Search Results

Kalaja e ROZAFES Falë legjendës së saj të paharrueshme, e cila në mënyrë alegorike tregon historinë e Shqipërisë e popullit shqiptar sipas sakrificës së një nëne për fëmijën e saj, Kalaja e Rozafës mbetet një monumentet-simbol tepër i rëndësishëm i vendit. Që prej mureve të lashta ilire e deri tek rrënojat mesjetare të Balshajve apo kullave të Bushatllinjve, ky vend dëshmon bukurinë e pamposhtur të një kalaje e cila është ndërtuar gjatë antikitetit dhe ka mbijetuar gjatë perandorive romake e osmane deri në ditët e sotme. Për të njohur të shkuarën e lavdishme të Shkodrës si edhe disa nga etapat më të rëndësishme të historisë shqiptare, duhet të bëni patjetër një ndalesë në Kalanë e Rozafës. Kjo zonë e pasur arkeologjike mban gjithashtu plot surpriza historike që nuk duhet t’i humbisni! Legjenda e Rozafatit Sipas legjendës së dhimbshme, ndërtimi i Kalasë ishte i mallkuar prej perëndive të cilat shembnin çdo natë ndërtimin e çdo dite. Për të lejuar qëndrimin e mureve të kalasë, ato kërkuan një sakrificë e cila padrejtësisht u vendos të ishte Rozafa, nusja më e vogël e shtëpisë. Përpara se të vetësakrifikohej e të murosej e gjallë, Rozafa tregoi heroizmin dhe altruizmin e saj duke kërkuar që gjysma e trupit të saj të mbetej jashtë murit, në mënyrë që të ushqente e të kujdesej për foshnjen e saj. Një skulpturë e bukur e figurës së Rozafës e gdhendur brenda murit të saj gjendet në hyrje të kalasë. Ndërsa kalaja përmendet gjatë sundimit të mbretit ilir Gent, emrin Rozafa e hasim së pari gjatë mesjetës. Dëshmitë historike Brenda mureve të kalasë gjenden tre oborre kryesore, të cilat e bëjnë më të thjeshtë orientimin e turistëve. Pasi të hyni në barbakan, hyrja kryesore e fortifikuar e shekullit të XV-të, do të gjendeni në oborrin e pare, ku gjendet trakti i murit ilir të shek. të IV-rt para Krishtit, dëshmia më e vjetër e kalasë. Përgjatë oborrit të parë gjenden dhe rrënojat mesjetare të cisternave, kullave të Balshajve apo banesave veneciane. Kisha e kthyer në xhami Në oborrin e dytë, pranë mureve rrethuese në veriperëndim të kalasë, gjenden rrënojat e një objekti i cili meriton vemendje të veçantë. I ndërtuar në stilin romantik, fillimisht ky monument ishte Kisha e Shën Stefanit (shek. XIII-XV) por, gjatë periudhës së Perandorisë Osmane, objekti u transformua në Xhaminë e Sulltan Mehmet Fatihut (shek. XVI – XIX). Në të njëjtën periudhë, popullsia katolike braktisi kalanë dhe ambjentet e saj u kthyen në një bazë ushtarake. Sot, rrënojat e kishë-xhamisë, që u braktis përfundimisht në vitin 1865, shërbejnë si simbol i pasazheve të mëdha historike që kanë ndodhur në Shqipëri. Në të njëjtin oborr janë edhe rrënojat e burgut otoman, kazerma e depos së municioneve që datojnë rreth shek. XVI – XVII, si dhe depozitat katërkëndëshe të mbuluara me qemer. Muzeu i Kalasë Kalaja përfundon në oborrin e tretë, ku spikat një godinë trekatëshe e kohës veneciane, e njohur si “Kapitaneria”, e cila shërbente si rezidencë e sundimtarit venedikas. Në këtë godinë gjendet sot Muzeu i Kalasë së Shkodrës, ku flitet për të shkuarën 4000 vjeçare të kalasë si edhe etapat dhe familjet më të rëndësishme mesjetare të qytetit. Aty shfaqen disa objekte të zbuluara përreth dhe objekte të tjera të kulturës së Komanit dhe Drishtit. Informacionet jepen në shqip, anglisht si edhe në alfabetin braj, për ata që nuk shikojnë. Pamjet spektakolare Përgjatë gjithë kalasë, do të mund të shijoni pamje panoramike të Liqenit të Shkodrës, të lumenjve të qytetit si dhe të maleve të shumta që lartohen ngado. Në jugperëndim të kalasë, në oborrin e tretë, shikohet lehtësisht pika e takimit të lumenjve Drin, Kir dhe Buna, që teksa gërshetohen së bashku, dhurojnë pamje mahnitëse me të cilat mund të harxhoni të gjithë baterinë e aparatit fotografik. See less Comments

Fëmijët e Gwyneth Paltrow, Apple dhe Moisiu, ngrihen mbi të në një foto të mbushur me yje përpara ndryshimit emocional të familjes Themeluesja e Goop ndan dy fëmijët e saj me Chris Martin nna Fillingham REDAKTOR MENAXHER I SHBA Gwyneth Paltrow po përgatitet të bëhet një fole e zbrazët - diçka që ajo nuk e pret me padurim - por tani për tani ajo po krijon kujtimet më të mira me fëmijët e saj adoleshentë. Të premten, themeluesja e Goop shkoi në Instagram për të ndarë foto nga një natë speciale në Montecito, ku iu bashkua vajza e saj Apple, 19 vjeç, dhe djali Moses, 18 vjeç, së bashku me një mori fytyrash të njohura, për një Goop x. Bashkëpunimi Loro Piana. Gwyneth dukej mahnitëse teksa pozoi përkrah djalit dhe vajzës së saj – të cilët tani janë më të gjatë se ajo – si dhe Oprah Winfrey, para një pishine. VIDEO E REKOMANDUAR JU MUND EDHE JU Pëlqejnë VIDEO: Gwyneth Paltrow gatuan me djalin Moses në shtëpi në LA Apple dukej elegant e veshur me një kostum pantallonash të zezë dhe këmishë të bardhë, ndërsa Moses dukej elegant i veshur me një bluzë të bardhë të kombinuar me një shumëllojshmëri zinxhirësh dhe pantallonash kaki. Oprah u mahnit me një ansambël krejt të bardhë, ndërsa Gwyneth zgjodhi një xhaketë kafe dhe pantallona të ngjashme. Gwyneth Paltrow me fëmijët e saj Apple dhe Moses dhe Oprah Winfrey Gwyneth Paltrow me fëmijët e saj Apple dhe Moses dhe Oprah Winfrey Në mbishkrim, ajo shkroi: "Disa nga gjërat e mia të preferuara...Montecito, darkë në afresk dhe kohë cilësore me miqtë dhe familjen. Oh dhe të jesh në shtrat deri në orën 21:00. Çfarë nate e veçantë me @goop dhe @loropiana." JU MUND EDHE JU Pëlqejnë Gwyneth Paltrow ndan një foto të paditur të djalit Moses, 17 vjeç, dhe ai ka ndryshuar shumë! Djali adoleshent i Gwyneth Paltrow, Moses, ka ngritur mamanë e tij në një foto të rrallë Djali adoleshent i Gwyneth Paltrow, Moses, ka ngritur mamanë e tij në një foto të rrallë Fytyra të tjera të famshme në këtë ngjarje përfshinin Rob Lowe dhe Elaine Welteroth. Vetëm këtë javë, ylli i Hollivudit u ul për të biseduar me Victoria Beckham, e cila ishte e ftuara e fundit që u shfaq në Podcast-in e saj të njohur Goop, ku ajo pranoi se ndjehej e frikësuar për t'u bërë një fole boshe në gusht. Gwyneth në festën e saj me Oprah Winfrey Gwyneth në festën e saj me Oprah Winfrey Ajo tha për VB: "Djali im do të shkojë në kolegj në gusht, dhe djali im është gjithashtu. Ne do të kemi një fole bosh. "Unë nuk e di se çfarë do të më presë, ndihem sikur "Jam në greminën e ndryshimit, e ndjej se po vjen," vazhdoi ajo, përpara se t'i thoshte Victoria: "Je me fat që ke ende një të vogël, të kanë mbetur edhe disa vite." Victoria - dy djemtë më të mëdhenj të së cilës, Brooklyn dhe Romeo, kanë fluturuar gjithashtu në fole, e siguroi Gwynethin se më e mira nuk ka ardhur ende, duke i thënë: "Do të bësh disa festa të egra Gwyneth, kur të kesh një shtëpi bosh do të kesh. shumë argëtim duke bërë të gjitha ato gjëra që nuk mund t'i bësh." Rob Lowe në një festë të mbushur me yje Rob Lowe ishte gjithashtu i pranishëm Kjo nuk është hera e parë që ylli flet për të qenë një fole boshe në të ardhmen e afërt. Duke folur për Revistën Cultured në prill për të qëndruar në kontakt me vajzën Apple ndërsa ajo është në kolegj, ajo tha: "Për fat, unë flas me vajzën time disa herë në ditë dhe jam e sigurt që kur të shkojë Moses, do të jetë e njëjta gjë." Ajo më parë i tha The Sunday Times se po ndjente një ndjenjë pikëllimi për largimin e ardhshëm. Ajo tha: "Unë kurrë nuk shkoj askund ose nuk bëj asgjë sepse dua të jem pranë fëmijëve të mi ndërsa ata jetojnë në shtëpi. E dini, është si, "Oh, ne po bëjmë një fundjavë për vajza këtu dhe atje", dhe unë 'Më pëlqen, '[shpjeguese] jo, më kanë mbetur edhe 88 ditë që Moisiu jeton [me mua]. Gwyneth Paltrow po kalon Pashkët me fëmijët e saj Apple dhe Moses Martin© Instagram Aktores i pëlqen të jetë nënë "Kanë qenë në thelb 20 vjet që unë jam i përkushtuar në një kalendar shkollor - kështu që si do të ndihet nëse nuk e kam atë?" mendoi ajo, duke shtuar se ideja e largimit të tij sillte në mendje "trishtim të jashtëzakonshëm". "Nga njëra anë, trishtim i jashtëzakonshëm. Një ndjenjë e thellë pikëllimi i afërt," ndau Gwyneth. “Nga ana tjetër, kjo është pikërisht ajo që duhet të ndodhë”. "Fëmijët tuaj supozohet të jenë të rinj të rritur që mund të arrijnë, të përballojnë, të krijojnë lidhje dhe të jenë elastikë. Kjo është pikërisht ajo që dëshironi. Dhe kjo do të thotë se ata largohen nga shtëpia."

Histori suksesi -  Prof. i asocua Suzana Jakupi. Interviste nga Liliana Pere Profili i Pof. i asc. Suzana Jakupit Të jesh femër pianiste do të thotë prezenca jote të ketë ndikim që gjërat të ndryshojnë në të mirë të humanitetit dhe njerëzores – tregon Suzana Jakupi si prof. i asocuar në fakultetin e arteve,Universiteti Haxhi Zeka – Pejë E lindur dhe rritur në qytetin e Pejës nje qytet i rëndësishem për Kosovën me traditë të mirë të ekonomisë , historike e kombëtare etnike Peja njihet si qytet i lashtë që nga koha Ilire. Për shkak të luftërave të shumta në këtë rajon, që nga pushtimi Otoman e deri te kjo e fundit me Serbinë, nuk është mundur të ruhet e gjithë karakteristika ilire, ku përveç te tjerash pësoi edhe Kalaja e Pejës. Në kohën Ilire ishte një qendër e madhe vendbanimi. Karakteristika te rendesishme te saj jane Çarshi-Xhamia e ndërtuar rreth viteve 1600- 1700 Kulla e Haxhi Zekes, pjesëmarres në Kuvendin e Prizrenit në vitin 1878 dhe organizator i Lidhjes se Pjes në vitin 1899, kurPeja i takonte Mbretërisë së Malit të Zi. Suzana është një mishërim i karakteristikave më të bukura të familjes se saj qe i çmon dhe i jep vlerë. Prej saj trashëgon arsimin, edukatën e mire dhe energjine për punë. Pr prindërit saj rol prioritar kishte edukimi dhe etika njerëzore. Jeta nuk e ka ledhatuar, por ajo është dhe mbetet e bukur. Suzana nje grua pianiste sharmante , mjaft e sjellshme dhe me personalitet, ia del që përkundër gjithë oqeanit të brendshëm turbullues brenda saj, gjenë forcë t ia dale mbanë e të korrë suksese që e rrisin dhe e ndërgjegjësojne si personalitet dhe karakter . Ajo tejkalon shumëçka përmes botës së muzikës dhe artit të pianos , Suzana ka mbaruar studime master për piano – interpretim në Universitetin e Prishtinës dhe eshte ndër kuadrot e hershme të edukimit të këtij lloji që krahas aktivitetit koncertal kryen edhe mësimdhënien për ketë lloj arti. Aktiviteti i saj është shtrirë në dy drejtime , atë pedagogjik dhe atë artistik . Të jesh femër pianiste do të thotë mision dhe obligim moral ndaj të bukurës, njerezores qetësisë dhe gëzimit. Dekadën e fundit Suzana punon në Universitetin Haxhi Zeka – Pejë si prof. i asocuar në fakultetin e arteve. Ndiqni bashkebisedimin! Pyejet Dëshiroj ta fillojmë nga familja, fëmijeria e dashur Zana historinë tuaj. Atje ku lindim,ushqehemi me dashuri, mësojme të flasim dhe të ecim për herë të parë. Nga biseda mësova se prejardhja juaj familjare është e lidhur fort me dijenSa determinant ka qënë modeli dhe edukata e prinderve tuaj? Bëni një përshkrim në detaje, per njohje për lexuesin ju lutem… Fillimisht ju falenderoj për përzgjedhjen tuaj që të jem në mesin e atyre qe kemi nje histori suksesi për të treguar. Atëhere po fillojmë të shkoqisim radhazi .. Familja ime është një mishërim i dy gjërave më të bukura që unë çmoj dhe i jap vlerë Nga ana e nënës trashëgoj arsimin dhe edukatën e mirë nga koha e gjysherve . Gjyshi ishte predikues fetar e qe ishte një autodidakt por që zotëronte pesë gjuhë botërore( shqipen , turqishten , arabishten , persishten e serbishten ) , njëkohësisht ishte ndër të paktët intelektual të kohës që i kushtoi e rëndësi arsimimit duke u berë një koleksionist i shquar i librave dhe literaturës kombëtare e botërore nga lëmia historike e shkencore e që bibliotekën e tij e frekuentonin edhe qytetarë tjerë të interesuar për librat e jo vetëm familjarët e ngushtë . Nga familja e babait kam trashëguar energjine për punë . Kishin zotëruar nga shumë kohë përpara toka e pasuri te patundshme por që menaxhoheshin nga të gjithë anëtarët e familjes , kështu ata prej kohësh u ushqyen me energjinë për punë . Me miqësinë e dy familjeve të tilla doemos që do krijohej një familje e re ku do kombinoheshin dy elementët më te rëndësishem ( të pakten për mua ) ajo e dijes dhe e punes . Tani familja numëron profesione të ndryshme dhe njerëz intelektual të kohës . Vëllai im ia kushtoi tërë jetën mjekësisë duke u bërë kështu specialisti i parë i orthopedisë në rajonin e Dukagjinit . Dy të tjerë jane inxhinier në lëmitë e tyre përkatëse , motra si doktor i ekonomisë dhe une si artiste . Ndonëse kushtet e atëhershme ishin shume të vështira , për prinderit e mi rol prioritar ishte edukimi dhe etika njerëzore, arsimimi i të gjithë Ata ishin dy bashkëudhëtar dhe partner të mirë që përkrahnin njëri tjetrin në jetë e punë . Duke parë se si bëhej jeta e tyre , keshtu krijuam imazhin e mire dhe sa rëndësi ka mardhënja në funksiononin e hallkave të jetës Pyetje: Kush ështe qyteti juaj , qyteti ku ju jeni rritur dhe ku vazhdoni të jetoni. Si do ta pershkruani qytetin tuaj të dashur Pejëe, nga këndvështrimi i një artiste intelektuale sikundër jeni ju ?Rrëfeni ju lutem, mbresat nga fëmijeria si vazhdon më tej dëshira për t’u bërë pianist. Jam lindur në qytetin e Pejës . Nje qytet tepër i rëndësishem për Kosoven . Një qytet me traditë të mirë të ekonomisë por edhe asaj intelektuale , historike e kombëtare . Është qyteti i dytë në kosovë përnga rëndësia universitare sepse pas kryeqendrës Prishtinës ky qytet kishte shkollën e lartë komerciale , ndërsa dhjetë vitet e fundit u bë edhe me universitet i cili me krenari mban emrin e atdhetarit dhe intelektualit të shquar Haxhi Zeka . Këto ditë sapo festuam dhjetë vjetorin e themelimit . Pikërisht në këtë universitet jam e punësuar këto dhjetë vitet e fundit pranë fakultetit të arteve ku ligjëroj dy lëndë , atë të instrumentit të pianos dhe lexim partiturash. Pejanët përgjithësisht dallojnë me një karakteristikë të veçantë nga të tjerët , e ajo eshte e adaptimit të vështirë në qytetet tjera , kjo karakteristikë më ka ndjekur edhe mua . Në moshë të re u largova ( nga mosha 16 vjeç) dhe kalova për shkollimin professional muzikor në Prishtinë Aty bëra edhe studimet , u punësova fillimisht në shkollën e ulët të muzikës e pastaj në të mesmen , ku ende pa mbaruar shkollimin e lartë adekuat për piano – interpretim mu dha besimi që ta udhëheq klasën e pianos , dhe për gjithë ato vite të kaluara në Prishtine e gjetiu ku punova edhe përkundër asaj që kudo që kam punuar jam ndier si në shtëpinë time dhe kam dhënë kontributin tim professional , askund nuk kam gjetur qetësinë shpirtërore më të madhe se sa kthimi në vendlindje . Femijeria…duhet të them se ka qene periudha më e mirë e jetës, e mrekullueshme , me plotësim dëshirash fëmijërore , e ledhatuar nga prinderit e familja pasi në familjen e gjerë ishim gjithsejt vetëm dy vajza ( une dhe motra) Babai duke pare se kisha filluar të interesohesha shumë për muzikën në mënyrë të pavetëdijshme , vendos të më regjistrojë në shkollën e ultë të muzikës sapo ishte hapur atë kohë ( nëse nuk gabohem viti 1974/75). Aty fillova te mesoj notat e para dhe shumëcka nga bota e muzikës e qe nuk ishte e rëndomtë për botën time fëmijërore . Pikërisht kjo më bënte për vehte dhe më zgjonte kurreshtje dhe nga aty une fillova ta shoh vehten brenda asaj bote . Babai im ishte një vështrues i mirë i rritës sonë dhe duke parë entuziazmin tim dhe nevojën e praktikimit në instrument vendosi që pas dy vitesh të më blinte edhe pianon e parë . Për blerjen e pianinos sime ka një histori të veçantë që sa herë e kujtoj apo e tregoj mallengjehem së tepërmi . Prej atëherë mu fiksua në kokën time ideja dhe dëshira që asnjeherë të mos ndahem nga rruga e artit dhe muzikimit në këtë instrument . Nëna asnjëherë nuk e kundërshtoi mendimin e babait që më plotësonte çdo dëshirë , edhepse ajo nuk e fshehu asnjeherë dëshirën e saj të flaktë që unë të vazhdoja studimet në fakultetin e mjekësisë . Përkrahje e madhe më erdhi edhe nga vëllai i madh tani më i diplomuar dhe i punësuar si mjek i orthopedisë. Sot jetoj dhe kujtoj me krenari dy prindërit e mi dhe falenderoj për përkrahjen , mundin dhe sakrificën që bënë për të rritur , edukuar e arsimuar drejt e mirë të gjashtë fëmijet e tyre që e përbënim familjen . Edhepse sot ata nuk jetojnë më Pyetje: A ka pasur dilema Zana ndonjëherë per profesionin? Sa e fortë dhe sfiduese jeni para barrierrave që papritur sjell jeta,dhe a ju ka ndihmuar piano, muzika për t’i kapexyer ato? Nuk e kam provuar asnjeherë të ndahem nga bota e muzikës dhe e artit por gjithsesi nga rrymat dhe sfidat e jetës ka pasur lëkundje në mendimet e mia se nëse vërtet duhet të mbetem në fushën e artit ku gjithqka lidhet me emocionet dhe shprehjet emotive pa të cilat artisti nuk mund të ekzistojë. Kam mbaruar studime master për piano – interpretim në Universitetin e Prishtinës dhe jam ndër kuadrot e hershme të edukimit të këtij lloji por gjithsesi që krahas aktivitetit koncertal shumë herët na është imponuar edhe mësimdhënia për këtë lloj arti, pasi ka një process të gjatë shkollimi deri në bërjen e një profesionisti të artit të pianos apo cilit do instrument , por ja që unë fola për pianon pasi vetë jam pianiste. Dekadën e fundit jam e punësuar në Universitetin Haxhi Zeka – Pejë si prof. i asocuar në fakultetin e arteve. Pyetje: Ju nuk jeni larguar nga Kosova edhe pse keni perjetuar ngjare te rënda të dhimbshme getoizimit në historinë e luftës ne Kosovë, tregoni aresyet tuaja përse ? Jo asnjëherë , kam mbetur gjithnjë e mendimit se duhet të mbetem në Kosovë. Gjenerata jonë ishte gjeneratë e trazirave nga më të ndryshmet . Ishim deshmitare dhe viktima të shumë ngjarjeve historike , ishim dëshmitar të rrebelimeve kombëtare , e rinisë së përgjakur herët , demostratave studentore e të minatrorëve , getoizimit tonë si popull brenda njësisë federale jugosllave , largimeve masovike nga puna , helmimeve të femijëve tanë nëpër shkolla , mbylljen e të gjitha institucioneve dhe shkatërrimit të çdogjëje që frymonte shqip . Duke qenë dëshmitare e të gjitha këtyre ngjarjeve , doemos që në vetëdijen tënde fokusohet ndjenja e hekurt e identitetit tënd kombëtar , mbajtjes gjallë të çdogjëje që ti identifikohesh me të dhe ai është identiteti yt , prandaj edhe kontributi yt si njeri dhe si pjese e këtij historiku doemos që duhet ti jetë i lidhur me kombin dhe interesat e popullit tënd . Nga këtu vjen si fiksim vendimi se duhet të mbetesh këtu . Kapaciteti intelektual doemos duhet te shërbejë për shtresën shoqërore të paarsimuar dhe jo mirë të kultivuar e cila çdoherë vie si pasojë e trysnive dhe pengesave që të huaj na i shtruan në rrugën e etur për liri , dije e pavaresi . Pyetje: Sa kanë ndikuar tek ju mësuesit si elementi promotor?Kush ka qënë pedagogu juaj inkurajues për formimin e perfeksionimin tuaj tuaj si pianiste? Si e keni menaxhua rrrugën e suksesit, cila është puna dhe vendi ku punoni tani? Flisni ju lutem per arritjet në lidhje me aspektin artistik interpretues . Mesuesit jane ata qe jane cytes te atij kapacitetit qe ti e posedon e ata me se miri. Jam me fat se kisha nje game te gjere porfesoresh te çmueshëm te cilet luajten rol ne ngritjen time profesionale . Megjithese kishim mungese kuadri professional sepse ishim fakultet I ri shpesh ishim pa mbikeqyrjen e pedagogeve ne lendet kryesore dhe kjo na krijonte vertet nje hendikap por me kohen edhe ato viheshin ne vendin e vet . Kishim pedagog qe jugosllavia e atehershme siguronte nga ish - republikat tjera Jugosllave, professor qe vinin per lendet kryesore por gjithsesi per nje kohe te shkurter ata shkonin e me pastaj zevendesoheshin me professor te tjere . Keshtu krahasonim shkolla te ndryshme pianistike , metoda nga me te ndryshmet te cilat na sherbyen per nje pune te mire ne te ardhmen . Ne rrugetimin perfeksionimit te interpretimit ne instrumentin e pianos kisha rastin te njohja shume pedagog nga vendi dhe jashte . Do veçoja dy nga me te rendesishmet qe me percollen prof. Valbona Pula – Petrovci ne shkollen e mesme dhe padyshim prof. Lejla Haxhiu Pula .ne ciklin e larte te studimeve universitare dhe ato pasuniversitare . I çmoj per vendosmerine dhe shfrytezoj rastin e intervistes ketu qe t’i falenderoj publikisht per punen e bere me ne dhe venien e nje themeli stabil te shkolles pianistike kosovare . Gjithashtu çmoj dhe vleresoj shume punen e disa pedagogeve te ardhur siç ishin Igor lasko dhe Arbo Valdma , dy pedagog qe padyshim ishin dhe mbeten emrat e me te preferuarve te mi nga te cilet megjithese per nje periudhe te shkurter kohore mesova shume nga ata. Fillon karriera profesionale me punën pedagogjike duke qenë e vetëdijshme përgjegjësite që do më rrëndonin, por gjithsesi falë nxënesve që kisha , kreativitetit dhe dijes që kisha kultivuar gjatë gjithë procesit të edukimit dhe zhvillimit tim professional. Pas lufte u ktheva në vendin tim të perhershem të punës dhe pas lufta hapi dyer të reja për aktivitet dhe fusha të reja veprimi . Bashkë me nxënësit e mi jam fituese e shumë garave, çmimeve , mirënjohjeve kombëtare e ndërkombëtare , por shumë shpejte kalova në ciklin universitar ku gjendem edhe sot . Nga aspekti artistik interpretues jam e kyqur në atë nivel sa nuk e ngarkoj vehten me ndonjë arritje të lartë si karrieriste . Dua dhe kam deshirë te koncertoj lirshëm , të ndjej se jam në nivel të theksuar artistik , të prezantohem mirë profesionalisht aty ku paraqitem dhe mundohem që publiku të më pranojë mirë , dhe mendoj se edhe nga ky aspekt ia kam dalur , megjithëse për artistin kurrë nuk është mjaft sepse vetë natyra e tij është për mendimin tim pak egoiste dhe gjithnjë shkon nga kërkimi për perfeksionim të gjërave . Jo rastesisht edhe thënia për artin se është i pakufishëm . Kam pasur paraqitje të shumta koncertale si brenda ashtu edhe jashtë vendit , me koncerte solistike por edhe të përbashketa me kolegët tjerë artist ku jam pritur mjaft mirë dhe jam duartrokitur . Mendoj se do vazhdoj për aq sa ndjej se kam qfar të jap nga vehtja si artiste . Pyetje:Ashtu sikurse kultura është diametralisht e kundërt, dhe ambicia positive ne art egziston në raport me artiste të tjere. Si kaperceni kompleksitetet dhe , imagjinatat ne rrugën qe duhet të hapet, duke u perpjekur çdo ditë te pasurohesh me këte culture?Kush jane veprat dhe kompozitorët tuaj të preferuar? Saktë , secilin artist e shtyen ambicia për punë , për prezantim të mirë pa marrë parasysh nivelin e ngritjes së vet artistike, por nëse do jetë ambicie e tillë që gjatë rrugëtimit individual artistik të mos pengojë punën artistike edhe të të tjereve apo edhe më mirë nëse rezultati i ambicieve individuale bëhet shkas për nxitjen e arritjeve edhe të artisteve të tjerë do ishte diçka madhështore. Ngritja e vetëdijes dhe intelektit, bashkëpunimi dhe raportet e mira ndërkolegiale dhe në radhë të parë ato humane bëjnë që njerëzit të afrohen , resurs që besoj shumë që secili nga ne e posedon dhe rregullon marrëdhënie të shkëlqyeshme. Duhet vemendje, përkrahje nga shteti dhe struksturat, ngritja e kapaciteteve të mira infrastrukturore për kultivimin dhe zhvillimin e artit përgjithësisht, si shkollat , sallat , galeritë , institucione që kane të bëjnë me punë arti , janë të një rëndësie të veçantë për gjeneratat e reja . Ka nje gamë të gjerë kompozitorësh dhe veprash që do ti mbaj përherë si pjesë e imja programore si Mozart , Bethoven , Schubert , Schumann , Chopin , Liszt . Ka edhe të tillë që më pëlqejnë së tepërmi por që mua si artiste nuk më flejnë apo thjesht nuk përkojnë me natyrën e kërkesave të mia koncertale . Kohëve të fundit jam e fokusuar në interpretimin e veprave të kompozitorëve tanë si : Cesk Zadeja . Rauf Dhomi , Tonin Harapi , etj. Mendoj se arti shqiptar duhet dhe ka nevojë për promovimin e vlerave të saj përmes prezantimit të kompozitorëve , veprave dhe instrumentistëve të ndryshëm dhe çdo lloj tjetër arti . Pyetje:C’fare sadisfraksioni, vlerësime keni ne punen tuaj ? Cili është raporti që ju keni me veten, profesionin dhe artin ne bote? Aktivitei im është shtrirë në dy drejtime , atë pedagogjik dhe atë artistik . Puna në universitet më jep kënaqësi të veçantë kur shoh dhe ndjej se tek të rinjtë je ti ajo që zgjon ndjenjën për të bukurën tek ata . Ndjej ngazellimin e tyre kur arrijnë të bëjnë atë që në fillim u është dukur e veshtirë apo e pa arritshme dhe kjo për mua është një satisfaksion . Jam e dëshiruar tek studentët si pedagoge , dhe nëse e ke arritur këtë besoj se secili nga pedagogët do ndjehet i lumtur dhe krenar. Gjithashtu puna artistike brenda universitetit është mjaft emocionuese dhe me interes reciprok , si institucional ashtu edhe individual . E them kështu sepse konsideroj është një interaktivitet . Nga njëra anë se nga institucioni përkatës pranon avansime në tituj e grada më të larta për aktivitetin dhe punën tënde artistike ndërsa interesi individual rrjedh nga ajo se ke më shumë shanse për paraqitje , ftesa , seminare , konferenca , koncerte që doemos do e kesh më të thjeshtësuar anën organizative , duke llogaritur këtu edhe shumë faktor shtesë të domosdoshëm për në paraqitje koncertale , e që ështe tejet e vështirë të realizohet në baza vetanake e që këta faktor janë të domosdoshë për punën e një artisti . Pyetje: Bota lidhet në mënyrë universale me botën emocionale te artit pa ndërhyrje, totalisht e pavarur Eksperienca juaj në Universitetin e Arteve është vërtet një pasuri per artin dhe muzikën e nje kombi, nje eksperience jetësore. Cfarë do te thotë te jesh një Prof dhe grua pianiste artist ne nivele te larta, për fushen akademike dhe ate studentore? Do të thotë , punë me orare të gjata , përgjegjshmëri e lartë si për studentët ashtu edhe për skenën , angazhim i dyfishtë , mbi të gjitha superorganizim dhe disciplinë të lartë në gjithë çka bën . Mendoj se edukimi , kultura , profesioni im si profesoreshë universiteti dhe si artiste, dhe jeta ime në përgjithësi është e admirueshme jo vetem nga rrethi im i ngushtë shoqëror por edhe më gjerë . Kjo të jep ndjenjë krenarie dhe satisfaksioni për vehten por thënë sinqerisht asgjë e arritur gjer më tani nuk ka qenë e lehtë . Të jesh femër pianiset është gjëja që më ka dhënë satisfaksion të madh në jetë . Kur e them ketë, kam parasysh se bota e qytetëruar e që ne si popull konsideroj se i takojmë kësaj bote , çmon lart artin duke ditur se përmes artit bota lidhet në mënyrë universale duke kuptuar dhe shijuar botën emocionale pa ndërhyrje e sforcime , dmth totalisht të pavarur . Të jesh femër pianiste do të thotë se në saje të investimit tënd profesional , të depërtosh në qarqet më të larta shoqërore të të gjitha kulturave dhe të kesh admirimin dhe respektin më të madh për një qenie njerëzore, do të thotë mision dhe obligim moral ndaj të bukurës.Të jesh femër pianiste do të thotë prezenca jote të ketë ndikim që gjërat të ndryshojnë në të mirë të humanitetit dhe njerëzores, të tejkalosh shumë sfida duke filluar nga paragjykimet , mentaliteti , rrethanat jetësore por megjithatë kur ia del të tejkalosh shumë nga këto , në një mënyrë rritesh dhe bëhesh më e pjekur për kohën në të cilën jeton dhe vetë jetën . Përgjatë këtyre proceseve doemos se kalitesh në një frymë më luftarake , merr energji të pafund dhe krijon një jetë shumë të pavarur, si femër do dish të luftosh të gjithë mbeturinat e një primitivizmi intelektual , do ndërtosh ura suksesi dhe roli yt si femër bëhet më i dinjitetshëm dhe me vlerë jo vetëm për familjen por edhe për një rreth më të gjerë shoqëror . Dhe kështu gradualisht zëri yt si femër sa vjen e bëhet më i fuqishëm për çështje madhore në të gjitha sferat e jetës ku vepron . Pyetje: Cili eshte mendimi juaj per stadin e zhvillimit të shoqërisë shqiptare në te gjitha kendveshtimet duke perfshire ket faktorin e rendesishem grua, për të përmbushur te drejtat e saj në shoqëri dhe në zhvillimin ekonomik të vendit. Kosova ka një potencial te jashtezakonshëm artistësh dhe intelektualesh ne bote a mendoni se se gjithçka duhet te perparojë me hapa më të shpejtë? Nga lëvizjet e mia të shpeshta në të dy anët e kufirit dhe shoqërise së krijuar , tani më kam krijuar opinionin tim se nga të dy anët ka nje kapacitet të madh intelektualësh , artistësh e kuadrosh tjera që përveç se po bejnë , do mund të bënin ende më shumë për vendin e tyre . Jemi të vetëdijshëm se gjërat mund të ndryshojnë në të mirë me nje lëvizje të një shkopi magjik , por gjithsesi kapaciteti njerëzor është i pranishëm , popullsia e re në moshë dhe elani i tyre për punë , mësim e dije lë për të shpresuar në një zhvillim të hovshëm e dinamik dhe doemos që duhen krijuar një infrastrukturë të mirë shoqërore dhe kushte më të mira e të favorshme shkollimi e punësimi . Kosova tani më e ka dëshmuar se është tokë ku njerëzit e mëdhenj mbijnë si lulet Dëshmojmë se është duke e ndërtuar të ardhmen e saj në mënyrën më të dinjitetshme duke i treguar botës se kush jemi dhe çfarë përfaqësojmë ne si komb. Artistët tanë po pushtojnë skenat botërore , sportistët poashtu , shumë nga të rinjtë Kosovar dëshmojnë punën e mirë intelektuale në shtetet tjera që ata kanë zgjedhur të jetojnë dhe janë ambasador të denjë të vendit të tyre dhe përmes tyre po ndërron bindshëm opinion i botës ndaj shiptarëve . Shumica e këtyre nga sa u përmendën më lart vijnë nga gjinia e bukur apo bota femërore, kjo do të thoëe se e ardhmja jonë është e ndritur , sepse femra është shtyllë e familjes dhe e shoqërisë duke kontribuar në edukim , arsimim dhe në çdo fushë të jetës . Shpresojmë që shteti të dije të krijoje kushte të mira dhe hapesirë të mjaftueshme për të gjithë ato dhe ata që duan dhe dijnë të japin kontributin e tyre . Ju faleminderit Znj. Liliana Faleminderit ju, e dashur pianistja, artistja simpatike Suzana. Ju uroj suksese te mëtjshmenë rrugën e bukur të artit. Përgatiti Liliana Pere

08/05/20241 Cilat janë plazhet më të bukura në Evropë? Ne ju sugjerojmë 15 destinacionet më të bukura për të zbuluar këtë verë, sipas një artikulli të botuar në të përditshmen italiane “Wom Travel”. Nga plazhet e arta të Algarve deri te xhevahiret sekrete të Shqipërisë, ja disa nga destinacionet frymëzuese për pushimet tuaja të ardhshme sipas renditjes “European Best Destinations” (Destinacionet më të mira evropiane). Ksamil, Shqipëri Një nga perlat sekrete të Evropës që ia vlen të zbulohet është bregdeti i Shqipërisë. Zbuloni plazhet më të bukura duke bërë një ndalesë në Ksamil, ndër destinacionet bregdetare më të bukura në Evropë. Plazhi i Ksamilit është një nga plazhet më të bukur në të gjithë vendin dhe ndodhet në Rivierën Shqiptare, jo shumë larg Sarandës. Ksamili karakterizohet nga katër ishuj të vegjël të mbuluar nga bimësia mesdhetare të cilat janë shtëpia e disa prej plazheve më të bukura dhe më sekrete në të gjithë Shqipërinë. Ishujt mund të arrihen duke notuar ose në këmbë nëse batica është e ulët. “Wom Travel” e ka renditur Shqipërinë mes 15 destinacioneve me plazhet më të bukura në Evropë për pushime në 2024: 1-Ksamil, Shqipëri 2-Gjiri Ghajn Tuffieha, Maltë 3-Plazhi Monte Clerigo, Portugali 4-Plazhi Oludeniz, Turqi 5-Canal d’amour, Korfuz 6-Porto Timoni, Korfuz 7-San Andrés, Tenerife, Spanjë 8-Plazhi Odeceixe, Portugali 9-Gjiri i Shën Palit, Rodos 10-As Catedrais, Spanjë 11-Calpe, Spanjë 12-Porto Katsiki, Lefkada 13-Plazhi Scialara, Vieste 14-Plazhi Grado, Grado 15-Plazhi Vai, Kretë / ata.gov.al

Në vitin e gjuhës shqipe vendosa të bisedoj me një mësuese të shkëlqyer të gjuhës e letërsisë në qytetin e Elbasanit , Alida Feci. Puna dhe integriteti i saj profesional të impresionojnë . Alida mendon se gjuha e folur dhe e shkruar, kultura, zakonet, doket, traditat, folklori kanë një rëndësi të veçantë në ndërtimin dhe zhvillimin e një kombi, brez pas brezi. Gjuha është ‘mushkëria’ e kombit, forcon personalitetin e tij si një bashkësi unifikuese me shumë të përbashkëta, që e dallon nga kombet e tjera. Gjuha është një thesar i çmuar, drita e popullit, që ndriçon të ardhmen e nacionalitetit! Duhet t’i rezistojë çdo uragani të mundshëm, pasi një komb pa gjuhë, është një komb i nëpërkëmbur, pa identitet dhe histori! Gjuha shqipe, gjuha pellazge, është quajtur Gjuha e Perëndive, për nga vjetërsia e saj. Kur gjuha jote ekziston, bashkë me të ekziston edhe ti! Alida Feçi ka lindur në qytetin e bukur të Elbasanit më 14.04.1979 Elbasani është qyteti i mendimtarëve e gjuhëtarëve Dhaskal Todrit e Kristoforidhit, në të cilin u hap shkolla e parë e mesme shqiptare në 1909. Këmbëngulja e burrave të shquar si Aqif Pashë Elbasani, Luigj Gurakuqi, Aleksandër Xhuvani, Ahmet Dakli, Qamil Guranjaku etj, që sot kujtohen edhe përmes shkollave, emrat e të cilëve i mbajnë, e bëri Elbasanin simbol të arsimdashësve. Është pikërisht ky qytet dhe vlerat e tij të cilët e ndikuan dhe e mbrujtën Alidën me dashurinë për gjuhën dhe kombin e saj. Shkollën 8-vjeçare e ka kryer në shkollën " Naim Frashëri" ndërsa të mesmen në gjimnazin " Dhaskal Todri " shkolla, emrat e të cilave duket se kanë shenjuar që herët prirjen, apo pasionin për mësuesinë . Mbaroi studimet universitare në degën " Gjuhë shqipe dhe letërsi " në Universitetin "Aleksandër Xhuvani" në vitet 1997-2001, një tjetër vatër ku mësuesia ishte shndërruar në traditë. Është mësuese e lëndës së gjuhës shqipe që nga viti 2001. Studimet Master shkencor në letërsi, janë tregues i ambicies personale dhe profesionale të Alidës . Njohëse e tri gjuhëve të huaja të mbrojtura si dhe e një botimi shkencor mbi letërsinë , e përshkallëzojnë cilësisht nivelin kulturor të mësueses , të cilin nuk e ka thjesht stoli. Është rritur në një familje arsimdashëse në të cilën nuk ka munguar asnjëherë dashuria, përkujdesja, respekti dhe përçimi i vlerave më të larta njerëzore. Prej më shumë se 20 vitesh ka krijuar familjen e saj të bukur dhe është nënë e nje vajze dhe dy djemve , të cilët e plotësojnë mrekullisht . Dashurinë për arsimin ua ka përçuar dhe fëmijëve të saj të cilët janë nxënës me rezultate shumë të larta. Nga viti 2001-2019 ka qenë mësuese në shkollën " Ismail Kasa " dhe që nga viti 2019 është mësuese në shkollën " Qamil Guranjaku " në Elbasan , ku përmendet për një marrëdhenie miqësore me nxënësit, prindërit dhe kolegët .Ka një eksperiencë 10 vjeçare si Koordinatore e Qeverisë së nxënësve. Prej 5 vitesh është Koordinatore për Ekstremizmin, rol që i nxjerr në pah pamjen e plotë te karakterit . Ka 23 vite eksperiencë në arsim si dhe mban titullin " Mësues mjeshtër ", mbrojtur me rezultatin Shkëlqyeshëm . Është anëtare e Misionit " Kujtesë për vazhdimësi " dhe së fundmi ka marrë titullin " Ambasadore për paqen ". Sa këngë e poema i kanë thurrur rilindasit Gjuhës së Perëndive, duke e ngritur në altarin e pavdekshmërisë! Disa nga thëniet e rilindasve e gjuhëtarëve të njohur shqiptarë që kanë mbetur në mendjen e Alidës dhe të cilat ia transmeton dhe nxënësve të saj janë : Themelin e diturisë dhe atdhetarisë e përbën gjuha shqipe. ( Mit'hat Frashëri) Gjuha më mirë se gjithçka tjetër jep shpesh dritën ose mjerimin e një kohe. ( Ismail Kadare) Gjuha është sendi më i çmueshëm i një kombi dhe për popullin shqiptar është i vetmi thesar. ( Eqerem Çabej ) Këto mesazhe për gjuhën janë të pakohshme dhe të paçmueshme , aq më tepër këtë vit i cili është quajtur dhe "Viti i gjuhës shqipe ". Mësimdhënia është art dhe si i tillë duhet dashur , kultivuar dhe përsosur gjithmonë. Duke pasur këtë lajtmotiv në profesionin e saj , Alida e kryen detyrën e saj me ndërgjegje dhe krenari . Mendon se nxënësit e saj nuk do të jenë vetëm nxënës , por edhe femijë dhe kurrë nuk do harrojë që për fatin e tyre edhe vetë mban një pjesë tē përgjegjësisë. Kolegët e saj janë miqtë e saj me te cilët ndan profesionin , shqetësimet dhe gëzimet marrë së bashku. Në bashkëpunim me ta përpiqet vazhdimisht ta përkryejë veprimtarinë e shkollës në kuptimin efikas të njohjes së të gjitha të drejtave në edukimin dhe barazinë sociale në arsim. Dashuron profesionin e mësuesit dhe beson që motivimi, përkushtimi, empatia, besimi, mbështetja, inkurajimi, krijimi i një klime pozitive e miqësore si me nxënësit ashtu dhe me kolegët , është çelësi i suksesit në këtë profesion fisnik. Brenda rolit te mësuesit Alida ka plot role bashkëngjitur , një prej të cilëve është ai i përgjegjëses së bibliotekës në shkollë, të cilin e përmbush me dashuri. Shpesh e sheh mes nxënësish në rafte librash , a biseda rreth tyre. Veprimraritë që frymëzon dhe ndjek me kursin e teatrit , janë mbresëlënese .Viti i gjuhës shqipe ia ka berë këto role shumë impenjative . Në këte vazhdë te bukur , ka ralizuar me anëtarët e kursit , por dhe nxënësit e tjerë të shkollës , veprimtari e konkurse të tipit “Eseja më e mirë për gjuhën e kombit tim”, konkursi i recituesve , copëza dramatizimesh nga dramaturgë të njohur,etj. "Të arsimosh një mashkull do të thotë të arsimosh një person, të arsimosh një femër do të thotë të arsimosh një shoqëri” ndaj për Alidën roli i gruas në shoqëri është thelbësor. Mesazhi i Alidës për gratë shqiptare është : “Instinkti i grave është i barabartë me mendjemprehtësinë e burrave të mëdhenj.” thotë Honore de Balzac , ndaj gra besoni fort tek instikti dhe potenciali juaj sepse kështu ju mund të arrini gjithçka doni . Ju falenderoj ju missionaret e dijes, për nivelin e lart profesional, për pëkushtimin tuaj ne mësimdhënje, ne rritjen e nivelit tuaj të dijeve, për bashkëpunimin serioz dhe të ngrohtë me nxënënesit dhe nderkolege. Ishte kënaqësi biseda me ju. Bisedoi: Dr.Li liana Pere

23/04/20244 Teatri Kombëtar kujtoi në ditën e tij të lindjes, dramaturgun më të njohur dhe ndër më të mëdhenjtë në nivel botëror, Uilliam Shekspir. I njohur edhe si Rapsodi i Avonit, Shekspiri ka qenë një poet, dramaturg dhe aktor anglez, i konsideruar nga shumë kritikë si dramaturgu më i madh i të gjitha kohërave. I biri i Xhon Shekspir dhe Meri Arden, mendohet se ai ka lindur më 23 prill të vitit 1564, por ajo që dihet me siguri është që është pagëzuar më 26 prill 1564 në qytetin e tij të lindjes Stratford-upon-Avon. Në moshën 18-vjeçare, Shekspir martohet me En Hathëuej, me të cilën pati 3 fëmijë, Suzanën dhe binjakët Hamnet dhe Xhudith. Nuk dihet shumë për jetën e tij private, përtej regjistrave të kishës, disa dokumenteve gjyqësore dhe certifikatës së martesës e të vdekjes, që rastësisht është po 23 prilli i supozuar si ditëlindja e tij, por 23 prilli i vitit 1616. Shekspiri zë një vend unik në letërsinë botërore. Asnjë shkrimtar tjetër nuk i ka tejkaluar kaq shumë kufijtë kombëtarë me veprat e tij; vepra, të cilat ndonëse janë shkruar në shekullin e XVI dhe XVII për një teatër të vogël repertori, performohen dhe lexohen gjithmonë e më shpesh në një shkallë botërore. Në fjalët e bashkëkohësit të tij, Ben Xhonson, “Shekspir nuk është autor i një epoke, ai është i të gjitha kohërave”. / ata.gov.al

Italianët që projektuan Tiranën moderne Nga: Zylyftar Hoxha Vitet 1930-40, përsa u përket ndërtimeve, përbëjnë periudhën më të ndritur të Tiranës, pasi jo vetëm se aty zë fill një kryeqytet modern, por edhe sepse u bë vërtet kantier ndërtimi. Këtij bumi ndërtimesh i paraprinë sipërmarrësit italianë, si fillim, për shkak të politikave, lidhjeve dhe interesave të ndërsjella të shtetit shqiptar me në krye Mbretin Zog me qeverinë italiane dhe më vonë, në vitet 1939-43, të politikave aneksioniste të shtetit fashist italian me në krye Benito Mussolinin ndaj Shqipërisë. E dalë nga një prapambetje feudale mesjetare, Tirana, si e gjithë Shqipëria, ishte e etur për prosperitet në të gjitha drejtimet, aq më tepër në atë më të dukshmen, fushën e ndërtimeve. Po kështu edhe zelli i sipërmarrësve dhe kapitalit italian, i nxitur nga ekspansioni, ishte i papërmbajtshëm për të depërtuar në të gjithë jetën e vendit tonë. Objekti i këtij shkrimi nuk është të analizojë rreth kësaj çështjeje, por është të dëshmojë për punën e jashtëzakonshme intelektuale, krijuese dhe projektuese të arkitektëve, inxhinierëve, arreduesve, piktorëve, skulptorëve dhe specialistëve italianë që punuan në Tiranë dhe për Tiranën. E vërteta është se shumica e tyre, si Gerardio Bosio, Florestano Di Fausto, Giulio Berté, Vittorio Ballio Morpurgo, Antonio Maraini, Pietro Porcinai etj. kanë qenë emra të mëdhenj të elitës intelektuale, inxhinierike dhe artistike të kohës në Itali dhe më gjerë, të cilët kanë lënë mbrapa vepra të pavdekshme. Po marrim vetëm ato që janë ndërtuar në Shqipëri. Sado që në sisteme dhe kohë të ndryshme, zogiste, fashiste, komuniste dhe tash së fundmi, demokratike; sado që ndërruan destinacione dhe funksione nga më të çuditshmet, si psh, nga seli militare e Fashios, në Qendër Universitare; nga qendër e Rinisë Fashiste Shqiptare, në Rektoratin e Universitetit të Tiranës; nga Opera Dopolavoro, në Universitetin e Arteve; nga Pallati i Komandës Qendrore, në Kryeministrinë e vendit; nga “Piazza del Littorio”, në sheshin “Nënë Tereza”; nga Hotel “Dajti”, në bankë a tjetër gjë, të shohim ç’do të bëhet(!), përsëri ato mbetën vepra me vlera monumentale unikale që rrezatojnë perëndim, kulturë, civilizim, Tiranë Moderne. Tirana, për shkak të pozicionit të saj, në një fushë të bukur (mos e shih tani në këtë maskër të vërtetë urbane!), rrethuar nga kodra që në muzg të mbrëmjes apo herët në mëngjes dukeshin si vizatime naive kalamajsh; të ndërtimeve të mëparshme mesjetare orientaliste dhe bukurisë së kopshteve të saj, iu dha dorë specialistëve italianë të bënin ato projekte madhështore që janë në këmbë akoma dhe i japin bukuri bulevardit të madh të Tiranës. Me stile të përzier, por edhe duke futur elemente kombëtarë, u trajtuan dhe u konceptuan nga Bosoio dhe nga kolegët paraardhës të tij, por veçanërisht nga Bosio, të gjitha projektet dhe ndërtimet e Planit Rregullues të Tiranës së asaj kohe. Gerardio Bosio, godinës së korpusit qendror të Universitetit të Tiranës, për shkak të pozicionit të saj, binte në sy që nga sheshi “Skënderbej” dhe gjithë gjatësia e bulevardit, si një pikë fundore dhe referuese, i dha formën e një kulle të veriut. Po kështu është vepruar edhe për ndërtimet e mëparshme pranë sheshit “Skëndërbej”, por edhe ndërtimeve në qytete të tjerë të Shqipërisë si në Shkodër, Milot, Durrës, Elbasan, Korçë, Berat, Vlorë dhe Sarandë. Më pak “Itali në Shqipëri” Në kuadër të “rikonstruktimit” të sheshit “Skënderbej për t’i hapur vend Muzeut Historik Kombëtar dhe shtatores së udhëheqësit komunist, Enver Hoxha (që nuk vazhdoi gjatë dhe u rrëzua më 20 shkurt të vitit 1991), në vitin 1980 u prish godina e bashkisë së vjetër e ndërtuar në vitet ’30 të shekullit të kaluar, një vepër arkitekturore e ngjashme me ministritë. Kjo ishte goditja e parë ndaj projektit italian të qendrës së Tiranës. Goditja tjetër ishte stadiumi Olimpik(më pas Stadiumi Kombëtar “Qemal Stafa”), punimet e të cilit u përuruan nga dhëndri i Duçes, Konti Ciano, më 7 shtator 1939 dhe përfunduan me kontribut vullnetar menjëherë pas Çlirimit. Stadiumi u prish para dy vjetësh, për t’u ndërtuar një stadium tjetër më i madh (fatkeqësisht, një projekt i përfolur për afera korruptive). Të njëjtin fat si stadiumi po pëson edhe godina e Circolo Skanderbeg (Teatri Kombëtar), i ndërtuar në vitin 1938 nga Giulio Berte, i cili mendohet të prishet dhe të ngrihet një teatër i ri me një projekt tjetër. Edhe lulishtja pas monumentit të Skënderbeut, si pjesë e kompleksit arkitekturor të sheshit, e projektuar dhe ndërtuar nga italianët, tashmë po e humbet formën e mëparshme. Hotel “Dajti”, që pas një afere të shëmtuar korruptive, i denatyruar dhe rrëgjuar në mënyrën më fatkeqe, s’dihet si do të përfundojë. Kështu që, përherë e më pak “Itali po mbetet në Shqipëri”. Dorë artistësh me famë… Në Qendrën e Tiranës, që përfshin Sheshin dhe Ministritë është filluar më herët. Aty kanë lënë gjurmë arkitektët Armando Brasini, Florestano Di Fausto, Giulio Berté, Vittorio Ballio Morpurgo etj. Gerardio Bosio, i pari, i vetmi dhe më i madhi i ndërtimeve të viteve 1935-1940 në Shqipëri Ishte i pari, i vetmi dhe më i rëndësishmi arkitekt që ndenji më gjatë dhe iu përkushtua më shumë projekteve të ndërtimit të Tiranës moderne. Puna e Bosios në Tiranë është një akt heroik, pasi Tirana moderne fillon me emrin e tij dhe, për nga numri dhe cilësia e veprave, mund të quhet “kryeqytet i Bosios”. Korpusi qendror i Universitetit të Tiranës, që shënon fundin e bulevardit “Dëshmorët e Kombit”, Akademia e Arteve, Kolonada me Institutin Arkeologjik, Stadiumi (sot Qemal Stafa), Kryeministria, Hotel “Dajti”, Pallati i Brigadave me gjithë parkun e mobiliet unike të tij, si dhe trajtat planivolumetrike të Pallatit të Kulturës, Muzeut Kombëtar etj., janë vepër krijuese, monumente kulture dhe realizime të arkitektit të shquar italian, Gherardo Bosio në fundin e periudhës zogiste dhe sidomos në periudhën e pushtimit fashist të Shqipërisë. Vështirë se mund të gjendet në krejt historinë e arkitekturës botërore një aktivitet më intensiv dhe realizime më të mëdha se ato që Gerardo Bosio zhvilloi në Shqipëri. Bosio vdiq nga kanceri në moshën 38-vjeçare, më 16 prill 1941, në vilën e tij të Montefontit në Firence. Megjithëse gjenial, ai njihet pak nga shqiptarët, pasi në periudhën e komunizmit konsiderohej si “arkitekt fashist”, vetëm e vetëm pse ai punoi në periudhën fatkeqe të gabuar. Tani ka filluar të studiohet, por nuk duhet harruar se vetëm me dy vjet Bosio la pas vepra që ia vlen, në mos më shumë, të paktën të ketë një përmendore ose një emër në një nga punët e tij në qendër të Tiranës. Armando Brasini Armando Brasini (1879-1965) ishte një arkitekt italian ndër më të njohurat e shekullit të 20-të. Iu kushtua sidomos restaurimit dhe dekorimit, duke fituar simpatinë e Musolinit. Në vitin 1929 u emërua akademik i Italisë. Ka lënë shumë vepra të bukura pas, natyrisht, të konceptuara në stilin e kohës së vet. Brasiani ka dorë në Shqipëri me sheshin dhe bulevardin e madh në fillimet e tyre. “Ky “mbret” i arkitekturës së asaj kohe kishte projektuar një shesh dhe bulevard tjetër, me stil manierist dhe të rilindjes evropiane, por u kundërshtua dhe u korrigjua fort më pas nga Gerardio Bosio derisa mori formën që ka. Florestano Di Fausto Florestano Di Fausto (1890-1965), arkitekt, inxhinier dhe politikan italian. Konsiderohet arkitekti më i rëndësishëm kolonial i epokës fashiste në Itali dhe është përshkruar si “arkitekti i Mesdheut”, pasi shumë vepra të tij janë jashtë Italisë, në ishujt italianë të Egjeut, në Libi, Abisini, Shqipëri etj. Me një përgatitje të jashtëzakonshme të kombinuar me shkathtësi të përkryer, njihet për dizenjot e tij të ndërtimit, për stile të ndryshme arkitektonike, sidomos mes eklekticizmit dhe racionalizmit. Në Shqipëri në vitin 1932 ai zëvendësoi Armando Brasinin duke vazhduar punën me qendrën e kryeqytetit, Tiranës dhe ndërtesat e departamenteve monumentale rreth Sheshit “Skënderbej”. Po në këtë kohë ai ka projektuar pallatin mbretëror të Durrësit, vilën mbretërore në Shirokë, Shkodër, të porositura nga Mbreti Zog I. Giulio Berté Pas Brasinit dhe Di Faustos, Giulio Bertës i takon merita e strukturës definitive të sheshit “Skënderbej”, por edhe rrugëve Bulevardi Zogu i Parë, fillimit të Rrugës së Kavajës, Vilës karakteristike Nepravishta; Teatrit Popullor, që mendohet të prishet dhe për të cilin po bëhet shumë zhurmë këto kohët e fundit; Pallatit të Brigadave, si dhe objekteve të tjera nga 1935 deri në vitet ’40 të shekullit të kaluar në Tiranë. Vittorio Ballio Morpurgo Vittorio Ballio Morpurgo (1890-1966) arkitekt italian, përfaqësues i shquar i arkitekturës racionaliste italiane të viteve 1930. Ka projekte dhe ide të tij edhe për ndërtimet e asaj kohe në Tiranë. …Në Pallatin Presidencial Pallati Presidencial, i njohur si Pallati i Brigadave, filloi të ndërtohej nga Mbreti Zog I në vitin 1936. Ky pallat, i projektuar nga arkitekti italian, Julio Berté dhe më pas i ndryshuar thellë në stil: nga Deko drejt stilit të Racionalizmit Monumental nga i famshmi Gerardio Bossioi, do të shërbente si rezidenca e mbretit Zog. Për shkak të shpërthimit të Luftës së Dytë Botërore dhe pushtimit të Shqipërisë nga Italia fashiste më 1939, mbreti Zog u largua nga vendi. Ndërtimi i pallatit u përfundua në vitin 1941 nga italianët dhe u inaugurua gjatë vizitës në Shqipëri të mbretit Viktor Emanueli III. I dyti “perandor” pas tij ka qenë i ka qenë “Meke Partizani”, personazh i Dritero Agollit. Gjatë periudhës së Socializmit (1945-1991), objekti është përdorur për pritje dhe ceremoni shtetërore, funksione që i kryen edhe sot. Nga viti 1992, emri zyrtar i këtij institucioni është Pallati Presidencial. Më poshtë po risjellim në vëmendje të lexuesit disa nga emrat e mëdhenj që kanë dhënë kontributin e tyre krijues në këtë vepër me vlera monumentale. Antonio Maraini dhe Odhise Paskali Skulpturat e Pallatit Mbretëror janë realizuar nga skulptori italian Antonio Maraini dhe skulptori shqiptar, Odhise Paskali. Të dy këta skulptorë, çuditërisht, veç punës së përbashkët në këtë kompleks madhështor, i lidhte edhe e njëjta histori formimi kulturor dhe profesional, pasi të dy, fillimisht studiuan dhe u diplomuan në degë të tjera, Marianini në Drejtësi, ndërsa Odhise Paskali në Letërsi dhe Filozofi. Por shpejt ndërruan kurs, duke iu përkushtuar arteve figurative, posaçërisht Skulpturës, ku u bënë të dy të famshëm. Ndërsa skulptorin tonë të madh, Odhise Paskalin e njohim dhe nuk po zgjatemi, do të japim diçka nga jeta e Marianinit:Antonio Maraini kishte lindur në Romë në vitin 1886 dhe vdiq në Firence në vitin 1963. Shumë i vlerësuar gjatë periudhës fashiste, Antonio Maraini, veç krijimtarisë si skulptor, shërbeu edhe si organizator i politikës kulturore të regjimit, në komisione të rëndësishme zyrtare dhe si deputet. Pas Luftës së Dytë Botërore, Antonio Maraini jetoi disi si i izoluar në Firence, duke mos hequr dorë nga drejtimi i Akademisë së Pikturës. Pietro Porcinai Gjelbërimi i kompleksit është mbështetur nga projekti i gjelbërimit i Pietro Porcinai (një nga projektuesit më të njohur evropianë të pasluftës) dhe projektit të vëllezërve Zgaravatti më 1935 për të cilët do të flasim më poshtë. I vlerësuar për veprat, studimet dhe botimet në fushën e peizazhit natyror, ai hyn në elitën botërore të arkitektëve të kopshteve dhe konsiderohet si më i shquari i kësaj fushe në shekullin e kaluar në Itali dhe në botë. Pjetro Porcinai u lind në Firence më 20 dhjetor 1910 dhe vdiq më 9 qershor të vitit 1986. Ishte diplomuar për bujqësi dhe fillimisht ka punuar në Belgjikë dhe në Gjermani. Më pas ai kthehet në Institutin e Bujqësisë në Firence, ku vazhdoi studimet deri sa u diplomua në vitin 1935, ndërkohë që punonte dhe në Pistoia. Ne vitin 1941 filloi Institutin e Lartë të Arkitekturës në Firence, por e braktisi në vitin 1945, pa u diplomuar. Më pas ai nisi të punonte jashtë Italisë, në kopshtet më të rëndësishme të Arkitekturës Evropiane, ku iu krijuan mundësi për t’u përballur me metoda e teknika të reja dhe me disa zgjidhje e koncepte të rëndësishme të peizazhit. Ai ka bashkëpunuar me arkitektët e monumenteve të gjelbra më të njohur në Evropë dhe në botë. Gjatë jetës profesionale ka krijuar shumë organizata për peizazhin dhe lulet, ka mbështetur me asistencë teknike mjaft biznese, që janë marrë me lulëtarinë dhe me peizazhin në Itali dhe më gjerë. Opusi i tij projektues dhe krijues përfshin një listë shumë të gjatë në shumë vende të botës, mbi 1 100 vepra të peizazhit natyralistik (kopshte). Ndër këto vepra të gjalla të Pietro Porcinait është edhe vepra e tij e parë e realizuar në vitin 1935 në Tiranë (Kopshti i Pallatit Mbretëror). Veç një numër të madh monumentesh të gjelbra në mbarë botën, Porcinai ka lënë edhe mjaft botime profesionale, libra, udhëzues praktikë, ese të vlefshme të cilat sot kanë gjetur përdorim në projektet e parqeve dhe lulishteve. Vëllezërit Sgaravatti “Vëllezërit Sgaravatti” është firma famoze e italiane e kopshteve që mbështeti Pietro Porcinain, me bimë, shkurre, drurë, ide dhe projekte. Megjithëse gati 200-vjeçare, kjo kompani, e ngritur fillimisht në Padova, vazhdon edhe sot me filiale në të gjithë Italinë. Historikisht njihet për projektet dhe furnizimet e saj me bimë në të gjithë qytetet dhe kryeqytetet më në zë të botës, në Evropë, Azi.

Dua Lipa po shijon disa ditë pushime në jug dhe nuk ka ngurruar që t’i promovojë bukuritë natyrore të vendin tonë në llogarinë e saj në Instagram. Këngëtarja shqiptare me famë botërore ka publikuar sërish disa foto dhe video nga Saranda. Bashkë me pamjet ajo shkruan “Beautiful Albania”. Në një prej videove, Dua dëgjohet edhe duke folur shqip. Në postim nuk kanë munguar as komente nga ndjekës të këngëtares që thonë se do ta vendosin tashmë Shqipërinë në listën e destinacioneve për pushime. Këngëtarja ndodhet prej disa ditësh në Shqipëri me familjen dhe partnerin , Anwar Hadid. Pas inspektimit të kopshtit që po ndërtohet me financimin e saj, Dua udhëtoi drejt jugut. Gjatë këtyre ditëve, autorja e hitit “Levitating” ka ndarë foto me 60 milionë ndjekësit e saj duke promovuar bukuritë natyrore shqiptare. s.b/abcnews.al/

“Jam shumë e emocionuar, sepse duke shkuar pas në kohë, më vjen ndër mend që herën e parë që pashë një opera isha 14-vjeç në Shqipëri dhe rashë në dashuri menjëherë me të. Për mua ishte diçka magjike, diçka e mrekullueshme që mbase më bënte pak edhe melankolike njëkohësisht. I premtova vetes atë natë se do të bëhesha këngëtare opere dhe se nuk do të ikja nga kjo botë pa kënduar se paku një herë në jetën time në skenë. Dhe a e dini, të kthehesh pas në kohë në një kohë që jam duke marrë këtë vlerësim është kaq emocionuese. Udhëtimi ka qenë shumë i gjatë, i bukur, i mbushur me vështirësi, por mbi të gjitha magjik! Është i tillë ende sot. Faleminderit shumë! Opera do jetojë me ne, sepse është gjuha e shpirtit tonë. Për mua ky rrugëtim u shndërrua në një udhëtim shpirtëror”, shtoi sopranoja. Çmimet “Opera Awards” prezantohen në 20 kategori nga një juri e përbërë nga gazetarë dhe muzikantë. Ermonela Jaho  teksa u përzgjodh si “Këngëtarja më e Mirë Femër” për vitin 2024 nga “Oper a Awards”.  Bëhet fjalë për çmimet e rëndësishme ndërkombëtare që jep Gjermania çdo vit, përgjatë një galaje ku paraqiten performancat e krijimet më të mira të skenës operistike, për artistët që punojnë para dhe pas kuintave. “Është gjithmonë kaq emocionuese të ecësh në skenë, por para së gjithash dua të falënderoj jurinë e Opera Awards për këtë vlerësim, publikun tim, menaxherin tim, kolegët e mi, secilin, sepse mendoj që arti ynë, muzika, opera pa shpirtin tonë si artistë, që reflektohet në shpirtin tuaj si publik, nuk do të mbijetonte”, u shpreh Jaho. Jaho gjatë fjalës së saj solli në vëmendje herën e parë kur pa një opera në Teatrin e Operas në Tiranë, ndërsa më pas performoi për publikun e Operas Kombëtare të Holandës në Amsterdam ku edhe u mbajt ceremonia e vlerësimeve për ato që konsiderohen edhe si “Oscar” i Gjermanisë. “Jam shumë e emocionuar, sepse duke shkuar pas në kohë, më vjen ndër mend që herën e parë që pashë një opera isha 14-vjeç në Shqipëri dhe rashë në dashuri menjëherë me të. Për mua ishte diçka magjike, diçka e mrekullueshme që mbase më bënte pak edhe melankolike njëkohësisht.  I premtova vetes atë natë se do të bëhesha këngëtare opere dhe se nuk do të ikja nga kjo botë pa kënduar se paku një herë në jetën time në skenë.  Dhe a e dini, të kthehesh pas në kohë në një kohë që jam duke marrë këtë vlerësim është kaq emocionuese. Udhëtimi ka qenë shumë i gjatë, i bukur, i mbushur me vështirësi, por mbi të gjitha magjik! Është i tillë ende sot.  Faleminderit shumë! Opera do jetojë me ne, sepse është gjuha e shpirtit tonë. Për mua ky rrugëtim u shndërrua në një udhëtim shpirtëror”, shtoi sopranoja. Çmimet “Opera Awards” prezantohen në 20 kategori nga një juri e përbërë nga gazetarë dhe muzikantë. ×

“National Geographic”: Riviera Shqiptare – zbuloni destinacionin magjepsës të Ballkanit 08/05/2024 Shqipëria, e vendosur midis Lindjes dhe Perëndimit, është një nga vendet më autentike në Evropën Jugore, shkruan Juan Calleja në një artikull të edicionit spanjoll të “National Geographic”. E vendosur në Gadishullin Ballkanik, ajo kufizohet me Greqinë, Maqedoninë e Veriut, Kosovën dhe Malin e Zi, dhe rreth tre milionë banorët e saj jetojnë në një territor të ngjashëm në madhësi me rajonin e Galicisë. Bregdeti i saj është një festival peizazhesh dhe plazhesh. Shqipëria jetoi për më shumë se katër dekada nën regjimin e rreptë komunist që e mbajti vendin të izoluar nga bota deri në vitin 1991. Pavarësisht se ka qenë një republikë parlamentare për 30 vjet dhe ka zhvilluar një hapje graduale drejt botës së jashtme – që nga viti 2014 Shqipëria ka marrë statusin e vendit kandidat për t’u anëtarësuar në Bashkimin Evropian. Ajo ruan një natyrë të egër dhe mbetet një destinacion që nuk është prekur ende nga mbipopullimi i turistëve të huaj. Riviera shqiptare, një serendipitet i vogël në jugperëndim të vendit që ndërthur në mënyrë perfekte plazhet dhe perëndimin unik të diellit dhe – gjithashtu – çmimet e pakrahasueshme. SARANDA Udhëtimi me traget nga ishulli i Korfuzit (Greqi) në qytetin e Sarandës zgjat rreth një orë e gjysmë, duke i mundësuar udhëtareve të njihen me ujërat blu transparente të detit Jon, që do t’i shoqërojë gjatë këtij udhëtimi. Përpara se të arrini në portin e Sarandës do të shihni një bregdet të pjerrët me male të larta dhe disa limane. Me të zbarkuar në portin e vogël, turistët do të shohin një pamje të ngjashme me atë të destinacioneve bregdetare spanjolle si Benidorm, me ndërtesa të panumërta që ngjiten në shpatin e kodrës. Qyteti bregdetar ka një shëtitore plot jetë – sidomos gjatë natës – dhe një plazh të bukur urban, i cili si shumica e atyre që ndodhen në Rivierën Shqiptare, është me guralecë dhe ofron një pamje të detit me ujëra të kristalta. Përveçse është porta për në Shqipërinë e Jugut, Saranda është një pikë e mirë strategjike për të fjetur disa netë dhe për të vizituar destinacione turistike si Butrinti apo Ksamili dhe për të marrë me qira një makinë për të shijuar udhëtimin në bregdet. BUTRINTI PËRMES HISTORISË Njezetë kilometrat e rrugës që ndajnë Sarandën nga Parku Kombëtar i Butrintit mund të përshkohen për 40 minuta. Ndërsa zbrisni drejt zonës arkeologjike të Butrintit, i vendosur në një lloj ishulli të lagur nga deti Jon, pamjet janë spektakolare. Peizazhi përbëhet nga një sërë qytetesh të vogla dhe tokash me bimësi, ku është e zakonshme të shohësh zogj të shumtë uji, lopë që kullosin ose kuaj të egër. Për të hyrë në Butrint, që ndodhet në bregun tjetër, duhet të hipni në një platformë druri lundruese, e cila lëviz përmes një sistemi rrotullues rudimentar. Më parë, ju mund të vizitoni kështjellën veneciane në formën e një fortese trekëndore, e cila u ndërtua në shekullin e XV për të mbrojtur qytetin e vogël. Me një sipërfaqe prej më shumë se 200 hektarësh, parku arkeologjik ruan mbetje nga e kaluara greke, romake, bizantine, veneciane dhe osmane. Rrënojat më të vjetra datojnë në epokën e bronzit, por qyteti si vendbanim i përhershëm u ndërtua nga grekët në shekullin e VIII para Krishtit. Ky muze mbresëlënës në ajër të hapur u zbulua në vitin 1920 nga arkeologët italianë dhe që nga viti 1992 është një vend i Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s. KSAMILI, I NGJASHËM ME KARAIBET Dhjetë minuta me makinë nga Butrinti, duke ndjekur rrugën SH81 pa kaluar sërish në bregun tjetër, arrini në Ksamil, një qytet i ndërtuar në vitet gjashtëdhjetë në një vijë të vogël bregdetare që përballet me tre ishuj që mund të arrihen edhe duke notuar. Kjo pjesë e bregdetit ku ndodhet Ksamili, e cila aksesohet edhe nga Saranda – është destinacioni më i pëlqyer i plazhit mes shqiptarëve dhe turistëve të huaj, të tërhequr nga ujërat e kaltër kristal të ngjashme me atë të detit të Karaibeve. Plazhet e saj janë me rërë të bardhë, ndryshe nga pjesa më e madhe e bregdetit të Jonit të Shqipërisë, dhe ofrojnë perëndime unike të diellit. BORSHI: GJASHTË KILOMETRA PLAZH TË EGËR Për të shijuar Rivierën Shqiptare në të gjithë shkëlqimin e saj duhet të udhëtoni drejt Borshit, pak më shumë se një orë me makinë nga Saranda. Nëse arrini në këtë qytet gjatë mbrëmjes, do të magjepseni nga perëndimi i diellit. Kjo rrugë ka një shtrirje prej më shumë se 100 kilometra përgjatë bregut të Jonit midis shkëmbinjve, maleve të larta dhe pamjeve të pabesueshme të detit blu deri në portin e Parkut Kombëtar të Llogarasë, një pikë gjeografike që shënon ndarjen me bregdetin e Adriatikut. Plazhi i Borshit është më i gjati në të gjithë Rivierën, me gjatësi prej gjashtë kilometrash. Është me guralecë dhe nuk është e nevojshme të marrësh me qira një shezlong dhe një çadër siç ndodh në pjesë të tjera të bregdetit. Plazhi mbetet ideal për të kaluar një ose dy ditë në plazh, pa zhurmën e natës, hoteleve dhe ndërtesave në qytete të tjera. Plazhi i Borshit ka një shëtitore ku ndodhen disa restorante ngjitur me plazhin dhe që shërbejnë ushqime tradicionale të zonës si, oktapod i pjekur në skarë, midhje, kallamar apo makarona me (frutti di mare) – ndikimi italian është shumë i pranishëm edhe në gastronominë shqiptare. PORTO PALERMO Duke vazhduar në veri, rruga ju lejon të lini makinën në disa këndvështrime për të soditur bregdetin nga lart. Pamjet janë mahnitëse. Pak më tutje mund të shihni disa bunkerë betoni të vendosur në pjesën e shpatit të malit me pamje nga deti. Diktatori komunist që drejtoi fatin e Shqipërisë për 40 vjet, Enver Hoxha, urdhëroi ndërtimin e afro 175 000 bunkerëve në të gjithë territorin nga frika se mos pësonte një sulm apo pushtim të huaj. Vetëm pak minuta larg ndodhet gjiri i Porto Palermos. Në një ishull të bashkuar me bregdetin me një rrip të ngushtë toke, ndodhet kështjella e Ali Pashës, një guvernator i Perandorisë Osmane në Ballkan, i cili kishte pushtet të madh në këtë zonë gjatë shekullit të XIX. Kjo kështjellë, origjina e së cilës i atribuohet venecianëve, mund të vizitohet gjatë ditës. Gjithashtu, bie në sy zona e nëndheshme, e cila në kohën e pushtimit italian ka shërbyer si burg dhe pjesa e sipërme e jashtme ku janë kullat, duke ofruar një pamje mahnitëse të të gjithë gjirit. PLAZHI I GJIPESË Vetëm disa kilometra nga Porto Palermo në drejtim të qytetit të Dhërmiut, i cili është rreth 40 minuta larg, mund të shihni një bunker nëndetësesh në shpatin e poshtëm të një prej maleve. Ai u ndërtua në kohën e qeverisë së Enver Hoxhës dhe nuk është i lehtë për t’u aksesuar nga rruga, sepse është në një zonë ushtarake me akses të kufizuar. Dhërmiu është gjithashtu një pikë interesi për shumë turistëm i cili ofron një plazh mahnitës, një nga xhevahiret në kurorën e Rivierës Shqiptare është plazhi i Gjipesë. Në Plazhin e Gjipesë mund të merrni frymë dhe të shijoni paqen në një mjedis të egër natyror. Ka disa bare plazhi dhe disa turistë vendosin tenda për të fjetur dhe për të shijuar perëndimet dhe lindjet e bukura të diellit. / ata.gov.al

Heroi kombëtar Gjergj Kastriot – Skënderbeu ka lindur më 6 maj të vitit 1405, në një familje fisnike të Dibrës, siç ishte ajo e Gjon Kastriotit. Ai u mor peng nga Sulltan Murati dhe luftoi për Perandorinë Otomane si gjeneral deri në vitin 1443, vit në të cilin u largua gjatë një beteje, duke u rikthyer në Krujë. Në vitin 1444 ai mblodhi të gjithë princërit sh qiptarë në Lidhjen e Lezhës, ku u vendos unanimisht të luftohej për marrjen në zotërim të trojeve shqiptare kundër perandorisë otomane. Në krye të ushtrisë shqiptare, pas fitores së parë kundër otomanëve në betejën e Torviollit, Skënderbeu do të korrte 22 fitore të mëdha kundër Perandorisë osmane, në vitet e luftës në krye të ushtrisë së vet, që kishte si kryeqendër Krujën. Policia konfiskon mbi 1 mijë euro të falsifikuara në KosovëSa klikime ka videoja e parë e ngarkuar në YouTube?Shqiptohen 152 masa në Shkup, 14 për vozitje pa patentë shoferëSot hidhet shorti për Ligën e Kombeve, Kosova në pritje të zbulimit të kundërshtarëveDua Lipa lëndon gjunjët, detyrohet të marrë tretman ortopedik shkaku i performancës së ... Heroi ynë kombëtar do të njihej për luftën e tij të paepur në një vend kyç mes lindjes dhe perëndimit. Ai do të njihej si besnik i mbretit të Napolit në traktatin e Gaetës, ku mbështeti mbretin Ferdinand të Napolit në luftën civile të viteve 1460–1461. Në vitin 1463 ishte komandant i forcave të kryqëzatës së Papa Piut II, ndërsa vdis më 17 janarin e 1468, në moshën 63-vjeçare. Gjergj Kastriot Skënderbeu konsiderohet nga shumë vende të Evropës Perëndimore si heroi që pengoi Perandorinë otomane të pushtonte Perëndimin e Evropës dhe si modeli i rezistencës së krishterë ndaj otomanëve myslimanë.

Zina Zdrava èshtè soprano artiste e mirenjohur Mjeshter i madh dhe Ambasadore e paqes. Lindur dhe rritur ne Elbasan, e edukuar nga nje familje intelektuale, ushqeu pasionin e dashurine per muziken. Gjate bisedès me Zinèn per interviste, nè kujtimet e saj per familjen, ajo tregon me dhembshuri se tè dy prindèrit e saj kane qènè te qete, te qeshur dhe shume njerezore ne komunikimin me femijet, duke percuar tek ata edukaten, formimin e karakterit, si dhe anèn njerezore qe ata i karakterizon. Po kèto vlera njerezore, janè rrènjosur edhe tek Zina, ne raport me familjen, me shoqerinè, si dhe dhe vlerat artistike! Babai i saj ka qènè drejtor i kombinatit te drurit N.Spiru, ndèrsa nena nenpunese! Ka tre vellezer, qe merren me muzike, njè nga ata eshte kompozitor i njohur, si dhe nipèrit dhe mbesat merren me art.  Talentin dhe zèrin Zina e ka tè trashèguar nga nèna , ndèrsa babai ka qènè mbèshtetesi i saj qysh ne fillimet e daljeve te para nè skenè. Edhe pse ai u largua shumè shpejt nga jeta, ajo ndjente njè deshire per ta vazhduar kèngen, per te plotesuar deshiren e tij qè tè ecte nè rrugen e bukur te artit! Zina e nisi rrugën e bukur të këngës në qytetin e Elbasanit, për të arritur majat në skenat e Tiranës dhe të gjithë Shqipërisë. Zina ka studiuar ne Fakultetin e arteve dega kanto, por asnjëherë nuk la pas dore këngën popullore, e cila i dha famën në trevat shqiptare. Eshte dipllomuar si Soprano ne degèn e kantos ne vitin 1980. Prej 12 vjetesh ka punuar soliste nè Ansamblit Artistik duke kenduar kengen e bukur popullore shqiptare ne asamblin e Ushtrise dhe me pas vazhdon ne rrugen pedagogjike si pedagoge prej 25 vjetesh! Zina Zdrava si pedagoge e kantos për vite me radhë ka nxjerrë shumë talente të reja, që sot deputojne me sukses në vènde të ndryshme të botës. Edhe pse ne rrugèn pedagogjike, tè kenduarèn e vazhdon duke marrè pjese neper aktivitet si brenda dhe jashte vendit, ku percon me shumè dashuri dhe profesionalizèm kèngen e bukur shqiptare pa harruar asnjehere muzikèn klasike. Zina ndjehet e realizuar pasi rrugën e saj e ka trashëguar e bija Ulpiana Aliaj, soprano e njohur në Shqipëri dhe në botë. Të kendosh këngën e vendit tënd, thote Zina është vlerë. Ta përçosh atë në zemrat e dëgjuesve dhe t’ua mësosh brezave të rinj është një talent dhe mision fisnik. Sepse kështu ruhet tradita e pasur kombëtare që ne kemi, duke u transmetuar e mbajtur gjallë brez pas brezi. Per vlerat e saj si soprano dhe artiste, nderohet nga presidenti i Republikès tè shqiperisè me titullin : “Mjeshtër i Madh” Si këngëtare e muzikes klasike dhe e muzikës popullore shqiptare , si edhe pedagoge e kantos, e cila për vite me radhë ka edukuar artistikisht talente të reja, që sot shkëlqejnë në vènde të ndryshme të botës. Zina Zdrava ka një jetë të tërë në art dhe skenë, duke dhënë prej dekadash një kontribut të çmuar në ruajtjen e vlerave të muzikës sonë folklorike. Nje faktor ndikues frymezimi per Zinèn kane qènè këngëtarët si Hafsa Zyberi, Fitnete Rexha, Luçie Miloti, Naile Hoxha, Nje eksperience shume e bukur ka qene edhe puna ; Si soliste pranë Qendrës Kulturore të Fëmijëve, Shtëpinë e Kulturës nè Estradën e qytetit të Elbasanit, Me pas punon si soliste 12 vjet nè Ansamblin Artistik të Ushtrisë, me disa koncerte recitale. Në karrierën e saj shënohet pjesëmarrja në disa festivale ne RTSH, nga ku ruan mbresa shumè te bukura. Diapazoni i eksperiencave te vyera sa vjen dhe rritet, per Zinèn sè bashku me emocionet e bukura qè merrte ne pjesmarrjen ne festivale të muzikës sè lehte , klasike dhe atè popullore brenda dhe jashtë vendit, ku ajo ka interpretuar me mjeshtëri dhe prrofesionalizem tè lartè, duke e përfaqësuar vendin tonë denjësisht e duke shërbyer si ambasadore e artit, e muzikës dhe traditës tonë nëpër vende të ndryshme të botës si Angli, Austri, Itali, Meksikë, Francë, Itali, Holandë, Gjermani, etj. Ajo eshte nje soprano e talentuar, ka dhënë një kontribut sinjikativ, gjurmèlènès në mësimdhënie si pedagoge e kantos pranë Liceut Artistik “Jordan Misja” dhe në Universitetin e Arteve në Tiranë duke edukuar brezin e ri në rrugën e bukur të këngës dhe muzikes klasike. Muzika tradicionale shqiptare është vetë shpirti i kombit , mirënjohje te thellë të gjithë artistëve tanë ndër vite, të cilët kanë mbajtur gjallë dhe lartësuar vlerat dhe traditat tona kombëtare duke sjellë jo vetëm duartrokitje te artdashësit por duke zbukuruar edhe vetë jetën e njerëzve. Po te hedhim ñje veshtrim ndèr vite karriera e saj artistike ka qènè ne rritje dhe ka arritur ne nivele tè larta profesionale, ka marrè pjese në aktivitete të ndryshme të muzikès. Koncertet janë të shumta sidomos në vitet 1977-78 e më tutje ku u bë një emër i njohur, dhe aq më tepër që muzika popullore është shumë demokratike dhe pëlqehet shumë nga dëgjuesit. Ajo ka marrë pjesë në shumë festivale të muzikës popullore, duke interpretuar me mjeshtëri këngët popullore, pa lene menjanè specialitetin e saj kanton. Sigurisht që nuk është e lehtë ta krijosh emrin sepse të duhet shumë punë dhe përkushtim. Tani shohim që kanë hyrë rrymat e ndryshme muzikore dhe që këngëtari dëshiron menjëherë të bëhet i njohur, por ketij brezi i është dashur shume pune e disipline që t’i këndonin këngët live dhe t’i përmbaheshin atyre modeleve që ne lanë këngëtarët paraardhës. Zina eshte nga ato artiste me personalitet, që e ka ruajtur korrekt traditèn, që të ruash këngën tënde është vlerë dhe ajo e ka ruajtur sepse duke menduar që kënga është njohur nga dëgjuesi nuk mund ta deformoje atë, sepse të gjithë dëgjuesit janë ushqyer me këtë lloj muzike. Ne duhet ta ruajmë këngën thote Zina, siç e kanë kënduar Hafsa Zyberi, Fitnete Rexha, Luçie Miloti, Naile Hoxha, të paktën vijën melodike. Kënga mund të pësojë ndryshime në orkestracion, por jo në vijën melodike apo në tekst thote Zina. Erdhi një stad që, atë që kish akumuluar në artin e saj, duhej ta përcillte tek brezi i ri. Ajo e ka bërë këtë në mënyrën më korrekte dhe më të dashur, me pasion . Vërtet ne kemi këngë shumë të bukura me përmasa shumë të gjëra, por është vështirë që këto këngë t’i interpretosh ashtu siç janë. Zinèn tashme e shohim njè figurè nè disa dimesione, si intelektuale dhe artiste te kompletuar si nè edukim si pedagoge ne mèsimdhènje dhe si kengetare e dy lloj muzikave, klasike dhe popullore, nje familjare dhe nènè excellente. Ajo ndjehet e nderuar që emëri i saj ka marrë përmasa të tjera. Nder kohè ka qenë pjesëmarrëse si anëtare jurie në shqipri, nè disa aktivitete të këngës se lehtè dhe popullore, duke vlerësuar brezin e ri; Në festivalin e muzikës popullore që zhvillohet në qytetin e Elbasanit, i cili është i përvitshëm dhe ka traditën e vet. Ka qenë pjesëmarrëse si anëtare jurie ne festivale ndèrkombetare ne bote, nè Itali, Rumani, Malte, Kosovè Zina èshtè missionare ne ''Missionin kujtesè pèr vazhdimesi''. Edhe vajza e saj sopranoja e njohur Ulpiana Aliaj vazhdon në gjurmët e saj, duke u bërë e famshme në Shqipëri dhe botë Ajo e ka dhe të lindur por edhe të trashëguar. Të bëhesh artist në radhë të parë duhet të kesh disiplinë dhe ta duash artin e bukur. Fakti që këto kritere te Ulpiana i ka ne edukaten e saj, tregon që ajo u bë dikushi me pune e e disipline për vendin e saj, dhe se Ulpiana i këndon shumë bukur edhe këngët popullore. Muzika pèrfaqson kulturen e vendit tonë dhe kemi qenë ambasadorë të artit tonë nëpër vende të ndryshme të botës. Pergatiti. Liliana Pere.