Search Results

Anila Hoxha Gjermeni Një artiste që ngre lart vlerat e muzikës  shqiptare dhe të huaj në skenat europiane.  – Një shqiptare që ngre lart muzikën në skenën botërore Në një botë ku talenti shpesh sfidohet nga kufijtë dhe mundësitë, Anila Hoxha Gjermeni është dëshmia e qartë se pasioni dhe përkushtimi mund ta tejkalojnë çdo barrierë. Ajo nuk është thjesht një muzikante; ajo është një frymëzim, një shqiptare që me talentin e saj ka lënë gjurmë në skenën ndërkombëtare. Nga hapat e parë në Shqipëri, deri te skenat prestigjioze jashtë vendit, rrugëtimi i saj është një histori suksesi e ndërtuar mbi punë të palodhur, përkushtim dhe një dashuri të pakushtëzuar për muzikën. Me një interpretim të ndjerë dhe teknikë të përsosur, ajo ka arritur të fitojë vlerësimin e kritikëve dhe duartrokitjet e publikut në skena që dikur mund të dukeshin si një ëndërr e largët. Muzika e saj nuk është thjesht tinguj; është një urë që lidh kulturën shqiptare me atë botërore. Çdo performancë e saj mbart një copëz Shqipërie, një ndjesi autentike që e bën të dallueshme mes artistëve të mëdhenj të kohës sonë. Ajo ka dëshmuar se arti nuk njeh kufij dhe se talenti shqiptar mund të shkëlqejë kudo në botë. Në çdo notë që luan, në çdo skenë ku ngjitet, Anila  është një shembull i shkëlqyer i fuqisë së artit dhe shpirtit shqiptar që pushton botën. Ajo është frymëzim për brezat e rinj, një model për çdo artist që ëndërron të depërtojë përtej kufijve dhe të lërë një gjurmë të pavdekshme në historinë e muzikës. Anila Hoxha Gjermeni është një soprano e shquar shqiptare, e cila ka ndërtuar një karrierë të suksesshme ndërkombëtare në fushën e muzikës operistike. E lindur në Tropojë, ajo filloi udhëtimin e saj artistik në moshë të re, duke ndjekur studimet në shkollën artistike "Prenk Jakova" në Shkodër, nën drejtimin e profesorit Ferid Bala. Pas përfundimit të studimeve në Shkodër, Anila vazhdoi arsimin e lartë në Akademinë e Arteve në Tiranë, ku u diplomua në vitin 1989. Pas diplomimit, Anila u emërua si mësuese e kantos në Liceun Artistik "Jakov Xoxa" në Fier, ku punoi për pesë vjet. Gjatë kësaj periudhe, ajo zhvilloi dhe forcoi aftësitë e saj vokale dhe pedagogjike, duke ndikuar pozitivisht në brezat e rinj të artistëve shqiptarë. Në vitin 1994, Anila vendosi të zhvendoset në Itali, duke u vendosur në Milano. Fillimet në një vend të huaj ishin sfiduese, por pasioni dhe përkushtimi i saj për muzikën e ndihmuan të integrohej shpejt në skenën muzikore italiane. Në vitin 2001, ajo debutoi me rolin e Violettës në operën "La Traviata" në një qytet pranë Milanos, duke shënuar fillimin e një karriere të suksesshme ndërkombëtare. Një nga arritjet më të rëndësishme në karrierën e saj ishte pranimi në Akademinë e Teatrit "La Scala" në Milano, ku ndoqi një kurs njëvjeçar. Pas përfundimit të kursit, në vitin 2009, Anila u përzgjodh për të performuar në një koncert me orkestrën e madhe të auditorit "Giuseppe Verdi", duke interpretuar simfoninë e Beethoven-it. Për tre vjet, ajo ishte pjesë e këtij institucioni prestigjioz, duke përjetuar një eksperiencë të jashtëzakonshme artistike. Pavarësisht suksesit ndërkombëtar, Anila nuk e ka harruar kurrë vendlindjen e saj. Ajo ka realizuar disa koncerte recitale në Shqipëri, duke performuar me orkestrën simfonike të RTSH-së dhe Akademisë së Arteve. Në këto koncerte, ajo ka përfshirë jo vetëm repertorin operistik, por edhe këngë të bukura folklorike shqiptare, të përpunuara dhe origjinale, me qëllim ruajtjen dhe promovimin e trashëgimisë kulturore shqiptare. Përveç angazhimeve të saj artistike, Anila ka shprehur dëshirën për të kontribuar në zhvillimin e artit në vendlindjen e saj, Anila  ka nje projekt per promovimin e artit shqiptar e boteror kudo neper bote,,dhe do te realizoj koncerte class-folk ku te nxjer ne pah muziken tone origjinale,operat e kompozitoret shqiptar e gjithashtu këngët e perpunuara,jaret e kengen qytetare e ta kendoj sic e kane  shkruar vete kompozitoret.Koncert- clas-folk Pergatiti:Liliana Pere.

🇦🇱🇫🇷 Krenarë për artisten franko-shqiptare Manjola Camuset-Trebicka 🇫🇷🇦🇱 Pianiste e talentuar, profesore e përkushtuar, ambasadore e kulturës shqiptare në zemër të Francës. 🌟 Rrënjët shqiptare dhe dashuria për pianon E lindur në Tiranë, në një familje me një emër të madh artistik – vajza e aktorit të paharruar Roland Trebicka – Manjola e gjeti rrugën e saj në botën e artit përmes tingujve të pianos. Muzika nuk ishte vetëm një pasion për të, por një thirrje e brendshme që nisi që në moshën gjashtëvjeçare, duke shënuar fillimet e një rruge të gjatë dhe të ndritur në artin muzikor. U diplomua në Akademinë e Arteve në Tiranë në vitin 1992, duke fituar menjëherë vëmendjen si një ndër talentet më të spikatura të brezit të saj. 🌟 Hapi drejt botës – studimet në Francë Po atë vit, pas përfundimit të studimeve në Shqipëri, ajo mori pjesë në konkursin prestigjioz të pianos “Marguerite Long” në Paris – një moment kyç që do t’i hapte dyert e një jete të re dhe të një karriere ndërkombëtare. Pas këtij suksesi, ajo vazhdoi studimet në Konservatorin Evropian të Parisit, ku u diplomua me çmimin e parë dhe me përgëzimet e jurisë. Pianistja shqiptare, e ngjitur tashmë në majat e ekselencës, po e vendoste emrin e saj përkrah mjeshtrave të vërtetë të muzikës klasike. 🌟 Një jetë në shërbim të edukimit dhe muzikës Që prej vitit 1997, Manjola Camuset-Trebicka është pedagoge e pianos në Shkollën e Legjionit të Nderit – një institucion i themeluar nga vetë Napoleon Bonaparti. Ajo jo vetëm që u mëson teknikën e pianos nxënësve të saj, por mbi të gjitha u përcjell dashurinë për artin, disiplinën dhe emocionin e interpretimit. Në këtë shkollë të njohur, ajo krijoi klasën e muzikës së dhomës dhe udhëhoqi me pasion formimin artistik të shumë gjeneratave të reja muzikantësh. 🌟 Dekorime dhe vlerësime nga Franca Puna e saj e palodhur dhe përkushtimi i vazhdueshëm nuk kanë kaluar pa u vlerësuar.  ✨️✨️✨️Manjola është dekoruar disa herë nga shteti francez: në vitin 2015 u nderua me medaljen prestigjioze “Kalorëse e Palmave Akademike”, ✨️✨️✨️ Medaljen e Kulturës nga qyteti i Neuilly-Plaisance, dhe  ✨️✨️  me medaljen e lartë të Kalorëses së Urdhrit të Meritës të Republikës Franceze.  Tre dekorata të mëdha që tregojnë qartë peshën e saj si artiste dhe pedagoge në jetën kulturore të Francës. 🌟 Aktivizmi dhe ambasadorja e kulturës shqiptare Përtej skenave koncertore dhe mjediseve akademike, Manjola ka qenë gjithmonë e lidhur me rrënjët e saj. Ajo është një zë i fuqishëm i diasporës shqiptare në Francë, duke promovuar kulturën dhe vlerat shqiptare përmes koncerteve, eventeve dhe angazhimit të saj si aktiviste.  Ka qenë pjesë e jurive të konkurseve ndërkombëtare si “Golden Key Piano Competition” dhe ka bashkëpunuar me artistë të mëdhenj shqiptarë e ndërkombëtarë, përfshirë Inva Mulën dhe violinistin Philippe Graffin. 🌟 Një frymëzim për brezat e ardhshëm Rruga e saj është dëshmi se talenti, puna dhe përkushtimi mund të thyejnë çdo kufi. Nga Tirana në Paris, nga një vajzë që ushtronte orë të tëra mbi tastierë në Shqipëri, në një profesore e nderuar nga shteti francez, Manjola Camuset-Trebicka është një histori suksesi që frymëzon, një model për të rinjtë shqiptarë që duan të ecin përpara me art, me dinjitet dhe me dashuri për vendin e tyre. 🎖 Krenarë për ty, Manjola! Një shqiptare që nderon emrin e saj në Francë, një franceze që kurrë nuk harron Shqipërinë. Një pianiste që me çdo goditje të tastierës flet me zemër për të dyja atdhetë e saj. Pergatiti: Liliana Pere

#Revista.#Prestige #inspiration Revista Prestige ecën përkrah vlerave të çmuara. Në kohë kur fjalët shpesh humbasin peshën e tyre dhe vëmendja përhumbet, janë disa figura që qëndrojnë të palëkundura në misionin e tyre. “Si dritat që nuk shuhen as në stuhi” me përkushtim, dashuri dhe besim të palodhur tek jeta dhe njeriu. *** Me një njoftim zyrtar, shënohet një kapitull i ri, një udhëtim i ri plot përgjegjësi dhe mision: Prof. Dr. Alma Cani Ansari, pas një mandati si Drejtoreshë e QSUT “Nënë Tereza”, merr tani një tjetër detyrë fisnike, si Zv. Drejtore dhe Shefe e Reanimacionit në Spitalin Universitar “Shefqet Ndroqi” – duke mbetur në zemër të betejës për jetën dhe shërimin. Në drejtimin e QSUT-së, stafetën e merr Dr. Donjeta Bali një emër që vjen me integritet, përvojë dhe pasion për profesionin, dhe të cilës i urojmë rrugë të mbarë në këtë detyrë të shenjtë. Në dy prej institucioneve më të rëndësishme të shëndetësisë shqiptare, Qendra Spitalore Universitare “Nënë Tereza” dhe Spitali Universitar “Shefqet Ndroqi”, çdo ditë shkruhen histori të heshtura, por thellësisht domethënëse, histori jete, shprese dhe ringritjeje. Ato nuk bëhen tituj lajmesh, por janë themeli mbi të cilin qëndron dinjiteti i profesionit dhe shpresa e pacientëve. Nga përkushtimi i mjekëve, infermierëve dhe i gjithë personelit mjekësor, lind besimi që shpërndan errësirën e ankthit dhe sjell ylberin e shpresës mbi sfidat e sëmundjes. Ata janë heronj të heshtur, që nuk kërkojnë duartrokitje, por punojnë me shpirt, me duar me mëndje që japin jetë. Ata profesionistë te shkelqyer, janë frymë, dritë, shpresë, shpëtim. Janë ata që qëndrojnë në ballë të betejës me sëmundjen, në orët më të vështira, me përulësi, qetesi, pa u dorëzuar asnjëherë. Në këtë sfond si , figura e Prof. Dr. Alma Cani Ansari, mbetet si një yll që ndriçon jo vetëm ne një institucion, por në një sistem të tërë. Ajo mishëron atë përzierje të rrallë të dijes, humanizmit, që duhet të karakterizojë mjekun dhe liderin e së nesërmes. E vlerësuar me tituj si “Gruaja e Vitit”, “Ambasadore e Paqes”, fituese e çmimeve “Star Prestige”, ajo është një profesioniste e shkelqyer, por një simbol i një shërbimi mjekësor më të drejtë, më të afërt, më njerëzor. Në mandatin e saj si drejtuese e QSUT-së, ajo solli vizion, transformim dhe butësi. Mbi gjithçka, solli dritë njerëzore, në mënyrën si u kujdes për pacientët, në vlerësimin që i dha stafit dhe në frymën që la pas: një shëndetësi që trajton jo vetëm trupin, por edhe shpirtin dhe Motivon Së bashku me të, në këtë udhëtim fisnik janë armata e madhe e mjekeve te shquar, dhe emra të spikatur Drejtuesish si Albana Koçiu, dhe shumë të tjerë, që me përkushtim , me përvojë dhe koherencë, janë bërë mbështetës të heshtur të jetës në çdo cep të sistemit. Në media flitet pak për ta. Por Revista Prestige është këtu për ta thënë me zë të lartë atë që duhet thënë: “Ju jeni pasuria më e çmuar që kemi.” "Meçuria, Humanizmi dhe Krenari Shqiptare" Në këtë përulësi të thellë ndaj profesionit, në këtë dritë që i jep udhë shëndetit dhe shpresës, ne e themi me zemër: Te gjithe ju të dashur personel mjekesor: “jeni dritë që gjeneron dashuri, kujdes e miresi jete” Prej frymës tuaj njerëzore, marrin dritë dhe ngrohtësi të gjithë ata që kërkojnë shpresë, shërim dhe jetë. Dhe ne të gjithë, me mirënjohje të thellë, i urojmë suksese e bekime çdo dore mjeku, zemre të ndritshme që punon për t’u kujdesur për jetën. Përgatiti: Rrevista Prestige Liliana Pere.

Sot datëlindja e Naimit, "zemër trimit" "Ti Shqipëri, më jep nder, më jep emrin shqipëtar, Zemrën ti ma gatove, plot me dëshirë e me zjarr." Naim Frashëri *Lindja e një drite: Frashëri i Përmetit dhe familja e shenjtë. Në vitin 1846, në zemrën e malësive shqiptare, në fshatin Frashër të Përmetit, lindi një dritë që do të ndriçonte shpirtin dhe ndërgjegjen e kombit shqiptar, Naim Frashëri. Ai erdhi në jetë në një familje të shquar për atdhedashuri dhe kulturë. Babai i tij, Halit Beu, ishte një burrë me shpirt të madh dhe me mendje të ndritur, ndërsa nëna, Emineja, rriti bijtë me dashuri për vendin dhe besimin në dije. *Vëllezërit e tij, Abdyli, udhëheqësi politik i Lidhjes së Prizrenit dhe Samiu, mendimtari enciklopedik, formuan së bashku me Naimin trininë e shenjtë të Rilindjes Kombëtare. Familja Frashëri nuk ishte vetëm një vatër shqiptare, ajo ishte një akademi shpirtërore, një burim frymëzimi për gjithë kombin. *Rruga drejt diturisë: Janina dhe horizontet e diturisë Naimi kreu fillimisht shkollën në vendlindje, më pas vijoi në gjimnazin Zosimea të Janinës, ku përvetësoi gjuhë të shumta: greqishten, turqishten, persishten, arabishten, dhe më vonë edhe frëngjishten. Mësimi për të ishte arsim, ishte një akt dashurie ndaj dijes dhe një mision për t’ia dhënë këtë pasuri kombit të vet. "O drit’ e diturisë, që shpirtin ma ke zbukuruar, Ti më dhe jetë, ti më dhe krah, më ke nderuar!" * Punonjës i Perandorisë, shërbëtor i Shqipërisë Në Stamboll, Naimi punoi për Perandorinë Osmane si zyrtar në Ministrinë e Arsimit, por në zemrën e tij ai ishte gjithmonë shërbëtor i Shqipërisë. I përfshirë në shoqërinë "Shoqëria e të Shtypurit Shkronja Shqip", u bë shtyllë e përpjekjeve për botimin e librave shqip, duke sfiduar ndalimet osmane dhe errësirën e padijes. "Njerëzia pa dituri, Është si nata pa ylli." Vepra që ndërtuan shpirtin kombëtar Naim Frashëri nuk ishte thjesht poet, por ndërtues i shpirtit të kombit. Ai shkroi mbi natyrën, fenë, historinë dhe gjuhën shqipe, duke i dhënë popullit një gjuhë të ndritshme dhe një ndërgjegje kombëtare. Në “Bagëti e Bujqësi”, ai këndon me mall për Shqipërinë: "O malet e Shqipërisë dhe ju o lisat e gjatë, Fushat e gjëra me lule, q’u kam ndër mënt dit’ e natë." Në “Historia e Skënderbeut”, i dha kombit një figurë heroike e të pavdekshme: "Shqipëria ka pasë burra Që luftojnë për liri." Me “Qerbelanë”, shkroi një vepër universale për drejtësinë dhe sakrificën: "Dheu s’vlen pa njeri, Njeriu pa shpirt, s’vlen hiç." Në “Fletore e Bektashinjet”, Naimi ndërthur filozofinë, besimin dhe humanizmin: "Bota është një, të gjithë jemi vëllezër, Zoti është dashuri, jo ndasi e urrejtje." Ai ishte një poet profet, një filozof rilindës, një prift i shenjtë i kombit shqiptar. *Shpirti që digjej për Atdheun Në zemrën e tij, Naimi mbante mallin për Frashërin, për Shqipërinë që nuk e pa kurrë të lirë. Por ai e ndërtoi lirinë me penën dhe frymën e tij. Ai besonte në një Shqipëri të ndritur nga drita e dijes dhe bashkimit: "Dhe një ditë do të vijë ajo ditë e bekuar, Kur Shqipëria do jetë e bashkuar!" *Ikja dhe përjetësimi Naim Frashëri u nda nga jeta më 20 tetor 1900 në Stamboll. Por vdekja nuk e ndali. Në vitin 1937, eshtrat e tij u sollën në Tiranë dhe prehen sot në Varrezat e Dëshmorëve, si një orakull i gjallë i frymës kombëtare. Vepra e tij është përmendore që rri përjetë në gjuhën dhe zemrën shqiptare. "I vdekur jam për së gjalli, Po për së vdekuri jam gjallë!" Lavdi Naimit, poetit të shpirtit shqiptar, filozofit të dashurisë dhe dritës. Ai është zëri që ngjallet sa herë flitet shqip, sa herë dëgjohet zëri i lirisë, sa herë hapet një libër dhe ngrihet një flamur. Pergatiti: Revista Prestige. Liliana Pere.

Laver Bariu "Artisti tabanit Përmetar që u bë Tingull i Kombit" Në historinë e muzikës shqiptare ka emra që nuk shuhen kurrë. Ata nuk mbijetojnë vetëm në nota, por në kujtesën e një kombi, në shpirtin e një gjuhe që flet përmes melodisë. Një nga këta emra është padyshim Laver Bariu "mjeshtër i gërnetës", frymë e gjallë e Përmetit, i cili me një klarinetë në duar dinte të fliste më bukur se çdo fjalë. Ai nuk ishte vetëm një muzikant. Ishte urtësia e përvujtë që, pa bujë, pa zhurmë, ndizte gëzimin e çdo dasme, mallin e çdo kënge, hijeshinë e çdo valle. Në Përmet thonin: “S’kishte gëzim ku të mos merrte pjesë Laveri” dhe kjo nuk ishte thjesht një shprehje, por një e vërtetë e ndjerë në çdo cep të luginës. Më 21 maj 2025, në qytetin e luleve dhe dashurisë, u ngrit një statujë që nuk flet me fjalë, por me klarinetën që s’e ndau kurrë nga duart. Ajo statujë, vepër e skulptorit të ri Alem Toska, është më shumë se bronz, është një mirënjohje e përjetshme për një njeri që ktheu tingullin në kujtim të gjallë. Iniciativa nisi nga Bledi Mane dhe kryetarja e Bashkisë së Përmetit, znj. Alma Hoxha, ndërsa dashamirës të shumtë të kulturës dhe muzikës dhanë mbështetjen e tyre me përzemërsi. Në mesin e tyre, festivali “Vjosart”, Laert Kasaj, Jona Dervishi, Gjergj Luca, familja Manushi dhe shumë të tjerë që zgjodhën ta nderojnë një nga më të mëdhenjtë e artit popullor. Laver Bariu u lind më 2 maj 1929 në Përmet dhe u shua më 26 janar 2014, por fryma e tij mbetet e pashuar. I pajisur me dhuntinë e rrallë që nga fëmijëria, ai ndërtonte vegla nga degët dhe kallinjtë, derisa klarineta do të bëhej zëri i shpirtit të tij. Ai ishte autodidakt, por muzika e tij tingëllonte si shkollë më vete. Në vitin 1951 themeloi Sazet e Përmetit, një formacion që do të bëhej ikonë kombëtare. Një nga ndikimet më të thella në jetën e tij muzikore erdhi nga Feim Gajdexhiu, mjeshtër i njohur i gajdes dhe një figurë mitike për muzikën popullore shqiptare. Laveri e dëgjonte dhe e përvetësonte artin e tij me etje – kaba të gjata, melodi të qara, tinguj që dilnin nga dheu si zëra të lashtë. Ai e quante Feimin “burimi i parë” i frymëzimit të tij. Laveri ia doli të bashkonte teknikat e Feimit me zërin e klarinetës së tij, duke ngritur kështu një stil tërësisht origjinal dhe të përmetshëm. Në vitin 1952 fitoi çmimin e parë në Festivalin e Parë Folklorik Kombëtar, dhe që nga ajo ditë nuk pushoi së ngjitur majat. Festivali i Gjirokastrës do të bëhej skena e tij natyrore, aty ku muzika e Laverit nuk ishte më vetëm për dasma, por për histori. Aty ku gjithë Shqipëria e njohu dhe e duartrokiti, duke e shpallur mbret të gërnetës popullore. Me paraqitjet e tij të paharrueshme, ai e bëri Përmetin simbol të një tingulli që rrënjët i kishte në tokë, por degët në shpirtin e njerëzve. Ai krijoi hyrje këngësh, kaba përmetare, valle – duke u kthyer në themelues të një shkolle të tërë dhe në mësuesin e dhjetëra instrumentistëve që mësojnë edhe sot nga tingulli i tij. Në vitin 1977, bashkë me Mentor Xhemalin dhe Çobanin, me kompozitor Aleksander Peçin, performuan kolonën zanore të filmit antologjik “Gjeneral Gramafoni” të Viktor Gjikës – një kryevepër që vulosi përjetësisht artin muzikor të Shqipërisë. Në këtë bashkëpunim të rrallë, klarineta e Laverit dhe zëri i Mentor Xhemalit u bënë një trup i vetëm, një muzikë që përshkon thellësitë e shpirtit shqiptar. Mentor Xhemali, i madhërishëm në zë dhe përfaqësues i artit operistik, ishte mik, koleg dhe vëlla shpirtëror i Laverit "dy botë artistike që flisnin gjuhë të ndryshme", por që kuptoheshin në të njëjtin tingull: në tingullin e atdheut. Laver Bariu u dekorua më 2001 me titullin “Mjeshtër i Madh i Punës” dhe u shpall “Qytetar Nderi i Përmetit”, duke u bashkuar me kolosët e tjerë si Vëllezërit Frashëri, Odhise Paskali e Mentor Xhemali. Ai regjistroi disqe në Angli, Australi dhe Greqi; interpretoi me emra të mëdhenj si Behije Roçi, Ylli Zeqiri, Ardiana Daci, Donika Pecollari; dhe u bë yll i padiskutueshëm në çdo festival folklorik. Por përtej sukseseve, Laveri mbeti i njëjti: i thjeshtë, i qeshur, i urtë. I apasionuar pas astronomisë dhe parapsikologjisë, me një shpirt kërkues e të lirë. Një njeri që, në heshtje, mbolli dritë dhe e shndërroi frymën në gjuhë të shpirtit shqiptar. Sot, klarineta e tij nuk bie më në duart e tij "por tingulli i saj akoma udhëton" nëpër dasma, festivale, kujtime dhe shpirtin e çdo shqiptari që dëgjon një kaba dhe thotë me mall: “Ky është Usta Laveri.” Përgatiti:Liliana Pere. Rrevista Prestige https://revistprestige.wixsite.com/prestige/post/laver-bariu-artisti-tabanit-përmetar-që-u-bë-tingull-i-kombit-në-historinë-e-muzikës-shqiptare-ka

Vjosa "Gjerdani i Artë i Shqipërisë, tashmë edhe pasuri e UNESCO-s" Një lajm i gëzueshëm erdhi nga Parisi: Lugina e Vjosës është shpallur zyrtarisht Rezervat Biosfere nga UNESCO. Ky është një vlerësim ndërkombëtar për lumin e fundit të egër të Europës, një dhuratë që natyra nuk mund ta kishte gdhendur më bukur. Vjosa është një lumë një jete një histori. Ajo është fryma e jugut, zemra që rreh në gjoksin e maleve, fushave dhe gurëve të Permetit. Aty ku gurgullimi i ujit nuk është vetëm fllad freskie – është klime frymemarrje. Është është histori. Vjosa rrjedh e lirë, pa diga, pa pengesa, duke ushqyer një ekosistem të mrekullueshëm, me qindra specie të rralla. Është një pasuri natyrore, shkencore, kulturore dhe shpirtërore. Sot, pas Beratit, Gjirokastrës dhe Butrintit, edhe Vjosa bëhet pjesë e trashëgimisë botërore, duke i dhënë Jugut një tjetër gjerdan të artë në qafë. Dhe siç thoshte Naim Frashëri, në vargjet e tij për natyrën: > “Shkon lumi duke gurgulluar, Qetësisht e pa pushuar, Me bukuri rrjedh i ndarë, Nën hijen e gjelbëruar.” > “Natyra bukur punon, E gjithë bota gjallë rron, Lumi, mali, fusha, deti, Janë dhurata të vërteti.” Permeti – i përmendur edhe nga Naimi dhe më pas nga shumë poetë si simbol i qytetarisë, urtësisë dhe dashurisë për natyrën “ka sot një krenari më shumë. Sepse në këtë qytet u desh të lindte një lumë kaq i bukur, kaq i lirë” Ky është një lajm për Shqipërinë, është një tregues për gjithë njerëzimin që të mësojë nga Vjosa se si natyra dhe njeriu mund të jetojnë në paqe. Vjosa është një kujtesë e gjallë se e bukura dhe vlera është në lirine e vet. Në atë që nuk preket me egërsi, por ruhet me dashuri. Dhe kështu do të mbetet: gjerdan i çmuar në qafën e Shqipërisë. Pergatiti: Rrevista Prestige Liliana Pere.

Artan Lame u nda sot datë 23 Maj 2025 nga jeta, duke lënë pas një boshllëk të ndjeshëm në jetën publike, kulturore dhe njerëzore të vendit. Artan është ndarë nga jeta në moshën 58-vjeçare, në një spital në Gjermani, ku i ishte nënshtruar një ndërhyrje kirurgjikale. Artan Lame ka mbajtur një sërë postesh të rëndësishme në vend. #artanlame I njohur si një Kolonjar i zgjuar, me mendje të kthjellët dhe një përkushtim të madh në te gjitha detyrat. Ai mishëroi figurën e shtetarit që nuk kërkoi lavdi, personale, por punoi me pasion e shume thjeshtësi për vendin që donte me gjithë shpirt. Në çdo detyrë , si zëvendësministër, si drejtues i ALUIZNI-t apo më vonë i Kadastrës, Ai solli vizion, qartësi dhe vendosmëri. Ishte njeri i punës veprës dhe jo i fjalës së tepërt. E deshi shumë punën, i shërbeu qytetarit dhe historisë, trashëgimisë kulturore, si themel mbi të cilin ngrihet ndërgjegjja kombëtare. Koleksionet e tij me flamuj dhe medalje nuk ishin thjesht pasuri kulturore, por pjesë e shpirtit të tij. Ai po ndërtonte me përkushtim një muze "Një tempull të kujtesës kombëtare" kur jeta u ndërpre papritur. Artan Lame do të kujtohet si një shtetar i perkushtur, me shumë kontribute, një njeri i punës së heshtur, i dashurisë së thellë per familjen, miqtë dhe Shqipërinë. U prehsh në paqe Artan. Do të mbetesh shembull i një jete të jetuar, me kuptim, për familjen dhe vendin ! Ngushëllime të sinqerta. Nga:Rrevista Prestige LP

Në Nderim të Profesor dr. Arta Musaraj.Nga Dr. Shpresa Fundo Gjergji (Një Homazh për një Dritë që nuk do të shuhet kurrë) Prof. Dr. Arta Musaraj (28 Gusht 1974 – 18 Maj 2025) Momente prekëse sot… Jeta sjell surpriza të dhimbshme. Sot, shpirti i saj bujar, u shkëput e duket se e ka bërë diellin të mos ndriçojë si gjithmonë... Zemra e saj, dikur e përkushtuar ndaj shkencës dhe kulturës, ka ndaluar së rrahuri... Karriera e saj e shkëlqyer, u ndërpre parakohe, për fat të keq përfundon këtu. Buzëqeshja e një nëne, bashkëshorteje dhe mikes sime më të mirë shuhet përgjithmonë! Largohet sot prej nesh me shpirt dhe zemër, e mira, e shtrenjta, e pakrahasueshmja Arta Musaraj. Largohet nga kjo botë, por trashëgimia e saj, jeta dhe vepra e saj e suksesshme do të vazhdojë të jetojë! Ditë zie e dhimbje e thellë, ku lotët rrjedhin vetë për humbjen e mikes sime më të dashur! Profesoresha Dr. Arta Musaraj, e njohur gjerësisht në botën akademike, lë pas një trashëgimi të pasur me vlera shkencore dhe njerëzore. E vlerësuar shumë për kontributet në ekonomi, menaxhim dhe komunikim, sot e gjithmonë do të kujtohet jo vetëm si një akademike e shquar, por si një udhëheqëse vizionare që solli risi në mendësi dhe vlera humane. Misioni i saj në jetë bëri epokë! Komuniteti akademik në Shqipëri dhe më gjerë pikëllohet sot për ndarjen e parakohshme të Profesoreshës Dr. Arta Musaraj, një studiuse e shquar, edukatore e përkushtuar dhe lidere vizionare, e cila do të vazhdojë të ndriçojë rrugët e brezave të ardhshëm. Me intelektin e saj të jashtëzakonshëm, përkushtimin e palodhshëm dhe angazhimin e palëkundur, për etikën e shkelqyer profesionale, Prof. Musaraj ndërtoi një karrierë që ndërthurte rigorozitetin shkencor me vlerat humaniste. Kontributet e saj përfshijnë fushat e ekonomisë, menaxhimit dhe komunikimit, ku jo vetëm avancoi mendimin shkencor, por edhe mentoroi me bujari dhe pasion një numër të madh studentësh dhe profesionistësh brenda e jashtë vendit. Prof. Musaraj ishte themeluese dhe Kryeredaktore e “Academicus” – Revista Ndërkombëtare Shkencore, një botim pionier në peizazhin akademik shqiptar, i njohur për qasjen ndërdisiplinore dhe për nxitjen e dialogut shkencor global. Udhëheqja dhe vizioni redaktorial i saj pozicionuan “Academicus” mes platformave të respektuara të mendimit shkencor në rajon dhe më gjerë. Ndihmesa e saj la gjurmë të pashlyeshme, ku ndriçoi në disa role kyçe akademike: • Dekane e Fakultetit të Ekonomisë, Universiteti Ismail Qemali, Vlorë. • Rektore e Universitetit Pavarësia, Vlorë. • Kryetare e Bordit Ndërkombëtar Redaktues të “Academicus”. • Zv. Ministre e Mbrojtjes e Republikës së Shqipërisë (2013) Meritat e saj akademike u njohën me shumë çmime dhe mirënjohje: • “Qytetare Nderi e Qarkut Vlorë” (2013). • “Nderi i Komunës Brataj” (2013). • “Mirënjohja e Bashkisë Vlorë” (2012). • “Protagoniste e Jetës Qytetare” (2010). • Fituesja e Çmimit “Sokrates për Shkencën”, nga Akademia e Oksfordit, Mbretëri e Bashkuar. Përtej arritjeve të saj profesionale dhe akademike, Arta Musaraj ishte thellësisht e admiruar për ngrohtësinë, elegancën dhe hpirtin e saj bujar e human. Ajo përfaqësonte kombinimin e rrallë të shkëlqimit intelektual dhe empatisë njerëzore, duke lënë pas jo vetëm një vepër shkencore të jashtëzakonshme, por edhe kujtime të çmuara në zemrat e kolegëve, studentëve, familjes dhe miqve. Largimi i saj është një humbje e thellë për botën akademike, por ndikimi i saj mbetet i pashlyeshëm përmes institucioneve që ndihmoi të ndërtohen, vlerave që promovoi dhe njerëzve që i frymëzoi. E nderojmë trashëgiminë e saj me respekt dhe mirënjohje të thellë. Përtej figurës publike, ajo ishte një nënë e përkushtuar që rriti një vajzë të jashtëzakonshme me dashuri dhe forcë; një bashkëshorte e dashur, me një shpirt të rallë, optimizmi i së cilës na ka dhënë shpresë e frymëzuar për të besuar te më e mira; një bijë e kujdesshme e papërtuar e dy prindërve shembullorë; dhe një mike e besueshme, mbështetja dhe sinqeriteti i së cilës ishin të çmuara për shumë e nga shumë. Trashëgimia e saj është e pasur dhe shumëdimensionale, një trashëgimi dijesh e suksesi, lidershipi që shkëlqeu gjatë gjithë veprimtarisë së saj. Arta Musaraj na mësoi se suksesi i vërtetë nuk vjen vetëm nga intelekti, por nga puna, këmbëngulja, nga zemra, integriteti dhe bashkëpunimi; nga angazhimi dhe besimi në forcat e aftësitë, për ta bërë botën më të mirë. Mungesa e saj lë një zbrazëti të thellë, por vepra e saj mbetet e gjallë në jetë të jetëve. Shembulli i saj do të vazhdojë të frymëzojë të gjithë ata që e njohën në jetë dhe ata që do ta njohin nëpërmjet veprës që ajo la pas. Sot unë lutem me shpresë, që shpirti i saj të gjejë paqe të pafund! Kujtesa e saj si një flakë e përjetshme dhe vepra e saj të shkëlqejë përjetësisht! Një lamtumirë nga zemra, e dashur Arta! Lamtumirë profesoresha ime! Mençuria jote mbolli fara që do të rriten përgjithmonë! Shpirti yt ndriçoftë në gjithçka që ke mbjellë! Qofsh e parajsës! Nga Dr. Shpresa Fundo Gjergji

Vajza me flamur' një nga fitueset e konkursit ndërkombëtar “Wanderlust in Albania 2” "“Vajza me flamur”, titullohet fotografia e realizuar nga Soela Zani, një nga fitueset në Kategorinë Folklor të konkursit ndërkombëtar “Wanderlust in Albania 2”, ku shqiptarë e të huaj promovojnë vlerat tona përmes konkurimit 🇦🇱", ka shkruar Kryeministri Edi Rama.

Laver Bariu – Artisti tabanit  Përmetar që u bë Tingull i Kombit Në historinë e muzikës shqiptare ka emra që nuk shuhen kurrë.  Ata nuk mbijetojnë vetëm në nota, por në kujtesën e një kombi, në shpirtin e një gjuhe që flet përmes melodisë. Një nga këta emra është padyshim Laver Bariu – mjeshtër i gërnetës, frymë e gjallë e Përmetit, i cili me një klarinetë në duar dinte të fliste më bukur se çdo fjalë. Ai nuk ishte vetëm një muzikant. Ishte urtësia e përvujtë që, pa bujë, pa zhurmë, ndizte gëzimin e çdo dasme, mallin e çdo kënge, hijeshinë e çdo valle. Në Përmet thonin: “S’kishte gëzim ku të mos merrte pjesë Laveri”   dhe kjo nuk ishte thjesht një shprehje, por një e vërtetë e ndjerë në çdo cep të luginës. Më 21 maj 2025, në qytetin e luleve dhe dashurisë, u ngrit një statujë që nuk flet me fjalë, por me klarinetën që s’e ndau kurrë nga duart. Ajo statujë, vepër e skulptorit të ri Alem Toska, është më shumë se bronz, është një mirënjohje e përjetshme për një njeri që ktheu tingullin në kujtim të gjallë. Iniciativa nisi nga Bledi Mane dhe kryetarja e Bashkisë së Përmetit, znj. Alma Hoxha, ndërsa dashamirës të shumtë të kulturës dhe muzikës dhanë mbështetjen e tyre me përzemërsi. Në mesin e tyre, festivali “Vjosart”, Laert Kasaj, Jona Dervishi, Gjergj Luca, familja Manushi dhe shumë të tjerë që zgjodhën ta nderojnë një nga më të mëdhenjtë e artit popullor. Laver Bariu u lind më 2 maj 1929 në Përmet dhe u shua më 26 janar 2014, por fryma e tij mbetet e pashuar. I pajisur me dhuntinë e rrallë që nga fëmijëria, ai ndërtonte vegla nga degët dhe kallinjtë, derisa klarineta do të bëhej zëri i shpirtit të tij.  Ai ishte autodidakt, por muzika e tij tingëllonte si shkollë më vete. Në vitin 1951 themeloi Sazet e Përmetit, një formacion që do të bëhej ikonë kombëtare. Një nga ndikimet më të thella në jetën e tij muzikore erdhi nga Feim Gajdexhiu, mjeshtër i njohur i gajdes dhe një figurë mitike për muzikën popullore shqiptare. Laveri e dëgjonte dhe e përvetësonte artin e tij me etje – kaba të gjata, melodi të qara, tinguj që dilnin nga dheu si zëra të lashtë. Ai e quante Feimin “burimi i parë” i frymëzimit të tij. Laveri ia doli të bashkonte teknikat e Feimit me zërin e klarinetës së tij, duke ngritur kështu një stil tërësisht origjinal dhe të përmetshëm. Në vitin 1952 fitoi çmimin e parë në Festivalin e Parë Folklorik Kombëtar, dhe që nga ajo ditë nuk pushoi së ngjitur majat. Festivali i Gjirokastrës do të bëhej skena e tij natyrore, aty ku muzika e Laverit nuk ishte më vetëm për dasma, por për histori. Aty ku gjithë Shqipëria e njohu dhe e duartrokiti, duke e shpallur mbret të gërnetës popullore. Me paraqitjet e tij të paharrueshme, ai e bëri Përmetin simbol të një tingulli që rrënjët i kishte në tokë, por degët në shpirtin e njerëzve. Ai krijoi hyrje këngësh, kaba përmetare, valle – duke u kthyer në themelues të një shkolle të tërë dhe në mësuesin e dhjetëra instrumentistëve që mësojnë edhe sot nga tingulli i tij. Në vitin 1977, bashkë me Mentor Xhemalin dhe Çobanin, me kompozitor Aleksander Peçin performuan kolonën zanore të filmit antologjik “Gjeneral Gramafoni” të Viktor Gjikës – një kryevepër që vulosi përjetësisht artin muzikor të Shqipërisë. Në këtë bashkëpunim të rrallë, klarineta e Laverit dhe zëri i Mentor Xhemalit u bënë një trup i vetëm, një muzikë që përshkon thellësitë e shpirtit shqiptar. Mentor Xhemali, i madhërishëm në zë dhe përfaqësues i artit operistik, ishte mik, koleg dhe vëlla shpirtëror i Laverit  "dy botë artistike që flisnin gjuhë të ndryshme", por që kuptoheshin në të njëjtin tingull: në tingullin e atdheut. Laver Bariu u dekorua më 2001 me titullin “Mjeshtër i Madh i Punës” dhe u shpall “Qytetar Nderi i Përmetit”, duke u bashkuar me kolosët e tjerë si Vëllezërit Frashëri, Odhise Paskali e Mentor Xhemali. Ai regjistroi disqe në Angli, Australi dhe Greqi; interpretoi me emra të mëdhenj si Behije Roçi, Ylli Zeqiri, Ardiana Daci, Donika Pecollari; dhe u bë yll i padiskutueshëm në çdo festival folklorik. Por përtej sukseseve, Laveri mbeti i njëjti: i thjeshtë, i qeshur, i urtë. I apasionuar pas astronomisë dhe parapsikologjisë, me një shpirt kërkues e të lirë. Një njeri që, në heshtje, mbolli dritë dhe e shndërroi frymën në gjuhë të shpirtit shqiptar. Sot, klarineta e tij nuk bie më në duart e tij  "por tingulli i saj akoma udhëton" nëpër dasma, festivale, kujtime dhe shpirtin e çdo shqiptari që dëgjon një kaba dhe thotë me mall: “Ky është Usta Laveri.”

👉 Orkestra Simfonike e RTSH sot ka 63-vjetorin e saj. Nga: Vasil Sofokli Tole. 🎶Dua të them dy fjalë për të shprehur respektin për orkestrën simfonike të RTSH, në këtë përvjetor të themelimit. • Orkestra Simfonike e RTSH-së u themelua më 16 maj të vitit 1962 si formacioni orkestral simfonik më i madh i kohës. Rrënjët e saj shkojnë më tej se kjo datë dhe lidhen me vitin e largët 1938, kohë kur u krijua Radio Tirana dhe pranë saj funksiononte edhe një formacion orkestral që quhej Orkestra e Radio-Tiranës nën dirizhimin e dirigjentit italian Umberto Rampi e pas viteve 1944 nga dirigjentët Mustafa Krantja, Bojan Adamiç etj. Me riorganizimin e saj në vitin 1962, ajo u quajt “Orkestra Simfonike e Radios dhe Kinematografise” duke shenjuar kështu një tjetër etapë të rëndësishme, si për të ashtu edhe për muzikën shqiptare mbarëkombëtare. Krijimtaria muzikore shqiptare për orkestër dhe jo vetëm, prej fundit të viteve 1930 u interpretua prej saj. - Krijues si Kristo Kono, Pjetër Dungu, Dhora Leka etj ishin ndër të parët që u interpretuan. Pas tyre orkestra simfonike e RTSH ka interpretuar krijimtarinë e pothuajse gjithë kompozitorëve shqiptarë prej At Martin Gjokës, At Fan S. Nolit, Murat Shehut, Çesk Zadejës, Tish Daisë, Tonin Harapit, Kozma Larës, Pjetër Gacit, Feim Ibrahimit, Limoz Dizdarit, Shpëtim Kushtës, Kujtim Laros, Thoma Gaqit, Hajg Zaharianit, Spartak Tilit, Gazmend Mullahit, Thomas Simakut, David Tukiqit, Josif Mingës, Zef Çobës, Aleksandër Peçit, Sokol Shupos, Ermir Dergjinit, Fatos Qerimit, Endri Sinës etj, e deri tek brezat më të rinj. Po ashtu krijimtarinë e krijuesve shqiptarë të Kosovës Rexho Mulliqi, Lorenc Antoni, Rauf Dhomi, Zeqirja Ballata, Fahri Beqiri etj. 🎵Nga vitit 1964 e deri në vitet 2000, dirigjenti Ferdinand Deda luajti një rol thelbësor në jetën e orkestrës dhe nga vitet 1978 e deri në vitet 1990 dirigjenti i mirënjohur Eno Koço, si drejtues i shumë koncerteve simfonike, vokale, regjistrime të muzikës së filmave, koncerteve jashtë vendit etj. Veprat e mia simfonike janë kryesisht të interpretuara prej orkestrës simfonike të RTSH, më e fundit syresh edhe simfonia ALBANOI, premiera botërore e së cilës u bë më 9 maj • Mirënjohje për mbështetjen e krijimtarisë sime në vijimësi! 🙏 🏆Orkestra Simfonike RTSH është nderuar me çmimet "Naim Frashëri Artë" në vitin 2007, "Çmimin e karrierës" në vitin 2009, si dhe "Nder i Kombit" në vitin 2017. Nga:Vasil Sofokli Tole. Shih https://www.vasiltole.com/?page_id=14

Revista Prestige. 21 Maj – Dita Ndërkombëtare e Diversitetit Kulturor për Dialog dhe Zhvillim Një ditë për të ndalur hapin dhe për të dëgjuar tingujt, ngjyrat dhe ritmet e shumë kulturave që bashkëjetojnë në një mozaik të pasur njerëzor. Kjo ditë u shpall nga Asambleja e Përgjithshme e Kombeve të Bashkuara në vitin 2002, në vijim të Deklaratës Universale të UNESCO-s për Diversitetin Kulturor. Qëllimi është i qartë: të promovojmë dialogun mes kulturave, mirëkuptimin, paqen dhe zhvillimin e qëndrueshëm. Çdo gjuhë që flitet, çdo këngë që këndohet në male apo fusha, çdo ritual, kostum popullor apo valle e trashëguar, është më shumë se thjesht një shfaqje "është shpirti i një kombi" është një dëshmi historike që i jep jetë identitetit kolektiv. Shqipëria, me trashëgiminë e saj të pasur që përfshin minoritetet, zonat etnografike, dialektet, kostumet dhe festivalet, është një shembull i gjallë i këtij mozaiku kulturor. Nga polifonia e jugut te lahuta e veriut, nga ngjyrat e veshjeve të Gjirokastrës te thjeshtësia fisnike e traditave të Malësisë – të gjitha këto janë pasuri që duhen ruajtur, promovuar dhe ndarë me botën. Në këtë ditë, Revista Prestige ju fton të: *ecni mes historisë, * të njihni më shumë për *tjetrin, *të dëgjoni pa paragjykime, *dhe të flisni me respekt për *çdo shprehje kulturore. Kultura është dialog. Kultura është ura që na bashkon, jo muri që na ndan Sot, le ta nderojmë këtë ditë me krenari. Le të jemi më kuriozë, më të hapur, më respektues ndaj kulturës së tjetrit. Sepse në shumëllojshmëri, gjendet forca jonë më e madhe. Dhe në dialog, gjendet kultura e paqes. #revistaprestige #Inspiration Foto nga site shqiptare (Butrinti, Apolonia, Berati, Gjirokastra) Imazhe të veshjeve tradicionale nga koncerte folklorike apo panaire kulturore “Kultura jo vetem trashegohet , pasurohet ajo mësohet, jetohet rritet, behet me e bukur çdo dite.