Search Results

Rrevista Prestige #EdiRama #KongresiNderkombetar #NanoTeknollogji #inspirationdaily Edi Rama – Kongresi Ndërkombëtar i Nanoteknologjisë, Tiranë (29 shtator 2025) “Fuqizimi i Inteligjencës Artificiale është një shtyllë themelore e qeverisjes dhe një përparësi për Shqipërinë 2030. Investimet në arsim do t’u mundësojnë të rinjve tanë të studiojnë teknologjinë e së ardhmes këtu, brenda dekadës që vjen. Synimi ynë është të krijojmë një brez novatorësh që do të çojë përpara industrinë, ekonominë dhe qeverisjen shqiptare. Studentët tanë nuk do ta kenë më të nevojshme të studiojnë në universitetet e huaja, sepse universitetet tona do të ofrojnë të njëjtat standarde. Disa universitete tashmë kanë nisur të hartojnë programe ndërdisiplinore për sistemet digjitale, për Inteligjencën Artificiale dhe, shumë shpejt, për nanoteknologjinë. Këto programe nuk janë luks, por një domosdoshmëri për brezat e ardhshëm. Për këtë arsye, do të krijojmë partneritete me universitetet europiane për të përputhur kurrikulën tonë me të tyren. Ky investim në arsim ka të bëjë me krijimin e një hapësire ku njerëzit të mendojnë në mënyra novatore, të krijojnë një brez – do të guxoja ta quaja – novatorësh që do të çojnë përpara ekonominë, industrinë dhe qeverisjen shqiptare. Shqipëria është e angazhuar që çdo euro e investuar në shkencë të përkthehet në përparim të prekshëm, në llogaridhënie dhe në më shumë mundësi për të rinjtë tanë.” Edi Rama _________________________________________ Revista Prestige. Sqarim per publikun cfarë eshtë nanoteknollogjia? Nanoteknologjia është shkenca dhe teknologjia e manipulimit të materies në shkallën nano, pra në përmasa shumë të vogla – rreth 1 deri në 100 nanometra. 👉 Për ta kuptuar më thjeshtë: 1 nanometër është një e miliarda pjesë e një metri (1 nm = 0.000000001 m). Merret me struktura shumë më të vogla se gjerësia e një floku njeriu. Ku përdoret nanoteknologjia? Nanoteknologjia është ndër fushat më premtuese për zhvillimin e shkencës dhe industrisë: 1. Mjekësi Shërben për krijimin e barnave që veprojnë saktësisht në qelizat e prekura (p.sh. kanceri). Përdoret në diagnostikim më të shpejtë dhe më të saktë. 2. Energjia Zhvillohen panele diellore më efikase, bateri më të fuqishme dhe më jetëgjata. 3. Teknologjia e informacionit Çipat kompjuterikë bëhen më të vegjël, më të shpejtë dhe me konsum më të ulët energjie. 4. Mjedisi Filtra nano për pastrimin e ujit dhe ajrit. Materiale që thithin ndotësit kimikë. 5. Materialet Krijimi i materialeve ultra të forta, ultra të lehta (p.sh. grafeni). Veshje rezistente ndaj ujit, njollave apo gërvishtjeve. Pse është kaq e rëndësishme? Nanoteknologjia lejon njeriun të kontrollojë materien në nivel atomik dhe molekular, duke hapur rrugë për shpikje e zgjidhje që deri dje dukeshin të pamundura. Për këtë arsye, quhet shpesh “revolucioni i katërt industrial”. © 2024–2025 Liliana Pere – Themeluese, Botuese, Autore Revista Prestige.

Legjenda e “Kostandinit dhe Jurendinës”: kënga që lindi mes arbëreshëve Në fondin e artë të trashëgimisë sonë gojore, legjenda e “Kostandinit dhe Jurendinës” rri si një margaritar i rrallë, e shndritshme dhe tronditëse, si një rrezatim që vjen nga thellësia e shekujve. Për herë të parë ajo u shfaq e shkruar në vitin 1737, në Dorëshkrimin e famshëm arbëresh të Kieutit, nën pendën e Nikollë Filjës – bir i një dere të moçme arbëreshe, që si shumë të tjerë, kishte marrë rrugën e mërgimit drejt Italisë së Jugut pas stuhisë osmane që përmbyti atdheun në shekullin XV. Në kapitullin “Kënkezë të pleqrijsë”, Filja mblodhi me përkushtim këngë popullore, balada, këngë historike e lirike – dhe mes tyre, si një flakë që nuk shuhet, ndriçon përjetësisht varianti arbëresh i kësaj balade. Ai version, i kënduar mes fshatrave të Sicilisë, bart aromën e dheut të Çamërisë dhe frymën e maleve shqiptare, duke ruajtur emrat e vërtetë të heronjve dhe vendin e martesës së Jurendinës. Në këtë këngë nuk gjejmë thjesht vargje, por një amanet të brezave, një betim të përtejbotshëm. Jurendina (apo Urendina, siç e shqiptonin të moshuarit) është e motra që martohet larg, në brigjet e Venedikut, mes kujtimeve të fiseve iliro-arbërore. Kostandini, vëllai i saj, përjetëson “besën shqiptare” në përmasën më hyjnore – aq sa edhe varri nuk e mban dot, e as balta nuk ia tret trupin, derisa ta çojë motrën tek prindërit për të marrë bekimin e fundit. Kjo baladë është një kryqëzim i dritës dhe i hijeve: dashuria e gjakut dhe besa e shqiptarit bëhen më të forta se vdekja, më të pathyeshme se gurët e varreve. Çdo varg është një pikë loti që bie mbi gurin e zemrës, çdo refren një psherëtimë që vjen nga largësia e shekujve. Nuk është rastësi që poeti i madh Jeronim De Rada e pa tek kjo këngë zjarrin më të madh të shpirtit arbëresh. Që nga ai çast, legjenda u shndërrua në frymëzim për poetë, studiues e këngëtarë, duke udhëtuar si një zog i shenjtë nga brigjet e Italisë së Jugut deri në viset më të largëta shqiptare. Nëse i mbyllim sytë dhe e dëgjojmë, zëri i Kostandinit dhe i Jurendinës vjen ende sot si një tingull i përjetësisë, një kumbim që na kujton se besa është themeli i shpirtit shqiptar, dhe dashuria vëllazërore është një urë që lidh tokën me qiellin. Pergatiti: Liliana Pere

Rrevista Prestige #StarOlliwood #inspiration Melanie Griffith: Ylli Ollywood që ndriçon dhe vuan. Në Manhattan të vitit 1957, një dritë e re lindi mes qytetit dhe ëndrrave, vajza e Tippi Hedren, një ikonë e Hollivudit, dhe Peter Griffith. Fëmijëria e saj kaloi mes Los Angeles-it, ku shkolla profesionale e Holliwoodud-it e priti, duke i mësuar hapat e parë të jetës dhe artit, duke i dhënë krahë një ëndrre që do të fluturonte. Që fëmijë, ajo shfaqi kuriozitetin dhe guximin – modele e re, ekstra në filma si Smith! dhe The Harrad Experiment, deri te roli i madh në Night Moves pranë Gene Hackman në moshën 17-vjeçare. Melanie Griffith ndoqi Hollywood Professional School, një shkollë e specializuar për fëmijë që punonin në art dhe showbiz, dhe u diplomua atje në moshën 16-vjeçare. Kjo shkollë ndodhej në Los Angeles, dhe ishte një vend ku aktorë të rinj dhe modele mund të kombinonin arsimimin formal me karrierën artistike, duke marrë mësime që i përshtateshin orareve të zgjatura të punës në film dhe teatër. Një Miss Golden Globe 1975, ajo shndërrohej gradualisht nga vajza e njohur e Hollivudit në një yll që nuk mund të fshihej. Vitet 1980 sollën sfida dhe triumfe. Në Roar, u lëndua nga një luan, por guximi i saj nuk u shua; në Body Double dhe Something Wild, ajo tregoi fuqinë e talentit të saj. Working Girl e 1988-s i dha trofe dhe vlerësime: Golden Globe dhe nominim për Oscar, një moment ku arti dhe shpirtit i saj u takuan në mënyrë magjike. Jeta personale rrjedhte ngadalë si një film tjetër: Martesat me Don Johnson dhe Steven Bauer, dashuri me Antonio Banderas, dhe lindja e tre fëmijëve – Alexander, Dakota, dhe Stella – krijuan një familje që lidhi gjeneratat me artin dhe jetën. Vitet ’90 dhe fillimi i 2000 sollën filma si Pacific Heights, Shining Through, Born Yesterday, Two Much, Lolita, Celebrity dhe Cecil B. Demented, të cilët treguan se Melanie ishte një yll që mund të lundronte mes dramës, komedisë dhe aventurës me të njëjtën ndjeshmëri. Në Broadway, me Chicago në rolin e Roxie Hart, ajo dëshmoi se arti i saj nuk kishte kufij, dhe vlerësimet e kritikëve ishin prova e talentit të saj të paharrueshëm. Katër Episode nga Jeta e Saj Episodi i Parë: Kur Luanët Sulmuan – Roar (1981) Në një set të çuditshëm dhe të rrezikshëm, mes krahëve të nënës dhe zërit të kamerave, Melanie u përball me një luan të paparashikueshëm. Një moment i tmerrshëm, një plagë që mbante shenjë në trup dhe shpirt, por gjithashtu një provë e guximit dhe pasionit të saj. Ajo vazhdoi të luante, të krijonte dhe të sfidonte limitet – një simbol i forcës së brendshme që do ta shoqëronte përgjatë gjithë jetës. Episodi i Dytë: Triumfi i Working Girl (1988) Kur dritat e Hollivudit u fokusuan mbi të, Melanie u shfaq në ekranin e madh me një energji që përziente humor, guxim dhe ndjeshmëri. Working Girl nuk ishte thjesht një film; ishte një ftesë për të treguar fuqinë e grave, një çmim Golden Globe që vulosi talentin e saj dhe një nominim Oscar që e vendosi në historinë e aktrimit. Në këtë moment, publiku dhe arti u bashkuan për të nderuar një aktore që kishte kaluar sfida të pafundme dhe përsëri kishte arritur të shkëlqente. Episodi i Tretë: Lindja e Dakotës (1989) Në një shtëpi plot dashuri dhe pritje, Melanie përjetoi magjinë e të qenit nënë për herë të dytë. Dakota Johnson, vajza e saj me Don Johnson, solli një dritë të re në jetën e saj. Një ndjesi që ndryshon gjithçka – gëzim, përgjegjësi, dhe një lidhje që do të zgjasë gjithë jetën. Në këtë moment, suksesi i saj nuk matet më vetëm me çmime apo role, por me një dashuri që rritet dhe transformon shpirtin. Episodi i Katërt: Dashuria me Antonio Banderas dhe Familja e Zgjeruar (1996–1998) Kur zemra e saj gjeti Antonio Banderas, një tjetër kapitull filloi. Në këtë bashkim u lind Stella del Carmen, një dritë që solli harmoninë dhe sfidat e një familjeje të re. Melanie mësoi se arti dhe jeta personale janë dy rrugë që ndonjëherë bashkohen në mënyra të papritura, duke e bërë jetën e saj më të pasur dhe më të plotë, përtej kamerave dhe reflektorëve. Sfidat personale nuk munguan – varësia dhe marrëdhëniet e komplikuara i testuan forcën dhe qëndrueshmërinë. Por Melanie Griffith nuk u dorëzua: ajo vazhdoi të ngjitej mbi skenë, të shkëlqente në film dhe të frymëzonte të tjerët me rezistencën e saj. Çmimet dhe vlerësimet që mori nuk janë thjesht medalje; ato janë reflektim i një karriere të ndërtuar mbi talent, pasion dhe durim. Golden Globe për Working Girl mbetet kulmi i njohjes publike, ndërsa nominimet e tjera tregojnë respektin e industrisë për aftësitë e saj. Melanie Griffith është një aktore yll ; ajo është një rrëfim në lëvizje, një poezi e jetës që ndriçon mes sfidave dhe triumfeve, një dritë që ndriçon në ekran dhe një zemër që rënkon dhe ringjallet në mënyrë të pashtershme.

Seamus Heaney – Ligjërata për Çmimin Nobel Falenderimi i poezisë Kur për herë të parë takova emrin e qytetit Stokholm, nuk mendoja se do ta vizitoja ndonjëherë, e lëre më të përshëndetesha atje si mysafir i Akademisë Suedeze dhe Fondacionit Nobel. Në atë kohë, një rezultat i tillë nuk ishte vetëm i papritur; ishte thjesht i paimagjinueshëm. Në vitet ’40, kur isha fëmija më i madh i një familjeje që po zgjerohej në zonën rurale të Co. Derry, ne grumbulloheshim në tre dhoma të një fermë tradicionale dhe jetonim një lloj jete të ngushtë, emocionalisht dhe intelektualisht të mbrojtur nga bota e jashtme. Ishte një ekzistencë intime dhe fizike, ku tingujt e natës – kali në stallë përtej murit të dhomës sonë – përziheshin me bisedat e të rriturve nga kuzhina përtej dhomës tjetër. Ne merrnim vesh gjithçka që ndodhte – shiun tek pemët, minjtë në tavan, trenin e avullit që kalonte pranë shtëpisë – por e merrnim si në një gjumë dimëror. Pa historik, para seksual, në mes të archaikes dhe të modernës, ishim po aq të ndjeshëm dhe të përshtatshëm sa uji që qëndronte në një kovë në kuzhinën tonë: çdo herë që një tren kalonte, sipërfaqja e ujit valëvitej delikatisht dhe në heshtje të plotë. Por nuk ishte vetëm toka që dridhej për ne: edhe ajri përreth dhe mbi ne ishte i gjallë dhe sinjalizues. Kur frynte erë tek blerimët, lëvizte gjithashtu një tel ajror i lidhur me degën më të lartë të kastanjës. Ai hyri brenda përmes një vrime në dritaren e kuzhinës dhe arriti tek radioja jonë, ku një kaos i vogël i tingujve i linte vend zërit të një lajmëtari të BBC-së që fliste si një deus ex machina. Ne mund të dëgjonim emrat e fqinjëve me aksentet lokale të prindërve tanë, dhe në tonet e forta të lajmëtarit, emrat e bombarduesve dhe qyteteve të bombarduara, frontet e luftës dhe divizionet ushtarake, numrat e avionëve të humbur dhe të robëruarve, viktimat dhe avancimet; dhe gjithmonë, natyrisht, merrnim vesh edhe fjalët solemne dhe ngacmuese “armiku” dhe “aleatët”. Por edhe kështu, asnjë lajm botëror nuk më frikësonte. Kohërat e luftës, me fjalët e mia, ishin kohë para reflektimit. Para-shkollore, para-historike në një mënyrë. Kur viteve të mëvonshme dëgjimi im u bë më i vetëdijshëm, ngjita mbi një krah të divanit tonë të madh për të afruar veshin te radioja. Por nuk më interesonte lajmi; ajo që kërkoja ishte emocionimi i historisë – si një serial detektiv britanik ose aventurat e RAF-it nga W.E. Johns. Kështu filloi udhëtimi im drejt gjuhëve dhe botës përtej, ku çdo pikë arrijjeje ishte një gur-hapi dhe jo destinacion. Unë i detyrohem poezisë për këtë udhëtim. Fillimisht, për një varg që shkrova kohët e fundit që më këshillonte të “ecja mbi ajër kundër arsyes së mirë”, por thelbësisht sepse poezia mund të krijojë një rend të jashtëzakonshëm, po aq të ndjeshëm ndaj ligjeve të brendshme të poetit sa valët që valëviteshin në ujë në kovën e kuzhinës para pesëdhjetë vitesh. Një rend ku ne mund të rritemi me ato që kemi grumbulluar gjatë rritjes. Duke filluar, desha që kjo e vërtetë e jetës të kishte besueshmëri konkrete. Edhe si nxënës i shkollës, adhuroja ode-n “To Autumn” të John Keats për marrëdhënien e saj midis gjuhës dhe ndjesisë; më vonë, poezia e luftës së Wilfred Owen më tregoi se poezia mund të përjetojë dhe absorbojë barbarinë e shekullit të ri, dhe Elizabeth Bishop, Robert Lowell dhe Patrick Kavanagh më dhanë prova të tjera për fuqinë dhe përgjegjësinë e poezisë. Përvoja e rritjes në Irlandën e Veriut më formoi, duke më mësuar të vëzhgoj botën me realizëm dhe vigjilencë. Megjithatë, kjo nuk më pengoi të besoj në poezinë që thotë atë që ndodh, që mëson mëshirë për planetin dhe që nuk është e ndikuar vetëm nga ambiciet apo politika. Historia e dhunës në Irlandën e Veriut (1968–1974) tregoi ndryshimin e dhunshëm, por të domosdoshëm. Ai qytetar, që kuptonte diskriminimin ndaj komunitetit të tij, e dinte se ndryshimi ishte i nevojshëm, por dhuna e IRA-s e minonte besimin mbi të cilin mund të ndërtoheshin mundësitë e reja. Heaney përdor histori dhe legjenda, si ajo e Shën Kevin-it që mbajti vezët e zogjve në dorë për ditë të tëra, për të ilustruar rëndësinë e një bashkëveprimi mes mirëqenies dhe dhunës, mes së bukurës dhe së tmerrshmes. Ai citon poezinë e W.B. Yeats-it, për të treguar se poezia mund të kapë kontradiktat e jetës dhe të ndërtojë një urë midis natyrës së brendshme të njeriut dhe botës jashtë. Në fund, Heaney shpjegon se poezia është një instrument për të kuptuar botën: ajo është e aftë të tregojë të vërtetën, të shprehë dhembjen, dhe të krijojë një lidhje mes përjetimit personal dhe historisë kolektive. Poezia mund të jetë e drejtë dhe e vërtetë njëkohësisht, duke i dhënë lexuesit një kuptim të thellë dhe estetik të realitetit. © 2024–2025 Liliana Pere –   Botuese, Autore

🌱💚 Bukuritë natyrore të Gramshit, si Kanioni i Holtës, Ujëvara e Sotirës, burimet e ujërave termale dhe Liqeni i Dushkut, sjellë përmes objektivit të Julian Shyqyriut, pjesëmarrës në “Wanderlust in Albania 2”, Konkursi Ndërkombëtar i Foto & Video Reels 📸 #WanderlustInAlbania2 #AKT #MTKS #AlbaniaAllSenses #VisitAlbania #AlbaniaTourism

Susan Ryder Piktore Britanike Piktorja e Dritës: Susan Ryder dhe Eleganca e Brendshme Në botën e artit britanik, pak artiste arrijnë të kapin thellësinë e ndjesisë dhe subtilitetin e atmosferës si Susan Ryder. Me një penel të ndjeshëm dhe një sy të mprehtë për dritën, ajo krijon portrete, interiere dhe kopshtije që janë më shumë se imazhe – janë tregime të ndaluara në hapsirë dhe kohë.  Kjo ese synon të zbulojë rrënjët e saj, rrugëtimin artistik, stilet e veprat, dhe mënyrën se si elita ka përjetuar punën e saj. Susan Myfanwy Prudence Ryder lindi në Windsor, Berkshire, në vitin 1944. Ajo u rrit në një familje të lidhur me artin; babai i saj, Robert Ryder VC, ishte një piktor amator i cili e nxiti të eksploronte ngjyrat dhe formën që në fëmijëri. Atmosfera e familjes së saj krijoi një terren të pjellur për zhvillimin e ndjeshmërisë artistike dhe përkushtimit ndaj artit. Në vitet e rinisë, Susan ndoqi studimet në Byam Shaw School of Painting në Londër (1960–1964), ku u udhëhoq nga pedagogë të shquar si Bernard Dunstan, Maurice de Sausmarez dhe Peter Garrard. Në këtë periudhë, ajo fitoi David Murray Travelling Scholarship, që i hapi mundësi të eksploronte teknikat dhe frymëzimet europiane. Rruga e saj ishte e qartë: të bëhej një piktore e njohur, e aftë të kapte më shumë se pamjen – shpirtin e subjektit. Susan Ryder është e njohur për stilinne  portretet, interieret dhe peizazhet e kopshtit, ku drita dhe ngjyra janë protagonistë. Frymëzuar nga Vuillard, Vermeer dhe Van Dyck, ajo përdor ngjyrën për të krijuar thellësi dhe ndjesi, duke ecur mbi linjën mes realizmit dhe interpretimit emocional. Secila pikturë është një tregim i heshtur: një dhomë e ndriçuar nga dielli, një portret që flet për karakterin, një kopsht i ngrohtë në një mëngjes pranveror. Disa nga veprat e saj më të njohura përfshijnë: Portreti i Princeshës Diana në fustanin e nusërisë (1981) – një interpretim intim dhe i hollësishëm që kap elegancën dhe shpirtin e princeshës. Portreti i Mbretëreshës Elizabeth II (1997) – një punë që kombinon respektin dhe ndjeshmërinë artistike, e vlerësuar nga kolegët dhe elita. Interieret dhe kopshtet – këto punime janë komentuar si “poezia e heshtur e dritës dhe ngjyrës”, duke theksuar aftësinë e Ryder për të transformuar ambientet në eksperienca emocionale. Artin e Susan Ryder e ka përjetuar me admirim elita britanike dhe institucione prestigjioze. Ajo ka qenë anëtare e New English Art Club dhe Royal Society of Portrait Painters, ku shërbeu si Zv/President. Punimet e saj ruhen në koleksione private dhe publike, duke përfshirë Royal Hospital Chelsea, Girton College (Cambridge) dhe St John’s College (Oxford). Elita e ka parë jo vetëm mjeshtrinë teknike, por edhe aftësinë për të transmetuar emocion dhe elegancë në çdo portret dhe peizazh. Në këtë ese, Susan Ryder shfaqet jo vetëm si piktore e talentuar, por si një rrëfimtar i ndjeshëm i dritës dhe emocioneve, një artiste që tregon se arti është udhëtim i shpirtit, jo vetëm vizual 🏆 Çmimet dhe Vlerësimet David Murray Travel Scholarship (1964): Ky çmim i dha mundësinë të udhëtonte dhe të zhvillonte aftësitë e saj artistike në moshën e re.  Alexon Portrait Award (1990): Një çmim i njohur në fushën e pikturës së portretit.  New English Critic's Prize (1991): Një çmim që vlerëson kritikën dhe shkrimin mbi artin bashkëkohor.  Pjesëmarrje e rregullt në Ekspozitën e Verës të Akademisë Mbretërore: Që nga mosha 18 vjeçare, Susan ka ekspozuar rregullisht në këtë ngjarje prestigjioze. © 2024–2025 Liliana Pere –  Themeluese, Botuese, Autore

Referennte e elites globale: Udhëheqëse të dijes dhe platformave dixhitale, frymëzuese dhe reference për brezat e ardhshëm” Liliana Pere – Idealizëm, Pasion dhe Frymëzim për Gratë, eliten shqiptare, dhe ate globake Liliana Pere lind në një familje me tradita patriotike në Kolonjë,(Kolonje emer parfumi)  ku aroma e historisë dhe hiri i kulturës bashkohen në një trashëgimi shpirtërore të thellë dhe të pasur. Gjyshi i saj, Tefik Rrogu, i dekoruar nga Kuvendi Popullor për veprimtari të jashtëzakonshme jashtë Shqipërisë, krijoi shkolla dhe ura dijesh që shtrihen mbi kohën dhe hapësirën, duke lënë gjurmë të qëndrueshme në zemrat dhe mendjet e brezave. Nga ky trashëgimi, Liliana mëson se çdo veprim i madh lind nga përgjegjësia, dashuria dhe idealizmi, se secili hap që ndërmerr duhet të jetë i ngulitur me dritën e ndërgjegjes dhe vizionin e një bote më të drejtë dhe frymëzuese. > “Gratë, kur flasin, nuk flasin për veten; fjalët e tyre janë dritare drejt botës, drejt atyre që duan të frymëzojnë dhe të ndryshojnë shoqërinë.” – Liliana Pere Në jetën personale, Liliana është e martuar me Pëllumb Pere, inxhinier elektronik dhe drejtues në Autoritetin e Komunikimeve Elektronike. Bashkë kanë ndërtuar një familje ku çdo ide, ëndërr dhe arritje lidhen në një mozaik harmonik të dijes dhe dashurisë. Dy fëmijët e tyre janë diplomuar në Universitetin La Sapienza, Romë, duke ndjekur rrugën e shkencës, kulturës dhe artit, duke u bërë vetë burim frymëzimi për botën përreth. Familja e saj është një testament i integritetit, vizionit dhe bashkëpunimit, një shembull se suksesi i vërtetë buron nga uniteti dhe respekti për dijen dhe artin. > “Dija është si drita e një ylli në natën e errët; jo vetëm që ndriçon rrugën tonë, por ndez ëndrrat e atyre që do të vijojnë pas nesh.” – paraphrase nga Victor Hugo Nga Petro Nini Luarazi në Universitetin Politeknik të Tiranës, rruga e formimit arsimor të Lilianës është një udhëtim i thellë i shpirtit dhe i mendjes, një rrëfim i pandërprerë mbi atë çfarë do të thotë të mësosh, të kuptosh dhe të reflektosh mbi botën që na rrethon.  Ajo mësoi të lexojë e të shjruaj  jo vetëm fjalët, por edhe shpirtin e njerëzve dhe shenjat e natyrës, duke zhvilluar një sens të hollë për artin, humanizmin shjebcen dhe filozofinë që rri në çdo veprim dhe vendim.  Çdo ditë ishte një kapitull i ri ku dija teknike, arti dhe reflektimi filozofik ndërthureshin në mënyrë harmonike, duke krijuar një kuptim të ri për mënyrën se si njerëzit dhe shoqëritë ndërveprojnë. > “Dija nuk është vetëm të dish faktet; është të kuptosh botën, të ndiesh shpirtin e saj dhe të veprosh me mençuri mbi atë që ke mësuar.” – paraphrase nga Confucius Ky citat thekson llojet e dijes që Liliana ka ndjekur gjatë jetës së saj: ajo nuk kërkonte vetëm informacion teknik, por gjithashtu kuptim, lidhje dhe frymëzim; ajo kërkonte të bashkonte dijen praktike me atë shpirtërore, shkencën me artin, dhe informacionin me etikën.  Arsimi nuk ishte thjesht një certifikatë apo titull; ishte një udhëtim reflektiv, një mënyrë për të kuptuar se çdo veprim dhe ide duhet të ketë thelbin e dijes së qëndrueshme, humaniste dhe globale. > “Veprimi i madh nuk është rezultat i forcës, por i qëllimit dhe qëndrueshmërisë së shpirtit.” –   nga Aristoteli Rrugetimi i  saj në telekomunikacion nuk është thjesht një rrugë profesionale; është një udhtim i pandërprerë i përkushtimit, vizionit dhe frymëzimit. Ajo ka përdorur teknologjinë si një mjet për të krijuar ura komunikimi dhe njohjeje, duke treguar se puna pa kompromis është themeli i çdo arritjeje të qëndrueshme.  Çdo sfidë e re është një mundësi për të treguar se vizioni dhe vullneti janë instrumente të fuqishme për të ndriçuar rrugët e të tjerëve. > “Idealizmi nuk është utopi; është fuqia për të parë të panjohurën dhe për të ndriçuar rrugën që të tjerët ende nuk e kanë parë.” – paraphrase nga Liliana Pere Liliana me idealizem dhe shume punë korrekte,  ka ndërtuar ura dhe platforma për të frymëzuar dhe fuqizuar gratë shqiptare në botë.  Si presidente e organizatës “Gruaja Shqiptare në Botë”, ajo ka krijuar një hapësirë ku çdo zë, talent dhe ide e grave mund të lulëzojë dhe të ndikojë në mbarë shoqërinë.  Ajo ka qenë një frymëzim i drejtpërdrejtë për qindra gra, duke ndriçuar rrugën për eliten intelektuale dhe duke treguar se veprimi idealist dhe pa kompromis mund të ndryshojë botën. > “Gratë janë forca e heshtur që lëviz botën; veprimi i tyre është histori që shkruhet pa zhurmë, por me ndikim të përjetshëm.” – paraphrase nga Simone de Beauvoir Pjesëmarrja e saj në WIN – Women’s International Network tregon se lidershipi, vizioni dhe bashkëpunimi ndërkombëtar mund të jenë instrumente të fuqishme për ndryshimin shoqëror, duke ofruar një model frymëzimi për brezat e rinj. Liliana kombinon dijen teknike, shkencën, teknologjinë, artin dhe diplomacinë, duke krijuar një profil unik ku arta, logjika dhe idealizmi bashkohen për të frymëzuar dhe edukuar.  Përkushtimi i saj dhe serioziteti i punës i janë vlerësuar ndërkombëtarisht; ajo është Këshilltare në misionin diplomatik dhe mban titullin Dr. IT nga OKB, një njohje e përpjekjeve të saj të jashtëzakonshme dhe kontributit cilësor në platformat globale.  Ky rol tregon se idealizmi i saj nuk është thjesht teori, por një praktikë e përkushtuar ndaj dijes, shërbimit publik dhe ndikimit global. > “Një grua e aftë dhe e edukuar është udhëheqës i shoqërisë dhe shenjë e kulturës që mbetet e pavdekshme.” – paraphrase nga Maya Angelou Liliana Pere eshte themeluese botuese autore e  Revistes  Prestige – Oaz Kulturor dhe Dixhital,   një platformë e larmishme  infokulturore dhe akademike ku gjen artikuj intervista, analizat, studimet, reflektimet filozofike dhe artistike, te cilt  bashkohen për të krijuar një hapësirë reflektimi dhe frymëzimi. Revista mbështetet mbi shtyllat e dijes, integritetit, artit dhe inovacionit, duke u bërë një referencë për studiues dhe intelektualë në mbarë botën. Revista Prestige është anëtare prezente në Academia.edu , duke ofruar akses global dhe duke u bërë një burim referencash cilësore dhe të besueshme për studiuesit dhe profesionistët që kërkojnë informacion të verifikuar dhe të pasur me analizë.  Çdo botim është i strukturuar për të mbështetur dijen dhe zhvillimin e gruas dhe elitës intelektuale, duke lënë gjurmë të qëndrueshme në historinë dixhitale. > “Shkrimi është një urë që lidh shpirtin e autorit me shpirtin e lexuesit; çdo faqe është një botë e re, një sfidë dhe një dritë.” – paraphrase nga Virginia Woolf Liliana ka kontribuar intensivisht me Gazetën Dielli (New York) dhe Gazetën Bota Sot (Zvicër), duke shkruar e publikuar qindra artikuj dhe intervista që frymëzojnë gratë dhe eliten shqiptare e me tej.  Çdo shkrim është reflektim i pasionit, dijes dhe aktivizimit, duke ndriçuar temat më të rëndësishme të kohës dhe duke lënë gjurmë të paharrueshme në historinë dixhitale. > “Inspirimi nuk është luks; është detyrë morale për ata që kanë aftësi, pasion dhe vizion.” – paraphrase nga Albert Camus E martuar me Pëllumb Pere, Liliana ka ndërtuar një familje të fuqishme dhe të harmonishme, ku fëmijët vazhdojnë traditën e dijes, angazhimit dhe integritetit. Familja e saj mbart vlera të thella patriotike dhe edukative, ku respekti për dijen, artin dhe shoqërinë është themeli i çdo veprimi. > “Trashëgimia më e madhe nuk është prona; është ndikimi që lëmë tek të tjerët dhe shpirti që frymëzojmë.” – paraphrase nga Ralph Waldo Emerson https://www.revistaprestige.com {{Infobox person | name = Liliana Pere | image =  | caption =  | birth_date = 11 shtator 1962 | birth_place = Ersekë, Shqipëri | nationality = Shqiptare | occupation = Aktiviste, publiciste, botuese, themeluese organizate | spouse = Pëllumb Pere | children = 2 | website = [ https://www.revistaprestige.com Revista Prestige] }} '''Liliana Pere''' (lindur më 11 shtator 1962 në Ersekë, Shqipëri) është aktiviste e shoqërisë civile, publiciste dhe themeluese e organizatës ndërkombëtare ''Gruaja Shqiptare në Botë'', që promovon arritjet e grave shqiptare globalisht. Ajo është gjithashtu themeluese, botuese dhe autore e revistës infokulturore akademike ''Revista Prestige'', e cila përfshin analiza dhe studime, dhe është anëtare e platformës '' Academia.edu '' dhe e ''Akademisë Dixhitale Edu''. Revista Prestige citohet dhe përdoret si referencë nga studiues ndërkombëtarë.   Liliana Pere është bashkëpunëtore e rregullt e gazetës “Bota Sot” (Zvicër) dhe e gazetës “Dielli” (New York), ku ka publikuar qindra shkrime dhe intervista me emrin e saj. ==Jeta personale== Liliana Pere është e martuar me Pëllumb Pere, inxhinier elektronik dhe drejtues në Autoritetin e Komunikimeve Elektronike. Të dy fëmijët e tyre janë diplomuar në Universitetin La Sapienza, Romë. Vjen nga një familje me tradita patriotike; gjyshi i saj, Tefik Rrogu, është dekoruar nga Kuvendi Popullor me titullin “Patriot” për veprimtari të shquara jashtë vendit, duke përfshirë hapjen e shkollave shqipe në Turqi. --- ==Arsimi dhe kualifikimet== * Diplomuar në Universitetin Politeknik të Tiranës, Fakulteti i Teknologjisë së Informacionit (IT) * Mban titullin Dr. IT nga AGPU (pjesë e OKB-së) ==Karriera dhe aktiviteti== * Eksperiencë e gjatë në sektorin e telekomunikacionit dhe projekte ndërkombëtare * Këshilltare Nderi në Misionin Diplomatik për Paqe dhe Prosperitet (DMPP){{cite web |title=Misioni Diplomatik për Paqe dhe Prosperitet |url= https://www.dmpp.org |access-date=2025-09-06}} * Aktiviste e shoqërisë civile dhe promotore e grave shqiptare * Presidente dhe themeluese e organizatës ''Gruaja Shqiptare në Botë'' * Themeluese, botuese dhe autore e ''Revista Prestige'', anëtare e '' Academia.edu '' dhe e ''Akademisë Dixhitale Edu''{{cite web |title=Revista Prestige |url= https://www.revistaprestige.com |access-date=2025-09-06}} --- ==Media dhe publikime== Liliana Pere është publiciste aktive në median shqiptare dhe ndërkombëtare. Ajo ka publikuar qindra shkrime dhe intervista në:   * '''Gazeta Dielli (New York)''': ** ''Liliana Pere – Personalitet në shërbim të botës së gruas moderne''{{cite web |title=Liliana Pere – Personalitet në shërbim të botës së gruas moderne |website=Gazeta Dielli |url= https://gazetadielli.com/liliana-pere-personalitet-ne-sherbim-te-botes-se-gruas-moderne/?utm_source=chatgpt.com}} ** ''Vizioni autentik i Liliana Peres tek ‘Gruaja Shqiptare në Botë’''{{cite web |title=Vizioni autentik i Liliana Peres tek ‘Gruaja Shqiptare në Botë’ Gazeta Dielli |url= https://gazetadielli.com/vizioni-autentik-i-liliana-peres-tek-gruaja-shqiptare-ne-bote/?utm_source=chatgpt.com}} https://gazetadielli.com/flet-sevim-arbana-te-dobishme-per-nje-bote-me-te-mire/ * '''Gazeta Bota Sot (Zvicër)''': ** [ https://www.botasot.info/diaspora/1249239/njihuni-me-inxhinieren-e-elektroteknikes-merita-ramadani-qe-sot-punon-si-mesuese-e-gjuhes-shqipe-nevjene-te-austrise/?utm_source=chatgpt.com ** [ https://www.botasot.info/diaspora/1716741/shqiponja-shqiptare-ndash-eriketa-kollcaku-qorlazja-ndash-mesuese-e-gjuhes-shqipe-ne-greqi-meson-shqip-dhe-trashegimine-kultururore-pa-u-lodhur/?utm_source=chatgpt.com https://www.botasot.info/intervista-opinione/670424/anila-fejzo-profesorene-universitetin-e-kebekut-ne-montreal-nga-liliana-pere/ ** [ https://www.botasot.info/kultura/1267485/prof-dr-najada-como-heroina-e-diteve-te-sotme/?utm_source=chatgpt.com ** [ https://www.botasot.info/intervista-opinione/592993/shqiptarja-lorida-hysenbegas-hali-piktorja-diplomuar-excellent-ne-akademise-se-arteve-te-bukura-te-firences/?utm_source=chatgpt.com . ** [ https://www.botasot.info/diaspora/506483/flet-merita-mccormack-shkrimtare-shqiptare-ne-amerike-nder-sukseset-suksesi-me-e-i-madh-per-mua-eshte-familja/?utm_source=chatgpt.com ** [ https://www.botasot.info/libra-sporti/869376/majlinda-rama-zeri-qe-magjeps-lexuesin-dhe-trondit-kritiken-letrare/?utm_source=chatgpt.com ** [ https://www.botasot.info/diaspora/588735/shqiptarja-tringa-rexhepi-ndash-ne-kanada-nje-artiste-e-kompletuar-me-zemer-te-madhe/? https://www.botasot.info/tag/deshira-subashi/ https://www.botasot.info/shqiperia/1860047/histori-suksesi-prof-dr-alma-cani ==Referenca== Wikipedia: https://sq.m.wikipedia.org/wiki/Liliana_Pere https://gazetadielli.com/e-para-grua-ministre-mbrojtjes/ https://krahu.wordpress.com/?s=liliana+Pere&submit=Searchhttps://krahu.wordpress.com/?s=liliana+Pere&submit=Search https://shqiptarja.com/lajm/vizioni-autentik-i-liliana-peres-tek-gruaja-shqiptare-ne-bote

Rrevista Prestige #lumivjosa #UNESCO #ProgramiBiosfera Lumi Vjosa shpallet pjesë e UNESCO-s në programin “Njeriu dhe Biosfera” Lumi Vjosa është futur zyrtarisht në UNESCO si pjesë e programit “Njeriu dhe Biosfera”, duke u renditur në listën e trashëgimisë botërore natyrore. Vendimi u mor nga Këshilli Koordinues Ndërkombëtar i Programit gjatë Kongresit Botëror mbi Rezervat e Biosferës, i zhvilluar në Kinë. Ky vlerësim i jep Shqipërisë një tjetër arritje të rëndësishme ndërkombëtare në fushën e mbrojtjes së mjedisit, duke kurorëzuar përpjekjet disavjeçare për ruajtjen e lumit të fundit të egër në Evropë. Revista Prestige

𝗞𝘂𝗿 𝗾𝗮𝗷𝗮 𝘂𝗻𝗲 Kur qaja unë, me mua s’qau askush; veç fija e barit në anë të udhës mbirë dhe deg’ e shelgut e lagur, e mërdhirë, që me dëborë e akull shpesh u mbush. Kur qaja unë, me mua s’qau askush! Dhe me inat, kur shfryu veriu i ngrirë dhe me dëborë çdo kaçubë u mbush, prap’ qava unë, me mua s’qau askush, veç zogjtë e vegjël, të lagur, të mërdhirë, veç ata qanë e tjetër jo, askush! DHORI QIRIAZI

Fshatari që e shndërroi drurin në luks dhe pushtoi elitën botërore A e dinit se François Pinault e la shkollën në moshën 16 vjeç, sepse njerëzit talleshin me rrobat e tij të konsumuara? Ai lindi në vitin 1936 në një fshat të vogël në Brittany, Francë. Familja e tij siguronte jetesën duke prerë dhe shitur dru. Fëmijëria e tij ishte e vështirë. Ai shkonte në shkollë duke veshur këpucë të konsumuara dhe rroba të arnuara. Shokët e tij të klasës, bijtë e sipërmarrësve dhe bankierëve, e tallnin. Në moshën 16 vjeç, i lodhur nga talljet, ai e la shkollën. Por ajo ditë nuk ishte një disfatë... ishte fillimi i një udhëtimi tjetër, i një njeriu që nuk kërkonte leje për të fituar. Ai filloi të punonte në sharrën e të atit. Ai mësoi nga afër vlerën e përpjekjeve, negociatave dhe numrave. Me kalimin e kohës, ai e transformoi biznesin e vogël familjar në një nga kompanitë më fitimprurëse të drurit në Francë. Por ai nuk u ndal me kaq. Në vitet 1980, ndërsa të tjerët luanin të sigurt, Pinault filloi të blinte kompani që dështonin. Ai kishte një talent pothuajse instiktiv për të parë diamante në baltë. Në vitin 1999, ai bëri lëvizjen e tij mjeshtërore: bleu grupin Gucci, kur askush nuk e mendonte. Ai u përball drejtpërdrejt me Bernard Arnault, mbretin e luksit francez, dhe jo vetëm që rezistoi... i mori postin. Pastaj erdhën Yves Saint Laurent, Balenciaga, Alexander McQueen, Bottega Veneta dhe të tjerë. Të gjitha nën grupin e tij Kering, sot një nga konglomeratet më të fuqishme të modës në botë. François Pinault është gjithashtu një nga koleksionistët më të mëdhenj të artit në botë. Ai ka investuar qindra miliona në kryevepra, muze dhe restaurime historike si Katedralja e Notre-Dame. Por gjëja më e habitshme është profili i tij i ulët: ai kurrë nuk ka kërkuar famë, nuk shfaqet në rrjetet sociale, nuk mban fjalime. Ai punon, ai vendos... dhe i lë veprimet e tij të flasin vetë. Sot, pasuria e tij i tejkalon 40 miliardë dollarë, por ajo që ai ka ndërtuar vërtet është diçka më e çmuar: Mbani mend: Mos lejoni që tallja t'ju përcaktojë. Le të ju shtyjë përpara. Sepse ai që qesh sot... mund të përfundojnë duke blerë markat tuaja nesër. François Pinault nuk trashëgoi luksin. Ai e krijoi atë nga tallashi në dysheme. Dhe e ngriti atë me vizion, duke rrezikuar dhe me karakter... Përktheu: Fatmir Shqarri./Revista Prestige

“Muzika është zbulimi më i madh që ka bërë njeriu pas heshtjes.” – kështu shkruante Claude Debussy, njëri nga mjeshtrit më të mëdhenj të impresionizmit muzikor. Dhe vërtet, në atë hapësirë të pakapshme mes fjalës dhe ndjenjës, mes mendimit dhe shpirtit, lind muzika – gjuha më universale që ka krijuar njerëzimi. Ne kujtojmë kompozitorët e mëdhenj sepse ata janë arkitektët e padukshëm të ndjeshmërisë sonë, ata që ndërtuan katedrale shpirtërore jo me tulla, por me tinguj. Beethoven e quante muzikën “një zbulim më i lartë se çdo filozofi”, ndërsa Mahler pohonte se “muzika duhet të jetë pasqyrim i botës; ndryshe, çfarë kuptimi ka ajo?” Kompozitorët janë ata që nuk e pranuan botën siç ishte, por e riformësuan nëpërmjet harmonisë, disonancës, ritmit dhe heshtjes. Të kujtosh një kompozitor si Feim Ibrahimi nuk është thjesht një akt kujtese – është një akt mirënjohjeje dhe Ai , si të gjithë të mëdhenjtë, e kuptoi se muzika nuk është thjesht tingull, por vetë struktura e lirisë së brendshme. Në një botë ku kujtesa është shpesh e brishtë dhe harresa e shpejtë, ne i rikujtojmë kompozitorët e tillë jo për hir të nostalgjisë, por sepse muzika e tyre vazhdon të formësojë vetë mënyrën se si ndiejmë, si mendojmë, si dashurojmë dhe si vuajmë. Feim Ibrahimi ishte një emër në historinë e muzikës shqiptare – ai ishte dëshmi se edhe në errësirë, tingulli mund të bëhet dritë. Feim Ibrahimi (1935-1997), lindur më 20 tetor 1935 në Gjirokastër, është nga kompozitorët më të njohur të Shqipërisë. Praktikisht autodidakt në fillimet e veta, ai qe i pari kompozitor shqiptar me peshë që studioi në mënyrë ekskluzive brenda vendit, duke u regjistruar më 1962 në Konservatorin e sapokrijuar të Tiranës, ku studioi nën drejtimin e Tish Daisë deri më 1966. Pas kësaj ai dha mësim në degën e kompozicionit, kontrapunkt dhe harmoni, në Konservator (1966-73), e më pas mbajti postin e nëndrejtorit të Institutit të Lartë të Arteve, organizmi mëmë i Konservatorit (1973-1977). Posti i tij më i lartë qe ai i sekretarit për muzikën në Lidhjen e Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë (1977-1991); më vonë qe edhe drejtor i Teatrit të Operas dhe Baletit, Tiranë (1991-92). Prej 1992 deri sa ndërroi jetë, dha mësime teorie dhe kompozicioni në Konservatorin e Tiranës. Më 1991 ai u bë presidenti i parë i Këshillit Kombëtar të Muzikës (anëtar i Këshillit Ndërkombëtar të Muzikës në UNESCO). Më 1992, themeloi festivalin Mbrëmje të Muzikës së Re Shqiptare. Disa nga veprat e tij janë botuar në Angli prej Emerson Edition. Për meritat artistike, më 1989, shteti shqiptar i akordoi titullin Artist i Popullit, titulli më i lartë artistik i Shqipërisë. Ndërsa më 2000, Bashkia e Tiranës i akordoi titullin Nderi i Tiranës, për kontributin e tij në kulturën shqiptare, dhe veçanërisht për kulturën e kryeqytetit. Më 2001, Bashkia e Durrësit (qyteti ku kish kaluar fëmijërinë dhe rininë e vet) i dha titullin Qytetar Nderi. Muzika e Ibrahimit shtrihet thuajse në të gjitha zhanret: miniatura instrumentale, muzikë filmash, muzikë dhome, koncerte për instrumente solo dhe orkestër, simfoni, balete dhe vepra vokale. Dialog për violonçel dhe piano, si dhe romanca E la tua veste e bianca (sipas një poeme të S. Kuazimodoso) për soprano, violonçel dhe piano, (të dyja të kompozuara në qershor të 1997-s) janë punët e fundit të kompozitorit që ndërroi jetë në 2 gusht 1997 në Torino, Itali. Në jetën e njeriut qëndrojnë dy shtylla filozofike: ajo çfarë trashëgon dhe ajo çfarë krijon. Feim Ibrahimi ishte simbol i këtij ekuilibri: nga njëra anë, trashëgimia shpirtërore e vendlindjes, Gjirokastrës – qytetit të gurtë, të heshtur e krenar – dhe nga ana tjetër, krijimtaria e tij e lire e bukur Ai ishte një lloj Prometeu i muzikës shqiptare, i cili guxoi të vidhte zjarrin e modernizmit për t’ia dhënë një kombi që për shumë kohë pati mbetur në terr artistik. Feim Ibrahimi nuk ishte vetëm një kompozitor; ai ishte një arkitekt i emocioneve që ndërtonte katedrale të brendshme përmes tingujve. Vepra e tij përshkohet nga një tension filozofik mes sistemit dhe shpirtit, mes disiplinës akademike dhe brishtësisë njerëzore. E tillë është, për shembull, “Dialog për violonçel dhe piano”, një kompozim i fundit, ku gjuha muzikore është bërë dialog i vetëdijes me nënvetëdijen, një ballafaqim i heshtur i njeriut me vdekshmërinë, i kompozitorit me fundin e tij të afërt. Ajo që e bën Ibrahimin të krahasueshëm me figurat më të mëdha të muzikës botërore si Shostakoviç apo Bartók, është aftësia për të qenë i përfshirë në kohën e tij pa u bërë rob i saj. Ndonëse ai mbajti poste të rëndësishme në institucionet artistike të kohës, muzika e tij nuk u kthye në instrument ideologjik. Përkundrazi, ajo përçonte një liri të brendshme që shpesh herë kalonte përmes gjuhës abstrakte të harmonisë dhe kontrapunktit – përmes një filozofie që e kuptonte se e vërteta nuk ka nevojë të bërtasë për t’u dëgjuar. Ibrahimi kishte kuptuar atë që shumë pak e arrijnë: se muzika nuk është vetëm zbukurim i përkohshëm i jetës, por një mënyrë për të mbijetuar, për të dhënë dëshmi të ekzistencës, për të thënë: “Unë jam këtu, dhe kjo është mënyra ime për të thënë të vërtetën.” Muzika e tij është një akt rezistence, një poezi pa fjalë në një kohë kur fjalët shpesh keqkuptoheshin, deformoheshin, ose censuroheshin. Veprat e tij, që variojnë nga miniatura delikate tek simfonitë e thella, nga muzika për filma tek muzika dhome, përfaqësojnë një spektrum të plotë të ndjeshmërisë shqiptare – që nga eleganca e brendshme, e fshehur, deri tek energjia dramatike e një kombi që lufton me kohën dhe historinë. Vepra si “E la tua veste e bianca” nuk janë thjesht përpunime poetike; ato janë psikogramë të shpirtit njerëzor – të zbuluara përmes bashkëveprimit të zërit, violonçelit dhe pianos, si triniteti i shpirtit, mendjes dhe zemrës. Krahasimet me përmasat e poetëve si Sandro Kuazimodo në tekstet e përzgjedhura tregojnë për orizontin ndërkombëtar të Ibrahimit, një lloj ekzistencializmi muzikor që s’njeh kufij gjeografikë. Ai është si një Albert Camus me nota, që nuk përdor penën, por partiturën për të folur për absurditetin dhe bukurinë e jetës. Si mësimdhenës, ai nuk ishte vetëm përçues dijesh, por nxënës i përjetshëm i shpirtit njerëzor. Ishte ai që e dinte se arti nuk është produkt, por proces; jo përfundim, por rrugëtim. Përmes mësimdhënies dhe themelimit të festivaleve si “Mbrëmje të Muzikës së Re Shqiptare”, ai nuk krijoi thjesht art, por ekosistem ku arti të mund të rritet i lirë. Në fund, Feim Ibrahimi nuk vdiq në Torino – ai u shpërnda në tingujt që la pas, në partiturat që ende mbajnë frymën e tij. Ai nuk iku nga jeta, por u kthye në një gjendje muzikore, një frekuencë që vetëm shpirtrat e hapur mund ta dëgjojnë. Si një rrjedhë e lire muzika e tij mbetet e gjallë, sepse ajo nuk i përket vetëm së kaluarës, por çdo çasti kur njeriu kërkon të jetë më shumë . ✨️Burime ku u mbeshteta për Feim Ibrahimin: 1. Baki Kongoli. Feim Ibrahimi – Njeriu dhe vepra. Shtëpia Botuese "Dituria", Tiranë, 2003. – Monografi e plotë për jetën dhe krijimtarinë e tij. 2. Dhori Qiriazi. Historia e Muzikës Shqiptare. Akademia e Shkencave e Shqipërisë, Tiranë, 2008. – Referon kompozitorët shqiptarë përfshirë Feim Ibrahimin me analiza të veprave. 3. Feim Ibrahimi. Ese dhe shënime. Dorëshkrime dhe tekste të përmbledhura nga Arkivi Qendror i Shtetit dhe Arkivi i RTSH. (Pjesërisht të botuara në revista kulturore). 4. Festivalet “Mbrëmje të Muzikës së Re Shqiptare”, katalogë dhe programet vjetore (1992–1997), të mbajtura në Arkivin e Teatrit të Operas dhe Baletit, Tiranë. 5. UNESCO International Music Council – Arkiva digjitale për anëtarët e këshillit (referenca për presidencën e Ibrahimit në Këshillin Kombëtar të Muzikës në Shqipëri, 1991). 6. Gazeta “Drita” (1977–1997) – Artikuj për veprën dhe aktivitetin e tij si sekretar i muzikës në Lidhjen e Shkrimtarëve dhe Artistëve. © 2024–2025 Liliana Pere – Themeluese, Drejtore, Botuese Revista Prestige   Të gjitha të drejtat e rezervuara.

Rrevista Prestige #diplomacy Presidenti Begaj takon Presidentin e SHBA Donald Trump: Miqësia shqiptaro-amerikane, një aleancë e pathyeshme Presidenti i Republikës, Bajram Begaj, zhvilloi një takim me Presidentin amerikan Donald Trump gjatë një darke zyrtare të organizuar për liderët botërorë në Nju Jork. Në këtë aktivitet, të dy liderët u shfaqën në një fotografi së bashku me Zonjat e Para. Përmes një postimi në rrjetet sociale, Presidenti Begaj ndau momente nga takimi, duke nënvizuar se marrëdhëniet mes Shqipërisë dhe Shteteve të Bashkuara mbeten të forta dhe të pathyeshme, duke i cilësuar ato si një aleancë historike dhe strategjike. Ky takim u zhvillua në kuadër të punimeve të sesionit të 80-të të Asamblesë së Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara, ku kreu i shtetit shqiptar po merr pjesë aktivisht. Gjatë vizitës në Nju Jork. Begaj ka pasur edhe takime të tjera me përfaqësues të lartë ndërkombëtarë, duke theksuar rolin e Shqipërisë në mbështetje të paqes dhe sigurisë globale. Marrëdhëniet mes Shqipërisë dhe SHBA-së mbeten të konsoliduara, duke u shtrirë në fusha të ndryshme si siguria, ekonomia dhe bashkëpunimi rajonal. Burimi: rtsh.al