Search Results

Luigj Gurakuqi – Një Korife i Mendimit dhe Veprimit Kombëtar Origjina dhe Familja Luigj Gurakuqi lindi më 19 shkurt 1879 në Shkodër, në një familje të njohur për atdhetarizmin dhe përkushtimin ndaj arsimit. Familja e tij ishte me prejardhje fisnike dhe kishte lidhje me shtresat intelektuale të qytetit. U rrit në një mjedis ku kultura dhe patriotizmi ishin vlera thelbësore, gjë që ndikoi thellësisht në formimin e tij si një intelektual dhe veprimtar kombëtar. Arsimi Shkollimin fillestar e mori në Kolegjin Saverian në Shkodër, ku dallohej për talentin dhe pasionin e tij për gjuhët dhe shkencat. Më vonë, falë aftësive të tij të jashtëzakonshme, shkoi për të studiuar në Napoli, Itali, në Institutin Oriental, ku u diplomua për histori dhe gjuhësi. Arsimi i tij në Itali e bëri të njohur me idetë përparimtare evropiane dhe e përgatiti për rolin e madh që do të kishte në çështjen kombëtare shqiptare. Lidhja me Ismail Qemalin dhe Roli në Pavarësinë e Shqipërisë Luigj Gurakuqi ishte një nga bashkëpunëtorët më të ngushtë të Ismail Qemalit në lëvizjen për shpalljen e Pavarësisë së Shqipërisë. Ai luajti një rol kyç në organizimin e Kuvendit të Vlorës më 28 Nëntor 1912, ku shpalli Pavarësinë së bashku me Ismail Qemalin dhe patriotë të tjerë të shquar. Pas shpalljes së pavarësisë, Gurakuqi u emërua Ministër i Arsimit në qeverinë e parë shqiptare. Gjatë kësaj kohe, ai punoi për përhapjen e arsimit kombëtar dhe për forcimin e institucioneve shtetërore shqiptare. Veprat dhe Kontributi në Arsim Luigj Gurakuqi ishte një nga personalitetet kryesore të Rilindjes Kombëtare dhe punoi për përhapjen e gjuhës shqipe dhe kulturës kombëtare. Ai bashkëpunoi me Shoqërinë e Stambollit për Shkronjat Shqipe dhe mbështeti alfabetin e njësuar të gjuhës shqipe. Ndër veprat e tij më të rëndësishme janë: Shkrime publicistike dhe artikuj për çështjen kombëtare dhe arsimin, të botuara në gazeta të ndryshme të kohës. Përkthime dhe tekste shkollore, të cilat ndihmuan në përhapjen e gjuhës shqipe. Ka dhënë një kontribut të madh në hapjen e shkollave shqipe, veçanërisht në Shkodër dhe qytete të tjera shqiptare, duke ndihmuar në përhapjen e arsimit kombëtar. Pjesëmarrja në Politikë dhe Deputet në Parlament Pas Pavarësisë, Gurakuqi mbeti aktiv në politikën shqiptare. Ai ishte një nga figurat kryesore të Kongresit të Lushnjës në vitin 1920, ku ndihmoi në krijimin e një qeverie të re kombëtare dhe mbrojtjen e pavarësisë së vendit. Më vonë, ai u bë deputet në Parlamentin Shqiptar dhe mbështeti ide të përparuara për zhvillimin e vendit. Ai ishte një kundërshtar i Ahmet Zogut dhe për këtë arsye u detyrua të emigronte në Itali. Vrasja dhe Fundi Tragjik Në vitin 1925, Luigj Gurakuqi u vra në Bari, Itali, në rrethana të dyshimta. Vrasja e tij mbeti një nga ngjarjet më tragjike të historisë shqiptare, duke lënë një boshllëk të madh në politikën dhe kulturën kombëtare. Trashëgimia Luigj Gurakuqi mbetet një nga figurat më të ndritura të historisë shqiptare, një korife i arsimit, politikës dhe kulturës kombëtare. Ai jetoi dhe veproi për Shqipërinë me vetëmohim, duke lënë pas një trashëgimi të jashtëzakonshme në arsim, politikë dhe publicistikë. Në nder të tij, Universiteti i Shkodrës mban sot emrin "Luigj Gurakuqi", si një shenjë e respektit dhe vlerësimit për veprën e tij të pavdekshme. Pergatiti:Liliana Pere.

3 Marsi – Dita e Kujtimit për Shkrimtarët e Mëdhenj Kjo ditë është një mundësi për të përkujtuar shkrimtarë të shquar shqiptarë dhe botërorë, të cilët kanë lënë gjurmë të pashlyeshme në letërsi. Ja disa shkrime të shkurtra të shkurtra disa prej tyre: Ismail Kadare – “Miti i Gurtë i Gjirokastrës” Kadareja, një nga kolosët e letërsisë shqiptare, e solli Gjirokastrën në letërsi si një qytet legjendash dhe gurësh që ruajnë histori. Në romanin e tij “Kronikë në gur”, ai e përshkruan fëmijërinë në një qytet ku realiteti dhe fantazia ndërthuren, duke krijuar një atmosferë unike, si një rrëfim që lëkundet mes mitit dhe realitetit. Mitrush Kuteli – “Fshati që digjej dhe plaku që këndonte” Një nga tregimet më të njohura të Mitrush Kutelit është historia e një fshati që digjet nga pushtuesit, ndërsa një plak i urtë këndon. Mesazhi i tij është i fortë: edhe në momentet më të errëta, arti dhe shpirti i popullit nuk mund të shuhet. Ernest Hemingway – “Plaku dhe Deti” Historia e plakut Santiago, që lufton me një peshk të madh në oqean, është një metaforë e jetës dhe qëndresës njerëzore. Edhe pse ai humbet peshkun ndaj peshkaqenëve, lufta e tij mbetet një fitore shpirtërore, duke na kujtuar se njeriu mund të shkatërrohet, por kurrë të mos mposhtet. Franz Kafka – “Metamorfoza” Kafka me këtë tregim të famshëm na jep një histori të pazakontë: Gregor Samsa zgjohet një mëngjes dhe kupton se është shndërruar në një insekt gjigant. Një histori që simbolizon izolimin dhe absurditetin e ekzistencës, duke mbetur një nga veprat më të fuqishme të letërsisë moderne. William Shakespeare – “Hamleti dhe pyetja e përjetshme” Shprehja “To be or not to be” (Të jesh apo të mos jesh) është bërë një nga dilemat më të njohura filozofike. Hamletit i duhet të zgjedhë mes hakmarrjes dhe pritjes, një betejë e brendshme që pasqyron shpirtin njerëzor dhe pasiguritë e tij. Dritëro Agolli – “Njeriu me top” Në këtë vepër, Agolli sjell historinë e një njeriu të zakonshëm që bëhet simbol i qëndresës dhe luftës për drejtësi. Ai na mëson se edhe një individ i thjeshtë mund të ketë forcën për të ndryshuar rrjedhën e ngjarjeve .Histori të Shkurtra të Disa Shkrimtarëve të Mëdhenj Botërorë Në këtë ditë përkujtimore, le të kujtojmë disa nga shkrimtarët më të mëdhenj botërorë përmes historive dhe mesazheve që ata kanë lënë pas. Leo Tolstoi – “Vdekja e Ivan Iliçit” Tolstoi na jep një histori të thellë filozofike për një gjykatës që përballet me vdekjen dhe kupton se ka jetuar një jetë të kotë, të ndërtuar mbi konvencione dhe jo mbi ndjenja të vërteta. Mesazhi i tij është i qartë: vetëm në momentet e fundit e kuptojmë vlerën e jetës së vërtetë. Gabriel García Márquez – “Njëqind vjet vetmi” Në këtë vepër epike, Márquez krijon qytetin e imagjinar të Macondos, ku një familje e tërë përjeton magjinë dhe mallkimin e fatit të saj. Ky roman është një reflektim mbi ciklet e historisë dhe vetminë e njerëzimit, i shkruar me një stil magjik që e bën të pavdekshëm. Edgar Allan Poe – “Zemra që tregoi” Një histori tronditëse për një njeri që kryen një vrasje të tmerrshme, por e humb arsyen nga rrahjet e zemrës së viktimës, që i duket se dëgjon edhe pasi ka ndodhur krimi. Poe e përdor këtë histori për të na treguar se faji është një ndëshkim më i madh se ligji. Jane Austen – “Krenari dhe Paragjykim” Historia e Elizabeth Bennet dhe z. Darcy është më shumë se një histori dashurie; është një kritikë sociale ndaj paragjykimeve klasore dhe një himn për fuqinë e karakterit dhe inteligjencës në një botë që shpesh e gjykon njeriun nga pasuria dhe titulli. Albert Camus – “I huaji” Meursault, protagonisti i këtij romani, jeton një jetë pa emocione dhe kupton absurditetin e ekzistencës kur përballet me vdekjen. Camus na fton të reflektojmë mbi lirinë, fatin dhe ndjenjën e të qenit i huaj në një botë të ftohtë dhe pa kuptim. Mark Twain – “Aventurat e Tom Sawyer” Një histori e paharrueshme për fëmijërinë dhe aventurat e Tom Sawyer-it, një djalë i zgjuar dhe shpirtlirë që na mëson të çmojmë lirinë dhe imagjinatën. Twain na tregon se fëmijëria është një kohë magjike, ku çdo moment mund të jetë një aventurë. Virginia Woolf – “Dhomë më vete” Në këtë ese të fuqishme, Woolf argumenton se një grua ka nevojë për hapësirën e saj për të krijuar, një reflektim i thellë mbi gjendjen e grave në letërsi dhe shoqëri. Mendimet e saj vazhdojnë të frymëzojnë gjenerata të tëra të shkrimtareve dhe lexueseve. Fyodor Dostoevsky – “Krim dhe Ndëshkim” Historia e Raskolnikovit, një i ri që kryen një vrasje duke besuar se është për një të mirë më të madhe, por pastaj përjeton torturën e ndërgjegjes, është një nga studimet më të thella të psikologjisë njerëzore. Dostoevsky na mëson se asgjë nuk mund ta justifikojë humbjen e Fan Noli dhe Faik Konica – Dy Gjeni të Letërsisë Shqiptare Fan Noli dhe Faik Konica ishin dy figura madhore të kulturës dhe letërsisë shqiptare, të cilët, me mendimet dhe shkrimet e tyre, lanë një trashëgimi të pavdekshme. Ata shpesh kishin pikëpamje të ndryshme, por të dy kontribuuan në mënyrë të jashtëzakonshme për zhvillimin e gjuhës, letërsisë dhe çështjes kombëtare. --- Fan Noli – “Jeta e Skënderbeut” dhe Revolucioni i Fjalës Fan Noli nuk ishte vetëm një shkrimtar e historian, por edhe një reformator i madh i gjuhës shqipe. Një nga veprat e tij më të rëndësishme është "Historia e Skënderbeut", ku ai e përshkruan heroin kombëtar jo vetëm si një strateg të madh, por edhe si një simbol të identitetit shqiptar. Një moment i fuqishëm në këtë vepër është kur ai shkruan për vendosmërinë e Skënderbeut për të mbrojtur Arbërinë: "Ai nuk luftoi vetëm për tokën, por për shpirtin e një kombi që nuk do të përkulej kurrë." Po ashtu, poezitë dhe përkthimet e Nolit e pasuruan shqipen. Në vargjet e tij të famshme “Anës lumenjve”, ai shpreh mallin e pashuar për atdheun dhe zhgënjimin me realitetin e kohës: "Anës lumenjve të pritmërisë, Rri e shikoj e zemra më digjet..." --- Faik Konica – “Shqipëria si m’e mori” dhe Satira e Tij Gjeniale Faik Konica ishte një mjeshtër i ironisë dhe një kritik i ashpër i zakoneve të prapambetura. Në esenë e tij të famshme "Shqipëria si m’e mori", ai përshkruan se si e kishte imagjinuar Shqipërinë si një vend të lulëzuar, por kur e pa me sytë e tij, realiteti ishte zhgënjyes. Me stilin e tij të hollë dhe të mprehtë, ai shkruante: "E kisha ëndërruar një Shqipëri të lulëzuar, me njerëz të qytetëruar dhe të mençur. Kur arrita, gjeta një vend ku gjithkush zihesh me gjithkënd për hiçgjë, dhe nuk punonte njeri!" Satira e tij ishte një mjet për të zgjuar ndërgjegjen kombëtare. Në gazetën "Albania", ai goditi me forcë korrupsionin dhe mungesën e vizionit tek liderët e kohës. Megjithëse shpesh ishte kritik ndaj bashkëkohësve, Konica e donte Shqipërinë dhe punoi gjithë jetën për përparimin e saj. --- Noli dhe Konica – Dy Udhë, Një Dashuri për Shqipërinë Pavarësisht përplasjes së tyre politike dhe stilistike, Fan Noli dhe Faik Konica patën një qëllim të përbashkët: një Shqipëri të pavarur dhe të qytetëruar. Ata lanë pas një pasuri të madhe kulturore, që sot e kësaj dite mbetet frymëzim për shqiptarët. Në këtë 3 Mars, le t’i kujtojmë me respekt dhe le t’i lexojmë me kujdes fjalët e tyre, sepse ato kanë ende shumë për të na mësuar!

Aktorët amerikanë Adrien Brody dhe Mikey Madison ishin ndër fituesit e mëdhenj të çmimeve Oscar, në një natë ku filmi ”Anora” e fitoi këtë çmim në pesë kategori. Madison, 25 vjeçe, mundi aktoren e fortë të Hollivudit, Demi Moore, për të marrë çmimin e aktores më të mirë për rolin e saj në komedinë “Anora”, në të cilën ajo luan një striptiste që bie në dashuri me djalin e një oligarku rus. Filmi gjithashtu fitoi kategoritë e filmit më të mirë, montazhit, skenarin origjinal dhe regjisorit më të mirë për Sean Baker, i cili përdori fjalimin e tij për të bërë një lutje për kthimin e shikuesve të teatrit në kinema pas pandemisë. Baker është bërë personi i parë që ka fituar katër çmime Oscar për një film të vetëm në një ceremoni. Më parë Walt Disney fitoi të njëjtën shumë në një natë, por për filma të ndryshëm. Madison, e cila ishte më e reja në kategorinë e aktores më të mirë këtë vit, tha se fitorja ishte “shumë surreale” dhe ajo gjithashtu nderoi komunitetin e punonjësve të seksit duke thënë se “do të vazhdojë t’i mbështesë ata dhe të jetë një aleate”. Brody, 51 vjeç, tani një fitues i dyfishtë i Oscar-it, mori në shtëpi çmimin e aktorit kryesor për “The Brutalist”, një film për një arkitekt hebre-hungarez që ikën nga tmerret e Luftës së Dytë Botërore për një jetë më të mirë në SHBA. Në skenë, Brody tha se ndihej “aq me fat” duke shtuar se “aktrimi është një profesion shumë i brishtë. Duket shumë magjepsës dhe në momente të caktuara është, por e vetmja gjë që kam fituar, duke pasur privilegjin të kthehem këtu, është të kem një perspektivë.” “Unë jam këtu edhe një herë për të përfaqësuar traumat e vazhdueshme dhe pasojat e luftës dhe shtypjes sistematike dhe të antisemitizmit dhe racizmit dhe të të tjerëve dhe lutem për një botë më të shëndetshme, më të lumtur dhe më gjithëpërfshirëse”, shtoi ai. Aktorja amerikane Zoe Saldana deklaroi se është një “fëmijë krenar i prindërve emigrantë” gjatë një fjalimi të përlotur pasi fitoi Oscar-in për aktoren më të mirë në rol dytësor. Saldana, 46 vjeçe, u shpall fituese në kategorinë e yjeve, duke përfshirë aktoren dhe këngëtaren Ariana Grande, yllin britanik Felicity Jones, Monica Barbaro dhe italianen Isabella Rossellini. Ajo fitoi Oscar-in, i pari i saj, për rolin e saj në filmin spanjoll të Netflix “Emilia Perez”, në të cilin ajo luan një avokate të quajtur Rita, e cila ndihmon një bos droge meksikan të ndryshojë gjininë. Filmi u bë kryefjalë e postimeve historike në mediat sociale. Kieran Culkin, 42 vjeç, fitoi Oscar-in për aktorin më të mirë në rol dytësor duke mposhtur Edward Norton, Guy Pearce dhe Jeremy Strong. Ai mori çmimin për “A real pain”, filmi i drejtuar nga Jesse Eisenberg për dy kushërinj që shkojnë në vendin e gjyshes së tyre në Poloni për të gjetur rrënjët e tyre. Culkin gjithashtu bëri shaka gjatë fjalimit të tij se gruaja e tij, Jazz Charton, i kishte premtuar atij një fëmijë të katërt nëse ai fitonte një Oscar. Ishte një natë e keqe për britanikët në kategoritë kryesore të aktrimit, por anëtarët e industrisë së filmit në Mbretërinë e Bashkuar u nderuan në disa role në prapaskenë. Kompozitori britanik Daniel Blumberg fitoi partiturën origjinale dhe Lol Crawley, i rritur në Uells, fitoi Oscar-in e kinematografisë, të dy për “The Brutalist”. Britanikë të tjerë përfshinin artistin e efekteve speciale Paul Lambert, i cili ishte pjesë e ekipit fitues të efekteve vizuale më të mira pas filmit fantastiko-shkencor “Dune: Part Two”, ku luan Timothee Chalamet, dhe dizajnimin e çiftit Nathan Crowley dhe Lee Sandales për dizajnin më të mirë të prodhimit për muzikalin “Wicked”. Shkrimtari britanik Peter Straughan fitoi çmimin e skenarit për dramën papale “Conclave”. Prezantuesi dhe komediani amerikan Conan O’Brien, e nisi ceremoninë me një rikrijim të një skene të tmerrshme nga filmi “The Substance”. Monologu i tij hapës iu referua polemikës rreth Emilia Perez-it dhe më vonë në mbrëmje ai u duk se iu referua kritikave të pikëpamjeve të presidentit të SHBA Donald Trump ndaj presidentit rus Vladimir Putin, në mes të luftës me Ukrainën. Aktorja dhe këngëtarja Ariana Grande hapi shfaqjen duke kënduar këngën “The Wizard Of Oz” “Somewhere Over The Rainbow”, dhe më vonë iu bashkua Erivo për një duet të “Defying Gravity” nga “Wicked”. Një tjetër homazh muzikor pa këngëtarët Raye, anëtarja e ”Blackpink Lisa” dhe reperja dhe këngëtarja amerikane Doja Cat të performonin një homazh për James Bond. Performanca nderoi producentët e James Bond, Michael G Wilson dhe Barbara Broccoli, të cilët u shpallën fitues të Çmimit Përkujtimor të Akademisë ”Irving G Thalberg” në 2024 dhe iu dhanë statujat Oscar në Çmimet e Guvernatorëve. Muajin e kaluar, Amazon MGM Studios njoftoi se do të merrte kontrollin krijues mbi personazhin 007 me një sipërmarrje të re që do t’i shihte ata të jenë bashkëpronarë të të drejtave të ekskluzivitetit me Wilson dhe Broccoli. Fituesi i çmimit Oscar Morgan Freeman prezantoi segmentin In Memoriam dhe nderoi aktorin Gene Hackman, i cili muajin e kaluar u gjet i vdekur së bashku me gruan e tij, Betsy Arakawa dhe qenin e tyre, në shtëpinë e tyre në New Mexico. Të nominuar të shumtë, duke përfshirë “A Complete Unknown” me protagonist Chalamet, grupin “Sing Sing, The Apprentice”, rreth viteve të hershme të Trump si zhvillues i pasurive të paluajtshme, “Nickel Boys”, bazuar në romanin nga Colson Whitehead dhe filmi vampir “Nosferatu” shkuan në shtëpi duarbosh duke mos marrë asgjë./

Selena Gomez vesh 16,000 pika xhami në Oscar 2025 NGA HANNAH JACKSON 2 mars 202 Ky sezon çmimesh ka qenë një maratonë e magjepsjes së Hollivudit të Vjetër për Selena Gomez , dhe Oscars 2025 nuk bëjnë përjashtim. Sonte, ylli i Emilia Pérez u takua me momentin me një fustan të zbukuruar me porosi Ralph Lauren të frymëzuar nga Sophia Loren. Ndërsa ajo është përfshirë në ngjyrat më të errëta këtë sezon, Gomez ndryshoi skenarin e 97-të të çmimeve Oscar. Fustani jashtë shpatullave ishte zbukuruar me mbi 16,000 pika xhami dhe kristale Rosemont—të ngjitura me dorë nga 12 artizanë të aftë. Duke i shtuar një prekje ngjyre fustanit, ekipi i Ralph Lauren fshiu pikat e xhamit për të krijuar një fund ombre rozë. Ajo solli edhe bling me aksesorët e saj, e veshur me një gjerdan me jakë me një varëse diamanti, së bashku me një palë vathë diamanti dhe një grusht unaza. Gomez i është drejtuar disa herë stilistit amerikan gjatë muajve të fundit. Për çmimet Emmy 2024 , ajo festoi nominimin e saj të parë për rolin e saj në filmin Only Murders in the Building me një fustan të zi prej kadifeje prej mëndafshi me një dekolte pave. Në Çmimet e Governors në nëntor, ajo veshi një fustan të zi me jakë të lartë, të mbuluar me temina, me jakë të bardhë dhe pranga për një rrotullim të veshjeve për meshkuj. Ajo iu përmbajt rrobaqepësisë së frymëzuar nga meshkujt në Festivalin Ndërkombëtar të Filmit në Palm Springs me një kostum të bardhë me tre pjesë. Sonte në Oscar 2025, Selena Gomez dhe Ralph Lauren na kujtojnë edhe një herë pse ata janë një ndeshje e bërë në parajsën e tapetit të kuq. Shihni çdo pamje nga Tapeti

Thomas Edison Historia është një prej legjendave më të njohura që lidhen me Thomas Alva Edisonin dhe nënën e tij, një histori që e ilustron fuqinë e besimit dhe mbështetjes që një prind mund të ofrojë për fëmijën e tij. Po ta ndihmoj me detaje. Thomas Alva Edison, shpikësi i famshëm, ka lindur në 11 shkurt 1847 në Milan, Ohio. Në vitet e para të jetës, ai nuk ishte i njohur si një fëmijë i shkëlqyer në shkollë dhe kishte mundësi të vështira për të mësuar në shkollën e tij. Një mësues i tij, duke parë se ai kishte disa vështirësi në mësime, i shkroi një letër nënës së tij, në të cilën thuhej: "Fëmija juaj ka probleme mendore dhe ne nuk mund t’i lejojmë më të shkojnë në shkollë." Kur Edison ia dha këtë letër nënës së tij, ajo nuk e lexoi mesazhin në mënyrën e tij. Ajo e mori letrën dhe e lexoi një mënyrë tjetër. Në vend që të lexonte ato fjalë, ajo krijoi një perceptim krejt tjetër për të, duke e shndërruar një dështim në mundësi. Ajo i tha djalit të saj: "Mësuesi yt më tha që je një gjeni dhe se shkolla është shumë e vogël për ty, nuk ka mësues që mund të të mësojnë." Ky besim dhe mbështetje ishin të fuqishme për Edisonin, dhe ai u rrit me idenë se ishte një person i jashtëzakonshëm, një gjeni që mund të arrinte më shumë sesa çdo kush tjetër. Nën ndikimin e nënës së tij, ai nuk u dorëzua dhe, përkundrazi, ai vazhdoi të zhvillonte shpikjet e tij dhe u bë një prej shpikësve më të mëdhenj të botës. Edison shpiku shumë gjëra që ndryshuan botën, përfshirë llampën elektrike të ndritshme dhe fonografin, që u bënë themelore për zhvillimin e industrisë moderne. Vitet më vonë, Edison, tashmë i njohur si një shpikës i jashtëzakonshëm, gjeti atë letër të vjetër që mësuesi i tij i kishte dhënë nënës së tij dhe që i kishte shkruar për djalin e tij si një fëmijë me probleme mendore. Kur ai e lexoi këtë letër, e kuptoi se ishte ajo që e kishte formuar dhe i kishte dhënë besim për t'u bërë ai që ishte. Historia e Edisonit është një dëshmi e fuqisë që prindërit, veçanërisht nënat, kanë për të formuar besimin dhe suksesin e fëmijëve të tyre, dhe si ndikimi i një njeriu të dashur mund të kthejë një mesazh të dukshëm negativ në mundësi dhe shpresë. Mesazhi i kësaj historie është shumë i fuqishëm dhe ka disa mësime të rëndësishme, veçanërisht për mësuesit dhe për ata që janë përgjegjës për edukimin dhe formimin e fëmijëve: 1. Ndikimi i fjalëve dhe mesazheve: Fjalët që përdorim mund të kenë një ndikim të jashtëzakonshëm tek individët, veçanërisht fëmijët. Një mesazh i dukshëm negativ, si ai i shkruar në letër për Edisonin, mund të dëmtojë besimin dhe motivimin e një fëmije. Ndërsa një mesazh inkurajues dhe mbështetës mund të bëjë që ai të besojë në mundësitë e tij dhe të zhvillohet në një individ të jashtëzakonshëm. Mësuesit dhe edukatorët duhet të jenë të vetëdijshëm për fuqinë e fjalëve të tyre dhe se si ato mund të ndihmojnë ose dëmtojnë një nxënës. 2. Mbështetja dhe besimi i mësuesve: Ky është një kujtesë për mësuesit që të besojnë në potencialin e çdo nxënësi. Ata duhet të përpiqen të shohin më shumë se sa thjesht vështirësitë e momentit dhe të mbështesin nxënësit, duke i ndihmuar të gjejnë forcën dhe besimin për të arritur më shumë. Mësuesit mund të luajnë një rol të rëndësishëm në krijimin e një mentaliteti të suksesit dhe mundësive për çdo fëmijë. 3. Shpërndarja e besimit dhe shpresës: Në vend që të etiketojnë një fëmijë si "i paaftë" ose "me probleme", mësuesit duhet të përpiqen të gjejnë mënyra për të nxitur besimin tek fëmijët, duke i inkurajuar ata të besojnë në vlerat dhe aftësitë e tyre. Edison, falë mbështetjes së nënës së tij, u rrit me besimin se ai mund të bëjë gjëra të jashtëzakonshme. Ky besim ishte thelbësor për suksesin e tij. 4. Mësimi për tolerancën dhe shprehitë pozitive: Historia sugjeron gjithashtu se nuk duhet të kemi një qasje të ngurtë ndaj sfidave që mund të hasim. Mësuesit mund të përdorin metodat dhe strategjitë më kreative dhe pozitive për t'i ndihmuar nxënësit të kalojnë përmes vështirësive, duke përdorur një qasje që të përqendrohet te mundësitë, jo te kufizimet. Në fund, mesazhi është që mësuesit, dhe në përgjithësi të gjithë ata që kanë ndikim tek fëmijët, duhet të jenë të kujdesshëm dhe të fuqishëm në krijimin e mundësive dhe besimit për ta, sepse një fjalë mund të jetë gjithçka që nevojitet për të ndezur një ndjesi besimi dhe mundësish.

Besëlidhja e Lezhës, e mbajtur më 2 mars 1444 në Katedralen e Shën Kollit në Lezhë, nuk u quajt zyrtarisht shtet, por përfaqësonte një aleancë politiko-ushtarake ndërmjet princërve shqiptarë kundër Perandorisë Osmane. Organizimi dhe pjesëmarrësit: Kuvendi u organizua me nismën e Gjergj Kastriotit-Skënderbeut. Në të morën pjesë figura të shquara të aristokracisë shqiptare, si: Gjergj Arianiti Andrea Topia, së bashku me djemtë e tij, Kominin dhe Muzakën, dhe nipin Tanushin Nikollë dhe Pal Dukagjini Pjetër Spani me katër djemtë e tij: Aleksin, Bozhidarin, Vruoan dhe Mirkon Lekë Zaharia Teodor Muzaka i Riu dhe anëtarë të tjerë të familjes Muzaka Lekë Dushmani Gjergj Stres Balsha Stefan Gjurashi (Cernojeviçi) me bijtë e tij, Gjergjin dhe Gjonin Gjithashtu, morën pjesë përfaqësues të malësive shqiptare dhe të Republikës së Venedikut si vëzhgues. Vendimet kryesore: Formimi i një Besëlidhjeje Arbërore me Skënderbeun si kryetar dhe komandant të përgjithshëm. Krijimi i një ushtrie të përbashkët nën komandën e Skënderbeut. Themelimi i një arke të përbashkët për të përballuar shpenzimet e luftës. Këto vendime synonin bashkimin e forcave shqiptare për të përballuar kërcënimin osman. Aleatët: Përveç princërve shqiptarë, në Besëlidhje mori pjesë edhe sundimtari i Malit të Zi, Stefan Cernojeviçi, duke zgjeruar kështu aleancën edhe me forca të tjera ballkanike. Rezultatet: Bashkimi i principatave shqiptare nën një komandë të vetme. Krijimi i një ushtrie të përbashkët që arriti të përballojë me sukses sulmet osmane për 25 vjet. Vendosja e themeleve për një shtet të përqendruar shqiptar, duke shënuar kulmin e traditës shtetërore në mesjetën shqiptare. Besëlidhja e Lezhës shënoi një hap të rëndësishëm drejt bashkimit politik të tokave shqiptare dhe krijimit të një identiteti të përbashkët kombëtar.

Pablo NERUDA ( 1904 - 1973 ) Historia e jetës së Pablo Nerudës: Kjo poezi e Pablo Nerudës është një reflektim i dashurisë dhe mirënjohjes për nënën dhe jetën: Poezi për Jetën dhe Nënën Në duar të tua, gjithçka ishte e ngrohtë, Nën dritën e syve të tu, unë mësova të ecja, Gjithçka ishte thjesht, çdo hije e vogël që lidhej, Çdo prekje që më jepte kur bota ishte e largët. Jeta kalonte, por ti mbaje me forcë, Si një rrënjë e fortë që nuk friksohet nga stuhia, Në kokën time, emri yt ishte një himn i butë, Një këngë që dëgjohej përherë, pa fund. Kur nënqielli filloi të errësohej, Ti gjithmonë mbaje dritën, Dhe kur sytë e mi kërkonin udhë, Ato shihnin buzëqeshjen tënde që shndriste si yll. Një jetë që u krijua në dhimbje, Një jetë që u rrit nga dashuria jote, Dhe sot, ndërsa eci në rrugët e natës, Unë ndiej ende prekjen tënde, në çdo hap, në çdo frymë. Kjo poezi është një përpjekje për të shprehur ndjenjat e Nerudës për jetën dhe dashurinë e pafundme të nënës, një figurë që ka ndikuar thellë në gjithçka që ai shkroi. Pablo Neruda lindi më 12 korrik 1904 në Parral, Kili. Emri i tij i vërtetë ishte Ricardo Eliécer Neftalí Reyes Basoalto, por ai mori emrin penë "Pablo Neruda" si një adoleshent, për të shmangur zemërimin e babait të tij, i cili nuk e mbështeste pasionin e tij për poezinë. Poema e tij e parë u publikua kur ai ishte vetëm 13 vjeç, dhe deri në vitin 1920, ai kishte filluar të shkruante poezi që do ta bëheshin të njohura ndërkombëtarisht. Neruda ishte gjithashtu një aktivist politik, dhe ka shërbyer si senator i Kilit. Ai mbështeti lëvizjet revolucione dhe ishte një kritik i regjimit të diktatorit të Kilit, Augusto Pinochet. Pas një periudhe të trazuar politike dhe shpërnguljeve të detyruara, Neruda ka jetuar dhe punuar në vende të ndryshme të botës, përfshirë Çekosllovakinë, Meksikën dhe Spanjën. Poezia e Nerudës është e njohur për pasionin e saj dhe thellësinë emocionale. Ai shkruante mbi shumë tema, duke përfshirë dashurinë, politikën, natyrën, dhe gjendjen njerëzore. Pjesa më e madhe e krijimtarisë së tij ka lidhje me çështje të identitetit dhe të luftës sociale. Neruda fitoi Çmimin Nobel për Letërsi në vitin 1971, dhe u bë një figurë e rëndësishme në letërsinë botërore. Ai vdiq më 23 shtator 1973, vetëm disa javë pas grushtit të shtetit që përmbysi qeverinë e Salvador Allendes, me të cilin ai kishte një miqësi të mire. M E R R N I K O H Ë N T U A J Merrni kohë për të menduar, Sepse kjo është forca e vërtetë e njeriut. Merrni kohë për të lexuar, Sepse kjo është baza e vërtetë e mënçurisë. Merrni kohë për tu lutur, Sepse kjo është fuqia më e madhe në Tokë. Merrni kohë për të qeshur, Sepse e qeshura është muzika e shpirtit. Merrni kohë për të falur, Sepse dita është shumë e shkurtër për të qënë veç për vete. Merrmi kohë për të dashur dhe për tu dashur, Sepse dashuria është dhuratë nga Zoti. Merrni kohë për të qënë i përzemërt, Kjo është rruga drejt lumturisë. Merrni kohë për të jetuar! PËRKTHEU MP

ALBERT KAMUS FILOZOF "Një ditë, kur nuk ka më pyetje për të bërë, kur kuptimi i botës është zhdukur dhe është lënë vetëm zbrazëtia, ndoshta do të kuptojmë se gjithçka që kemi është e vërteta e ekzistencës tonë. Në këtë botë të mbushur me absurditet, ku çdo përpjekje për t’u shpëtuar është e dështuar, mbetet vetëm të përqafojmë lirinë që na ofron ky absurd. Ka diçka të veçantë në të qenit të vetëdijshëm për pafuqinë tonë, një lloj bukurie të hidhur që e gjejmë vetëm kur përballim realitetin pa iluzione. Ndoshta, në këtë hapësirë të zbrazët, ku të gjitha përgjigjet janë të paqartë, gjejmë mundësinë e të vërtetës më të thellë." Ky lloj shkrimi tenton të kapë esencën e filozofisë së Camus, duke reflektuar mbi absurditetin e jetës dhe përpjekjet tona për të gjetur kuptim në një botë që shpesh nuk ofron përgjigje të qarta. Albert Camus lindi më 7 nëntor 1913 në Mondovi, Algjeri, që ishte një koloni franceze në atë kohë. Ai u rrit në një familje të varfër; babai i tij, Lucien Camus, vdiq në Luftën e Parë Botërore kur Albert ishte ende foshnje, dhe ai u rrit nga nëna, Catherine Hélène, një grua e thjeshtë dhe e pashpresë që nuk mund të fliste mirë frëngjishten. Djaloshi kaloi fëmijërinë në një mjedis të thjeshtë dhe të vështirë, por me shumë dashuri nga nëna e tij, që kishte një ndikim të madh në jetën e tij. Arsimi Camus studioi në shkollat e Algjerisë dhe më pas u regjistrua në Universitetin e Algjerisë, ku studioi filozofi. Gjatë viteve të tij universitare, ai u përfshi në aktivitete të ndryshme shoqërore dhe intelektuale. Ai u bë i njohur për shkakun e tij të lidhur me të drejtat e njeriut, si dhe për angazhimin e tij në politikën e kohës. Në vitin 1935, ai mori një diplomë në filozofi, por nuk mund të gëzonte mundësinë për një karrierë akademike për shkak të një problemi të shëndetit të tij, tuberkulozit. Historia e jetës Camus kaloi një pjesë të madhe të jetës së tij në Algjeri, ku punoi si mësues dhe gazetar. Gjatë Luftës së Dytë Botërore, ai u bë një pjesëtar i Luftës Rezistencës, duke u angazhuar në gazetën Combat, e cila u botua gjatë pushtimit nazist të Francës. Aktivizmi i tij politik dhe gazetaresk ishte një reflektim i angazhimit të tij për lirinë dhe drejtësinë sociale. Pas luftës, ai u kthye në Francë dhe vazhdoi të shkruante për çështje të mëdha shoqërore dhe politike. Filozofia e tij Filozofia e Camus është e njohur për konceptin e "absurdizmit", i cili thekson përpjekjen e njeriut për të gjetur kuptim në një botë që është esencialisht pa kuptim. Ky absurd lind nga kontradikta midis dëshirës njerëzore për kuptim dhe botës që nuk ofron asnjë kuptim objektiv. Camus besonte se, ndonëse jeta është absurde, individët mund të jetojnë një jetë të plotë dhe të ndershme duke e pranuar këtë absurd dhe duke e përballuar atë me guxim dhe dinjitet. Në veprën e tij më të njohur Miti i Sisifit (1942), Camus përdor mitin e Sisifit, personazhit që është i dënuar të ngrejë një gur në majë të malit, vetëm për të parë atë të rrokulliset përsëri. Ky mit, sipas Camus, është një metaforë për jetën e njeriut: një përpjekje e pafund dhe e pashpresë për të kuptuar dhe për të dhënë kuptim, por që gjithsesi është e domosdoshme për të jetuar me plotësim. Një tjetër temë e rëndësishme në filozofinë e Camus është liria, e cila është një nga temat kryesore të veprës së tij. Ai theksonte se, pavarësisht absurditetit të jetës, individi ka mundësinë dhe detyrimin të veprojë lirisht, të krijojë kuptim përmes veprimeve dhe angazhimeve të tij, dhe të gjejë një kuptim personal dhe autentik. Vepra e tij Camus ka shkruar disa vepra të rëndësishme gjatë jetës së tij, ku përfshihen: "L'Étranger" (Një Shqetësim i Thellë) (1942): Ky roman është një nga më të njohurit e tij dhe përshkruan jetën e një njeriu, Meursault, që jeton në mënyrë indiferente ndaj normave sociale dhe vlerave, dhe që nuk është në gjendje të gjejë kuptim në jetën e tij. "Le Mythe de Sisyphe" (Miti i Sisifit) (1942): Ky është një ese filozofike ku Camus analizon konceptin e absurdit dhe mënyrat e përballimit të tij. "La Peste" (Pesta) (1947): Ky roman përshkruan një epidemi të bubonikës që shpërthen në një qytet të vogël dhe është një alegori për luftën kundër totalitarizmit dhe përpjekjet e njeriut për të mbijetuar dhe për të ruajtur dinjitetin në kushte ekstreme. "L'Homme révolté" (Njeriu i Revoltuar) (1951): Në këtë vepër, Camus eksploron temën e rebelimit dhe revolucioneve shoqërore, duke analizuar përpjekjet e individëve për të luftuar kundër padrejtësive. Jeta personale dhe vdekja Camus ishte martuar dy herë dhe kishte dy fëmijë. Ai kishte një lidhje të veçantë me natyrën dhe adhuronte përpjekjet e tij për të pasur një jetë të thjeshtë dhe të qetë. Ai kishte pasion për futbollin dhe shkruante shpesh për sportet, veçanërisht futbollin. Camus vdiq tragjikisht në një aksident automobilistik më 4 janar 1960 në moshën 46-vjeçare, në një rrugë të Francës, kur makina që ai po udhëtonte u përfshi në një aksident. Trashëgimia Albert Camus ka lënë një ndikim të madh në filozofinë moderne dhe letërsinë ekzistencialiste. Ai fitoi Çmimin Nobel për Letërsi në vitin 1957 dhe vazhdon të jetë një figurë kyçe për diskutimet mbi absurdizmin, lirinë, dhe natyrën e ekzistencës njerëzore. "Një ditë, kur nuk ka më pyetje për të bërë, kur kuptimi i botës është zhdukur dhe është lënë vetëm zbrazëtia, ndoshta do të kuptojmë se gjithçka që kemi është e vërteta e ekzistencës tonë. Në këtë botë të mbushur me absurditet, ku çdo përpjekje për t’u shpëtuar është e dështuar, mbetet vetëm të përqafojmë lirinë që na ofron ky absurd. Ka diçka të veçantë në të qenit të vetëdijshëm për pafuqinë tonë, një lloj bukurie të hidhur që e gjejmë vetëm kur përballim realitetin pa iluzione. Ndoshta, në këtë hapësirë të zbrazët, ku të gjitha përgjigjet janë të paqartë, gjejmë mundësinë e të vërtetës më të thellë." Ky lloj shkrimi tenton të kapë esencën e filozofisë së Camus, duke reflektuar mbi absurditetin e jetës dhe përpjekjet tona për të gjetur kuptim në një botë që shpesh nuk ofron përgjigje të qarta. Albert Camus lindi më 7 nëntor 1913 në Mondovi, Algjeri, që ishte një koloni franceze në atë kohë. Ai u rrit në një familje të varfër; babai i tij, Lucien Camus, vdiq në Luftën e Parë Botërore kur Albert ishte ende foshnje, dhe ai u rrit nga nëna, Catherine Hélène, një grua e thjeshtë dhe e pashpresë që nuk mund të fliste mirë frëngjishten. Djaloshi kaloi fëmijërinë në një mjedis të thjeshtë dhe të vështirë, por me shumë dashuri nga nëna e tij, që kishte një ndikim të madh në jetën e tij. Arsimi Camus studioi në shkollat e Algjerisë dhe më pas u regjistrua në Universitetin e Algjerisë, ku studioi filozofi. Gjatë viteve të tij universitare, ai u përfshi në aktivitete të ndryshme shoqërore dhe intelektuale. Ai u bë i njohur për shkakun e tij të lidhur me të drejtat e njeriut, si dhe për angazhimin e tij në politikën e kohës. Në vitin 1935, ai mori një diplomë në filozofi, por nuk mund të gëzonte mundësinë për një karrierë akademike për shkak të një problemi të shëndetit të tij, tuberkulozit. Historia e jetës Camus kaloi një pjesë të madhe të jetës së tij në Algjeri, ku punoi si mësues dhe gazetar. Gjatë Luftës së Dytë Botërore, ai u bë një pjesëtar i Luftës Rezistencës, duke u angazhuar në gazetën Combat, e cila u botua gjatë pushtimit nazist të Francës. Aktivizmi i tij politik dhe gazetaresk ishte një reflektim i angazhimit të tij për lirinë dhe drejtësinë sociale. Pas luftës, ai u kthye në Francë dhe vazhdoi të shkruante për çështje të mëdha shoqërore dhe politike. Filozofia e tij Filozofia e Camus është e njohur për konceptin e "absurdizmit", i cili thekson përpjekjen e njeriut për të gjetur kuptim në një botë që është esencialisht pa kuptim. Ky absurd lind nga kontradikta midis dëshirës njerëzore për kuptim dhe botës që nuk ofron asnjë kuptim objektiv. Camus besonte se, ndonëse jeta është absurde, individët mund të jetojnë një jetë të plotë dhe të ndershme duke e pranuar këtë absurd dhe duke e përballuar atë me guxim dhe dinjitet. Në veprën e tij më të njohur Miti i Sisifit (1942), Camus përdor mitin e Sisifit, personazhit që është i dënuar të ngrejë një gur në majë të malit, vetëm për të parë atë të rrokulliset përsëri. Ky mit, sipas Camus, është një metaforë për jetën e njeriut: një përpjekje e pafund dhe e pashpresë për të kuptuar dhe për të dhënë kuptim, por që gjithsesi është e domosdoshme për të jetuar me plotësim. Një tjetër temë e rëndësishme në filozofinë e Camus është liria, e cila është një nga temat kryesore të veprës së tij. Ai theksonte se, pavarësisht absurditetit të jetës, individi ka mundësinë dhe detyrimin të veprojë lirisht, të krijojë kuptim përmes veprimeve dhe angazhimeve të tij, dhe të gjejë një kuptim personal dhe autentik. Vepra e tij Camus ka shkruar disa vepra të rëndësishme gjatë jetës së tij, ku përfshihen: "L'Étranger" (Një Shqetësim i Thellë) (1942): Ky roman është një nga më të njohurit e tij dhe përshkruan jetën e një njeriu, Meursault, që jeton në mënyrë indiferente ndaj normave sociale dhe vlerave, dhe që nuk është në gjendje të gjejë kuptim në jetën e tij. "Le Mythe de Sisyphe" (Miti i Sisifit) (1942): Ky është një ese filozofike ku Camus analizon konceptin e absurdit dhe mënyrat e përballimit të tij. "La Peste" (Pesta) (1947): Ky roman përshkruan një epidemi të bubonikës që shpërthen në një qytet të vogël dhe është një alegori për luftën kundër totalitarizmit dhe përpjekjet e njeriut për të mbijetuar dhe për të ruajtur dinjitetin në kushte ekstreme. "L'Homme révolté" (Njeriu i Revoltuar) (1951): Në këtë vepër, Camus eksploron temën e rebelimit dhe revolucioneve shoqërore, duke analizuar përpjekjet e individëve për të luftuar kundër padrejtësive. Jeta personale dhe vdekja Camus ishte martuar dy herë dhe kishte dy fëmijë. Ai kishte një lidhje të veçantë me natyrën dhe adhuronte përpjekjet e tij për të pasur një jetë të thjeshtë dhe të qetë. Ai kishte pasion për futbollin dhe shkruante shpesh për sportet, veçanërisht futbollin. Camus vdiq tragjikisht në një aksident automobilistik më 4 janar 1960 në moshën 46-vjeçare, në një rrugë të Francës, kur makina që ai po udhëtonte u përfshi në një aksident. Trashëgimia Albert Camus ka lënë një ndikim të madh në filozofinë moderne dhe letërsinë ekzistencialiste. Ai fitoi Çmimin Nobel për Letërsi në vitin 1957 dhe vazhdon të jetë një figurë kyçe për diskutimet mbi absurdizmin, lirinë, dhe natyrën e ekzistencës njerëzore.

Fototeka Marubi është një nga pasuritë më të çmuara të trashëgimisë kulturore shqiptare, e cila përmban një arkiv të jashtëzakonshëm fotografish që dokumentojnë jetën, kulturën dhe historinë shqiptare që nga mesi i shekullit XIX. Themelimi dhe Historiku Fototeka u krijua nga Pietro Marubi, një fotograf dhe artist italian që emigroi në Shkodër rreth vitit 1850. Ai hapi studion e parë fotografike në Shqipëri, të njohur si "Dritëshkronja Marubi", ku realizoi disa nga fotografitë e para të dokumentuara në historinë shqiptare. Pas vdekjes së Pietros, trashëgimia e tij u vazhdua nga nxënësi dhe asistenti i tij Kel Marubi, dhe më pas nga Gege Marubi, i cili modernizoi teknikat fotografike duke sjellë përparime në fushën e fotografisë shqiptare. Koleksioni dhe Vlera Historike Fototeka Marubi përmban mbi 500,000 negativë të realizuar në pllaka xhami, celuloid dhe letër. Në këtë arkiv ka fotografi të figurave historike si Ismail Qemali, Luigj Gurakuqi, Ded Gjo Luli, Fan Noli, por edhe të njerëzve të thjeshtë, panoramave të qyteteve dhe momenteve historike të rëndësishme. Fotografitë e Marubëve janë të një rëndësie të veçantë sepse dokumentojnë me mjeshtëri kostumet tradicionale, zakonet, ngjarjet politike dhe jetën e përditshme të shqiptarëve në një periudhë të gjatë historike. Fototeka Sot Në vitin 2016, në Shkodër u hap Muzeu Kombëtar i Fotografisë "Marubi", ku ruhen dhe ekspozohen disa nga fotografitë më ikonike të koleksionit. Fototeka është digjitalizuar për të ruajtur dhe promovuar këtë pasuri unike, duke e bërë atë të aksesueshme për studiues dhe publikun e gjerë. Fototeka Marubi është një testament i pasurisë kulturore shqiptare dhe një dritare e rrallë për të parë evolucionin historik të kombit tonë përmes objektivit të një familjeje që i përkushtoi jetën fotografisë. Më 27 shkurt 2025, në Galerinë e Artit Tiranë, u hap ekspozita "Dinastia Marubi – Njëqind vite të studios fotografike shqiptare". Kjo ekspozitë sjell për herë të parë në Tiranë një përzgjedhje të veçantë të imazheve nga arkiva e pasur e Dinastisë Marubi (1865-1959), e cila përmban mbi 150,000 negativë xhami të ruajtur në Muzeun Kombëtar Marubi në Shkodër. Ekspozita është kuruar nga Kim Knoppers dhe përfshin riprodhime moderne si dhe projeksione në xham të negativëve të skanuar, duke ofruar një pasqyrë të gjerë të historisë, kulturës dhe jetës shqiptare të kapur nga tre gjeneratat e fotografëve të familjes Marubi. Drejtoresha e Galerisë së Artit Tiranë, Edit Pula, theksoi rëndësinë e kësaj ekspozite si pjesë e misionit të galerisë për të promovuar trashëgiminë e artit pamor shqiptar. Ndërsa drejtori i Muzeut Marubi, Luçjan Bedeni, vuri në dukje se kjo ekspozitë shënon fillimin e një rrugëtimi të gjatë për muzeun, duke synuar të zgjerojë ndikimin e tij përtej Shkodrës. Ekspozita do të qëndrojë e hapur deri më 27 prill 2025, duke ofruar mundësinë për publikun e gjerë të eksplorojë dhe vlerësojë trashëgiminë e pasur fotografike të Dinastisë Marubi. Për më shumë informacion mbi ekspozitën, mund të shihni videon e mëposhtme:

Isabella Rossellini është një aktore, modele dhe producente e njohur italiane, e cila ka arritur sukses në shumë fusha të industrisë së argëtimit Familja dhe Arsimimi: Isabella ka lindur më 18 Qershor 1952 në Romë, Itali, dhe është bija e aktorit të njohur italian, Roberto Rossellini dhe aktores suedeze, Ingrid Bergman. Kjo e bën atë një pjesë të një familjeje të shquar të industrisë së kinemasë. Ka studiuar në Universitetin e Milanos, ku ka marrë një diplomë në ekonomi dhe është angazhuar edhe në artet skenike. Eksperiencat Profesionale: Rossellini ka pasur një karrierë të suksesshme si modele dhe ka punuar për disa nga markat më të mëdha të modës si Lancôme. Ajo u bë një nga modelet më të njohura gjatë viteve 1980. Ajo ka pasur një karrierë të pasur si aktore në filma dhe seri televizive. Ka luajtur në filma të njohur si Blue Velvet (1986) dhe Death Becomes Her (1992). Po ashtu, ka prodhuar dhe ka marrë pjesë në projekte të ndryshme si regjisore dhe producente. Vlerësimet dhe Çmimet: Ajo ka marrë çmime dhe vlerësime të shumta për kontributin e saj në kinematografi dhe industrinë e modës. Ka marrë çmime për rolin e saj në Blue Velvet dhe është nderuar për angazhimin e saj në promovimin e kulturës dhe artit. Suksesi më i Madh: Suksesi më i madh i Isabella Rossellini ka qenë roli i saj në filmin Blue Velvet të David Lynch, ku ajo luajti një nga rolet më të njohura të karrierës së saj. Ky film e vendosi atë në qendër të vëmendjes ndërkombëtare dhe i dha mundësinë të bëhet një figurë e njohur jo vetëm për aftësitë e saj aktoriale, por edhe për prezencën e saj unike në ekran. Isabella Rossellini është një nga figurat më të njohura dhe të vlerësuara në industrinë e kinemasë dhe modës, me një karrierë që ka përfshirë një gamë të gjerë rolesh si aktore, modele dhe autore. Ajo është një pasardhëse e denjë e dy aktorëve të njohur, Ingrid Bergman dhe Roberto Rossellini, që kanë lënë një ndikim të jashtëzakonshëm në historinë e kinemasë botërore. Lindi më 18 Qershor 1952, në Romë, Itali, dhe u rrit mes një ambienti të pasur me art dhe kulturë. Fillimet e Karrierës Isabella nisi karrierën e saj si modele në vitet '70. Ajo pati një sukses të shpejtë dhe shfaqej në fushatat më prestigjioze të modës, përfshirë punën me markat si Lancôme dhe Versace. Ishte një figurë qendrore në botën e modës, e njohur për bukurinë dhe karizmën e saj të natyrshme. Në vitin 1982, ajo u bë ambasadore e markës prestigjioze të kozmetikës Lancôme, dhe qëndroi me ta për shumë vite, duke ndihmuar në ndërtimin e imazhit të markës. Kinemaja dhe Filmat Karriera e saj në kinematografi u shpërblye kur ajo u bë pjesë e filmave më të mëdhenj të viteve '80 dhe '90. Një nga rolet më të njohura të saj është ai në filmin "Blue Velvet" (1986), i regjisorit të njohur David Lynch. Në këtë film, Rossellini luajti një rol kompleks si Dorothy Vallens, një grua që ndodhet në një marrëdhënie abuzive. Performanca e saj e thellë dhe e ndjerë solli shumë vlerësime dhe i dha një vend në panteonin e aktorëve të njohur të kohës. Një tjetër film i njohur ishte "Death Becomes Her" (1992), një komedi e errët me Meryl Streep dhe Goldie Hawn, në të cilin Isabella luajti një rol tërheqës, duke shtuar më tej reputacionin e saj si aktore që mund të kalonte nga dramat tek komeditë me lehtësi. Gjithashtu, ajo ka luajtur në disa filma të tjerë si "The Saddest Music in the World" (2003) dhe "The Truth About Charlie" (2002), duke treguar versatilitetin e saj në rolet e saj. Karriera e saj filmike është e njohur për gamën e gjerë të personazheve që ka luajtur, nga dramat e thella te komeditë absurde dhe filma të pavarur. Aktivizmi dhe Projekte të Tjera Përveç karrierës së saj në modë dhe film, Isabella Rossellini ka qenë gjithashtu një aktiviste e angazhuar për shumë kauza sociale dhe mjedisore. Ajo është e njohur për punën e saj në ruajtjen e natyrës dhe promovimin e një marrëdhënieje më të shëndetshme me mjedisin. Ka qenë e përfshirë në projekte të ndryshme që mbështesin ruajtjen e biodiversitetit dhe edukimin e njerëzve mbi rëndësinë e mbrojtjes së natyrës. Ajo gjithashtu ka shkruar dhe ka krijuar disa projekte për të inkurajuar gratë të shprehen dhe të provojnë shumë aspekte të jetës, si dhe ka shfaqur një sens të veçantë humori dhe inteligjence për të sfiduar format tradicionale të bukurisë dhe moshës, duke u përpjekur të ndihmojë në sfidimin e standardeve të padrejta të bukurisë që shpesh i ndjekin gratë. Vlerësimet dhe Çmimet Isabella Rossellini ka marrë shumë çmime dhe vlerësime për karrierën e saj. Në vitin 1999, ajo mori Çmimin e Karrierës nga Fondation Gian Maria Volonté për kontributet e saj në industrinë e filmit. Ajo gjithashtu ka fituar Çmimin e Aktorit më të Mirë në Festivalin Ndërkombëtar të Filmit në Venecia për rolin e saj në filmin "The Saddest Music in the World" (2003). Në 2010, ajo mori Çmimin për Kontributin në Kinemanë Ndërkombëtare në Festivalin e Filmit në Locarno, duke theksuar ndikimin e saj të madh. Përshtypja Publike dhe Trashëgimia Isabella ka lënë një trashëgimi të fortë dhe ka ndikuar në mënyrë të konsiderueshme në industrinë e modës dhe filmit, duke shfaqur një ndërthurje të elegancës, intelektualizmit dhe natyrshmërisë. Ajo ka sfiduar stereotipet e bukurisë dhe ka promovuar një ideal më të ndryshëm të gruas, një që e ka shprehur si të fuqishme, të natyrshme dhe të pavarura. Gjatë gjithë karrierës së saj, ajo ka mbajtur një pamje autentike dhe të pakompromis, duke qëndruar besnike vlerave të saj dhe duke inkurajuar gratë dhe individët e tjerë të jenë të vërtetë ndaj vetes. Ajo vazhdon të jetë një figurë e dashur dhe e respektuar në botën e artit dhe industrisë së modës dhe është një nga ikonat më të njohura të saj.

Maria Callas – “La Divina” e Operës Maria Callas nuk ishte vetëm një këngëtare opere; ajo ishte një dukuri kulturore që ndryshoi përgjithmonë mënyrën se si shihen dhe dëgjohen soprano në skenën botërore. Me një zë të veçantë, teknikë brilante dhe një aftësi të rrallë dramatike, ajo krijoi standarde të reja në interpretimin operistik. --- Jeta e Hershme dhe Formimi Maria Callas lindi më 2 dhjetor 1923 në Nju Jork me emrin Maria Anna Cecilia Sofia Kalogeropoulos. Prindërit e saj ishin emigrantë grekë, por pas një martese të trazuar, nëna e saj e çoi atë në Greqi në vitin 1937. Në Athinë, Callas studioi në Konservatorin e Athinës me pedagogë të njohur si Elvira de Hidalgo, e cila e ndihmoi të zhvillonte belcanton e saj të jashtëzakonshëm. --- Karriera dhe Transformimi në Diva Botërore Fillimet në Greqi dhe Itali Debutimi i saj i parë operistik ishte në vitin 1941 në Athinë. Pas Luftës së Dytë Botërore, ajo u kthye në SHBA për të kërkuar mundësi më të mëdha, por karriera e saj nisi të shkëlqejë kur shkoi në Itali në vitin 1947. Një nga rolet e saj të para ishte Gioconda në operën La Gioconda e Ponchielli-t, por shpejt filloi të shquhej për interpretimet e saj dramatike në Verdi, Puccini, Donizetti dhe, mbi të gjitha, Bellini. Triumfi në La Scala dhe Botë Maria Callas u bë ylli kryesor i La Scala-s në Milano, ku punoi me regjisorë dhe dirigjentë të mëdhenj si Luchino Visconti dhe Herbert von Karajan. Në këtë periudhë, ajo bëri transformimin fizik të madh – humbi shumë peshë, duke krijuar një figurë skenike elegante dhe magnetike. Ky ndryshim e bëri atë jo vetëm një artiste vokale, por edhe një aktore të vërtetë operistike. --- Roli i saj në Revolucionin e Operës Maria Callas riktheu në modë repertorin e vështirë belcanto, të cilin shumë soprano e kishin shmangur. Ajo e bëri të gjallë Normën e Bellinit, Lucia di Lammermoor të Donizetti-t, dhe La Traviata-n e Verdit. Ajo ishte një perfeksioniste, e cila kërkonte që opera të ishte më shumë sesa thjesht një koncert – për të, ajo duhej të ishte një dramë e gjallë, me emocion të thellë dhe interpretim të fuqishëm. --- Jeta Personale dhe Tragjedia Jeta e saj private ishte po aq dramatike sa edhe rolet që interpretoi. Ajo ishte e martuar me industrialistin italian Giovanni Battista Meneghini, por dashuria e saj më e madhe ishte Aristotel Onassis, miliarderi grek. Megjithatë, Onassis e la atë për Jacqueline Kennedy, një ngjarje që e tronditi thellë Callas-in. Në vitet e fundit, ajo u tërhoq nga skena, duke dhënë disa masterklasa në Juilliard School në Nju Jork dhe duke bërë një turne të fundit në vitin 1973. Vdiq tragjikisht në Paris më 16 shtator 1977, në moshën 53-vjeçare, nga një atak në zemër. --- Zëri dhe Trashëgimia e Saj Maria Callas kishte një zë unik, i cili ndonjëherë cilësohej si “i parregullt” për shkak të dridhjeve të tij, por ishte pikërisht kjo cilësi që i jepte emocione të papërshkrueshme interpretimit të saj. Ajo kishte një diapazon të gjerë, që i lejonte të interpretonte si role lirike ashtu edhe ato dramatike. Disa nga interpretimet e saj më të famshme përfshijnë: "Casta Diva" nga Norma (Bellini) "Vissi d'arte" nga Tosca (Puccini) "Una voce poco fa" nga Il Barbiere di Siviglia (Rossini) "Addio del passato" nga La Traviata (Verdi) Sot, Maria Callas mbetet një ikonë e operës, dhe regjistrimet e saj janë ende referencë për studentët dhe adhuruesit e operës në mbarë botën

"Një tragjedi amerikane" – Përmbledhje e detajuar Nga Theodore Dreiser Pjesa e Parë – Fëmijëria dhe Adoleshenca e Clyde Griffiths Clyde Griffiths lind në një familje të varfër dhe fetare në Kansas City. Prindërit e tij janë predikues evangelistë, dhe ai rritet duke ndjerë turp për varfërinë e tij. Që i vogël, ëndërron një jetë më të mirë, të mbushur me pasuri dhe status shoqëror. Në adoleshencë, ai fillon të punojë si ndihmës në një hotel dhe shoqërohet me djem që i pëlqejnë argëtimet e natës, alkooli dhe vajzat. Gjatë një udhëtimi me miqtë, ai përfshihet në një aksident tragjik ku një vajzë vdes nga një makinë që ata po ngisnin. I frikësuar nga pasojat, ai ikën nga qyteti dhe shkëputet nga familja. Pjesa e Dytë – Ambicia dhe Marrëdhënia me Roberta Alden Clyde vendos të gjejë punë në fabrikën e xhaxhait të tij, Samuel Griffiths , në Lycurgus, një qytet i vogël industrial. Xhaxhai i jep një punë modeste, por Clyde ëndërron të bëhet pjesë e familjes së tij të pasur. Ai punon fort dhe fiton një pozitë më të mirë si mbikëqyrës në fabrikë. Atje, ai njihet me Roberta Alden , një punëtore e varfër dhe e sjellshme, me të cilën fillon një marrëdhënie të fshehtë (sepse politika e fabrikës ndalon marrëdhëniet mes mbikëqyrësve dhe punëtoreve). Megjithëse në fillim është i përkushtuar ndaj Robertës, ambicia e tij rritet kur takon Sondra Finchley , një vajzë të pasur nga shtresa e lartë e shoqërisë. Ajo i ofron Clyde-it një rrugë drejt jetës luksoze që ka ëndërruar gjithmonë. Ndërkohë, Roberta mbetet shtatzënë. Ajo i kërkon Clyde-it të martohet me të, por ai e shmang këtë përgjegjësi dhe kërkon mënyra për ta larguar nga jeta e tij. Përpjekjet për të bërë abort dështojnë, dhe Roberta këmbëngul që ai të mbajë përgjegjësi për fëmijën. Pjesa e Tretë – Krimi dhe Pasojat I dëshpëruar, Clyde mendon për një plan makabër. Ai lexon në gazetë për një aksident në liqen, ku një çift u mbyt gjatë një udhëtimi me varkë, dhe fillon të konceptojë një plan të ngjashëm për të shpëtuar veten. Ai fton Robertën në një udhëtim në liqenin Big Bittern me pretekstin e një pushimi. Gjatë udhëtimit, Roberta fillon të flasë për të ardhmen e tyre dhe i kërkon që të martohen. Clyde, i frustruar dhe i turbulluar, e godet pa dashje dhe ajo bie në ujë. Ai nuk bën asgjë për ta shpëtuar dhe e lë të mbytet, duke ikur nga vendngjarja. Hetimi i policisë zbulon se Clyde ishte me Robertën dhe një sërë provash ( p.sh ., letra që ajo i kishte shkruar, sjellja e tij e dyshimtë) e bëjnë atë të dyshuarin kryesor. Ai arrestohet dhe merret në pyetje. Pjesa e Katërt – Gjykimi dhe Fundi Tragjik Në gjyq, Clyde përpiqet të mbrohet, duke pretenduar se nuk kishte qëllim ta vriste Robertën. Megjithatë, prokurori e portretizon atë si një vrasës të paskrupullt dhe të ftohtë, të shtyrë nga ambicia dhe dëshira për luks. Mediat e trajtojnë çështjen si një skandal kombëtar. Xhaxhai i tij, Samuel Griffiths, nuk e ndihmon shumë, sepse nuk dëshiron të njollosë reputacionin e familjes. Gjykata e shpall Clyde-in fajtor për vrasje  dhe ai dënohet me vdekje në karrigen elektrike . Në burg, ai kalon kohën duke reflektuar mbi jetën e tij dhe mbi zgjedhjet që e çuan në këtë tragjedi. Në ditët e fundit, ai është i dëshpëruar dhe i humbur, pa asnjë shpresë për shpëtim. Romani mbyllet me ekzekutimin e tij, duke lënë një mesazh të fuqishëm mbi dështimin e ëndrrës amerikane dhe mënyrën se si ambicia, kur kombinohet me mungesën e moralit, mund të çojë në shkatërrim. Temat kryesore të romanit Dështimi i ëndrrës amerikane:  Clyde beson se mund të arrijë suksesin përmes manipulimeve dhe mashtrimeve, por realiteti e ndëshkon. Drejtësia dhe pabarazia shoqërore:  Nëse Clyde do të ishte i pasur, gjyqi i tij mund të kishte përfunduar ndryshe. Moraliteti dhe përgjegjësia:  Clyde shmang përgjegjësitë për veprimet e tij dhe kjo e çon drejt tragjedisë. Fati dhe zgjedhjet:  A ishte Clyde një viktimë e rrethanave apo e zgjedhjeve të tij të gabuara? Ky roman është një nga veprat më të mëdha të letërsisë amerikane, i bazuar në një rast real kriminal. Theodore Dreiser e shkroi atë me stil realist, duke u fokusuar në detaje të hollësishme psikologjike dhe sociale. Si të është dukur historia tani që e rikujtove? Cila pjesë të ka lënë më shumë mbresë?