Search Results

Lola Gjoka ishte një simfoni e gjallë, një pentagram mbi të cilin u shkruan tingujt e artit shqiptar. Lindur në Sevastopol si një filiz i rrallë në kopshtin e kulturës, ajo u rrit mes rrënjëve të thella të një familjeje që i dha muzikës jo vetëm shpirtin, por edhe historinë e saj. Si një ylber që shtrihet mes dy brigjeve të artit dhe traditës, ajo u kthye në Shqipëri për të ndezur skenat me talentin e saj të rrallë. Në auditorët e Athinës, ku çdo tingull ishte një fener i ndezur për të ardhmen, ajo formoi duart që më vonë do të përqafonin pianistët e ardhshëm të Shqipërisë. Çdo prekje mbi tastierë ishte s emocionet shndërroheshin në tinguj dhe tingujt në histori. Ajo nuk ishte thjesht një pianiste, por një rrëfimtare që i dha muzikës shqiptare një alfabet të ri. Si një Diell që ndriçon qiellin e Filarmonisë Shqiptare, Lola Gjoka punoi pa u lodhur për të sjellë në skenë vepra të mëdha, duke i dhënë muzikës shqiptare një frymëmarrje ndërkombëtare. Ajo qëndronte në piano si një statujë antike, ndërsa gishtërinjtë e saj krijonin epope tingujsh që magjepsnin zemrat e dëgjuesve. Bashkëpunimi me zëra legjendarë si Tefta Tashko-Koço e Marie Kraja ishte si një udhëtim në një mitologji të re shqiptare, ku çdo këngë e sjellë në jetë ishte një testament i shpirtit kombëtar. Vlerësimet e saj, nga “Artiste e Merituar” deri tek “Artiste e Popullit”, ishin si medalje të farkëtuara në pentagramin e kohës. Ajo nuk u ndal asnjëherë, duke përkthyer operat e para në shqip dhe duke përçuar pasurinë kulturore nga një brez në tjetrin. Ajoo la pas një trashëgimi që nuk do të vyshket kurrë. Në tingujt e saj, në duart që udhëhoqën breza muzikantësh, në pasionin që u bë frymëzim për të ardhmen, Lola Gjoka mbetet një testament i gjallë i artit shqiptar – një monument kulture. Lola Gjoka – Biografi e Detajuar Lindja dhe Familja Lola Gjoka lindi më 22 maj 1910 në Sevastopol të Rusisë, në një familje emigrantësh shqiptarë me origjinë nga Bulgareci i Korçës. Familja e saj ishte e lidhur ngushtë me kulturën dhe atdhetarinë, gjë që ndikoi në formimin e saj artistik dhe profesional. Arsimi Lola Gjoka kreu shkollën e përgjithshme në qytetin e lindjes, Sevastopol, ku studioi piano dhe vallëzim në klasën e profesoreshës Karallova. Pas rikthimit në Shqipëri në vitin 1932, ajo vazhdoi rrugëtimin e saj muzikor dhe përfundoi studimet e larta si pianiste koncertiste në Athinë, duke diplomuar me pikët më të larta. Karriera dhe Eksperienca Profesionale Në vitin 1932, sapo u kthye në Korçë, debutoi në koncertin e parë profesionist së bashku me Jorgjia Trujan, Thoma Bezhanin dhe Llambi Turtullin, në kinema "Mazhestik" të Korçës. Në vitet 1933-1934, ajo realizoi një sërë koncertesh si soliste dhe koncertmaestre, duke shoqëruar këngëtarë të mëdhenj shqiptarë si Tefta Tashko Koço, Kristaq Antoniu, Marie Kraja, Kristo Koço dhe Mihal Ciko. Në vitin 1933, u vlerësua me fletë nderi në një konkurs pianistik në Vjenë të Austrisë, ku u shqua për talentin e saj. Po atë vit, u emërua nga Hilë Mosi si mësuese e pianos dhe e valles në Institutin Femëror “Nëna Mbretëreshë” në Tiranë. Në vitin 1938, së bashku me Tefta Tashko Koçon, Jorgjie Trujën dhe Marie Krajën, përfaqësoi Shqipërinë në Panairin e Firences. Pas Luftës së Dytë Botërore, Lola Gjoka vazhdoi aktivitetin e saj muzikor në Shqipëri. Ajo ishte ndër të parat mësuese të pianos në shkollën e parë muzikore shqiptare, Liceun Artistik. Në vitin 1953, u emërua koncertmaestre e grupit lirik në Filarmoninë Shqiptare të sapokrijuar, duke ndihmuar në vënien në skenë të veprave të rëndësishme botërore. Me hapjen e Teatrit të Operës, luajti një rol kyç në ndërtimin e repertorit operistik të kohës. Në vitin 1962, pas hapjes së Konservatorit të Tiranës, u emërua pedagoge e pianos dhe koncertmaestre në klasat e specialitetit të kantos. Gjatë kësaj periudhe, ajo vazhdoi të merrte pjesë në aktivitete koncertore brenda dhe jashtë Shqipërisë, duke performuar në Rusi, Kinë, Hungari, Kubë dhe vende të tjera. Bashkëpunëtorët Kryesorë Gjatë karrierës së saj, Lola Gjoka bashkëpunoi me disa nga artistët më të njohur shqiptarë dhe ndërkombëtarë, duke përfshirë: Tefta Tashko Koço Kristaq Antoniu Marie Kraja Mihal Ciko Jorgjie Truja Llambi Turtulli Veprat dhe Kontributet Kryesore Lola Gjoka dha një kontribut të madh në përpunimin e këngës popullore shqiptare dhe në promovimin e muzikës vokale. Ajo ka ndihmuar në përkthimin dhe përshtatjen e dy operave të para të përkthyera në shqip: "Rusalka" "Ivani Susanjin" Një nga veprat më të rëndësishme të saj është Suita për piano dhe orkestër harqesh, e cila u interpretua gjatë "Koncerteve të Majit" në vitin 1978. Veprat që ka luajtur në piano Gjatë karrierës së saj, Lola Gjoka ka interpretuar një sërë veprash të rëndësishme pianistikore, duke përfshirë: Vepra nga Ludwig van Beethoven Nocturnet dhe Etudët e Frédéric Chopin "Clair de Lune" – Claude Debussy Vepra nga Franz Liszt Sonatat e Wolfgang Amadeus Mozart "Rhapsody in Blue" – George Gershwin Pjesë nga kompozitorë shqiptarë si Çesk Zadeja dhe Tonin Harapi Tituj dhe Vlerësime Lola Gjoka u nderua me disa nga titujt më të lartë shtetërorë për kontributin e saj të çmuar në kulturën dhe muzikën shqiptare: “Artiste e Merituar” (1966) për meritat si artiste dhe veprimtare artistike “Artiste e Popullit” (1978) për veprimtarinë e saj të shquar si pedagoge, pianiste dhe përpunuese e këngës popullore Trashëgimia dhe Rëndësia në Muzikën Shqiptare Lola Gjoka mbetet një nga figurat më të rëndësishme dhe shumëdimensionale të muzikës shqiptare. Ajo ndihmoi në themelimin dhe konsolidimin e institucioneve të para artistike në vend dhe formoi breza të tërë artistësh të rinj. Pasuria dhe dashuria e saj për muzikën vokale dhe për këngën popullore shqiptare ushqyen shpirtin e saj krijues dhe ndihmuan në pasurimin e trashëgimisë kulturore shqiptare. Përfundim Me një karrierë që përfshin disa dekada dhe një ndikim të madh në skenën muzikore shqiptare, Lola Gjoka vazhdon të mbetet një figurë frymëzuese për brezat e ardhshëm të artistëve. Ajo jo vetëm që shkëlqeu si pianiste dhe pedagoge, por gjithashtu kontribuoi në ruajtjen dhe zhvillimin e kulturës shqiptare përmes muzikës dhe përkthimeve operistike. Pergatiti:Liliana Pere.

Në skenën e artit shqiptar, emri i Zoica Haxhos ndriçon si një yll që nuk shuhet. Me një formim te shkelqyer, me talent te rralle, hapa të lehtë si puhiza dhe me shpirtin e flaktë të një artisteje të lindur, ajo e bëri baletin jo vetëm një formë arti, por një poezi të gjallë, ku çdo lëvizje ishte një varg i pashkruar. Si një zog i lirë mbi skenë, ajo fluturoi mes roleve që i dhanë jetë dhe frymë, duke u bërë një simbol i elegancës dhe përkushtimit të pakufi. Përmes vallëzimit të saj, ajo i dha muzikës një trup dhe shpirt, duke mbetur përjetësisht një ikonë e pashlyeshme në historinë e kulturës shqiptare. Zoica Haxho (28 mars 1933 – 1 dhjetor 2024) ishte një balerinë dhe pedagoge e njohur shqiptare, një nga figurat më të shquara të baletit shqiptar. Ajo njihet si një nga pionieret më të rëndësishme të këtij arti në Shqipëri, duke kontribuar jo vetëm si interpretuese e jashtëzakonshme, por edhe si edukatore, e cila formoi brezat e rinj të artistëve dhe balerinëve. Jeta dhe Arsimimi Zoica Haxho lindi më 28 mars 1933 dhe që në fëmijëri tregoi një pasion të thellë për kërcimin. Dashuria e saj për baletin e çoi drejt një rrugëtimi të gjatë dhe plot përkushtim. Gjatë viteve 1950, ajo studioi në Bashkimin Sovjetik, ku u përgatit në baletin klasik në disa nga akademitë më prestigjioze të asaj kohe. Pas përfundimit të studimeve, ajo u kthye në Shqipëri, ku iu bashkua Trupës së Baletit të Teatrit Kombëtar të Operës dhe Baletit (TKOB), duke nisur një karrierë që do të zgjaste më shumë se 30 vjet. Karriera Artistike Zoica Haxho debutoi në skenën shqiptare më 1957, kur interpretimi i saj në rolin e Lizës në baletin "Kujdesi i kotë" shënoi fillimin e një karriere brilante. Pasi u bë balerina kryesore e Teatrit të Operës dhe Baletit, ajo performoi në shumë role të rëndësishme, disa prej të cilave janë të njohura dhe të paharrueshme, si: Lola në baletin Lola Hajria në baletin Halili dhe Hajria Delina në baletin Delina Cuca në baletin Cuca e maleve Franceska në baletin Franceska da Rimini Nica dhe Rina, dy karaktere të tjera të rëndësishme në repertorin shqiptar. Interpretimet e saj ishin të jashtëzakonshme për elegancën, aftësinë për të shprehur emocione të thella dhe përkujtimin e personazheve që krijonte përmes gjuhës së trupit. Publiku e vlerësonte për artistikën dhe gracinë që shpërndante në çdo lëvizje. Kontributi në Arsimin dhe Trashëgimia Përveç karrierës së saj të suksesshme skenike, Zoica Haxho ishte një nga themelueset e Shkollës së Baletit në Shqipëri. Si pedagoge, ajo luajti një rol kyç në zhvillimin e baletit shqiptar dhe në trajnimin e balerinëve të rinj. Brezat e nxënësve të saj vazhduan të ruajnë dhe përçojnë pasionin dhe trashëgiminë artistike që ajo la pas. Ajo u nderua me disa çmime të larta kombëtare, përfshirë titullin "Heroinë e Punës" dhe disa çmime të Republikës. Këto shpërblime nderonin jo vetëm aftësitë e saj artistike, por edhe përkushtimin e saj të jashtëzakonshëm ndaj baletit dhe artit shqiptar. Vdekja dhe Trashëgimia Zoica Haxho u nda nga jeta më 1 dhjetor 2024, në moshën 91-vjeçare. Pas vdekjes, ajo la një trashëgimi të pasur artistike, duke u kujtuar si një ikonë e baletit shqiptar dhe një shenjë frymëzuese për brezat e ardhshëm të balerinëve dhe artistëve. Teatri Kombëtar i Operës dhe Baletit, së bashku me Shkollën e Baletit, e nderuan atë për kontributin e saj të jashtëzakonshëm në artin shqiptar, duke e mbajtur në kujtesë si një figurë që ndihmoi në ngritjen dhe zhvillimin e baletit shqiptar. Pergatiti.Li liana Pere

Çmimi i "Gruas së Guximshme" I jepet Znj.Dr.Feride Rushit, nga Departamenti Amerikan I Shtetit, nga vetë znj. Melania Trump Qendra Kosovare për Rehabilitimin e të Mbijetuarve të Torturës (QKRMT) njofton se sot, Drejtoreshës së QKRMT-së Znj. Feride Rushiti i është ndarë çmimi Ndërkombëtar për Gratë e Guximshme në vende të ndryshme të botës. Ky Çmim ndahet nga Departamenti Amerikan i Shtetit, për gratë të cilat kanë dëshmuar lidership dhe guxim të jashtëzakonshëm në avokimin për paqe, drejtësi, të drejtat e njeriut, barazinë gjinore dhe fuqizimin e grave. Zonja e parë e SHBA-së Melania Trump, i ndau Znj. Rushiti këtë çmim në shenjë të përkushtimit, kontributit dhe arritjeve të saj në këto fusha. Me këtë çmim janë nderuar dhjetë gra nga e gjithë bota. Me këtë çmim janë nderuar dhjetë gra nga mbarë bota. Me pranimin e këtij çmimi në Washington DC Znj. Rushiti do të ndjekë Programin Ndërkombëtar për Lidership, në kuadër të të cilit do të vizitojë shtete të ndryshme në SHBA dhe do të ketë takime me organizata dhe biznese të ndryshme, me qëllim të vendosjes së bashkëpunimit në zhvillimin e politikave dhe strategjive për fuqizimin e rolit të gruas në SHBA dhe jashtë saj. ✨️✨️✨️✨️✨️✨️✨️✨️✨️ Feride Rushiti është një simbol i guximit dhe përkushtimit, një grua që ka sakrifikuar dhe ka luftuar për të drejtat e njeriut dhe fuqizimin e grave, duke lënë një ndikim të jashtëzakonshëm. Çmimi Ndërkombëtar për Gratë e Guximshme, që i është ndarë nga Departamenti Amerikan i Shtetit, është një nder i merituar për kontributin e saj të paçmuar në promovimin e paqes, drejtësisë dhe barazisë gjinore. Ky çmim, i dhënë nga Zonja e Parë e SHBA-së, Melania Trump, është një vlerësim për mundin dhe pasionin e saj në mbrojtjen e të drejtave të njeriut, dhe për vizionin e saj për një botë më të drejtë dhe të barabartë. Me pranimin e këtij çmimi, Znj. Rushiti do të vazhdojë të udhëheqë dhe të frymëzojë gra e burra në mbarë botën, duke kontribuar në krijimin e politikave dhe strategjive që fuqizojnë rolin e gruas dhe përparojnë drejt një të ardhmeje më të ndritshme për të gjithë. Dr. Feride Rushitit mori çmimin Guaja e vitit-Yll Prestigji . Krenari e ligjshme për te gjithë shqiptarinë. Pergatiti:Liliana Pere.

Është vërtet e gëzueshme të dëgjojmë se Papa Françesku po shërohet dhe është në gjendje të mirë. Pas një periudhe të gjatë shtrimi në spital për shkak të pneumonisë bilaterale, ai u shfaq në ballkonin e spitalit më 23 mars 2025 për të përshëndetur besimtarët. Mjekët theksuan se gjendja e tij ishte përmirësuar, por ai ende kishte nevojë për kohë për t'u rikuperuar plotësisht. Papa Françesku u shfaq në ballkonin e Zyrës së Shtypit të Vatikanit për të përshëndetur besimtarët që kishin ardhur për të marrë pjesë në lutjen e Engjëllit të Tënzot. Edhe pse kishte nevojë për pushim, ai deshi të ishte pranë popullit të tij dhe të falenderonte për lutjet dhe mbështetjen gjatë kohës së sëmundjes. Papa Françesku u shtrua në spitalin Gemelli të Romës më 14 shkurt 2025 për shkak të një pneumonie të dyanshme. Pas një periudhe rikuperimi, ai doli nga spitali më 23 mars 2025, pas lutjes së Engjëllit të Tënzot në mesditë. Mjekët theksuan se Papa do të duhet të pushojë për të paktën dy muaj, duke shmangur takimet me grupe dhe sforcime fizike. Gjendja e tij shëndetësore është përmirësuar, por ai ende ka nevojë për kohë për t'u rikuperuar plotësisht. Përgatiti: Liliana Pere

Vëndet më te lumtura në botë. Në bazë të Raportit Botëror të Lumturisë, vendet më të lumtura në botë janë kryesisht vendet nordike dhe të tjera me nivele të larta të mbështetjes sociale, të ardhurave, shëndetit, lirisë personale, bujarisë dhe korrupsionit të ulët. Për shembull, Finlanda ka mbajtur pozitën e parë për të gjashtin vit radhazi, e ndjekur nga Danimarka, Islanda, Izraeli dhe Holanda. Në kontekstin rajonal, raportet tregojnë se Kosova renditet në pozitën e 29-të ndër vendet globale, duke qenë më e lumtur në krahasim me disa vende të tjera ballkanike si Serbia (vendin 37-të) dhe Bonja e Hercegovina (vendin 65-të). Shqipëria, nga ana tjetër, ka renditje më të ulëta – shpesh mes vendeve 83 deri në 87, në varësi të kategorive mosore. Këto renditje bazohet në vlerësime që përfshijnë faktorë të tilla si: Mbështetja sociale: Sistemet e sigurimit social dhe ndjenja e komunitetit. Të ardhurat dhe shëndeti: Nivelin e të ardhurave dhe shëndetit publik. Liria personale: Mundësia për të marrë vendime jetësore. Bujaria dhe korrupsioni i ulët: Një ambient ku individët ndihen të mbështetur dhe të sigurt. Kështu, ndërsa vendet si Finlanda dhe Danimarka vazhdojnë të kenë renditje të larta globale, rajonet e Ballkanit po përjetojnë sfida të ndryshme në këtë drejtim. Në përmbledhje, me të lumturat globale në krye të listave janë vendet nordike, ndërsa në rajon Kosova zë pozitën më të lartë ndër vendet ballkanike, ndërsa Shqipëria vazhdon të ketë hapësirë për përmirësim në këtë fushë.

Claude Monet, një nga figurat më të shquara të impresionizmit, ishte një artist që jetoi për të kapur "momentin" dhe për të pasqyruar bukurinë efemere të natyrës. Pikturat e tij nuk janë thjesht imazhe të natyrës, por janë përpjekje për të përjetësuar atmosferën, dritën dhe ngjyrat që përcjellin një ndjesi të thellë, duke e çuar shikuesin përtej asaj që shihet me sy të zakonshëm. Duke përdorur një teknikë të veçantë të mbushur me ngjyra të ndritshme dhe brushë të shpejtë, Monet sfidoi rregullat tradicionale të pikturës, duke shfaqur një botë të ndjeshme dhe të ndryshueshme. Ai nuk pikturonte vetëm peizazhe, por krijoi një botë ku drita dhe hije bashkëpunonin për të krijuar kompozita të pasura që flasin për të gjitha ndryshimet që ndodhin në natyrë në çdo moment të ditës. Me veprat e tij të paharrueshme, si "Impression, Sunrise" dhe ciklin e "Water Lilies", Monet është bërë jo vetëm një simbol i impresionizmit, por një ndër mjeshtrit që solli një revolucion në perceptimin dhe përjetimin e artit. Claude Monet ishte një nga piktorët më të njohur dhe më të shquar të impresionizmit, një lëvizje artistike që e shpërtheu në Francë në mesin e shekullit të 19-të. Ai lindi më 14 nëntor 1840 në Paris, por u rrit në Le Havre, një qytet bregdetar. Babai i tij ishte një tregtar dhe ëndrrat e tij për të bërë një karrierë tjetër, më praktike, ishin më të theksuara, por Monet kishte një pasion të madh për artin që ai e ndjeki që nga fëmijëria. Në moshën 11-vjeçare ai filloi të studionte vizatimin dhe pastaj vazhdoi me studime më të thelluara në Paris. Monet u martua me Camille Doncieux në vitin 1870, dhe ata patën dy fëmijë, njëri prej të cilëve vdiq në moshë të vogël. Pas vdekjes së gruas së tij Camille, ai vazhdoi jetën e tij dhe në fund martohet me Alice Hoschedé, gruaja e një kolegu, të cilën e kishte njohur gjatë një periudhe të vështirë në jetën e tij, kur po kalonte një periudhë krize financiare. Në aspektin e artit, Monet është i njohur për një numër pikturash që kanë lënë një trashëgimi të madhe. Disa nga pikturat e tij më të famshme janë: 1. "Impression, Sunrise" (1872) – Ky është një nga veprat më të njohura të Monet-it dhe gjithashtu dha emrin për lëvizjen e impresionizmit. 2. "Water Lilies" (1896-1926) – Ky është një cikël i madh pikturash që pasqyron pikturimin e pellgjeve të ujit dhe lulëzimit të luleve të ujit në kopshtin e tij në Giverny. 3. "Woman with a Parasol" (1875) – Një imazh i gruas së tij Camille dhe djalit të tij Jean në një shëtitje, që shfaq përshtypjet e dritës dhe lëvizjes. 4. "Rouen Cathedral Series" (1892-1894) – Një seri pikturash që pasqyrojnë katedralen e Rouen në ndryshime dritash dhe kushte atmosferike. Monet pati një stil të veçantë të pikturës, duke përdorur ngjyra të ndritshme dhe duke shmangur detajet e sakta për të kapur ndjesitë dhe atmosferën e momentit, duke përdorur brushën e tij të shpejtë dhe të lëvizshme. Në jetën e tij, Monet vuajti shumë nga shëndeti dhe pasiguritë financiare, por gjithsesi arriti të bëhej një figurë e rëndësishme në artin modern. Ai vdiq më 5 dhjetor 1926 në Giverny, ku e kaloi pjesën më të madhe të jetës së tij. Një nga veçoritë e tij më të rëndësishme ishte pasioni për natyrën dhe si ai e pasqyronte atë në veprat e tij, duke përfshirë shpesh kopshtin dhe përshkrimet e përditshme të jetës. Ky fokus në natyrë dhe ndryshimet e dritës është ai që e bën veprën e Monet të veçantë dhe të paçmuar në historinë e artit.

Një Ditë e Re – Sulltan Nevruzi, Festa e Ripërtëritjes Një dritë e artë lind mbi malet, duke u shtrirë mbi fushat dhe bahçet që zgjojnë erën e parë të pranverës. 22 Marsi – ekuinoksi pranveror – është një ditë e bekuar, ku nata dhe dita ndajnë qiellin në mënyrë të barabartë, duke shpallur ardhjen e një fillimi të ri. Natyra rizgjohet, gjethet çelin, lulet hapen me ngjyrat e tyre të ndritshme, dhe shpirti i njeriut gjen një freski të re. Në këtë ditë të veçantë, festohet Sulltan Nevruzi, një festë e shenjtë për bektashinjtë, por me rrënjë edhe më të thella në kulturat e lashta. Emri i saj vjen nga persishtja: "Nevruz", që do të thotë "ditë e re". Është dita e lindjes së Imam Aliut, një figurë e madhe në besimin islam, e lidhur ngushtë me urtësinë, drejtësinë dhe ndriçimin e shpirtit njerëzor. Historia dhe Kuptimi Sulltan Nevruzi është më shumë sesa një festë fetare; ai është një ditë uniteti, pajtimi dhe rilindjeje shpirtërore. Në doktrinën bektashiane, kjo ditë simbolizon dritën mbi errësirën, të mirën mbi të keqen, dhe besimin në përjetësinë e shpirtit njerëzor. Imam Aliu, si një figurë e ndritur e bektashizmit, shikohet si burimi i së vërtetës, ndërsa kjo ditë i kushtohet atij, duke u kremtuar me lutje, meditimi dhe vepra të mira. Por Nevruzi ka rrënjë të lashta edhe para islamit. Në qytetërimet e Mesopotamisë, Persisë dhe Anadollit, kjo ditë është festuar si dita kur bota rigjenerohet, kur natyra i kthehet jetës pas dimrit të gjatë. Edhe sot e kësaj dite, në shumë kultura kjo datë shënohet si një festë e pranverës, ku njerëzit dalin në natyrë, bëjnë lutje për një vit të begatë dhe e mbushin sofrën me ushqime të bekuara. Sofra e Sulltan Nevruzit Një festë nuk mund të kuptohet pa aromën e kuzhinës së saj. Sulltan Nevruzi sjell me vete një tryezë të pasur me shije tradicionale, të cilat simbolizojnë jetën, bollëkun dhe begatinë. Ashura – Një ëmbëlsirë e shenjtë, e përgatitur me grurë, sheqer, fruta të thata dhe erëza, e cila simbolizon unitetin dhe bujarinë. Hallva – Një ëmbëlsirë e bërë nga mielli, sheqeri dhe vaji, e cila shpesh gatuhet për të përkujtuar njerëzit e dashur dhe për të ndarë mirësinë. Mjalti dhe qumështi – Simbole të ëmbëlsisë dhe pastërtisë, që zakonisht serviren për të nisur ditën me bekim. Pite dhe byrekë – Përfaqësojnë bollëkun dhe gëzimin e tryezës familjare. Vezë të ngjyrosura – Ashtu si në shumë kultura të tjera pranverore, vezët simbolizojnë ripërtëritjen dhe lindjen e re. Një Ditë për të Festuar Bashkë Në Shqipëri dhe në botën shqiptare, kjo ditë është festuar me gëzim, duke u mbledhur familjet e miqtë, duke shkëmbyer urime e duke falur njëri-tjetrin. Besimtarët bektashinj i drejtohen teqesë për lutje e bekim, ndërsa të tjerët e shijojnë si një ditë feste pranverore, një ditë reflektimi dhe fillimi të ri. Ashtu si natyra rilind në këtë ditë të bekuar, ashtu edhe shpirti njerëzor merr një dritë të re – një kujtesë se çdo fillim është një mundësi për të qenë më të mirë, më të mençur dhe më të dashur ndaj njëri-tjetrit.

CLAUDE MONET SHETITJA Është një nga pikturat më të famshmet në botë, por shumë pak e dinë historinë prekëse dhe të jashtëzakonshme që fshihet pas saj. Është një grua, një grua si shumë të tjera në pamje, duke ecur mbi një lëndinë në një ditë që supozohet të jetë e bukur dhe me diell. Por shikimi i gruas është i mbuluar, sikur të mbante një sekret. Këtu, kjo grua, protagoniste e “Shëtitjes” së Monet-së, quhet Camille Doncieux. Ata u takuan për herë të parë në një bibliotekë. Ajo është një nuse e re, e fejuar me një anëtar të borgjezisë së lartë, ai është një piktor i rrëmujshëm. Nuk u lejohej të dashuroheshin, ndaj u arratisën së bashku dhe u martuan fshehurazi. Në dukje nuk kanë asgjë: as para, as pasuri, as një pozitë të respektuar. Familjet i mallkuan, miqtë e vjetër i përqeshën, por ata kishin njëri-tjetrin dhe kjo mjaftonte! Ishin vite “të pasura”, jo në gjëra, por në të qeshura, jo në nderime, por në dashuri. Sepse të jesh i pasur nuk do të thotë të kesh shumë, por të ndjesh shumë, dhe lumturia nuk matet me atë që zotëron, por me ata që do. Por pastaj një ditë Camille u sëmur. Monet filloi ta pikturonte atë me ngulm, sikur donte ta mbante imazhin e saj të ankoruar në telajo për të parandaluar vdekjen që ta bënte të vetën. Sa më shumë përkeqësohej sëmundja e Camille-it, aq më shumë figurat në pikturat e tij dukeshin sikur shpërbëheshin para syve, duke mos u burgosur më nga vijat e forta që përcaktojnë dhe kufizojnë gjithçka. Diçka thyen konturet, shpërbën vijat, shndërron lëndën në dritë dhe mishin në shpirt. Në fund, megjithatë, sëmundja ishte më e fortë: kanceri e mori Camille-n vetëm në moshën 32-vjeçare. Por ai vazhdoi ta pikturonte atë mes luleve dhe fijeve të barit, sepse trupi nuk harron dhe shpirti kujton. Dhe ishte pikërisht pas vdekjes së Camille-it që ai filloi të portretizonte zambakët e tij të famshëm. «Dhe do të di të përkëdhel lulet, sepse ti më mësove butësinë». Monet ka pikturuar mbi dyqind zambakë, duke parë të njëjtin pellg. Dëshmi se sa e bukur mund të jetë e njëjta gjë çdo ditë, kur e sheh me dashuri Claude Monet, Shëtitja, vaj në kanavacë, 1875.

Në sonetat e tij, Shekspiri shpesh shqyrton tema të dashurisë, kohës, vdekjes dhe bukurisë. Ai shpreh përjetësinë e ndjenjave njerëzore dhe pasigurinë e jetës përmes poezise nën një formë të thellë, ku tregon kontrastet mes pasionit dhe kalimit të kohës. Po ashtu, ai flet për marrëdhëniet ndërnjerëzore dhe për ndikimin e mendimeve dhe veprimeve të individëve në jetët e të tjerëve. Sonete të Shekspirit.(Koleksion poezish) Soneti 23 Si një aktor i ri, në skenë i pamësuar, Me frikën mbarsur, fjalët i harron, A si një bishë me tërbim ngarkuar, Që tepri e forcës zemrën i rrënon, Ashtu dhe unë, se s’kam besim, harroj Ritualin e fjalëve t’dashurisë t’kryej, Dhe nga pesh’ e vrulltë e dashurisë, shikoj Se si fuqia ime merr të thyer. Le t’jenë, pra, librat e mi, elokuencë Dhe orakuj t’pagojë të gjoksit tim që flet, Që luten për dashuri dhe presin për shpagesë, Shumë më shumë se ç’gjuha mund të shprehë! Mëso, t’ lexosh ç’ka shkruar heshtj’ e dashurisë: Të dëgjosh me sy është maja e mençurisë! Soneti 138 Kur bronzi, guri, toka, deti pa kufi, Para fuqisë së vdekjes krejt përkulen, Ç’të bëjë bukuri e brishtë në k’të furi, Kur ajo s’është më e fortë se një lule? Ah, si mund frym’ e mjaltë e pranverës Sulmin e vrazhdë të ditëve të mposhtë, Kur dhe shkëmbinjtë me Kohë mpaken erës Dhe çeliku thyhet prej s’ashprës Kohë? O mendim i friktë! Ku, nën këtë diell, Rubini m’i çmuar i Kohës, Kohës mund t’i fshihet? Ç’dredhi e hollë mund ndaljen e saj të ndjellë? Me ç’barna prishj’e bukurisë mund të mpihet? Ah! S’ka shërim, veç në ka fuqi kjo mrekulli Soneti 75 Si ushqimi për jetën je ti për mua, A si shirat e ëmbël për tokën e shuar; Dhe për paqen tënde n’varfëri vuaj, Si një dorështrënguar me pasurin’e pashijuar; Shijues krenar jam një çast, por çastin tjetër, Dyshues se koha, si kusar, vjen rrëmben thesarë; Parajsë është t’jem me ty vetëm për vetëm, Po Qiell m’i Epërm, kënaq’sinë po t’ma shohë bota mbarë; Nganj’herë ngopem n’gostinë e pamjes tënde, Por prapë pas pak uritem gjer në deje, As zotëroj, as ndjek nga pas, jo, asnjë ëndje, Veç asaj që vjen a vij ta marr prej teje. Kështu lëngoj për ty e velem ditë për ditë, Herë uritur pa ty, herë duke të t’ngrënë t’gjithë.

Dr. Ruki Kondaj është një figurë e përkushtuar ne komunitetin Shqiptaro Kanades, veçanërisht në lidhje me promovimin e artit dhe kultures ne diaspore. Puna e saj, nga sa përshkruan, ndoshta ka ndikuar shumë në rritjen e ndërgjegjësimit dhe mbështetjes për kauzat kombëtare dhe identitetin shqiptar. Një grua e tillë është një shembull i shkëlqyer i lidershipit, energjisë dhe devotshmërisë për të ruajtur dhe forcuar lidhjet me rrënjët dhe kulturën. Puna e saj, ka ndikuar shumë në rritjen e ndërgjegjësimit dhe mbështetjes për kauzat kombëtare dhe identitetin shqiptar. Një grua e tillë është një shembull i shkëlqyer i lidershipit, energjisë dhe devotshmërisë për të ruajtur dhe forcuar lidhjet me rrënjët dhe kulturën. Dr. Kondaj është një personalitet i njohur shqiptar që ka kontribuar në fushën e saj profesionale ne ate te farmaceutikës, ne trashëgiminë kulturore shqiptare, sidomos për komunitetet shqiptare në diasporë. Origjina dhe Arsimi Ajo ka lindur në Shqipëri dhe ka kryer studimet në Fakultetin e Mjekësisë, dega Farmaci, në Universitetin e Tiranës, ku ka marrë gradën Doktore e Shkencave Farmaceutike. Ka vijuar studimet në Universitetin Bocconi në Milano për Master Shkrncash ne Politika, Menaxhim dhe Ekonomi Shëndetësore dhe ka përfunduar një diplomë në Toronto, Kanada, për Çështjet Rregullatore të Farmaceutikës. Kontributi për Arbëreshët dhe Ligjin e Trashëgimisë Kulturore Ruki Kondaj ka luajtur një rol kyç në ruajtjen e identitetit kulturor shqiptar në diasporë. Një nga arritjet e saj më të rëndësishme është iniciimi, lobimi dhe angazhimi për shpalljen e Nëntorit si "Muaji i Trashëgimisë Shqiptare" në Ontario, Kanada. Ky ligj u miratua në dhjetor 2016 dhe ka si synim promovimin e kulturës dhe historisë shqiptare në këtë provincë. Po, muaji nëntor u shpall si Muaji i Trashëgimisë Shqiptare në provincën e Ontarios, Kanada, në vitin 2016. Kjo ishte një arritje e madhe për komunitetin shqiptar në diasporë dhe një njohje e rëndësishme e kontributit të Rukit dhe grupit te saj te Punes prane Shoqates Shqiptaro Kanadeze ne Toronto . Zonja Laura Albanese, një zonje e nderuat , anëtare e Parlamentit të Ontarios, ish ministre Emigravioni , mendohet me origjine arbereshe ishte një nga figurat kyçe në këtë iniciativë. Ajo paraqiti dhe mbështeti projektligjin që rezultoi në shpalljen e nëntorit si Muaj i Trashëgimisë Shqiptare. Ndërkohë, Ruki Kondaj, si aktiviste dhe lidere e komunitetit shqiptar, luajti një rol të rëndësishëm në mobilizimin e komunitetit dhe ngritjen e ndërgjegjësimit për këtë kauzë. Laura Albabeze Kjo shpallje ishte një moment historik për shqiptarët në Ontario, duke ofruar një mundësi për të promovuar kulturën, historinë dhe arritjet e tyre, si dhe për të forcuar lidhjet me identitetin kombëtar. Nëntori, duke qenë muaji i shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë (28 Nëntori 1912), ka një rëndësi të veçantë për shqiptarët kudo në botë, duke e bërë këtë zgjedhje simbolike dhe domethënëse.Dr. Kondaj loboi per rreth 7 vite per ta paraqitur ligjin dhe ne nivel federal dhe me 1 Nëntor 2023 kaloi faza e pare e Ligjit ne Parlament te Kanadase nga Deputeti Yvan Baker . Është e njohur si aktiviste dhe figurë publike shqiptare. Ajo ka kontribuar në çështje që lidhen me diasporën shqiptare dhe ka qenë e angazhuar në aktivitete te ndryshme. Ajo ka ndërtuar lidhje të ngushta me arbëreshët e Kalabrisë dhe ka marrë pjesë në aktivitete të rëndësishme, si kremtimi i 100-vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë në Frasnita, ku është vlerësuar për mbështetjen e traditave dhe kulturës arbëreshe. Vlerësime dhe Tituj Ruki Kondaj është nderuar me disa çmime dhe tituj, duke përfshirë: Medaljen "Queen Elizabeth II Diamond Jubilee Award" në Kanada (2012). Titullin “Ambasadore e Arbërisë” nga Komuna e Frasnites dhe arbëreshët e Italisë për kontributin e saj në ruajtjen e kulturës arbereshe dhe shqiptare. Trofeun e Shqiponjës së Artë nga qeveria shqiptare në Samitin e pare te Diasporës (ne Nëntor 2016).Ambasadore Kombi ne samitin e dyte te Diaspores ne Mars 2019 etj. Çmime nga shoqata të ndryshme shqiptare dhe ndërkombëtare, si dhe njohje nga organizata në Kanada dhe Shqipëri Ruki Kondaj mbetet një figurë frymëzuese për angazhimin e saj të palodhur në ruajtjen e identitetit shqiptar në diasporë dhe mbështetjen e komuniteteve shqiptare kudo në botë. Përgatiti:Liliana Pere .

Kush është Kryepeshkopi i ri, Fortlumturia e tij Imzot Joani.  Imzot Joani, prej 27 vjetësh në krye të Mitropolisë së Shenjtë të Korçës, një personalitet i jashtëzakonshëm fetar, erudit dhe njohës i shkëlqyer i Anglishtes, Frëngjishtes, Italishtes, Greqishtes, Hebraishtes, Latinishtes.  Imzot Joani, emri i lindjes Fatmir Pelushi, është Kryepeshkopi i parë shqiptar i Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare pas vitit 1990.  Origjina dhe Familja Ai lindi më 2 janar 1956 në Shqipëri, në një familje me tradita bektashiane. Pavarësisht prejardhjes familjare, gjatë regjimit komunist, kur besimi fetar ishte i ndaluar, ai u pagëzua fshehurazi në krishterim nga prifti Kozma Qirio, i cili më vonë u bë peshkop i Apolonisë.  Arsimi dhe Shërbesa Gjatë periudhës së diktaturës, Imzot Joani punoi në Spitalin Psikiatrik të Tiranës. Po, sipas burimeve të besueshme, Joan Pelushi ka punuar në spitalin psikiatrik të Tiranës deri në vitin 1990, para se të rrokullohej regjimi totalitar Ai studiui psikologjinë në Universitetin e Tiranës dhe specializohej në terapi okupacionale në këtë institucion. Në vitin 1990, ai u transferua në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, ku studioi teologji në Shkollën Teologjike Ortodokse të Kryqit të Shenjtë në Boston, duke u diplomuar me gradën "Master i Studimeve Teologjike". Studimet e tij u mundësuan falë një burse të ofruar nga shqiptarët në Amerikë, në kujtim të Peshkop Fan Nolit.  Pas përfundimit të studimeve, Imzot Joani u kthye në Shqipëri, ku Kryepeshkopi Anastas e caktoi si pedagog dhe dekan në Akademinë Teologjike të Kishës Ortodokse Shqiptare. Në vitin 1998, ai u zgjodh Mitropolit i Korçës dhe u fronëzua më 20 korrik të atij viti.  Marrëdhënia me Anastas Janullatos dhe Kontributi Imzot Joani kishte një marrëdhënie të ngushtë dhe bashkëpunuese me Kryepeshkopin Anastas Janullatos.  Në vitin 1992, ai kontaktoi Kryepeshkopin Anastas për t'i shprehur dëshirën e tij për t'u kthyer në Shqipëri dhe për të kontribuar në ringritjen e Kishës Ortodokse. Kryepeshkopi Anastas e mirëpriti këtë vendim, dhe që nga ajo kohë, ata punuan së bashku për të themeluar Sinodin e Shenjtë në vitin 1998, pas dekadash mungese.  Gjatë shërbesës së tij në Mitropolinë e Korçës, Imzot Joani ka kontribuar në përkthimin dhe shkrimin e librave teologjikë në shqip, duke u angazhuar gjithashtu në ndihmën ndaj personave në nevojë. Ai është i njohur për jetën e tij modeste dhe përkushtimin ndaj besimtarëve.  Pas ndarjes nga jeta të Kryepeshkopit Anastas, Imzot Joani u caktua si Mbikëqyrës i përkohshëm i Fronit Kryepeshkopal, duke dëshmuar besimin dhe përgatitjen e tij në shërbim të Kishës.  Imzot Joani ka kontribuar në përkthimin e disa vepra teologjike me rëndësi që kanë pasuruar literaturën në gjuhën shqipe. Në veçanti, ai ka përkthyer katër vëllime të "Besimit Orthodoks" nga Protopresviter Thomas Hopko, vepra që kanë ndihmuar besimtarët të thellojnë njohuritë mbi doktrinën ortodokse, si dhe ka përkthyer librin e shën Siluan Athonitit, i cili ka qenë një pikë referimi për mendimin shpirtëror në komunitetin ortodoks  Si pedagog, imzot Joani ka shërbyer si dekan dhe udhëheqës në Akademinë Teologjike të Kishës Ortodokse Shqiptare. Në këtë rol, ai ka formuar breza të rinj të klerikëve, duke u siguruar që ata të pajisen me njohuri të thella teologjike dhe një ndjesi të fortë për përkushtimin ndaj besimit. Përmes punës së tij pedagogjike dhe përkthimeve, ai ka luajtur një rol thelbësor në modernizimin dhe ringritjen e arsimit teologjik në Shqipëri

Një profil artistik për një kompozitor të madh – Agim Prodani "Një zemër që këndon, një melodi që mbetet në kujtesë, një emër që nuk shuhet kurrë – Agim Prodani." Hyrje poetike – Vargjet që mbajnë kujtime "Kur e shoh atë vajzë, unë ndjej një mall të zjarrtë, Në sytë e saj të bukur, shoh një botë plot art..." Ato nota të thjeshta, por të mbushura me ndjenjë, kanë shoqëruar breza të tërë. Kush nuk e ka kënduar "Erdhi pranvera", apo nuk është ndalur të përhumbet tek "Në mesnatë"? Këngët e tij nuk ishin thjesht muzikë; ato ishin poezi, ishin ndjenjë, ishin zëri i një epoke. Origjina dhe rrënjët e një mjeshtri Agim Prodani (1932-1990) ishte një kompozitor i shquar shqiptar, i njohur si një nga themeluesit e muzikës së lehtë shqiptare. Gjatë karrierës së tij, ai krijoi këngë që kanë mbetur të paharruara në muzikën shqiptare, si "S'mendonja", "Kënga e nënës", "Vajza me trëndafila" dhe "Në bankat e shkollës". Në jetën personale, ai ishte i martuar me këngëtaren e njohur Anita Take (1934-2017), e cila spikati për vokalin e saj të veçantë dhe kontributin e saj në muzikën shqiptare. Së bashku, ata patën dy djem.Njeri eshte artisti Kujtim Prodanin (1963-2021), i cili ndoqi gjurmët e prindërve të tij duke u bërë kantautor dhe duke kontribuar në muzikën shqiptare deri në ndarjen e tij nga jeta. Për të mësuar më shumë rreth familjes Prodani dhe kontributit të tyre në muzikën shqiptare, mund të shihni dokumentarin kushtuar artistit Agim Prodani me origjine nga Kolonja pati një familje me traditë dhe kulturë që frymëzoi kaq shumë artistë të mëdhenj shqiptarë. Rrënjët e tij muzikore u shfaqën që në moshë të vogël dhe ai ndoqi arsimin në fushën e muzikës, duke u bërë një nga kompozitorët më të rëndësishëm të muzikës së lehtë shqiptare. Një dashuri si në legjendë – Anita dhe Agimi Siç do të thoshte një poet: "Dashuria nuk është veçse një melodi që luhet nga shpirtrat e dy njerëzve që dinë të dëgjojnë njëri-tjetrin." Dhe kjo melodi u luajt aq bukur mes Agimit dhe Anita Take, këngëtares së njohur, që jo vetëm ishte bashkëshortja e tij, por edhe një zë që interpretoi ndjeshëm muzikën e tij. Ishin një çift artistësh që e kuptonin dhe e plotësonin njëri-tjetrin në jetë dhe art Në njëfarë mënyre, melodia e Agimit nuk u shua, por vazhdoi të jetojë përmes brezave. Kompozimet që e bënë legjendë Ndër veprat më të njohura të tij janë: "Erdhi pranvera" "Në mesnatë" "Djaloshi dhe shiu" "Kënga e nënës" "Me ty pranë" "Çel si gonxhe dashuria" Çfarë e veçonte atë nga të tjerët? Ishte thjeshtësia dhe ndjeshmëria e melodive të tij, fakti që çdo këngë kishte një shpirt, një histori, një ndjenjë që përçohej tek çdo dëgjues Vlerësim të merituara Agim Prodani nuk ishte thjesht një kompozitor, ai ishte një përlë e muzikës shqiptare. Ai ka marrë vlerësime të shumta dhe muzika e tij vazhdon të dëgjohet edhe sot, duke provuar se arti i vërtetë nuk ka kohë, nuk vdes kurrë. Agim Prodani, një figurë e shquar në muzikën shqiptare, ka marrë disa vlerësime shtetërore për kontributin e tij në art. Në vitin 1961, ai u nderua me titullin "Artist i Merituar". Në vitin 2005, Presidenti i Republikës së Shqipërisë i akordoi titullin "Mjeshtër i Madh". Në vitin 2015, ai u dekorua me Urdhrin "Nderi i Kombit". Këto vlerësime pasqyrojnë kontributin e tij të çmuar në muzikën shqiptare. Siç do të thoshte një filozof: "Një artist nuk vdes kurrë. Ai jeton në tingujt e tij, në vargjet e këngëve, në zemrat që këndojnë krijimet e tij." Dhe Agim Prodani, me çdo notë të kompozimeve të tij, me çdo fjalë të këngëve të tij, vazhdon të jetojë mes nesh.