Search Results

Menu Libra Tekste Për Fëmijë English Books Oferta Dhurata & Aksesorë Antikuar Bukinist > Virginia Woolf Virginia Woolf Autorja angleze Virginia Woolf është ishte shkrimtare klasike moderniste, pioniere e teksteve artistike feministe dhe gazetare e njohur. Virginia Woolf mbetet një nga autoret më me ndikim në letërsi edhe përgjatë shekullit të XXI Virginia Woolf lindi më 25 janar 1882 në një familje të pasur angelze, ku prindërit e saj ishin njerëz të mendimit. Babai i saj ishte një historian i njohur ndërsa nëna, e cila kishte lindur në Indi, ishte piktore. Gjithashtu, ajo ishte edhe infermiere dhe ka shkruar disa libra për profesionin e saj. Çifti kishte tetë fëmijë dhe jetonin në Kensington, në Britaninë e Madhe. Që kur ishte e vogël nisi të shkruajë prozat e para të saj. Që në moshë të vogël i kalonte verat në Shën Ives, një qytet bregdetar në jugperëndim të Anglisë, vend i cili pati ndikim në veprën e mëvonshme të saj, sidomos te “To the Lighthouse” (1927). Fillesat i pati me gazetën lokale të Hyde Park Gate News, duke botuar anekdotat humoristike të familjes së saj. Por ajo kaloi një traumë për shkak të abuzimit nga vëllezërit i saj nga njëra anë e trungut të familjes. Në moshën 13-vjeçare i vdes e ëma, duke i shkaktuar një traumë të vërtetë e cila pasohet edhe me humbjen e të motrës, Stella. Por, Virgjinia vijon të studiojë gjuhët gjermane, greke dhe latine në departamentin e Ladies të Kolegjin Mbretëror të Londrës. Në vitin 1904 vdes edhe i ati për shkak të sëmundjes së kancerit në stomak duke krijuar pështjellime të forta emocionale. Në vitin 1905 nis aktivitetin e saj letrar si shkrimtare profesioniste te The Times Literary Supplement. Disa vite para se të martohej me bashkëshortin e saj, Leonard, shkroi novelën e parë, Melymbrosia. Nëntë vjet më pas botoi “The voyage out” (1915). Në këtë libër bëri eksperimente duke përdorur mjete letrare, përfshirë edhe perspektiva të pazakonta narrative, gjendjen e ëndrrës dhe prozën e lirë asociative. Ajo nisi të botojë te Hogarth House, në të njëjtin vend ku botonte Frojti, Mansfiel dhe Tomas Eliot. Pas Luftës së Parë Botërore Virginia Woolf botoi Night and Day (1919), dhe dy vjet më pas “Jacob’s room” (1921). Në këtë periudhë Virgjinia u njoh me gruan e një diplomati anglez, Vita Nicolson, me të cilën nis të zhvillojë një miqësi romantike. Ato mbetën mikesha deri në vdekjen e Virgjina Vulfit. Në vitin 1925 botohet “Mrs Dalloway”, novela e katërt e cila sjell çështjet feministe, sëmundjet mendore dhe homoseksualitetin në Anglinë e pas Luftës së Parë Botërore. Ky roman u ekranizua në vitin 1997 si film. Novela tjetër “Lighthouse” ishte një tjetër vepër e suksesshme e saj, dhe konsiderohet si revolucionare për rrjedhën e vetëdijshme të rrëfimit të historisë. Vulfi ndërtoi një muze letrar në Sackville – West i frymëzuar nga novela Orlando. Në vitin 1929 kjo autore botoi “A room of ones oën, një ese feministe e bazuar në leksionet që ajo kishte dhënë në një kolegj femrash në të cilin solli rolin e femrës në letërsi. “Një femër duhet të ketë para dhe një dhomë të sajën nëse ajo do të shkruajë”. Me veprën “The waves” (1931) Virginia Woolf theu të gjithë kufijtë narrativë në të cilën sjell një poemë përmes zërave të gjashtë personave të ndryshme. Kjo autore publikoi novelën e fundit “The Years” (1937), ku rrëfen historinë e familjes përgjatë një brezi. Më vonë botoi edhe “Three Guineas” një libër me ese duke e vazhduar me temat feministe në veprën “A room of one’s Oën” ku adresohen çështje të fashizmit dhe të luftës. Gjatë gjithë jetës së saj, Vulf foli rregullisht në kolegje dhe universtite, shkroi letra dramatike, bëri ese, dhe publikoi disa tregime. Ajo e shpalosi veten e saj si një intelektuale, inovative, një shkrimtare me ndikim dhe ishte ndër feministet e para. Pavarësisht suksesit të veprës së saj, ajo vuante vazhdimisht nga shpërthime të depresionit dhe drama. Bashkëshorti i saj e mbështeti për shumë kohë. Por në pamundësi për të përballuar depresionin dhe traumat e jetës ajo i dha fund jetës më 28 mars 1941 duke u mbytur në lumin Ouse më 28 mars 1941. Autoritetet e gjetën trupin e saj tre javë më vonë. Virginia Woolf ishte më shumë se thjesht një shkrimtare grash Ajo ishte një vëzhguese e madhe e jetës së përditshme. Danny Heitman Virginia Woolf, ajo dashnore e madhe e gjuhës, me siguri do të argëtohej të dinte se, rreth shtatë dekada pas vdekjes së saj, ajo qëndron më gjallërisht në kulturën popullore si një lojë fjalësh - brenda titullit të dramës së njohur të Edward Albee, Kush ka frikë nga Virginia Woolf? Në shfaqjen e Albee, një profesor i trazuar kolegji dhe gruaja e tij po aq e dhimbshme tallen me njëri-tjetrin duke kënduar "Kush ka frikë nga ujku i madh, i keq?", duke zëvendësuar emrin e shkrimtarit ikonik britanik me atë të zuzarit të përrallave. Referenca Woolf duket se nuk ka kuptim më të madh, por, ndoshta pa dashje, ajo i jep një notë autenticiteti mjedisit të kampusit të shfaqjes. Romanet eksperimentale të Woolf diskutohen shumë brenda akademisë dhe feminizmi i saj pionier i ka dhënë asaj një vend të veçantë në programet e studimeve të grave në të gjithë vendin. Është një reputacion që rrezikon ta hedhë Woolf-in si një “shkrimtare femrash” dhe, si një subjekt i shpeshtë i teorisë letrare, autor i librave që duhen studiuar dhe jo për t'u shijuar. Por, në prozën e saj, Woolf është një nga kënaqësitë më të mëdha të letërsisë moderne dhe tërheqja e saj tejkalon gjininë. Thjesht pyesni Michael Cunningham, autorin e The Hours , romani popullor dhe i vlerësuar nga kritika, i frymëzuar nga vepra klasike fiktive e Woolf, znj. Dalloway . “E lexova zonjën Dalloway për herë të parë kur isha studente e dytë në shkollën e mesme,” u tha Cunningham lexuesve të gazetës Guardian në 2011. “Isha pak dembel, aspak një fëmijë që do të zgjidhte. përgatis një libër të tillë vetë (nuk ishte, ju siguroj, pjesë e kurrikulës në shkollën time të plogët në Los Anxhelos). E lexova në një përpjekje të dëshpëruar për t'i bërë përshtypje një vajze që po e lexonte në atë kohë. Shpresoja, për qëllime rreptësisht dashurore, të dukesha më i arsimuar se sa isha.” Cunningham nuk i kuptoi vërtet të gjitha temat e Dalloway kur e lexoi për herë të parë dhe, mjerisht, nuk e kuptoi vajzën që e kishte frymëzuar të merrte romanin e Woolf. Por ai ra në dashuri me stilin e Woolf. “Unë mund të shihja, edhe si një fëmijë i pamësuar dhe mjaft dembel, dendësinë, simetrinë dhe muskulaturën e fjalive të Woolf-it,” kujton Cunningham. “Mendova, wow, ajo po bënte me gjuhën diçka si ajo që bën Jimi Hendrix me një kitarë. Me këtë dua të thosha se ajo eci në një vijë midis kaosit dhe rendit, ajo u nda dhe pikërisht kur dukej se një fjali po shkonte në rastësi, ajo e ktheu atë dhe e bashkoi me melodinë.” Woolf’s example helped drive Cunningham to become a writer himself. His novel The Hours essentially retells Dalloway as a story within a story, alternating between a variation of Woolf’s original narrative and a fictional speculation on Woolf herself. Cunningham’s 1998 novel won the Pulitzer Prize for fiction, then was adapted into a 2002 film of the same name, starring Nicole Kidman as Woolf. “I feel certain she’d have disliked the book—she was a ferocious critic,” Cunningham said of Woolf, who died in 1941. “She’d probably have had reservations about the film as well, though I like to think that it would have pleased her to see herself played by a beautiful Hollywood movie star.” Kidman created a buzz for the movie by donning a false nose to mute her matinee-perfect face, evoking Woolf as a woman whom family friend Nigel Nicolson once described as “always beautiful but never pretty.” Woolf, a seminal figure in feminist thought, would probably not have been surprised that a big-screen treatment of her life would spark so much talk about how she looked rather than what she did. But she was also keenly intent on grounding her literary themes within the world of sensation and physicality, so maybe there’s some value, while considering her ideas, in also remembering what it was like to see and hear her. We know her best in profile. Many pictures of Woolf show her glancing off to the side, like the figure on a coin. The most notable exception is a 1939 photograph by Gisele Freund in which Woolf peers directly into the camera. Woolf hated the photograph—perhaps because, on some level, she knew how deftly Freund had captured her subject. “I loathe being hoisted about on top of a stick for anyone to stare at,” lamented Woolf, who complained that Freund had broken her promise not to circulate the picture. The most striking aspect of the photo is the intensity of Woolf’s gaze. In both her conversation and her writing, Woolf had a genius for not only looking at a subject, but looking through it, teasing out inferences and implications at multiple levels. It’s perhaps why the sea figures so prominently in her fiction, as a metaphor for a world in which the bright currents we see at the surface of reality reveal, upon closer inspection, a depth that goes downward for miles. Take, for example, Woolf’s widely anthologized essay, “The Death of the Moth,” in which she notices a moth’s last moments of life, then records the experience as a window into the fragility of all existence. “The insignificant little creature now knew death,” Woolf reports. As I looked at the dead moth, this minute wayside triumph of so great a force over so mean an antagonist filled me with wonder. . . . The moth having righted himself now lay most decently and uncomplainingly composed. Oh yes, he seemed to say, death is stronger than I am. Woolf takes an equally miniaturist tack in “The Mark on the Wall,” a sketch in which the narrator studies a mark on the wall ultimately revealed as a snail. Although the premise sounds militantly boring—the literary equivalent of watching paint dry—the mark on the wall works as a locus of concentration, like a hypnotist’s watch, allowing the narrator to consider everything from Shakespeare to World War I. In its subtle tracking of how the mind free-associates and its ample use of interior monolog, the sketch serves as a keynote of sorts for the modernist literary movement that Woolf worked so tirelessly to advance. Woolf’s penetrating sensibility took some getting used to, since she expected those around her to look at the world just as unblinkingly. She didn’t seem to have much patience for small talk. Renowned scholar Hermione Lee wrote an exhaustive 1997 biography of Woolf, yet confesses some anxiety about the prospect, were it possible, of greeting Woolf in person. “I think I would have been afraid of meeting her,” Lee wrote. “I am afraid of not being intelligent enough for her.” Nicolson, the son of Woolf’s close friend and onetime lover, Vita Sackville-West, had fond memories of hunting butterflies with Woolf when he was a boy—an outing that allowed Woolf to indulge a pastime she’d enjoyed in childhood. “Virginia could tolerate children for short periods, but fled from babies,” he recalled. Nicolson also remembered Woolf’s distaste for bland generalities, even when uttered by youngsters. She once asked the young Nicolson for a detailed report on his morning, including the quality of the sun that had awakened him, and whether he had first put on his right or left sock while dressing. “It was a lesson in observation, but it was also a hint,” he wrote many years later. “‘Unless you catch ideas on the wing and nail them down, you will soon cease to have any.’ It was advice that I was to remember all my life.” Thanks to a commentary Woolf did for the BBC, we don’t have to guess what she sounded like. In the 1937 recording, widely available online, Woolf reflects on how the English language pollinates and blooms into new forms. “Royal words mate with commoners,” she tells listeners in a subversive reference to the recent abdication of King Edward VIII, who had forfeited his throne to marry American Wallis Simpson. Woolf’s voice is plummy and patrician, like an English version of Eleanor Roosevelt. Not surprising, perhaps, given Woolf’s origin in one of England’s most prominent families. She was born Adeline Virginia Stephen on January 25, 1882, the daughter of Sir Leslie Stephen, a celebrated essayist, editor, and public intellectual, and Julia Prinsep Duckworth Stephen. Julia was, according to Woolf biographer Panthea Reid, “revered for her beauty and wit, her self-sacrifice in nursing the ill, and her bravery in facing early widowhood.” Here’s how Woolf scholar Mark Hussey describes the blended household of Virginia’s childhood: Her parents, Leslie and Julia Stephen, both previously widowed, began their marriage in 1878 with four young children: Laura (1870–1945), the daughter of Leslie Stephen and his first wife, Harriet Thackery (1840–1875); and George (1868–1934), Gerald (1870–1937), and Stella Duckworth (1869–1897), the children of Julia Prinsep (1846–1895) and Herbert Duckworth (1833–1870). Together, Leslie and Julia had four more children: Virginia, Vanessa (1879–1961), and brothers Thoby (1880–1906) and Adrian (1883–1948). They all lived at 22 Hyde Park Gate in London. Although Virginia’s brothers and half-brothers got university educations, Woolf was taught mostly at home—a slight that informed her thinking about how society treated women. Woolf’s family background, though, brought her within the highest circles of British cultural life. “Woolf’s parents knew many of the intellectual luminaries of the late Victorian era well,” Hussey notes, “counting among their close friends novelists such as George Meredith, Thomas Hardy, and Henry James. Woolf’s great-aunt Julia Margaret Cameron was a pioneering photographer who made portraits of the poets Alfred Tennyson and Robert Browning, of the naturalist Charles Darwin, and of the philosopher and historian Thomas Carlyle, among many others.” Woolf also had free range over her father’s mammoth library and made the most of it. Reading was her passion—and an act, like any passion, to be engaged actively, not sampled passively. In an essay about her father, Woolf recalled his habit of reciting poetry as he walked or climbed the stairs, and the lesson she took from it seems inescapable. Early on, she learned to pair literature with vitality and movement, and that sensibility runs throughout her lively critical essays, gathered in numerous volumes, including her seminal 1925 collection, The Common Reader. The title takes its cue from Woolf’s appeal to the kind of reader who, like her, was essentially self-educated rather than a professional scholar. In a 1931 essay, “The Love of Reading,” Woolf describes what it’s like to encounter a literary masterpiece: The great writers thus often require us to make heroic efforts in order to read them rightly. They bend us and break us. To go from Defoe to Jane Austen, from Hardy to Peacock, from Trollope to Meredith, from Richardson to Rudyard Kipling is to be wrenched and distorted, to be thrown violently this way and that. As Woolf saw it, reading was a mythic act, not simply a cozy fireside pastime. John Sparrow, reviewing Woolf’s work in the Spectator, connected her view of reading with her broader literary life: “She writes vividly because she reads vividly.” The Stephen family’s summers in coastal Cornwall also shaped Woolf indelibly, exposing her to the ocean as a source of literary inspiration—and creating memories she would fictionalize for her acclaimed novel, To the Lighthouse. Darker experiences shadowed Woolf’s youth. In writings not widely known until after her death, she described being sexually abused by her older stepbrothers, George and Gerald Duckworth. Scholars have often discussed how this trauma might have complicated her mental health, which challenged her through much of her life. She had periodic nervous breakdowns, and depression ultimately claimed her life. “Virginia was a manic-depressive, but at that time the illness had not yet been identified and so could not be treated,” notes biographer Reid. “For her, a normal mood of excitement or depression would become inexplicably magnified so that she could no longer find her sane, balanced self.” The writing desk became her refuge. “The only way I keep afloat is by working,” Woolf confessed. “Directly I stop working I feel that I am sinking down, down.” Woolf’s mother died in 1895, and her father died in 1904. After her father’s death, Virginia and the other Stephen siblings, now grown, moved to London’s Bloomsbury neighborhood. “It was a district of London,” noted Nicolson, “that in spite of the elegance of its Georgian squares was considered . . . to be faintly decadent, the resort of raffish divorcées and indolent students, loose in its morals and behavior.” Bloomsbury’s bohemian sensibility suited Woolf, who joined with other intellectuals in her newfound community to form the Bloomsbury Group, an informal social circle that included Woolf’s sister Vanessa, an artist; Vanessa’s husband, the art critic Clive Bell; artist Roger Fry; economist John Maynard Keynes; and writers Lytton Strachey and E. M. Forster. Through Bloomsbury, Virginia also met writer Leonard Woolf, and they married in 1912. The Bloomsbury Group had no clear philosophy, although its members shared an enthusiasm for leftish politics and a general willingness to experiment with new kinds of visual and literary art. The Voyage Out, Woolf’s debut novel published in 1915, follows a fairly conventional form, but its plot—a female protagonist exploring her inner life through an epic voyage—suggested that what women saw and felt and heard and experienced was worthy of fiction, independent of their connection to men. In a series of lectures published in 1929 as A Room of One’s Own, Woolf pointed to the special challenges that women faced in finding the basic necessities for writing—a small income and a quiet place to think. A Room of One’s Own is a formative feminist document, but critic Robert Kanigel argues that men are cheating themselves if they don’t embrace the book, too. “Woolf’s is not a Spartan, clippity-clop style such as the one Ernest Hemingway was perfecting in Paris at about the same time,” Kanigel observes. “This is leisurely, ruminative, with long paragraphs that march up and down the page, long trains of thought, and rich digressions almost hypnotic in their effect. And once trapped within the sweet, sticky filament of her web of words, one is left with no wish whatever to be set free.” During the Woolfs’ marriage, Virginia had flirtations with women and an affair with Sackville-West, a fellow author in her social circle. Even so, Leonard and Virginia remained close, buying a small printing press and starting a publishing house, Hogarth Press, in 1917. Leonard thought it might be a soothing diversion for Virginia—perhaps the first and only case of anyone entering book publishing to advance their sanity. If Virginia Woolf had never published a single word of her own, her role in Hogarth would have secured her a place in literary history. Thanks to the Woolfs’ tiny press, the world got its first look at the early work of Katherine Mansfield, T. S. Eliot, and Forster. The press also published Virginia’s work, of course, including novels of increasingly daring scope. In To the Lighthouse, a family summers along the coast, the lighthouse on the horizon suggesting an assuringly fixed universe. But, as the novel unfolds over a decade, we see the subtle working of time and how it shapes the perceptions of various characters. A young Eudora Welty picked up To the Lighthouse and found her own world changed. “Blessed with luck and innocence, I fell upon the novel that once and forever opened the door of imaginative fiction for me, and read it cold, in all its wonder and magnitude,” Welty recalled. The Woolfs divided their time between London, a city that Virginia loved and often wrote about, and Monk’s House, a modest country home in Sussex the couple was able to buy as Virginia’s career bloomed. Even as she welcomed literary experiment, Woolf grew wistful about the future of the traditional letter, which she saw being eclipsed by the speed of news-gathering and the telephone. Almost as if to disprove her own point, Woolf wrote as many as six letters a day. “Virginia Woolf was a compulsive letter writer,” said English critic V. S. Pritchett. “She did not much care for the solitude she needed but lived for news, gossip, and the expectancy of talk.” Her letters, published in several volumes, shimmer with brilliant detail. In a letter written during World War II, for example, Woolf interrupts her message to Benedict Nicolson to go outside and watch the German bombers flying over her house. “The raiders began emitting long trails of smoke,” she reports. “I wondered if a bomb was going to fall on top of me. . . . Then I dipped into your letter again.” The war proved too much for her. Distraught by its destruction, sensing another nervous breakdown, and worried about the burden it would impose on Leonard, Virginia stuffed her pockets with stones and drowned herself in the River Ouse near Monk’s House on March 28, 1941. But Cunningham says it would be a mistake to define Woolf by her death. “She did, of course, have her darker interludes,” he concedes. “But when not sunk in her periodic depressions, [she] was the person one most hoped would come to the party; the one who could speak amusingly on just about any subject; the one who glittered and charmed; who was interested in what other people had to say (though not, I admit, always encouraging about their opinions); who loved the idea of the future and all the wonders it might bring.” Her influence on subsequent generations of writers has been deep. You can see flashes of her vivid sensitivity in the work of Annie Dillard, a bit of her wry critical eye in the recent essays of Rebecca Solnit. Novelist and essayist Daphne Merkin says that despite her edges, Woolf should be remembered as “luminous and tender and generous, the person you would most like to see coming down the path.” Woolf’s legacy marks Merkin’s work, too, although there’s never been anyone else quite like Virginia Woolf. “The world of the arts was her native territory; she ranged freely under her own sky, speaking her mother tongue fearlessly,” novelist Katherine Anne Porter said of Woolf. “She was at home in that place as much as anyone ever was.” About the author Danny Heitman is the editor of Phi Kappa Phi’s Forum magazine and a columnist for the Advocate newspaper in Louisiana. He writes frequently about arts and culture for national publications, including the Wall Street Journal and the Christian Science Monitor. Funding information NEH ka financuar shumë projekte në lidhje me Virginia Woolf, duke përfshirë katër bursa të veçanta kërkimore që nga viti 1995 dhe tre seminare edukimi për mësuesit e shkollave mbi romanet kryesore të Woolf. Në vitin 2010, Universiteti Loyola në Çikago, Illinois, mori 175,000 dollarë për të mbështetur WoolfOnline , i cili dokumenton historinë biografike, tekstuale dhe të botimit të To the Lighthouse. Robert Riggs "4 korrik në Coney Island" Artikulli shfaqet në HUMANITETET maj/qershor 2015 Vëllimi 36 Çështja 3 ABONIM PËR REVISTA HUMANITE EDICION SHTYPURShfleto të gjitha çështjet Regjistrohu për buletinin e revistës HUMANITIES Eksploroni artikuj të tjerë Foto bardh e zi e Sontagut, e shtrirë me duart poshtë kokës Susan Sontag, eseiste dhe shumë të tjera Një film i ri mbi Susan Sontag jep një vështrim intim mbi pasionet e saj. Emily St. John Mandel Një peshk koi argjendi që del nga uji, nën një qiell nate me yje në formë rruzullore Amy Lowell Përsëri Një Brahmin i Bostonit, një poete, një grua e dashuruar, ajo ishte e gjithë kjo dhe më shumë. Carl Rollyson afër syrit kafe të një gruaje, i përshtatur nga një vetull e hollë e errët dhe lëkurë e zbehtë Miss Misterioze Austen Dyqind vjet më parë, Krenaria dhe Paragjykimi u botua në mënyrë anonime.

Shprehim hidhërimin e thellë për ndarjen nga jeta të Kryepeshkopit të Tiranës, Durrësit dhe Gjithë Shqipërisë, Fortlumturisë së Tij, Anastas Janullatos, udhëheqësit të shquar shpirtëror që për dekada i shërbeu me devotshmëri besimit ortodoks, promovimit të paqes dhe harmonisë ndërfetare dhe ndërnjerëzore, duke u bërë shembulli i gjallë i përçimit "nga zemra në zemër i dritës së shpresës". Kryepeshkopi Anastas luajti një rol vendimtar në ringritjen e Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë pas një periudhe të vështirë, duke përkushtuar jetën e tij forcimit të besimit dhe edukimit shpirtëror. Përmes vizionit dhe përulësisë së tij, ai mbeti një simbol shprese dhe një udhërrëfyes për bashkëjetesën paqësore dhe një botë më të mirë. Jo vetëm një misionar shpirtëror, Kryepeshkopi Anastas ishte gjithashtu një kontributor i zhvillimit të Shqipërisë dhe sidomos një promotor i palodhur në ndërtimin e urave të mirëkuptimit dhe bashkëpunimit midis Shqipërisë dhe Greqisë, duke dëshmuar gjithnjë frymën e Tij të lartë shpirtërore dhe përkushtimin ndaj vlerave të dashurisë, bashkëjetesës dhe solidaritetit njerëzor. Në këtë moment zie, shprehim ngushëllimet tona më të sinqerta për Kishën Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë, besimtarët ortodoksë dhe të gjithë ata që e vlerësuan trashëgiminë e tij të vyer shpirtërore dhe humanitare. Qoftë i përjetshëm kujtimi i Tij në jetë të jetëve! 🕊️ JETËSHKRIMI Kryepiskopi i ndjerë i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë (1992-2025) Anastas Janullatos, ishte Profesor Emeritus i Universitetit Kombëtar Kapodistrian të Athinës (1991-2024) dhe Anëtar Nderi i Akademisë së Athinës (2005-2024). Doktor Nderi i Teologjisë dhe i Filozofisë nga 19 universitete, fakultete ose degë universitare (në Greqi, SHBA, Qipro, Rumani, Gjeorgji, Shqipëri, Itali). Anëtar Nderi i Senatit të Akademisë Evropiane të Shkencave dhe Arteve (Austri 2019-2024). President Nderi i "Konferencës Botërore të Feve për Paqen" (2006-2024). Profesor Nderi i Departamentit të Administrimit të Biznesit të Universitetit të Atikës Perëndimore (2020-2024). Lindi më 4 nëntor të vitit 1929, në Pire. Ka qenë student i shkëlqyer dhe doktor i Fakultetit Teologjik të Universitetit të Athinës. Studioi Historinë e Feve, Misionarizëm dhe Etnologji në Universitetet e Hamburgut dhe Marburgut në Gjermani si bursist pasuniversitar i Institutit Alexander von Humboldt. Fliste anglisht, frëngjisht, gjermanisht; lexonte në latinisht, italisht, spanjisht, shqip. Profesor i Historisë së Feve në Universitetin e Athinës (1972-91), Dekan i Fakultetit Teologjik (1982-86) dhe Anëtar Korrespondent i Akademisë së Athinës (1993-2005). Studioi fetë e ndryshme në vendet ku ato lulëzuan. Studioi besimin afrikan me mision kërkimor në Ugandë në 1967 dhe me udhëtime në Nigeri (1973), Kamerun (1977), Ganë (1983), Kenia, Tanzani (1964, 1967, 1981-1990). Vizitoi disa herë Indinë (1973-1974, 1979, 1988). Udhëtoi në vendet budiste: Tajlandë (1972-1973, 1977, 1979), Cejlon, Sri Lanka (1974), Mianmar (1979), Kore (1973, 1977, 1981), Japoni (1973,1981), Kinë (1979-1980, 1986). Studioi Taoizmin dhe Konfucianizmin në Singapor, Taipei, Hong Kong (1973,1980) dhe Kinë (1986), si dhe Islamin me udhëtime në Liban, Siri, Jordani, Egjipt, Turqi, Pakistan, Afrikën Perëndimore (1961-1975), Iran (1974) dhe qëndrimin në Shqipëri (1991-2024). Është autor i 24 librave (kërkime në fushën e feve, ese misionare etj.) dhe mbi 240 studimeve dhe artikujve teologjikë dhe fetarë. Veprat e tij janë përkthyer në 17 gjuhë. U hirotonis dhjak (1960), prift (1964) dhe Episkop i Andrusës (1972) për pozicionin e Drejtorit të Përgjithshëm të "Shërbimit Apostolik të Kishës së Greqisë" (1972-1991). Luajti rol parësor në ringjalljen bashkëkohore të Misionarizmit Orthodhoks të Jashtëm. Si Kryepiskop mëkëmbës i Mitropolisë së Irinupolit (Kenia, Tanzani, Ugandë), gjatë periudhës 1981-1990, zhvilloi veprimtari të gjerë misionare dhe sociale. U njoh si "Bamirës i Madh i Patriarkanës së Aleksandrisë" (2009). Si Kryepiskop i Shqipërisë (1992-2024), arriti, pavarësisht vështirësive të mëdha, të rindërtonte nga gërmadhat Kishën Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë që ishte shpërbërë për 23 vjet, duke zhvilluar veprimtari të shumanshme në fushat e shëndetësisë, arsimit, përkujdesjes sociale, zhvillimit rural, mjedisit dhe kulturës. Njëkohësisht u përpoq për zbutjen e kundërshtive në Ballkan. Në vitin 2000, pas propozimit të tridhjetë e tre (33) Anëtarëve të Rregullt të Akademisë së Athinës dhe shumë personaliteteve nga Shqipëria, ishte kandidat për Çmimin Nobel për Paqen. Ka shërbyer në pozicione të shquara në organizma ndërkombëtarë, si anëtar i komitetit teologjik "Dialogu me njerëz të Besimeve dhe Ideologjive të tjera" (1975-1983). President i Komitetit për Misionarizmin dhe Ungjillëzimin Botëror (1984-91). Anëtar i Këshillit Evropian të Udhëheqësve Fetarë (2001-2012). Zëvendëspresident i Asamblesë së Kishave Evropiane (2003-09). President i Këshillit Botëror të Kishave (2006-2013). Ka qenë nderuar me (30) çmime dhe dekorata - vlerësime nga vende dhe Kisha Orthodhokse të ndryshme, ndër të cilat Kryqin e Madh të Urdhrit të Nderit të Republikës së Greqisë (1997), çmimin Athenagoras për të Drejtat e Njeriut (Nju Jork 2001), çmimin "për veprimtari të shquar për unitetin e Kombeve Orthodhokse" (Moskë 2006), dekoratën më të lartë të Republikës së Shqipërisë "Gjergj Kastrioti - Skënderbeu". Çmimin Klaus Hemmerle (Gjermani 2020). Kontributi i tij në shkencën e Historisë së Feve, dëshminë e krishterë bashkëkohore, afrimin ndërkrishterë, dialogun ndërfetar dhe bashkekzistencën paqësore të popujve dhe feve është njohur ndërkombëtarisht.

Ben Affleck po bën rikthimin e tij të madh në ekranin e madh për herë të parë që nga ndarja e tij dhe divorci përfundimtar nga tani ish-gruaja Jennifer Lopez. Ben, 52 vjeç dhe Jennifer, 55 vjeç, filluan të merren me raportet e ndara në fillim të vitit 2024, edhe pse herë pas here u ribashkuan publikisht për hir të mbledhjeve familjare. Në gusht, në dy vjetorin e ceremonisë së tyre romantike të martesës në Atlanta, Jennifer më në fund kërkoi divorcin nga aktori dhe filmbërësi. Divorci i tyre u përfundua më parë këtë muaj. Që atëherë, ndërsa janë parë së bashku me familjen, ata kanë mbajtur një distancë të përzemërt, me aktoren që luan në Unstoppable, një biopik sportiv i prodhuar nga kompania prodhuese e Ben dhe Matt Damon, Artists Equity. Projekti i ardhshëm Artists Equity do të shfaqë Ben përsëri në ekranin e madh, vazhdimi i The Accountant të vitit 2016. Jon Bernthal, J.K. Simmons dhe Cynthia-Addai Robinson do të jenë gjithashtu duke reprezaluar rolet e tyre nga origjinali. Një trailer i parë për The Accountant 2 është publikuar, dhe filmi është shtuar zyrtarisht në listën e premierave në South by Southwest këtë mars, vendosur për një dalje më 8 mars. Ai do të dalë në kinema më 25 prill. Cynthia Addai-Robinson dhe Anna Kendrick luajtën së bashku me Ben në origjinalin e vitit 2016 Babai i tre fëmijëve është larguar nga shfaqjet publike në muajt e fundit, duke qenë i fundit në nëntor, kur ai dhe ish-gruaja Jennifer Garner dolën vullnetarë së bashku me Misionet e Mesnatës mbi Ditën e Falenderimeve, duke u shërbyer vakte atyre që ishin në nevojë. Ndërsa exes nuk kanë folur drejtpërdrejt për ndjenjat e tyre mbi njëri-tjetrin që nga ndarja, ata kanë vazhduar të tregojnë vlerësimin e tyre si profesionistë. Ben dhe Matt u pyetën për Unstoppable, ku luajnë edhe Jharrel Jerome dhe Bobby Cannavale, dhe i pari ishte plot lëvdata për kthesën e ish-gruas së tij në film, në të cilin ajo luan Judy Robles. Filmi është paraqitja e parë në ekran e aktorit që nga divorci i tij me JLo "I pandalshëm është një film shumë i ndryshëm nga [Gjëra të vogla si këto], por është i rrënjosur në mënyrë të ngjashme në pasionin e artistëve me të vërtetë të talentuar," u përgjigj Beni. Ai e quajti në mënyrë specifike Jennifer "spektakolare" në rol, duke luajtur nënën e Anthony Robles, një mundës dhe kampion NCAA lindur me vetëm një këmbë. Filmi bazohet në kujtimet e vitit 2012 me të njëjtin emër. Jennifer Lopez© Getty Images Jennifer bëri rikthimin e saj në ekran me "I pandalshëm". "Është një tjetër për të cilën jemi me të vërtetë, me të vërtetë krenarë," vazhdoi Beni. "Dhe nëse ka ndonjë lloj çelësi se çfarë suksesi kemi pasur deri tani... Ne besuam në njerëzit e duhur. Dhe i pandalshëm është një shembull tjetër." Ndërsa ishte në Festivalin Ndërkombëtar të Filmit në Toronto, ku u shfaq premiera e filmit, JLo u tha njerëzve se dinamika jofunksionale familjare me të cilën personazhet merreshin në film ndonjëherë e bënte të vështirë për të, ndërsa ajo pa zhurmë kalonte me një ndarje të sajën. Ylli ishte i zënë duke filmuar "Llogaritari 2" në Kaliforni kur kishte të bënte me raportet e ndara "Kam luftuar disa herë në sheshxhirim," i tha ajo botimit. "Unë isha si, 'Ugh, shumë afër.'"

Ernest Koliqi Ernest Koliqi ishte poet, shkrimtar, dramaturg, dijetar dhe përkthyes i njohur shqiptar. I lindur në Shkodër, ku gjithashtu aty mori edhe mësimet e para, ai u transferua në Itali për të studiuar në Brescia dhe më pas në Universitetin e Padovës. Ka shkruar veprat "Tregtar flamujsh", "Hija e maleve", "Pasqyrat e Narcizit", studime letrare dhe shume perkthime, kryesisht nga letersia italiane Ernest Koliqi ishte poet, shkrimtar, dramaturg, dijetar dhe përkthyes i njohur shqiptar. I lindur në Shkodër, ku gjithashtu aty mori edhe mësimet e para, ai u transferua në Itali për të studiuar në Brescia dhe më pas në Universitetin e Padovës. Ai filloi të shkruante nën pseudonime, si Hilushi, Hilush Vilza dhe Borizani. Në vitet 1920 dhe 1930 Koliqi ishte themeluesi i revistave kryesore në Shqipëri, si revista "Illyria", "Ora e Maleve", "Shkendija" dhe revista të tjera si Shejzat në Itali. Ai gjithashtu ishte Ministër i Arsimit në kohën e Mbretërisë së Shqipërisë gjatë Luftës së Dytë Botërore, kur kontriboi në krijimin e bibliotekave publike në Shqipëri. Koliqi u përpoq të shkruante një histori të letërsisë shqiptare, pa ndonjë ndikim prej ideologjive politike apo faktorëve të tjerë. Si shkrimtar shumë nga veprat e tij letrare u ndaluan gjatë kohës së komunizimit për shkak të pikëpamjeve të tij politike liberale. Ai u bë krijues në prozë, dhe së bashku me Mitrush Kutelin konsiderohen themeluesit e prozës moderne shqiptare. Ai përktheu në shqip veprat e shkrimtarëve të mëdhenj italianë, si Dante Alighieri, Petrarka, Ludovico Ariosto, Torquato Tasso, Giuseppe Parini, Vincenzo Monti, Ugo Foscolo dhe Alessandro Manzoni. Ai u spikat në përkthimin e një antologjie të poezisë italiane në vitin 1963. Në librat e tij si Hija e Maleve (1929), Tregtar flamujsh (1935) dhe Pasqyrat e Narçizit (Pasqyrat e Narcis) (1936), Koliqi sjell një spiritualitet unik shqiptar në letërsi. Koliqi vdiq në Itali në vitin 1975. Lista e librave të autorit Nuk ka libra për këtë autor

Një tjetër thesar i historisë dhe trashëgimisë sonë kulturore, Kalaja e Lezhës, ka përfituar nga paketa e rindërtimit pas tërmetit përmes programit EU4Culture të financuar nga BE, në bashkëpunim me UNOPS Albania. Shkruan Bledi Gonxhja ne faqen e tij ne rrjet social. 👉 Projekti i quajtur “Stabilizim emergjent i murit verior të Kalasë së Lezhës” mundësoi: Sigurimin dhe mbrojtjen e strukturave historike. Konservimin arkitektonik të monumentit. Rikthimin e territorit në gjendjen e tij origjinale. Muret perimetrale të kalasë kanë rilindur me një pamje të përmirësuar dhe të qëndrueshme, duke nxjerrë në pah çdo vlerë dhe fazë historike të këtij monumenti unik. Kalaja e Lezhës, tashmë jo vetëm një simbol historie, por edhe një shembull i përkushtimit për ruajtjen e trashëgimisë kulturore Historia e Kalasè ße Lezhès Xhamia në Kalanë e Lezh. Qyteti i Lisit Kalaja ngrihet në majë të një kodre me lartësi 186 metra, në lindje të qytetit. Kalaja ka origjinë ilire. Në vitin 1440 ajo iu nënshtrua një rindërtimi nga venedikasit, ndërsa në vitin 1522 pas pushtimit osman u rindërtua edhe nga ana e tyre. Këtu mund të shikohen gjurmë të arkitekturave ilire, romake, bizantine dhe osmane. Objektet më interesante për tu vizituar janë rrënojat e ndërtesave osmane brenda kalasë, xhamia, kulla në murin juglindor me një hark romak dhe kulla ilire në murin jugor. Kalaja e Lezhës është monument kulture. Prej saj shihet një pamje mjaft e bukur e fushës së Lezhës dhe e detit Adriatik. Kalaja e ndërtuar në kodër ka një pozicion strategjik që kontrollon luginën e Drinit deri në Gjirin e Shën Gjonit në detin Adriatik. Dëshmon për gjurmët e një qytetërimi të lashtë prehistorik që në shek.IV p.k. Me pushtimin romak Lezha do të administrohet nën provincën e Prevelitanit. Në shek. VI e.s. (viti 592) Lezha ishte një qendër episkopale me peshkop Gjonin, Në vitin 1107 ajo ishte nën pronarin Aleks Komneni. Në 1153 në krye të perandorisë ishte perandor Nonali. Me krijimin e shtetit të Arbrit në shek.XIII princ Dhimitri më 1208-1215 bëri një marrëveshje për shkëmbime tregtare me republikën e Raguzës. Më 1393 ra nën sovranitetin e republikës së Venedikut e cila vuri përsëri nën zotërimin e saj pas vdekjes së Skënderbeut më 1468. Gjatë krijimit të shtetit të Arbrit qyteti i Lezhës ka luajtur një rol të rëndësishëm fetar, jo vetëm si qendër episkopale, por edhe për ngjarjet e kohës. • Krijimi për herë të parë të “Urdhërit Françeskan” nga Shën Françesku. • Kisha e Shën Kollit e shek.XIV është monument historik me rëndësi. • Vendi ku u mblodh Kuvendi I Lezhës 1444 nën udhëheqjen e Gjergj Kastriot Skënderbeut. Kalaja e qytetit antik të Lezhës rrethohet nga mure të periudhave të ndryshme që vijojnë nga antikiteti shek.IV p.k me emrin qyteti I lashtë I Lisit. Këto janë mure të fuqishme me blloqe të mëdha guri. Rindërtimi i parë i kalasë datohet në shek. I p.k. Më vonë,në shek. XI-XII në pjesën e akropolit të qytetit ndërtohet kështjella mesjetare e Lezhës – Elission me gurë të vegjël të gdhendur dhe me llaç. Kjo kështjellë u përforcua për të përballuar dyndjet e shteteve të para sllave që vinin nga veriu. Në ndërtimin e kështjellës ka ndihmuar pozicioni gjeografik i kodrës (planimetria paraqet formë vezake dhe drejtim lindje-perëndim.) Etapat e mureve dallohen qartë. Në kështjellë ka tri porta, dy të parat janë ndërtuar në vendet ku ishin portat e qytetit antik të Lisit.

Roza Anagnosti rrëfen historinë e dashurisë me regjisorin e filmave të saj: Isha vetëm 19 vjeç… admin 8 Tetor, 2024 0 Roza Anagnosti rrëfen historinë e dashurisë me regjisorin e filmave të saj: Isha vetëm 19 vjeç… Të gjithë e kemi të memorizuar në kujtesë ëmbëlsinë dhe interpretimet e mrekullueshme të Roza Anagnostit. Një prej emrave më të njohur në kinematografinë dhe teatrit shqiptar. Aktorja filloi karrierën në teatrin “Migjeni” të Shkodrës. Ishte vetëm 20 vjeç kur hyri në kinematografi në rolin e mësueses në filmin “Detyrë e posaçme”, ku edhe pse e re spikati për interpretimin e saj të lirshëm dhe origjinal. Një vit më vonë ajo luajti në filmin “Toka jonë” ku u njoh me Dhimitër Anagnostin, partnerin që do ta shoqëronte gjithë jetën e saj. Ajo vijoi më pas me filmin “Komisari i dritës”, një vit i suksesshëm bashkëpunimesh me regjisorët Dhimitër Anagnosti dhe Viktor Gjithçka që do të shënonte një ndryshim të madh në jetën personale të Rozës pasi fill pas këtij filmi Roza dhe Dhimitri u martuan dhe vendosën të jetonin në Tiranë. Një martesë e suksesshme mes dy artistëve, që u bekuan me ardhjen në jetë të dy vajzave të tyre. “Takimi i parë me Dhimitrin ka qenë në kinoprova, ku ai ishte në kamera, por syri i kameras e fiksoi mesa duket. Regjisor në filmin “Toka jonë” ka qenë Hysen Hakani, i cili krijonte situata shumë komike në xhirime. Aty shkëmbyem shikime. Ne kishim një autobus të sajuar, sepse nuk kishte atëherë. Unë isha ulur në rreshtin e dytë dhe ai më rrinte karshi. Dhimitri mbante gjithmonë syze të zeza dhe mua më dukej sikur shikimi i tij ishte drejt meje dhe ktheja kokën. Unë isha vetëm 19 vjeç në atë kohë. Ai më shikonte përmes kameras dhe më bënte me shenjë, kur nuk isha duke luajtur mirë. Pas këtij filmi ne u fejuam. Dhe tek filmi “Komisari i dritës” ne ishim të sapomartuar dhe Dhimitri ishte regjisor i filmit. Anagnosti për mua është një idhull, jo vetëm si bashkëshort, por edhe si koleg. Ai është një mbështetje e jashtëzakonshme dhe nuk gjej fjalë për të. Edhe tani ai më nxit të vazhdoj karrierën, ka vlera të jashtëzakonshme dhe është shumë modest. Unë kam patur në krah një mbështetje shumë të madhe”, rrëfeu Roza Anagnosti.

Regjisori i shquar shqiptar Dhimitër Anagnosti ka lindur më 23 janar 1936. Ai është një nga figurat më të rëndësishme të kinematografisë shqiptare, duke krijuar një trashëgimi të pasur me filma artistikë e dokumentarë që kanë lënë gjurmë në kulturën kombëtare. Gëzuar ditëlindjen mjeshtrit të madh! Dhimitër Anagnosti, një nga figurat më të shquara të kinematografisë shqiptare, festoi dje 86-vjetorin e lindjes. I lindur më 23 janar 1936 në Vuno, ai është një emër i shenjtëruar në historinë e artit shqiptar. Me një kontribut të jashtëzakonshëm si regjisor, skenarist dhe kineast, Anagnosti ka lënë gjurmë të pashlyeshme në kulturën kombëtare. Pas përfundimit të studimeve në Institutin Kinematografik “VGIK” të Moskës, ai nisi karrierën e tij në Kinostudion “Shqipëria e Re” si operator. Në vitin 1966 realizoi filmin e tij të parë si regjisor, “Komisari i dritës”, duke shfaqur talentin e tij që do të shënonte epokën e kinemasë shqiptare. Me kalimin e viteve, ai krijoi vepra të tjera të rëndësishme, duke përfshirë filma si “Lulëkuqet mbi mure”, “Përrallë nga e kaluara”, “Gurët e shtëpisë sime”, dhe “Kthimi i ushtrisë së vdekur”, të cilat u bënë pjesë e kulturës dhe identitetit shqiptar. Për veprimtarinë e tij artistike, Anagnosti është nderuar me disa nga titujt më të lartë kombëtarë, përfshirë “Artist i Popullit” dhe “Nderi i Kombit”. Filmi i tij i fundit, “Gjoleka, djali i Abazit”, një histori e ndjeshme dhe e realizuar mjeshtërisht, u vlerësua edhe në skenën ndërkombëtare. Dhimitër Anagnosti mbetet një model frymëzimi për brezat e rinj dhe një simbol i rezistencës artistike në kohët më të vështira. Vepra e tij vazhdon të frymëzojë artdashësit dhe të pasurojë trashëgiminë kulturore të Shqipërisë. Regjisori Dhimitër Anagnosti “Nderi i Kombit” festoi dje 86-vjetorin e lindjes. Lindi në Vuno, më 23 janar 1936 dhe është një nga regjisorët e shquar shqiptarë. Një galeri me foto të zgjedhura nga aktiviteti i regjisorit të njohur Dhimitër Anagnosti “Nderi i Kombit” u publikua të dielën nga Arkivi Qendror Shtetëror i Filmit. “Sjellim këtë galeri fotosh të përzgjedhura nga fototeka jonë dhe i urojmë mjeshtrit të ketë shëndet e jetë të gjatë pranë familjes dhe pranë artdashësve që u rritën e u frymëzuan nga vepra e tij”, shprehet AQSHF. Një urim për regjisorin e shquar ishte dhe nga ministrja Elva Margariti. “Gëzuar ditëlindjen Dhimitër Anagnosti! Faleminderit që guxuat të ishit i vërtetë edhe në kohërat më të vështira; që e ngritët artin e kinemasë në nivele sipërore, duke shënjuar përgjithmonë kinematografinë shqiptare; që gdhendët karaktere të paharrueshëm dhe u kthyet në shkollë për brezat e rinj…Paç jetë të gjatë”, shprehej Margariti në një status të saj. Është nderuar me titullin “Artist i Popullit” në 1987 dhe me kupën e karrierës në Festivalin e 10-të Filmit Shqiptar. Dhimitër Anagnosti më 1954 – 1960 ndoqi Institutin Kinematografik “VGIK” të Moskës, ku u diplomua për kinooperator. Filloi punë si operator në Kinostudion “Shqipëria e re” në 1961, me filmin “Debatik” (1961) e më pas me filmin “Toka jonë” (1964). Xhiroi edhe të parin film dokumentar me ngjyra “Gurët dekorativë”. Filmin e parë si regjisor e realizoi në 1966, së bashku me Viktor Gjikën, “Komisari i dritës” dhe një vit më vonë i vetëm si regjisor filmin “Dueli i heshtur”. Në karrierën e tij ka realizuar 14 filma artistikë, 10 dokumentarë, ka fituar mjaft çmime në konkurse të ndryshme kombëtare e ndërkombëtare. Është autor i 15 skenarëve dhe pothuajse në të gjithë filmat e tij skenarin e ka shkruar vetë. Në 2005 korri sukses me filmin e tij më të fundit “Gjoleka, djali i Abazit”, film i nderuar me dy çmime ndërkombëtare në Itali. Në filmat e tij përmendim dhe “Kthimi i ushtrisë së vdekur” 1989, “Përrallë nga e kaluara” 1987, “Gurët e shtëpisë sime” 1985, “Lulëkuqet mbi mure” .

Sot janë shpallur nominimet për çmimet e 97-të të Oscar. Bowen Yang dhe Rachel Sennott ishin ata që zbuluan të nominuarit për çmimin kryesor të industrisë së filmit, e që kryeson filmi “Emilia Pérez”. “Emilia Pérez” kryesoi me 13 nominime, e ndjekur nga “ The Brutalist ” dhe “Wicked” me nga 10 secili. Muzikali ka pasur sukses, pavarësisht polemikave, ndërsa katër çmimet e fituara në Golden Globe bënë pak për të qetësuar kritikat mbi shumë aspekte të filmit, duke përfshirë betejat e perceptuara të Selena Gomez me personazhin e saj. “The Brutalist”, nga regjisori Brady Corbet, sheh Adrien Brody dhe Felicity Jones si refugjatë hungarezë që vijnë në SHBA pas Luftës së Dytë Botërore. Filmi, i cili fitoi shumë në Golden Globes, u përfshi kohët e fundit në polemika mbi përdorimin e tij të inteligjencës artificiale. Ndërkohë, “Wicked”, sigurisht që pati votën e audiencës së suksesshme. Muzikali nga regjisori Jon M. Chu shënoi një nominim për filmin më të mirë si dhe nderime individuale për yjet Cynthia Erivo dhe Ariana Grande, kjo e fundit nga të cilat ishte nominuar për herë të parë. Erivo ishte nominuar më parë për “Harriet”. Nëse ajo shton një Oscar në koleksionin e saj të çmimeve, ajo do të arrijë statusin EGOT, duke u bashkuar me më pak se 30 artistë që kanë fituar secili çmime Emmy, Grammy, Oscar dhe Tony. Me “Wicked” dhe “Emilia Pérez”, këtë vit shënon herën e parë që dy muzikalë janë nominuar në kategorinë e filmit më të mirë që nga viti 1968 me filmat “Oliver!” dhe “Funny Girl”. Kategoritë e aktrimit u dominuan kryesisht nga kandidatët për herë të parë, me 13 individë që shënuan nominimet e tyre të para për Oscar, duke përfshirë Kieran Culkin, Demi Moore, Isabella Rossellini dhe Zoe Saldaña. Conan O’Brien do të presë ceremoninë, e cila do të zhvillohet më 2 mars. Një listë e të nominuarve vijon më poshtë: Best picture “Anora” “The Brutalist” “A Complete Unknown” “Conclave” “Dune: Part Two” “Emilia Pérez” “I’m Still Here” “Nickel Boys” “The Substance” “Wicked” Best actor in a leading role Adrien Brody, “The Brutalist” Timothée Chalamet, “A Complete Unknown” Colman Domingo, “Sing Sing” Ralph Fiennes, “Conclave” Sebastian Stan, “The Apprentice” Best actress in a leading role Cynthia Erivo, “Wicked” Karla Sofía Gascón, “Emilia Pérez” Mikey Madison, “Anora” Demi Moore, “The Substance” Fernanda Torres, “I’m Still Here” Best actor in a supporting role Yura Borisov, “Anora” Kieran Culkin, “A Real Pain” Edward Norton, “A Complete Unknown” Guy Pearce, “The Brutalist” Jeremy Strong, “The Apprentice” Best actress in a supporting role Monica Barbaro, “A Complete Unknown” Ariana Grande, “Wicked” Felicity Jones, “The Brutalist” Isabella Rossellini, “Conclave” Zoe Saldaña, “Emilia Pérez” Best director Sean Baker, “Anora” Brady Corbet, “The Brutalist” James Mangold, “A Complete Unknown” Jacques Audiard, “Emilia Pérez” Coralie Fargeat, “The Substance” Best cinematography “The Brutalist” “Dune: Part Two” “Emilia Pérez” “Maria” “Nosferatu” Best international feature film “I’m Still Here” “The Girl with the Needle” “Emilia Pérez” “The Seed of the Sacred Fig” “Flow” Best adapted screenplay “A Complete Unknown” “Conclave” “Emilia Pérez” “Nickel Boys” “Sing Sing” Best original screenplay “Anora” “The Brutalist” “A Real Pain” “September 5” “The Substance” Best live action short film “A Lien” “Anuja” “I’m Not a Robot” “The Last Ranger” “A Man Who Could Not Remain Silent” Best animated short film “Beautiful Men” “In the Shadow of the Cypress” “Magic Candies” “Wander to Wonder” “Yuck!” Best animated feature film “Flow” “Inside Out 2” “Memoir of a Snail” “Wallace & Gromit: Vengeance Most Fowl” “The Wild Robot” Best original song “El Mal,” from “Emilia Pérez” “The Journey,” from “The Six Triple Eight” “Like a Bird,” from “Sing Sing” “Mi Camino,” from “Emilia Pérez” “Never Too Late,” from “Elton John:

Kat Dennings thotë se regjisorët e quajtën atë ‘të shëndoshë’ dhe jo ‘mjaft të bukur’ kur ajo ishte 12 vjeçe Kat Dennings thotë se regjisorët e quajtën atë ‘të shëndoshë’ dhe jo ‘mjaft të bukur’ Kat Dennings ka kujtuar eksperiencat e saj në fillimet e karrierës, duke thënë se drejtorët e casting-ut e quanin atë “të shëndoshë” dhe “jo mjaft e bukur” kur ishte vetëm 12 vjeçe. Ajo hyri në showbiz që në moshën 9-vjeçare dhe për herë të parë u shfaq në një episod të “Sex And The City” kur ishte 14 vjeçe. Duke reflektuar mbi ato kohë, Dennings theksoi se industria e filmit ishte shumë më e ashpër atëherë, dhe drejtorët e casting-ut nuk kursenin kritikat, shkruan DailyMail Ajo kujtoi se pas audicioneve i thoshin menaxherit të saj se nuk ishte “mjaft e bukur” dhe “ishte e trashë”, një koment që e ka çuditur edhe sot. Megjithatë, ajo ka ruajtur një mentalitet të fortë, duke shpërfillur kritikat dhe duke u motivuar për të treguar të kundërtën. Kat theksoi se mjedisi i sotëm në showbiz është shumë më i butë dhe më gjithëpërfshirës, ku ka më shumë fokus në pozitivitetin trupor dhe përfaqësim. Suksesi i saj filloi të formohej me rolin në ‘Sex And The City’ dhe më pas në sitcomin e famshëm ‘2 Broke Girls’, për të vijuar më pas me pjesëmarrjen në Universin Marvel. Sot, Kat Dennings është pjesë e sitcom-it të ri “Shifting Gears”, ku luan rolin e vajzës së larguar të personazhit të x

Elena Gjika u lind me 22 janar 1828 në Bukuresht. Ajo ishte e bija e Mihal Gjikës (1794 - 1850), vëllait të Princit të Vllahisë Grigor Gjika IV dhe e Katarina Gjikës, lindur Faca (1809-1853). E ëma e saj, Katarina (Katinka), ishte një grua e shkolluar, e cila ka përkthyer në rumanisht librin "De l'éducation des enfants" (Edukimi i fëmijëve - 1839) shkruar nga mësuesja franceze Henriette Campan.[3] Elena Gjika mori një arsim të shkëlqyer, duke studiuar letërsinë së pari në Dresden, (Gjermani), pastaj në Vjenë (Austri), Venedik (Itali) dhe së fundi në Berlin ku diplomoi në fushën e letërsisë së vjetër greke te profesori gjerman Alexander von Humboldt. Historia interesante e Elena Gjikës: Dora d’Istria, dukesha që bëri të njohur çështjen shqiptare në Evropë Elena Gjika, e njohur gjerësisht nga publiku me pseudonimin Dora d’Istria Elena Gjika, e njohur gjerësisht nga publiku me pseudonimin Dora d’Istria, lindi në Bukuresht në vitin 1828 nga prindër shqiptarë. E bija e Mihal Gjikës, vëllait të Princit të Vllahisë Grigor Gjika, dhe e Katarinës, Elena Gjika mori një arsim të gjerë, duke studiuar letërsinë, së pari në Dresden të Gjermanisë, pastaj në Vjenë, në Itali dhe së fundmi në Berlin, ku u diplomua në fushën e letërsisë së vjetër greke. Pas përfundimit të studimeve Elena u kthye përsëri në vendlindjen e saj në vitin 1849, dhe u martua me dukën rus Aleksandër Kolstov-Massalski. Për disa vjet ajo jetoi në Rusi, kryesisht në Shën Petërsburg. Shkollimi dhe orjentimi i saj drejt kulturës perëndimore bënë që ajo të mos ndante me bashkëshortin e saj rus pikëpamjet nacionaliste, as fanatizmin ortodoks të oborrit të perandorit despotik Nikolla. Kur shëndeti i saj u përkeqësua në klimën ruse, u këshillua të udhëtonte në vende të tjera me klimë më të ngrohtë. Jetoi në Zvicër, Francë, Greqi, Turqi dhe Itali. Gjate kesaj periudhe filloi te ushtroje pasionin e saj per letersine. Filloi të botojë librat e saj të parë dhe menjëherë spikati për talentin e saj. Si publiciste dhe shkrimtare Elena Gjika u bë e njohur në vitin 1855. Ajo shkruante dhe botonte veprat e saj me emrin Dora d’Istria. Botoi një numër shkrimesh që tregonin jo vetëm njohjen e gjerë të gjuhëve, si rumanisht, italisht, gjermanisht, frëngjisht, latinisht, rusisht, greqisht (e vjetër dhe moderne), por edhe njohuritë e saj në fushën e shkencës, fesë, politikës, si dhe talentin për të paraqitur pikëpamjet e saj përparimtare. Elena Gjika është femra e parë që u ngjit në majën më të lartë të Evropës ‘Mont Blanc’ në vitin 1860. U bë e njohur si një ndër femrat më të ngritura dhe inteligjente të kohës së saj. Elena u bë e njohur gati në tërë Evropën si shkrimtare, feministe, kompozitore, piktore dhe studiuese. Anëtare e Akademise Italiane dhe e shumë shoqërive studiuesish nëpër Evropë. Ka marrë vlerësime dhe emërime si qytetare nderi nga shumë qytete italiane dhe nga parlamenti grek. Elena Gjika ishte revolucionare, kryengritëse, me ide politike e sociale që i paraprinin kohës së vet. Mbajti korrespondencë të rregullt me De Radën dhe Xhuzepe Garibaldin. Është ndoshta i pari personalitet intelektual që hodhi idenë mbi një federatë ballkanike ku do të hynin të gjitha vendet e Ballkanit. Dukesha Elena Gjika u afirmua si shkrimtare, publiciste dhe shkencëtare në nivel botëror. Shkrimet e saj ajo i publikoi në 6 gjuhë te ndryshme. U bë veçanërisht e njohur me veprën “Gratë e Orientit” (“Femeile in Oriente”), Paris, 1860, e cila u pasua nga vepra në gjermanisht “La Suisse allemande” (Zvicra gjermane), Gjenevë 1856, vepër me 4 vëllime, një përshkrim i Zvicrës dhe popullit të saj. Në shkrimin “Les femmes en Orient” (Gratë në Orient), Zyrih 1859, dhe “Des femmes, par une femme” ajo shkroi për emancipimin e grave. Botoi gjithashtu tregimin “Au bord des lacs helvétiques” (Lundrim në liqenet zvicerane), Gjenevë, 1861, dhe “Ekskursions en Rouméllie et en Moree” (Ekskursione në Rumeli dhe More), Zyrih 1863. Elena filloi të mësonte historinë shqiptare në vitin 1866 dhe u bë avokatja kryesore e çështjes shqiptare në Evropën Perëndimore. Ajo mori pjesë gjallërisht në lëvizjen kulturore përparimtare të Evropës dhe përkrahu Rilindjen Kombëtare Shqiptare, duke mbajtur lidhje të ngushta me veprimtarë të shquar të saj, si Jeronim de Rada, Dhimitër Kamarda, Zef Jubani, Zef Serembe, Thimi Mitko etj. Në një varg studimesh të botuara prej saj, si “Kombësia shqiptare sipas këngëve popullore” (La nationalité albanaise d’après les chants populaires, 1866), “Les ecrivains albanais de l’Italie Méridionale” (Shkrimtarët shqiptarë të Italisë Jugore, 1867), “Gli albanesi in Rumenia” (Shqiptarët në Rumani, 1873) etj., Elena vuri në dukje nëpërmjet këngëve popullore historike luftën shumëshekullore të popullit shqiptar për liri. Në shenjë mirënjohjeje për ndihmesën e dhënë në njohjen e çështjes shqiptare nga opinioni publik botëror, patriotët rilindës dhe arbëreshë të Italisë e të Greqisë i kushtuan librin me titull: “A Dora D’Istria – Gli Albanesi” (Dora d’Istrias-Shqiptarët, 1870), një përmbledhje vjershash patriotike. Elena Gjika u kthye përsëri në vendin e saj në 1849 dhe u martua me dukën rus Aleksandër Kolstov-Massalski. Për disa vjet ajo jetoi në Rusi, kryesisht në Shën Petërsburg, por nuk i ushqeu pikëpamjet nacionaliste të burrit të saj rus, as fanatizmin Ortodoks të Oborrit të perandorit despotik Nikolla. Kur shëndeti i saj u përkeqësua në klimën ruse, ajo mori këshillën pastaj në një udhëtim nëpër Greqi dhe Anadoll. Përfundimisht, ajo u kthye në Itali, duke jetuar në një vilë në Firence. Herë pas here Gjika udhëtonte për në Francë, Irlandë dhe Shtetet e Bashkuara. Si publiciste dhe shkrimtare (kryesisht në frëngjisht) Elena Gjika u bë e njohur në vitin 1855. Ajo shkruante me emrin Dora D'Istria. Gjika botoi një numër shkrimesh që tregonin jo vetëm njohjet e gjuhëve rumanisht, italisht, gjermanisht, frëngjisht, latinisht, greqisht (e vjetër dhe moderne) dhe rusisht, por edhe njohuritë e saj në fushën e shkencës, fesë, politikës, si dhe talentin për të paraqitur pikëpamjet e saj. Vepra e saj e parë ishte La vie dans l'Eglise monastique Orientale - "Jeta monastike në Kishën Lindore" (Bruksel 1855; Bot. II-Paris 1858), ku ajo bëri thirrje për shfuqizimin e urdhrave të manastirit. Ajo u pasua nga La Suisse allemande - "Zvicra gjermane" (Gjenevë 1856, 4 Vëllime, gjermanisht; Bot. II, Zürich 1860, 3 Vëllime), një përshkrim i Zvicrës dhe popullit të saj, me një pjesë që përshkruan një ngjitjen në malin Monk. Në shkrimin Les femmes en Orient - "Gratë në Orient" (Zürich 1859, 2 Vëllime), ajo shkruante për emancipimin e grave në Levant (Mesdheu Lindor), në një tjetër, Des femmes, par une femme - "Rreth grave, nga një grua" (Bot. II, Bruksel 1869, 2 vëllime), ajo krahasonte gjendjen e grave në Evropën latine, me ato në Gjermani, dhe kërkonte me fjalë të forta trajtimin e barabartë të burrave dhe grave. Përpara kësaj, ajo botoi Ekskursions en Rouméllie et en Moree - "Ekskursione në Rumeli dhe More" (Zürich 1863, 2 Vëllime), ku ajo përpiqej të tregonte se Greqia e lashtë kishte të njëjtën detyrë civilizuese si Gjermania e kohës së saj. Ajo gjithashtu botoi tregimin Au bord des lacs helvétiques - "Lundrim në liqenet zvicerane" (Gjenevë 1861), romanet Fylétia e Arbenoré prej Kanekate laoshima (Livorno 1867), Gli Albanesi in Rumenia, një histori e princëve Gjika, nga familja e saj, në shekujt e 17-të deri 19-të (Bot. II, Firenze 1873), dhe La poésie des Ottomans (Bot. II, Paris 1877), si dhe shkrime të shumta mbi historinë e letërsisë, poezisë, çështje politike, shoqërore dhe fetare, historike, arti etj. në revista të mirënjohura franceze (sidomos në Revue des Deux Mondes), belge Libre Recherche, italiane Diritto, Antologia nuova, Rivista europea etj. dhe revista zvicerane, greke, rumune dhe amerikane. Elena Gjika ishte gjithashtu piktore. Ajo ishte anëtare e shumë shoqërive të studiuesve, të tilla si Akademia italiane, ajo u emërua edhe qytetare nderi nga parlamenti grek dhe shumë qytete italiane. Ajo ishte gjithashtu një alpiniste. Ajo arriti të zbulojë universin femëror nëpërmjet udhëtimeve të saj të shumta dhe e “fotografoi” në të gjitha detajet nëpërmjet shkrimeve të saj të shumta që i botoi në revistat më prestigjioze të kohës. Elena mori pjesë gjallërisht në lëvizjen kulturore përparimtare të Evropës si kundërshtare e sundimit despotik monarkist dhe e shtypjes Kombëtare. U radhit në mes të 10 femrave më të ngritura intelektualisht ne botën e asaj kohe. Përkrahu nxehtësisht Rilindjen Kombëtare Shqiptare, mbajti lidhje të ngushta me veprimtarë të shquar të saj, si: Jeronim de Rada, Dhimitër Kamarda, Zef Jubani, Zef Serembe, Thimi Mitko etj. Ajo rrahu mendime për organizimin e lëvizjes kombëtare sidomos në vitet e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit. Në një varg studimesh: Kombësia shqiptare sipas këngëve popullore (La nationalité albanaise d'après les chants populaires, 1866), Shkrimtarët shqiptarë të Italisë Jugore (Les ecrivains albanais de l'Italie Méridionale, 1867), Shqiptarët në Rumani (Gli albanesi in Rumenia, 1873), etj., ajo vuri në dukje nëpërmjet këngëve popullore historike luftën shumëshekullore të popullit Shqiptar kundër sundimit osman. Në shenjë mirënjohjeje për ndihmesën e dhënë në njohjen e çështjes Shqiptare nga opinioni publik botëror, patriotët rilindës dhe arbëreshë të Italisë e të Greqisë i kushtuan librin me titull : Dora d'Istrias-Shqiptarët (A Dora D'Istria - Gli Albanesi, 1870), një përmbledhje vjershash patriotike. Elena Gjika vdiq në Firence më 17 nëntor 1888 në moshën 60 vjeçare.[

"Vajta Kalova Gjith Kalabrinë" është një këngë shumë e bukur, e mbushur me ndjenja nostalgjie dhe dashurie për Shqipërinë dhe kulturën shqiptare. Kjo këngë ka një melodi të ngrohtë dhe tekste që prekin thellë zemrën, duke e lidhur dëgjuesin me traditat dhe historinë e popullit shqiptar, si dhe me lidhjet e forta mes shqiptarëve kudo që ndodhen. Një këngë që ndihmon në ruajtjen e identitetit dhe pasurisë kulturore! Teksti Vajta kalova gjithë Kalabrinë Askund nuk gjeta si Arbërinë Vajta kalova gjithë Kalabrinë Askund nuk gjeta si Shqipërinë Dy manushaqe në dorën time Ja zgjata njërën Arbëreshës sime (2 herë) E lul e lul e lul e lul E lul e lul e maca maca E unë për ty e unë për ty E unë për ty o ndjalu paca Vajta kalova gjithë Kalabrinë Askund nuk gjeta si Arberinë Vajta kalova gjithë Kalabrinë Askund nuk gjeta si Shqipërinë Dy manushaqe në dorën time Ja zgjata njërën Arbereshes sime (2 herë) E lul e lul e lul e lul E lul e lul e maca e maca E un për ty e un për ty E un për ty e ndjalu paca E ndalu pak e ndalu pak E ndalu pak s`është e vërtetë Se zemra ime se zemra ime Se zemra ime je ti vetë

Sot nis një kapitull i ri për Kalanë e Elbasanit! Me firmosjen e memorandumit të bashkëpunimit me AADF-në, fillojmë procesin e projektimit për rikualifikimin dhe rijetëzimin e një tjetër zone historike me potencial biznesi e destinacioni turistik. Ky projekt do të zhvillohet në dy faza: studimi i plotë i zhvillimit të lagjes Kala dhe implementimi i projekteve specifike, që do ta kthejnë këtë zonë në një atraksion edhe më të rëndësishëm të trashëgimisë kulturore, traditës e mikpritjes shqiptare si edhe një magnet për rritjen e numrit të vizitorëve e aktiviteteve social-ekonomike. 🇦🇱Shkruan Blendi Gonxhja Minister i kulturès dhe ekonomise Kalaja e Elbasanit Historia Elbasani njihet si qytet i lashtë, ku monumentet kulturore janë nga më të rrallat që mund të preken në Shqipërinë e Mesme. Një prej atyre, që kanë zënë vendin e merituar në botën e monumenteve të kulturës së ngulitur shqiptare, është kalaja në qendër të qytetit. Këtë vlerësim e kanë bërë edhe vizitorë nga vende të ndryshme të botës, por edhe të mbarë Shqipërisë. Kalaja 2000 vjeçare është një ndërtim romak, ngritur në fillim të shekullit III të erës sonë si një kështjellë ushtarake për strehimin e një legjioni dhe për të siguruar kontrollin e rrugës Egnatia, që në atë kohë ishte një arterie e rëndësishme e Perandorisë Romake.Luftërat barbare gjatë shekullit IV dhe V të erës sonë sollën shkatërrimin e kështjellave, dhe u desh dora perandorit bizantin me origjinë Dardane Justinian, që e rindëroti kështjellën mbi themelet e vjetra. Sot ruhet vetëm porta jugore e kalasë. Muret w Kalase se ElbasanitKështjella ka qenë rrethuar me një hendek, që mbushej nga devijimi i përroit të Zaranikës. Brenda kësaj kalaje gjenden aq shumë monumente kulture, sa edhe potencialet intelektuale të kulturës kombëtare, se pikërisht atje ku gjeneronte kultura e mendjes, gjeneron edhe kultura e arkitekturës. Kisha katolike unite, kisha ortodokse “Shën Maria”, shkolla e vjetër e Kalasë, xhamia Mbret apo hamami i vjetër i grave, ashtu si edhe kulla e sahatit apo çdo shtëpi e rrugicë e kësaj Kalaje ka vulën e historisë. Por ky monument i gjallë është shkatërruar mbas kthimit të sistemit, kohë kur edhe kalaja e qytetit u prek nga ndërtimet pa leje dhe deformimit që ju bënë arkitetkturës së vjetër me ndërtimet moderne, që ja humbën bukurinë e lashtë. Instituti i Monumenteve nuk mori masa për të frenuar shkatërrimet, si e drejta e këtij institucioni për të ndërhyrë në parandalimin e ndërtimit pa leje dhe jashtë parametrave të lejuar në një territor, ku pjesa dominuese ishte guri dhe rrugicat të shtruar me kalldrëm, të cilat të sillnin në kujtesë historinë e tyre të vjetër. Por tashmë, në kuadër të një projekti strategjik për rivitalizimin e kalasë së qytetit të Elbasanit, si një nga objektet më të rëndësishme kulturore të qytetit në vitin 2006, me iniciativë të Kryetarit të Bashkisë Ardian Turku, u bë e mundur të realizohet një projekt me bashkëfinancim nga Bashkia Elbasan, Universiteti i Pizës dhe Ministria e Kërkimit Shkencor të Italisë. Projekti është emëruar “Njohja, ruajtja dhe vlerësimi i Kalasë së Elbasanit”. Aktualisht Bashkia e Elbasanit, që në fillimet e hedhjes së projektëve, e ka ndërprerë dhënien e lejëve të ndërtimit brenda në kala. Kjo iniciativë i lë hapsirë projektit të studimit, që ka si qëllim kthimin e Kalasë me karakteristikat e saj muzeale, që ka patur gjithmonë. Elbasani njihet si qytet i lashtë, ku monumentet kulturore janë nga më të rrallat që mund të preken në Shqipërinë e Mesme. Një prej atyre, që kanë zënë vendin e merituar në botën e monumenteve të kulturës së ngulitur shqiptare, është kalaja në qendër të qytetit. Këtë vlerësim e kanë bërë edhe vizitorë nga vende të ndryshme të botës, por edhe të mbarë Shqipërisë. Kalaja 2000 vjeçare është një ndërtim romak, ngritur në fillim të shekullit III të erës sonë si një kështjellë ushtarake për strehimin e një legjioni dhe për të siguruar kontrollin e rrugës Egnatia, që në atë kohë ishte një arterie e rëndësishme e Perandorisë Romake.Luftërat barbare gjatë shekullit IV dhe V të erës sonë sollën shkatërrimin e kështjellave, dhe u desh dora perandorit bizantin me origjinë Dardane Justinian, që e rindëroti kështjellën mbi themelet e vjetra. Sot ruhet vetëm porta jugore e kalasë. Kështjella ka qenë rrethuar me një hendek, që mbushej nga devijimi i përroit të Zaranikës. Brenda kësaj kalaje gjenden aq shumë monumente kulture, sa edhe potencialet intelektuale të kulturës kombëtare, se pikërisht atje ku gjeneronte kultura e mendjes, gjeneron edhe kultura e arkitekturës. Kisha katolike unite, kisha ortodokse “Shën Maria”, shkolla e vjetër e Kalasë, xhamia Mbret apo hamami i vjetër i grave, ashtu si edhe kulla e sahatit apo çdo shtëpi e rrugicë e kësaj Kalaje ka vulën e historisë. Por ky monument i gjallë është shkatërruar mbas kthimit të sistemit, kohë kur edhe kalaja e qytetit u prek nga ndërtimet pa leje dhe deformimit që ju bënë arkitetkturës së vjetër me ndërtimet moderne, që ja humbën bukurinë e lashtë. Instituti i Monumenteve nuk mori masa për të frenuar shkatërrimet, si e drejta e këtij institucioni për të ndërhyrë në parandalimin e ndërtimit pa leje dhe jashtë parametrave të lejuar në një territor, ku pjesa dominuese ishte guri dhe rrugicat të shtruar me kalldrëm, të cilat të sillnin në kujtesë historinë e tyre të vjetër. Por tashmë, në kuadër të një projekti strategjik për rivitalizimin e kalasë së qytetit të Elbasanit, si një nga objektet më të rëndësishme kulturore të qytetit në vitin 2006, me iniciativë të Kryetarit të Bashkisë Ardian Turku, u bë e mundur të realizohet një projekt me bashkëfinancim nga Bashkia Elbasan, Universiteti i Pizës dhe Ministria e Kërkimit Shkencor të Italisë. Projekti është emëruar “Njohja, ruajtja dhe vlerësimi i Kalasë së Elbasanit”. Aktualisht Bashkia e Elbasanit, që në fillimet e hedhjes së projektëve, e ka ndërprerë dhënien e lejëve të ndërtimit brenda në kala. Kjo iniciativë i lë hapsirë projektit të studimit, që ka si qëllim kthimin e Kalasë