Search Results

Wolfgang Amadeus Mozart ka një repertor të jashtëzakonshëm që përfshin disa nga kryeveprat më të bukura të muzikës klasike. Disa nga veprat më të njohura dhe të dashura të tij janë: Opera 1. "The Magic Flute" (Die Zauberflöte), K.620 Një opera magjepsëse e mbushur me muzikë emocionuese dhe simbolikë të thellë. Aria e “Queen of the Night” është një nga pjesët më të vështira dhe më të famshme në operë. 2. "Don Giovanni," K.527 Një përzierje e dramës dhe humorit, kjo operë konsiderohet një nga veprat më të mëdha operistike në histori. 3. "The Marriage of Figaro" (Le Nozze di Figaro), K.492 Një opera e ndërtuar mbi dashurinë, intrigën dhe komedinë, me muzikë që magjeps çdo dëgjues. 4. "Cosi fan tutte," K.588 Një opera e lehtë dhe plot humor, që trajton temën e besnikërisë dhe dashurisë. Simfoni 1. Simfonia Nr. 40 në Sol minor, K.550 Një nga veprat më të njohura dhe dramatike të Mozartit, me një ndjenjë melankolie dhe bukurie. 2. Simfonia Nr. 41 (Jupiter), K.551 Simfonia e tij e fundit dhe më madhështore, që shpalos mjeshtërinë e tij në harmoni dhe strukturë muzikore. Koncerte për Piano 1. Koncerti për Piano Nr. 21, K.467 I njohur për lëvizjen e dytë të ëmbël dhe meditative, shpesh i referuar si "Elvira Madigan." 2. Koncerti për Piano Nr. 23, K.488 Një koncert i gëzueshëm, me melodi të bukura dhe elegancë të pakrahasueshme. Requiem, K.626 Vepra e tij e fundit dhe më prekëse, e cila mbeti e papërfunduar para vdekjes së tij. Requiem është plot emocion, solemnitet dhe mister. Muzikë Dhome 1. Eine kleine Nachtmusik, K.525 Një serenatë e gëzueshme dhe e njohur për violinë, një nga veprat më të njohura të tij. 2. Quintetet për Klarinetë dhe Harqe, K.581 Një vepër e butë dhe shpirtërore, një prej perlash të muzikës së dhomës. Pjesë për Piano 1. Sonata për Piano Nr. 16, K.545 ("Sonata e Lehtë") Një nga veprat më të njohura dhe të thjeshta për piano. 2. Fantasia në Re minor, K.397 Një vepër dramatike dhe emocionuese, e mbushur me ndjenjë dhe kreativitet. Cila prej këtyre veprave të tërheq më shumë? Mozarti është një thesar i vërtetë i muzikës! Moxarti është një nga kompozitorët më të famshëm të shekullit 18 që në dimesionin e tij muzikor ishte një gjeni i papërsëritshëm i muzikës. Ai e tregoi veten që në fëmijërinë e hershme dhe habiti, si oborrin mbretëror francez, deri te të gjitha sallonet europiane të kohës. Një nga fenomenet më të jashtzakonshme dhe një personalitet e muzikës klasike që ka, si drithijet e veta, edhe kuriozitete që janë mjaft interesante për publikun. Po rreshtojmë disa prej tyre: Ishte një frankomason Moxarti u anëtarësua tek Frankomasonët e Vjenës në dhjetor 1784 dhe historia e ka nënvlerësuar për përzierjen me masonë të ndryshëm dhe anëtarë të Iluminatit. Në të vërtetë, një prej klientëve të Moxartit, Joseph von Sonnenfels, ishte udhëheqës i Iluminatit të Vjenës në të gjitha shëmbëlltyrat, dhe Moxarti kompozoi kantatën e tij “Die Maurerfreude” (Hareja e Masonëve) K.471 për një event ku shoku dhe përkrahësi i tij Mason Ignaz von Lindur u nderua nga perandori Jozef II. Disa prej veprave të mirënjohura të Moxartit, përfshirë “The Magic Flute K.620” dhe kantata “Dir Seele des Weltalls, K.429” janë frymëzuar nga Masoneria. Kishte sensin e humorit skatologjik Letrat e Moxartit zbulojnë një sens humori më tepër fëminor, sesa mund të pres dikush nga një gjeni i muzikës klasike. Në të vërtetë, letrat mes kompozitorit dhe kushëririt të tij 19-vjeçar zbulojnë një sens humori të pështirë, njëra daton 5 nëntor 1777, duke përfshirë një pasazh ku Moxarti shkruan: “Po, me dashurinë e lëkurës sime, unë të dh… turirin, që të të rrjedhë poshtë mjekrës”. Më vonë, në të njëjtën letër, kompozitori i ri zbulon: “Oh, të ndenjurat më kanë marrë zjarr! Cili është kuptimi i kësaj? Ndoshta të pëgërët dëshiron të dalë?” Shumë informacione, Ëolfgang Amadeus, shumë informacione. Moxarti rridhte nga një familje muzikantësh Babai i Moxartit, violinisti dhe kompozitori Leopold, ishte zëvendës dirigjent në orkestrën e Kryepeshkopit të Salzburgut dhe autor i librit të porsalindur për të luajtur violinë në atë epokë Versuch einer grundlichen Violinschule. Ai e inkurajoi Moxartin të ndjekë talentin që në fëmijëri, kur ishte ende tre vjeç, djali filloi të zgjedhë akordet e pianos dhe, në pesë, filloi të improvizonte minuetat në tastierë. Në të vërtetë, Leopoldi ndonjëherë është kritikuar për shfrytëzimin e talentit të jashtëzakonshëm të të birit për para dhe famë, siç bëjnë në ditët tona baballarët e futbollistëve të famshëm ose të ngjashme. Moxarti ishte një nga dy fëmijët, të cilët i mbijetuan fëmijërisë Leopoldi dhe Anna Marie Mozart kishin shtatë fëmijë, por vetëm dy mbijetuan nga foshnjëria: Maria Anna (me emrin Nannerl) dhe Wolfgang Amadeus, i cili ishte më i vogli. Maria Anna ishte gjithashtu një muzikante, pasi kishte filluar të mësonte tastierë me të atin në moshën shtatë vjeçare. Motra e Mozartit mund të ishte një gjeni po aq sa edhe i vëlla Vajza e Leopold Mozartit, Maria Anna, ishte një klaviçembale e shkëlqyer dhe pianiste e përkryer. Ajo ishte ekspozuar edhe me vëllain e saj më të vogël, si një figurë muzikore në vitet e para. Kjo ishte derisa (ndodhi që të lindte femër) nuk i lejohej të tregonte talentet e saj artistike së bashku me vëllain, sepse ajo kishte arritur moshën për t’u martuar dhe për një grua nuk ishte e hijshme të ndiqte një jetë në publik. Mozart mori titullin e kalorsiakut që në moshën 14-vjeçare, por rrallëherë e përdorte këtë titull Në vitin 1770, kur ai ishte ende adoleshent, Moxartit iu dha Urdhi i Papelit të Spursit të Golden Spur. Babai i tij e bëri të nënshkruante kompozimet e tij me “Cavaliere Amadeo” për një kohë, por Moxarti shpejt hoqi dorë nga formaliteti. Moxarti kalonte shumë kohë në tavolinën e bilardos Kur kishte kohën e joprokutivitetit artistik, Moxarti pëlqente të kënaqej në bilardo dhe lojën me birila. Ndoshta rrotullimi i topave shoqëronte edhe rrotullimin e vazhdueshëm të mendjes së tij muzikore. Në të vërtetë, historia e ka hedhur poshtë se meloditë e plota moxartiane e merrnin shtysën nga loja. Moxarti preferonte të luante vetëm. Disa nga veprat e Moxartit, duke përfshirë “Një shaka muzikore, K.522”, përfshijnë disonanca dhe përdorimin e çelësave të ndryshëm muzikorë në të njëjtën kohë. Këto janë teknika që do t’i hasim tek kompozitorët më modernë si John Cage dhe Benjamin Britten. I adhuronte kafshët Moxartët kishin një qen të quajtur Bimberl dhe midis shumë nënshkrimeve ekstravagante të Wolfgangut është një në dhjetor 1774 ku shkruan: “Lamtumirë! Një mijë puthje Bimberl”. Kjo na kënaq, kur imagjinojmë që Moxarti është duke u argëtuar nëpër rrugë me Bimberlin, njëherazi duke kënduar një nga meloditë e tij të gëzuara, para se të hidhej në një kafene për një dorë bilardo. Ekziston një bretkocë me emrin Moxart “Eleutherodactylus Amadeus” është një specie e bretkosave haitiane, frymëzuar nga Moxarti, për spektrin e mrekullueshëm të frekuencave të zërit që prodhon dhe ngjashmërinë midis këtyre dhe shënimeve muzikore. Pandehej si specje e zhdukur në vitin 1991, por në vitin 2011 u raportua për rizbulimin e tyre. Jo vetëm bretkosa, por ka edhe kafene, orkestra, ëmbëlsira të shumta, madje edhe asteroide të emërtuara në nder të Moxartut.

Pikture nga Michelangelo Pikture nga Raffaelo Sanzio Pikture nga Raffaelo Sanzio Michelangelo Buonarroti dhe Raffaello Sanzio janë dy nga figurat më të mëdha të Rilindjes së Artë dhe të historisë së artit në përgjithësi. Rivaliteti midis tyre ka qenë objekt diskutimi për shekuj, dhe krahasimi i tyre është i ndërlikuar për shkak të dallimeve në stil, vizion dhe qasje artistike. Ja një analizë më e detajuar për të dy: Michelangelo Buonarroti (1475-1564) Stili dhe Kontributet Kryesore 1. Skulptura dhe Piktura Monumentale: Michelangelo është i njohur për fuqinë dhe energjinë që transmeton në veprat e tij, të cilat shpesh përqendrohen në madhështinë dhe dinamizmin e trupit njerëzor. Skulptura të njohura: Davidi dhe Pietà janë kryevepra të tij që shprehin mjeshtërinë e përpunimit të mermerit dhe ndjeshmërinë ndaj detajeve anatomike. Afresket në Kapelën Sistine: Përfshirë Krijimin e Adamit dhe skenat biblike nga tavani, të cilat janë shembuj madhështorë të vizionit të tij krijues dhe fuqisë dramatike. 2. Qasja Artistike: Michelangelo ishte i fiksuar pas anës fizike dhe shpirtërore të trupit njerëzor. Ai e pa njeriun si shprehjen më të lartë të krijimit hyjnor, gjë që e përfaqësoi në çdo vepër të tij. Ai punonte me intensitet dhe ishte shumë i përkushtuar ndaj çdo projekti, shpesh duke krijuar tensione me klientët e tij për shkak të kërkesave të tij artistike dhe mungesës së kompromisit. 3. Karakteristika Personale: Michelangelo ishte një njeri i ndrojtur dhe shumë i rezervuar. Ai shpesh i përjetonte konfliktet e tij të brendshme në vetmi, duke u fokusuar vetëm te arti i tij. Shpesh përshkruhej si kokëfortë dhe i paafrueshëm. Trashëgimia Michelangelo shpesh konsiderohet si figura kulmore e Rilindjes për ndikimin e tij në skulpturë dhe pikturë. Ai krijoi një standard për forcën dhe dramatizmin në artin perëndimor. --- Raffaello Sanzio (1483-1520) Stili dhe Kontributet Kryesore 1. Harmonia dhe Bukuria: Raffaello ishte mjeshtër i kompozimit harmonik dhe ëmbëlsisë. Veprat e tij pasqyrojnë një ndjeshmëri të jashtëzakonshme ndaj detajeve dhe një ndjenjë paqeje e balance. Afresket në Vatikan: Sidomos Shkolla e Athinës, ku përfaqësoi filozofët e mëdhenj të antikitetit, është një shembull i përkryer i simetrisë dhe harmonisë. Portretet dhe Madonnat: Veprat si Madonna del Prato dhe Madonna Sistina tregojnë aftësinë e tij për të kapur bukurinë dhe ndjeshmërinë njerëzore. 2. Qasja Artistike: Raffaello ishte një përshtatës i shkëlqyer. Ai mori më të mirën nga bashkëkohësit e tij, duke përfshirë ngjyrat e ndritshme të venecianëve, dinamizmin e Michelangelos dhe misterin e Leonardos. Ai kishte një aftësi unike për të krijuar një lidhje emocionale midis spektatorit dhe subjektit të tij. 3. Karakteristika Personale: Raffaello ishte i shoqërueshëm, i pëlqyer dhe i respektuar nga të gjithë. Karakteri i tij miqësor e ndihmoi të fitonte shumë mbështetje dhe klientë të fuqishëm, si papët dhe fisnikët e kohës. Trashëgimia Raffaello mbetet si simbol i përsosmërisë dhe bukurisë klasike. Ai përcaktoi një standard për kompozimin e pikturës që ndikoi thellësisht artin barok dhe klasik të mëvonshëm. --- Kush ishte më i mirë? Kjo pyetje është e vështirë për t’u përgjigjur, pasi të dy artistët ishin të jashtëzakonshëm në mënyrat e tyre unike. Michelangelo mund të shihet si më i mirë në shprehjen e fuqisë, emocioneve të thella dhe madhështisë monumentale. Skulpturat e tij mbeten të papërsëritshme, dhe afresket e Kapelës Sistine kanë një ndikim të jashtëzakonshëm emocional dhe vizual. Raffaello, nga ana tjetër, shkëlqen në krijimin e kompozimeve harmonike dhe të bukura që shprehin qetësi dhe ekuilibër. Ai ishte një artist i shkëlqyer i ndjeshmërisë njerëzore dhe mjeshtër i një elegance të papërsëritshme. Nëse preferoni artin dramatik dhe emocional, Michelangelo është zgjedhja juaj. Nëse preferoni bukurinë dhe harmoninë, atëherë Raffaello është më i miri për ju. Në fund, të dy janë të pazëvendësueshëm dhe plotësues për njëri-tjetrin në historinë e artit.

Laver Bariu, i njohur si “Gjenerali i klarinetës”, ishte një figurë e shquar e muzikës popullore shqiptare, lindur më 2 maj 1929 në Përmet dhe ndërruar jetë më 26 janar 2014. Ai ishte themelues i Sazeve të Përmetit, të cilat bënë histori duke ruajtur dhe zhvilluar traditën muzikore të Toskërisë. Me një talent të lindur, Laveri nisi udhëtimin e tij muzikor që në fëmijëri, duke i dhënë jetë kaba-ve dhe këngëve që pasqyrojnë shpirtin e kulturës shqiptare. Përgjatë karrierës së tij, Laveri regjistroi shumë vepra muzikore për Radio-Tiranën dhe u vlerësua në festivale kombëtare dhe ndërkombëtare. Klarineta e tij përçonte gëzimet dhe dhimbjet e jetës, duke prekur zemrat e njerëzve. Ndër bashkëpunimet e tij më të spikatura ishte muzika për filmin “Gjeneral Gramafoni” dhe interpretimet me këngëtarë të njohur. Trashëgimia e tij vazhdon të frymëzojë brezat, duke mbetur një simbol i përjetshëm i muzikës popullore shqiptare. Kur nis e mendon për muzikën popullore, diçka nis e vjen në mendje, një tingull, një notë, një endje mes kujtimesh e aty gjendesh para kabasë, kabasë së famshme të “Gjeneralit të Klarinetës”, Laver Bariut. Nuk ka njeri që nuk e njeh. I madh e i vogël ulen dhe e dëgjojnë si zë shpirti, si zë që vështirë se mund të humbasë. “Gjenerali i Gramafonit” dhe muzika e famshme e tij, janë të gjitha të krijuara nga Mjeshtri i Madh, Ustai i Përmetit Laver Bariu, ashtu si edhe shumë këngë e melodi të tjera që mban emrin dhe frymën e fundit të tij. Po kush është Laver Bariu? Laver Bariu lindi në Përmet më 2 maj 1929 e vdiq më 26 janar të 2014. Ishte personalitet i shquar i muzikës popullore shqiptare si muzikant popullor me gërnetë dhe si këngëtar. Themelues dhe drejtues i Sazeve të Përmetit, të njohura në gjithë Shqipërinë dhe jashtë saj. Përpos asaj që ishte një mjeshtër i pakontestuar i klarinetës, Lavër Bariu kishte edhe hobi astronominë dhe parapsikologjinë. Usta Laveri që i vogël ka treguar një dhunti natyrale për t’u marrë me veglat muzikore të thjeshta të cilat i sajonte vetë nga degët e pemëve apo edhe nga kallami i grurit. Pas largimit të familjes së tij në qytetin e Korçës në vitin 1935, Laverit iu krijua mundësia të dëgjonte shumë muzikantë të shquar popullorë për kohën, si Islami në gajde, e veçanërisht Feim Gajdexhiu, babai i shokut të tij të fëmijërisë, Skënderit. Rreth moshës 10-vjeçare ushtrohej në shtëpinë e tij me lahutën e të atit, Bariut, dhe luante edhe në shumë vegla popullore, ndër to edhe në fyejt metalike që prodhoheshin dhe shiteshin në dyqanet e Korçës. Për herë të parë luan në gërnetë së bashku me të atin, i cili e shoqëronte me lahutë vallen e “Dados”. Kthehet familjarisht në Përmet në fund të vitit 1944. Aty takohet me Usta Vangjel Leskovikun, pranë të cilit punoi me lahutë për rreth 1 vit, ndërkohë që ushtrohej në gërnetë në mënyrë autodidakte. Pas largimit të Usta Vangjelit për në Vlorë, Usta Laveri organizon grupin e tij, me të cilin mori pjesë edhe në Festivalin e parë Folklorik Kombëtar, Tiranë 1952, në të cilin ai vlerësohet me çmimin e parë si instrumentist popullor. Më 1954 bën regjistrimin e këngës së parë me saze, më 1957 regjistrohet si saze nga ekspedita shqiptaro-gjermane e paskëtaj më 1966 regjistron në Radio-Tirana, veç të tjerash edhe tri kaba përmetare me klarinetë, për ta vazhduar punën cilësore me sazet e tij për të gjithë kohën. Ka marrë pjesë në të gjitha festivalet folklorike lokale dhe ato kombëtare. Sazet e Ustait janë konceptuar si saze klasike, pra që vetë interpretojnë në vegla dhe vetë këndojnë, por dhe si formacion shoqërues i këngëtarëve të tjerë popullorë. Nga kjo pikëpamje është shumë e vështirë që të dallosh personalitetin e Usta Laverit si interpret (gërnetë e këngëtar) dhe krijues i shumë stileve aq të njohura sot nga muzika popullore përmetare. Këtu përfshihen me dhjetëra hyrje këngësh, kaba, valle dhe mjaft riinterpretime të pjesëve të repertorit të vjetër të Sazeve të Përmetit. Këto saze kanë një veprimtari të dendur kombëtare e ndërkombëtare, duke u njohur kudo ku kanë shkuar si “Bilbilat e Përmetit”. Meritë kryesore e këtyre sazeve është se formuan edhe një tjetër identitet të këngës popullore të Toskërisë: këngën popullore përmetare. Ai mund të cilësohet si i fundit prej Ustallarëve të traditës së madhe të sazeve të Shqipërisë së Jugut. Sazet e Usta Laverit janë formacioni më i kompletuar i Sazeve të Jugut për periudhën ndërmjet viteve 1950-1990. Ndër këngëtarët më të spikatur që kanë kënduar së bashku me sazet e Usta Laverit përmendim: në vitet ’50 Behije Roçin, Qemal Ponoçin, Aliun (i thirrur Babaçja) etj.; në vitet ’60 Jorgo Çulli dhe Ilia Nasi, vëllezërit Sulejman Lame-“Artist i Merituar” dhe Xhelal Zeqiri, Viron Tanellari; në vitet ’70 “Artisti i Popullit” Mentor Xhemali, Ylli Zeqiri; në vitet ’80 Ardiana Daci, Robert Tralo, Drini Kanani etj; në vitet ’90 Vaskë e Dhimitër Curri, Donika Pecollari, Anastas Naqe, Luljeta Ilia, Evgjeni Çulli etj. Në vitin 1977, së bashku me Çobanin dhe Mentor Xhemalin, interpretojnë dhe regjistrojnë të gjitha materialet muzikore të filmit “Gjeneral gramafoni”, me regji të Viktor Gjikës. Gjenerali i klarinetës, Laver Bariu, ishte edhe një ndër themeluesit kryesore të Grupit Folklorik “Vëllezërit Frashëri”, formuar më 10.06.1991 dhe ndër të tjera mori pjesë edhe në Festivalin Ndërkombëtar Folklorik të Parthenay të Francës, nga 17.08 – 04.09.1994. Anetarë themelues me rëndësi i Grupit Folklorik “Vëllezërit Frashëri” ishte edhe mbreti i këngës Mentor Xhemali. Usta Laver Bariu i ka dhënë dimensione të fuqishme kombëtare muzikës me saze të Përmetit. Mbi gjysmë shekulli ai ka qenë i pranishëm dhe ka kontribuar në mënyrë të veçantë në forcimin e identitetit tonë kombëtar të jetës kulturore e artistike jo vetëm të Përmetit, por edhe të Shqipërisë. Usta Laver Bariu regjistrimet kryesore muzikore i ka pranë Radio Tiranës dhe TVSH si dhe Institutit të Kulturës Popullore. Në hapësirën kohore 1950 – 1990, nga tërësia e shumë interpretimeve dhe të krijimeve të Usta Laverit, ndër të tjera veçojmë: “Një natë janari”, 1950, “Trëndafili fletë-fletë”, 1954, “A kanë uji ato burime”, 1966, “Bir t’u bëftë nëneja”, 1966, “Ballët me sedef”, 1966, “Moj kunadhja leshverdho”, 1966, “O borzilok”, 1966, “Të dielën që më sabah”, 1966, “Janë mbledhur shokët”, 1968, “Shami kalemqarja”, 1973, “Fluturo si gjethe”, 1978, “Falma synë e zi”, 1978, “Potpuri”, 1980, “Porsi ylli i mëngjesit”, 1982, “Qeraxhi që nget karvanin”, 1983, “Sy kaleshe”, 1983, “Bëje dru në përcëllimë”, 1987, “Ç’deshe që vajte në krua”, 1988, “Poshtë nga çairët”, 1988, “Tanë, moj Tanë”. Mbreti i këngës së Shqipërisë nga Përmeti, Mentor Xhemali, shumë këngë i ka regjistruar me gjeneralin e klarinetës Laver Bariu. Vetëm në vitet 1966 – 1990 Usta Laveri ka regjistruar 6 kaba dhe ka realizuar CD në muzikë popullore në Angli, Greqi dhe Australi. Më 1977, së bashku me mjeshtrin tjetër të madh përmetar të klarinetës, Remzi Lelën, i njohur ndryshe Çobani, ka interpretuar e regjistruar materialet muzikore të filmit “Gjeneral Gramafoni” me regji të Viktor Gjikës e muzikë të Aleksandër Peçit. Sazet e Usta Laverit janë dhembja dhe gëzimi i shpirtit të Përmetit. Një nga ata që e kujton me nostalgji mjeshtrin e madh, është edhe Lefter Nurka. Lefteri shkëput nga kujtimet e tij datën 24 shtator të vitit 2000, kohë kur Përmeti konkurroi në Festivalin Folklorik Kombëtar të Gjirokastrës. “Para se grupi të ngjitej në skenën e Kalasë, i them Usta Laverit: ‘A pimë nga një kafe Usta, qetësohu, se ke kohë që të ngjitesh në skenën e Festivalit? …’. – ‘Ma do shpirti, po s’ma lejon klarineta, – ma ktheu Usta Laveri dhe, pastaj, vazhdoi: ‘S’mund ta pi tani kafen se kokërzat e saja, kur unë të ngjitem në skenë mund të shkojnë nga goja ime në gojën e klarinetës dhe atëherë do të zëmërohet klarineta. Po a mund t’ia prish qejfin unë klarinetës dhe klarineta të ma prishë qejfin mua? Kjo s’ka ndodhur dhe s’do të ndodhë …’.” Një tjetër zë është edhe ai i Peter Filk, studjues e redaktor muzikant nga Hollanda, i cili incizoi për Radio-Amsterdamin në Përmet kaba e këngë të Sazeve të Përmetit. Kur Usta Laveri luajti disa kaba, ndër to edhe pjesën instrumentale “Vallja e Kalemit”, Peter Filku u ngrit në këmbë e tha: “Deri më sot unë nuk kam parë e dëgjuar një virtuoz të madh në klarinetë dhe një kapiten të madh drejtuessazesh, siç është Usta Laver Bariu”. Genc Muçua, klarinetist, ka thënë: “Dy monumente ka Përmeti, Gurin e Qytetit dhe Laver Bariun”. Vargjet e poetit Xhevahir Spahiu: “Eci përmes ecjeve,/ me misionin e këngës,/ ditën bir i diellit,/ natën bir i hënës …”, ndoshta si rrallëkujt i takojnë Laver Bariut. Njeriu ecën në jetë përmes gëzimeve dhe dhimbjeve, të këtyre ndjenjave të kundërta që i shpreh më së miri edhe kabaja. Kabaja e një njeriu që ndiente dhimbje brenda vetes për humbjen e dy vëllezërve të tij Ganiut dhe Sulejmanit të cilët u vranë në Luftën Nacional Çlirimtare. Laveri gjatë jetës i ka vajtuar shpesh me kaba vëllezërit dëshmorë, Ganiun e Mamanin. Por mbi gjithçka dhimbje të madhe i shkaktoi ndarja nga jeta e nipit të tij, Solianit. “Qysh kur ishte 5 vjeç Laveri filloi t’i mësonte klarinetën djalit, Solianit”, – thotë nëna e Solianit. Soliani ishte një talent nga natyra dhe, tek ai, kishte hedhur një dashuri të madhe Laveri, i cili interpretoi për herë të parë në publik, së bashku me nipin, Solianin, në Festivalin o Kombëtar të Këngës Popullore Qytetare të Elbasanit, më 15.03.1996. Ishte një interpetimi veçantë muzikor që u brohorit gjatë nga publiku i Elbasanit. Soliani ka luajtur disa nga kabat e Usta Laverit edhe në Athinë, në buzukun e klarinetistit të njohur të Greqisë, Petro Lluka. “Kur luajti një herë në klarinetë … Petrua u ngrit në këmbë, u afrua te Soliani dhe i tha:”Je një Laver i vogël, por je Laver dhe kur të ritesh edhe ca, pas disa vitesh, me siguri do të bëhesh i madh si Laveri, legjenda e klarinetës së Ballkanit”, – ka thënë klarinetisti Sulejman Ahmeti i njohur me emrin Mamani. Por Usta Laver Bariun nuk mund të mos e përmendte edhe shkrimtari i madh Ismail Kadare në një nga romanet e tij : “Ishte nje gernetist, qe i binte gernetes, me njerin sy te mbyllur. Ajo ishte veshur me te bardha, nuse, pa mish, pa gjymtyre, pa peshe, nje cope ere e hutuar midis grumbullit te krushqve zhurmetare… dhe perpara saj, disa hapa larg, rrinte ne kembe ai gernetisti me njerin sy te mbyllur. Syri tjeter i tij, i hapur, i veshur me avull, i mpire, i palevizshem, diell qe po shuhet mbi toke, veshtronte ngultas gjithcka, si nga nje lartesi fatale… Ishte si syri i botes”. Usta Laveri është në vetvete një sy artistik që e pa botën tingullore të muzikës iso-polifonike me saze në mënyrën e vet të papërsëritshme. “Laveri i bie gërnetës si ne të gjithë, por asnjë nga ne nuk i bie si Usta Laveri” Pjesë të shkëputura nga kujtimet e studiuesit Vasil Tole

Jennifer Lopez vishet nga dizajneri shqiptar Valdrin Sahiti, në premierën e “Kiss of the Spider Woman” Jennifer Lopez vishet nga dizajneri shqiptar Valdrin Sahiti, në premierën e “Kiss of the Spider woman Jennifer Lopez, 55 vjeçe, mahniti në premierën e filmit “Kiss of the Spider Woman” gjatë Festivalit të Filmit Sundance 2025 në Park City, Utah. Aktorja dhe këngëtarja u shfaq me një fustan të tejdukshëm, krijim i Valdrin Sahitit, i zbukuruar me detaje në formë rrjete merimange dhe bizhuteri Hassanzadeh. Lopez, e cila interpreton Ingrid Luna në filmin muzikor, kombinoi fustanin me një pallto të bardhë elegante dhe grimin klasik të Hollywood-it Foto: Valdrin Sahiti/Instagram Filmi tregon historinë e dy të burgosurve argjentinas që krijojnë një lidhje të veçantë përmes një muzikal hollivudian. Ish-bashkëshorti i Lopez, Ben Affleck, dhe Matt Damon janë mes producentëve ekzekutivë të filmit Gjatë një paneli, Lopez rrëfeu përgatitjet e saj intensive për rolin, duke theksuar pasionin që kishte për këtë projekt. Tonatiuh, bashkë-ylli i saj, e quajti Lopez një “forcë e natyrës”, duke vlerësuar talentin dhe përkushtimin e saj. “Kiss of the Spider Woman”, i cili është përshtatur nga një roman dhe një shfaqje muzikore, pritet të tërheqë vëmendje me dramatikën e tij dhe performancat e fuqishme. /Telegrafi/ Ulen çmimet e derivateve të naftës në Maqedoninë e Veriut...Akuzohet se ngacmonte seksualisht një të mitur, arrestohet 45-vjeça...Kapet në Kolumbi tropojani i shpallur në kërkim ndërkombëtar nga SP...Jennifer Lopez vishet nga dizajneri shqiptar Valdrin Sahiti, në pre...Parashikimi i motit për këtë javë – mot i ndryshueshëm e me vranësi... Jennifer Lopez

Më 12 janar 1876 lindi Jack London, shkrimtar i shquar amerikan Jack London, (sq.: Xhek London), pseudonim i John Griffith Chaney London (1876-1916) ishte shkrimtar i shquar amerikan i fillimit të shek. XX. Lindi në San Francisco, Kaliforni, më 12 janar 1876, ai, sipas disa biografëve ishte biri i paligjshëm i një astrologu ambulant irlandez i cili nuk e njohu asgjëherë. E ëma, Flora Wellman, e bija e një shpikësi nga Ohio, kur ai ishte akoma 8 muajsh u martua me një fshatar të ve. Jack (Xheku), u rrit prej nënës së tij dhe njerkut, John London (Xhon London Lista e librave të autorit ose përkthyesit Jack London Xhek London, (Jack London) pseudonim i John Griffith Chaney, (1876- 1916) është një nga romancierët dhe tregimtarët amerikanë më të përkthyer nëpër botë, aventurat personale dhe letrare të së cilit ndihmuan botën të zbulojë natyrën dhe natyrën njerëzore përmes romaneve të tilla si Thirrja e Natyrës (1903), përkthyer ë shqip edhe si Thirrja e të parëve, dhe Dhëmbi i Bardhë (1906) – ku përshkruhen përpjekje elementare për mbijetesë. Braktisur nga i ati, një astrolog shëtitës, u rrit ne Oakland, Kaliforni, nga nëna e tij spiritualiste dhe njerku. Ai mori mbiemrin e njerkut, London. Në moshën 14 vjeçare, e ndërpreu shkollën për t’i shpëtuar varfërisë dhe për të fituar aventurë. Ai eksploroi Gjirin e San Franciskos me një varkë me velë, me raste duke vjedhur guaska ose duke punuar për një patrullë peshkimi të qeverisë. Ai shkoi deri në Japoni si marinar dhe pa shumë nga Shtetet e Bashkuara si një endacak që kacavirrej nëpër trenë mallrash dhe si pjesë e ushtrisë industriale të Charles T. Kelly (një nga shumë ushtritë e protestave të të papunëve që u krijuan nga paniku financiar i vitit 1893). London pa kushtet e depresionit, u burgos si endacak dhe më 1894 u bë socialist militant. London e arsimoi veten nëpër bibliotekat publike me shkrimet e Çarls Darvin, Karl Marks dhe Niçe (Nietzsche), zakonisht në formate për publik të gjerë. Në moshën 19 vjeçare ai mori të gjithë shkollën e mesme në një vit dhe pas kësaj hyri në Universitetin e Kalofornisë në Berkli, por pas një viti iku nga shkolla për të kërkuar fatin në ethet e arit të Klondajkut. Kur u kthye një vit më pas, ende i varfër dhe në pamundësi për të gjetur punë, ai vendosi të nxjerrë jetesën si shkrimtar. London studioi revista dhe pastaj i ngarkoi vetes një orar të përditshëm për shkrimin e sonatave, baladave, barsoletave, anektodave, rrëfenjave për aventura apo histori horror dhe e rriti në mënyrë konstante prodhimtarinë. Optimizmi dhe energjia me të cilën ai sulmoi punën që i ngarkoi vetes pasqyrohet në romanin e tij autobiografik Martin Iden (1909). Brenda dy viteve, rrëfenjat e aventurave të tij në Alaskë filluan të lexohen gjerësisht për shkak se sillnin një temë shumë të re mbi ngjarje shumë të freskëta me një forcë të madhe. Libri i tij i parë, Themu, i Biri i Ujkut: Rrëfenja nga Veriu i Largët (1900), është një përmbledhje me tregime të publikuara më parë në revista. Gjatë pjesës tjetër të jetës, London shkroi dhe publikoi vazhdimisht, duke plotësuar 50 libra krijimtari letrare dhe joletrare në më pak se 17 vjet. Megjithëse ai u bë shkrimtari më i mirëpaguar në Shtetet e Bashkuara në atë kohë, fitimet e tij nuk mbuluan kurrë shpenzimet e tij dhe ai nuk ishte kurrë i lirë nga urgjenca për të shkruar për para. Ai lundroi për në Paqësorin e Jugut, duke rrëfyer aventurat e tij te The Cruise of the Snark (1911). Më 1910 ai bëri shtëpi në Glen Elen, Kaliforni, ku ndërtoi madhështoren Shtëpia e Ujkut. Ai i ruajti besimet e tij socialiste pothuajse deri në fund të jetës. Romanet e tij më të njohura janë: Thirrja e Natyrës (The Call of the Wild), përkthyer në shqip edhe si Kushtrimi i të Parëve, botuar më 1903, ku historia e etheve të arit dhe aventurës njerëzore për pasurim të shpejtë tregohet përmes historisë së një qeni të rrëmbyer në Kaliforni për t’u përdorur si qen slite në Alaskë; Dhëmbi i Bardhë, (1906) Çizmja e Hekurt (1908) etj. Reputacioni i London filloi të venitet në Shtetet e Bashkuara në vitet 1920 kur një gjeneratë e re shkrimtarësh i bëri paraardhësit e paraluftës të duken si jo të sofistikuar. Por popullariteti i tij vijoi të jetë i fortë nëpër të gjithë botën edhe pas Luftës së Dytë Botërore. Në një rekord të vendosur në Rusi, një edicion përkujtimor i veprës së tij publikuar më 1956 raportohet se u shit brenda pesë orësh nga dalja në botim. Tregime amerikane, Drajzer, Tuen, London Përmban tregimet: Njeriu që korruptoi Heldibergun, Mark Tuen, Kryetari i bashkisë dhe zgjedhësit e tij, Teodor Dreizer, Meksikani, Xhek London dhe Renegati, Xhek L Kushtrimi i të parëve, Xhek London Kur njerëzit kërkojnë flori nëpër të ftohtin e veriut, atyre u nevojiten qen, qen të mëdhenj e të fortë, qen që janë të zotë të tërheqin slita nëpër dëborën e pafundme, drejt minierave të arit... Dhëmbi i bardhë, Xhek London Hapësira të pamasa bore, pyje të dendur e të vetmuar: ja bota e Dhëmbit të Bardhë. Këtu, jeta për qenin-ujk, është një luftë e përhershme me urinë, duhet të vrasë që të mos e vrasin, është një betejë e pamëshirshme kundër kafshëve të të njëjtit lloj, por edhe një lojë dinake kundër keqtrajtimeve të njeriut. Aventurat e Bakut, Xhek London Botuesi: Zambaku Aventurat e Bakut, Xhek London Në këtë roman, autori na përshkruan me tone realiste peripecitë e një qeni të përvuajtur e të etur për dashuri. Mbaroi shkollën fillore më 1889 dhe në pak vite ndërroi dhe kreu shumë lloj punësh shpesh dhe jolegale në molet e Oaklandit dhe rrugët e San Franciskos. Shumë shpejt u gjend i përzier me shoqëri kondrabandistësh dhe hajdutësh. Punoi si llustraxhi, si gazetashitës trotuaresh, si gjuetar fokash dhe si marinar në anije balenash. U kthye pastaj në Oakland për të vazhduar studimet në Oakland High School, ku dhe mori pjesë në redaksinë e gazetës shkollore “The Aegis”. arriti të hyjë në Universitetin e Kalifornisë të cilin e braktisi pastaj një vit më vonë për arësye financiare. Në korrik të po atij viti u nis për Klondike, me ekspeditat legjendare të floririt.Në këtë rajon të Alaskës, Jack London shkruajti pastaj tregimet e tij të para të suksesshme. London arriti të shkruajë, në një periudhë 15 vjeçare, 49 vëllime librash të çdo lloji, duke u bërë kështu shkrimtari më i famshëm dhe gjithashtu edhe më i paguari i atij pesëmbëdhjetëvjeçari (1904–1916). Por veprat që e bënë të pavdekshme famën dhe stilin e tij janë romanet me aventura: “Kushtrimi i të parëve”,(1903), “Ujku i Detit”, (1904), “Dhëmbi i Bardhë”, (1906); romani autobiografik: “Martin Eden” dhe ai fantastiko-politik: “Thundra e Hekurt”. Vdiq, (mendohet të jetë vetëvrarë i shkatërruar nga alkooli), në moshën 40-vjeçare në Glen Ellen, Sonoma County, Kaliforni më 22 nëntor 1916. Proza e tij mbetet një nga më të fuqishmet në antologjinë amerikane dhe jo vetëm. Ishte dhe mbetet shkrimtari anglo-sakson më i përkryer në gjithë botën, sidomos në Evropë. London ishte një shkrimtar me ide socialiste, por shumë romantik, naive, konfuze dhe kontradiktore. Megjithatë vepra e tij gjeti përhapje shumuë shpejt në Bashkimin Sovjetik, në vëndet e kampit socialist si dhe në Shqipëri. Nga ana tjetër, bindjet e tij për nevojshmërinë e egzistencës së “racës superiore”, u gjetën të vlefshme dhe patën sukses edhe në letërsinë për fëmijë dhe të rinj në Gjermaninë e Hitlerit apo edhe në Italinë fashiste në vitet ’20 dhe ’30. Në të gjitha këto vënde, regjimet në fuqi ditën t’a interpretonin “ngatërresën” e ideve londoniane dhe t’a shfrytëzonin në interes të politikës së tyre. Veprat letrare Novelat A Daughter of the Snows (1902) Children of the Frost (1902) The Call of the Wild (1903) The Kempton-Wace Letters (1903) botim anonim, bashkautorë Jack London dhe Anna Strunsky. The Sea-Wolf (1904) The Game (1905) White Fang (1906) Before Adam (1907) The Iron Heel (1908) Martin Eden (1909) Burning Daylight (1910) Adventure (1911) The Scarlet Plague (1912) A Son of the Sun (1912) The Abysmal Brute (1913) The Valley of the Moon (1913) The Mutiny of the Elsinore (1914) The Star Rover (1915, botuar në Angli me titullin The Jacket) The Little Lady of the Big House (1916) Jerry of the Islands (1917) Michael, Brother of Jerry (1917) Hearts of Three (1920, u novelua nga Jack London të skenarit të filmit nga Charles Goddard) The Assassination Bureau, Ltd (1963, gjysmë mbaruar nga by Jack London; mbaruar nga Robert Fish) Tregime të shkurta A Curious Fragment (1908) A Piece of Steak (1909) A Relic of the Pliocene (1901) A Thousand Deaths (1899) An Odyssey of the North (1900) All Gold Canyon Diable — A Dog (1902), u riemërua Bâtard in 1904 By The Turtles of Tasman Even unto Death (1900) Goliah (1910) Good-by, Jack (1909) In a Far Country (1899) In the Forests of the North (1902) Keesh, the Son of Keesh (1902) Love of Life (1905) Moon-Face (1902) Negore the Coward (1904) Samuel South of the Slot (1909) The Apostate (1906) The Chinago (1909) The Death of Ligoun (1902) The Dream of Debs (1909) The Dominant Primordial Beast (1903) The Enemy of All the World (1908) The God of His Fathers (1901) The King of Mazy May (1899) The Law of Life (1901) The Leopard Man’s Story (1903) The Madness of John Harned The Man With the Gash (1900) The Mexican The Minions of Midas (1901) The One Thousand Dozen (1903) The Red One (1918) The Rejuvenation of major Rathbone (1899) The Scarlet Plague (1912) The Seed of McCoy (1909) The Shadow and the Flash (1903) The Strength of the Strong (1911) The Sundog Trail The Unparalleled Invasion (1910) The White Silence (1899) To Build a Fire (1902, revised 1908) Told in the Drooling Ward To the Man on Trail War (1911) When the World was Young (1910) Who Believes in Ghosts! (1895) Përkthimet në shqip “Martin Iden” shtepia botiese Faim Frasheri “Thundra e hekurt” shtepia botiese Faim Frasheri Aventurat e Kapitenit Grif ” Xhek London (Jack London) Përktheu: Lavdimir Maarku.

Henrietta Rae ishte një piktore britanike e njohur, e cila lindi më 30 dhjetor 1856 në Londër dhe ishte një figurë e rëndësishme në artin klasik dhe alegorik të periudhës viktoriane. Ajo filloi të studiojë artin në moshën e re dhe pati ndikime të forta nga mësues të njohur si Sir Lawrence Alma-Tadema, i cili ndikoi shumë në stilin e saj. Pikturat e saj shpesh përfshinin tema mitologjike dhe letrare, dhe ajo e sfidoi normën e kohës, duke u bërë një nga piktoret e njohura të periudhës. Rae kishte një karrierë të suksesshme, duke marrë pjesë në ekspozita të mëdha si Ekspozita Ndërkombëtare e 1889 në Paris dhe Ekspozita Kolumbiane në Çikago në 1893. Ajo ishte gjithashtu një mbështetëse e fuqishme e të drejtave të grave dhe e feminizmit, organizoi një ekspozitë për gratë artiste dhe mbështeti të drejtën e votës për gratë. Ndër veprat e saj më të njohura janë Elaine Guarding the Shield of Lancelot (1885), Eurydice Sinking Back to Hades (1886), dhe Miss Nightingale në Scutari (1891), një pikturë e njohur për përshkrimin e Florence Nightingale, themelueses së infermierisë moderne. Ajo gjithashtu pikturoi figura të njohura historike si Sir Richard Whittington dhe piktura të tjera të rëndësishme, duke lënë një ndikim të rëndësishëm në artin e periudhës. Biografi Henrietta Rae lindi më 30 dhjetor 1856 në Hammersmith , Londër , nga Thomas Burbey Rae, një nëpunës civil dhe Ann Eliza Rae ( e mbilindja Graves ), një muzikante që kishte qenë studente e Felix Mendelssohn . Ajo kishte tre vëllezër dhe tre motra. Rae filloi zyrtarisht të studionte artin në moshën trembëdhjetë vjeç, duke u shkolluar në Shkollën e Artit Queen Square, Shkollën e Artit të Heatherley (si nxënësja e parë femër e shkollës) dhe në Muzeun Britanik . Rae thuhet se aplikoi në Akademinë Mbretërore të Arteve të paktën pesë herë përpara se të fitonte përfundimisht një bursë shtatëvjeçare. Mësuesit e saj atje përfshinin Sir Lawrence Alma-Tadema , i cili pati ndikimin më të fortë në punën e saj të mëvonshme, si dhe Frank Dicksee dhe William Powell Frith . Hylas dhe Nimfat e Ujit , një shembull përfaqësues i punës së saj Në 1884 ajo u martua me piktorin dhe shokun student të Akademisë Mbretërore Ernest Normand , por mbajti mbiemrin e saj të vajzërisë – një zgjedhje e konsideruar e pazakontë në atë kohë – sepse ajo kishte filluar tashmë të krijonte reputacionin e saj si artiste, duke qenë një ekspozuese e shpeshtë në Akademinë Mbretërore vjetore. ekspozita që nga viti 1881. Rae dhe Normand jetonin në Holland Park , rezidenca e shumë artistëve të tjerë të asaj kohe. Vizitorët e shpeshtë përfshinin Leighton , Millais , Prinsep dhe Watts . Megjithatë, vëmendja nuk ishte gjithmonë e mirëpritur. Në kujtimet e saj, Rae përshkroi qëndrimet dhe sjelljet mbizotëruese të disa prej artistëve më të vjetër. Në një rast të tillë, Prinsep zhyti gishtin e madh në bojë blu kobalti dhe shënoi një nga fotot e Rae. Në shenjë hakmarrjeje, Rae “rastësisht” dogji kapelën e tij në sobën e saj. Rae dhe Normand udhëtuan në Paris në 1890 për të studiuar në Académie Julian me Jules Joseph Lefebvre dhe Jean-Joseph Benjamin-Constant . Në 1893, ata u transferuan në Upper Norwood , në një studio që ishte ndërtuar me porosi për ta nga babai i Normandit. Çifti kishte dy fëmijë, një djalë (lindur në 1886) dhe një vajzë (lindur në 1893). Rae ekspozoi punën e saj në Pallatin e Arteve të Bukura dhe Ndërtesën e Gruas në Ekspozitën Kolumbiane të Botës 1893 në Çikago, Illinois. Rae ishte një mbështetëse e feminizmit dhe të drejtës së votës së grave . Në 1897 Rae organizoi një ekspozitë të punës së artisteve femra për Jubileun e Mbretëreshës Viktoria . Ajo vdiq më 26 janar 1928 në Upper Norwood. Rae u specializua në lëndët klasike, alegorike dhe letrare. Piktura e saj Elaine Guarding the Shield of Lancelot (1885) mori frymëzim nga poema e Tennyson Lancelot dhe Elaine . Midis shumë pikturave të tjera të saj në stilin klasik, Eurydice Sinking Back to Hades (1886) fitoi Përmendje Nderi në Ekspozitën Ndërkombëtare të 1889 në Paris dhe një medalje në Ekspozitën Kolumbiane Botërore të 1893 në Çikago . Piktura e saj e vitit 1891 Miss Nightingale në Scutari (1854) , e Florence Nightingale, themelueses së infermierisë moderne, është riprodhuar shpesh dhe në përgjithësi quhet Zonja me llambë . Zonja me llambë ; një riprodhim popullor litografik i pikturës së saj më të njohur Psikika e Rae në fronin e Venusit (1894) ka përmasa 12 me 7 këmbë (370 me 210 cm) dhe përmban 13 figura. Piktura e saj Sir Richard Whittington Dispensing His Charities (1900) përshkruan Richard Whittington ; një tregtar mesjetar dhe katër herë kryetar i bashkisë së Londrës . Ajo gjithashtu pikturoi shumë njerëz të shquar shoqërorë; duke përfshirë Lord Dufferin në 1901. Punimet e saj përfshijnë: Ëndrra e re e dashurisë (1883) Elaine ruan mburojën e Lancelot (1885) Ariadne (1885) Eurydice Sinking Back to Hades (1886) Zephyrus dhe Flora (1888) Miss Nightingale në Scutari (1854) (1891) Psikika në fronin e Venusit (1894) Apollo dhe Daphne (1895) Diana dhe Calisto (1899) Sir Richard Whittington shpërndan Muralin e tij Bamirësi (1900) në Royal Exchange, Londër Markesha e Dufferin dhe Ava (1901) Hylas dhe nimfat e ujit (1910) John Horner 1858-1919 (1913; Muzeu Ulster , Belfast) Galeria A Bacchante (1885) Dyshimet (1886) Azaleas (1895) Ophelia (1890) Zephyrus Wooing Flora (rreth 1900) Venusi i hipur në fron (1902) Sirenat (1903) Isabella (1905)

Pak histori brenda shpellës së Haxhi Aliut Ka shumë pak kohë që ishulli i Karaburunit është bërë i mundur që të vizitohet nga vendasit, por edhe nga të huajt, të cilët tashmë kanë mundësi ta shijojnë në maksimum madhështinë e kësaj pjesë të Shqipërisë. Një nga shpellat më të bukura në këtë zonë është ajo e Haxhi Aliut, e cila mban mbi supe një legjendë po aq të mrekullueshme sa ç’ është vetë. Promoted Content A peshoni 80 kg? Do të arrini 56 kg! Shkruani recetën Slimfit Njerëzit me dhimbje gjuri dhe ije duhet ta lexojnë këtë! Bone Control Viagra nuk është e nevojshme. Seksi zgjat 3 orë. Klikoni mbi foto Fortex Kjo mendohet se ka qenë banesa më e sigurt e ulqinakasit Haxhi Ali Ulqinaku, i cili bashkë me tartanët e tij kishte qenë kryekomandant i flotës turke të Mesdheut e në fund të shekullit XIX, kapedani i detit erdhi u vendos në Karaburun dhe mbronte brigjet shqiptare nga sulmet që bënin venecianët, saraçenët nga Malta dhe Egjipti, spanjollët, anglezët dhe francezët. Për plotë 22 vjet u bë mbrojtësi i këtyre brigjeve. Në luftë me venedikasit ai u vra dhe varri i tij thuhet se është në det. Anijet kur kalonin i binin sirenave dhe hidhnin bukë e vaj për shpirtin e tij në det. Këtë zakon e vijojnë dhe disa nga banorët e Dukatit, në zonën e Ravenës, ku kanë bagëtitë që jetojnë atje. Çdo mëngjes gushti hedhin bukë e vaj në det për shpirt të Haxhi Alisë. Kjo është shpella më e madhe e bregdetit shqiptare cila ka një lartësi me hyrje mbi 60 metra mbi nivelin e detit dhe sipas historianëve kjo është edhe shpella që emrin e vjetër e ka dhe Shpella Iliriane. Shpella iliriane e përdorur nga Haxhi Aliu është një dëshmitare interesante e historisë. Duke u futur në brendësi të shfaqet një liqen në forme eliptike me aksin e madh të drejtuar nga hyrja. Salla ka një shtrirje në gjatësi prej 60 m e orientuar sipas Veriperëndimi-Juglindja dhe një gjerësi nga baza (mbi nivelin e detit) rreth 40 m në pikën më të gjerë. Në tërësi shpella është e gjatë rreth 100 m. Thellësia e liqenit të brendshëm arrin 10,4 m drejt anës verilindore të fundit të shpellës. Në paretet shkëmbore të sallës përballë hyrjes paraqiten stalaktite të pjerrta me origjinë të mundshme organogjene ose të përzier. Në hyrjen e saj janë gjetur fragmente amforash antike të shekujve të parë të epokës sonë. Kjo shpellë vazhdimisht ka tërhequr vëmendjen e detarëve të huaj e shqiptare. Detari i guximshëm shqiptar Haxhi Aliu e ka përdorur atë si strehë mbrojtëse duke u përleshur me anijet e huaja grabitqare, të cilat tentonin të hynin në Gjirin e Vlorës apo të grabisnin piratisht bagëtitë e vendasve në Karaburun. Rreth viteve 1540-1545, është përdorur nga piratët francez për t’u mbrojtur .

The Years (EP). Vitet është një roman i vitit 1937 nga Virginia Woolf, i fundit që ajo botoi gjatë jetës së saj. Ajo gjurmon historinë e familjes Pargiter nga vitet 1880 deri në "ditën e sotme" të mesit të viteve 1930. ViTet Edhe pse shtrihet në pesëdhjetë vjet, romani nuk është epike në shtrirje, duke u fokusuar në detajet e vogla private të jetës së personazheve. Përveç të parës, çdo seksion zhvillohet në një ditë të vetme të vitit të tij titullar dhe çdo vit përcaktohet nga një moment i veçantë në ciklin e stinëve. Në fillim të çdo seksioni, dhe ndonjëherë si një tranzicion brenda seksioneve, Woolf përshkruan ndryshimin e motit në të gjithë Britaninë, duke parë si në Londër ashtu edhe në fshat, si në një pamje nga sytë e shpendëve përpara se të fokusohet te personazhet e saj. Megjithëse këto përshkrime lëvizin në të gjithë Anglinë në paragrafë të vetëm, Woolf vetëm rrallë dhe shkurt e zgjeron pikëpamjen e saj për botën jashtë Britanisë. Romani filloi në një leksion që Woolf i dha Londrës/Shoqërisë Kombëtare për Shërbimin e Grave më 21 janar 1931, një version i redaktuar i të cilit më vonë do të botohej si "Profesione për gratë".[1] Pasi botoi së fundmi A Room of One's Own, Woolf mendoi ta bënte këtë leksion bazën e një eseje të re të gjatë gjithë librit mbi gratë, këtë herë duke marrë një pamje më të gjerë të jetës së tyre ekonomike dhe sociale, në vend që të fokusohej tek gratë si artiste, si libri i parë kishte. Ndërsa po punonte për korrigjimin e provave të Valëve dhe fillimin e eseve për The Common Reader, Seria e dytë, ideja për këtë ese mori formë në një shënim në ditar për 16 shkurt 1932: "Dhe unë po dridhem dhe kruhet për të shkruar im --si quhet?--'Burrat janë të tillë?'--jo kjo është shumë qartë feministe: vazhdimi atëherë, sepse që kam mbledhur fuqi të mjaftueshme për të hedhur në erë St Pauls. Është për të pasur 4 fotografi” (shkrimi i madh dhe shenjat e pikësimit si në dorëshkrim).[2] Referenca për "4 fotografi" në këtë hyrje të ditarit tregon lidhjen e hershme midis Vitet dhe Tre Guinea, të cilat, në të vërtetë, do të përfshinin fotografi.[3] Më 11 tetor 1932, ajo e titulloi dorëshkrimin "THE PARGITERS: Një ese e bazuar në një letër të lexuar në Londër/Shoqërinë Kombëtare për Shërbimin e Grave" (shkronja e madhe si në dorëshkrim).[4][5] Gjatë kësaj kohe, asaj i lindi ideja e përzierjes së esesë me trillimin dhe në një shënim ditar të 2 nëntorit 1932, ajo krijoi idenë e një "novele-eseje" në të cilën çdo ese do të pasohej nga një pasazh romanistik i paraqitur si fragmente nga një roman më i gjatë imagjinar, i cili do të jepte shembull idetë e eksploruara në ese.[6] Woolf filloi të mbledhë materiale rreth edukimit dhe jetës së grave që në dekadat e mëvonshme të shekullit të 19-të, të cilat ajo i kopjoi në fletoret e saj të leximit ose i ngjiti në libra me shënime, duke shpresuar t'i përfshinte ato në pjesët e eseve të The Pargiters (ato do të përdoreshin përfundimisht për Tre Guinea).[7] Midis tetorit dhe dhjetorit 1932, Woolf shkroi gjashtë ese dhe "ekstraktet" e tyre fiktive shoqëruese për The Pargiters. Megjithatë, në shkurt të vitit 1933, ajo hoqi dorë nga kuadri teorik i "novelës-esesë" të saj dhe filloi ta ripunonte librin vetëm si një tregim imagjinar, megjithëse Anna Snaith argumentoi në hyrjen e saj në botimin e romanit në Kembrixh se "Vendimi i saj për të prerë esetë nuk ishin një refuzim i bazës së projektit në jo-fiction, por pohim i tij në qendër të projektit dhe në shkrimin e saj në përgjithësi."[8] Disa nga materialet konceptuale të paraqitura në The Pargiters përfundimisht u futën në letrën e saj ese jo-fiction, Three Guineas (1938). Në vitin 1977, një transkriptim i draftit origjinal të gjashtë eseve dhe ekstrakteve, së bashku me leksionin që i frymëzoi për herë të parë, u redaktua nga Mitchell Leaska dhe u botua me titullin The Pargiters. "Ishte një pranverë e pasigurt." Koloneli Abel Pargiter viziton zonjën e tij Mira në një periferi të zymtë, më pas kthehet në shtëpi tek fëmijët e tij dhe gruaja e tij invalid Rose. Vajza e tij e madhe, Eleanor, është më e mira në të njëzetat e hershme, dhe Milly dhe Delia janë në adoleshencë. Morris, vëllai më i madh, tashmë është një avokat praktikant. Delia ndihet e bllokuar nga sëmundja e nënës së saj dhe mezi pret vdekjen e saj. Rose dhjetë vjeçare grindet me Martinin dymbëdhjetë vjeçar dhe shkon fshehurazi e vetme në një dyqan lodrash aty pranë. Në rrugën e kthimit ajo frikësohet nga një burrë që ekspozohet. Ndërsa familja përgatitet për shtrat, duket zonja Pargiter Pergatiti:Liliana Pere.

Menu Libra Tekste Për Fëmijë English Books Oferta Dhurata & Aksesorë Antikuar Bukinist > Virginia Woolf Virginia Woolf Autorja angleze Virginia Woolf është ishte shkrimtare klasike moderniste, pioniere e teksteve artistike feministe dhe gazetare e njohur. Virginia Woolf mbetet një nga autoret më me ndikim në letërsi edhe përgjatë shekullit të XXI Virginia Woolf lindi më 25 janar 1882 në një familje të pasur angelze, ku prindërit e saj ishin njerëz të mendimit. Babai i saj ishte një historian i njohur ndërsa nëna, e cila kishte lindur në Indi, ishte piktore. Gjithashtu, ajo ishte edhe infermiere dhe ka shkruar disa libra për profesionin e saj. Çifti kishte tetë fëmijë dhe jetonin në Kensington, në Britaninë e Madhe. Që kur ishte e vogël nisi të shkruajë prozat e para të saj. Që në moshë të vogël i kalonte verat në Shën Ives, një qytet bregdetar në jugperëndim të Anglisë, vend i cili pati ndikim në veprën e mëvonshme të saj, sidomos te “To the Lighthouse” (1927). Fillesat i pati me gazetën lokale të Hyde Park Gate News, duke botuar anekdotat humoristike të familjes së saj. Por ajo kaloi një traumë për shkak të abuzimit nga vëllezërit i saj nga njëra anë e trungut të familjes. Në moshën 13-vjeçare i vdes e ëma, duke i shkaktuar një traumë të vërtetë e cila pasohet edhe me humbjen e të motrës, Stella. Por, Virgjinia vijon të studiojë gjuhët gjermane, greke dhe latine në departamentin e Ladies të Kolegjin Mbretëror të Londrës. Në vitin 1904 vdes edhe i ati për shkak të sëmundjes së kancerit në stomak duke krijuar pështjellime të forta emocionale. Në vitin 1905 nis aktivitetin e saj letrar si shkrimtare profesioniste te The Times Literary Supplement. Disa vite para se të martohej me bashkëshortin e saj, Leonard, shkroi novelën e parë, Melymbrosia. Nëntë vjet më pas botoi “The voyage out” (1915). Në këtë libër bëri eksperimente duke përdorur mjete letrare, përfshirë edhe perspektiva të pazakonta narrative, gjendjen e ëndrrës dhe prozën e lirë asociative. Ajo nisi të botojë te Hogarth House, në të njëjtin vend ku botonte Frojti, Mansfiel dhe Tomas Eliot. Pas Luftës së Parë Botërore Virginia Woolf botoi Night and Day (1919), dhe dy vjet më pas “Jacob’s room” (1921). Në këtë periudhë Virgjinia u njoh me gruan e një diplomati anglez, Vita Nicolson, me të cilën nis të zhvillojë një miqësi romantike. Ato mbetën mikesha deri në vdekjen e Virgjina Vulfit. Në vitin 1925 botohet “Mrs Dalloway”, novela e katërt e cila sjell çështjet feministe, sëmundjet mendore dhe homoseksualitetin në Anglinë e pas Luftës së Parë Botërore. Ky roman u ekranizua në vitin 1997 si film. Novela tjetër “Lighthouse” ishte një tjetër vepër e suksesshme e saj, dhe konsiderohet si revolucionare për rrjedhën e vetëdijshme të rrëfimit të historisë. Vulfi ndërtoi një muze letrar në Sackville – West i frymëzuar nga novela Orlando. Në vitin 1929 kjo autore botoi “A room of ones oën, një ese feministe e bazuar në leksionet që ajo kishte dhënë në një kolegj femrash në të cilin solli rolin e femrës në letërsi. “Një femër duhet të ketë para dhe një dhomë të sajën nëse ajo do të shkruajë”. Me veprën “The waves” (1931) Virginia Woolf theu të gjithë kufijtë narrativë në të cilën sjell një poemë përmes zërave të gjashtë personave të ndryshme. Kjo autore publikoi novelën e fundit “The Years” (1937), ku rrëfen historinë e familjes përgjatë një brezi. Më vonë botoi edhe “Three Guineas” një libër me ese duke e vazhduar me temat feministe në veprën “A room of one’s Oën” ku adresohen çështje të fashizmit dhe të luftës. Gjatë gjithë jetës së saj, Vulf foli rregullisht në kolegje dhe universtite, shkroi letra dramatike, bëri ese, dhe publikoi disa tregime. Ajo e shpalosi veten e saj si një intelektuale, inovative, një shkrimtare me ndikim dhe ishte ndër feministet e para. Pavarësisht suksesit të veprës së saj, ajo vuante vazhdimisht nga shpërthime të depresionit dhe drama. Bashkëshorti i saj e mbështeti për shumë kohë. Por në pamundësi për të përballuar depresionin dhe traumat e jetës ajo i dha fund jetës më 28 mars 1941 duke u mbytur në lumin Ouse më 28 mars 1941. Autoritetet e gjetën trupin e saj tre javë më vonë. Virginia Woolf ishte më shumë se thjesht një shkrimtare grash Ajo ishte një vëzhguese e madhe e jetës së përditshme. Danny Heitman Virginia Woolf, ajo dashnore e madhe e gjuhës, me siguri do të argëtohej të dinte se, rreth shtatë dekada pas vdekjes së saj, ajo qëndron më gjallërisht në kulturën popullore si një lojë fjalësh - brenda titullit të dramës së njohur të Edward Albee, Kush ka frikë nga Virginia Woolf? Në shfaqjen e Albee, një profesor i trazuar kolegji dhe gruaja e tij po aq e dhimbshme tallen me njëri-tjetrin duke kënduar "Kush ka frikë nga ujku i madh, i keq?", duke zëvendësuar emrin e shkrimtarit ikonik britanik me atë të zuzarit të përrallave. Referenca Woolf duket se nuk ka kuptim më të madh, por, ndoshta pa dashje, ajo i jep një notë autenticiteti mjedisit të kampusit të shfaqjes. Romanet eksperimentale të Woolf diskutohen shumë brenda akademisë dhe feminizmi i saj pionier i ka dhënë asaj një vend të veçantë në programet e studimeve të grave në të gjithë vendin. Është një reputacion që rrezikon ta hedhë Woolf-in si një “shkrimtare femrash” dhe, si një subjekt i shpeshtë i teorisë letrare, autor i librave që duhen studiuar dhe jo për t'u shijuar. Por, në prozën e saj, Woolf është një nga kënaqësitë më të mëdha të letërsisë moderne dhe tërheqja e saj tejkalon gjininë. Thjesht pyesni Michael Cunningham, autorin e The Hours , romani popullor dhe i vlerësuar nga kritika, i frymëzuar nga vepra klasike fiktive e Woolf, znj. Dalloway . “E lexova zonjën Dalloway për herë të parë kur isha studente e dytë në shkollën e mesme,” u tha Cunningham lexuesve të gazetës Guardian në 2011. “Isha pak dembel, aspak një fëmijë që do të zgjidhte. përgatis një libër të tillë vetë (nuk ishte, ju siguroj, pjesë e kurrikulës në shkollën time të plogët në Los Anxhelos). E lexova në një përpjekje të dëshpëruar për t'i bërë përshtypje një vajze që po e lexonte në atë kohë. Shpresoja, për qëllime rreptësisht dashurore, të dukesha më i arsimuar se sa isha.” Cunningham nuk i kuptoi vërtet të gjitha temat e Dalloway kur e lexoi për herë të parë dhe, mjerisht, nuk e kuptoi vajzën që e kishte frymëzuar të merrte romanin e Woolf. Por ai ra në dashuri me stilin e Woolf. “Unë mund të shihja, edhe si një fëmijë i pamësuar dhe mjaft dembel, dendësinë, simetrinë dhe muskulaturën e fjalive të Woolf-it,” kujton Cunningham. “Mendova, wow, ajo po bënte me gjuhën diçka si ajo që bën Jimi Hendrix me një kitarë. Me këtë dua të thosha se ajo eci në një vijë midis kaosit dhe rendit, ajo u nda dhe pikërisht kur dukej se një fjali po shkonte në rastësi, ajo e ktheu atë dhe e bashkoi me melodinë.” Woolf’s example helped drive Cunningham to become a writer himself. His novel The Hours essentially retells Dalloway as a story within a story, alternating between a variation of Woolf’s original narrative and a fictional speculation on Woolf herself. Cunningham’s 1998 novel won the Pulitzer Prize for fiction, then was adapted into a 2002 film of the same name, starring Nicole Kidman as Woolf. “I feel certain she’d have disliked the book—she was a ferocious critic,” Cunningham said of Woolf, who died in 1941. “She’d probably have had reservations about the film as well, though I like to think that it would have pleased her to see herself played by a beautiful Hollywood movie star.” Kidman created a buzz for the movie by donning a false nose to mute her matinee-perfect face, evoking Woolf as a woman whom family friend Nigel Nicolson once described as “always beautiful but never pretty.” Woolf, a seminal figure in feminist thought, would probably not have been surprised that a big-screen treatment of her life would spark so much talk about how she looked rather than what she did. But she was also keenly intent on grounding her literary themes within the world of sensation and physicality, so maybe there’s some value, while considering her ideas, in also remembering what it was like to see and hear her. We know her best in profile. Many pictures of Woolf show her glancing off to the side, like the figure on a coin. The most notable exception is a 1939 photograph by Gisele Freund in which Woolf peers directly into the camera. Woolf hated the photograph—perhaps because, on some level, she knew how deftly Freund had captured her subject. “I loathe being hoisted about on top of a stick for anyone to stare at,” lamented Woolf, who complained that Freund had broken her promise not to circulate the picture. The most striking aspect of the photo is the intensity of Woolf’s gaze. In both her conversation and her writing, Woolf had a genius for not only looking at a subject, but looking through it, teasing out inferences and implications at multiple levels. It’s perhaps why the sea figures so prominently in her fiction, as a metaphor for a world in which the bright currents we see at the surface of reality reveal, upon closer inspection, a depth that goes downward for miles. Take, for example, Woolf’s widely anthologized essay, “The Death of the Moth,” in which she notices a moth’s last moments of life, then records the experience as a window into the fragility of all existence. “The insignificant little creature now knew death,” Woolf reports. As I looked at the dead moth, this minute wayside triumph of so great a force over so mean an antagonist filled me with wonder. . . . The moth having righted himself now lay most decently and uncomplainingly composed. Oh yes, he seemed to say, death is stronger than I am. Woolf takes an equally miniaturist tack in “The Mark on the Wall,” a sketch in which the narrator studies a mark on the wall ultimately revealed as a snail. Although the premise sounds militantly boring—the literary equivalent of watching paint dry—the mark on the wall works as a locus of concentration, like a hypnotist’s watch, allowing the narrator to consider everything from Shakespeare to World War I. In its subtle tracking of how the mind free-associates and its ample use of interior monolog, the sketch serves as a keynote of sorts for the modernist literary movement that Woolf worked so tirelessly to advance. Woolf’s penetrating sensibility took some getting used to, since she expected those around her to look at the world just as unblinkingly. She didn’t seem to have much patience for small talk. Renowned scholar Hermione Lee wrote an exhaustive 1997 biography of Woolf, yet confesses some anxiety about the prospect, were it possible, of greeting Woolf in person. “I think I would have been afraid of meeting her,” Lee wrote. “I am afraid of not being intelligent enough for her.” Nicolson, the son of Woolf’s close friend and onetime lover, Vita Sackville-West, had fond memories of hunting butterflies with Woolf when he was a boy—an outing that allowed Woolf to indulge a pastime she’d enjoyed in childhood. “Virginia could tolerate children for short periods, but fled from babies,” he recalled. Nicolson also remembered Woolf’s distaste for bland generalities, even when uttered by youngsters. She once asked the young Nicolson for a detailed report on his morning, including the quality of the sun that had awakened him, and whether he had first put on his right or left sock while dressing. “It was a lesson in observation, but it was also a hint,” he wrote many years later. “‘Unless you catch ideas on the wing and nail them down, you will soon cease to have any.’ It was advice that I was to remember all my life.” Thanks to a commentary Woolf did for the BBC, we don’t have to guess what she sounded like. In the 1937 recording, widely available online, Woolf reflects on how the English language pollinates and blooms into new forms. “Royal words mate with commoners,” she tells listeners in a subversive reference to the recent abdication of King Edward VIII, who had forfeited his throne to marry American Wallis Simpson. Woolf’s voice is plummy and patrician, like an English version of Eleanor Roosevelt. Not surprising, perhaps, given Woolf’s origin in one of England’s most prominent families. She was born Adeline Virginia Stephen on January 25, 1882, the daughter of Sir Leslie Stephen, a celebrated essayist, editor, and public intellectual, and Julia Prinsep Duckworth Stephen. Julia was, according to Woolf biographer Panthea Reid, “revered for her beauty and wit, her self-sacrifice in nursing the ill, and her bravery in facing early widowhood.” Here’s how Woolf scholar Mark Hussey describes the blended household of Virginia’s childhood: Her parents, Leslie and Julia Stephen, both previously widowed, began their marriage in 1878 with four young children: Laura (1870–1945), the daughter of Leslie Stephen and his first wife, Harriet Thackery (1840–1875); and George (1868–1934), Gerald (1870–1937), and Stella Duckworth (1869–1897), the children of Julia Prinsep (1846–1895) and Herbert Duckworth (1833–1870). Together, Leslie and Julia had four more children: Virginia, Vanessa (1879–1961), and brothers Thoby (1880–1906) and Adrian (1883–1948). They all lived at 22 Hyde Park Gate in London. Although Virginia’s brothers and half-brothers got university educations, Woolf was taught mostly at home—a slight that informed her thinking about how society treated women. Woolf’s family background, though, brought her within the highest circles of British cultural life. “Woolf’s parents knew many of the intellectual luminaries of the late Victorian era well,” Hussey notes, “counting among their close friends novelists such as George Meredith, Thomas Hardy, and Henry James. Woolf’s great-aunt Julia Margaret Cameron was a pioneering photographer who made portraits of the poets Alfred Tennyson and Robert Browning, of the naturalist Charles Darwin, and of the philosopher and historian Thomas Carlyle, among many others.” Woolf also had free range over her father’s mammoth library and made the most of it. Reading was her passion—and an act, like any passion, to be engaged actively, not sampled passively. In an essay about her father, Woolf recalled his habit of reciting poetry as he walked or climbed the stairs, and the lesson she took from it seems inescapable. Early on, she learned to pair literature with vitality and movement, and that sensibility runs throughout her lively critical essays, gathered in numerous volumes, including her seminal 1925 collection, The Common Reader. The title takes its cue from Woolf’s appeal to the kind of reader who, like her, was essentially self-educated rather than a professional scholar. In a 1931 essay, “The Love of Reading,” Woolf describes what it’s like to encounter a literary masterpiece: The great writers thus often require us to make heroic efforts in order to read them rightly. They bend us and break us. To go from Defoe to Jane Austen, from Hardy to Peacock, from Trollope to Meredith, from Richardson to Rudyard Kipling is to be wrenched and distorted, to be thrown violently this way and that. As Woolf saw it, reading was a mythic act, not simply a cozy fireside pastime. John Sparrow, reviewing Woolf’s work in the Spectator, connected her view of reading with her broader literary life: “She writes vividly because she reads vividly.” The Stephen family’s summers in coastal Cornwall also shaped Woolf indelibly, exposing her to the ocean as a source of literary inspiration—and creating memories she would fictionalize for her acclaimed novel, To the Lighthouse. Darker experiences shadowed Woolf’s youth. In writings not widely known until after her death, she described being sexually abused by her older stepbrothers, George and Gerald Duckworth. Scholars have often discussed how this trauma might have complicated her mental health, which challenged her through much of her life. She had periodic nervous breakdowns, and depression ultimately claimed her life. “Virginia was a manic-depressive, but at that time the illness had not yet been identified and so could not be treated,” notes biographer Reid. “For her, a normal mood of excitement or depression would become inexplicably magnified so that she could no longer find her sane, balanced self.” The writing desk became her refuge. “The only way I keep afloat is by working,” Woolf confessed. “Directly I stop working I feel that I am sinking down, down.” Woolf’s mother died in 1895, and her father died in 1904. After her father’s death, Virginia and the other Stephen siblings, now grown, moved to London’s Bloomsbury neighborhood. “It was a district of London,” noted Nicolson, “that in spite of the elegance of its Georgian squares was considered . . . to be faintly decadent, the resort of raffish divorcées and indolent students, loose in its morals and behavior.” Bloomsbury’s bohemian sensibility suited Woolf, who joined with other intellectuals in her newfound community to form the Bloomsbury Group, an informal social circle that included Woolf’s sister Vanessa, an artist; Vanessa’s husband, the art critic Clive Bell; artist Roger Fry; economist John Maynard Keynes; and writers Lytton Strachey and E. M. Forster. Through Bloomsbury, Virginia also met writer Leonard Woolf, and they married in 1912. The Bloomsbury Group had no clear philosophy, although its members shared an enthusiasm for leftish politics and a general willingness to experiment with new kinds of visual and literary art. The Voyage Out, Woolf’s debut novel published in 1915, follows a fairly conventional form, but its plot—a female protagonist exploring her inner life through an epic voyage—suggested that what women saw and felt and heard and experienced was worthy of fiction, independent of their connection to men. In a series of lectures published in 1929 as A Room of One’s Own, Woolf pointed to the special challenges that women faced in finding the basic necessities for writing—a small income and a quiet place to think. A Room of One’s Own is a formative feminist document, but critic Robert Kanigel argues that men are cheating themselves if they don’t embrace the book, too. “Woolf’s is not a Spartan, clippity-clop style such as the one Ernest Hemingway was perfecting in Paris at about the same time,” Kanigel observes. “This is leisurely, ruminative, with long paragraphs that march up and down the page, long trains of thought, and rich digressions almost hypnotic in their effect. And once trapped within the sweet, sticky filament of her web of words, one is left with no wish whatever to be set free.” During the Woolfs’ marriage, Virginia had flirtations with women and an affair with Sackville-West, a fellow author in her social circle. Even so, Leonard and Virginia remained close, buying a small printing press and starting a publishing house, Hogarth Press, in 1917. Leonard thought it might be a soothing diversion for Virginia—perhaps the first and only case of anyone entering book publishing to advance their sanity. If Virginia Woolf had never published a single word of her own, her role in Hogarth would have secured her a place in literary history. Thanks to the Woolfs’ tiny press, the world got its first look at the early work of Katherine Mansfield, T. S. Eliot, and Forster. The press also published Virginia’s work, of course, including novels of increasingly daring scope. In To the Lighthouse, a family summers along the coast, the lighthouse on the horizon suggesting an assuringly fixed universe. But, as the novel unfolds over a decade, we see the subtle working of time and how it shapes the perceptions of various characters. A young Eudora Welty picked up To the Lighthouse and found her own world changed. “Blessed with luck and innocence, I fell upon the novel that once and forever opened the door of imaginative fiction for me, and read it cold, in all its wonder and magnitude,” Welty recalled. The Woolfs divided their time between London, a city that Virginia loved and often wrote about, and Monk’s House, a modest country home in Sussex the couple was able to buy as Virginia’s career bloomed. Even as she welcomed literary experiment, Woolf grew wistful about the future of the traditional letter, which she saw being eclipsed by the speed of news-gathering and the telephone. Almost as if to disprove her own point, Woolf wrote as many as six letters a day. “Virginia Woolf was a compulsive letter writer,” said English critic V. S. Pritchett. “She did not much care for the solitude she needed but lived for news, gossip, and the expectancy of talk.” Her letters, published in several volumes, shimmer with brilliant detail. In a letter written during World War II, for example, Woolf interrupts her message to Benedict Nicolson to go outside and watch the German bombers flying over her house. “The raiders began emitting long trails of smoke,” she reports. “I wondered if a bomb was going to fall on top of me. . . . Then I dipped into your letter again.” The war proved too much for her. Distraught by its destruction, sensing another nervous breakdown, and worried about the burden it would impose on Leonard, Virginia stuffed her pockets with stones and drowned herself in the River Ouse near Monk’s House on March 28, 1941. But Cunningham says it would be a mistake to define Woolf by her death. “She did, of course, have her darker interludes,” he concedes. “But when not sunk in her periodic depressions, [she] was the person one most hoped would come to the party; the one who could speak amusingly on just about any subject; the one who glittered and charmed; who was interested in what other people had to say (though not, I admit, always encouraging about their opinions); who loved the idea of the future and all the wonders it might bring.” Her influence on subsequent generations of writers has been deep. You can see flashes of her vivid sensitivity in the work of Annie Dillard, a bit of her wry critical eye in the recent essays of Rebecca Solnit. Novelist and essayist Daphne Merkin says that despite her edges, Woolf should be remembered as “luminous and tender and generous, the person you would most like to see coming down the path.” Woolf’s legacy marks Merkin’s work, too, although there’s never been anyone else quite like Virginia Woolf. “The world of the arts was her native territory; she ranged freely under her own sky, speaking her mother tongue fearlessly,” novelist Katherine Anne Porter said of Woolf. “She was at home in that place as much as anyone ever was.” About the author Danny Heitman is the editor of Phi Kappa Phi’s Forum magazine and a columnist for the Advocate newspaper in Louisiana. He writes frequently about arts and culture for national publications, including the Wall Street Journal and the Christian Science Monitor. Funding information NEH ka financuar shumë projekte në lidhje me Virginia Woolf, duke përfshirë katër bursa të veçanta kërkimore që nga viti 1995 dhe tre seminare edukimi për mësuesit e shkollave mbi romanet kryesore të Woolf. Në vitin 2010, Universiteti Loyola në Çikago, Illinois, mori 175,000 dollarë për të mbështetur WoolfOnline , i cili dokumenton historinë biografike, tekstuale dhe të botimit të To the Lighthouse. Robert Riggs "4 korrik në Coney Island" Artikulli shfaqet në HUMANITETET maj/qershor 2015 Vëllimi 36 Çështja 3 ABONIM PËR REVISTA HUMANITE EDICION SHTYPURShfleto të gjitha çështjet Regjistrohu për buletinin e revistës HUMANITIES Eksploroni artikuj të tjerë Foto bardh e zi e Sontagut, e shtrirë me duart poshtë kokës Susan Sontag, eseiste dhe shumë të tjera Një film i ri mbi Susan Sontag jep një vështrim intim mbi pasionet e saj. Emily St. John Mandel Një peshk koi argjendi që del nga uji, nën një qiell nate me yje në formë rruzullore Amy Lowell Përsëri Një Brahmin i Bostonit, një poete, një grua e dashuruar, ajo ishte e gjithë kjo dhe më shumë. Carl Rollyson afër syrit kafe të një gruaje, i përshtatur nga një vetull e hollë e errët dhe lëkurë e zbehtë Miss Misterioze Austen Dyqind vjet më parë, Krenaria dhe Paragjykimi u botua në mënyrë anonime.

Shprehim hidhërimin e thellë për ndarjen nga jeta të Kryepeshkopit të Tiranës, Durrësit dhe Gjithë Shqipërisë, Fortlumturisë së Tij, Anastas Janullatos, udhëheqësit të shquar shpirtëror që për dekada i shërbeu me devotshmëri besimit ortodoks, promovimit të paqes dhe harmonisë ndërfetare dhe ndërnjerëzore, duke u bërë shembulli i gjallë i përçimit "nga zemra në zemër i dritës së shpresës". Kryepeshkopi Anastas luajti një rol vendimtar në ringritjen e Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë pas një periudhe të vështirë, duke përkushtuar jetën e tij forcimit të besimit dhe edukimit shpirtëror. Përmes vizionit dhe përulësisë së tij, ai mbeti një simbol shprese dhe një udhërrëfyes për bashkëjetesën paqësore dhe një botë më të mirë. Jo vetëm një misionar shpirtëror, Kryepeshkopi Anastas ishte gjithashtu një kontributor i zhvillimit të Shqipërisë dhe sidomos një promotor i palodhur në ndërtimin e urave të mirëkuptimit dhe bashkëpunimit midis Shqipërisë dhe Greqisë, duke dëshmuar gjithnjë frymën e Tij të lartë shpirtërore dhe përkushtimin ndaj vlerave të dashurisë, bashkëjetesës dhe solidaritetit njerëzor. Në këtë moment zie, shprehim ngushëllimet tona më të sinqerta për Kishën Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë, besimtarët ortodoksë dhe të gjithë ata që e vlerësuan trashëgiminë e tij të vyer shpirtërore dhe humanitare. Qoftë i përjetshëm kujtimi i Tij në jetë të jetëve! 🕊️ JETËSHKRIMI Kryepiskopi i ndjerë i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë (1992-2025) Anastas Janullatos, ishte Profesor Emeritus i Universitetit Kombëtar Kapodistrian të Athinës (1991-2024) dhe Anëtar Nderi i Akademisë së Athinës (2005-2024). Doktor Nderi i Teologjisë dhe i Filozofisë nga 19 universitete, fakultete ose degë universitare (në Greqi, SHBA, Qipro, Rumani, Gjeorgji, Shqipëri, Itali). Anëtar Nderi i Senatit të Akademisë Evropiane të Shkencave dhe Arteve (Austri 2019-2024). President Nderi i "Konferencës Botërore të Feve për Paqen" (2006-2024). Profesor Nderi i Departamentit të Administrimit të Biznesit të Universitetit të Atikës Perëndimore (2020-2024). Lindi më 4 nëntor të vitit 1929, në Pire. Ka qenë student i shkëlqyer dhe doktor i Fakultetit Teologjik të Universitetit të Athinës. Studioi Historinë e Feve, Misionarizëm dhe Etnologji në Universitetet e Hamburgut dhe Marburgut në Gjermani si bursist pasuniversitar i Institutit Alexander von Humboldt. Fliste anglisht, frëngjisht, gjermanisht; lexonte në latinisht, italisht, spanjisht, shqip. Profesor i Historisë së Feve në Universitetin e Athinës (1972-91), Dekan i Fakultetit Teologjik (1982-86) dhe Anëtar Korrespondent i Akademisë së Athinës (1993-2005). Studioi fetë e ndryshme në vendet ku ato lulëzuan. Studioi besimin afrikan me mision kërkimor në Ugandë në 1967 dhe me udhëtime në Nigeri (1973), Kamerun (1977), Ganë (1983), Kenia, Tanzani (1964, 1967, 1981-1990). Vizitoi disa herë Indinë (1973-1974, 1979, 1988). Udhëtoi në vendet budiste: Tajlandë (1972-1973, 1977, 1979), Cejlon, Sri Lanka (1974), Mianmar (1979), Kore (1973, 1977, 1981), Japoni (1973,1981), Kinë (1979-1980, 1986). Studioi Taoizmin dhe Konfucianizmin në Singapor, Taipei, Hong Kong (1973,1980) dhe Kinë (1986), si dhe Islamin me udhëtime në Liban, Siri, Jordani, Egjipt, Turqi, Pakistan, Afrikën Perëndimore (1961-1975), Iran (1974) dhe qëndrimin në Shqipëri (1991-2024). Është autor i 24 librave (kërkime në fushën e feve, ese misionare etj.) dhe mbi 240 studimeve dhe artikujve teologjikë dhe fetarë. Veprat e tij janë përkthyer në 17 gjuhë. U hirotonis dhjak (1960), prift (1964) dhe Episkop i Andrusës (1972) për pozicionin e Drejtorit të Përgjithshëm të "Shërbimit Apostolik të Kishës së Greqisë" (1972-1991). Luajti rol parësor në ringjalljen bashkëkohore të Misionarizmit Orthodhoks të Jashtëm. Si Kryepiskop mëkëmbës i Mitropolisë së Irinupolit (Kenia, Tanzani, Ugandë), gjatë periudhës 1981-1990, zhvilloi veprimtari të gjerë misionare dhe sociale. U njoh si "Bamirës i Madh i Patriarkanës së Aleksandrisë" (2009). Si Kryepiskop i Shqipërisë (1992-2024), arriti, pavarësisht vështirësive të mëdha, të rindërtonte nga gërmadhat Kishën Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë që ishte shpërbërë për 23 vjet, duke zhvilluar veprimtari të shumanshme në fushat e shëndetësisë, arsimit, përkujdesjes sociale, zhvillimit rural, mjedisit dhe kulturës. Njëkohësisht u përpoq për zbutjen e kundërshtive në Ballkan. Në vitin 2000, pas propozimit të tridhjetë e tre (33) Anëtarëve të Rregullt të Akademisë së Athinës dhe shumë personaliteteve nga Shqipëria, ishte kandidat për Çmimin Nobel për Paqen. Ka shërbyer në pozicione të shquara në organizma ndërkombëtarë, si anëtar i komitetit teologjik "Dialogu me njerëz të Besimeve dhe Ideologjive të tjera" (1975-1983). President i Komitetit për Misionarizmin dhe Ungjillëzimin Botëror (1984-91). Anëtar i Këshillit Evropian të Udhëheqësve Fetarë (2001-2012). Zëvendëspresident i Asamblesë së Kishave Evropiane (2003-09). President i Këshillit Botëror të Kishave (2006-2013). Ka qenë nderuar me (30) çmime dhe dekorata - vlerësime nga vende dhe Kisha Orthodhokse të ndryshme, ndër të cilat Kryqin e Madh të Urdhrit të Nderit të Republikës së Greqisë (1997), çmimin Athenagoras për të Drejtat e Njeriut (Nju Jork 2001), çmimin "për veprimtari të shquar për unitetin e Kombeve Orthodhokse" (Moskë 2006), dekoratën më të lartë të Republikës së Shqipërisë "Gjergj Kastrioti - Skënderbeu". Çmimin Klaus Hemmerle (Gjermani 2020). Kontributi i tij në shkencën e Historisë së Feve, dëshminë e krishterë bashkëkohore, afrimin ndërkrishterë, dialogun ndërfetar dhe bashkekzistencën paqësore të popujve dhe feve është njohur ndërkombëtarisht.

Ben Affleck po bën rikthimin e tij të madh në ekranin e madh për herë të parë që nga ndarja e tij dhe divorci përfundimtar nga tani ish-gruaja Jennifer Lopez. Ben, 52 vjeç dhe Jennifer, 55 vjeç, filluan të merren me raportet e ndara në fillim të vitit 2024, edhe pse herë pas here u ribashkuan publikisht për hir të mbledhjeve familjare. Në gusht, në dy vjetorin e ceremonisë së tyre romantike të martesës në Atlanta, Jennifer më në fund kërkoi divorcin nga aktori dhe filmbërësi. Divorci i tyre u përfundua më parë këtë muaj. Që atëherë, ndërsa janë parë së bashku me familjen, ata kanë mbajtur një distancë të përzemërt, me aktoren që luan në Unstoppable, një biopik sportiv i prodhuar nga kompania prodhuese e Ben dhe Matt Damon, Artists Equity. Projekti i ardhshëm Artists Equity do të shfaqë Ben përsëri në ekranin e madh, vazhdimi i The Accountant të vitit 2016. Jon Bernthal, J.K. Simmons dhe Cynthia-Addai Robinson do të jenë gjithashtu duke reprezaluar rolet e tyre nga origjinali. Një trailer i parë për The Accountant 2 është publikuar, dhe filmi është shtuar zyrtarisht në listën e premierave në South by Southwest këtë mars, vendosur për një dalje më 8 mars. Ai do të dalë në kinema më 25 prill. Cynthia Addai-Robinson dhe Anna Kendrick luajtën së bashku me Ben në origjinalin e vitit 2016 Babai i tre fëmijëve është larguar nga shfaqjet publike në muajt e fundit, duke qenë i fundit në nëntor, kur ai dhe ish-gruaja Jennifer Garner dolën vullnetarë së bashku me Misionet e Mesnatës mbi Ditën e Falenderimeve, duke u shërbyer vakte atyre që ishin në nevojë. Ndërsa exes nuk kanë folur drejtpërdrejt për ndjenjat e tyre mbi njëri-tjetrin që nga ndarja, ata kanë vazhduar të tregojnë vlerësimin e tyre si profesionistë. Ben dhe Matt u pyetën për Unstoppable, ku luajnë edhe Jharrel Jerome dhe Bobby Cannavale, dhe i pari ishte plot lëvdata për kthesën e ish-gruas së tij në film, në të cilin ajo luan Judy Robles. Filmi është paraqitja e parë në ekran e aktorit që nga divorci i tij me JLo "I pandalshëm është një film shumë i ndryshëm nga [Gjëra të vogla si këto], por është i rrënjosur në mënyrë të ngjashme në pasionin e artistëve me të vërtetë të talentuar," u përgjigj Beni. Ai e quajti në mënyrë specifike Jennifer "spektakolare" në rol, duke luajtur nënën e Anthony Robles, një mundës dhe kampion NCAA lindur me vetëm një këmbë. Filmi bazohet në kujtimet e vitit 2012 me të njëjtin emër. Jennifer Lopez© Getty Images Jennifer bëri rikthimin e saj në ekran me "I pandalshëm". "Është një tjetër për të cilën jemi me të vërtetë, me të vërtetë krenarë," vazhdoi Beni. "Dhe nëse ka ndonjë lloj çelësi se çfarë suksesi kemi pasur deri tani... Ne besuam në njerëzit e duhur. Dhe i pandalshëm është një shembull tjetër." Ndërsa ishte në Festivalin Ndërkombëtar të Filmit në Toronto, ku u shfaq premiera e filmit, JLo u tha njerëzve se dinamika jofunksionale familjare me të cilën personazhet merreshin në film ndonjëherë e bënte të vështirë për të, ndërsa ajo pa zhurmë kalonte me një ndarje të sajën. Ylli ishte i zënë duke filmuar "Llogaritari 2" në Kaliforni kur kishte të bënte me raportet e ndara "Kam luftuar disa herë në sheshxhirim," i tha ajo botimit. "Unë isha si, 'Ugh, shumë afër.'"

Ernest Koliqi Ernest Koliqi ishte poet, shkrimtar, dramaturg, dijetar dhe përkthyes i njohur shqiptar. I lindur në Shkodër, ku gjithashtu aty mori edhe mësimet e para, ai u transferua në Itali për të studiuar në Brescia dhe më pas në Universitetin e Padovës. Ka shkruar veprat "Tregtar flamujsh", "Hija e maleve", "Pasqyrat e Narcizit", studime letrare dhe shume perkthime, kryesisht nga letersia italiane Ernest Koliqi ishte poet, shkrimtar, dramaturg, dijetar dhe përkthyes i njohur shqiptar. I lindur në Shkodër, ku gjithashtu aty mori edhe mësimet e para, ai u transferua në Itali për të studiuar në Brescia dhe më pas në Universitetin e Padovës. Ai filloi të shkruante nën pseudonime, si Hilushi, Hilush Vilza dhe Borizani. Në vitet 1920 dhe 1930 Koliqi ishte themeluesi i revistave kryesore në Shqipëri, si revista "Illyria", "Ora e Maleve", "Shkendija" dhe revista të tjera si Shejzat në Itali. Ai gjithashtu ishte Ministër i Arsimit në kohën e Mbretërisë së Shqipërisë gjatë Luftës së Dytë Botërore, kur kontriboi në krijimin e bibliotekave publike në Shqipëri. Koliqi u përpoq të shkruante një histori të letërsisë shqiptare, pa ndonjë ndikim prej ideologjive politike apo faktorëve të tjerë. Si shkrimtar shumë nga veprat e tij letrare u ndaluan gjatë kohës së komunizimit për shkak të pikëpamjeve të tij politike liberale. Ai u bë krijues në prozë, dhe së bashku me Mitrush Kutelin konsiderohen themeluesit e prozës moderne shqiptare. Ai përktheu në shqip veprat e shkrimtarëve të mëdhenj italianë, si Dante Alighieri, Petrarka, Ludovico Ariosto, Torquato Tasso, Giuseppe Parini, Vincenzo Monti, Ugo Foscolo dhe Alessandro Manzoni. Ai u spikat në përkthimin e një antologjie të poezisë italiane në vitin 1963. Në librat e tij si Hija e Maleve (1929), Tregtar flamujsh (1935) dhe Pasqyrat e Narçizit (Pasqyrat e Narcis) (1936), Koliqi sjell një spiritualitet unik shqiptar në letërsi. Koliqi vdiq në Itali në vitin 1975. Lista e librave të autorit Nuk ka libra për këtë autor