Search Results

Nuk Ka Qytete në Antarktidë dhe 8 fakte të tjera. 8 Fakte Argëtuese për Antarktidën Një koloni e pinguinëve perandorakë mirëpret vizitorët në Snow Hill Island. Pinguinët perandorakë janë një nga shumë speciet e rajonit Antarktik. Foto: Sue Flood Disa fakte befasuese dhe argëtuese për Antarktidën: Bazuar në përkufizimin e shkretëtirës (i cili përcaktohet nga sasia e reshjeve që një rajon merr), Antarktida është zyrtarisht një shkretëtirë — por pa duna rëre dhe temperaturat përvëluese. Askush nuk zotëron Antarktidën. Ndryshe nga Arktiku, i cili është pjesë e disa shteteve si Rusia, Kanadaja, Danimarka (Grenlanda) dhe Norvegjia, Antarktida nuk i përket asnjë shteti. Nuk ka pasaportë. Nuk ka as monedhë kombëtare. Shumica e ujërave të ëmbla të botës ndodhen në Antarktidë. Kudo që shikon në Antarktidë është në veri. Kur je në Polin e Jugut, në pikën më jugore të tokës, çdo drejtim që shikon është veri! Antarktida ka shumë vullkane aktivë. Të paktën 9 specie pinguinësh gjenden në rajonin Antarktik. Vlerësohet se 97.6% e Antarktidës është e mbuluar nga akulli. Antarktida nuk ka banorë autoktonë. Vetëm studiues dhe staf kërkimor jetojnë aty përkohësisht. Si të Shkosh në Antarktidë Të kuptosh si të shkosh në Antarktidë është hapi i parë për planifikimin e një udhëtimi atje. Për shkak të largësisë, klimës ekstreme dhe mungesës së banorëve, mënyra më e mirë është me një ekip të përvojshëm udhërrëfyesish polarë. Quark Expeditions është specializuar në udhëtime polare që nga viti 1991. Ekipi i tyre trajnohet në Quark Academy — qendra e vetme e këtij lloji për rajonet polare. Shumica e vizitorëve shkojnë në Antarktidë me anije ekspedite, duke udhëtuar fillimisht në qytete si Buenos Aires ose Punta Arenas dhe pastaj me avion charter për në Ushuaia, qyteti më jugor i Argjentinës. Nga aty, nisen me anije polare dhe kalojnë ngushticën Drake. Nëse s'ke kohë ose s'dëshiron të kalosh detin me anije, mund të fluturosh përtej ngushticës Drake, që quhet “Drake Lake” kur është e qetë, dhe “Drake Shake” kur është e trazuar. Pse nuk ka qytete në Antarktidë? Klima, terreni i ashpër, largësia, mungesa e burimeve natyrore dhe infrastrukturës shtetërore janë disa nga arsyet. Transporti brenda Antarktidës është pothuajse i pamundur, dhe nuk ka materiale ndërtimi apo mënyra të lira për të ndërtuar. Për më tepër: Kush do ta donte një qytet në Antarktidë? Kush do të guxonte të prishte një mjedis kaq të ndjeshëm ekologjikisht? Ekzistojnë vetëm stacione kërkimore me popullsi që ndryshon sipas sezonit dhe rrallë kalon 100 persona. --- Çfarë kafshësh jetojnë në Antarktidë? Pinguinët janë të preferuarit e shumë vizitorëve. Kolonitë mund të kenë deri në 250,000 individë. Speciet përfshijnë: Pinguinë Adelie Pinguinë Rockhopper Pinguinë Perandorak Pinguinë Mbretëror Pinguinë Gentoo Pinguinë Chinstrap Pinguinë Macaroni Përveç pinguinëve, në Antarktidë mund të shihni balena, foka, roska deti, shpendë të ndryshëm, madje edhe valrusa. Kush e qeveris Antarktidën? Asnjë shtet nuk e zotëron Antarktidën. Që nga nënshkrimi i Traktatit të Antarktidës më 1959 (tashmë me 54 vende nënshkruese), kontinenti është caktuar për “paqen dhe shkencën.” Kjo do të thotë se nuk ka nevojë për pasaportë për Antarktidën vetë – vetëm për vendet që kaloni gjatë udhëtimit. Çfarë monedhe përdoret në Antarktidë? Nuk ka monedhë zyrtare në Antarktidë. Disa suvenire ekzistojnë si “dollarë antarktikë,” por nuk janë të vlefshëm. Në bazat amerikane si McMurdo përdoren dollarë amerikanë, por mundësitë për të blerë diçka janë pothuajse zero. Udhërrëfyesit tuaj do t’ju njoftojnë se çfarë monedhe dhe karte krediti mund të përdorni në anije. Burimi: Quark Expeditions - No Antarctica Cities and 8 other facts

Han Kang Shkrimtare Nobel Zëri i heshtjes që i jep trup traumës dhe shpirt fjalës Në një botë që flet shumë, Han Kang zgjedh të heshtë. Në vend të rrëfimeve të mëdha, ajo ndërton botë të vogla, të brishta, ku fjalët peshojnë si lotët dhe ku heshtja bëhet krismë. Fituesja e Çmimit Nobel në Letërsi më 2024, Han Kang është një nga zërat më të ndjeshëm dhe më të veçantë të letërsisë moderne koreane, që arrin të përçojë dhimbjen e historisë dhe plagët e qenies njerëzore përmes një proze poetike që flet me trupin më shumë sesa me mendjen. Origjina dhe formimi: Një jetë mes librash dhe heshtjes Han Kang lindi më 27 nëntor 1970, në Gwangju, Korenë e Jugut – një qytet që pak vite më vonë do të bëhej simbol i një prej tragjedive më të mëdha të vendit: masakrës së Gwangju-së më 1980. Familja e saj ishte intelektuale dhe letrare: babai i saj, Han Seung-won, është një romancier i njohur korean. Rritja në një shtëpi me libra, në një qytet që mbante në ajër dhimbjen kolektive, ndikoi thellësisht në formimin e saj emocional dhe krijues. Pas një fëmijërie të qetë, Han Kang u zhvendos në Seul dhe studioi Letërsi Koreane në Universitetin Yonsei – një nga më prestigjiozët në vend. Filloi si poete, më pas u kthye në prozë, por stili i saj mbeti gjithmonë i përshkuar nga ritmi dhe ndjeshmëria e poezisë. Që në fillim, ajo nuk synoi të shkruante për të bërë zhurmë, por për të hapur plagë që shoqëria nuk guxonte t’i prekë. Vepra letrare: Kur heshtja flet dhe trupi merr zë Han Kang nuk shkruan thjesht histori; ajo ndërton përvoja shpirtërore, ku trupi dhe mendja ndahen, ku realja shkrihet me ëndrrën dhe dhimbja shndërrohet në bukuri të përmbajtur. Vepra e saj më e njohur, The Vegetarian (Vegetariania, 2007), rrëfen historinë e një gruaje që vendos të ndalojë së ngrëni mish pas një ëndrre të dhunshme. Ky akt i thjeshtë refuzimi e përball me burrin, familjen, mjekët dhe shoqërinë. Me kalimin e kohës, ajo distancohet gjithnjë e më shumë nga trupi i saj, duke ndjekur një rrugë drejt shpërbërjes dhe shenjtërisë. Në këtë roman, Han Kang nuk flet thjesht për vegjetarianizmin. Ajo përballet me çështje më të mëdha: lirinë e gruas në një shoqëri patriarkale, kontrollin mbi trupin, dhunën që maskohet si dashuri, dhe çmimin e individualitetit në një botë që kërkon bindje. Vegetariania u përkthye në shumë gjuhë dhe fitoi Man Booker International Prize në 2016. Në romanin tjetër të rëndësishëm, Human Acts (Veprime njerëzore, 2014), ajo rikthehet në Gwangju dhe rrëfen historinë e një djali të vrarë në masakër. Kjo vepër shkon përtej faktit historik: ajo zhytet në kujtesën kolektive, në heshtjen që ndjek traumën, dhe në mënyrën se si dhuna mbetet në trup edhe pasi kalon. Është një roman që flet jo vetëm për viktimat, por për të mbijetuarit, për fajin, për heshtjen dhe për shpëtimin e mundshëm përmes kujtimit. Një tjetër vepër thelbësore është The White Book (Libri i Bardhë, 2016) – një reflektim lirik mbi humbjen, jetën dhe ndriçimin e brendshëm. Ky libër nuk ka një strukturë klasike narrative; është një rrjedhë kujtimesh, ndjesish dhe refleksionesh, e shkruar në gjuhë të bardhë, ashtu si temëza, dëbora, qumështi – simbole të jetës dhe vdekjes njëkohësisht. Nobel për ndjeshmëri të rrallë Kur Akademia Suedeze i dha Han Kang Çmimin Nobel në Letërsi në vitin 2024, ajo e përshkroi si “një zë të veçantë që përmes prozës poetike ngre në sipërfaqe kujtesa të shtypura dhe përball plagë historike me ndjeshmëri unike”. Ishte një vlerësim për stilin e saj të thjeshtë por të thellë, për mënyrën se si ajo përfaqëson ata që nuk mund të flasin – gratë e shtypura, viktimat e dhunës, të humburit në histori. Mesazhi i veprës së Han Kang nuk është të japë përgjigje. Ajo nuk moralizon, nuk fajëson, nuk predikon. Ajo thjesht sheh, vëzhgon, ndjen. Dhe kjo ndjeshmëri bëhet akt letrar – një mënyrë për të ndriçuar errësirën që të tjerët nuk guxojnë ta shikojnë. Në një botë që shpesh shpejton për të harruar, Han Kang na kujton rëndësinë e ngadalësisë, të përjetimit, të pranimit të dhimbjes si pjesë e ekzistencës. Letërsia e saj është e thjeshtë në sipërfaqe, por e thellë si një liqen që mbart kohë të shkuara. Ajo i kthen traumat kolektive në poezi, i bën fjalët të prekin si gishta të ngrohtë plagët e vjetra. Krijimtari e zgjedhur e Han Kang The Vegetarian – roman; refuzimi i dhunës, kontrolli mbi trupin Human Acts – roman; masakra e Gwangju-së, kujtesa dhe dhuna shtetërore The White Book – prozë poetike; humbja, drita, përshpirtje e heshtur Greek Lessons – një histori ndjenjash të heshtura dhe lidhjes shpirtërore mes dy individëve të lënduar Your Cold Hands – roman më i hershëm, për identitetin dhe trupin Ese dhe refleksione të botuara në revista letrare Han Kang është një shkrimtare që nuk kërkon të dominojë, por të ndiejë. Ajo i jep zë të pambrojturve pa bërë zhurmë. Përmes një gjuhe të qetë, të rrjedhshme dhe ndjeshmërisht të thellë, ajo na mëson se letërsia nuk ka nevojë të ulërijë për të na prekur thellë. Në prozën e saj, edhe një fjalë e vetme mund të mbajë brenda një jetë të tërë. Dhe në heshtjen mes fjalëve, ne gjejmë shpesh të vërtetën më të madhe. © Autor: Liliana Pere Të gjitha të drejtat e rezervuara. Nuk lejohet kopjimi, riprodhimi apo shpërndarja pa leje të shkruar nga autori.

Revista Prestige, anëtare e Academie Edu, është një platformë kulturore ku ndërthuren në mënyrë harmonike teknologjia, arti dhe diplomacia. Ajo përfaqëson një hapësirë të veçantë, ku ghen intervista te personazheve te sukseshem, në shqiperi dhe ne bote, shkrime qe hartohen ne menyre kreative, duke nxjere vlerat e verteta dhe edukim mesazhe mbi keto modele, studime dhe kërkime të thelluara, duke sjellë thelb dhe kuptim të ri për sfidat dhe zhvillimet bashkëkohore. Revista Prestige Liliana bashkepunon me studiues dhe kerkues shkencore te fushave te ndryshme, me te cilet edhe keshillohet per mbarevajtjen e Revistes Prestige. Në faqet e saj prezantohen portrete të profesionistëve të shquar shkencetare diplomate nobeliste politikane presidente te SHBA, dhe ikonave, personalitete që frymëzojnë artistë dhe krijues nga Shqipëria dhe bota. Revista sjell gjithashtu intervista të veçanta, rubrika të dedikuara personazheve të njohur dhe tema që nxisin reflektim dhe frymëzim. Liliana Pere, themeluese, drejtoreshë, koordinatore autore dhe botuese e Revista Prestige, Ajo ka një eksperiencë të gjatë korrekte dhe të pasur në fushën e telekomunikacioneve. Ajo është këshilltare në një mision diplomatik ndërkombëtar dhe presidente e organizatës “Gruaja Shqiptare në Botë”. Liliana ka hartuar aplikacione dhe platforma dixhitale free, me qëllim fuqizimin e grave, sidomos publicisteve dhe agjensive te udhetimit , sekretarive per te ndihmuar grate Me një vizion të qartë dhe të përkushtuar, ajo promovon një edukim jo vetëm shpirtëror, por edhe intelektual dhe kulturor, bazuar në vlera të forta. Revista Prestige nuk është vetëm një revistë; ajo është një mision për krijimin e potencialeve të reja, hapjen e horizonteve të gjera të dijes dhe frymëzimin e brezave të ardhshëm për të ndjekur rrugën e edukimit dhe zhvillimit të vazhdueshëm.

Kalaja e Himarës – Rrënjë Ilire mbi Bregdetin Jonian E ndodhur mbi një kodër strategjike që dominon qytetin e sotëm dhe bregun e bukur të Himarës, Kalaja e Himarës është një prej fortifikatave më të vjetra dhe më të rëndësishme historike në jug të Shqipërisë. Kalaja e Himarës është ndërtuar fillimisht nga ilirët, rreth shekullit IV para erës sonë, pra është mbi 2,300 vjeç! Gjatë shekujve, ajo është riparuar dhe zgjeruar nga grekët, romakët, bizantinët, normanët dhe osmanët, duke u kthyer në një monument të gjallë të historisë shumëfishe të rajonit Kalaja ka qenë e banuar vazhdimisht deri në shekullin XIX, ndaj nuk është zbuluar në kuptimin arkeologjik klasik, por ka qëndruar gjithmonë si një qendër historike e njohur në rajon. Në vitet e fundit, disa studime arkeologjike dhe restaurime kanë ndihmuar në identifikimin e fazave të ndërtimit, sidomos muraturës ilire dhe strukturave bizantine. Çfarë përmban Kalaja? Brenda mureve të saj të trashë: Rrënojat e kishave bizantine si Kisha e Shën Mërisë (e ndërtuar në shek. XIII) Gjurma të banesave tradicionale himariote Kapela dhe themele manastiresh Pamje panoramike mahnitëse drejt detit Jon, që dikur shërbyen për kontrollin e rrugëve detare Rëndësia strategjike Kalaja ka pasur një rol të madh në mbrojtjen e rajonit të Labërisë dhe rrugëve detare në Mesjetë, sidomos gjatë përplasjes së perandorisë osmane me fuqitë perëndimore. KUr ta vizitosh.. Përveç historisë, kalaja të ofron qetësi, atmosferë mistike dhe pamje unike të detit dhe maleve të jugut. Shumë nga banesat brenda kalasë janë ende të banuara ose të ruajtura, duke e bërë atë një fshat të vjetër brenda mureve, ku tradita dhe historia bashkëjetojnë. > “Nga muret 2300-vjeçare të Kalasë së Himarës, ku era sjell jehonën e ilirëve, bizantinëve dhe burrave të jugut, ju uroj një të dielë me diell, qetësi dhe frymëzim historik

Donna Strickland – Drita që theu kufijtë e fizikes Në një botë ku shkenca shpesh identifikohet me burra, emri i Donna Strickland ndriçon si një rreze drite – jo vetëm për arritjet e saj të jashtëzakonshme, por edhe për përulësinë dhe vendosmërinë me të cilat ajo ka ndjekur rrugën e dijes.   Donna u lind më 27 maj 1959 në Guelph, Ontario, në një familje të thjeshtë dhe dashamirëse. Babai i saj punonte si inxhinier elektrik për kompaninë energjetike të Ontarios, ndërsa nëna e saj ishte mësuese. Në këtë mjedis të qetë e të kultivuar, Donna zhvilloi që herët dashurinë për matematikën dhe fizikën – shkencat që, për të, nuk ishin vetëm lëndë mësimore, por dritare për të parë botën. E re dhe e vendosur, ajo ndoqi Universitetin McMaster, ku përfundoi studimet në inxhinieri fizike. Aty shkëlqeu për aftësitë e saj analitike dhe për mënyrën e mendimit të kthjellët. Më pas, vazhdoi doktoraturën në University of Rochester në SHBA – një hap që do të shënonte kthesën e madhe në jetën e saj si shkencëtare. 💡 Zbulimi që ndryshoi botën – Chirped Pulse Amplification Gjatë studimeve të doktoratës, ajo punoi me profesorin francez Gérard Mourou. Së bashku, ata zhvilluan një teknikë të re për përforcimin e pulseve lazer: Chirped Pulse Amplification (CPA). Çfarë bëri kjo teknikë? Ajo lejoi që impulset e dritës lazer të zgjateshin në kohë, të amplifikoheshin pa dëmtuar pajisjet, dhe më pas të ngjesheshin përsëri në pulse ultra të fuqishme. Falë saj, sot kemi: Lazerët që përdoren në kirurgjinë e syve (LASIK) Mjete për përpunimin e materialeve Përparime në fiziken bërthamore dhe teknologjitë kuantike Kjo ishte një arritje e madhe. Ajo e bëri më të fuqishëm dhe më të saktë vetë dritën. 🏅 Çmimi Nobel – lavdia që erdhi me thjeshtësi Në vitin 2018, Donna Strickland u nderua me Çmimin Nobel në Fizikë, së bashku me Mourou dhe Arthur Ashkin. Ajo u bë: Gruaja e tretë në histori që merr Nobel në Fizikë, pas Marie Curie (1903) dhe Maria Goeppert Mayer (1963). Një frymëzim për vajzat dhe gratë që ëndërrojnë një të ardhme në shkencë. Në momentin kur u shpall fituese, ajo nuk kishte as një faqe në Wikipedia – një simbolikë e qartë e mënyrës se si bota shpesh harron të vë në qendër gratë shkencëtare. Me humor e tha: > "Ndoshta tani është koha të kem një Wikipedia!"  Sot dhe më tej... Edhe pas lavdisë, Donna ka mbetur një grua modeste. Ajo është pedagoge në Universitetin e Waterloo-s në Kanada dhe punon ende në fushën e optikës. I përkushtuar ndaj mësimdhënies, ajo u mëson brezave të rinj se shkenca është për të gjithë – dhe se asnjë ëndërr nuk është e pamundur, për sa kohë ka kuriozitet dhe përkushtim. Portreti i Donna Strickland është dëshmi se një shpikje nuk lind nga fati, por nga pasioni i thellë për të ditur më shumë, nga puna e palodhur, dhe nga guximi për të sfiduar kufijtë. Ajo nuk e ndryshoi vetëm teknologjinë e lazerëve – ajo hapi një derë të re për të gjitha vajzat që guxojnë të ndjekin dritën e dijes. ©Pergatiti: Liliana Pere

Dhe vjen një ditë… kur ti bëhesh frymëzim, kur ti bëhesh mësim për studentët dhe ata të kushtojnë film dokumentar Dhe vjen një ditë kur gjurmët që ke lënë në art dhe në historinë e jetes dhe evolucionit, nuk qëndrojnë më në heshtje, nuk mbeten vetëm kujtime të shpërndara në kohë.  Vjen një ditë kur ato gjurmë bëhen film, bëhen histori mbresëlënëse, bëhen frymëzim. Kur emri yt lidhet me kujtesën kolektive, me ndjeshmërinë e një populli, me estetikën e një epoke. Dhe kur vetë jeta jote bëhet ekran, dritë, kujtim i gjallë. Kështu ndodhi me Roland Tashon. Një dokumentar i realizuar me ndjenjë dhe profesionalizëm nga dy studentë të Universitetit të Arteve – Marina Dimo dhe Mikael Beati – solli përmes 15 minutave rrugëtimin e një figure të pazëvendësueshme të fotografisë shqiptare: Roland Tasho, njeriu i përkushtuar për 42 vite pas objektivit, që i ka dhënë dritë historisë sonë, duke e ndalur në imazhe që flasin si vetë koha, edhe sot. Dokumentari u shfaq për herë të parë në sallën e Akademisë së Arteve, në praninë e studentëve, pedagogëve dhe dashamirësve të artit. Pastaj, u ngjit në ekranin e kinemasë “Agimi”, ku morën pjesë artistë të njohur, profesorë, studentë të profileve të ndryshme dhe figura të botës së kulturës. Atmosfera ishte e ngrohtë, e përqendruar, me një ndjeshmëri të rrallë që vetëm artet e vërteta dinë ta krijojnë. Në sallë mbizotëronte heshtja që flet – ajo lloj qetësie që lind nga respekti, nga përfshirja emocionale dhe nga ndërgjegjësimi për vlerën e asaj që shfaqet në ekran.  Ishte një natë arti, por edhe një natë reflektimi. Një mbrëmje që mbajti frymën pezull dhe zemrën të hapur. Ky dokumentar nuk tregoi vetëm jetën e një artisti – ai preku kujtesën tonë kolektive. Sepse në çdo foto të Roland Tashos gjenden copëza jete, dhimbje, shpresë, bukuri dhe histori. Në ato imazhe kujtojmë rininë, kujtojmë dhimbjen, kujtojmë eksodin, kujtojmë kalldrëmet e gurta, kujtojmë vetë jetën tonë. Kujtojme një epokë te tëre. Roland Tasho është një Sebastião Salgado shqiptar – një sy që sheh me ndjeshmëri dhe pasion.  Ai është një James Nachtwey i qetë – që dokumenton jo për sensacion, por për të dhënë kuptim, për të ruajtur, për të nderuar. Sepse, siç thuhet: “Një fotografi e mirë është ajo që përhap emocion edhe pa pasur nevojë për fjalë.”  Dhe një tjetër thënie e prek saktë thelbin e veprës së tij: “Është një mënyrë për të ndalur kohën. Është një mënyrë për të mbajtur gjallë një moment që përndryshe do të kishte kaluar pa u vënë re.” Në fund, duartrokitjet nuk ishin thjesht një shenjë vlerësimi – ishin një falënderim i heshtur, por i thellë.  Një përkulje ndaj kontributit të një njeriu që me mjeshtërine dhe profesionalizmin e pakrahasueshëm, me aparatin e tij ka shkruar historinë tonë vizuale.  Ishte një natë që do të mbahet mend – jo vetëm për dokumentarin, por për emocionin që la pas.  Një nderim i merituar. Një art i vërtetë që mbetet. Roland Tasho është shembulli i një profesionalizmi të rrallë – një mjeshtër që ka punuar me seriozitet të palodhur dhe përkushtim të pandërprerë për mbi katër dekada. Nje fotoreporter  inteligjent, i papërtuar dhe me një ndjeshmëri të thellë ndaj realitetit, ai ka qenë gjithmonë i pranishëm aty ku historia lëvizte, duke e ndalur atë në çaste të paharrueshme. Me kamerën e tij, Tasho nuk ka thjesht fotografuar, por ka bërë epokë. Ai ka qenë dëshmitar dhe pjesë e evolucionit të një shoqërie të tërë – duke e treguar atë në bardh e zi kur koha ishte e ashpër, dhe në ngjyra kur shpresa lulezonte. Fotot e tij janë vetë jeta: të vërteta, të drejtpërdrejta, dhe të mbushura me emocione që nuk zbehen me kohën.  Sepse një njeri i mirë si ai, nuk e sheh fotografinë si zanat, por si mision. Pergatiti:Liliana Pere. Album fotografik.

William Shekspiri – Zëri i përjetshëm i natyrës njerëzore Përmbledhje e shkurtër William Shekspiri është një nga figurat më madhore të letërsisë botërore, i konsideruar shpesh si dramaturgu më i madh që ka jetuar ndonjëherë. Veprat e tij, të cilat përfshijnë tragjedi të fuqishme, komedi të hareshme dhe drama historike plot thellësi, kanë qëndruar të freskëta dhe të fuqishme për më shumë se katër shekuj. Përmes gjuhës poetike, personazheve komplekse dhe temave universale si dashuria, xhelozia, pushteti dhe vdekja, Shekspiri ka lënë një trashëgimi të pakrahasueshme kulturore. Ai nuk i përket vetëm një epoke – por gjithë njerëzimit ⭐ Thëniet më të njohura të Shekspirit Shekspiri ishte mjeshtër i fjalës. Shumë nga vargjet e tij janë bërë thënie të pavdekshme: “Të jesh apo të mos jesh, kjo është çështja.” (Hamleti) “Gjithë bota është një skenë, dhe njerëzit janë vetëm aktorë.” (As You Like It) “Dashuria nuk shikon me sytë, por me mendjen.” (Ëndrra e një Nate Vere) “Fjalët janë si erërat; nëse nuk ndjekin veprat, ato janë të kota.” “Mos i jep çdo njeriu mendimin tënd, por gjithmonë dëgjo këshillat e të mençurve.” (Hamleti) “Koha ecën me hapa të ndryshëm për njerëz të ndryshëm.” Këto thënie pasqyrojnë një kuptim të thellë të jetës, moralit dhe natyrës njerëzore. Ato janë aktuale edhe sot ⭐ Origjina, familja dhe jeta e hershme William Shekspiri lindi më 23 prill 1564 në Stratford-upon-Avon, Angli. Ai ishte fëmija i tretë nga tetë fëmijë të John Shakespeare, një tregtar dorezash dhe anëtar i këshillit qytetar, dhe Mary Arden, bijë e një familjeje të pasur fshatare. Prindërit e tij vinin nga shtresa të ndryshme shoqërore, çka e ndikoi Williamin të ketë një përzierje të pasur kulturash dhe përvojash. Ai studioi në King’s New School, ku mësoi gjuhë klasike, latinisht, letërsi, retorikë dhe histori antike. Nuk ka dëshmi se ai shkoi në universitet, por njohuritë e tij janë të thella dhe të gjera – çka tregon për një vetëarsim të jashtëzakonshëm ⭐ Jeta në Londër dhe përfshirja në teatër Rreth moshës 20-vjeçare, Shekspiri u shpërngul në Londër dhe hyri në botën e teatrit si aktor dhe dramaturg. Ai u bë pjesë e trupës teatrore The Lord Chamberlain’s Men, që më pas mori emrin The King’s Men, pasi u mbështet nga vetë Mbreti James I. Përveç shkrimit, ai ishte bashkëpronar në teatrin e famshëm Globe Theatre, ku shumë prej dramave të tij u shfaqën për herë të parë. Shekspiri u kthye në fund të jetës në Stratford, ku vdiq më 23 prill 1616, në moshën 52-vjeçare. Patjetër! Më poshtë është një version i redaktuar dhe “i gjeneruar bukur” i artikullit që ruan të gjitha ngjarjet, kuptimin dhe kontekstin historik-letrar, por me një stil më të ngjeshur, më rrjedhshëm dhe estetikisht tërheqës – pa hequr asgjë nga përmbajtja thelbësore: --- William Shekspiri – Gjeniu që i dha pavdekësinë skenës botërore Shkruar nga: Shpendi Topollaj (rishkruar për rrjedhshmëri dhe stil bashkëkohor) Është pothuajse e pamundur të gjendet një tjetër shkrimtar që ka lënë ndikim më të thellë në letërsinë botërore sesa William Shakespeare. Edhe po të kishte shkruar vetëm 154 sonetet e tij, ai do të kishte hyrë në historinë e artit. Por Shekspiri bëri shumë më tepër – u bë krenaria e Anglisë dhe e gjithë njerëzimit. Ai lindi më 23 prill 1564, në Stratford-upon-Avon, në një periudhë ku Anglia, nën udhëheqjen e mbretëreshës Elisabeta I, po përjetonte lulëzimin e kulturës dhe artit skenik. Prindërit e tij, John Shakespeare – një zejtar bujk, dhe Mary Arden – nga një familje fisnike, i ofruan një fëmijëri me kontraste që formësuan më vonë botën e tij krijuese. Edhe pse i talentuar dhe i pasionuar pas dijes, vështirësitë ekonomike e detyruan ta ndërpriste shkollimin. U martua i ri me Anne Hathaway, me të cilën pati tre fëmijë. E shtyrë nga nevoja ekonomike, familja dhe ëndrrat, jeta e çoi në Londër, ku u përfshi në jetën teatrore – fillimisht si aktor, më pas si dramaturg. Në teatrin “Globe”, ku nisi me role të vogla, kuptoi se talenti i tij i vërtetë ishte pena. Dramat e tij të para – si “Henriku VI”, “Rikardi III”, “Zbutësi i kryeneçes”, dhe “Androniku” – shënuan hyrjen e një gjenie në skenën letrare. Megjithatë, pati edhe kritikë, si Robert Greene, që e quajti “sorrë e stolisur me puplat e të tjerëve”. Por Shekspiri i kundërpërgjigj me vepra që sfiduan kohën dhe përjetësinë. Viti 1594 solli një kthesë të madhe: ai u bashkua me trupën teatrore të Lordit Hunsdon, u bë bashkëpronar i “Globe” dhe përjetoi një sukses të jashtëzakonshëm. Mbi hyrjen e teatrit qëndronte shprehja: > “E gjithë bota është teatër” – dhe Shekspiri, pa dyshim, ishte dramaturgu më i madh i saj. Nga kjo periudhë lindi një galeri e shkëlqyer veprash që mbetën në themelin e dramës botërore: “Romeo dhe Zhulieta”, “Jul Çezari”, “Hamleti”, “Otello”, “Mbreti Lir”, “Makbethi”, “Antoni dhe Kleopatra”, “Koriolani”, “Stuhia” – gjithsej 37 drama që përfshijnë tragjedi, komedi dhe drama historike me thellësi filozofike dhe psikologjike. Në vitin 1613, në kulmin e famës, u tërhoq në vendlindje – ndoshta për arsye shëndetësore. Vdiq më 23 prill 1616, saktësisht 52 vjet pas ditëlindjes së tij. Në shekullin XIX, u ngritën zëra që vinin në dyshim autorësinë e veprës së tij, duke përmendur emra si Francis Bacon, Christopher Marlowe, madje edhe Mbretëreshën Elisabet. Megjithatë, asnjë teori nuk mundi të rrëzojë madhështinë dhe koherencën e veprës shekspiriane. Edhe pse shumë nga dorëshkrimet u humbën në zjarrin që shkatërroi teatrin “Globe”, trashëgimia letrare e Shekspirit mbetet e gjallë. Ai solli në skenë karaktere komplekse, të paharrueshëm, dhe përmes tyre trajtoi dashurinë, urrejtjen, pushtetin, drejtësinë, hipokrizinë, besnikërinë, dyshimin – të gjitha aspektet e natyrës njerëzore. Vargje si: > “Të jesh a të mos jesh, kjo është çështja” dhe ato për Ofelinë: > “Thuaj yjet s’janë zjarr, / Thuaj dielli u shua, / Thuaj jeta është varr, / Po mos thuaj që s’të dua” janë bërë pjesë e përhershme e ndërgjegjes botërore. Shakespeare nuk ishte thjesht dramaturg. Ai ishte një psikolog i shpirtit njerëzor, një filozof i skenës, një pasuri e përbashkët e njerëzimit. Me penën e tij ai e bëri teatrin pavdekësinë e jetës – dhe jetën, një teatër që vazhdon të flasë ⭐ Veprat – Krijimtaria monumentale Shekspiri shkroi: 37 drama 154 sonete 2 poema epike Tragjeditë më të njohura: 1. Hamleti 2. Romeo dhe Zhulieta 3. Makbethi 4. Otello 5. Mbreti Lir 6. Juli Cezari 7. Antoni dhe Kleopatra 8. Koriolani Komeditë: 1. Nata e Dymbëdhjetë 2. Shumë zhurmë për asgjë 3. Ëndrra e një nate vere 4. Tregtari i Venedikut 5. As You Like It 6. Taming of the Shrew Dramat historike: 1. Henri IV (Pjesa I dhe II) 2. Henri V 3. Henri VI 4. Rikardi II 5. Rikardi III Poema epike: 1. Venusi dhe Adonisi 2. Luçrecia e turpëruar ⭐ Cila është vepra më e mirë? Shumë kritikë pajtohen se “Hamleti” është vepra më e thellë dhe më universale. Ajo përshkruan krizën shpirtërore të një njeriu që përballet me mëkatin, padrejtësinë dhe ndjenjën e fajit. “Të jesh apo të mos jesh” është kthyer në frazë filozofike për dilemën e ekzistencës. ⭐ Çfarë thonë kritikët për të? Samuel Johnson, kritiku klasik anglez, e përshkroi si “shkrimtarin që e kuptoi njeriun më mirë se kushdo tjetër”. Harold Bloom, një nga kritikët më të mëdhenj të shekullit XX, e cilësoi Shekspirin si “krijuesin e vetë mendimit modern”. Sigmund Freud analizoi “Hamletin” për të shpjeguar kompleksin e Edipit, duke treguar sa thellë kishte prekur Shekspiri psiken njerëzore. T.S. Eliot kritikoi disa pjesë të Shekspirit, por pranoi se “ai ishte thellësisht universal dhe i pakrahasueshëm”. ⭐ Krahasim dhe analogji me kohët moderne Në epokën moderne, Shekspiri është më i gjallë se kurrë. Veprat e tij janë përshtatur në forma të ndryshme artistike: Filmi “The Lion King” është një version i Hamletit. 10 Things I Hate About You është bazuar në Taming of the Shrew. Dramaturgjia moderne, psikologjia e personazheve në letërsi, madje edhe kultura pop, janë të ndikura nga Shekspiri. Ai është për letërsinë ajo që është Einsteini për fizikën: një revolucion që ndryshoi tërësisht mënyrën se si kuptojmë botën dhe vetveten. --- ⭐ Trashëgimia dhe vlerësimet Përkthehet në mbi 100 gjuhë. Studimet shkencore dhe filozofike në të gjithë botën kanë ndërtuar teori mbi personazhet e tij. Çdo vit shfaqjet e tij luhen në mijëra teatro. Universitetet më të mëdha në botë kanë departamente të dedikuara për Shekspirin. Ai është autori më i cituar, më i interpretuar dhe më i studiuar në histori ⭐ Përmbyllje – Kush ishte Shekspiri, me fjalë të thjeshta Shekspiri ishte një njeri i zakonshëm, me një mendje të pazakonshme. Djali i një tregtari, pa arsim të lartë universitar, por me një vështrim të mprehtë mbi jetën, mbi njeriun dhe mbi botën. Ai nuk i shkroi veprat për t’u adhuruar – por për t’u ndjerë, për t’u përjetuar dhe kuptuar. E bëri teatrin një pasqyrë të jetës. Dhe kjo pasqyrë, edhe sot, nuk është zbehur. Në fakt, sa herë që lexojmë një nga tragjeditë apo komeditë e tij, kuptojmë pak më shumë për veten. Prandaj Shekspiri nuk është vetëm një shkrimtar – ai është një udhëzues i shpirtit njerëzor. William Shekspiri – Zëri i përjetshëm i natyrës njerëzore (Ese e plotë me thënie, përmbledhje, analizë të detajuar, krahasime dhe biografi) --- Përmbledhje e shkurtër William Shekspiri është një nga figurat më madhore të letërsisë botërore, i konsideruar shpesh si dramaturgu më i madh që ka jetuar ndonjëherë. Veprat e tij, të cilat përfshijnë tragjedi të fuqishme, komedi të hareshme dhe drama historike plot thellësi, kanë qëndruar të freskëta dhe të fuqishme për më shumë se katër shekuj. Përmes gjuhës poetike, personazheve komplekse dhe temave universale si dashuria, xhelozia, pushteti dhe vdekja, Shekspiri ka lënë një trashëgimi të pakrahasueshme kulturore. Ai nuk i përket vetëm një epoke – por gjithë njerëzimit. --- ⭐ Thëniet më të njohura të Shekspirit Shekspiri ishte mjeshtër i fjalës. Shumë nga vargjet e tij janë bërë thënie të pavdekshme: “Të jesh apo të mos jesh, kjo është çështja.” (Hamleti) “Gjithë bota është një skenë, dhe njerëzit janë vetëm aktorë.” (As You Like It) “Dashuria nuk shikon me sytë, por me mendjen.” (Ëndrra e një Nate Vere) “Fjalët janë si erërat; nëse nuk ndjekin veprat, ato janë të kota.” “Mos i jep çdo njeriu mendimin tënd, por gjithmonë dëgjo këshillat e të mençurve.” (Hamleti) “Koha ecën me hapa të ndryshëm për njerëz të ndryshëm.” Këto thënie pasqyrojnë një kuptim të thellë të jetës, moralit dhe natyrës njerëzore. Ato janë aktuale edhe sot. --- ⭐ Origjina, familja dhe jeta e hershme William Shekspiri lindi më 23 prill 1564 në Stratford-upon-Avon, Angli. Ai ishte fëmija i tretë nga tetë fëmijë të John Shakespeare, një tregtar dorezash dhe anëtar i këshillit qytetar, dhe Mary Arden, bijë e një familjeje të pasur fshatare. Prindërit e tij vinin nga shtresa të ndryshme shoqërore, çka e ndikoi Williamin të ketë një përzierje të pasur kulturash dhe përvojash. Ai studioi në King’s New School, ku mësoi gjuhë klasike, latinisht, letërsi, retorikë dhe histori antike. Nuk ka dëshmi se ai shkoi në universitet, por njohuritë e tij janë të thella dhe të gjera – çka tregon për një vetëarsim të jashtëzakonshëm. --- ⭐ Jeta në Londër dhe përfshirja në teatër Rreth moshës 20-vjeçare, Shekspiri u shpërngul në Londër dhe hyri në botën e teatrit si aktor dhe dramaturg. Ai u bë pjesë e trupës teatrore The Lord Chamberlain’s Men, që më pas mori emrin The King’s Men, pasi u mbështet nga vetë Mbreti James I. Përveç shkrimit, ai ishte bashkëpronar në teatrin e famshëm Globe Theatre, ku shumë prej dramave të tij u shfaqën për herë të parë. Shekspiri u kthye në fund të jetës në Stratford, ku vdiq më 23 prill 1616, në moshën 52-vjeçare. --- ⭐ Veprat – Krijimtaria monumentale Shekspiri shkroi: 37 drama 154 sonete 2 poema epike Tragjeditë më të njohura: 1. Hamleti 2. Romeo dhe Zhulieta 3. Makbethi 4. Otello 5. Mbreti Lir 6. Juli Cezari 7. Antoni dhe Kleopatra 8. Koriolani Komeditë: 1. Nata e Dymbëdhjetë 2. Shumë zhurmë për asgjë 3. Ëndrra e një nate vere 4. Tregtari i Venedikut 5. As You Like It 6. Taming of the Shrew Dramat historike: 1. Henri IV (Pjesa I dhe II) 2. Henri V 3. Henri VI 4. Rikardi II 5. Rikardi III Poema epike: 1. Venusi dhe Adonisi 2. Luçrecia e turpëruar --- ⭐ Cila është vepra më e mirë? Shumë kritikë pajtohen se “Hamleti” është vepra më e thellë dhe më universale. Ajo përshkruan krizën shpirtërore të një njeriu që përballet me mëkatin, padrejtësinë dhe ndjenjën e fajit. “Të jesh apo të mos jesh” është kthyer në frazë filozofike për dilemën e ekzistencës. --- ⭐ Çfarë thonë kritikët për të? Samuel Johnson, kritiku klasik anglez, e përshkroi si “shkrimtarin që e kuptoi njeriun më mirë se kushdo tjetër”. Harold Bloom, një nga kritikët më të mëdhenj të shekullit XX, e cilësoi Shekspirin si “krijuesin e vetë mendimit modern”. Sigmund Freud analizoi “Hamletin” për të shpjeguar kompleksin e Edipit, duke treguar sa thellë kishte prekur Shekspiri psiken njerëzore. T.S. Eliot kritikoi disa pjesë të Shekspirit, por pranoi se “ai ishte thellësisht universal dhe i pakrahasueshëm”. --- ⭐ Krahasim dhe analogji me kohët moderne Në epokën moderne, Shekspiri është më i gjallë se kurrë. Veprat e tij janë përshtatur në forma të ndryshme artistike: Filmi “The Lion King” është një version i Hamletit. 10 Things I Hate About You është bazuar në Taming of the Shrew. Dramaturgjia moderne, psikologjia e personazheve në letërsi, madje edhe kultura pop, janë të ndikura nga Shekspiri. Ai është për letërsinë ajo që është Einsteini për fizikën: një revolucion që ndryshoi tërësisht mënyrën se si kuptojmë botën dhe vetveten. --- ⭐ Trashëgimia dhe vlerësimet Përkthehet në mbi 100 gjuhë. Studimet shkencore dhe filozofike në të gjithë botën kanë ndërtuar teori mbi personazhet e tij. Çdo vit shfaqjet e tij luhen në mijëra teatro. Universitetet më të mëdha në botë kanë departamente të dedikuara për Shekspirin. Ai është autori më i cituar, më i interpretuar dhe më i studiuar në histori. ⭐ Përmbyllje – Kush ishte Shekspiri, me fjalë të thjeshta Shekspiri ishte një njeri i zakonshëm, me një mendje të pazakonshme. Djali i një tregtari, pa arsim të lartë universitar, por me një vështrim të mprehtë mbi jetën, mbi njeriun dhe mbi botën. Ai nuk i shkroi veprat për t’u adhuruar – por për t’u ndjerë, për t’u përjetuar dhe kuptuar. E bëri teatrin një pasqyrë të jetës. Dhe kjo pasqyrë, edhe sot, nuk është zbehur. Në fakt, sa herë që lexojmë një nga tragjeditë apo komeditë e tij, kuptojmë pak më shumë për veten. Prandaj Shekspiri nuk është vetëm një shkrimtar – ai është një udhëzues i shpirtit njerëzor.

Mark Aureli – Jeta, Urtësia dhe Trashëgimia Filozofike Në historinë e njerëzimit, rrallëherë gërshetohen në një figurë e vetme pushteti suprem dhe përulësia filozofike. Një nga përfaqësuesit më të ndritur të kësaj simbioze është Mark Aureli (121–180 pas Krishtit), perandor i Romës dhe një prej filozofëve më të thellë të stoicizmit. Jeta dhe mendimi i tij janë një dëshmi e fuqishme e asaj që ndodh kur njeriu i pushtetit i dorëzohet urtësisë dhe përsiatjes së brendshme. Një jetë mes pushtetit dhe vetëpërmbajtjes Mark Aureli lindi në një familje aristokrate dhe u edukua me kujdes sipas idealeve romake dhe greke. U përgatit që herët për udhëheqje, por ajo që e dalloi ishte pasioni i tij për filozofinë – në veçanti për stoicizmin, një doktrinë që thekson qetësinë shpirtërore, vetëdisiplinën dhe jetesën në përputhje me natyrën dhe arsyen. Kur u bë perandor në vitin 161, ai u gjend në krye të një perandorie të trazuar – me luftëra në kufij, fatkeqësi natyrore dhe shpërthime epidemish. Por përkundër barrës së pushtetit dhe përgjegjësisë, Mark Aureli mbeti gjithmonë i lidhur me filozofinë si udhërrëfyes shpirtëror. "Mendime për Veten" – Pasqyrë e shpirtit stoik Trashëgimia më e vyer që na la Mark Aureli është vepra "Meditationes" (në shqip: Mendime për veten), e shkruar në formën e ditarit personal. Kjo vepër nuk ishte menduar për publikun, por për vetë autorin – një strehë e qetësisë shpirtërore mes furtunave të jetës. Në këtë libër, ai flet për përballjen me vdekjen, për vlerën e durimit, për ndershmërinë, dhe për kalueshmërinë e gjithçkaje. Ai këshillon veten të mos zemërohet me padrejtësinë, të mos ndikohen nga lavdërimet apo fyerjet, dhe të kujtojë gjithmonë përkohshmërinë e jetës: > “Ti ke fuqi mbi mendimet e tua – jo mbi ngjarjet. Kuptoje këtë, dhe do të gjesh paqen.” Nëpër rreshtat e tij, ndjehet lufta e brendshme e një njeriu që, ndonëse i veshur me pushtet absolut, përpiqet të mbetet i përulur, i arsyeshëm dhe i drejtë. Shumë mirë. Më poshtë ke një pjesë të rrjedhshme dhe të pasur me përmbajtje që tregon çfarë përfaqëson libri "Meditime" i Mark Aurelit, si dhe ndërlidhjen e tij me familjen, arsimin, dhe disa citate të përzgjedhura që e pasqyrojnë thellësinë e tij shpirtërore dhe filozofike. --- Çfarë tregon libri "Meditime" i Mark Aurelit Libri Meditime (ose Mendime për veten) është një nga veprat më intime dhe frymëzuese të filozofisë antike. Ai nuk është shkruar për botim, por si një ditar personal i perandorit Mark Aureli – një përsiatje e përditshme për jetën, natyrën njerëzore dhe vendin e njeriut në univers. Nëpërmjet këtij libri, Aureli mundohet të formojë veten si një njeri më i mirë, më i drejtë dhe më i përmbajtur përballë sfidave të përditshme. Libri është një thirrje për reflektim të brendshëm. Ai nuk jep urdhra, por pyetje. Nuk kërkon lavdi, por ndershmëri. Në një botë të trazuar nga luftërat dhe interesat, Aureli kërkon qetësinë dhe fitoren mbi vetveten.  "Meditime" Mark Aureli i kushton një pjesë të rëndësishme të veprës njerëzve që e formuan. Në hyrjen e librit, ai falënderon me përulësi figurat që kanë ndikuar në karakterin dhe bindjet e tij – prindërit, edukatorët, dhe mësuesit. Për shembull, për nënën e tij ai shkruan: > "Nga nëna ime, mësova të jem i përulur, i dashur dhe të jetoj me thjeshtësi." Ndërsa për gjyshin e tij Antonin Piu – të cilin e konsideronte një model të njeriut të përkryer – ai thotë: > "Nga gjyshi im, mësova se duhet të jem i duruar, i qëndrueshëm dhe i drejtë në çdo veprim." Këto falënderime tregojnë se për Aurelin, karakteri nuk është i lindur, por i ndërtuar – dhe baza e tij është edukata familjare dhe arsimi moral. Për arsimimin filozofik, ai përmend me respekt mësuesin e tij Rustik, i cili e mësoi të shmangë retorikën e zbrazët dhe të përqendrohet në përmbajtje: > "Nga Rustiku mësova të mos zëvendësoj virtytin me fjalë të bukura, por të kërkoj ndershmërinë në mendim dhe veprim." Ky pasazh tregon se për Aurelin, arsimi nuk kishte vlerë nëse nuk formonte shpirtin dhe ndërgjegjen. Citate të përzgjedhura nga "Meditime" Në thelb, çdo mendim në këtë libër është një këshillë për jetën, një përpjekje për të ruajtur dinjitetin dhe urtësinë. Ja disa citate që e pasqyrojnë këtë thellësi: "Mos u shqetëso se sa kohë do të jetosh – shqetësohu se si po e jeton kohën që ke." "Lumturia e jetës varet nga cilësia e mendimeve të tua." "Njerëzit janë të shqetësuar për të ardhmen, por askush nuk kujdeset të jetojë si duhet të tashmen." "Çfarëdo që ndodh është pjesë e natyrës. Pranoje me qetësi." "Kur ngrihesh në mëngjes, thuaj me vete: 'Sot mund të takoj njerëz arrogantë, xhelozë, të padrejtë. Por ata janë ashtu sepse nuk e dinë më mirë. Detyra ime është të mos jem si ata.'" "Meditimet" nuk është vetëm një libër për t’u lexuar – është një pasqyrë ku njeriu sheh veten. Mark Aureli nuk shkroi për të tjerët, por për të ruajtur virtytin e vet në një botë plot pasiguri. Përmes kujtimeve për familjen dhe mësuesit e tij, ai tregon se rruga drejt urtësisë fillon në shtëpi dhe vazhdon me edukimin e shpirtit. Ky libër mbetet edhe sot një udhërrëfyes i heshtur për ata që kërkojnë një jetë të mirë, të thjeshtë. Njeriu ideal sipas Mark Aurelit Për të, njeriu ideal nuk është ai që sundon të tjerët me frikë, por ai që sundon veten me mençuri. Sipas stoikëve, virtyti është qëllimi përfundimtar i jetës – dhe për Mark Aurelin, virtyti manifestohet në përmbajtje, drejtësi, kurajë dhe mençuri. Ai i shihte emocionet si pengesa për mendimin e qartë dhe lumturinë e vërtetë. Ai besonte se çfarëdo që ndodh jashtë nesh është jashtë kontrollit tonë – por mënyra si e përjetojmë atë, është zgjedhja jonë. Vdekja dhe përjetësia e mendimit Mark Aureli vdiq në vitin 180 pas Krishtit, në një kamp ushtarak, larg luksit të pallatit. Por ai la pas një trashëgimi që mbetet gjallë edhe sot. "Meditationes" është një udhërrëfyes për këdo që kërkon një jetë me kuptim, një mënyrë për të gjetur qetësinë në një botë të trazuar. Mark Aureli na mëson se nuk ka nevojë të jesh filozof në tempull apo në bibliotekë – mund të jesh edhe një perandor i botës dhe sërish të jesh i përulur para të vërtetave më të thella të jetës. Ai është një shembull se si njeriu mund ta udhëheqë botën pa humbur veten, dhe se filozofia nuk është strehë e të dobëtëve, por e të urtëve që kërkojnë t’i japin kuptim jetës. © Autor: Liliana Pere Të gjitha të drejtat e rezervuara. Nuk lejohet kopjimi, riprodhimi apo shpërndarja pa leje të shkruar nga autori.

“Muzika është zbulimi më i madh që ka bërë njeriu pas heshtjes.” – kështu shkruante Claude Debussy, njëri nga mjeshtrit më të mëdhenj të impresionizmit muzikor. Dhe vërtet, në atë hapësirë të pakapshme mes fjalës dhe ndjenjës, mes mendimit dhe shpirtit, lind muzika – gjuha më universale që ka krijuar njerëzimi. Ne kujtojmë kompozitorët e mëdhenj sepse ata janë arkitektët e padukshëm të ndjeshmërisë sonë, ata që ndërtuan katedrale shpirtërore jo me tulla, por me tinguj. Beethoven e quante muzikën “një zbulim më i lartë se çdo filozofi”, ndërsa Mahler pohonte se “muzika duhet të jetë pasqyrim i botës; ndryshe, çfarë kuptimi ka ajo?” Kompozitorët janë ata që nuk e pranuan botën siç ishte, por e riformësuan nëpërmjet harmonisë, disonancës, ritmit dhe heshtjes. Të kujtosh një kompozitor si Feim Ibrahimi nuk është thjesht një akt kujtese – është një akt mirënjohjeje dhe Ai , si të gjithë të mëdhenjtë, e kuptoi se muzika nuk është thjesht tingull, por vetë struktura e lirisë së brendshme. Në një botë ku kujtesa është shpesh e brishtë dhe harresa e shpejtë, ne i rikujtojmë kompozitorët e tillë jo për hir të nostalgjisë, por sepse muzika e tyre vazhdon të formësojë vetë mënyrën se si ndiejmë, si mendojmë, si dashurojmë dhe si vuajmë. Feim Ibrahimi ishte një emër në historinë e muzikës shqiptare – ai ishte dëshmi se edhe në errësirë, tingulli mund të bëhet dritë. Feim Ibrahimi (1935-1997), lindur më 20 tetor 1935 në Gjirokastër, është nga kompozitorët më të njohur të Shqipërisë. Praktikisht autodidakt në fillimet e veta, ai qe i pari kompozitor shqiptar me peshë që studioi në mënyrë ekskluzive brenda vendit, duke u regjistruar më 1962 në Konservatorin e sapokrijuar të Tiranës, ku studioi nën drejtimin e Tish Daisë deri më 1966. Pas kësaj ai dha mësim në degën e kompozicionit, kontrapunkt dhe harmoni, në Konservator (1966-73), e më pas mbajti postin e nëndrejtorit të Institutit të Lartë të Arteve, organizmi mëmë i Konservatorit (1973-1977). Posti i tij më i lartë qe ai i sekretarit për muzikën në Lidhjen e Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë (1977-1991); më vonë qe edhe drejtor i Teatrit të Operas dhe Baletit, Tiranë (1991-92). Prej 1992 deri sa ndërroi jetë, dha mësime teorie dhe kompozicioni në Konservatorin e Tiranës. Më 1991 ai u bë presidenti i parë i Këshillit Kombëtar të Muzikës (anëtar i Këshillit Ndërkombëtar të Muzikës në UNESCO). Më 1992, themeloi festivalin Mbrëmje të Muzikës së Re Shqiptare. Disa nga veprat e tij janë botuar në Angli prej Emerson Edition. Për meritat artistike, më 1989, shteti shqiptar i akordoi titullin Artist i Popullit, titulli më i lartë artistik i Shqipërisë. Ndërsa më 2000, Bashkia e Tiranës i akordoi titullin Nderi i Tiranës, për kontributin e tij në kulturën shqiptare, dhe veçanërisht për kulturën e kryeqytetit. Më 2001, Bashkia e Durrësit (qyteti ku kish kaluar fëmijërinë dhe rininë e vet) i dha titullin Qytetar Nderi. Muzika e Ibrahimit shtrihet thuajse në të gjitha zhanret: miniatura instrumentale, muzikë filmash, muzikë dhome, koncerte për instrumente solo dhe orkestër, simfoni, balete dhe vepra vokale. Dialog për violonçel dhe piano, si dhe romanca E la tua veste e bianca (sipas një poeme të S. Kuazimodoso) për soprano, violonçel dhe piano, (të dyja të kompozuara në qershor të 1997-s) janë punët e fundit të kompozitorit që ndërroi jetë në 2 gusht 1997 në Torino, Itali. Në jetën e njeriut qëndrojnë dy shtylla filozofike: ajo çfarë trashëgon dhe ajo çfarë krijon. Feim Ibrahimi ishte simbol i këtij ekuilibri: nga njëra anë, trashëgimia shpirtërore e vendlindjes, Gjirokastrës – qytetit të gurtë, të heshtur e krenar – dhe nga ana tjetër, krijimtaria e tij e lire e bukur Ai ishte një lloj Prometeu i muzikës shqiptare, i cili guxoi të vidhte zjarrin e modernizmit për t’ia dhënë një kombi që për shumë kohë pati mbetur në terr artistik. Feim Ibrahimi nuk ishte vetëm një kompozitor; ai ishte një arkitekt i emocioneve që ndërtonte katedrale të brendshme përmes tingujve. Vepra e tij përshkohet nga një tension filozofik mes sistemit dhe shpirtit, mes disiplinës akademike dhe brishtësisë njerëzore. E tillë është, për shembull, “Dialog për violonçel dhe piano”, një kompozim i fundit, ku gjuha muzikore është bërë dialog i vetëdijes me nënvetëdijen, një ballafaqim i heshtur i njeriut me vdekshmërinë, i kompozitorit me fundin e tij të afërt. Ajo që e bën Ibrahimin të krahasueshëm me figurat më të mëdha të muzikës botërore si Shostakoviç apo Bartók, është aftësia për të qenë i përfshirë në kohën e tij pa u bërë rob i saj. Ndonëse ai mbajti poste të rëndësishme në institucionet artistike të kohës, muzika e tij nuk u kthye në instrument ideologjik. Përkundrazi, ajo përçonte një liri të brendshme që shpesh herë kalonte përmes gjuhës abstrakte të harmonisë dhe kontrapunktit – përmes një filozofie që e kuptonte se e vërteta nuk ka nevojë të bërtasë për t’u dëgjuar. Ibrahimi kishte kuptuar atë që shumë pak e arrijnë: se muzika nuk është vetëm zbukurim i përkohshëm i jetës, por një mënyrë për të mbijetuar, për të dhënë dëshmi të ekzistencës, për të thënë: “Unë jam këtu, dhe kjo është mënyra ime për të thënë të vërtetën.” Muzika e tij është një akt rezistence, një poezi pa fjalë në një kohë kur fjalët shpesh keqkuptoheshin, deformoheshin, ose censuroheshin. Veprat e tij, që variojnë nga miniatura delikate tek simfonitë e thella, nga muzika për filma tek muzika dhome, përfaqësojnë një spektrum të plotë të ndjeshmërisë shqiptare – që nga eleganca e brendshme, e fshehur, deri tek energjia dramatike e një kombi që lufton me kohën dhe historinë. Vepra si “E la tua veste e bianca” nuk janë thjesht përpunime poetike; ato janë psikogramë të shpirtit njerëzor – të zbuluara përmes bashkëveprimit të zërit, violonçelit dhe pianos, si triniteti i shpirtit, mendjes dhe zemrës. Krahasimet me përmasat e poetëve si Sandro Kuazimodo në tekstet e përzgjedhura tregojnë për orizontin ndërkombëtar të Ibrahimit, një lloj ekzistencializmi muzikor që s’njeh kufij gjeografikë. Ai është si një Albert Camus me nota, që nuk përdor penën, por partiturën për të folur për absurditetin dhe bukurinë e jetës. Si mësimdhenës, ai nuk ishte vetëm përçues dijesh, por nxënës i përjetshëm i shpirtit njerëzor. Ishte ai që e dinte se arti nuk është produkt, por proces; jo përfundim, por rrugëtim. Përmes mësimdhënies dhe themelimit të festivaleve si “Mbrëmje të Muzikës së Re Shqiptare”, ai nuk krijoi thjesht art, por ekosistem ku arti të mund të rritet i lirë. Në fund, Feim Ibrahimi nuk vdiq në Torino – ai u shpërnda në tingujt që la pas, në partiturat që ende mbajnë frymën e tij. Ai nuk iku nga jeta, por u kthye në një gjendje muzikore, një frekuencë që vetëm shpirtrat e hapur mund ta dëgjojnë. Si një rrjedhë e lire muzika e tij mbetet e gjallë, sepse ajo nuk i përket vetëm së kaluarës, por çdo çasti kur njeriu kërkon të jetë më shumë . ✨️Burime ku u mbeshteta për Feim Ibrahimin: 1. Baki Kongoli. Feim Ibrahimi – Njeriu dhe vepra. Shtëpia Botuese "Dituria", Tiranë, 2003. – Monografi e plotë për jetën dhe krijimtarinë e tij. 2. Dhori Qiriazi. Historia e Muzikës Shqiptare. Akademia e Shkencave e Shqipërisë, Tiranë, 2008. – Referon kompozitorët shqiptarë përfshirë Feim Ibrahimin me analiza të veprave. 3. Feim Ibrahimi. Ese dhe shënime. Dorëshkrime dhe tekste të përmbledhura nga Arkivi Qendror i Shtetit dhe Arkivi i RTSH. (Pjesërisht të botuara në revista kulturore). 4. Festivalet “Mbrëmje të Muzikës së Re Shqiptare”, katalogë dhe programet vjetore (1992–1997), të mbajtura në Arkivin e Teatrit të Operas dhe Baletit, Tiranë. 5. UNESCO International Music Council – Arkiva digjitale për anëtarët e këshillit (referenca për presidencën e Ibrahimit në Këshillin Kombëtar të Muzikës në Shqipëri, 1991). 6. Gazeta “Drita” (1977–1997) – Artikuj për veprën dhe aktivitetin e tij si sekretar i muzikës në Lidhjen e Shkrimtarëve dhe Artistëve. © 2024–2025 Liliana Pere – Themeluese, Drejtore, Autore   Revista Prestige   Të gjitha të drejtat e rezervuara.

Revista Prestige – Një urë mes teknologjisë, inteligjencës, dijes dhe kujtesës njerëzore Jam thellësisht mirënjohëse ndaj platformës shkencore Academia.edu, me qendër në San Francisko, për vlerësimin dhe pozicionimin që i jep Revistës Prestige në hartën ndërkombëtare të institucioneve me reputacion. Sipas njoftimeve më të fundit, nga Academia edu rreth 296 dokumente akademike referojnë Revistën Prestige si burim të besueshëm për kërkime dhe referenca. Kjo nuk është thjesht statistikë, por një reflektim i thellë mbi seriozitetin dhe përkushtimin që e ka karakterizuar këtë platformë që nga fillimi. Revista Prestige, tashmë pjesë e komunitetit global të Academia.edu me mbi 270 milionë përdorues, u ngrit me qetësi dhe konsistencë. Ajo nuk kërkoi asgje, skena të mëdha, por u bë vetë tribunë e mendimit, shpirtit dhe vlerave. Themeluar nga Dr. IT Liliana Pere, një vizionare që e konceptoi teknologjinë jo vetëm si kod apo sistem, por si urë lidhjeje mes njerëzve, dijes, kulturës dhe identitetit. Platforma bashkoi katër shtylla kryesore: 🟡 kërkimin, 🟣 studimin, 🔵 promovimin, 🟢 publicitetin – duke krijuar një hapësirë që kultivon mendimin dhe frymën intelektuale, jo thjesht konsumon përmbajtje. Revista Prestige nuk ndjek modat e përkohshme, por i paraprin atyre, duke shërbyer edukimit, historisë dhe ndihmon e motivon ne krijimin e potencialeve te reja Me mbi 700 artikuj të botuar, dhe 296 përmendje akademike të Revista Prestige në Academia.edu, ajo është një referencë e njohur në fushën e dijes bashkëkohore. Në rrjetin e saj, lexuesi takohet me filozofë, nobelistë, shkencëtarë, humanistë dhe artistë nga Shqipëria dhe bota. Kjo është një hapësirë ku dija nuk përkthehet thjesht në informacion, por në kuptim të thellë, që edukon dhe frymëzon brezat e rinj. Dija është themeli i reflektimit dhe transformimit; edukimi nuk është vetëm transmetim i njohurive, por formim i vetëdijes intelektuale. Dhe kete e bën mesemiri Revista Prestige Falënderoj lexuesit,intervistuesit bashkëpunëtorët për çdo kontribut. Çdo fjalë dhe mendim përbën një gur të çmuar në ndërtimin e këtij tempulli dijesh dhe vlerash. “Dija nuk është pronë e askujt, por një dritë që nuk shuhet kurrë kur shpërndahet.” — Revista Prestige Revista Prestige është një botim; është një platformë që përcon dije, potenciale nga vendi dhe bota në te gjitha fushat dhe shërben mendjes dhe shpirtit njerëzor, duke e kthyer fjalën në mjet njohjeje dhe reflektimi. Themeluese dge botuese Revistës Prestige eshtë Liliana Pere. Liliana Pere – Themeluese dhe Botuese që Koordinon Inovacionin, Dijën, Teknollogjine dhe Publicitetin me Vlera Liliana Pere është një grua që nuk flet me zë të lartë, por me përmbajtje. Ajo është simboli i durimit të thellë, i punës së palodhur dhe i qetësisë mendore që sjell dritë në çdo rrugëtim të jetës. Ajo mishëron me përkushtim vlera të qëndrueshme që ndikojnë jo vetëm tek familja dhe rrethi i saj i afërt, por përhapen si valë në komunitet dhe në të gjithë shoqërinë shqiptare e përtej saj. Në çdo hap, ajo ka treguar se si një grua e fortë, e urtë dhe me vizion, mund të jetë model i vërtetë i lidershipit, duke frymëzuar të tjerët të besojnë tek forca e tyre e brendshme dhe tek fuqia transformuese e dijes dhe e punës. Karriera e saj nisi në administratën shtetërore në Telekomin shqiptar, ku Liliana përballoi me dinjitet sfidat e para profesionale. Nga pozicioni i finances, ajo kaloi me vendosmëri drejt fushës së inxhinierisë informatike, duke demonstruar talent, aftësi të avancuara teknike dhe një vizion të qartë për inovacionin. Në një sektor që ndryshon me vrull, ajo ka qenë gjithnjë një hap me kohen dhe evolucionin teknologjik , duke e përdorur teknologjinë jo thjesht si qëllim, por si mjet për përmirësim, për eficiencë dhe për shërbim ndaj qytetarit. Puna e saj është vlerësuar për ndikimin konkret në ngritjen e infrastrukturës dhe modernizimin e sistemeve të shërbimit publik. Me qëllim fuqizimin ekonomik të grave, ajo ka ndërtuar aplikacione praktike dhe faqe interneti dedikuar grave sipërmarrëse dhe bizneseve të vogla, duke u ofruar atyre mjete dixhitale për menaxhim, promovim dhe lidhje me tregun. Këto platforma janë kthyer në ura të fuqishme për zhvillimin e qëndrueshëm dhe pavarësinë ekonomike të shumë grave. Por për Lilianën, përvoja teknologjike ishte vetëm themeli mbi të cilin do të ndërtonte misionin e saj më të gjerë – misionin njerëzor. Si themeluese e organizatës “Gruaja Shqiptare në Botë”, ajo ngriti një rrjet të fuqishëm solidariteti që lidh gra nga Shqipëria me ato në diasporë, duke ndarë përvojë, mundësi dhe vizion. Nëpërmjet kësaj platforme, ajo u bë zëri i gruas që nuk kërkon vetëm barazi, por kuptim, dinjitet dhe hapësirë për të ndërtuar. Liliana është gjithashtu pjesë e Internacionales së Grave WIN, me president Kristin Envig, një komunitet global që përfaqëson lidershipin femëror në karrierë, në shoqëri dhe në vizion. Përmes këtij rrjeti, ajo ka sjellë praktika të mira në vendin tonë dhe ka krijuar ura bashkëpunimi ndërkombëtar, duke kontribuar në avancimin e ideve të progresit me shpirt njerëzor. Në një moment të veçantë, ajo komunikoi drejtpërdrejt me Presidentin Barack Obama, përmes një korrespondence që solli në vëmendje çështje jetike "Nënë Çilja" për të drejtat e grave. Përgjigjja e tij inkurajuese nuk ishte vetëm një nder – ishte një konfirmim se zëri që buron nga vlera arrin gjithmonë larg. Ajo ka shërbyer edhe si këshilltare në misionin diplomatik, duke kontribuar në ndërtimin e urave të bashkëpunimit ndërkulturor dhe ndërinstitucional me përfaqësi të huaja dhe organizata ndërkombëtare. Kjo ndjesi e forcës së heshtur u përforcua edhe më tej kur Liliana u nderua me titullin “Doctor Honoris Causa” nga Organizata e Kombeve të Bashkuara, si një njohje e denjë për kontributin e saj në teknologji dhe në mbrojtjen e të drejtave të grave në shkallë globale. Në të njëjtën frymë, ajo ndërtoi dhe vazhdon të drejtojë me përkushtim Revistën Prestige, ku është themeluese, botuese dhe koordinatore kryesore. Kjo revistë nuk është thjesht një botim – është një platformë që frymëzon, nxit mendimin kritik, promovon dijen dhe ndriçon figura që përndryshe do të mbeteshin në heshtje. Ajo ka krijuar një hapësirë publike ku publiciteti nuk është konsum, por komunikim me qëllim dhe shpirt. Në një kohë kur mediat ndonjëherë humbasin thelbin, ajo i ka dhënë Prestige një fytyrë të ndershme dhe një mision të qartë: të jetë një fener që ndriçon rrugën e grave, të rinjve dhe komunitetit në tërësi. Në mënyrë të natyrshme, kjo prani dhe ndikim është zgjeruar edhe në botën akademike. Liliana është një nga anëtaret më aktive shqiptare në platformën ndërkombëtare Academia.edu, ku ka publikuar dhe shpërndarë qindra materiale, ese dhe reflektime që prekin teknologjinë, arsimin, barazinë dhe shpirtin njerëzor. Emri i saj dhe Revista Prestige përmenden në mbi 296 artikuj dhe botime akademike, kulturore dhe publike – një tregues i fortë i kontributit të saj në rrjetin global të dijes dhe mendimit kritik. Për Lilianën, dija nuk është thjesht instrument profesional, por një akt dashurie dhe përgjegjësie. Siç thotë ajo vetë: > “Nëse një grua ndriçon me dije, ajo nuk ndriçon vetëm veten – por rrugën për të gjithë të tjerët që vijnë pas saj.” Ka ndërtuar vlerë edukim promovim. Nuk ka ndjekur lavdi. Ka ndjekur kuptimin. Dhe në heshtje, ka vendosur gur pas guri themelet e një Shqipërie dhe bote me më shumë ndjeshmëri, më shumë drejtësi dhe më shumë dritë. > Dr. IT / Accredited USA & BE Themeluese, Botuese dhe Koordinatore e Revistës Prestige Anëtare e WIN – International Women's Network Këshilltare në Misionin Diplomatik Anëtare e Academia edu © 2024–2025 Liliana Pere Themeluese, Drejtore, Autore Revista Prestige Të gjitha të drejtat e rezervuara. © 2024–2025 Liliana Pere – Themeluese, Drejtore, Autore   Revista Prestige   Të gjitha të drejtat e rezervuara.

Sunny Hill Festival 2025 — Prishtina që pulson me muzikë dhe identitet Në verën e vitit 2025, Prishtina nuk është thjesht një qytet — është një zemër që rreh në ritmin e muzikës, e mbushur me zëra, dritë dhe një energji që nuk mund të përshkruhet lehtë. Sunny Hill Festival është shumë më tepër sesa një festival — është një manifestim krenarie, një rikthim në rrënjë, dhe një frymë bashkimi që ngërthen artin, historinë dhe të ardhmen. 🌟 Krijimi i festivalit: Një ëndërr familjare që u bë realitet Sunny Hill u krijua nga Dua Lipa dhe babai i saj, Dukagjin Lipa, me dëshirën për të sjellë në Prishtinë jo vetëm artistë të mëdhenj botërorë, por edhe për të vendosur Kosovën në hartën ndërkombëtare të kulturës. Kjo ishte një ide e guximshme: të ndërtohej një platformë ku artistët shqiptarë dhe ata ndërkombëtarë të performonin përkrah njëri-tjetrit, në një vend që për dekada ishte lënë jashtë skenës globale të artit. Që nga viti 2018, kur festivali u mbajt për herë të parë, ai është rritur në përmasa, prestigj dhe ndikim. Prishtina është kthyer në një pikë takimi për njerëz nga e gjithë bota — jo vetëm për muzikë, por për të përjetuar një kulturë që nuk harrohet lehtë. Ishte një kthim në identitetin që ajo gjithmonë ka mbajtur me vete, që nga ditët e para në Prishtinë, deri tek skenat më të mëdha të globit. Për të, festivali është një mënyrë për të kthyer diçka mbrapsht, për të mbështetur të rinjtë, artin lokal dhe për të sjellë botën në Kosovë. 🎶 Kush merr pjesë në festivalin e 2025-ës? Edicioni i vitit 2025 është ndër më të fuqishmit deri tani. Në skenë ngjiten emra të mëdhenj si: Dua Lipa Shawn Mendes Fatboy Slim Peggy Gou Anyma Mochakk Por ajo që e veçon Sunny Hill nga festivalet e tjerë është vëmendja që i kushtohet artistëve shqiptarë dhe ballkanikë, që marrin një hapësirë të denjë për të shkëlqyer. Këtë vit marrin pjesë: Era Istrefi Ledri Vula Tayna Kida MC Kresha & Lyrical Son Loredana Bookie, Art Lokaj, DJ Caboo, dhe shumë të tjerë Ky bashkim i brezave dhe zhanreve krijon një mozaik kulturor që e bën festivalin të veçantë Qyteti për tri ditë rresht frymon ndryshe. Rrugët janë plot, kafetë mbushen me të rinj nga Europa dhe diaspora, e qyteti pulson si asnjëherë tjetër. Skena kryesore ndriçon netët e verës, ndërsa në zona të ndryshme të parkut krijohen hapësira për art, instalacione, ushqim tradicional dhe aktivitete sociale. Është një celebrim i jetës, i diversitetit dhe i fuqisë që ka kultura për të bashkuar. Në të njëjtën hapësirë, takohen të rinj nga Kosova, Shqipëria, Zvicra, Gjermania, e shumë vende të tjera, që vallëzojnë nën të njëjtin ritëm dhe ndajnë të njëjtin emocion. Sunny Hill Festival nuk është vetëm për muzikë. Është për kthimin në shtëpi, për dijen që rrënjët nuk harrohen, dhe për besimin se arti është ura më e fuqishme që mund të Ne festival “Sunny Hill”, Dua Lipa dhe babai i saj, Dukagjin Lipa, interpretuan së bashku këngën legjendare “Era” nga grupi Gjurmët. Kjo paraqitje e papritur krijoi një atmosferë elektrizuese mes pjesëmarrësve, të cilët iu bashkuan në këndim dhe emocion. Ky duet familjar jo vetëm që riktheu në skenë një këngë ikonike të muzikës shqiptare, por gjithashtu përforcoi lidhjen kulturore mes brezave dhe solli një përzierje të rrallë të nostalgjisë me energjinë bashkëkohore që Dua Lipa e sjell me sukses në çdo paraqitje të saj. 👉 Dua dhe Dukagjin Lipa elektrizojnë Sunny Hillin me këngën “Era” KultPlus sapo ka publikuar një artikull për “natën e parë të Sunny Hill Festival 2025”, ku theksohet me entuziazëm performanca e Dua Lipës dhe atmosfera elektrizuese në fillim të festivalit . --- 🔥 Si u zhvillua nata e parë — më 1 gusht 2025 Artisteja Dua Lipa zë vend të posaçëm duke hapur skenën kryesore me një performancë të shumëpritur, e kthyer në vendlindje si pjesë e turneut botëror “Radical Optimism”. Emocioni dhe krenaria për këtë rikthim u reflektuan në çdo notë të koncertit . Pasi Lipa përfundoi setin e saj, skena C4 elektronike u ndez me setin e legjendarit britanik Fatboy Slim, duke mbajtur ritmin ndezës deri vonë në natë — një lëvizje që garantoi energji dhe dinamizëm për publikun . Të tre netët e festivalit janë konceptuar për të sjellë një përzierje artistike ndërkombëtare dhe vendorësh në skena të prapara dhe atmosferë festive, duke e bërë Sunny Hill Festival 2025 një nga ngjarjet kulturore më të rëndësishme në rajon . Emocion dhe energji: Programi hapës me një Dua Lipa që këndon për publikun vendlindës, duke sjellë një përzierje mes nostalgjisë dhe festivaleve moderne. Variacion muzikor: Kalimi i skenës nga performanca pop/pop mainstream te jo vetëm një ftesë, por edhe energjinë dinamike elektronike me Fatboy Slim që mbajti natën ndezur dhe aktuale. Produksion cilësor: Me skena të madhe, ndriçim profesional dhe logjistikë të mirëorganizuar, festivali është ndërtuar për mbarje mes pjesëmarrësve dhe krijimin e eksperiencës më të mirë të mundshme .

🎬 "Nuk ishte dashuri me shikim të parë… por ishte e përjetshme." – Kevin Costner për Whitney Houston “Nuk ishte një histori e shkruar nga fati. Por diçka brenda meje ndryshoi, herën e parë që pashë Whitney Houston. Po kërkonim protagonisten për Truprojën (The Bodyguard). Disa thoshin se ajo nuk ishte zgjedhja ideale. Por për mua… ishte e vetmja. M’u tha: ‘Nuk do të funksionojë. Publiku nuk do e pranojë.’ Por unë isha gati të prisja – aq sa të duhej. Gjatë xhirimeve, mes bisedave e pushimeve larg kamerave, zbulova një Whitney ndryshe nga ajo që njihte bota. Po, ajo ishte e ndritshme. Por edhe e brishtë. Mbante në vete pasiguri që pak mund t’i imagjinonin. Vendosëm të punonim pa ndihmës. I premtova: “Do të të mbroj.” Dhe e mbrojta, në set dhe jashtë tij. Ajo më besoi. Dhe pikërisht ky besim ishte sekreti i magjisë sonë në ekran. Nuk kemi qenë kurrë çift. Por ajo që ndamë… ishte e vërtetë. E thellë. E ndjerë. Kur në vitin 2012 Whitney u largua nga kjo botë… më kërkuan të flisja në varrimin e saj. Dhe aty, mes kujtimesh dhe këngës që ajo i dha përjetësi: 🎵 I Will Always Love You kuptova një të vërtetë që nuk e kisha pranuar më parë: E kam dashur. Dhe një pjesë e zemrës sime… ende i përket asaj. 🤍 – Kevin Costner #WhitneyHouston #KevinCostner #TheBodyguard #DashuriPaEmër #KujtimIPërjetshëm #NaIshteDikur #IWillAlwaysLoveYou #Ikona