and mathematics. Nurturing Interior Shendeti: Women's Health and Wellness Advocacy Interior Shendeti (Interior Health) goes beyond physical well-being to encompass mental, emotional, and social health. In Albanian society, women are at the forefront of advocating for holistic wellness and breaking the stigma surrounding mental health issues. Through educational programs, support networks, and community initiatives, women empower each other to prioritize self-care and seek help when needed, fostering a culture of well-being across generations. Embracing the Princesha e We: Women as Leaders and Role Models The concept of Princesha e We (Princess of Us) transcends royalty to symbolize women who embody grace, strength, and leadership. In Albanian society, women are rising to positions of power and influence, serving as role models for future generations. From politics to business, academia to the arts, women are making their mark and reshaping societal norms to create a more inclusive and equitable community for all. Extraordinary Women, Extraordinary Impact: Celebrating Success Stories Amidst the challenges and triumphs of women in Albanian society, numerous success stories stand out as beacons of inspiration. From activists advocating for gender equality to entrepreneurs breaking barriers in male-dominated industries, these extraordinary women demonstrate the power of resilience, determination, and sisterhood. By amplifying their voices and celebrating their achievements, we pave the way for a future where every woman can fulfill her potential and thrive. In conclusion, women empowerment in Albanian society is not just a movement; it is a transformative journey towards equality, opportunity, and inclusion. As we celebrate the progress made and the challenges ahead, let us pledge to support and uplift women in their pursuit of empowerment and fulfillment. Together, we can create a society where every woman's voice is heard, her talents recognized, and her dreams realized. Empowering women in Albanian society is an ongoing journey of resilience, progress, and transformation. From cultural stewardship to STEM innovation, health advocacy to leadership roles, women in Albania are rewriting the narrative and shaping a more inclusive and equitable future for all. Let's celebrate their achievements, amplify their voices, and stand united in support of women's empowerment in Albanian society.