Search Results

Përgatiti: Dr. Li liana Pere "Letërsia është një mënyrë për të thënë atë që nuk mund të thuhet ndryshe." – Ismail Kadare Në një qytet të gurëzuar, ku çdo rrugicë dukej se ruante një histori të pashkruar, lindi një djalë që do ta kthente fjalën në art dhe Shqipërinë në një faqe të letërsisë botërore. Ai ishte Ismail Kadare – zëri që përmes simbolikës dhe alegorisë sfidoi kohën, regjimin dhe fatin. Që nga fëmijëria në Gjirokastër, mes mureve të larta që dukej se mbanin të burgosur edhe tingujt, deri te rrugëtimi i tij në Paris, ai mbeti gjithmonë një shkrimtar që e përdori gjuhën si armë dhe si strehë. Me një stil të thellë dhe një magji tregimtare, Kadare krijoi vepra që kapërcyen kufijtë e një kombi të vogël, duke e bërë letërsinë shqipe të dëgjohet në të gjitha gjuhët e botës. Ai shkruante për pushtetin dhe tiraninë, për luftën dhe dashurinë, për tragjedinë dhe shpresën. E megjithatë, çdo rresht i tij nuk ishte thjesht një histori—ishte një pasqyrë ku lexuesi shihte reflektimin e tij, një kod i fshehur që ftonte për ta deshifruar. Në librat e tij, historia nuk është kurrë thjesht histori—është një ëndërr që vjen përmes rrëfimit, një enigmë që sfidon lexuesin, një e vërtetë që fshihet pas një metafore. Dhe kështu, emri i tij mbetet i pavdekshëm, një urë mes së kaluarës dhe së ardhmes, mes Shqipërisë dhe botës Ismail Kadare është një nga shkrimtarët më të mëdhenj shqiptarë dhe një figurë kyçe e letërsisë botërore. Ai ka shkruar vepra që e kanë bërë letërsinë shqipe të njohur dhe të respektuar në botë, duke përdorur simbolikën për të shprehur realitetet sociale, politike dhe historike të Shqipërisë. Veprat e tij, të tilla si "Gjenerali i ushtrisë së vdekur", "Pallati i ëndrrave", dhe "Kronikë në gur", trajtojnë tema universale si tirania, liria, lufta dhe dashuria, dhe shpesh shërbejnë si pasqyra të shoqërive të shtypura. Kadare ka lindur në Gjirokastër, një qytet i mbushur me histori dhe legjenda që ndikuan fuqishëm në formimin e tij si shkrimtar. Ai ka studiuar në Shqipëri dhe në Moskë, dhe pas kthimit në atdhe, ka punuar si gazetar dhe redaktor, duke filluar të shkruante veprat që do ta bënin të njohur. Më vonë, ai u largua në Francë për të kërkuar azil politik, por vazhdoi të shkruante dhe të ndikonte në letërsinë botërore. Krejtesisht i vlerësuar për veprat e tij, Kadare ka fituar çmime prestigjioze ndërkombëtare, përfshirë Çmimin Man Booker International dhe Urdhrin e Legjionit të Nderit. Pavarësisht se është propozuar disa herë për Çmimin Nobel në Letërsi, ai nuk e fitoi kurrë, por ka arritur një status të lartë, duke u konsideruar një shkrimtar i përmasave nobeliane https://revistprestige.wixsite.com/prestige/post/letërsia-është-një-mënyrë-për-të-thënë-atë-që-nuk-mund-të-thuhet-ndryshe-ismail-kadare Familja dhe Jeta e Ismail Kadaresë Ismail Kadare është një nga shkrimtarët më të mëdhenj shqiptarë dhe një figurë e njohur e letërsisë botërore. Jeta e tij, nga fëmijëria në qytetin historik të Gjirokastrës deri te karriera e suksesshme ndërkombëtare, është e pasur me histori, sfida dhe arritje të mëdha. Familja e Ismail Kadaresë Prindërit dhe fëmijëria Ismail Kadare lindi më 28 janar 1936, në Gjirokastër, një qytet i njohur për arkitekturën e tij unike dhe historinë e pasur. Ai erdhi nga një familje qytetare e thjeshtë, por me tradita kulturore të theksuara. Babai: Halit Kadare – Një nëpunës në administratën shtetërore të kohës, njeri i arsimuar dhe me kulturë. Nëna: Hatixhe Kadare – Një grua e përkushtuar ndaj familjes, e cila luajti një rol të rëndësishëm në formimin e karakterit të djalit të saj. Gjirokastra e viteve të fëmijërisë së Kadaresë ishte një qytet i mbushur me histori dhe legjenda, gjë që ndikoi thellësisht në imagjinatën e tij. Më vonë, ai do ta përjetësonte këtë atmosferë në romanin e tij të njohur "Kronikë në gur", ku rrëfen fëmijërinë e tij në një qytet të rrethuar nga ngjarjet e Luftës së Dytë Botërore. Bashkëshortja: Elena Kadare Në jetën e tij, një rol të rëndësishëm ka luajtur bashkëshortja e tij, Elena Kadare, shkrimtare dhe studiuese e letërsisë. Ajo ka qenë një mbështetje e palëkundur për Kadarenë gjatë gjithë karrierës së tij, si në Shqipëri ashtu edhe më vonë në Francë. Elena Kadare ka shkruar libra dhe kujtime mbi jetën e tyre së bashku, duke hedhur dritë mbi përvojat e tij si shkrimtar dhe si njeri. Pavarësisht sfidave dhe ndryshimeve të mëdha në jetën e tyre, lidhja e tyre mbeti e fortë deri në fund. Fëmijët: Dy vajza Ismail dhe Elena Kadare kanë dy vajza: Besiana Kadare – Një diplomate e njohur shqiptare, e cila ka ndjekur një karrierë të suksesshme në politikën ndërkombëtare. Ajo ka shërbyer si ambasadore e Shqipërisë në OKB dhe ka qenë një zë i rëndësishëm në diplomacinë shqiptare. Gresa Kadare – Vajza e tyre tjetër, për të cilën ka më pak informacion publik, pasi ka zgjedhur të qëndrojë larg vëmendjes mediatike. Familja Kadare ka pasur një ndikim të rëndësishëm si në kulturën ashtu edhe në diplomacinë shqiptare, duke ndihmuar në promovimin e letërsisë dhe identitetit shqiptar në botë. Jeta dhe Formimi i Ismail Kadaresë Arsimi dhe vitet e hershme Arsimin fillor dhe të mesëm e kreu në Gjirokastër, ku shfaqi herët talentin e tij në letërsi. Në vitet 1953-1956, vazhdoi studimet për Gjuhë dhe Letërsi Shqipe në Universitetin e Tiranës. Më pas, fitoi një bursë për të studiuar në Institutin Gorki të Letërsisë në Moskë (1958-1960), ku u njoh me letërsinë botërore dhe autorë të mëdhenj si Kafka, Orwell dhe Dostojevski. Kthimi i tij nga Moska përkoi me një periudhë të tensionuar në Shqipëri, kur vendi po prishte marrëdhëniet me Bashkimin Sovjetik. Ky moment i vështirë ndikoi edhe në rrugëtimin e tij si shkrimtar. Karriera dhe veprat kryesore Pas kthimit nga Moska, Kadare punoi si gazetar dhe redaktor në disa revista letrare në Tiranë. Shumë shpejt, ai nisi të shkruante veprat që do ta bënin të njohur në mbarë botën. Disa nga veprat e tij më të rëndësishme përfshijnë: "Gjenerali i ushtrisë së vdekur" (1963) – Romani që i dha famë ndërkombëtare, ku trajtohet tema e pasojave të luftës. "Kronikë në gur" (1971) – Një rrëfim autobiografik mbi fëmijërinë e tij në Gjirokastër. "Pallati i ëndrrave" (1981) – Një roman distopik mbi shtypjen dhe kontrollin totalitar. "Prilli i thyer" (1978) – Një roman mbi Kanunin dhe hakmarrjen, i cili frymëzoi filmin “Besë e thyer”. "Dimri i madh" (1977) – Një vështrim mbi ndarjen e Shqipërisë nga Bashkimi Sovjetik. Në vitin 1990, Kadare u largua nga Shqipëria dhe kërkoi azil politik në Francë, duke vijuar të shkruante dhe të studionte letërsinë. Dekoratat dhe Çmimet Ndërkombëtare Ismail Kadare është vlerësuar me shumë çmime prestigjioze, duke e vendosur Shqipërinë në hartën e letërsisë botërore. Disa nga çmimet më të rëndësishme që ka marrë janë: Çmimi "Man Booker International" (2005) – Një nga çmimet më të rëndësishme për letërsinë botërore. Çmimi "Princesa e Asturias" për Artet (2009) – Një çmim prestigjioz spanjoll. Urdhri i Legjionit të Nderit (Francë, 2016) – Një nga dekoratat më të larta franceze. Dekorata "Nderi i Kombit" – Titulli më i lartë i dhënë nga shteti shqiptar. Anëtar i Akademisë Franceze të Shkencave Morale dhe Politike. A mund ta fitonte Kadare Çmimin Nobel? Ismail Kadare është propozuar disa herë për Çmimin Nobel në Letërsi, por nuk e fitoi kurrë. Megjithatë, shumë kritikë dhe lexues besojnë se ai e meritonte këtë çmim. Pavarësisht kësaj, Kadare ka arritur një status të lartë në letërsinë botërore dhe është konsideruar si shkrimtar i përmasave nobeliane. Trashëgimia e Ismail Kadaresë Kadare mbetet një ikonë e letërsisë shqipe dhe një nga figurat më të rëndësishme të kulturës shqiptare. Ai nuk ishte vetëm një shkrimtar, por një mendimtar, studiues dhe intelektual, i cili sfidoi regjimin komunist përmes simbolikës dhe alegorisë në veprat e tij. Veprat e tij do të vazhdojnë të lexohen dhe të studiohen për breza me radhë, duke e bërë emrin e tij të pavdekshëm në historinë e letërsisë botërore. Përgatiti. Liliana Pere.

Ndodhemi në Amsterdam, në strehën e fshehtë brenda së cilës jetoi Anna Frank së bashku me familjen dhe refugjatë të tjerë, gjatë viteve të Holokaustit. Dhe pikërisht këtu, vajza nisi të shkruajë Ditarin. Shtëpia e Anna Frank-ut është një muze prekës, ku do të përjetoni një përvojë unike. Streha e fshehtë e përdorur nga familja Frank dhe hebrenj të tjerë, për t’u fshehur nga persekutimi nazist, është ruajtur në gjendjen e saj origjinale dhe autentike, për të përcjellë atmosferën e asaj kohe. Shtëpia e fshehtë e familjes Frank ndodhet në lagjen e Joordan, pikërisht përgjatë kanalit Prinsengracht. Shtëpia është kthyer në Muze në vitin 1960 dhe gjatë viteve u është nënshtruar disa herë rinovimeve për të ruajtur pjesën e brendshme. Hyrja në strehim bëhej nëpërmjet një korridori sekret, i fshehur pas librarisë, i krijuar dikur nga Otto Frank. Përvoja në Shtëpinë e Anna Frank-ut shkon përtej çdo gjëje të prekshme. Në strehën e fshehtë, me vullnetin e Otto Frank, kanë mbetur të paprekura banja dhe dezinfektuesit e asaj kohe, si dhe kuzhina. E njëjta atmosferë në shtëpinë-muze ka mbetur e paprekur. Duke parë brenda, në një heshtje thuajse mistike, ndihet ende dhimbja, e paharruar kurrë. Dhomat janë bosh. Natyrisht, aty do të shihni të ekspozuar edhe Ditarin e Anna Frank-ut, kujtesën e saj, rrëfimin e dy viteve brenda një strehe disa metra katrorë, ku duhet t’i fshiheshin botës mizore dhe të pamëshirshme. Në muze do të shihni edhe disa dokumente të asaj kohe, filmime historike dhe fotografi. Sot, shtëpia-muze mund të vizitohet nga çdokush, falë teknologjisë dhe nismave të ndryshme të organizuara nga institucioni. Ditari i famshëm i vajzës pr opozohet në një formë me video-seri – 15 episode nëpërmjet të cilave mund të zbuloni historinë e saj dhe të hyni në Shtëpinë e Anna Frank-ut nga çdo pjesë e botës.

Ditari i Ana Frank Anne Frank ishte një adoleshente hebreje e cila u fsheh gjatë Holokaustit, duke botuar përvojat e saj në veprën e njohur ‘Ditari i Anne Frank’. Kush ishte Anne Frank? Annelies Marie “Anne” Frank ishte një autore me famë botërore e lindur në Gjermani dhe viktimë e Holokaustit të Luftës së Dytë Botërore. Vepra e saj, Ditari i Anne Frank, është lexuar nga miliona lexues. Duke ikur nga persekutimi nazist i hebrenjve, familja u transferua në Amsterdam dhe më vonë u fsheh për dy vjet. Gjatë kësaj kohe, Frank shkroi për përvojat dhe dëshirat e saj. Në vitin 1945, familja u gjet dhe u dërgua në kampe përqendrimi, ku Frank vdiq në moshën 15 vjeç. Ditari i Anne Frank Aneksi Sekret: Letrat e ditarit nga 14 qershor 1942 deri më 1 gusht 1944 ishte një përzgjedhje e fragmenteve nga ditari i Frank që u botua më 25 qershor 1947, nga babai i saj Otto. ‘Ditari i një vajze të re’, siç quhet zakonisht në anglisht, është botuar në 67 gjuhë. Botime të panumërta, si dhe përshtatje të ekranit dhe skenës, të veprës janë krijuar në të gjithë botën, dhe mbetet një nga rrëfimet më tërheqëse dhe më të lexuara të dorës së parë për përvojën hebraike gjatë Holokaustit. Më 12 qershor 1942, prindërit e Frank i dhanë asaj një ditar të kuq për ditëlindjen e saj të 13-të. Ajo shkroi hyrjen e saj të parë, drejtuar një miku imagjinar të quajtur Kitty, po atë ditë: “Shpresoj se do të jem në gjendje t’ju besoj gjithçka, pasi kurrë nuk kam qenë në gjendje t’i besoj askujt, dhe shpresoj se do të jeni një burim i madh rehatisë dhe mbështetjes “. Gjatë dy viteve që Frank kaloi duke u fshehur nga nazistët me familjen e saj në Aneksin Sekret në Amsterdam, ajo shkruajti shënime të gjera ditore në ditarin e saj për të kaluar kohën. Disa tradhtuan thellësinë e dëshpërimit në të cilën ajo zhytej herë pas here gjatë ditës në ditë të izolimit. “Unë kam arritur në pikën ku nuk më intereson nëse jetoj apo vdes,” shkroi ajo më 3 shkurt 1944. “Bota do të vazhdojë të kthehet pa mua dhe unë nuk mund të bëj asgjë për të ndryshuar ngjarjet gjithsesi”. Akti i të shkruarit e lejoi Frank të ruante mendjen e saj të shëndoshë dhe shpirtrat e saj. “Kur shkruaj, mund t’i heq të gjitha shqetësimet e mia”, shkroi ajo më 5 prill 1944. Kur Otto u kthye në Amsterdam nga kampet e përqendrimit në fund të luftës, ai gjeti ditarin e Frank, i cili ishte ruajtur nga Miep Gies. Më në fund ai mblodhi forcën për ta lexuar. Ai u trondit nga ajo që zbuloi. “Aty u zbulua një Anne krejtësisht e ndryshme nga fëmija që unë kisha humbur”, shkruajti Otto në një letër për nënën e tij. “Nuk kisha ide për thellësitë e mendimeve dhe ndjenjave të saj”. Me gjithë pasazhet e tij të dëshpërimit, ditari i Frank është në thelb një histori e besimit, shpresës dhe dashurisë përballë urrejtjes. “Po të kishte qenë këtu, Anne do të ishte kaq krenare”, tha Otto. Ditari i Frank qëndron, jo vetëm për shkak të ngjarjeve të jashtëzakonshme që përshkroi, por për shkak të dhuratave të saj të jashtëzakonshme si një tregimtare dhe shpirtit të saj të palodhshëm përmes rrethanave edhe më të tmerrshme. “Është krejtësisht e pamundur për mua të ndërtoj jetën time mbi një themel të kaosit, vuajtjes dhe vdekjes,” shkroi ajo më 15 korrik 1944. “Unë shoh botën duke u shndërruar ngadalë në një shkretëtirë; unë dëgjoj bubullimat që afrohen, një ditë , do të na shkatërrojë gjithashtu. Unë ndiej vuajtjet e miliona njerëzve. E megjithatë, kur shikoj lart në qiell, ndiej disi se gjithçka do të ndryshojë për mirë, se edhe kjo mizori do të marrë fund, se paqja dhe qetësia do të kthehen edhe një herë “ Përveç ditarit të saj, Frank mbushi një fletore me citime nga autorët e saj të preferuar, histori origjinale dhe fillimet e një romani për kohën e saj në Aneksin e Fshehtë. Shkrimet e saj zbulojnë një vajzë adoleshente me kreativitet, mençuri, thellësi emocionesh dhe fuqi retorike shumë përtej viteve të saj. Seksualiteti i Anne Frank Adoleshentja hebreje, ditari i së cilës u bë një nga rrëfimet më të lexuara të Holokaustit, shkruajti edhe për seksualitetin e saj në një pasazh gjerësisht të censuruar. Anne shkroi në ditarin që mbante ndërsa ishte e bllokuar se psikologu Sis Heyster kishte deklaruar se “vajzat e kësaj moshe nuk ndihen mjaft të sigurt për veten e tyre”. Ata “zbulojnë se ata vetë janë individë me ide, mendime dhe zakone”, ajo shkroi se kishte thënë psikologu. Anne vazhdoi: “Pasi erdha këtu, kur isha vetëm katërmbëdhjetë vjeç, fillova të mendoj për veten time më shpejt sesa shumica e vajzave, dhe të di se unë jam një “person”. “Ndonjëherë, kur shtrihem në shtrat natën, kam një dëshirë të tmerrshme të ndjej gjoksin tim dhe të dëgjoj rrahjet e qeta ritmike të zemrës sime.” Duke folur për shoqen e saj më të mirë Jacqueline van Maarsen, adoleshentja vazhdoi: “Unë tashmë i kisha këto lloj ndjenjash nënndërgjegjeshëm para se të vija këtu”. “E enjte, 6 janar, 1994 Mbaj mend që një herë kur fjeta me Jacqueline, nuk mund të mos isha jashtëzakonisht kureshtare mbi trupin e saj, sepse ajo gjithmonë e kishte mbajtur të fshehur nga unë. E pyeta nëse, si një provë e miqësisë sonë, duhet të ndiejmë gjoksin e njëri-tjetrit, por ajo nuk pranoi. Kisha edhe një dëshirë të madhe ta puthja dhe e bëra atë. Unë shkoj në ekstazë sa herë që shoh figurën e zhveshur të një gruaje, siç është Venusi, për shembull. Më duket aq e mrekullueshme dhe e hollë sa kam vështirësi të ndaloj lotët që më rrokullisen në faqe. Sikur të kisha një të dashur! (Ditari i një vajze të re; Botim Përfundimtar 162)” Në faqen zyrtare të Anne Frank, Jacqueline shkroi për marrëdhënien e saj me Anne. “Ne kishim një marrëdhënie të ngushtë dhe mua më pëlqente të jem me të, por ajo më bëri një kërkesë dhe unë nuk dija si ta trajtoja atë.” Ajo vazhdoi: “Gjithmonë duhej t’i provoja asaj se ishim miq më të mirë’. Deklaratat e saj të pasionuara të miqësisë ishin shumë për mua ndonjëherë. “Pastaj u takova me miq të tjerë dhe ajo ishte xheloze dhe e pakënaqur.” “Vite më vonë lexova se ajo kishte shkruar për këtë në ditarin e saj. “Por para se ajo të fshihej, unë kisha qenë në gjendje ta tregoja se ku ishin kufijtë. “Ajo e pranoi këtë dhe kjo vetëm e përmirësoi miqësinë tonë dhe e bëri atë më të fortë.” Anne gjithashtu shkroi për shokun e saj Peter në ditar, duke thënë: «Më dha një ndjenjë të mrekullueshme kur pashë në sytë e tij blu të errët dhe pashë se sa me turp e kishte bërë vizita ime e papritur. “Unë mund të lexoja mendimet e tij më të brendshme, dhe në fytyrën e tij pashë një pamje të pafuqisë dhe pasigurisë se si të sillem, dhe në të njëjtën kohë një dridhje të vetëdijes për burrërinë e tij. Ajo vazhdoi: «Unë pashë ndrojtjen e tij dhe u shkriva. “Doja të thoja,‘ Më trego për veten tënde. Shiko jashtë eksterierit tim bisedor. ’Por unë gjeta se ishte më lehtë të mendoja për pyetje sesa t’i bëja ato.” Anne kurrë nuk e përcaktoi seksualitetin e saj dhe mund të mos ketë qenë fakti më i rëndësishëm për të. Në fund të fundit ajo ishte një refugjate adoleshente. Disa fakte që ndoshta nuk i dinit për Ana Frank dhe “Ditarin” e saj… “Atje ku ka shpresë, ka edhe jetë. Ajo na mbush me guxim të freskët dhe na bën përsëri të fortë” Ditari i Ana Frank (1929–45), i shkruar ndërsa ajo dhe familja e saj fshiheshin në Amsterdam gjatë Luftës së Dytë Botërore për të shpëtuar nga nazistët, është një nga librat më të famshëm – dhe më të shiturit – e të gjitha kohërave. Por sa informacione dini realisht për ditarin e saj të famshëm, apo për vetë Ana Frank? 1. Është ditari më i mirë i të gjitha kohërave I printuar fillimisht në 1500 kopje, sot “Ditari” i Ana Frank është shitur në mbi 30 milion kopje dhe i përkthyer në mbi 60 gjuhë të huaja në mbarë botën. Një sukses i tillë dhe vlerësimet nga lexuesit e bëjnëtë konsiderohet si ditari më i mirë i të gjithë kohërave. 2. Motra e Anës, Margot Betti Frank, gjithashtu shkroi një ditar Anneliese Marie Frank, e njohur si ‘Ana’ për miqtë dhe familjen e saj, lindi në Frankfurt-am-Main më 12 qershor 1929. Ajo ishte fëmija i dytë dhe më i vogël i një familje hebreje të asimiluar. Motra e saj, Margot Betti Frank, e cila ishte tre vjet më e madhe se Anne, gjithashtu shkroi një ditar – edhe pse nuk u arrit tëgjendej kurrë. 3. Ana Frank e mori ditarin e saj si dhuratë për ditëlindjen e 13-të Ana e zgjodhi ditarin e saj – një libër autografik të lidhur me leckë të bardhë dhe të kuqe të kontrolluar dhe të mbyllur me një bravë të vogël – si dhuratë për ditëlindjen e saj të 13-të. Kjo ditëlindje, të premten 12 Qershor 1942, ishte e fundit para se ajo dhe familja e saj të fshiheshin. Për të shënuar këtë rast, nëna e Anës, Edith, bëri ëmbëlsira që Ana t’i ndante me miqtë e saj në shkollë. Ana gjithashtu organizoi një festë me një byrek me luleshtrydhe dhe një dhomë të zbukuruar me lule. 4. Ana Frank dhe familja e saj u fshehën, pasi motra e saj u thirr në një kamp pune gjerman Pas vendosjes së Hitlerit në pushtet në vitin 1933, familja e Anës vendosi të ikte në Amsterdam, në Holandën e pushtuar nga nazistët, për të ikur nga antisemitizmi i përshkallëzuar me shpejtësi në Gjermani. Ana dhe familja e saj u fshehën në Amsterdam më 6 korrik 1942, një ditë pasi motra e madhe e Anës, Margot, mori një telefonatë për një kamp pune gjerman. Prindërit e Anës, Otto dhe Edith, kishin planifikuar tashmë të fshiheshin me vajzat e tyre më 16 korrik dhe kishin organizuar një vend të fshehtë sekret. 5. Ana kaloi 2 vite e 35 ditë duke u fshehur Gjatë asaj kohe ajo nuk ishte në gjendje të shihte qiellin, nuk mund të ndjente shiun apo diellin, të ecte mbi bar, apo edhe të ecte jashtë për një kohë të gjatë. Ana u përqëndrua në studimin dhe leximin e librave mbi historinë dhe letërsinë evropiane. Ajo gjithashtu kaloi kohë duke u marrë me pamjen e saj: duke bërë kaçurrela flokët e saj të errët dhe duke lyer me manikyr thonjtë e saj. 6. Ana donte të bëhej një shkrimtare e famshme Ndërsa ishte e fshehur, Ana Frank shpresonte se një ditë do të ishte në gjendje të kthehej në shkollë dhe ajo ëndërronte të kalonte një vit në Paris dhe një tjetër në Londër. Ajo donte të studionte historinë e artit dhe të fliste rrjedhshëm në gjuhë të ndryshme, ndërsa shihte “veshje të bukura” dhe “duke bërë të gjitha llojet e gjërave emocionuese”. Në fund ajo donte të bëhej “një gazetare, dhe më vonë një shkrimtare e famshme”. 7. Ana e rishkroi ditarin e saj pasi dëgjoi një transmetim në BBC Më 28 mars 1944, Ana dhe familja e saj dëgjuan një program të BBC-së të transmetuar ilegalisht nga Radio Oranje (zëri i qeverisë holandeze në mërgim). Gerrit Bolkestein, ministri holandez i arsimit, artit dhe shkencës, i cili u internua në Londër, deklaroi se pas luftës ai dëshironte të mblidhte dëshmi të dëshmitarëve okularë për përvojat e popullit holandez nën pushtimin gjerman. Ana menjëherë filloi tarishkruajë dhe redaktojë ditarin e saj me qëllim botimin e ardhshëm, duke e quajtur atë Aneksi Sekret. Por ajo e mbajti edhe ditarin e vjetër, si diçka më private, të lidhur drejtpërdrejt me jetën e saj. 8. Ditari i Ana Frank u shpëtua nga Miep Gies, miku dhe sekretari i babait të saj Më 4 gusht 1944, tre ditë pas regjistrimit përfundimtar të Anës, Gestapo arrestoi Anën së bashku me familjen e saj dhe njerëzit e tjerë me të cilët ishin fshehur. Ata u tradhtuan nga një burim anonym, i cili kishte raportuar ekzistencën e tyre tek autoritetet gjermane. Sekretari i Otos, Miep Gies, i cili kishte ndihmuar Frankët të fshiheshin dhe i vizitonte ata shpesh, e nxori ditarin e Anës nga aneksi, duke shpresuar që një ditë t’ia kthente asaj. 9. Data e saktë e vdekjes së Anne Frank nuk dihet Ana u dërgua së pari në Westerbork, një kamp tranzit në Holandë, para se të deportohej në Aushvic-Birkenau. Më shumë njerëz u vranë në Aushvic, sesa në çdo kamp tjetër – të paktën 1.1 milion burra, gra dhe fëmijë vdiqën atje, 90 përqind e tyre hebrenj. Ana dhe motra e saj Margot mbijetuan në Aushvic vetëm për t’u dërguar në kampin e përqendrimit Bergen-Belsen. Aty dy vajzat vdiqën nga tifoja pak para se kampi të çlirohej nga Ushtria Britanike më 15 Prill 1945. Data e saktë e vdekjes së tyre nuk dihet. Margot ishte 19 vjeç dhe Ana ishte vetëm 15 vitin kur ndërruan jetë. 10. Babai i Ana Frank fillimisht nuk ishte i sigurt për publikimin e historisë së saj Babai i Anës, Otto, ishte personi i vetëm nga personat e fshehur, që mbijetoi. Ai u kthye në Amsterdam pas çlirimit të Aushvicit, duke mësuar gjatë rrugës mbi vdekjen e gruas së tij. Në korrik 1945, ai u takua me një nga motrat Brilleslijper, e cila kishte qenë në Bergen-Belsen me Anen dhe Margot. Prej saj, ai mësoi se vajzat e tij kishin vdekur. Miep Gies ia kaloi ditarin e Anës Oto Frankut në korrik 1945. Oto më vonë u shpreh: “Fillova të lexoja ngadalë, vetëm disa faqe çdo ditë, më shumë do të ishte e pamundur, pasi ndihesha tërësisht i pushtuar nga kujtimet e dhimbshme. Për mua, ishte një zbulesë. Atje, zbulohet një Anë krejt tjetër nga fëmija që kishim humbur. Nuk e kisha idenë e thellësisë së mendimeve dhe ndjenjave të saj.” / bota.al

Princi William tregon bisedimet që ai dhe Princesha Kate kanë filluar të kenë me Princin George Princi William zbulon bisedimet që ai dhe Princesha Kate kanë filluar të kenë me Princin George Princi dhe Princesha e Uellsit shënuan të hënën Ditën e Përkujtimit të Holokaustit Princi i Uellsit ka zbuluar se ai dhe Princesha Kate kanë nisur të kenë biseda të rëndësishme për Holokaustin me djalin e tyre të madh, Princin George. Gjatë përkujtimeve të mbajtura për të shënuar Ditën e Përkujtimit të Holokaustit të hënën, Princi William foli me Alfred Garwood të lindur në Poloni, i cili i mbijetoi Bergen-Belsen si fëmijë dhe të mbijetuarës së gjenocidit boshnjak Sabina Kadic-Mackenzie, e cila tani jeton në Liverpool. Çifti ka pozuar për një fotografi me të mbijetuarit dhe udhëheqësit e besimit© POOL/AFP nëpërmjet Getty Images Çifti ka pozuar për një fotografi me të mbijetuarit dhe udhëheqësit e besimit Çifti mbretëror diskutoi dëshirën e tyre për t'i mësuar tre fëmijët e tyre rreth Holokaustit, me William, 42 vjeç, duke thënë: "George po shkon në moshën ku ai ka filluar t'i kuptojë gjërat. Pra, po bëhet interesante të flasësh me të për atë që ndodhi." Më herët pasdite, Kate dhe William u bashkuan me rreth 50 të mbijetuar të Holokaustit në Guildhall. Nëna mbretërore e tre fëmijëve pati një ribashkim emocional me Yvonne Bernstein dhe Steven Frank, të cilët i fotografoi në vitin 2020. Kate Middleton duke mbajtur duart me të mbijetuarin e Holokaustit © POOL/AFP nëpërmjet Getty Images Kate dhe Yvonne u mbajtën për dore gjatë ribashkimit të tyre emocional Kate dhe Yvonne mund të shiheshin të përqafuar ëmbël dhe të kapur për dore, me Yvonne që përkëdhelte krahun e Kate dhe e falënderonte për ardhjen. "Ishte një kënaqësi e tillë për mua që të vija të takoja një mik të vjetër," tha Princesha. Shikoni ribashkimin e tyre në videon më poshtë... Shikoni: Ribashkimi emocional i Princeshës Kate me të mbijetuarit e Holokaustit Kate përqafoi të mbijetuarën e Holokaustit, Yvonne Bernstein© POOL/AFP nëpërmjet Getty Images Kate përqafoi të mbijetuarën e Holokaustit, Yvonne Bernstein Gjatë ceremonisë një orëshe, djali i mbretit Charles mbajti një lexim ku shkruhej: "Jam i nderuar të bashkohem me ju sot për të shënuar Ditën e Përkujtimit të Holokaustit dhe për të kujtuar miliona të vrarë gjatë Holokaustit dhe në gjenocidet e mëvonshme. Princesha Kate merr vendimin e minutës së fundit për t'u bashkuar me Princin William në një dalje të rëndësishme Princesha Kate bën nderime me aksesorin prekës gjatë pamjes "Ne kujtojmë gjithashtu ata të mbijetuar që kanë jetuar me plagë, si mendore ashtu edhe fizike. Trimëria e tyre, duke ndarë me ne momentet më të tmerrshme të jetës së tyre, është jashtëzakonisht e fuqishme dhe na garanton që ne të mos harrojmë kurrë. I siguroj se nuk do ta bëjmë kurrë." Më pas ai lexoi një fragment nga libri Heronjtë e Holokaustit, i cili tregonte se si stërgjyshja e tij, Princesha Alice e Batenbergut, mbronte një familje hebreje nga nazistët në Athinë. William dhe Kate ndezin qirinj në Ditën e Përkujtimit të Holokaustit © POOL/AFP nëpërmjet Getty Images William dhe Kate gjithashtu ndezën qirinj gjatë ceremonisë For their poignant outing, Prince William looked smart dressed in a navy suit and a white shirt. Kate, meanwhile, looked elegant wearing a pair of wide-leg black trousers, a black top and a smart blazer. She wore her chocolate brown tresses in tumbling curls and highlighted her features with a palette of warm makeup. grua në tryezë duke folur© Alamy Stock Photo Kate wore an all-black outfit and poignant pearls She spruced up her look with poignant jewellery, opting to wear a layered vintage pearl necklace and her Bahrain pearl drop earrings which were a gift from the late Queen Elizabeth II. Pearls are thought to resemble tears and have been associated with periods of mourning, making them a suitable gemstone for the sombre occasion. A quilted Chanel bag and a pair of black pointed pumps completed her look. Sign up to HELLO! Daily for all the latest and best royal coverage Email Address Shkruani adresën tuaj të emailit Sign up By entering your details, you are agreeing to HELLO! Magazine User Data Protection Policy. You can unsubscribe at any time. For more information please click here. Other Topics Prince William Prince George British Royals Kate Middleton, The Princess of Wales Continue Reading Princesha Beatrice është binjaku me flokë të kuqe të nënës së saj Sarah Ferguson në fotot glam Princess Beatrice is her mum Sarah Ferguson's red-haired twin in glam pictures Ribashkimi emocional i Princeshës Kate gjatë një daljeje të përbashkët me Princin William Princess Kate's emotional reunion during joint outing with Prince William Mbreti Charles bën homazhe me mbretërit evropianë në përkujtimin e Aushvicit King Charles pays tribute with European royals at Auschwitz commemoration E fejuara e Princit Nikolaos të Greqisë debuton unazën befasuese të fejesës Prince Nikolaos of Greece's fiancée debuts surprising engagement ring Princesha Kate i dha print leopardit trajtimin e stilit mbretëror që duhet të provojmë të gjithë në vitin 2025 Princess Kate gave leopard print the royal style treatment we should all be trying in 2025 Gëzimi i vogëlushit të Princeshës Beatrice si mikesha më e mirë mirëpret djalin e vogël Princess Beatrice's baby joy as best friend welcomes little boy Samuel Chatto shfaqet rrallë në publik mes raporteve të fejesës Samuel Chatto makes rare public appearance amid engagement reports Flokët e rrëzuar të princeshës Lilibet janë kaq të gjata në piknik me nënën Meghan Markle Princess Lilibet's tumbling hair is so long on picnic with mum Meghan Markle More Royalty See more Lufta e pabesueshme e Princeshës Kate dhe Princit William u kap në kamera Princess Kate and Prince William's incredible snowball fight caught on camera The Prince and Princess of Wales share three children together Si do t'i 'llastojnë' fëmijët e tyre Princi dhe Princesha e Uellsit në vitin 2025 How the Prince and Princess of Wales will 'spoil' their children in 2025 George, Charlotte and Louis endured a rollercoaster 2024 Princi William dhe Princesha Kate rishfaqen si Mbreti Charles dhe Mbretëresha Camilla kryesojnë familjen mbretërore në ditën e Krishtlindjes GalleryPrince William and Princess Kate reappear as King Charles and Queen Camilla lead royals on Christmas Day A right royal turnout at Sandringham Princesha Kate është mikpritja e përsosur në shërbimin e këngëve të Krishtlindjeve GalleryPrincess Kate is the perfect host at Christmas carol service The Prince and Princess of Wales enjoyed a festive night with their children and guests Ribashkimi emocional i Princeshës Kate gjatë një daljeje të përbashkët me Princin William Princess Kate's emotional reunion during joint outing with Prince William The Prince and Princess of Wales marked Holocaust Memorial Day Princesha Kate merr vendimin e minutës së fundit për t'u bashkuar me Princin William në një dalje të rëndësishme Princess Kate makes last-minute decision to join Prince William at important outing The Princess of Wales will attend a service in London Princi William dhe Princesha Kate zbulojnë planet e fundjavës me një mesazh personal Prince William and Princess Kate reveal weekend plans with personal message Scotland holds a special place in the hearts of the Prince and Princess of Wales Princi William ndan një vështrim të rrallë në kohën e familjes Prince William shares rare glimpse into family time The Prince of Wales was in Liverpool on Thursday Promoted Stories Rekomanduar nga Njeriu që thirri NVIDIA me 0,80 dollarë thotë Bëje këtë taniSponsorizuar Njeriu që thirri NVIDIA me 0,80 dollarë thotë Bëje këtë tani Fondet mbrojtëse dhe miliarderët tashmë po i lëvizin paratë e tyre. Bankat e mëdha po rrisin në heshtje bonuset Vizioni Pronarët e Android, mos harroni të bllokoni reklamat përpara të mërkurësSponsorizuar Pronarët e Android, mos harroni të bllokoni reklamat përpara të mërkurës Këshilla teknike për stilin e jetës Ja se si një grua dinak e shkurton faturën e saj të energjisë deri në 4 pa mundimSponsorizuar Ja se si një grua dinak e shkurton faturën e saj të energjisë deri në 4 pa mundim Energjia e zgjuar Lexo më shumë Galeria7 foto qesharake të turneut mbretëror historik Si e festojnë Princi dhe Princesha e Uellsit Halloween me fëmijët e tyre Lajmi i madh i Princit William gjatë pushimit familjar me Princeshën Kate dhe fëmijët Princi William dhe Princesha Kate udhëtuan në Balmoral pa George, Charlotte dhe Louis - raporton © 2001-2025, PËRSHËNDETJE! Rreth Nesh Reklamim Kontaktoni Pyetjet e shpeshta T&C të abonimit Indeksi i Temave Mohim përgjegjësish Politika e Cookies Kanali i sinjalizimit Politika e privatësisë Cilësimet e njoftimit Kushtet e konkursit Udhëzimet editoriale PËRSHËNDETJE! POLITIKA E PRIVATËSISË TË APLIKUESIT Karriera Udhëzimet e rishikimit të produktit

Wolfgang Amadeus Mozart ka një repertor të jashtëzakonshëm që përfshin disa nga kryeveprat më të bukura të muzikës klasike. Disa nga veprat më të njohura dhe të dashura të tij janë: Opera 1. "The Magic Flute" (Die Zauberflöte), K.620 Një opera magjepsëse e mbushur me muzikë emocionuese dhe simbolikë të thellë. Aria e “Queen of the Night” është një nga pjesët më të vështira dhe më të famshme në operë. 2. "Don Giovanni," K.527 Një përzierje e dramës dhe humorit, kjo operë konsiderohet një nga veprat më të mëdha operistike në histori. 3. "The Marriage of Figaro" (Le Nozze di Figaro), K.492 Një opera e ndërtuar mbi dashurinë, intrigën dhe komedinë, me muzikë që magjeps çdo dëgjues. 4. "Cosi fan tutte," K.588 Një opera e lehtë dhe plot humor, që trajton temën e besnikërisë dhe dashurisë. Simfoni 1. Simfonia Nr. 40 në Sol minor, K.550 Një nga veprat më të njohura dhe dramatike të Mozartit, me një ndjenjë melankolie dhe bukurie. 2. Simfonia Nr. 41 (Jupiter), K.551 Simfonia e tij e fundit dhe më madhështore, që shpalos mjeshtërinë e tij në harmoni dhe strukturë muzikore. Koncerte për Piano 1. Koncerti për Piano Nr. 21, K.467 I njohur për lëvizjen e dytë të ëmbël dhe meditative, shpesh i referuar si "Elvira Madigan." 2. Koncerti për Piano Nr. 23, K.488 Një koncert i gëzueshëm, me melodi të bukura dhe elegancë të pakrahasueshme. Requiem, K.626 Vepra e tij e fundit dhe më prekëse, e cila mbeti e papërfunduar para vdekjes së tij. Requiem është plot emocion, solemnitet dhe mister. Muzikë Dhome 1. Eine kleine Nachtmusik, K.525 Një serenatë e gëzueshme dhe e njohur për violinë, një nga veprat më të njohura të tij. 2. Quintetet për Klarinetë dhe Harqe, K.581 Një vepër e butë dhe shpirtërore, një prej perlash të muzikës së dhomës. Pjesë për Piano 1. Sonata për Piano Nr. 16, K.545 ("Sonata e Lehtë") Një nga veprat më të njohura dhe të thjeshta për piano. 2. Fantasia në Re minor, K.397 Një vepër dramatike dhe emocionuese, e mbushur me ndjenjë dhe kreativitet. Cila prej këtyre veprave të tërheq më shumë? Mozarti është një thesar i vërtetë i muzikës! Moxarti është një nga kompozitorët më të famshëm të shekullit 18 që në dimesionin e tij muzikor ishte një gjeni i papërsëritshëm i muzikës. Ai e tregoi veten që në fëmijërinë e hershme dhe habiti, si oborrin mbretëror francez, deri te të gjitha sallonet europiane të kohës. Një nga fenomenet më të jashtzakonshme dhe një personalitet e muzikës klasike që ka, si drithijet e veta, edhe kuriozitete që janë mjaft interesante për publikun. Po rreshtojmë disa prej tyre: Ishte një frankomason Moxarti u anëtarësua tek Frankomasonët e Vjenës në dhjetor 1784 dhe historia e ka nënvlerësuar për përzierjen me masonë të ndryshëm dhe anëtarë të Iluminatit. Në të vërtetë, një prej klientëve të Moxartit, Joseph von Sonnenfels, ishte udhëheqës i Iluminatit të Vjenës në të gjitha shëmbëlltyrat, dhe Moxarti kompozoi kantatën e tij “Die Maurerfreude” (Hareja e Masonëve) K.471 për një event ku shoku dhe përkrahësi i tij Mason Ignaz von Lindur u nderua nga perandori Jozef II. Disa prej veprave të mirënjohura të Moxartit, përfshirë “The Magic Flute K.620” dhe kantata “Dir Seele des Weltalls, K.429” janë frymëzuar nga Masoneria. Kishte sensin e humorit skatologjik Letrat e Moxartit zbulojnë një sens humori më tepër fëminor, sesa mund të pres dikush nga një gjeni i muzikës klasike. Në të vërtetë, letrat mes kompozitorit dhe kushëririt të tij 19-vjeçar zbulojnë një sens humori të pështirë, njëra daton 5 nëntor 1777, duke përfshirë një pasazh ku Moxarti shkruan: “Po, me dashurinë e lëkurës sime, unë të dh… turirin, që të të rrjedhë poshtë mjekrës”. Më vonë, në të njëjtën letër, kompozitori i ri zbulon: “Oh, të ndenjurat më kanë marrë zjarr! Cili është kuptimi i kësaj? Ndoshta të pëgërët dëshiron të dalë?” Shumë informacione, Ëolfgang Amadeus, shumë informacione. Moxarti rridhte nga një familje muzikantësh Babai i Moxartit, violinisti dhe kompozitori Leopold, ishte zëvendës dirigjent në orkestrën e Kryepeshkopit të Salzburgut dhe autor i librit të porsalindur për të luajtur violinë në atë epokë Versuch einer grundlichen Violinschule. Ai e inkurajoi Moxartin të ndjekë talentin që në fëmijëri, kur ishte ende tre vjeç, djali filloi të zgjedhë akordet e pianos dhe, në pesë, filloi të improvizonte minuetat në tastierë. Në të vërtetë, Leopoldi ndonjëherë është kritikuar për shfrytëzimin e talentit të jashtëzakonshëm të të birit për para dhe famë, siç bëjnë në ditët tona baballarët e futbollistëve të famshëm ose të ngjashme. Moxarti ishte një nga dy fëmijët, të cilët i mbijetuan fëmijërisë Leopoldi dhe Anna Marie Mozart kishin shtatë fëmijë, por vetëm dy mbijetuan nga foshnjëria: Maria Anna (me emrin Nannerl) dhe Wolfgang Amadeus, i cili ishte më i vogli. Maria Anna ishte gjithashtu një muzikante, pasi kishte filluar të mësonte tastierë me të atin në moshën shtatë vjeçare. Motra e Mozartit mund të ishte një gjeni po aq sa edhe i vëlla Vajza e Leopold Mozartit, Maria Anna, ishte një klaviçembale e shkëlqyer dhe pianiste e përkryer. Ajo ishte ekspozuar edhe me vëllain e saj më të vogël, si një figurë muzikore në vitet e para. Kjo ishte derisa (ndodhi që të lindte femër) nuk i lejohej të tregonte talentet e saj artistike së bashku me vëllain, sepse ajo kishte arritur moshën për t’u martuar dhe për një grua nuk ishte e hijshme të ndiqte një jetë në publik. Mozart mori titullin e kalorsiakut që në moshën 14-vjeçare, por rrallëherë e përdorte këtë titull Në vitin 1770, kur ai ishte ende adoleshent, Moxartit iu dha Urdhi i Papelit të Spursit të Golden Spur. Babai i tij e bëri të nënshkruante kompozimet e tij me “Cavaliere Amadeo” për një kohë, por Moxarti shpejt hoqi dorë nga formaliteti. Moxarti kalonte shumë kohë në tavolinën e bilardos Kur kishte kohën e joprokutivitetit artistik, Moxarti pëlqente të kënaqej në bilardo dhe lojën me birila. Ndoshta rrotullimi i topave shoqëronte edhe rrotullimin e vazhdueshëm të mendjes së tij muzikore. Në të vërtetë, historia e ka hedhur poshtë se meloditë e plota moxartiane e merrnin shtysën nga loja. Moxarti preferonte të luante vetëm. Disa nga veprat e Moxartit, duke përfshirë “Një shaka muzikore, K.522”, përfshijnë disonanca dhe përdorimin e çelësave të ndryshëm muzikorë në të njëjtën kohë. Këto janë teknika që do t’i hasim tek kompozitorët më modernë si John Cage dhe Benjamin Britten. I adhuronte kafshët Moxartët kishin një qen të quajtur Bimberl dhe midis shumë nënshkrimeve ekstravagante të Wolfgangut është një në dhjetor 1774 ku shkruan: “Lamtumirë! Një mijë puthje Bimberl”. Kjo na kënaq, kur imagjinojmë që Moxarti është duke u argëtuar nëpër rrugë me Bimberlin, njëherazi duke kënduar një nga meloditë e tij të gëzuara, para se të hidhej në një kafene për një dorë bilardo. Ekziston një bretkocë me emrin Moxart “Eleutherodactylus Amadeus” është një specie e bretkosave haitiane, frymëzuar nga Moxarti, për spektrin e mrekullueshëm të frekuencave të zërit që prodhon dhe ngjashmërinë midis këtyre dhe shënimeve muzikore. Pandehej si specje e zhdukur në vitin 1991, por në vitin 2011 u raportua për rizbulimin e tyre. Jo vetëm bretkosa, por ka edhe kafene, orkestra, ëmbëlsira të shumta, madje edhe asteroide të emërtuara në nder të Moxartut.

Pikture nga Michelangelo Pikture nga Raffaelo Sanzio Pikture nga Raffaelo Sanzio Michelangelo Buonarroti dhe Raffaello Sanzio janë dy nga figurat më të mëdha të Rilindjes së Artë dhe të historisë së artit në përgjithësi. Rivaliteti midis tyre ka qenë objekt diskutimi për shekuj, dhe krahasimi i tyre është i ndërlikuar për shkak të dallimeve në stil, vizion dhe qasje artistike. Ja një analizë më e detajuar për të dy: Michelangelo Buonarroti (1475-1564) Stili dhe Kontributet Kryesore 1. Skulptura dhe Piktura Monumentale: Michelangelo është i njohur për fuqinë dhe energjinë që transmeton në veprat e tij, të cilat shpesh përqendrohen në madhështinë dhe dinamizmin e trupit njerëzor. Skulptura të njohura: Davidi dhe Pietà janë kryevepra të tij që shprehin mjeshtërinë e përpunimit të mermerit dhe ndjeshmërinë ndaj detajeve anatomike. Afresket në Kapelën Sistine: Përfshirë Krijimin e Adamit dhe skenat biblike nga tavani, të cilat janë shembuj madhështorë të vizionit të tij krijues dhe fuqisë dramatike. 2. Qasja Artistike: Michelangelo ishte i fiksuar pas anës fizike dhe shpirtërore të trupit njerëzor. Ai e pa njeriun si shprehjen më të lartë të krijimit hyjnor, gjë që e përfaqësoi në çdo vepër të tij. Ai punonte me intensitet dhe ishte shumë i përkushtuar ndaj çdo projekti, shpesh duke krijuar tensione me klientët e tij për shkak të kërkesave të tij artistike dhe mungesës së kompromisit. 3. Karakteristika Personale: Michelangelo ishte një njeri i ndrojtur dhe shumë i rezervuar. Ai shpesh i përjetonte konfliktet e tij të brendshme në vetmi, duke u fokusuar vetëm te arti i tij. Shpesh përshkruhej si kokëfortë dhe i paafrueshëm. Trashëgimia Michelangelo shpesh konsiderohet si figura kulmore e Rilindjes për ndikimin e tij në skulpturë dhe pikturë. Ai krijoi një standard për forcën dhe dramatizmin në artin perëndimor. --- Raffaello Sanzio (1483-1520) Stili dhe Kontributet Kryesore 1. Harmonia dhe Bukuria: Raffaello ishte mjeshtër i kompozimit harmonik dhe ëmbëlsisë. Veprat e tij pasqyrojnë një ndjeshmëri të jashtëzakonshme ndaj detajeve dhe një ndjenjë paqeje e balance. Afresket në Vatikan: Sidomos Shkolla e Athinës, ku përfaqësoi filozofët e mëdhenj të antikitetit, është një shembull i përkryer i simetrisë dhe harmonisë. Portretet dhe Madonnat: Veprat si Madonna del Prato dhe Madonna Sistina tregojnë aftësinë e tij për të kapur bukurinë dhe ndjeshmërinë njerëzore. 2. Qasja Artistike: Raffaello ishte një përshtatës i shkëlqyer. Ai mori më të mirën nga bashkëkohësit e tij, duke përfshirë ngjyrat e ndritshme të venecianëve, dinamizmin e Michelangelos dhe misterin e Leonardos. Ai kishte një aftësi unike për të krijuar një lidhje emocionale midis spektatorit dhe subjektit të tij. 3. Karakteristika Personale: Raffaello ishte i shoqërueshëm, i pëlqyer dhe i respektuar nga të gjithë. Karakteri i tij miqësor e ndihmoi të fitonte shumë mbështetje dhe klientë të fuqishëm, si papët dhe fisnikët e kohës. Trashëgimia Raffaello mbetet si simbol i përsosmërisë dhe bukurisë klasike. Ai përcaktoi një standard për kompozimin e pikturës që ndikoi thellësisht artin barok dhe klasik të mëvonshëm. --- Kush ishte më i mirë? Kjo pyetje është e vështirë për t’u përgjigjur, pasi të dy artistët ishin të jashtëzakonshëm në mënyrat e tyre unike. Michelangelo mund të shihet si më i mirë në shprehjen e fuqisë, emocioneve të thella dhe madhështisë monumentale. Skulpturat e tij mbeten të papërsëritshme, dhe afresket e Kapelës Sistine kanë një ndikim të jashtëzakonshëm emocional dhe vizual. Raffaello, nga ana tjetër, shkëlqen në krijimin e kompozimeve harmonike dhe të bukura që shprehin qetësi dhe ekuilibër. Ai ishte një artist i shkëlqyer i ndjeshmërisë njerëzore dhe mjeshtër i një elegance të papërsëritshme. Nëse preferoni artin dramatik dhe emocional, Michelangelo është zgjedhja juaj. Nëse preferoni bukurinë dhe harmoninë, atëherë Raffaello është më i miri për ju. Në fund, të dy janë të pazëvendësueshëm dhe plotësues për njëri-tjetrin në historinë e artit.

Laver Bariu, i njohur si “Gjenerali i klarinetës”, ishte një figurë e shquar e muzikës popullore shqiptare, lindur më 2 maj 1929 në Përmet dhe ndërruar jetë më 26 janar 2014. Ai ishte themelues i Sazeve të Përmetit, të cilat bënë histori duke ruajtur dhe zhvilluar traditën muzikore të Toskërisë. Me një talent të lindur, Laveri nisi udhëtimin e tij muzikor që në fëmijëri, duke i dhënë jetë kaba-ve dhe këngëve që pasqyrojnë shpirtin e kulturës shqiptare. Përgjatë karrierës së tij, Laveri regjistroi shumë vepra muzikore për Radio-Tiranën dhe u vlerësua në festivale kombëtare dhe ndërkombëtare. Klarineta e tij përçonte gëzimet dhe dhimbjet e jetës, duke prekur zemrat e njerëzve. Ndër bashkëpunimet e tij më të spikatura ishte muzika për filmin “Gjeneral Gramafoni” dhe interpretimet me këngëtarë të njohur. Trashëgimia e tij vazhdon të frymëzojë brezat, duke mbetur një simbol i përjetshëm i muzikës popullore shqiptare. Kur nis e mendon për muzikën popullore, diçka nis e vjen në mendje, një tingull, një notë, një endje mes kujtimesh e aty gjendesh para kabasë, kabasë së famshme të “Gjeneralit të Klarinetës”, Laver Bariut. Nuk ka njeri që nuk e njeh. I madh e i vogël ulen dhe e dëgjojnë si zë shpirti, si zë që vështirë se mund të humbasë. “Gjenerali i Gramafonit” dhe muzika e famshme e tij, janë të gjitha të krijuara nga Mjeshtri i Madh, Ustai i Përmetit Laver Bariu, ashtu si edhe shumë këngë e melodi të tjera që mban emrin dhe frymën e fundit të tij. Po kush është Laver Bariu? Laver Bariu lindi në Përmet më 2 maj 1929 e vdiq më 26 janar të 2014. Ishte personalitet i shquar i muzikës popullore shqiptare si muzikant popullor me gërnetë dhe si këngëtar. Themelues dhe drejtues i Sazeve të Përmetit, të njohura në gjithë Shqipërinë dhe jashtë saj. Përpos asaj që ishte një mjeshtër i pakontestuar i klarinetës, Lavër Bariu kishte edhe hobi astronominë dhe parapsikologjinë. Usta Laveri që i vogël ka treguar një dhunti natyrale për t’u marrë me veglat muzikore të thjeshta të cilat i sajonte vetë nga degët e pemëve apo edhe nga kallami i grurit. Pas largimit të familjes së tij në qytetin e Korçës në vitin 1935, Laverit iu krijua mundësia të dëgjonte shumë muzikantë të shquar popullorë për kohën, si Islami në gajde, e veçanërisht Feim Gajdexhiu, babai i shokut të tij të fëmijërisë, Skënderit. Rreth moshës 10-vjeçare ushtrohej në shtëpinë e tij me lahutën e të atit, Bariut, dhe luante edhe në shumë vegla popullore, ndër to edhe në fyejt metalike që prodhoheshin dhe shiteshin në dyqanet e Korçës. Për herë të parë luan në gërnetë së bashku me të atin, i cili e shoqëronte me lahutë vallen e “Dados”. Kthehet familjarisht në Përmet në fund të vitit 1944. Aty takohet me Usta Vangjel Leskovikun, pranë të cilit punoi me lahutë për rreth 1 vit, ndërkohë që ushtrohej në gërnetë në mënyrë autodidakte. Pas largimit të Usta Vangjelit për në Vlorë, Usta Laveri organizon grupin e tij, me të cilin mori pjesë edhe në Festivalin e parë Folklorik Kombëtar, Tiranë 1952, në të cilin ai vlerësohet me çmimin e parë si instrumentist popullor. Më 1954 bën regjistrimin e këngës së parë me saze, më 1957 regjistrohet si saze nga ekspedita shqiptaro-gjermane e paskëtaj më 1966 regjistron në Radio-Tirana, veç të tjerash edhe tri kaba përmetare me klarinetë, për ta vazhduar punën cilësore me sazet e tij për të gjithë kohën. Ka marrë pjesë në të gjitha festivalet folklorike lokale dhe ato kombëtare. Sazet e Ustait janë konceptuar si saze klasike, pra që vetë interpretojnë në vegla dhe vetë këndojnë, por dhe si formacion shoqërues i këngëtarëve të tjerë popullorë. Nga kjo pikëpamje është shumë e vështirë që të dallosh personalitetin e Usta Laverit si interpret (gërnetë e këngëtar) dhe krijues i shumë stileve aq të njohura sot nga muzika popullore përmetare. Këtu përfshihen me dhjetëra hyrje këngësh, kaba, valle dhe mjaft riinterpretime të pjesëve të repertorit të vjetër të Sazeve të Përmetit. Këto saze kanë një veprimtari të dendur kombëtare e ndërkombëtare, duke u njohur kudo ku kanë shkuar si “Bilbilat e Përmetit”. Meritë kryesore e këtyre sazeve është se formuan edhe një tjetër identitet të këngës popullore të Toskërisë: këngën popullore përmetare. Ai mund të cilësohet si i fundit prej Ustallarëve të traditës së madhe të sazeve të Shqipërisë së Jugut. Sazet e Usta Laverit janë formacioni më i kompletuar i Sazeve të Jugut për periudhën ndërmjet viteve 1950-1990. Ndër këngëtarët më të spikatur që kanë kënduar së bashku me sazet e Usta Laverit përmendim: në vitet ’50 Behije Roçin, Qemal Ponoçin, Aliun (i thirrur Babaçja) etj.; në vitet ’60 Jorgo Çulli dhe Ilia Nasi, vëllezërit Sulejman Lame-“Artist i Merituar” dhe Xhelal Zeqiri, Viron Tanellari; në vitet ’70 “Artisti i Popullit” Mentor Xhemali, Ylli Zeqiri; në vitet ’80 Ardiana Daci, Robert Tralo, Drini Kanani etj; në vitet ’90 Vaskë e Dhimitër Curri, Donika Pecollari, Anastas Naqe, Luljeta Ilia, Evgjeni Çulli etj. Në vitin 1977, së bashku me Çobanin dhe Mentor Xhemalin, interpretojnë dhe regjistrojnë të gjitha materialet muzikore të filmit “Gjeneral gramafoni”, me regji të Viktor Gjikës. Gjenerali i klarinetës, Laver Bariu, ishte edhe një ndër themeluesit kryesore të Grupit Folklorik “Vëllezërit Frashëri”, formuar më 10.06.1991 dhe ndër të tjera mori pjesë edhe në Festivalin Ndërkombëtar Folklorik të Parthenay të Francës, nga 17.08 – 04.09.1994. Anetarë themelues me rëndësi i Grupit Folklorik “Vëllezërit Frashëri” ishte edhe mbreti i këngës Mentor Xhemali. Usta Laver Bariu i ka dhënë dimensione të fuqishme kombëtare muzikës me saze të Përmetit. Mbi gjysmë shekulli ai ka qenë i pranishëm dhe ka kontribuar në mënyrë të veçantë në forcimin e identitetit tonë kombëtar të jetës kulturore e artistike jo vetëm të Përmetit, por edhe të Shqipërisë. Usta Laver Bariu regjistrimet kryesore muzikore i ka pranë Radio Tiranës dhe TVSH si dhe Institutit të Kulturës Popullore. Në hapësirën kohore 1950 – 1990, nga tërësia e shumë interpretimeve dhe të krijimeve të Usta Laverit, ndër të tjera veçojmë: “Një natë janari”, 1950, “Trëndafili fletë-fletë”, 1954, “A kanë uji ato burime”, 1966, “Bir t’u bëftë nëneja”, 1966, “Ballët me sedef”, 1966, “Moj kunadhja leshverdho”, 1966, “O borzilok”, 1966, “Të dielën që më sabah”, 1966, “Janë mbledhur shokët”, 1968, “Shami kalemqarja”, 1973, “Fluturo si gjethe”, 1978, “Falma synë e zi”, 1978, “Potpuri”, 1980, “Porsi ylli i mëngjesit”, 1982, “Qeraxhi që nget karvanin”, 1983, “Sy kaleshe”, 1983, “Bëje dru në përcëllimë”, 1987, “Ç’deshe që vajte në krua”, 1988, “Poshtë nga çairët”, 1988, “Tanë, moj Tanë”. Mbreti i këngës së Shqipërisë nga Përmeti, Mentor Xhemali, shumë këngë i ka regjistruar me gjeneralin e klarinetës Laver Bariu. Vetëm në vitet 1966 – 1990 Usta Laveri ka regjistruar 6 kaba dhe ka realizuar CD në muzikë popullore në Angli, Greqi dhe Australi. Më 1977, së bashku me mjeshtrin tjetër të madh përmetar të klarinetës, Remzi Lelën, i njohur ndryshe Çobani, ka interpretuar e regjistruar materialet muzikore të filmit “Gjeneral Gramafoni” me regji të Viktor Gjikës e muzikë të Aleksandër Peçit. Sazet e Usta Laverit janë dhembja dhe gëzimi i shpirtit të Përmetit. Një nga ata që e kujton me nostalgji mjeshtrin e madh, është edhe Lefter Nurka. Lefteri shkëput nga kujtimet e tij datën 24 shtator të vitit 2000, kohë kur Përmeti konkurroi në Festivalin Folklorik Kombëtar të Gjirokastrës. “Para se grupi të ngjitej në skenën e Kalasë, i them Usta Laverit: ‘A pimë nga një kafe Usta, qetësohu, se ke kohë që të ngjitesh në skenën e Festivalit? …’. – ‘Ma do shpirti, po s’ma lejon klarineta, – ma ktheu Usta Laveri dhe, pastaj, vazhdoi: ‘S’mund ta pi tani kafen se kokërzat e saja, kur unë të ngjitem në skenë mund të shkojnë nga goja ime në gojën e klarinetës dhe atëherë do të zëmërohet klarineta. Po a mund t’ia prish qejfin unë klarinetës dhe klarineta të ma prishë qejfin mua? Kjo s’ka ndodhur dhe s’do të ndodhë …’.” Një tjetër zë është edhe ai i Peter Filk, studjues e redaktor muzikant nga Hollanda, i cili incizoi për Radio-Amsterdamin në Përmet kaba e këngë të Sazeve të Përmetit. Kur Usta Laveri luajti disa kaba, ndër to edhe pjesën instrumentale “Vallja e Kalemit”, Peter Filku u ngrit në këmbë e tha: “Deri më sot unë nuk kam parë e dëgjuar një virtuoz të madh në klarinetë dhe një kapiten të madh drejtuessazesh, siç është Usta Laver Bariu”. Genc Muçua, klarinetist, ka thënë: “Dy monumente ka Përmeti, Gurin e Qytetit dhe Laver Bariun”. Vargjet e poetit Xhevahir Spahiu: “Eci përmes ecjeve,/ me misionin e këngës,/ ditën bir i diellit,/ natën bir i hënës …”, ndoshta si rrallëkujt i takojnë Laver Bariut. Njeriu ecën në jetë përmes gëzimeve dhe dhimbjeve, të këtyre ndjenjave të kundërta që i shpreh më së miri edhe kabaja. Kabaja e një njeriu që ndiente dhimbje brenda vetes për humbjen e dy vëllezërve të tij Ganiut dhe Sulejmanit të cilët u vranë në Luftën Nacional Çlirimtare. Laveri gjatë jetës i ka vajtuar shpesh me kaba vëllezërit dëshmorë, Ganiun e Mamanin. Por mbi gjithçka dhimbje të madhe i shkaktoi ndarja nga jeta e nipit të tij, Solianit. “Qysh kur ishte 5 vjeç Laveri filloi t’i mësonte klarinetën djalit, Solianit”, – thotë nëna e Solianit. Soliani ishte një talent nga natyra dhe, tek ai, kishte hedhur një dashuri të madhe Laveri, i cili interpretoi për herë të parë në publik, së bashku me nipin, Solianin, në Festivalin o Kombëtar të Këngës Popullore Qytetare të Elbasanit, më 15.03.1996. Ishte një interpetimi veçantë muzikor që u brohorit gjatë nga publiku i Elbasanit. Soliani ka luajtur disa nga kabat e Usta Laverit edhe në Athinë, në buzukun e klarinetistit të njohur të Greqisë, Petro Lluka. “Kur luajti një herë në klarinetë … Petrua u ngrit në këmbë, u afrua te Soliani dhe i tha:”Je një Laver i vogël, por je Laver dhe kur të ritesh edhe ca, pas disa vitesh, me siguri do të bëhesh i madh si Laveri, legjenda e klarinetës së Ballkanit”, – ka thënë klarinetisti Sulejman Ahmeti i njohur me emrin Mamani. Por Usta Laver Bariun nuk mund të mos e përmendte edhe shkrimtari i madh Ismail Kadare në një nga romanet e tij : “Ishte nje gernetist, qe i binte gernetes, me njerin sy te mbyllur. Ajo ishte veshur me te bardha, nuse, pa mish, pa gjymtyre, pa peshe, nje cope ere e hutuar midis grumbullit te krushqve zhurmetare… dhe perpara saj, disa hapa larg, rrinte ne kembe ai gernetisti me njerin sy te mbyllur. Syri tjeter i tij, i hapur, i veshur me avull, i mpire, i palevizshem, diell qe po shuhet mbi toke, veshtronte ngultas gjithcka, si nga nje lartesi fatale… Ishte si syri i botes”. Usta Laveri është në vetvete një sy artistik që e pa botën tingullore të muzikës iso-polifonike me saze në mënyrën e vet të papërsëritshme. “Laveri i bie gërnetës si ne të gjithë, por asnjë nga ne nuk i bie si Usta Laveri” Pjesë të shkëputura nga kujtimet e studiuesit Vasil Tole

Jennifer Lopez vishet nga dizajneri shqiptar Valdrin Sahiti, në premierën e “Kiss of the Spider Woman” Jennifer Lopez vishet nga dizajneri shqiptar Valdrin Sahiti, në premierën e “Kiss of the Spider woman Jennifer Lopez, 55 vjeçe, mahniti në premierën e filmit “Kiss of the Spider Woman” gjatë Festivalit të Filmit Sundance 2025 në Park City, Utah. Aktorja dhe këngëtarja u shfaq me një fustan të tejdukshëm, krijim i Valdrin Sahitit, i zbukuruar me detaje në formë rrjete merimange dhe bizhuteri Hassanzadeh. Lopez, e cila interpreton Ingrid Luna në filmin muzikor, kombinoi fustanin me një pallto të bardhë elegante dhe grimin klasik të Hollywood-it Foto: Valdrin Sahiti/Instagram Filmi tregon historinë e dy të burgosurve argjentinas që krijojnë një lidhje të veçantë përmes një muzikal hollivudian. Ish-bashkëshorti i Lopez, Ben Affleck, dhe Matt Damon janë mes producentëve ekzekutivë të filmit Gjatë një paneli, Lopez rrëfeu përgatitjet e saj intensive për rolin, duke theksuar pasionin që kishte për këtë projekt. Tonatiuh, bashkë-ylli i saj, e quajti Lopez një “forcë e natyrës”, duke vlerësuar talentin dhe përkushtimin e saj. “Kiss of the Spider Woman”, i cili është përshtatur nga një roman dhe një shfaqje muzikore, pritet të tërheqë vëmendje me dramatikën e tij dhe performancat e fuqishme. /Telegrafi/ Ulen çmimet e derivateve të naftës në Maqedoninë e Veriut...Akuzohet se ngacmonte seksualisht një të mitur, arrestohet 45-vjeça...Kapet në Kolumbi tropojani i shpallur në kërkim ndërkombëtar nga SP...Jennifer Lopez vishet nga dizajneri shqiptar Valdrin Sahiti, në pre...Parashikimi i motit për këtë javë – mot i ndryshueshëm e me vranësi... Jennifer Lopez

Më 12 janar 1876 lindi Jack London, shkrimtar i shquar amerikan Jack London, (sq.: Xhek London), pseudonim i John Griffith Chaney London (1876-1916) ishte shkrimtar i shquar amerikan i fillimit të shek. XX. Lindi në San Francisco, Kaliforni, më 12 janar 1876, ai, sipas disa biografëve ishte biri i paligjshëm i një astrologu ambulant irlandez i cili nuk e njohu asgjëherë. E ëma, Flora Wellman, e bija e një shpikësi nga Ohio, kur ai ishte akoma 8 muajsh u martua me një fshatar të ve. Jack (Xheku), u rrit prej nënës së tij dhe njerkut, John London (Xhon London Lista e librave të autorit ose përkthyesit Jack London Xhek London, (Jack London) pseudonim i John Griffith Chaney, (1876- 1916) është një nga romancierët dhe tregimtarët amerikanë më të përkthyer nëpër botë, aventurat personale dhe letrare të së cilit ndihmuan botën të zbulojë natyrën dhe natyrën njerëzore përmes romaneve të tilla si Thirrja e Natyrës (1903), përkthyer ë shqip edhe si Thirrja e të parëve, dhe Dhëmbi i Bardhë (1906) – ku përshkruhen përpjekje elementare për mbijetesë. Braktisur nga i ati, një astrolog shëtitës, u rrit ne Oakland, Kaliforni, nga nëna e tij spiritualiste dhe njerku. Ai mori mbiemrin e njerkut, London. Në moshën 14 vjeçare, e ndërpreu shkollën për t’i shpëtuar varfërisë dhe për të fituar aventurë. Ai eksploroi Gjirin e San Franciskos me një varkë me velë, me raste duke vjedhur guaska ose duke punuar për një patrullë peshkimi të qeverisë. Ai shkoi deri në Japoni si marinar dhe pa shumë nga Shtetet e Bashkuara si një endacak që kacavirrej nëpër trenë mallrash dhe si pjesë e ushtrisë industriale të Charles T. Kelly (një nga shumë ushtritë e protestave të të papunëve që u krijuan nga paniku financiar i vitit 1893). London pa kushtet e depresionit, u burgos si endacak dhe më 1894 u bë socialist militant. London e arsimoi veten nëpër bibliotekat publike me shkrimet e Çarls Darvin, Karl Marks dhe Niçe (Nietzsche), zakonisht në formate për publik të gjerë. Në moshën 19 vjeçare ai mori të gjithë shkollën e mesme në një vit dhe pas kësaj hyri në Universitetin e Kalofornisë në Berkli, por pas një viti iku nga shkolla për të kërkuar fatin në ethet e arit të Klondajkut. Kur u kthye një vit më pas, ende i varfër dhe në pamundësi për të gjetur punë, ai vendosi të nxjerrë jetesën si shkrimtar. London studioi revista dhe pastaj i ngarkoi vetes një orar të përditshëm për shkrimin e sonatave, baladave, barsoletave, anektodave, rrëfenjave për aventura apo histori horror dhe e rriti në mënyrë konstante prodhimtarinë. Optimizmi dhe energjia me të cilën ai sulmoi punën që i ngarkoi vetes pasqyrohet në romanin e tij autobiografik Martin Iden (1909). Brenda dy viteve, rrëfenjat e aventurave të tij në Alaskë filluan të lexohen gjerësisht për shkak se sillnin një temë shumë të re mbi ngjarje shumë të freskëta me një forcë të madhe. Libri i tij i parë, Themu, i Biri i Ujkut: Rrëfenja nga Veriu i Largët (1900), është një përmbledhje me tregime të publikuara më parë në revista. Gjatë pjesës tjetër të jetës, London shkroi dhe publikoi vazhdimisht, duke plotësuar 50 libra krijimtari letrare dhe joletrare në më pak se 17 vjet. Megjithëse ai u bë shkrimtari më i mirëpaguar në Shtetet e Bashkuara në atë kohë, fitimet e tij nuk mbuluan kurrë shpenzimet e tij dhe ai nuk ishte kurrë i lirë nga urgjenca për të shkruar për para. Ai lundroi për në Paqësorin e Jugut, duke rrëfyer aventurat e tij te The Cruise of the Snark (1911). Më 1910 ai bëri shtëpi në Glen Elen, Kaliforni, ku ndërtoi madhështoren Shtëpia e Ujkut. Ai i ruajti besimet e tij socialiste pothuajse deri në fund të jetës. Romanet e tij më të njohura janë: Thirrja e Natyrës (The Call of the Wild), përkthyer në shqip edhe si Kushtrimi i të Parëve, botuar më 1903, ku historia e etheve të arit dhe aventurës njerëzore për pasurim të shpejtë tregohet përmes historisë së një qeni të rrëmbyer në Kaliforni për t’u përdorur si qen slite në Alaskë; Dhëmbi i Bardhë, (1906) Çizmja e Hekurt (1908) etj. Reputacioni i London filloi të venitet në Shtetet e Bashkuara në vitet 1920 kur një gjeneratë e re shkrimtarësh i bëri paraardhësit e paraluftës të duken si jo të sofistikuar. Por popullariteti i tij vijoi të jetë i fortë nëpër të gjithë botën edhe pas Luftës së Dytë Botërore. Në një rekord të vendosur në Rusi, një edicion përkujtimor i veprës së tij publikuar më 1956 raportohet se u shit brenda pesë orësh nga dalja në botim. Tregime amerikane, Drajzer, Tuen, London Përmban tregimet: Njeriu që korruptoi Heldibergun, Mark Tuen, Kryetari i bashkisë dhe zgjedhësit e tij, Teodor Dreizer, Meksikani, Xhek London dhe Renegati, Xhek L Kushtrimi i të parëve, Xhek London Kur njerëzit kërkojnë flori nëpër të ftohtin e veriut, atyre u nevojiten qen, qen të mëdhenj e të fortë, qen që janë të zotë të tërheqin slita nëpër dëborën e pafundme, drejt minierave të arit... Dhëmbi i bardhë, Xhek London Hapësira të pamasa bore, pyje të dendur e të vetmuar: ja bota e Dhëmbit të Bardhë. Këtu, jeta për qenin-ujk, është një luftë e përhershme me urinë, duhet të vrasë që të mos e vrasin, është një betejë e pamëshirshme kundër kafshëve të të njëjtit lloj, por edhe një lojë dinake kundër keqtrajtimeve të njeriut. Aventurat e Bakut, Xhek London Botuesi: Zambaku Aventurat e Bakut, Xhek London Në këtë roman, autori na përshkruan me tone realiste peripecitë e një qeni të përvuajtur e të etur për dashuri. Mbaroi shkollën fillore më 1889 dhe në pak vite ndërroi dhe kreu shumë lloj punësh shpesh dhe jolegale në molet e Oaklandit dhe rrugët e San Franciskos. Shumë shpejt u gjend i përzier me shoqëri kondrabandistësh dhe hajdutësh. Punoi si llustraxhi, si gazetashitës trotuaresh, si gjuetar fokash dhe si marinar në anije balenash. U kthye pastaj në Oakland për të vazhduar studimet në Oakland High School, ku dhe mori pjesë në redaksinë e gazetës shkollore “The Aegis”. arriti të hyjë në Universitetin e Kalifornisë të cilin e braktisi pastaj një vit më vonë për arësye financiare. Në korrik të po atij viti u nis për Klondike, me ekspeditat legjendare të floririt.Në këtë rajon të Alaskës, Jack London shkruajti pastaj tregimet e tij të para të suksesshme. London arriti të shkruajë, në një periudhë 15 vjeçare, 49 vëllime librash të çdo lloji, duke u bërë kështu shkrimtari më i famshëm dhe gjithashtu edhe më i paguari i atij pesëmbëdhjetëvjeçari (1904–1916). Por veprat që e bënë të pavdekshme famën dhe stilin e tij janë romanet me aventura: “Kushtrimi i të parëve”,(1903), “Ujku i Detit”, (1904), “Dhëmbi i Bardhë”, (1906); romani autobiografik: “Martin Eden” dhe ai fantastiko-politik: “Thundra e Hekurt”. Vdiq, (mendohet të jetë vetëvrarë i shkatërruar nga alkooli), në moshën 40-vjeçare në Glen Ellen, Sonoma County, Kaliforni më 22 nëntor 1916. Proza e tij mbetet një nga më të fuqishmet në antologjinë amerikane dhe jo vetëm. Ishte dhe mbetet shkrimtari anglo-sakson më i përkryer në gjithë botën, sidomos në Evropë. London ishte një shkrimtar me ide socialiste, por shumë romantik, naive, konfuze dhe kontradiktore. Megjithatë vepra e tij gjeti përhapje shumuë shpejt në Bashkimin Sovjetik, në vëndet e kampit socialist si dhe në Shqipëri. Nga ana tjetër, bindjet e tij për nevojshmërinë e egzistencës së “racës superiore”, u gjetën të vlefshme dhe patën sukses edhe në letërsinë për fëmijë dhe të rinj në Gjermaninë e Hitlerit apo edhe në Italinë fashiste në vitet ’20 dhe ’30. Në të gjitha këto vënde, regjimet në fuqi ditën t’a interpretonin “ngatërresën” e ideve londoniane dhe t’a shfrytëzonin në interes të politikës së tyre. Veprat letrare Novelat A Daughter of the Snows (1902) Children of the Frost (1902) The Call of the Wild (1903) The Kempton-Wace Letters (1903) botim anonim, bashkautorë Jack London dhe Anna Strunsky. The Sea-Wolf (1904) The Game (1905) White Fang (1906) Before Adam (1907) The Iron Heel (1908) Martin Eden (1909) Burning Daylight (1910) Adventure (1911) The Scarlet Plague (1912) A Son of the Sun (1912) The Abysmal Brute (1913) The Valley of the Moon (1913) The Mutiny of the Elsinore (1914) The Star Rover (1915, botuar në Angli me titullin The Jacket) The Little Lady of the Big House (1916) Jerry of the Islands (1917) Michael, Brother of Jerry (1917) Hearts of Three (1920, u novelua nga Jack London të skenarit të filmit nga Charles Goddard) The Assassination Bureau, Ltd (1963, gjysmë mbaruar nga by Jack London; mbaruar nga Robert Fish) Tregime të shkurta A Curious Fragment (1908) A Piece of Steak (1909) A Relic of the Pliocene (1901) A Thousand Deaths (1899) An Odyssey of the North (1900) All Gold Canyon Diable — A Dog (1902), u riemërua Bâtard in 1904 By The Turtles of Tasman Even unto Death (1900) Goliah (1910) Good-by, Jack (1909) In a Far Country (1899) In the Forests of the North (1902) Keesh, the Son of Keesh (1902) Love of Life (1905) Moon-Face (1902) Negore the Coward (1904) Samuel South of the Slot (1909) The Apostate (1906) The Chinago (1909) The Death of Ligoun (1902) The Dream of Debs (1909) The Dominant Primordial Beast (1903) The Enemy of All the World (1908) The God of His Fathers (1901) The King of Mazy May (1899) The Law of Life (1901) The Leopard Man’s Story (1903) The Madness of John Harned The Man With the Gash (1900) The Mexican The Minions of Midas (1901) The One Thousand Dozen (1903) The Red One (1918) The Rejuvenation of major Rathbone (1899) The Scarlet Plague (1912) The Seed of McCoy (1909) The Shadow and the Flash (1903) The Strength of the Strong (1911) The Sundog Trail The Unparalleled Invasion (1910) The White Silence (1899) To Build a Fire (1902, revised 1908) Told in the Drooling Ward To the Man on Trail War (1911) When the World was Young (1910) Who Believes in Ghosts! (1895) Përkthimet në shqip “Martin Iden” shtepia botiese Faim Frasheri “Thundra e hekurt” shtepia botiese Faim Frasheri Aventurat e Kapitenit Grif ” Xhek London (Jack London) Përktheu: Lavdimir Maarku.

Henrietta Rae ishte një piktore britanike e njohur, e cila lindi më 30 dhjetor 1856 në Londër dhe ishte një figurë e rëndësishme në artin klasik dhe alegorik të periudhës viktoriane. Ajo filloi të studiojë artin në moshën e re dhe pati ndikime të forta nga mësues të njohur si Sir Lawrence Alma-Tadema, i cili ndikoi shumë në stilin e saj. Pikturat e saj shpesh përfshinin tema mitologjike dhe letrare, dhe ajo e sfidoi normën e kohës, duke u bërë një nga piktoret e njohura të periudhës. Rae kishte një karrierë të suksesshme, duke marrë pjesë në ekspozita të mëdha si Ekspozita Ndërkombëtare e 1889 në Paris dhe Ekspozita Kolumbiane në Çikago në 1893. Ajo ishte gjithashtu një mbështetëse e fuqishme e të drejtave të grave dhe e feminizmit, organizoi një ekspozitë për gratë artiste dhe mbështeti të drejtën e votës për gratë. Ndër veprat e saj më të njohura janë Elaine Guarding the Shield of Lancelot (1885), Eurydice Sinking Back to Hades (1886), dhe Miss Nightingale në Scutari (1891), një pikturë e njohur për përshkrimin e Florence Nightingale, themelueses së infermierisë moderne. Ajo gjithashtu pikturoi figura të njohura historike si Sir Richard Whittington dhe piktura të tjera të rëndësishme, duke lënë një ndikim të rëndësishëm në artin e periudhës. Biografi Henrietta Rae lindi më 30 dhjetor 1856 në Hammersmith , Londër , nga Thomas Burbey Rae, një nëpunës civil dhe Ann Eliza Rae ( e mbilindja Graves ), një muzikante që kishte qenë studente e Felix Mendelssohn . Ajo kishte tre vëllezër dhe tre motra. Rae filloi zyrtarisht të studionte artin në moshën trembëdhjetë vjeç, duke u shkolluar në Shkollën e Artit Queen Square, Shkollën e Artit të Heatherley (si nxënësja e parë femër e shkollës) dhe në Muzeun Britanik . Rae thuhet se aplikoi në Akademinë Mbretërore të Arteve të paktën pesë herë përpara se të fitonte përfundimisht një bursë shtatëvjeçare. Mësuesit e saj atje përfshinin Sir Lawrence Alma-Tadema , i cili pati ndikimin më të fortë në punën e saj të mëvonshme, si dhe Frank Dicksee dhe William Powell Frith . Hylas dhe Nimfat e Ujit , një shembull përfaqësues i punës së saj Në 1884 ajo u martua me piktorin dhe shokun student të Akademisë Mbretërore Ernest Normand , por mbajti mbiemrin e saj të vajzërisë – një zgjedhje e konsideruar e pazakontë në atë kohë – sepse ajo kishte filluar tashmë të krijonte reputacionin e saj si artiste, duke qenë një ekspozuese e shpeshtë në Akademinë Mbretërore vjetore. ekspozita që nga viti 1881. Rae dhe Normand jetonin në Holland Park , rezidenca e shumë artistëve të tjerë të asaj kohe. Vizitorët e shpeshtë përfshinin Leighton , Millais , Prinsep dhe Watts . Megjithatë, vëmendja nuk ishte gjithmonë e mirëpritur. Në kujtimet e saj, Rae përshkroi qëndrimet dhe sjelljet mbizotëruese të disa prej artistëve më të vjetër. Në një rast të tillë, Prinsep zhyti gishtin e madh në bojë blu kobalti dhe shënoi një nga fotot e Rae. Në shenjë hakmarrjeje, Rae “rastësisht” dogji kapelën e tij në sobën e saj. Rae dhe Normand udhëtuan në Paris në 1890 për të studiuar në Académie Julian me Jules Joseph Lefebvre dhe Jean-Joseph Benjamin-Constant . Në 1893, ata u transferuan në Upper Norwood , në një studio që ishte ndërtuar me porosi për ta nga babai i Normandit. Çifti kishte dy fëmijë, një djalë (lindur në 1886) dhe një vajzë (lindur në 1893). Rae ekspozoi punën e saj në Pallatin e Arteve të Bukura dhe Ndërtesën e Gruas në Ekspozitën Kolumbiane të Botës 1893 në Çikago, Illinois. Rae ishte një mbështetëse e feminizmit dhe të drejtës së votës së grave . Në 1897 Rae organizoi një ekspozitë të punës së artisteve femra për Jubileun e Mbretëreshës Viktoria . Ajo vdiq më 26 janar 1928 në Upper Norwood. Rae u specializua në lëndët klasike, alegorike dhe letrare. Piktura e saj Elaine Guarding the Shield of Lancelot (1885) mori frymëzim nga poema e Tennyson Lancelot dhe Elaine . Midis shumë pikturave të tjera të saj në stilin klasik, Eurydice Sinking Back to Hades (1886) fitoi Përmendje Nderi në Ekspozitën Ndërkombëtare të 1889 në Paris dhe një medalje në Ekspozitën Kolumbiane Botërore të 1893 në Çikago . Piktura e saj e vitit 1891 Miss Nightingale në Scutari (1854) , e Florence Nightingale, themelueses së infermierisë moderne, është riprodhuar shpesh dhe në përgjithësi quhet Zonja me llambë . Zonja me llambë ; një riprodhim popullor litografik i pikturës së saj më të njohur Psikika e Rae në fronin e Venusit (1894) ka përmasa 12 me 7 këmbë (370 me 210 cm) dhe përmban 13 figura. Piktura e saj Sir Richard Whittington Dispensing His Charities (1900) përshkruan Richard Whittington ; një tregtar mesjetar dhe katër herë kryetar i bashkisë së Londrës . Ajo gjithashtu pikturoi shumë njerëz të shquar shoqërorë; duke përfshirë Lord Dufferin në 1901. Punimet e saj përfshijnë: Ëndrra e re e dashurisë (1883) Elaine ruan mburojën e Lancelot (1885) Ariadne (1885) Eurydice Sinking Back to Hades (1886) Zephyrus dhe Flora (1888) Miss Nightingale në Scutari (1854) (1891) Psikika në fronin e Venusit (1894) Apollo dhe Daphne (1895) Diana dhe Calisto (1899) Sir Richard Whittington shpërndan Muralin e tij Bamirësi (1900) në Royal Exchange, Londër Markesha e Dufferin dhe Ava (1901) Hylas dhe nimfat e ujit (1910) John Horner 1858-1919 (1913; Muzeu Ulster , Belfast) Galeria A Bacchante (1885) Dyshimet (1886) Azaleas (1895) Ophelia (1890) Zephyrus Wooing Flora (rreth 1900) Venusi i hipur në fron (1902) Sirenat (1903) Isabella (1905)

Pak histori brenda shpellës së Haxhi Aliut Ka shumë pak kohë që ishulli i Karaburunit është bërë i mundur që të vizitohet nga vendasit, por edhe nga të huajt, të cilët tashmë kanë mundësi ta shijojnë në maksimum madhështinë e kësaj pjesë të Shqipërisë. Një nga shpellat më të bukura në këtë zonë është ajo e Haxhi Aliut, e cila mban mbi supe një legjendë po aq të mrekullueshme sa ç’ është vetë. Promoted Content A peshoni 80 kg? Do të arrini 56 kg! Shkruani recetën Slimfit Njerëzit me dhimbje gjuri dhe ije duhet ta lexojnë këtë! Bone Control Viagra nuk është e nevojshme. Seksi zgjat 3 orë. Klikoni mbi foto Fortex Kjo mendohet se ka qenë banesa më e sigurt e ulqinakasit Haxhi Ali Ulqinaku, i cili bashkë me tartanët e tij kishte qenë kryekomandant i flotës turke të Mesdheut e në fund të shekullit XIX, kapedani i detit erdhi u vendos në Karaburun dhe mbronte brigjet shqiptare nga sulmet që bënin venecianët, saraçenët nga Malta dhe Egjipti, spanjollët, anglezët dhe francezët. Për plotë 22 vjet u bë mbrojtësi i këtyre brigjeve. Në luftë me venedikasit ai u vra dhe varri i tij thuhet se është në det. Anijet kur kalonin i binin sirenave dhe hidhnin bukë e vaj për shpirtin e tij në det. Këtë zakon e vijojnë dhe disa nga banorët e Dukatit, në zonën e Ravenës, ku kanë bagëtitë që jetojnë atje. Çdo mëngjes gushti hedhin bukë e vaj në det për shpirt të Haxhi Alisë. Kjo është shpella më e madhe e bregdetit shqiptare cila ka një lartësi me hyrje mbi 60 metra mbi nivelin e detit dhe sipas historianëve kjo është edhe shpella që emrin e vjetër e ka dhe Shpella Iliriane. Shpella iliriane e përdorur nga Haxhi Aliu është një dëshmitare interesante e historisë. Duke u futur në brendësi të shfaqet një liqen në forme eliptike me aksin e madh të drejtuar nga hyrja. Salla ka një shtrirje në gjatësi prej 60 m e orientuar sipas Veriperëndimi-Juglindja dhe një gjerësi nga baza (mbi nivelin e detit) rreth 40 m në pikën më të gjerë. Në tërësi shpella është e gjatë rreth 100 m. Thellësia e liqenit të brendshëm arrin 10,4 m drejt anës verilindore të fundit të shpellës. Në paretet shkëmbore të sallës përballë hyrjes paraqiten stalaktite të pjerrta me origjinë të mundshme organogjene ose të përzier. Në hyrjen e saj janë gjetur fragmente amforash antike të shekujve të parë të epokës sonë. Kjo shpellë vazhdimisht ka tërhequr vëmendjen e detarëve të huaj e shqiptare. Detari i guximshëm shqiptar Haxhi Aliu e ka përdorur atë si strehë mbrojtëse duke u përleshur me anijet e huaja grabitqare, të cilat tentonin të hynin në Gjirin e Vlorës apo të grabisnin piratisht bagëtitë e vendasve në Karaburun. Rreth viteve 1540-1545, është përdorur nga piratët francez për t’u mbrojtur .

The Years (EP). Vitet është një roman i vitit 1937 nga Virginia Woolf, i fundit që ajo botoi gjatë jetës së saj. Ajo gjurmon historinë e familjes Pargiter nga vitet 1880 deri në "ditën e sotme" të mesit të viteve 1930. ViTet Edhe pse shtrihet në pesëdhjetë vjet, romani nuk është epike në shtrirje, duke u fokusuar në detajet e vogla private të jetës së personazheve. Përveç të parës, çdo seksion zhvillohet në një ditë të vetme të vitit të tij titullar dhe çdo vit përcaktohet nga një moment i veçantë në ciklin e stinëve. Në fillim të çdo seksioni, dhe ndonjëherë si një tranzicion brenda seksioneve, Woolf përshkruan ndryshimin e motit në të gjithë Britaninë, duke parë si në Londër ashtu edhe në fshat, si në një pamje nga sytë e shpendëve përpara se të fokusohet te personazhet e saj. Megjithëse këto përshkrime lëvizin në të gjithë Anglinë në paragrafë të vetëm, Woolf vetëm rrallë dhe shkurt e zgjeron pikëpamjen e saj për botën jashtë Britanisë. Romani filloi në një leksion që Woolf i dha Londrës/Shoqërisë Kombëtare për Shërbimin e Grave më 21 janar 1931, një version i redaktuar i të cilit më vonë do të botohej si "Profesione për gratë".[1] Pasi botoi së fundmi A Room of One's Own, Woolf mendoi ta bënte këtë leksion bazën e një eseje të re të gjatë gjithë librit mbi gratë, këtë herë duke marrë një pamje më të gjerë të jetës së tyre ekonomike dhe sociale, në vend që të fokusohej tek gratë si artiste, si libri i parë kishte. Ndërsa po punonte për korrigjimin e provave të Valëve dhe fillimin e eseve për The Common Reader, Seria e dytë, ideja për këtë ese mori formë në një shënim në ditar për 16 shkurt 1932: "Dhe unë po dridhem dhe kruhet për të shkruar im --si quhet?--'Burrat janë të tillë?'--jo kjo është shumë qartë feministe: vazhdimi atëherë, sepse që kam mbledhur fuqi të mjaftueshme për të hedhur në erë St Pauls. Është për të pasur 4 fotografi” (shkrimi i madh dhe shenjat e pikësimit si në dorëshkrim).[2] Referenca për "4 fotografi" në këtë hyrje të ditarit tregon lidhjen e hershme midis Vitet dhe Tre Guinea, të cilat, në të vërtetë, do të përfshinin fotografi.[3] Më 11 tetor 1932, ajo e titulloi dorëshkrimin "THE PARGITERS: Një ese e bazuar në një letër të lexuar në Londër/Shoqërinë Kombëtare për Shërbimin e Grave" (shkronja e madhe si në dorëshkrim).[4][5] Gjatë kësaj kohe, asaj i lindi ideja e përzierjes së esesë me trillimin dhe në një shënim ditar të 2 nëntorit 1932, ajo krijoi idenë e një "novele-eseje" në të cilën çdo ese do të pasohej nga një pasazh romanistik i paraqitur si fragmente nga një roman më i gjatë imagjinar, i cili do të jepte shembull idetë e eksploruara në ese.[6] Woolf filloi të mbledhë materiale rreth edukimit dhe jetës së grave që në dekadat e mëvonshme të shekullit të 19-të, të cilat ajo i kopjoi në fletoret e saj të leximit ose i ngjiti në libra me shënime, duke shpresuar t'i përfshinte ato në pjesët e eseve të The Pargiters (ato do të përdoreshin përfundimisht për Tre Guinea).[7] Midis tetorit dhe dhjetorit 1932, Woolf shkroi gjashtë ese dhe "ekstraktet" e tyre fiktive shoqëruese për The Pargiters. Megjithatë, në shkurt të vitit 1933, ajo hoqi dorë nga kuadri teorik i "novelës-esesë" të saj dhe filloi ta ripunonte librin vetëm si një tregim imagjinar, megjithëse Anna Snaith argumentoi në hyrjen e saj në botimin e romanit në Kembrixh se "Vendimi i saj për të prerë esetë nuk ishin një refuzim i bazës së projektit në jo-fiction, por pohim i tij në qendër të projektit dhe në shkrimin e saj në përgjithësi."[8] Disa nga materialet konceptuale të paraqitura në The Pargiters përfundimisht u futën në letrën e saj ese jo-fiction, Three Guineas (1938). Në vitin 1977, një transkriptim i draftit origjinal të gjashtë eseve dhe ekstrakteve, së bashku me leksionin që i frymëzoi për herë të parë, u redaktua nga Mitchell Leaska dhe u botua me titullin The Pargiters. "Ishte një pranverë e pasigurt." Koloneli Abel Pargiter viziton zonjën e tij Mira në një periferi të zymtë, më pas kthehet në shtëpi tek fëmijët e tij dhe gruaja e tij invalid Rose. Vajza e tij e madhe, Eleanor, është më e mira në të njëzetat e hershme, dhe Milly dhe Delia janë në adoleshencë. Morris, vëllai më i madh, tashmë është një avokat praktikant. Delia ndihet e bllokuar nga sëmundja e nënës së saj dhe mezi pret vdekjen e saj. Rose dhjetë vjeçare grindet me Martinin dymbëdhjetë vjeçar dhe shkon fshehurazi e vetme në një dyqan lodrash aty pranë. Në rrugën e kthimit ajo frikësohet nga një burrë që ekspozohet. Ndërsa familja përgatitet për shtrat, duket zonja Pargiter Pergatiti:Liliana Pere.