Search Results

Roza Anagnosti – si një adagjo e thellë dhe një penelatë drite në heshtje Roza Anagnosti (lindur Roza Xhuxha; 27 tetor 1943, Shkodër, Shqipëri) është një nga figurat më të ndritura dhe më të përmbajtura të artit shqiptar. E lindur në një qytet ku tradita kulturore frymon fort, ajo do të rrënjoste që herët ndjeshmërën që më vonë do të përshkonte gjithë jetën dhe artin e saj. Ajo mbaroi Institutin e Lartë të Arteve në Tiranë, duke u specializuar në Dramë, dhe nisi rrugëtimin në Teatrin “Migjeni” të qytetit të saj të lindjes. Pikërisht atje, që në fillimet e saj, publiku ndjeu se kishte përpara një aktore që nuk luante, por bëhej vetë roli – një thelb që do ta ndante nga të gjithë. Në vitin 1963, vetëm 20 vjeç, u ngjit në ekranin e madh me rolin e një mësueseje në filmin “Detyrë e posaçme”. Që nga ai çast, ajo do të kthehej në një figurë qendrore të kinemasë shqiptare për dekada me radhë. Në “Toka jonë” (1964) me regji nga Hysen Hakani, ajo mishëronte File-n, një grua e rrënjosur në tokën dhe ndërgjegjen e saj – një rol që zbulon talentin e brendshëm, të heshtur, por të pathyeshëm. Në vitin 1966, me filmin “Komisari i dritës” të Dhimitër Anagnostit dhe Viktor Gjikës, ndodhi një tjetër kthesë e rëndësishme: lidhja artistike dhe jetësore me regjisorin e shquar Dhimitër Anagnosti, me të cilin ajo u martua më vonë dhe ndau një jetë të pasur në krijimtari dhe sfida. Roza Anagnosti është ajo që filozofi Martin Heidegger do ta quante një zbuluese e së fshehtës së qenies. Ajo nuk përdorte fjalë të mëdha për të shprehur ndjenjën – por një frymëmarrje e saj, një vështrim i thellë, mund të përçonte më shumë se një faqe monolog. Në këtë kuptim, ajo i përket atij grupi të rrallë aktorësh që e fisnikërojnë skenën, pa e pushtuar atë. Nëse do ta përfytyronim Rozën si një vepër muzikore, ajo do të ishte “Adagio for Strings” e Samuel Barber-it – një muzikë e thjeshtë në melodi, por që mban brenda një univers dhimbjeje dhe shprese. Në ekran, ajo ishte po aq qetësuese sa shqetësuese – një melodi e qetë që rrjedh nga brendësia njerëzore. Në pikturë, ajo mund të shihej si një penelatë nga Johannes Vermeer, veçanërisht në portretin e tij të famshëm “Vajza me vathë perle”. Aty, ashtu si në fytyrën e Rozës në role të shumta, qëndron bukuria që nuk kërkon vëmendje, por që e ndalon kohën. Ajo qëndron e qetë, e përmbajtur, por nuk është kurrë e padukshme. Roza ka luajtur në mbi 20 filma artistikë, duke mbetur gjithmonë simbol i introspeksionit të heshtur dhe forcës së brendshme të gruas shqiptare. Ndër ta: Detyrë e posaçme (1963) Toka jonë (1964) Komisari i dritës (1966) Plagë të vjetra (1968) Ndërgjegja (1972) Qyteti më i ri në botë (1974) Fije që priten (1976) – Medalja e Festivalit, 1977 Mësonjëtorja (1979) – Kupa e Festivalit, 1981 Në shtëpinë tonë (1979) Dita e parë e emrimit (1981) Rruga e lirisë (1982) – Medalja e Dytë Besa e kuqe (1982) Taulanti kërkon një motër (1984, 1985) Familja ime (1987) Vrasje në gjueti (1987) Botë e padukshme (1987) Kthimi i Ushtrisë së Vdekur (1989) Vetmi (1990) Valsi i Titanikut (1990, teatër-komedi) Gjoleka, djali i Abazit (2006) Kritika e ka quajtur shpesh “aktorja më e bukur shqiptare e të gjitha kohërave”, por kjo etiketë është vetëm një cipë mbi thellësinë e saj artistike. Roza Anagnosti është një nga aktoret më komplekse, të përmbajtura dhe të ndjeshme të skenës shqiptare. Ajo është krahasuar me Jeanne Moreau-n dhe Liv Ullmann-in, jo për tërheqjen vizuale, por për forcën e brendshme, për shpërthimet e kontrolluara, për heshtjen që flet. Ajo nuk interpretonte personazhe – ajo zhytej në to dhe kthehej mishërimi i tyre. Për kontributin e saj të jashtëzakonshëm, Roza Anagnosti është nderuar me: Titulli “Artiste e Merituar” Titulli “Mjeshtër i Madh i Punës” Në rolet e saj, ajo ka thënë më shumë me heshtje sesa me fjalë: > “Një grua që nuk bërtet, por që thërret me sy.” “Një buzëqeshje e saj është më ndriçuese se gjithë ndriçimi i studios.” Ajo është një melodi që mbetet edhe pasi ka mbaruar koncerti, një tablo që me çdo vështrim të ri zbulon një dritë të re. Referenca (Stil APA) Pere, L. (2025). Roza Anagnosti – si një adagjo e thellë dhe një penelatë dritëhije. Ese kulturore-biografike. Barber, S. (1936). Adagio for Strings [kompozim]. Vermeer, J. (ca. 1665). Girl with a Pearl Earring [pikturë]. Fejzo, M. (Regjisor). (1976). Fije që priten [film]. Fejzo, M. (Regjisor). (1979). Mësonjëtorja [film]. Wikipedia contributors. (2024). Roza Anagnosti. Wikipedia. https://sq.wikipedia.org/wiki/Roza_Anagnosti Heidegger, M. (1935). Origjina e veprës së artit [tekst  Pergatiti : Liliana Pere

Kur rëra bëhet testament kujtese Revere Beach. Jo thjesht një plazh. Jo thjesht një bregdet. Por një kanavacë që flet çdo verë me gjuhën e heshtur të artit. Për tri ditë të ngrohta korriku (25–27), rëra kthehet në formë, mendimi dhe mesazh. Siç ndodh tashmë prej 2004, Festival Ndërkombëtar i Skulpturës në Rërë mbledh artistë nga gjithë bota për të sjellë përmes grimcave të lagura një realitet të ri, të papërseritshëm. Ky është edicioni i 21-të, i organizuar nga Revere Beach Partnership, një organizatë e përkushtuar për ruajtjen dhe zhvillimin kulturor të këtij plazhi historik — më i vjetri i këtij lloji në SHBA, që prej vitit 1896. Një ekspozitë që ndodh vetëm për ata që shohin me shpirt Në këtë festival, çdo skulpturë është një lutje me rërë, një poezi pa zë, një protestë ndaj kohës që gërryen gjithçka. Në kontrast me artin klasik që synon përjetësinë, këtu arti nuk ka frikë nga fshirja — përkundrazi, kjo është pjesë e identitetit të tij. Si të thuash, këto vepra nuk janë bërë për të zgjatur, por për të lënë gjurmë të brendshme. “Delicate Balance”: Një rrëfim për jetën në teh Artisti kanadez Abe Waterman ishte triumfuesi i padiskutueshëm i këtij edicioni. Skulptura e tij “Delicate Balance”, fituese e çmimit të parë, zgjedhjes së popullit dhe zgjedhjes së skulptorëve, përshkruan në mënyrë elegante tensionin e përditshëm që jetojmë — një përpjekje konstante për të qëndruar në ekuilibër ndërkohë që botës i mungon baza. Ishte një figurë që të kujtonte një funambules mbi një tel të padukshëm, të vendosur jo mbi skenë, por mbi ndërgjegje. Kujtesë kolektive me grimca të përkohshme Ironikisht, ndonëse këto vepra zhduken me dallgën, ato ruajnë një jetë më të gjatë se sa shumë objekte muzeale. Ato jetojnë në fotografi, kujtime, në vetë trupin e komunitetit. Festivali vetë është bërë një ritual modern – një liturgji profane ku bashkësia, arti dhe kujtesa ndërthuren. Rëra, që shpesh e lidhim me harresën, këtu kthehet në element kujtese. Si një dorë që prek për një çast, por që lë shenjë përjetësisht në shpirt. Një qytet që e shkruan identitetin në brigjet e tij Përtej artit, festivali është një karnaval kulturor me mbi 75 shitës ushqimesh, food trucks, lojëra për fëmijë, fishekzjarre e muzikë. Por në thelb, ai është një formë shkollimi qytetar dhe emocional. Të kujton që komunitetet nuk ndërtohen vetëm me beton, por me simbol, me bashkëjetesë, dhe me art të përbashkët. Analogjia e saj ështe; Ky festival është si një çast i qetë mes dy stuhi, si një letër e shkruar mbi ujë, por që gdhendet në vetëdije. Është si një ëndërr që sheh me sy hapur, ku ndonëse e di që do zgjohet, vlera është në përjetimin. Ai është si një lutje budiste me rërë mandala: ndërtohet, admirohet, dhe pastaj shpërndahet — por nuk harrohet. Mesazh: arti i vërtetë nuk ka nevojë të qëndrojë për të mbetur Në një botë ku çdo gjë komercializohet , këto skulptura që shuhen janë akti më i sinqertë i artit të lirë. Nuk kërkojnë as para, as përjetësi — por një shikues që ndalon, kupton dhe ndjen. Dhe ky është triumfi më i madh: që për tri ditë, një rërë e thjeshtë bëhet gjuhë universale. Burime Boston 25 News. (2024, July 21). ‘Every year it gets more amazing’: Revere Beach Sand Sculpting Festival wows in 20th year. https://www.boston25news.com/news/local/every-year-it-gets-more-amazing-revere-beach-sand-sculpting-festival-wows-20th-year/7F2INTCUWFBDJEB7HU5FBR4NPA/ GBH News. (2024, July 20). How a sand‑sculpting festival is reviving Revere. https://www.wgbh.org/culture/2024-07-20/how-a-sand-sculpting-festival-is-reviving-revere Revere Beach Partnership. (2025). Revere Beach International Sand Sculpting Festival. https://reverebeach.com/revere-happenings/winners-announced-for-the-2024-revere-beach-international-sand-sculpting-festival/ Revere Journal. (2025, July 1). Council approves funds for Sand Sculpting Festival. https://reverejournal.com/2025/07/01/council-approves-funds-for-sand-sculpting-festival/ Pergatiti: Liliana Pere.

Revista Prestige #Inspiration #MjeketShpetojneJetëFier Profesionistë te shkëlqyer që frymëzojnë 🙏 Respekt dhe mirënjohje për ata që rikthejnë shpresën atje ku duket se është humbur. Në zemër të Spitalit Memorial Fier, një ekip i jashtëzakonshëm mjekësh dhe infermierësh bëri më shumë se një ndërhyrje — i riktheu jetën dhe dinjitetin një pacienti 75-vjeçar pas një goditjeje të rëndë në tru. Këta janë heronjtë që nuk kërkojnë duartrokitje, por punojnë në heshtje me zemër të madhe dhe duar të sigurta: 🩺 Dr. Egemen Nursoy, Dr. Klaudio Disha, Dr. Hasan Bayindir, Dr. Holta Kraja, Dr. Xhesika Hoxha dhe infermierja Fjorida Ago. 🇦🇱 Ata janë fytyra më e bukur e Shëndetësisë që po ndërtojmë — me profesionalizëm, përkushtim dhe dashuri për jetën. Ministrja e shendetësisë shkruan në statusin e vet në rrjet social: 🧠 Në Spitalin Memorial 📍Fier u realizua me sukses kranioplastika e parë, një ndërhyrje e avancuar neurokirurgjikale që i ktheu shpresën për jetë një pacienti 75-vjeçar, pas një goditjeje të rëndë në tru. Pas 6 muajsh pritjeje dhe përkujdesje të vazhdueshme, pjesa e munguar e kraniotomisë iu vendos sërish pacientit, i cili tashmë ka dalë nga spitali në gjendje të mirë shëndetësore. 🧑‍⚕️👨‍⚕️ Mirënjohje për ekipin mjekësor: Dr. Egemen Nursoy, Dr. Klaudio Disha, Dr.Hasan Bayindir, Dr. Holta Kraja, Dr. Xhesika Hoxha dhe infermieren Fjorida Ago. #Shendetesia2030🇦🇱 Dua nhe hyrje te bujur te shkurter per keta mjeke Njoftimin e dua origjinal ministra albana kociu

Johann Georg Meyer von Bremen – Piktori Gjerman  i ndjeshmërisë së përditshme Në galerinë e artit botëror, Johann Georg Meyer von Bremen (1813–1886) zë një vend të veçantë si piktori që ngriti jetën e përditshme në piedestalin e artit të madh. Ai ishte një mjeshtër i shpirtit të heshtur të njerëzve të zakonshëm – atyre që rrallëherë përmenden në histori, por që mbajnë mbi supe peshën e saj. I lindur më 28 tetor 1813 në Bremen, Gjermani, Meyer vinte nga një familje modeste. Fëmijëria e tij e thjeshtë dhe e rrënjosur në jetën fshatare, ndikoi thellësisht në ndjeshmërinë që do ta shoqëronte gjatë gjithë jetës së tij artistike. Emri i tij lidhet ngushtë me Shkollën e Düsseldorf-it, një rrymë që i kushtoi rëndësi ndjeshmërisë së përmbajtur, realitetit njerëzor dhe moralit. Në moshën 21-vjeçare, Meyer u vendos në Düsseldorf për të studiuar në Akademinë e Arteve, nën drejtimin e Friedrich Wilhelm Schadow. Aty nisi rruga e tij drejt një stili që do të përkufizohej nga afërsia me jetën e njerëzve të zakonshëm, ndjeshmëria e thellë dhe përkushtimi ndaj detajeve të qeta, por domethënëse. Në fillimet e karrierës, Meyer pikturonte tema biblike, por shumë shpejt u largua nga temat madhore dhe zgjodhi të fokusohej te jeta fshatare dhe familjare, veçanërisht ajo e fëmijëve. Në një kohë kur arti shpesh glorifikonte betejat dhe mitet, ai zgjodhi të shfaqë përqafimet, lutjet, pritjet, lojërat dhe dhimbjet e fëmijëve e nënave, duke bërë art nga përditshmëria. Disa nga veprat e tij më të njohura janë: “Schlafendes Geschwisterpaar” (Motra të fjetura, 1851) “Përmbytja” (1846) “Vajza penduese” (1852) “Jubileu i një pastori hesian” (1843) “Kthimi i ushtarit”, “Loja e të verbërit”, “Mbrëmja e Krishtlindjeve” Këto piktura janë më shumë se vepra arti – ato janë poema të vizatuara, me një gjuhë që prek zemrën e shikuesit. Në vitin 1853, me rritjen e famës, ai u zhvendos në Berlin, ku vazhdoi të pikturonte deri në fund të jetës së tij. Aty, veprat e tij morën një kah edhe më të thellë emocional, duke u përqendruar në jetën e fëmijëve, në sytë e tyre të ndritur, në lojërat dhe pikëllimet e vogla që shpesh i harrojmë. Meyer von Bremen vdiq më 4 dhjetor 1886, por la pas një trashëgimi të ndritur – një kujtesë të gjallë se arti më i madh buron nga vëzhgimi i dashur i jetës së përditshme. © Revista Prestige – Të drejtat e rezervuara. Autore: Liliana Pere

Lumi Buna është një nga bukuritë natyrore më të veçanta në pjesën veri-perëndimore të Shqipërisë. Është shpallur “Peizazh i Mbrojtur”, Kategoria e V. Është pjesë e rrjetit EMERALD dhe IBA. Në sipërfaqen e peizazhit të mbrojtur përfshihen 40km gjatësi të Lumit Buna dhe 8 km të Lumit Drin. Përfshin lumin Bunë dhe zonën bregdetare-ligatinore të Velipojës. Ndodhet në fushën e Nënshkodrës, pjesën jugore të gjithë Ultësirës së Shkodrës. Zona e mbrojtur përfshin pjesën jugore të Grykëderdhjes së lumit Buna, i vetmi lumë fushor që buron nga liqeni i Shkodrës. Regjimi hidrologjik i Bunës përcaktohet nga regjimi i liqenit të Shkodrës dhe i Drinit, duke qenë kështu pjesë e një rrjeti hidrografik shumë kompleks, i cili shtrihet gati në 1/5 e Gadishullit të Ballkanit, në Shqipëri, Mali i Zi, Kosovë dhe Maqedonia e Veriut. Lumi Buna ka disa tipare shumë interesantë, që rrallë gjenden nëpër lumenjtë e tjerë dhe jo më kot është shpallur “Peizazh i Mbrojtur”. Ky lum është tipik fushor dhe i vetmi lum me deltë (grykëderdhje) të vërtetë natyrore, në të cilën ndodhet Ishulli Ada. Zona e Mbrojtur strehon një larmishmëri të madhe zogjsh, gjithashtu është një nga tre korridoret më të rëndësishme për shtegtimin e shpendëve në Evropë, si edhe një vend i rëndësishëm për dimërimin dhe folenizimin e shpendëve ujorë. Janë regjistruar rreth 138 lloje shpendësh, nga të cilët 114 lloje shumohen, 16 lloje të mundshme të mbarështimit, 52 lloje klasifikohen si të rregullta dhe 51 si kalimtarë të rastit ose vizitorë të dimrit, etj. Reptilët përfaqësohen nga 19 lloje, të gjitha përfshihen në listën e kuqe të IUCN-s. Amfibët 11 lloje. Buna dallohet për rolin e saj të rëndësishëm në ruajtjen e faunës peshkore, pasi nëpërmjet saj migrojnë rreth 13 lloje peshqish për në det nga Liqeni i Shkodrës dhe Lumi Drin. Janë regjistruar rreth 143 lloje të peshqve (Lumi Buna, Deti dhe Laguna e Vilunit). Për të gjitha këto pasuri që ky peizazh ka, por edhe për shumë veçori të tjera gjeologjike, gjeografike etj., kjo zonë duhet të jetë një atraksion i madh turistik.

✨️ Paul Samuelson – Mjeshtri i Ekonomisë Moderne Në një botë që luhatet ndërmjet krizave dhe përparimit, ndërmjet spekulimeve dhe shkencës, ndërmjet dogmës dhe zhvillimit, lindi një njeri që do t’i jepte ekonomisë fytyrën e saj më njerëzore dhe më të kuptueshme. Ai ishte Paul Anthony Samuelson, një figurë që nuk shkroi thjesht libra mbi ekonomi, por shkroi faqe të reja në vetë historinë e mendimit ekonomik botëror. ✨️ Origjina dhe Fëmijëria – Rrënjët që e ushqyen Paul Samuelson lindi më 15 maj 1915 në Gary, Indiana, në një familje hebreje emigrantësh nga Lituania. Familja e tij nuk ishte e pasur, por ajo ishte e pasur me kulturë, me një respekt të thellë për dijen dhe shkencën – gjë që do të mbetej një yll polar për Paulin e vogël gjatë gjithë jetës së tij. Në atmosferën industriale të qytetit, ku tymi i fabrikave përhapej në horizont si mjegull, një djalosh ëndërronte jo për makineri, por për të kuptuar ritmet e padukshme që lëviznin botën: ofertën, kërkesën, barazinë dhe mungesën. ✨️ 📚 Arsimi – Udhëtimi drejt dritës Në moshën 16-vjeçare, Samuelson hyri në University of Chicago, aty ku zjarri i dijes e pushtoi plotësisht. Ai nuk u kënaq kurrë me përgjigje të lehta. Gjithmonë pyeste: Pse? Si funksionon kjo? Pastaj, për të ndjekur përkryerjen, ai shkoi në Harvard, ku përfundoi doktoratën. Por aty, ndonëse i rrethuar nga mendje të ndritura, ai nuk u bë pasues i verbër. Ai kërkonte diçka të re. Dhe e gjeti. ✨️ Punë dhe Kontribut – Kur logjika takon kreativitetin Samuelson ishte më shumë se një ekonomist; ai ishte një filozof i numrave, një poet i modeleve matematikore. Në moshë shumë të re, ai filloi të ligjëronte në MIT (Massachusetts Institute of Technology), ku krijoi një nga shkollat më të njohura të mendimit ekonomik modern. ✨️Në vitin 1947, botoi librin “Foundations of Economic Analysis”, një vepër që konsiderohet si Magna Carta e ekonomisë moderne. Ai përdori matematikën jo si një gjuhë të ftohtë, por si një instrument për të kuptuar realitetin njerëzor – papunësinë, inflacionin, zhvillimin, pabarazinë. Por kontributi i tij më popullor erdhi me tekstin më të përdorur në historinë e ekonomisë:  "Economics: An Introductory Analysis"  "një libër që e solli ekonominë nga katedrat në klasat e çdo studenti të zakonshëm"  Me fjalë të thjeshta, ai ia mësoi botës se çfarë është tregu, si funksionon shteti, dhe pse ekonomia është zemra e shoqërisë. 🏅 Çmimi Nobel – Kur përulësia takohet me madhështinë Në vitin 1970, Paul Samuelson u bë ekonomisti i parë amerikan që fitoi Çmimin Nobel në Shkenca Ekonomike. Ai u nderua për "përpjekjet për të ngritur nivelin shkencor të analizës ekonomike", por më shumë se çdo fjalë, çmimi dëshmonte se shkenca ekonomike kishte gjetur një poet të saj ,  një mendje që dinte të përkthente tregjet në mendime dhe politikat në shpresë.  ✨️ Një dritë që nuk shuhet Paul Samuelson ndërroi jetë në vitin 2009, por ideja e tij e gjallëron çdo politikë ekonomike moderne. Ai mbetet si një dritëhije e butë në kujtesën e çdo studenti që sot merr në dorë një libër ekonomie dhe e sheh jo si një makinë, por si një mekanizëm që ndihmon njerëzit të jetojnë më mirë. ✨️ Inspirimi që  mbetet. Ai ishte një Arkimed i shekullit të XX, jo me leva për të lëvizur botën, por me modele për ta kuptuar dhe përmirësuar atë. Paul Samuelson na mëson se ekonomia nuk është vetëm për xhepat, por për zemrën e shoqërisë. Na kujton se matematika mund të jetë poezi, kur përdoret për të lehtësuar jetën e njerëzve. Në fund të fundit, ai ishte një njeri që pa ekonominë jo si një enigmë të ftohtë, por si shtylle kryesore ku mbeshtetemi, dhe një urë ,   nga ajo që jemi, drejt asaj që synojmë te shkojmë. Pergatiti: Dr. Liliana Pere. © Autor: Liliana Pere Të gjitha të drejtat e rezervuara. Nuk lejohet kopjimi, riprodhimi apo shpërndarja pa leje të shkruar nga autori.

Kjo është një poezi e fuqishme dhe e thjeshtë në formë, por thellësisht domethënëse nga Andon Zako Çajupi, një prej figurave të rëndësishme të Rilindjes Kombëtare. Ajo i flet ndjenjës së atdhedashurisë dhe përkatësisë, duke e ngritur Shqipërinë si vendin ku njeriu gjen kuptim, nder dhe kënaqësi, pavarësisht vështirësive Struktura pyetje-përgjigje krijon një stil dialogjik dhe e bën poezinë të përshtatshme për t'u mësuar dhe recituar, sidomos nga fëmijët — një formë edukimi patriotik. Refrainet si "Në Shqipëri" dhe "Për vend' e tij" përforcojnë mesazhin dhe ndjenjën e krenarisë kombëtare. Shprehja “Ku i duket balta / më e ëmbël se mjalta?” është një metaforë e bukur për dashurinë ndaj vendlindjes, që s’krahasohet me asgjë tjetër, edhe nëse është e vështirë ose e varfër. Në pak vargje, Çajupi arrin të japë një mesazh të përjetshëm: dashuria për atdheun është instinktive, thelbësore dhe fisnike. Po njeriu vetë, cilë do në jetë? - Do vend' e tij. Ku i duket balta m'ë e ëmbël se mjalta? - Në vend të tij. Ku munt të gëzojë dhe me nder të rrojë? - Në Shqipëri. Përse të punojë dhe të lakëmojë? - Për vend' e tij. 𝐍𝐠𝐚 𝐀𝐧𝐝𝐨𝐧 𝐙𝐚𝐤𝐨 𝐂̧𝐚𝐣𝐮𝐩𝐢

Ernest Hemingway – Zëri i Epokave dhe Mjeshtri i Heshtjes Përmbledhje Ky tekst është një portret i plotë dhe i ndjerë për Ernest Hemingway-n, një nga figurat më të mëdha të letërsisë moderne. Nga fëmijëria e tij e formësuar mes disiplinës dhe artit, te përvojat tronditëse në luftë, dhe më tej te veprat e pavdekshme që pasqyrojnë shpirtin njerëzor në përballje me humbjen, dashurinë dhe vdekjen – kjo ese sjell një vështrim të thelluar mbi jetën, stilin dhe ndikimin e tij universal. Kjo është një thirrje për të kuptuar më shumë sesa thjesht një shkrimtar – një njeri që e pa botën nga afër dhe e përktheu në heshtje. Pershkrim i plotë i jetes dhe krijimtarisë Hemingway mbetet një nga shkrimtarët më të lexuar dhe më të studiuar në botë, jo vetëm për stilin e tij të drejtpërdrejtë dhe të thjeshtë, por për thellësinë që arrin të shprehë pa përdorur shumë fjalë. Jeta e tij ishte e ndarë ndërmjet realitetit brutal dhe kërkimit për kuptim. Ai jetoi me intensitet, luftoi, dashuroi, humbi, dhe shkroi – duke krijuar një trashëgimi letrare që tejkalon kohën Jeta e Hemingway-t – Një Udhëtim përmes Jetës dhe Vdekjes Ernest Miller Hemingway lindi më 21 korrik 1899, në Oak Park, Illinois. Rritja mes një babai mjek dhe një nëne muzikante e ekspozoi ndaj dy botëve të ndryshme: shkencës dhe artit, realitetit dhe imagjinatës. Ky kontrast u bë thelbësor për formimin e personalitetit të tij kontradiktor – i ashpër në dukje, por tepër i ndjeshëm në shpirt. Në moshën 19-vjeçare u plagos në Luftën e Parë Botërore, një ngjarje që e ndau përgjithmonë jetën e tij në para dhe pas. Nga ajo kohë, përvoja e luftës dhe pasojat e saj emocionale e ndoqën përgjatë gjithë krijimtarisë së tij. Ai punoi si gazetar në SHBA, pastaj në Paris, dhe më vonë u bë pjesë e lëvizjes letrare “Brezi i Humbur”. Jeta e tij përfshiu edhe Luftën Civile Spanjolle, Luftën e Dytë Botërore, jetën në Kubë dhe shumë udhëtime – të gjitha këto përbëjnë sfondin emocional dhe tematik të romaneve të tij. "A Farewell to Arms" (1929) Mesazhi: Lufta nuk është lavdi, por një absurditet i dhimbshëm që shkatërron njerëzit. Thënie nga Hemingway: “Botës nuk i bëhet vonë për të drejtën apo të padrejtën. Ajo thjesht vazhdon.” Koment: Një dashuri që lind në mes të tmerrit dhe që nuk arrin të mbijetojë – një reflektim mbi jetën si një betejë e padrejtë dhe e paparashikueshme. "For Whom the Bell Tolls" (1940) Mesazhi: Jeta është e lidhur me të tjerët – çdo akt, çdo vdekje, na prek të gjithëve. Thënie nga Hemingway: “Askush nuk shkruan një libër të vërtetë për luftën nëse nuk është i plagosur në shpirt nga ajo.” Koment: Një roman që rrëfen idealizmin, vetëflijimin dhe humbjen. Një pasqyrë filozofike për të kuptuar se askush nuk është i vetëm. "The Old Man and the Sea" (1952) Mesazhi: Dinjiteti i njeriut qëndron në përpjekjen e tij, jo në rezultatin final. Thënie nga Hemingway: “Njeriu nuk është bërë për t’u mposhtur. Ai mund të shkatërrohet, por jo të mposhtet.” Koment: Një histori që tingëllon si përrallë, por që përçon një filozofi ekzistenciale mbi qëndresën dhe përulësinë njerëzore përballë natyrës. F. Scott Fitzgerald: Ndryshe nga Hemingway, i cili shkruante për dinjitetin në humbje, Fitzgerald u përqendrua te iluzioni dhe zbrazëtia e jetës amerikane në vitet ‘20. Të dy ishin miq dhe rivalë – por Fitzgerald i romantizuar, Hemingway i zhveshur nga çdo zbukurim. William Faulkner: Faulkner eksperimentoi me strukturën dhe rrëfimin, ndërsa Hemingway mbeti te thjeshtësia dhe heshtja. Faulkner tha një herë: “Hemingway nuk ka asgjë për të thënë, por e thotë në mënyrën më të mirë të mundshme.” Cormac McCarthy: I konsideruar trashëgimtar shpirtëror i Hemingway-t, McCarthy pasqyron po atë errësirë dhe stoicizëm, duke përdorur fjalë të pakta dhe emocione të thella nën sipërfaqe. Stili i Hemingway-t: Teoria e Ajsbergut Hemingway e përkufizonte stilin e tij si një ajsberg letrar: ajo çka shkruhet është vetëm maja, ndërsa kuptimi i vërtetë qëndron nën ujë. Ky minimalizëm letrar u bë simbol i modernizmit dhe një nga arsyet pse proza e tij prek thellë. “Shkrimi i mirë është si një ajsberg: shtatë të tetat janë nën ujë.” – E. Hemingway Çmimet dhe Vlerësimi Ndërkombëtar 🏆 Çmimi Pulitzer për Letërsi (1953) për “The Old Man and the Sea” 🏆 Çmimi Nobel për Letërsi (1954) për “mjeshtërinë e rrëfimit dhe ndikimin e thellë në prozën bashkëkohore” Kritika Botërore për Hemingway-n Harold Bloom: “Stili i tij është si një gur i lëmuar nga dhimbja. Në çdo rrëfim ka një betejë mes njeriut dhe botës.” Edmund Wilson: “Zëri i një epoke që nuk beson më në iluzione.” The New York Times: “Shkrimtari që mësoi brezat të tregojnë pa zhurmë, por me ndjeshmëri të thellë.” Malcolm Cowley: E quajti veprën "Plaku dhe Deti" si “një himn për qëndresën njerëzore”. Letërsia e Hemingway-t është proza moderne minimaliste, e cila trajton temat ekzistenciale, stoike dhe realiste përmes një stili të zhveshur nga emocionalizmi i tepërt. Ai është realist i ndjeshëm, një mjeshtër i nënkuptimit dhe një filozof i heshtjes. Abstrakt Ky tekst është një analizë narrative dhe kritike për jetën dhe krijimtarinë e Ernest Hemingway-t, një prej figurave më të shquara të letërsisë botërore moderne. Duke ndjekur jetën e tij personale dhe krijuese, teksti shpjegon ndikimin që Hemingway pati jo vetëm në letërsinë amerikane, por në prozën e shekullit XX në përgjithësi. Përdorimi i stilit të tij të veçantë – teoria e ajsbergut – dhe trajtimi i temave universale si lufta, dashuria, vdekja dhe dinjiteti njerëzor, e bëjnë Hemingway-n një autor të përhershëm, që shkon përtej kohës dhe brezave. Burimet Hemingway, Ernest. A Farewell to Arms, For Whom the Bell Tolls, The Old Man and the Sea. Bloom, Harold. The Western Canon. Cowley, Malcolm. Exile’s Return. Wilson, Edmund. The Wound and the Bow. Artikuj dhe kritika të botuara në The New York Times dhe The Paris Review. Biografi nga Michael Reynolds dhe Jeffrey Meyers. Librat. © Liliana Pere Të gjitha të drejtat të rezervuara. Ky tekst është pronë intelektuale e autores dhe nuk lejohet kopjimi. Kopje e drejtpërdrejtë e autorizuar.

Antoni Gaudí – Arkitekti i Zotit dhe Simfonisti i Gurit Nëse arkitektura do të ishte poezi, Gaudí do të ishte Dante i saj; nëse do të ishte muzikë, ai do të ishte Bethoveni i formës. Ai nuk ndërtoi thjesht ndërtesa – ai lindi vizione. Barcelona është pasqyra e shpirtit të tij, një qytet që u shndërrua nga duart e një njeriu që nuk ndërtonte me gur, por me lutje, dashuri dhe besim. 1. Prejardhja dhe ndjeshmëria e hershme Antoni Gaudí i Cornet lindi më 25 qershor 1852, në Reus ose sipas disa burimeve në Riudoms, një zonë rurale në jug të Katalonjës. Ai ishte i pesti nga pesë fëmijët e një farkëtari, Francesc Gaudí, dhe Antònia Cornet, një grua e devotshme dhe e heshtur. Që në fëmijëri, Gaudí vuante nga reumatizma, sëmundje që e detyronte të kalonte shumë kohë i izoluar, duke vëzhguar natyrën. Kjo përbën origjinën e ndjeshmërisë së tij të veçantë për strukturat organike. Më vonë ai do të thoshte: > “Libri më i madh që kam lexuar ndonjëherë është libri i natyrës.” Ai trashëgoi nga i ati artin e përkuljes së hekurit dhe bronzit, por nga nëna mori ndjeshmërinë shpirtërore, që më vonë do të shndërrohej në një devocion të thellë fetar. 2. Arsimi dhe fillimet në arkitekturë Antoni Gaudí studioi në Shkollën e Arkitekturës së Barcelonës, ku diploma iu dorëzua në vitin 1878 me fjalët e famshme të drejtorit: > “Nuk e di nëse po diplomoj një të çmendur apo një gjeni.” Student mesatar, por me një stil që binte në sy, Gaudí kishte vështirësi të pranonte dogmat akademike. Ai dëshironte të krijonte, jo të kopjonte. Që në këtë fazë, ai tregoi një stil të guximshëm, imagjinativ dhe të panjohur për kohën. 3. Vizioni dhe burimet frymëzuese Vizioni i Gaudít buronte nga tri shtylla: besimi i krishterë, natyra dhe simbolika. Ai nuk ishte vetëm një krijues, por një mistik i arkitekturës, që besonte se arti duhet të shprehë harmoninë hyjnore. Ai vetë do të deklaronte: > “Originaliteti është të kthehesh te origjina. Origjina është natyra.” Gaudí e shihte natyrën si librin e vetëm të vërtetë që duhej lexuar. Ai nuk përdorte vizore dhe kallëpe klasike, por modele të gjalla – rrënjë, degë, kafshë, lëvore druri, valë deti. 4. Ndjeshmëri dhe jeta personale Gaudí nuk u martua kurrë. Ai kishte një dashuri të vetme në rininë e tij, një grua që nuk ia ktheu ndjenjat. Që nga ajo kohë, ai i kushtoi jetën vetëm arkitekturës dhe Zotit. Në vitet e fundit të jetës, ai jetonte në kantierin e Sagrada Familia, flinte aty dhe ushqehej me modesti, si një asket i vërtetë. > “Arkitekti duhet të jetë një asket. Zoti është në detaje.” Jeta e tij e brendshme ishte e pasur, por e heshtur. Ai rrallë shfaqej në publik dhe refuzonte luksin. Ndërroi jetë në mënyrë tragjike më 7 qershor 1926, i goditur nga një tramvaj, i panjohur, sepse dukej si një lypës. Kur u kuptua kush ishte, ishte shumë vonë. 5. Mbështetësit dhe bashkëpunëtorët Figura kyçe në karrierën e Gaudít ishte Eusebi Güell, një industrialist katalanas dhe mecenat i artit, që besoi në vizionin e tij. Ai e mbështeti financiarisht dhe shpirtërisht, duke i besuar projekte madhështore si: Palau Güell Park Güell Colonia Güell Eusebi Güell ishte miku dhe mbrojtësi i Gaudít, dhe pa të, vepra e arkitektit nuk do të kishte marrë formën që ka sot. 6. Veprat Kryesore – Komentim i thelluar 1. Sagrada Familia (1882 – sot) Katedralja më e njohur në botë e papërfunduar. Një kombinim i gotikut të vonë, modernizmit katalan dhe strukturave natyrore, ajo është një poemë në gur, një lutje e ngritur drejt qiellit. > “Klienti im nuk ka nxitim” – Gaudí, për Zotin. 2. Park Güell Një park-ëndërr në formë mozaiku dhe drite. Kolona që ngjajnë me pemë, kafshë mitologjike, një bankinë e gjatë prej porcelani e lakueshme si gjarpër – gjithçka frymëzohet nga natyra. 3. Casa Batlló Një ndërtesë banimi që simbolizon shpirtin e Katalonjës. Fasada është metaforë e legjendës së Shën Gjergjit që vret dragoin. Ballkone që duken si kafka, çatia si kurriz dragoi – gjithçka ka kuptim. 4. Casa Milà (La Pedrera) Një vepër që tronditi opinionin publik. Pa forma të drejta, me valë të buta në fasadë, ajo duket si një valë deti e ngrirë në gur. 5. Palau Güell Një pallat që kombinon stil mesjetar dhe liri moderniste, me një kupolë të zezë madhështore, oxhaqe shumëngjyrëshe, dhe përdorim të guximshëm të dritës dhe hijes. 6. Casa Vicens Ndër vepra e para të Gaudít, frymëzim nga arti islamik dhe oriental. Një stil plot ngjyra, dekorime florale dhe eksperimente të hershme. 7. Colònia Güell Një kishë e pabesueshme, e papërfunduar, ku Gaudí eksperimentoi me parabolën e përmbysur si formë natyrore të harqeve. Një laborator gjenial për teknikën e tij. 7. Komente nga koha dhe nga sot Në kohën e tij, shumë nuk e kuptonin. Disa e quanin ekzentrik, të tjerë fanatik. Por me kalimin e viteve, vepra e tij u vlerësua si gjeni i modernizmit dhe apostull i bukurisë shpirtërore. Sot, Gaudí është njohur si simbol i identitetit katalanas, por edhe si mjeshtër universal i arkitekturës së shpirtit. UNESCO ka shpallur shumë nga veprat e tij Trashëgimi Botërore. 8. Trashëgimia dhe përjetësia Gaudí nuk la pas vetes fëmijë, por ai la gjurmë në gur. Sot, ai është një shenjt jozyrtar i arkitekturës, në proces kanonizimi nga Kisha Katolike, dhe i nderuar si njeriu që ndërtoi për Zotin me dorën e një artisti. Gaudí nuk ndërtoi vetëm për të jetuar, ai ndërtoi për të lavdëruar jetën. Veprat e tij nuk mund të shihen vetëm me sy – ato ndihen me zemër. Ai i ktheu gurët në lutje, hekurin në dashuri, dhe arkitekturën në arti i ndjenjës hyjnore. > “Puna ime është një reflektim i dashurisë sime për Krijuesin. Ai më dha gjithçka – unë thjesht jam vegla e Tij.” – Antoni Gaudí © Autor: Liliana Pere Të gjitha të drejtat e rezervuara. Nuk lejohet kopjimi, riprodhimi apo shpërndarja pa leje të shkruar nga autori.

Aforizma për Fjalën nga Dritëro … * Fjala vërtet që mund të çajë errësirën , por mund të errësojë edhe dritën. * Edhe fjala , si leku, kursehet . * Arroganti e shqyen fjalën si ujku delen. * Fjala është e imtë, por fryhet nga uji. * Oxhaku djeg drutë, goja djeg fjalët. * Përroi i fjalëve nuk e lë trurin të kalojë matanë. Këto janë disa aforizma, thënie dhe fragmente autentike nga Dritëro Agolli që lidhen me fjalën, komunikimin, dhe fuqinë e tyre — të mbledhura nga burime të besueshme dhe shpesh cituar: **“Dy njerëz u vranë për një fjalë. Fjala rron ende, ndërsa njerëzit jo.”** — një aforizëm i fuqishëm që thekson kohëzgjatjen e fjalës krahas harresës njerëzore **“Fjala gdhend gurin”** — kjo metaforë përmbledh stilin e shkrimit të Agollit: fjala si formë e përjetshme e përfytyrimit letrar **“Ka fjalë që qajnë dhe lotë që flasin.”** — një shprehje poetike për fuqinë emocionale të fjalës **“Edhe dhëmbët zihen me gjuhën dhe bashkë rrinë.”** — një mësim popullor për marrëdhënien mes fjalës dhe fjalësimit > *“Pena e Dritëroit ka dhuntinë magjike që ta ndjellë lehtë e pa mundim fjalën e duhur, kuptimisht e stilistikisht.”* Vepra e tij poezie është përshkruar si bashkëjetesë e motiveve popullore dhe reflektimit të brendshëm, ku fjala shndërrohet në një forcë që ndriçon realitetin, përjetimet dhe ndjenjat t > *“Ku­jt vetja i hyri shumë në qejf, kapërceu lumin edhe u mbyt në për rrua!”* “Kush u mburr tepër me veten, tentoi të mbizotëronte dhe humbi.”) — i atribuar Dritëro Agollit Ky citat, ndonëse i shkëputur nga konteksti origjinal, pasqyron frymën kritike dhe ironinë e tij në aforizëm. Përmbledhje mbi rolin e fjalës në krijimtarinë e Agollit Fjalët e tij ngërthejnë peshën e përgjegjësisë së shkrimtarit ndaj kombit, duke i përdorur me maturi dhe ndjeshmëri. Gjuha e tij është e thjeshtë, por e zgjedhur me kujdes: Agolli synonte që fjala të ishte e saktë, jo vetëm e bukur (siç theksohet: fjala që gdhend gurin). Nuk u nxit asnjëherë në shpikje fjalësh, por përdorte ato që ekzistonin, me vend dhe ndjeshmëri dhe kështu i jepte emocione dhe thellësi

Analize dhe sqarime për lehtesi kuptimi. 🌟Intervista e Prof. Dr. Adrian Civici mbi tranzicionin drejt ekonomisë cashless është një kontribut me peshë në diskursin bashkëkohor mbi zhvillimin ekonomik të vendit. Me qasje të qartë sistemike dhe sociale, artikulli ngre pyetje thelbësore: A është Shqipëria gati për një ekonomi pa para fizike? Dhe nëse po, kush duhet ta udhëheqë dhe kush duhet të përjashtohet? 2. Pikat kryesore të artikullit A. NJË VIZION ZHVILLIMOR, JO THJESHT TEKNOLOGJIK Prof. Civici nuk e trajton kalimin drejt pagesave digjitale si një hap teknik, por si pjesë të një ndryshimi të thellë ekonomik, institucional dhe kulturor. Sipas tij, cashless nuk është vetëm mjet, por pasqyrë e zhvillimit shoqëroro-ekonomik. Ai thekson se zhvillimi i kësaj forme të ekonomisë duhet të ndodhë paralelisht me edukimin financiar, rritjen e besimit në institucione dhe digjitalizimin e shërbimeve publike. B. SHEMBUJT NDËRKOMBËTARË Artikulli sjell krahasime të mençura me vende të ndryshme: Suedia është shembull i ekstremit të suksesshëm ku paraja fizike përdoret fare pak, por ku qytetarët kanë akses të lartë në teknologji dhe shërbime. India përfaqëson një model të fuqishëm të tranzicionit të nxitur nga shteti, me masa fiskale dhe financiare të forta. Kenia shërben si shembull se si përmes inovacionit fintech (si M-Pesa), edhe vendet me sfida të mëdha mund të realizojnë përhapjen e pagesave elektronike. Estonia është ilustrimi i një shteti tërësisht digjital, ku mjetet cash janë të rralla dhe shteti ofron shërbime 100% online. Këto shembuj tregojnë që nuk ka një rrugë unike për cashless, por duhen strategji të përshtatura me realitetin shoqëroro-ekonomik. C. ANALIZË REALISTE E SHQIPËRISË 🌟Prof. Civici argumenton se Shqipëria ka hedhur hapa të rëndësishëm, si fiskalizimi dhe rritja e përdorimit të kartave bankare. Megjithatë, ai evidenton disa sfida të dukshme: 😔Informaliteti mbetet shumë i lartë, duke penguar zbatimin e plotë të sistemit digjital. Besimi në banka dhe institucione është ende i dobët, gjë që bën qytetarët të preferojnë para fizike. Përjashtimi financiar është shqetësues: shtresa të gjera të popullsisë nuk kanë akses në llogari bankare. Digjitalizimi i pabarabartë: qytetet janë shumë më të avancuara se zonat rurale në akses dhe përdorim Cfare eshtë? ⭐️ATM (Automated Teller Machine) janë pajisje elektronike që u mundësojnë qytetarëve të kryejnë shërbime bankare pa shkuar në degë, si tërheqje parash ose kontroll bilanci. Mungesa e ATM-ve në fshatra kufizon aksesin. Çfarë ështe? ⭐️PIS software (Payment Initiation Service software) është teknologji që lejon nisjen e pagesave direkte nga llogaria bankare, pa hyrë te faqja e bankës. Këto programe përdoren nga aplikacione të palëve të treta (si fintech), duke e bërë pagesën më të shpejtë, më të lirë dhe më të sigurt. Çfare është? ⭐️Fintech (shkurtim për "financial technology") i referohet kompanive dhe zgjidhjeve teknologjike që ofrojnë shërbime financiare të reja jashtë modelit tradicional bankar. Aplikacione si PayPal, Revolut apo Wise janë shembuj klasik të fintech. D. PROPOZIME KONKRETE ME KOMENTE SQARUESE 1. Strategji kombëtare cashless deri në 2030 Koment: Kjo strategji do të duhet të jetë e bazuar mbi objektiva të matshëm, faza implementimi dhe mekanizma monitorimi, si dhe të kërkojë bashkëpunim institucional mes qeverisë, Bankës së Shqipërisë, sektorit privat dhe shoqërisë civile. 2.Fushata të edukimit financiar, sidomos për grupet vulnerabël Koment: Edukimi duhet të fillojë nga shkolla dhe të shtrihet te grupet vulnerabël si pensionistët, banorët ruralë dhe punonjësit informal, për të shmangur përjashtimin digjital. 3.Lehtësira fiskale dhe nxitje për bizneset që përqafojnë pagesat elektronike Koment: Shteti mund të ofrojë ulje taksash ose subvencione për bizneset që investojnë në POS, software apo aplikacione digjitale, si dhe për punësim të teknologëve. 4.Siguri kibernetike dhe mbrojtje të të dhënave personale Koment: Kalimi masiv te pagesat digjitale rrit ekspozimin ndaj rreziqeve si mashtrimet, rrjedhja e të dhënave dhe sulmet kibernetike. Duhet krijuar një qendër kombëtare për siguri kibernetike dhe legjislacioni duhet të përditësohet vazhdimisht. 5. Mbështetje për fintech dhe inovacion Koment: "Fintech" (teknologji financiare) i referohet kompanive dhe platformave që ofrojnë shërbime financiare duke përdorur teknologji, si aplikacione për pagesa, kredidhënie, investime apo menaxhim buxheti. Për shembull, aplikacionet mobile që të lejojnë të transferosh para ose të paguash fatura pa shkuar në bankë. Ligji për "sandbox-in rregullator" do të mundësonte testimin e risive pa rrezikuar sistemin financiar. ?? 3. Pyetje dhe sfida për diskutim me komente sqaruese Si të sigurohet që tranzicioni të mos i përjashtojë më të dobëtit? Koment: Shtresa të caktuara si të moshuarit, të papunët apo komunitetet rurale mund të mbesin jashtë sistemit pa masa mbrojtëse si subvencione, trajnime dhe infrastrukturë alternative (banking lëvizës). ??A është infrastruktura e zonave rurale gati për cashless? Koment: Shumë zona nuk kanë internet stabil, ATM apo filiale bankare. Pa investime në infrastrukturë, kalimi cashless mbetet iluzion. ??A po udhëhiqet kjo reformë nga tregu apo nga shteti? Koment: Nëse tregu dominohet nga bankat apo kompanitë fintech, ekziston rreziku i rritjes së tarifave dhe përjashtimit të konsumatorëve të dobët. Roli i shtetit si rregullator është kritik. ??A jemi të mbrojtur ndaj rreziqeve të privatësisë dhe sigurisë kibernetike? Koment: Të dhënat financiare janë të ndjeshme. Mungesa e kuadrit ligjor dhe e strukturave teknike e bën Shqipërinë të cenueshme ndaj abuzimeve apo vjedhjes së identitetit. 4. Përfundim Artikulli i Prof. Civicit është më shumë se një opinion: Është një thirrje për veprim strategjik, inkluziv dhe afatgjatë. Ai i sugjeron drejt, ne perballje me sfidat politikbërëse, dhe ekspertët të mos fokusohen vetëm tek teknologjia, por tek barazia, transparenca dhe besimi shoqërori. > "Cashless nuk është fundi i parasë, është fillimi i një ekonomie që duhet të jetë më e drejtë dhe efikase" – kjo është thelbi që kjo analizë përpiqet të theksojë." Analizë nga Revista Prestige-Liliana Pere mbi qëndrimin e rëndësishëm të Prof. Civicit për një çështje bashkëkohore – cashless, interviste e publikuar në Gazeta Telegraf, 23 korrik 2025 © Autor: Liliana Pere

Ekspozitë në Lezhë me 12 skulptura të artistëve shqiptarë Në Galerinë e Arteve në Lezhë po zhvillohet një ekspozitë me 12 skulptura të artistëve shqiptarë, ku përfshihen edhe autorë nga Lezha. Skulpturat përfaqësojnë teknika dhe stile të ndryshme, nga realizmi klasik deri te format moderne të shprehjes artistike. Skulpturat i përkasin fondit të Galerisë së Arteve të Lezhës dhe janë ndër pjesët më me vlerë të saj. Në ekspozitë marrin pjesë 12 skulptura nga 3 autorë lokalë dhe 5 profesorë të njohur të skulpturës shqiptare. Ekspozita përbën një udhëtim estetik për vizitorët dhe është pjesë e programit promovues gjatë sezonit turistik. Hyrja është falas dhe ekspozita do të qëndrojë e hapur deri në fund të muajit korrik. Interesi i vizitorëve është i konsiderueshëm, sidomos për pjesët antike, reliket dhe veprat e Galerisë së Arteve. Deklarata: Ymer Metaliaj, përgjegjës i Galerisë së Arteve në Lezhë, thekson: “Vlerat janë shumë të mëdha për këto skulptura, pasi kemi emra të njohur të historisë së skulpturës shqiptare. Ekspozita është mundësi e mirë për të njohur zhvillimin e skulpturës shqiptar Revista Prestige Burimi: Shqiptarja com