Search Results

Aktorët amerikanë Adrien Brody dhe Mikey Madison ishin ndër fituesit e mëdhenj të çmimeve Oscar, në një natë ku filmi ”Anora” e fitoi këtë çmim në pesë kategori. Madison, 25 vjeçe, mundi aktoren e fortë të Hollivudit, Demi Moore, për të marrë çmimin e aktores më të mirë për rolin e saj në komedinë “Anora”, në të cilën ajo luan një striptiste që bie në dashuri me djalin e një oligarku rus. Filmi gjithashtu fitoi kategoritë e filmit më të mirë, montazhit, skenarin origjinal dhe regjisorit më të mirë për Sean Baker, i cili përdori fjalimin e tij për të bërë një lutje për kthimin e shikuesve të teatrit në kinema pas pandemisë. Baker është bërë personi i parë që ka fituar katër çmime Oscar për një film të vetëm në një ceremoni. Më parë Walt Disney fitoi të njëjtën shumë në një natë, por për filma të ndryshëm. Madison, e cila ishte më e reja në kategorinë e aktores më të mirë këtë vit, tha se fitorja ishte “shumë surreale” dhe ajo gjithashtu nderoi komunitetin e punonjësve të seksit duke thënë se “do të vazhdojë t’i mbështesë ata dhe të jetë një aleate”. Brody, 51 vjeç, tani një fitues i dyfishtë i Oscar-it, mori në shtëpi çmimin e aktorit kryesor për “The Brutalist”, një film për një arkitekt hebre-hungarez që ikën nga tmerret e Luftës së Dytë Botërore për një jetë më të mirë në SHBA. Në skenë, Brody tha se ndihej “aq me fat” duke shtuar se “aktrimi është një profesion shumë i brishtë. Duket shumë magjepsës dhe në momente të caktuara është, por e vetmja gjë që kam fituar, duke pasur privilegjin të kthehem këtu, është të kem një perspektivë.” “Unë jam këtu edhe një herë për të përfaqësuar traumat e vazhdueshme dhe pasojat e luftës dhe shtypjes sistematike dhe të antisemitizmit dhe racizmit dhe të të tjerëve dhe lutem për një botë më të shëndetshme, më të lumtur dhe më gjithëpërfshirëse”, shtoi ai. Aktorja amerikane Zoe Saldana deklaroi se është një “fëmijë krenar i prindërve emigrantë” gjatë një fjalimi të përlotur pasi fitoi Oscar-in për aktoren më të mirë në rol dytësor. Saldana, 46 vjeçe, u shpall fituese në kategorinë e yjeve, duke përfshirë aktoren dhe këngëtaren Ariana Grande, yllin britanik Felicity Jones, Monica Barbaro dhe italianen Isabella Rossellini. Ajo fitoi Oscar-in, i pari i saj, për rolin e saj në filmin spanjoll të Netflix “Emilia Perez”, në të cilin ajo luan një avokate të quajtur Rita, e cila ndihmon një bos droge meksikan të ndryshojë gjininë. Filmi u bë kryefjalë e postimeve historike në mediat sociale. Kieran Culkin, 42 vjeç, fitoi Oscar-in për aktorin më të mirë në rol dytësor duke mposhtur Edward Norton, Guy Pearce dhe Jeremy Strong. Ai mori çmimin për “A real pain”, filmi i drejtuar nga Jesse Eisenberg për dy kushërinj që shkojnë në vendin e gjyshes së tyre në Poloni për të gjetur rrënjët e tyre. Culkin gjithashtu bëri shaka gjatë fjalimit të tij se gruaja e tij, Jazz Charton, i kishte premtuar atij një fëmijë të katërt nëse ai fitonte një Oscar. Ishte një natë e keqe për britanikët në kategoritë kryesore të aktrimit, por anëtarët e industrisë së filmit në Mbretërinë e Bashkuar u nderuan në disa role në prapaskenë. Kompozitori britanik Daniel Blumberg fitoi partiturën origjinale dhe Lol Crawley, i rritur në Uells, fitoi Oscar-in e kinematografisë, të dy për “The Brutalist”. Britanikë të tjerë përfshinin artistin e efekteve speciale Paul Lambert, i cili ishte pjesë e ekipit fitues të efekteve vizuale më të mira pas filmit fantastiko-shkencor “Dune: Part Two”, ku luan Timothee Chalamet, dhe dizajnimin e çiftit Nathan Crowley dhe Lee Sandales për dizajnin më të mirë të prodhimit për muzikalin “Wicked”. Shkrimtari britanik Peter Straughan fitoi çmimin e skenarit për dramën papale “Conclave”. Prezantuesi dhe komediani amerikan Conan O’Brien, e nisi ceremoninë me një rikrijim të një skene të tmerrshme nga filmi “The Substance”. Monologu i tij hapës iu referua polemikës rreth Emilia Perez-it dhe më vonë në mbrëmje ai u duk se iu referua kritikave të pikëpamjeve të presidentit të SHBA Donald Trump ndaj presidentit rus Vladimir Putin, në mes të luftës me Ukrainën. Aktorja dhe këngëtarja Ariana Grande hapi shfaqjen duke kënduar këngën “The Wizard Of Oz” “Somewhere Over The Rainbow”, dhe më vonë iu bashkua Erivo për një duet të “Defying Gravity” nga “Wicked”. Një tjetër homazh muzikor pa këngëtarët Raye, anëtarja e ”Blackpink Lisa” dhe reperja dhe këngëtarja amerikane Doja Cat të performonin një homazh për James Bond. Performanca nderoi producentët e James Bond, Michael G Wilson dhe Barbara Broccoli, të cilët u shpallën fitues të Çmimit Përkujtimor të Akademisë ”Irving G Thalberg” në 2024 dhe iu dhanë statujat Oscar në Çmimet e Guvernatorëve. Muajin e kaluar, Amazon MGM Studios njoftoi se do të merrte kontrollin krijues mbi personazhin 007 me një sipërmarrje të re që do t’i shihte ata të jenë bashkëpronarë të të drejtave të ekskluzivitetit me Wilson dhe Broccoli. Fituesi i çmimit Oscar Morgan Freeman prezantoi segmentin In Memoriam dhe nderoi aktorin Gene Hackman, i cili muajin e kaluar u gjet i vdekur së bashku me gruan e tij, Betsy Arakawa dhe qenin e tyre, në shtëpinë e tyre në New Mexico. Të nominuar të shumtë, duke përfshirë “A Complete Unknown” me protagonist Chalamet, grupin “Sing Sing, The Apprentice”, rreth viteve të hershme të Trump si zhvillues i pasurive të paluajtshme, “Nickel Boys”, bazuar në romanin nga Colson Whitehead dhe filmi vampir “Nosferatu” shkuan në shtëpi duarbosh duke mos marrë asgjë./

Besëlidhja e Lezhës, e mbajtur më 2 mars 1444 në Katedralen e Shën Kollit në Lezhë, nuk u quajt zyrtarisht shtet, por përfaqësonte një aleancë politiko-ushtarake ndërmjet princërve shqiptarë kundër Perandorisë Osmane. Organizimi dhe pjesëmarrësit: Kuvendi u organizua me nismën e Gjergj Kastriotit-Skënderbeut. Në të morën pjesë figura të shquara të aristokracisë shqiptare, si: Gjergj Arianiti Andrea Topia, së bashku me djemtë e tij, Kominin dhe Muzakën, dhe nipin Tanushin Nikollë dhe Pal Dukagjini Pjetër Spani me katër djemtë e tij: Aleksin, Bozhidarin, Vruoan dhe Mirkon Lekë Zaharia Teodor Muzaka i Riu dhe anëtarë të tjerë të familjes Muzaka Lekë Dushmani Gjergj Stres Balsha Stefan Gjurashi (Cernojeviçi) me bijtë e tij, Gjergjin dhe Gjonin Gjithashtu, morën pjesë përfaqësues të malësive shqiptare dhe të Republikës së Venedikut si vëzhgues. Vendimet kryesore: Formimi i një Besëlidhjeje Arbërore me Skënderbeun si kryetar dhe komandant të përgjithshëm. Krijimi i një ushtrie të përbashkët nën komandën e Skënderbeut. Themelimi i një arke të përbashkët për të përballuar shpenzimet e luftës. Këto vendime synonin bashkimin e forcave shqiptare për të përballuar kërcënimin osman. Aleatët: Përveç princërve shqiptarë, në Besëlidhje mori pjesë edhe sundimtari i Malit të Zi, Stefan Cernojeviçi, duke zgjeruar kështu aleancën edhe me forca të tjera ballkanike. Rezultatet: Bashkimi i principatave shqiptare nën një komandë të vetme. Krijimi i një ushtrie të përbashkët që arriti të përballojë me sukses sulmet osmane për 25 vjet. Vendosja e themeleve për një shtet të përqendruar shqiptar, duke shënuar kulmin e traditës shtetërore në mesjetën shqiptare. Besëlidhja e Lezhës shënoi një hap të rëndësishëm drejt bashkimit politik të tokave shqiptare dhe krijimit të një identiteti të përbashkët kombëtar.

Pablo NERUDA ( 1904 - 1973 ) Historia e jetës së Pablo Nerudës: Kjo poezi e Pablo Nerudës është një reflektim i dashurisë dhe mirënjohjes për nënën dhe jetën: Poezi për Jetën dhe Nënën Në duar të tua, gjithçka ishte e ngrohtë, Nën dritën e syve të tu, unë mësova të ecja, Gjithçka ishte thjesht, çdo hije e vogël që lidhej, Çdo prekje që më jepte kur bota ishte e largët. Jeta kalonte, por ti mbaje me forcë, Si një rrënjë e fortë që nuk friksohet nga stuhia, Në kokën time, emri yt ishte një himn i butë, Një këngë që dëgjohej përherë, pa fund. Kur nënqielli filloi të errësohej, Ti gjithmonë mbaje dritën, Dhe kur sytë e mi kërkonin udhë, Ato shihnin buzëqeshjen tënde që shndriste si yll. Një jetë që u krijua në dhimbje, Një jetë që u rrit nga dashuria jote, Dhe sot, ndërsa eci në rrugët e natës, Unë ndiej ende prekjen tënde, në çdo hap, në çdo frymë. Kjo poezi është një përpjekje për të shprehur ndjenjat e Nerudës për jetën dhe dashurinë e pafundme të nënës, një figurë që ka ndikuar thellë në gjithçka që ai shkroi. Pablo Neruda lindi më 12 korrik 1904 në Parral, Kili. Emri i tij i vërtetë ishte Ricardo Eliécer Neftalí Reyes Basoalto, por ai mori emrin penë "Pablo Neruda" si një adoleshent, për të shmangur zemërimin e babait të tij, i cili nuk e mbështeste pasionin e tij për poezinë. Poema e tij e parë u publikua kur ai ishte vetëm 13 vjeç, dhe deri në vitin 1920, ai kishte filluar të shkruante poezi që do ta bëheshin të njohura ndërkombëtarisht. Neruda ishte gjithashtu një aktivist politik, dhe ka shërbyer si senator i Kilit. Ai mbështeti lëvizjet revolucione dhe ishte një kritik i regjimit të diktatorit të Kilit, Augusto Pinochet. Pas një periudhe të trazuar politike dhe shpërnguljeve të detyruara, Neruda ka jetuar dhe punuar në vende të ndryshme të botës, përfshirë Çekosllovakinë, Meksikën dhe Spanjën. Poezia e Nerudës është e njohur për pasionin e saj dhe thellësinë emocionale. Ai shkruante mbi shumë tema, duke përfshirë dashurinë, politikën, natyrën, dhe gjendjen njerëzore. Pjesa më e madhe e krijimtarisë së tij ka lidhje me çështje të identitetit dhe të luftës sociale. Neruda fitoi Çmimin Nobel për Letërsi në vitin 1971, dhe u bë një figurë e rëndësishme në letërsinë botërore. Ai vdiq më 23 shtator 1973, vetëm disa javë pas grushtit të shtetit që përmbysi qeverinë e Salvador Allendes, me të cilin ai kishte një miqësi të mire. M E R R N I K O H Ë N T U A J Merrni kohë për të menduar, Sepse kjo është forca e vërtetë e njeriut. Merrni kohë për të lexuar, Sepse kjo është baza e vërtetë e mënçurisë. Merrni kohë për tu lutur, Sepse kjo është fuqia më e madhe në Tokë. Merrni kohë për të qeshur, Sepse e qeshura është muzika e shpirtit. Merrni kohë për të falur, Sepse dita është shumë e shkurtër për të qënë veç për vete. Merrmi kohë për të dashur dhe për tu dashur, Sepse dashuria është dhuratë nga Zoti. Merrni kohë për të qënë i përzemërt, Kjo është rruga drejt lumturisë. Merrni kohë për të jetuar! PËRKTHEU MP

ALBERT KAMUS FILOZOF "Një ditë, kur nuk ka më pyetje për të bërë, kur kuptimi i botës është zhdukur dhe është lënë vetëm zbrazëtia, ndoshta do të kuptojmë se gjithçka që kemi është e vërteta e ekzistencës tonë. Në këtë botë të mbushur me absurditet, ku çdo përpjekje për t’u shpëtuar është e dështuar, mbetet vetëm të përqafojmë lirinë që na ofron ky absurd. Ka diçka të veçantë në të qenit të vetëdijshëm për pafuqinë tonë, një lloj bukurie të hidhur që e gjejmë vetëm kur përballim realitetin pa iluzione. Ndoshta, në këtë hapësirë të zbrazët, ku të gjitha përgjigjet janë të paqartë, gjejmë mundësinë e të vërtetës më të thellë." Ky lloj shkrimi tenton të kapë esencën e filozofisë së Camus, duke reflektuar mbi absurditetin e jetës dhe përpjekjet tona për të gjetur kuptim në një botë që shpesh nuk ofron përgjigje të qarta. Albert Camus lindi më 7 nëntor 1913 në Mondovi, Algjeri, që ishte një koloni franceze në atë kohë. Ai u rrit në një familje të varfër; babai i tij, Lucien Camus, vdiq në Luftën e Parë Botërore kur Albert ishte ende foshnje, dhe ai u rrit nga nëna, Catherine Hélène, një grua e thjeshtë dhe e pashpresë që nuk mund të fliste mirë frëngjishten. Djaloshi kaloi fëmijërinë në një mjedis të thjeshtë dhe të vështirë, por me shumë dashuri nga nëna e tij, që kishte një ndikim të madh në jetën e tij. Arsimi Camus studioi në shkollat e Algjerisë dhe më pas u regjistrua në Universitetin e Algjerisë, ku studioi filozofi. Gjatë viteve të tij universitare, ai u përfshi në aktivitete të ndryshme shoqërore dhe intelektuale. Ai u bë i njohur për shkakun e tij të lidhur me të drejtat e njeriut, si dhe për angazhimin e tij në politikën e kohës. Në vitin 1935, ai mori një diplomë në filozofi, por nuk mund të gëzonte mundësinë për një karrierë akademike për shkak të një problemi të shëndetit të tij, tuberkulozit. Historia e jetës Camus kaloi një pjesë të madhe të jetës së tij në Algjeri, ku punoi si mësues dhe gazetar. Gjatë Luftës së Dytë Botërore, ai u bë një pjesëtar i Luftës Rezistencës, duke u angazhuar në gazetën Combat, e cila u botua gjatë pushtimit nazist të Francës. Aktivizmi i tij politik dhe gazetaresk ishte një reflektim i angazhimit të tij për lirinë dhe drejtësinë sociale. Pas luftës, ai u kthye në Francë dhe vazhdoi të shkruante për çështje të mëdha shoqërore dhe politike. Filozofia e tij Filozofia e Camus është e njohur për konceptin e "absurdizmit", i cili thekson përpjekjen e njeriut për të gjetur kuptim në një botë që është esencialisht pa kuptim. Ky absurd lind nga kontradikta midis dëshirës njerëzore për kuptim dhe botës që nuk ofron asnjë kuptim objektiv. Camus besonte se, ndonëse jeta është absurde, individët mund të jetojnë një jetë të plotë dhe të ndershme duke e pranuar këtë absurd dhe duke e përballuar atë me guxim dhe dinjitet. Në veprën e tij më të njohur Miti i Sisifit (1942), Camus përdor mitin e Sisifit, personazhit që është i dënuar të ngrejë një gur në majë të malit, vetëm për të parë atë të rrokulliset përsëri. Ky mit, sipas Camus, është një metaforë për jetën e njeriut: një përpjekje e pafund dhe e pashpresë për të kuptuar dhe për të dhënë kuptim, por që gjithsesi është e domosdoshme për të jetuar me plotësim. Një tjetër temë e rëndësishme në filozofinë e Camus është liria, e cila është një nga temat kryesore të veprës së tij. Ai theksonte se, pavarësisht absurditetit të jetës, individi ka mundësinë dhe detyrimin të veprojë lirisht, të krijojë kuptim përmes veprimeve dhe angazhimeve të tij, dhe të gjejë një kuptim personal dhe autentik. Vepra e tij Camus ka shkruar disa vepra të rëndësishme gjatë jetës së tij, ku përfshihen: "L'Étranger" (Një Shqetësim i Thellë) (1942): Ky roman është një nga më të njohurit e tij dhe përshkruan jetën e një njeriu, Meursault, që jeton në mënyrë indiferente ndaj normave sociale dhe vlerave, dhe që nuk është në gjendje të gjejë kuptim në jetën e tij. "Le Mythe de Sisyphe" (Miti i Sisifit) (1942): Ky është një ese filozofike ku Camus analizon konceptin e absurdit dhe mënyrat e përballimit të tij. "La Peste" (Pesta) (1947): Ky roman përshkruan një epidemi të bubonikës që shpërthen në një qytet të vogël dhe është një alegori për luftën kundër totalitarizmit dhe përpjekjet e njeriut për të mbijetuar dhe për të ruajtur dinjitetin në kushte ekstreme. "L'Homme révolté" (Njeriu i Revoltuar) (1951): Në këtë vepër, Camus eksploron temën e rebelimit dhe revolucioneve shoqërore, duke analizuar përpjekjet e individëve për të luftuar kundër padrejtësive. Jeta personale dhe vdekja Camus ishte martuar dy herë dhe kishte dy fëmijë. Ai kishte një lidhje të veçantë me natyrën dhe adhuronte përpjekjet e tij për të pasur një jetë të thjeshtë dhe të qetë. Ai kishte pasion për futbollin dhe shkruante shpesh për sportet, veçanërisht futbollin. Camus vdiq tragjikisht në një aksident automobilistik më 4 janar 1960 në moshën 46-vjeçare, në një rrugë të Francës, kur makina që ai po udhëtonte u përfshi në një aksident. Trashëgimia Albert Camus ka lënë një ndikim të madh në filozofinë moderne dhe letërsinë ekzistencialiste. Ai fitoi Çmimin Nobel për Letërsi në vitin 1957 dhe vazhdon të jetë një figurë kyçe për diskutimet mbi absurdizmin, lirinë, dhe natyrën e ekzistencës njerëzore. "Një ditë, kur nuk ka më pyetje për të bërë, kur kuptimi i botës është zhdukur dhe është lënë vetëm zbrazëtia, ndoshta do të kuptojmë se gjithçka që kemi është e vërteta e ekzistencës tonë. Në këtë botë të mbushur me absurditet, ku çdo përpjekje për t’u shpëtuar është e dështuar, mbetet vetëm të përqafojmë lirinë që na ofron ky absurd. Ka diçka të veçantë në të qenit të vetëdijshëm për pafuqinë tonë, një lloj bukurie të hidhur që e gjejmë vetëm kur përballim realitetin pa iluzione. Ndoshta, në këtë hapësirë të zbrazët, ku të gjitha përgjigjet janë të paqartë, gjejmë mundësinë e të vërtetës më të thellë." Ky lloj shkrimi tenton të kapë esencën e filozofisë së Camus, duke reflektuar mbi absurditetin e jetës dhe përpjekjet tona për të gjetur kuptim në një botë që shpesh nuk ofron përgjigje të qarta. Albert Camus lindi më 7 nëntor 1913 në Mondovi, Algjeri, që ishte një koloni franceze në atë kohë. Ai u rrit në një familje të varfër; babai i tij, Lucien Camus, vdiq në Luftën e Parë Botërore kur Albert ishte ende foshnje, dhe ai u rrit nga nëna, Catherine Hélène, një grua e thjeshtë dhe e pashpresë që nuk mund të fliste mirë frëngjishten. Djaloshi kaloi fëmijërinë në një mjedis të thjeshtë dhe të vështirë, por me shumë dashuri nga nëna e tij, që kishte një ndikim të madh në jetën e tij. Arsimi Camus studioi në shkollat e Algjerisë dhe më pas u regjistrua në Universitetin e Algjerisë, ku studioi filozofi. Gjatë viteve të tij universitare, ai u përfshi në aktivitete të ndryshme shoqërore dhe intelektuale. Ai u bë i njohur për shkakun e tij të lidhur me të drejtat e njeriut, si dhe për angazhimin e tij në politikën e kohës. Në vitin 1935, ai mori një diplomë në filozofi, por nuk mund të gëzonte mundësinë për një karrierë akademike për shkak të një problemi të shëndetit të tij, tuberkulozit. Historia e jetës Camus kaloi një pjesë të madhe të jetës së tij në Algjeri, ku punoi si mësues dhe gazetar. Gjatë Luftës së Dytë Botërore, ai u bë një pjesëtar i Luftës Rezistencës, duke u angazhuar në gazetën Combat, e cila u botua gjatë pushtimit nazist të Francës. Aktivizmi i tij politik dhe gazetaresk ishte një reflektim i angazhimit të tij për lirinë dhe drejtësinë sociale. Pas luftës, ai u kthye në Francë dhe vazhdoi të shkruante për çështje të mëdha shoqërore dhe politike. Filozofia e tij Filozofia e Camus është e njohur për konceptin e "absurdizmit", i cili thekson përpjekjen e njeriut për të gjetur kuptim në një botë që është esencialisht pa kuptim. Ky absurd lind nga kontradikta midis dëshirës njerëzore për kuptim dhe botës që nuk ofron asnjë kuptim objektiv. Camus besonte se, ndonëse jeta është absurde, individët mund të jetojnë një jetë të plotë dhe të ndershme duke e pranuar këtë absurd dhe duke e përballuar atë me guxim dhe dinjitet. Në veprën e tij më të njohur Miti i Sisifit (1942), Camus përdor mitin e Sisifit, personazhit që është i dënuar të ngrejë një gur në majë të malit, vetëm për të parë atë të rrokulliset përsëri. Ky mit, sipas Camus, është një metaforë për jetën e njeriut: një përpjekje e pafund dhe e pashpresë për të kuptuar dhe për të dhënë kuptim, por që gjithsesi është e domosdoshme për të jetuar me plotësim. Një tjetër temë e rëndësishme në filozofinë e Camus është liria, e cila është një nga temat kryesore të veprës së tij. Ai theksonte se, pavarësisht absurditetit të jetës, individi ka mundësinë dhe detyrimin të veprojë lirisht, të krijojë kuptim përmes veprimeve dhe angazhimeve të tij, dhe të gjejë një kuptim personal dhe autentik. Vepra e tij Camus ka shkruar disa vepra të rëndësishme gjatë jetës së tij, ku përfshihen: "L'Étranger" (Një Shqetësim i Thellë) (1942): Ky roman është një nga më të njohurit e tij dhe përshkruan jetën e një njeriu, Meursault, që jeton në mënyrë indiferente ndaj normave sociale dhe vlerave, dhe që nuk është në gjendje të gjejë kuptim në jetën e tij. "Le Mythe de Sisyphe" (Miti i Sisifit) (1942): Ky është një ese filozofike ku Camus analizon konceptin e absurdit dhe mënyrat e përballimit të tij. "La Peste" (Pesta) (1947): Ky roman përshkruan një epidemi të bubonikës që shpërthen në një qytet të vogël dhe është një alegori për luftën kundër totalitarizmit dhe përpjekjet e njeriut për të mbijetuar dhe për të ruajtur dinjitetin në kushte ekstreme. "L'Homme révolté" (Njeriu i Revoltuar) (1951): Në këtë vepër, Camus eksploron temën e rebelimit dhe revolucioneve shoqërore, duke analizuar përpjekjet e individëve për të luftuar kundër padrejtësive. Jeta personale dhe vdekja Camus ishte martuar dy herë dhe kishte dy fëmijë. Ai kishte një lidhje të veçantë me natyrën dhe adhuronte përpjekjet e tij për të pasur një jetë të thjeshtë dhe të qetë. Ai kishte pasion për futbollin dhe shkruante shpesh për sportet, veçanërisht futbollin. Camus vdiq tragjikisht në një aksident automobilistik më 4 janar 1960 në moshën 46-vjeçare, në një rrugë të Francës, kur makina që ai po udhëtonte u përfshi në një aksident. Trashëgimia Albert Camus ka lënë një ndikim të madh në filozofinë moderne dhe letërsinë ekzistencialiste. Ai fitoi Çmimin Nobel për Letërsi në vitin 1957 dhe vazhdon të jetë një figurë kyçe për diskutimet mbi absurdizmin, lirinë, dhe natyrën e ekzistencës njerëzore.

Fototeka Marubi është një nga pasuritë më të çmuara të trashëgimisë kulturore shqiptare, e cila përmban një arkiv të jashtëzakonshëm fotografish që dokumentojnë jetën, kulturën dhe historinë shqiptare që nga mesi i shekullit XIX. Themelimi dhe Historiku Fototeka u krijua nga Pietro Marubi, një fotograf dhe artist italian që emigroi në Shkodër rreth vitit 1850. Ai hapi studion e parë fotografike në Shqipëri, të njohur si "Dritëshkronja Marubi", ku realizoi disa nga fotografitë e para të dokumentuara në historinë shqiptare. Pas vdekjes së Pietros, trashëgimia e tij u vazhdua nga nxënësi dhe asistenti i tij Kel Marubi, dhe më pas nga Gege Marubi, i cili modernizoi teknikat fotografike duke sjellë përparime në fushën e fotografisë shqiptare. Koleksioni dhe Vlera Historike Fototeka Marubi përmban mbi 500,000 negativë të realizuar në pllaka xhami, celuloid dhe letër. Në këtë arkiv ka fotografi të figurave historike si Ismail Qemali, Luigj Gurakuqi, Ded Gjo Luli, Fan Noli, por edhe të njerëzve të thjeshtë, panoramave të qyteteve dhe momenteve historike të rëndësishme. Fotografitë e Marubëve janë të një rëndësie të veçantë sepse dokumentojnë me mjeshtëri kostumet tradicionale, zakonet, ngjarjet politike dhe jetën e përditshme të shqiptarëve në një periudhë të gjatë historike. Fototeka Sot Në vitin 2016, në Shkodër u hap Muzeu Kombëtar i Fotografisë "Marubi", ku ruhen dhe ekspozohen disa nga fotografitë më ikonike të koleksionit. Fototeka është digjitalizuar për të ruajtur dhe promovuar këtë pasuri unike, duke e bërë atë të aksesueshme për studiues dhe publikun e gjerë. Fototeka Marubi është një testament i pasurisë kulturore shqiptare dhe një dritare e rrallë për të parë evolucionin historik të kombit tonë përmes objektivit të një familjeje që i përkushtoi jetën fotografisë. Më 27 shkurt 2025, në Galerinë e Artit Tiranë, u hap ekspozita "Dinastia Marubi – Njëqind vite të studios fotografike shqiptare". Kjo ekspozitë sjell për herë të parë në Tiranë një përzgjedhje të veçantë të imazheve nga arkiva e pasur e Dinastisë Marubi (1865-1959), e cila përmban mbi 150,000 negativë xhami të ruajtur në Muzeun Kombëtar Marubi në Shkodër. Ekspozita është kuruar nga Kim Knoppers dhe përfshin riprodhime moderne si dhe projeksione në xham të negativëve të skanuar, duke ofruar një pasqyrë të gjerë të historisë, kulturës dhe jetës shqiptare të kapur nga tre gjeneratat e fotografëve të familjes Marubi. Drejtoresha e Galerisë së Artit Tiranë, Edit Pula, theksoi rëndësinë e kësaj ekspozite si pjesë e misionit të galerisë për të promovuar trashëgiminë e artit pamor shqiptar. Ndërsa drejtori i Muzeut Marubi, Luçjan Bedeni, vuri në dukje se kjo ekspozitë shënon fillimin e një rrugëtimi të gjatë për muzeun, duke synuar të zgjerojë ndikimin e tij përtej Shkodrës. Ekspozita do të qëndrojë e hapur deri më 27 prill 2025, duke ofruar mundësinë për publikun e gjerë të eksplorojë dhe vlerësojë trashëgiminë e pasur fotografike të Dinastisë Marubi. Për më shumë informacion mbi ekspozitën, mund të shihni videon e mëposhtme:

Isabella Rossellini është një aktore, modele dhe producente e njohur italiane, e cila ka arritur sukses në shumë fusha të industrisë së argëtimit Familja dhe Arsimimi: Isabella ka lindur më 18 Qershor 1952 në Romë, Itali, dhe është bija e aktorit të njohur italian, Roberto Rossellini dhe aktores suedeze, Ingrid Bergman. Kjo e bën atë një pjesë të një familjeje të shquar të industrisë së kinemasë. Ka studiuar në Universitetin e Milanos, ku ka marrë një diplomë në ekonomi dhe është angazhuar edhe në artet skenike. Eksperiencat Profesionale: Rossellini ka pasur një karrierë të suksesshme si modele dhe ka punuar për disa nga markat më të mëdha të modës si Lancôme. Ajo u bë një nga modelet më të njohura gjatë viteve 1980. Ajo ka pasur një karrierë të pasur si aktore në filma dhe seri televizive. Ka luajtur në filma të njohur si Blue Velvet (1986) dhe Death Becomes Her (1992). Po ashtu, ka prodhuar dhe ka marrë pjesë në projekte të ndryshme si regjisore dhe producente. Vlerësimet dhe Çmimet: Ajo ka marrë çmime dhe vlerësime të shumta për kontributin e saj në kinematografi dhe industrinë e modës. Ka marrë çmime për rolin e saj në Blue Velvet dhe është nderuar për angazhimin e saj në promovimin e kulturës dhe artit. Suksesi më i Madh: Suksesi më i madh i Isabella Rossellini ka qenë roli i saj në filmin Blue Velvet të David Lynch, ku ajo luajti një nga rolet më të njohura të karrierës së saj. Ky film e vendosi atë në qendër të vëmendjes ndërkombëtare dhe i dha mundësinë të bëhet një figurë e njohur jo vetëm për aftësitë e saj aktoriale, por edhe për prezencën e saj unike në ekran. Isabella Rossellini është një nga figurat më të njohura dhe të vlerësuara në industrinë e kinemasë dhe modës, me një karrierë që ka përfshirë një gamë të gjerë rolesh si aktore, modele dhe autore. Ajo është një pasardhëse e denjë e dy aktorëve të njohur, Ingrid Bergman dhe Roberto Rossellini, që kanë lënë një ndikim të jashtëzakonshëm në historinë e kinemasë botërore. Lindi më 18 Qershor 1952, në Romë, Itali, dhe u rrit mes një ambienti të pasur me art dhe kulturë. Fillimet e Karrierës Isabella nisi karrierën e saj si modele në vitet '70. Ajo pati një sukses të shpejtë dhe shfaqej në fushatat më prestigjioze të modës, përfshirë punën me markat si Lancôme dhe Versace. Ishte një figurë qendrore në botën e modës, e njohur për bukurinë dhe karizmën e saj të natyrshme. Në vitin 1982, ajo u bë ambasadore e markës prestigjioze të kozmetikës Lancôme, dhe qëndroi me ta për shumë vite, duke ndihmuar në ndërtimin e imazhit të markës. Kinemaja dhe Filmat Karriera e saj në kinematografi u shpërblye kur ajo u bë pjesë e filmave më të mëdhenj të viteve '80 dhe '90. Një nga rolet më të njohura të saj është ai në filmin "Blue Velvet" (1986), i regjisorit të njohur David Lynch. Në këtë film, Rossellini luajti një rol kompleks si Dorothy Vallens, një grua që ndodhet në një marrëdhënie abuzive. Performanca e saj e thellë dhe e ndjerë solli shumë vlerësime dhe i dha një vend në panteonin e aktorëve të njohur të kohës. Një tjetër film i njohur ishte "Death Becomes Her" (1992), një komedi e errët me Meryl Streep dhe Goldie Hawn, në të cilin Isabella luajti një rol tërheqës, duke shtuar më tej reputacionin e saj si aktore që mund të kalonte nga dramat tek komeditë me lehtësi. Gjithashtu, ajo ka luajtur në disa filma të tjerë si "The Saddest Music in the World" (2003) dhe "The Truth About Charlie" (2002), duke treguar versatilitetin e saj në rolet e saj. Karriera e saj filmike është e njohur për gamën e gjerë të personazheve që ka luajtur, nga dramat e thella te komeditë absurde dhe filma të pavarur. Aktivizmi dhe Projekte të Tjera Përveç karrierës së saj në modë dhe film, Isabella Rossellini ka qenë gjithashtu një aktiviste e angazhuar për shumë kauza sociale dhe mjedisore. Ajo është e njohur për punën e saj në ruajtjen e natyrës dhe promovimin e një marrëdhënieje më të shëndetshme me mjedisin. Ka qenë e përfshirë në projekte të ndryshme që mbështesin ruajtjen e biodiversitetit dhe edukimin e njerëzve mbi rëndësinë e mbrojtjes së natyrës. Ajo gjithashtu ka shkruar dhe ka krijuar disa projekte për të inkurajuar gratë të shprehen dhe të provojnë shumë aspekte të jetës, si dhe ka shfaqur një sens të veçantë humori dhe inteligjence për të sfiduar format tradicionale të bukurisë dhe moshës, duke u përpjekur të ndihmojë në sfidimin e standardeve të padrejta të bukurisë që shpesh i ndjekin gratë. Vlerësimet dhe Çmimet Isabella Rossellini ka marrë shumë çmime dhe vlerësime për karrierën e saj. Në vitin 1999, ajo mori Çmimin e Karrierës nga Fondation Gian Maria Volonté për kontributet e saj në industrinë e filmit. Ajo gjithashtu ka fituar Çmimin e Aktorit më të Mirë në Festivalin Ndërkombëtar të Filmit në Venecia për rolin e saj në filmin "The Saddest Music in the World" (2003). Në 2010, ajo mori Çmimin për Kontributin në Kinemanë Ndërkombëtare në Festivalin e Filmit në Locarno, duke theksuar ndikimin e saj të madh. Përshtypja Publike dhe Trashëgimia Isabella ka lënë një trashëgimi të fortë dhe ka ndikuar në mënyrë të konsiderueshme në industrinë e modës dhe filmit, duke shfaqur një ndërthurje të elegancës, intelektualizmit dhe natyrshmërisë. Ajo ka sfiduar stereotipet e bukurisë dhe ka promovuar një ideal më të ndryshëm të gruas, një që e ka shprehur si të fuqishme, të natyrshme dhe të pavarura. Gjatë gjithë karrierës së saj, ajo ka mbajtur një pamje autentike dhe të pakompromis, duke qëndruar besnike vlerave të saj dhe duke inkurajuar gratë dhe individët e tjerë të jenë të vërtetë ndaj vetes. Ajo vazhdon të jetë një figurë e dashur dhe e respektuar në botën e artit dhe industrisë së modës dhe është një nga ikonat më të njohura të saj.

Maria Callas – “La Divina” e Operës Maria Callas nuk ishte vetëm një këngëtare opere; ajo ishte një dukuri kulturore që ndryshoi përgjithmonë mënyrën se si shihen dhe dëgjohen soprano në skenën botërore. Me një zë të veçantë, teknikë brilante dhe një aftësi të rrallë dramatike, ajo krijoi standarde të reja në interpretimin operistik. --- Jeta e Hershme dhe Formimi Maria Callas lindi më 2 dhjetor 1923 në Nju Jork me emrin Maria Anna Cecilia Sofia Kalogeropoulos. Prindërit e saj ishin emigrantë grekë, por pas një martese të trazuar, nëna e saj e çoi atë në Greqi në vitin 1937. Në Athinë, Callas studioi në Konservatorin e Athinës me pedagogë të njohur si Elvira de Hidalgo, e cila e ndihmoi të zhvillonte belcanton e saj të jashtëzakonshëm. --- Karriera dhe Transformimi në Diva Botërore Fillimet në Greqi dhe Itali Debutimi i saj i parë operistik ishte në vitin 1941 në Athinë. Pas Luftës së Dytë Botërore, ajo u kthye në SHBA për të kërkuar mundësi më të mëdha, por karriera e saj nisi të shkëlqejë kur shkoi në Itali në vitin 1947. Një nga rolet e saj të para ishte Gioconda në operën La Gioconda e Ponchielli-t, por shpejt filloi të shquhej për interpretimet e saj dramatike në Verdi, Puccini, Donizetti dhe, mbi të gjitha, Bellini. Triumfi në La Scala dhe Botë Maria Callas u bë ylli kryesor i La Scala-s në Milano, ku punoi me regjisorë dhe dirigjentë të mëdhenj si Luchino Visconti dhe Herbert von Karajan. Në këtë periudhë, ajo bëri transformimin fizik të madh – humbi shumë peshë, duke krijuar një figurë skenike elegante dhe magnetike. Ky ndryshim e bëri atë jo vetëm një artiste vokale, por edhe një aktore të vërtetë operistike. --- Roli i saj në Revolucionin e Operës Maria Callas riktheu në modë repertorin e vështirë belcanto, të cilin shumë soprano e kishin shmangur. Ajo e bëri të gjallë Normën e Bellinit, Lucia di Lammermoor të Donizetti-t, dhe La Traviata-n e Verdit. Ajo ishte një perfeksioniste, e cila kërkonte që opera të ishte më shumë sesa thjesht një koncert – për të, ajo duhej të ishte një dramë e gjallë, me emocion të thellë dhe interpretim të fuqishëm. --- Jeta Personale dhe Tragjedia Jeta e saj private ishte po aq dramatike sa edhe rolet që interpretoi. Ajo ishte e martuar me industrialistin italian Giovanni Battista Meneghini, por dashuria e saj më e madhe ishte Aristotel Onassis, miliarderi grek. Megjithatë, Onassis e la atë për Jacqueline Kennedy, një ngjarje që e tronditi thellë Callas-in. Në vitet e fundit, ajo u tërhoq nga skena, duke dhënë disa masterklasa në Juilliard School në Nju Jork dhe duke bërë një turne të fundit në vitin 1973. Vdiq tragjikisht në Paris më 16 shtator 1977, në moshën 53-vjeçare, nga një atak në zemër. --- Zëri dhe Trashëgimia e Saj Maria Callas kishte një zë unik, i cili ndonjëherë cilësohej si “i parregullt” për shkak të dridhjeve të tij, por ishte pikërisht kjo cilësi që i jepte emocione të papërshkrueshme interpretimit të saj. Ajo kishte një diapazon të gjerë, që i lejonte të interpretonte si role lirike ashtu edhe ato dramatike. Disa nga interpretimet e saj më të famshme përfshijnë: "Casta Diva" nga Norma (Bellini) "Vissi d'arte" nga Tosca (Puccini) "Una voce poco fa" nga Il Barbiere di Siviglia (Rossini) "Addio del passato" nga La Traviata (Verdi) Sot, Maria Callas mbetet një ikonë e operës, dhe regjistrimet e saj janë ende referencë për studentët dhe adhuruesit e operës në mbarë botën

"Një tragjedi amerikane" – Përmbledhje e detajuar Nga Theodore Dreiser Pjesa e Parë – Fëmijëria dhe Adoleshenca e Clyde Griffiths Clyde Griffiths lind në një familje të varfër dhe fetare në Kansas City. Prindërit e tij janë predikues evangelistë, dhe ai rritet duke ndjerë turp për varfërinë e tij. Që i vogël, ëndërron një jetë më të mirë, të mbushur me pasuri dhe status shoqëror. Në adoleshencë, ai fillon të punojë si ndihmës në një hotel dhe shoqërohet me djem që i pëlqejnë argëtimet e natës, alkooli dhe vajzat. Gjatë një udhëtimi me miqtë, ai përfshihet në një aksident tragjik ku një vajzë vdes nga një makinë që ata po ngisnin. I frikësuar nga pasojat, ai ikën nga qyteti dhe shkëputet nga familja. Pjesa e Dytë – Ambicia dhe Marrëdhënia me Roberta Alden Clyde vendos të gjejë punë në fabrikën e xhaxhait të tij, Samuel Griffiths , në Lycurgus, një qytet i vogël industrial. Xhaxhai i jep një punë modeste, por Clyde ëndërron të bëhet pjesë e familjes së tij të pasur. Ai punon fort dhe fiton një pozitë më të mirë si mbikëqyrës në fabrikë. Atje, ai njihet me Roberta Alden , një punëtore e varfër dhe e sjellshme, me të cilën fillon një marrëdhënie të fshehtë (sepse politika e fabrikës ndalon marrëdhëniet mes mbikëqyrësve dhe punëtoreve). Megjithëse në fillim është i përkushtuar ndaj Robertës, ambicia e tij rritet kur takon Sondra Finchley , një vajzë të pasur nga shtresa e lartë e shoqërisë. Ajo i ofron Clyde-it një rrugë drejt jetës luksoze që ka ëndërruar gjithmonë. Ndërkohë, Roberta mbetet shtatzënë. Ajo i kërkon Clyde-it të martohet me të, por ai e shmang këtë përgjegjësi dhe kërkon mënyra për ta larguar nga jeta e tij. Përpjekjet për të bërë abort dështojnë, dhe Roberta këmbëngul që ai të mbajë përgjegjësi për fëmijën. Pjesa e Tretë – Krimi dhe Pasojat I dëshpëruar, Clyde mendon për një plan makabër. Ai lexon në gazetë për një aksident në liqen, ku një çift u mbyt gjatë një udhëtimi me varkë, dhe fillon të konceptojë një plan të ngjashëm për të shpëtuar veten. Ai fton Robertën në një udhëtim në liqenin Big Bittern me pretekstin e një pushimi. Gjatë udhëtimit, Roberta fillon të flasë për të ardhmen e tyre dhe i kërkon që të martohen. Clyde, i frustruar dhe i turbulluar, e godet pa dashje dhe ajo bie në ujë. Ai nuk bën asgjë për ta shpëtuar dhe e lë të mbytet, duke ikur nga vendngjarja. Hetimi i policisë zbulon se Clyde ishte me Robertën dhe një sërë provash ( p.sh ., letra që ajo i kishte shkruar, sjellja e tij e dyshimtë) e bëjnë atë të dyshuarin kryesor. Ai arrestohet dhe merret në pyetje. Pjesa e Katërt – Gjykimi dhe Fundi Tragjik Në gjyq, Clyde përpiqet të mbrohet, duke pretenduar se nuk kishte qëllim ta vriste Robertën. Megjithatë, prokurori e portretizon atë si një vrasës të paskrupullt dhe të ftohtë, të shtyrë nga ambicia dhe dëshira për luks. Mediat e trajtojnë çështjen si një skandal kombëtar. Xhaxhai i tij, Samuel Griffiths, nuk e ndihmon shumë, sepse nuk dëshiron të njollosë reputacionin e familjes. Gjykata e shpall Clyde-in fajtor për vrasje  dhe ai dënohet me vdekje në karrigen elektrike . Në burg, ai kalon kohën duke reflektuar mbi jetën e tij dhe mbi zgjedhjet që e çuan në këtë tragjedi. Në ditët e fundit, ai është i dëshpëruar dhe i humbur, pa asnjë shpresë për shpëtim. Romani mbyllet me ekzekutimin e tij, duke lënë një mesazh të fuqishëm mbi dështimin e ëndrrës amerikane dhe mënyrën se si ambicia, kur kombinohet me mungesën e moralit, mund të çojë në shkatërrim. Temat kryesore të romanit Dështimi i ëndrrës amerikane:  Clyde beson se mund të arrijë suksesin përmes manipulimeve dhe mashtrimeve, por realiteti e ndëshkon. Drejtësia dhe pabarazia shoqërore:  Nëse Clyde do të ishte i pasur, gjyqi i tij mund të kishte përfunduar ndryshe. Moraliteti dhe përgjegjësia:  Clyde shmang përgjegjësitë për veprimet e tij dhe kjo e çon drejt tragjedisë. Fati dhe zgjedhjet:  A ishte Clyde një viktimë e rrethanave apo e zgjedhjeve të tij të gabuara? Ky roman është një nga veprat më të mëdha të letërsisë amerikane, i bazuar në një rast real kriminal. Theodore Dreiser e shkroi atë me stil realist, duke u fokusuar në detaje të hollësishme psikologjike dhe sociale. Si të është dukur historia tani që e rikujtove? Cila pjesë të ka lënë më shumë mbresë?

Këto dy letra të Lasgush Poradecit janë një pasqyrë e thellë e shpirtit të tij të lirë dhe të patjetërsueshëm. Ato dëshmojnë për përballjen e një poeti me pushtetin dhe për filozofinë e tij mbi artin dhe lirinë krijuese. Në letrën e parë (1945), ai përballet drejtpërdrejt me Sejfulla Malëshovën, duke mbrojtur karakterin e tij të ndershëm dhe pavarësinë e tij artistike. Lasgushi refuzon të jetë një "dallkauk", një poet në shërbim të pushtetit, dhe e shpreh hapur se poezia për të është "liria absolute e shpirtit". Kjo letër pasqyron guximin e tij për t’u përballur me autoritetet, duke mos pranuar asnjë formë manipulimi ose nënshtrimi. Në letrën e dytë (1972), Lasgushi trajton temën e origjinalitetit në poezi, duke diskutuar me një poet kosovar. Ai e thekson se poezia e vërtetë nuk është thjesht imitacion, por një krijim i ri dhe origjinal, që nuk duhet të ndikohet nga të tjerët në mënyrë sipërfaqësore. Për të, krijimtaria artistike duhet të jetë një kontribut i veçantë dhe i pavarur në botën e artit. Këto dy letra dëshmojnë për personalitetin e tij të papërkulur dhe përkushtimin e tij ndaj artit dhe lirisë. Ai ishte një njeri që nuk e shiti kurrë veten dhe qëndroi besnik ndaj parimeve të tij deri në fund. Pikërisht për këtë arsye, ai mbetet një figurë madhështore e letërsisë shqipe. *** Tiranë, e Mërkurë 24 Tetor 1945: Ora 11 isha ne Ministri i Kulturës Sejfulla Malëshova, i shpura materialin e vëzhgimeve të mija mi Naim Frashërin për botim kritik të lirikës së Naimit. “Botim kritik” i thashë “s’mund të bëhet, dyke mos patur dorëshkrime të mjaftuarshme. Do të bëj vetëm një botim kriteri” i thashë, siç e kisha parashtruar dhe në raportin t’im përpara se të vete në Poradec. Pastaj në lidhje me vjershën që kish botuar jashtë më 1928 dhe e botoj dhe tashi mora fjalën dhe i thashë: “Do të ishte një çnderim për mua sikur t’ju nderonja se jeni ministër, po unë ju nderoj dhe ju pyes në cilësinë t’uaj si vjershëtor. Juve kini bërë një gabim në poezinë t’uaj që rishtyptë tashi kundër meje, sepse gjërat që thoni atje kundër meje nuk i përgjigjen të vërtetës po përkundër. Kur është jashtë njeriu, mund të gabohet dhe ju ishit atëhere jashtë. Po tashi që gjindeni në Shqipëri dhe që jeni në gjëndje të kontrolloni jetën t’ime me shumë lehtësi, të afirmohet një mos-e vërtetë për mua, s’është liri po robëri. Sejfullaj: “aty (në poezi) unë nuk them si ishit, si jini, po si do bëheshit”, Unë: “Po juve në atë poezi thoni: “të blenë me para”, “të futnë në kuvli”, dhe në shënimin që i kini bërë vjershës simjet më 1945 thoni: “hyri në pellgun oportunist”, dhe “u bë poet dallkauk”, dhe shënoni vetë që vjersha është shkruar më 1928”. “Juve thoni ashtu, po mua s’më ka blerë kurrë njeri as me para as pa para, as jam futur në kuvli, as kam qënë as do jem oportunist, as jam bërë as do bëhem dallkauk, po kam rrojtur dhe rroj si njeri i thjeshtë dhe i ndershëm vetëm me rrogën t’ime, si profesor që jam emëruar në bazë të dipllomës s’ime. Unë as e njihja Zogun as s’e njoha kurrë ndonjë herë, as shkela ndonjë herë në Parlament, po rrojta gjithnjë i tërhequr, si kurdoherë sipas naturës s’ime; nuk shkrojta kurrë as për Zogun as për ndonjë tjetër siç bënin të tjerët si p.sh. A. A. që ish ministër dhe i bënte poezi Zogut, si F V. që ish deputet dhe i bënte edhe ay Zogut poezi. Ato poezi quhen dallkaukllëk, oportunizmë, kuvli, jo poezia ime që fluturon e pastër dhe e lirë përmbi dobitë dhe vogëlsirat njerëzore. Poezia për mua është lirija absolute e shpirtit dhe një poezi që futet në relativitetet e shoqërisë dhe të kohës, në dallkaukllëk që d.m.th. politikë humbet karakterin e lirisë suverante të shpirtit – konditë sine qua non e artit të vërtetë. Unë nuk e lejoj veten që ta ve poezinë t’ime në shërbim të kontigjencave shoqërore, sepse unë jam një tip i çuditshëm, jam i lirë. Mua njeriu mund të më vjedhë 100, 200, 300 napolona, sikur t’i kisha , po karakterin t’im si njeri, si artist independent, s’m’a vjedh dot, s’m’a merr dot kurrë! S’m’a ble dot njeri kurrë!” Sejfullaj tha: “do flasim një herë tjetër më nge” dhe unë ika dhe hyri Gjeneral Kolonel Koçi Xoxe. Lasgush *** Tiranë, e Djelë 9 Janar 1972: U takova me 4 kosovarë 30-35 vjeçarë, intelektualë të ardhur prej Kosove për qëllime kulturale, pas 2 javë, më tha njëri, do shkojmë për në Kosovë. Nuk më njihnin personalisht, u entuziazmuan që më njohë, njëri poet më tha: “jeni i adhuruar në tërë Kosovën, rinija entuziazmohet me juve, ju-a kemi botuar në Kosovë të 2 volumet e poezive”. Njëri prej tyre më tha: “Ky është poet, ka qënë nënë influencën tuaj, ju ka imituar etj”. Ay më tha: “e kam për nder të jem influencuar prej Lasgushit”. Unë: “s’ka influencë, nuk lot rol influenca në poezi, në krijimin artistik. Influencë, imitacion, plagjiat, reminiscencë, çdo referencë ose lidhje ose relacion etjerash si këto terma, nuk ekzistojnë në poezinë e vërtetë. Poezi e vërtetë quhet një poezi, e cila është origjinale. Poezi origjinale është ajo poezi, e cila, gjith dyke qënë tangjente me poezinë e tjetrit, e ka përdorur atë tangjente vetëm si material brut, si lëndë e parë, por prej kësaj materjeje prima ka krijuar një origjinalitet fondi dhe forme dhe stili t’atillë, sa ajo del me atë origjinalitet të krijuar prej poetit, si një poezi më vete, si një krijim i ri, krijim që s’mund t’i-a gjesh shëmbëllën në tjetër poezi, sepse ajo tashi është një gjë më vete, një kontribut i ri në gjithë poezinë ekzistente. Me këtë origjinalitet, ajo e justifikon veten të ekzistojë midis similareve të saj, si krejt indipendente. Similar s’do me thënë identik, po kategori e veçantë dhe veçantinë e saj i-a kërkon origjinaliteti i saj, origjinalitet fondi, forme, shprehjeje, stili, dhe sipër së gjithash koncepsioni – të gjitha këto të pakraharsueshme aspak me poezi tjetër. Krijimi i ri nuk tutet prej krijimeve anàs, d.m.th. prej similareve, prej similiaritetit. Këto dhe shumë të tjera shpjegime i thashë poetit kosovar rreth imitacionit, influencës që siç tha ay tjetri koleg i tij ishte prej Lasgushit. Ay (më vjen keq që s’ja mora emrin) mbeti i kënaqur, dhe fitoj kurajë prej shpjegimeve të mija, u duk nga fjalët që më tha pastaj – dhe unë i thashë duke e kurajësuar zemërbardhësisht: “bëni poezi, krijoni poezi, mos kini frikë prej poezisë së Lasgushit, sepse duke qënë i zoti të krijojë njeriu poezinë e tij, origjinale, siç thamë s’trembet prej tjetrit. Ay që krijon një krijim të ri, nuk trembet prej tjetrit, sepse krijon një gjë të re. Si të trembet krijonjësi prej krijesës së tij, prej krijesës së tij të re, origjinale? Poeti, kur është i zoti të krijojë një poezi të re sipas këtij principi që është i vetmi princip poetik nuk ka frikë, s’trembet prej krijimit të tij, por përkundër, gëzohet dhe gëzohet me gëzim të madh, me gëzim të madh sepse i fal botës një gëzim të ri, një gëzim tjetër midis gëzimeve të tjera, dhe ay që i fal tjetrit një gëzim të ri s’trembet prej kësaj të falure prej kësaj dhurate po gëzohet me gëzim absolut për gëzimin absolut d.m.th. gëzimin origjinal që ay i fal të tjerëve nga zotësija e tij. Tashi ne mund të themi në këtë akord të tjera, po njësoj janë tërë të tjerat, esencial, ecenca e poezisë është poezia origjinale, d.m.th. origjinaliteti poetik.

Pra, shqip "vjen një ditë që" është një shprehje që mund të nënkuptojë një moment të caktuar në të cilin pasojat e veprimeve të kaluara bëhen të dukshme, ose një moment kur individët ose shoqëria përballen me realitetin e vendimeve që kanë marrë. Në kontekstin e filmit "Dhe vjen një ditë", kjo shprehje mund të lidhet me përballjen e personazheve me pasojat e zgjedhjeve të tyre, si një moment reflektimi ku nuk mund të kthehen mbrapsht, dhe ku ato duhet të përballen me të vërtetën. Kjo ide mbështet idenë e filmit që përshkruan përpjekjet dhe dilemën e individëve në një shoqëri me vlera të ndryshueshme. "Dhe vjen një ditë" është një film shqiptar i vitit 1986, i cili sjell në pah tensionet dhe sfidat që përjeton një individ që përpiqet të përballojë kontradiktat e jetës në një shoqëri që ka kaluar periudha të ndryshme politike dhe sociale. Në qendër të filmit është Llano Bleka (i luajtur nga Viktor Zhusti), një ekonomist që është pjesë e një shoqërie ku morali dhe etika shpesh bien ndesh me interesat personale dhe sistemin. Ai është një njeri që është përpjekur të bëjë kompromis me vlerat dhe parimet e tij për të arritur suksesin dhe stabilitetin, por kjo sjell pasiguri dhe humbje të të tjerëve që i duhen atij. Një nga temat kyçe të filmit është konflikti midis individit dhe shoqërisë, ku Llano përballet me vendime të vështira që ndikojnë si në jetën e tij personale, ashtu edhe në atë profesionale. Ky film paraqet pasojat e zgjedhjeve të gabuara dhe se si ambiciet dhe dëshira për sukses mund të shpien në një humbje të rëndësishme të vlerave njerëzore dhe dashurisë. Klara, personazhi i luajtur nga Rajmonda Bulku, është një grua që paraqet kontrastin me Llano-n. Ajo është një figurë që përpiqet të ruajë dinjitetin dhe vlerat njerëzore në një kohë kur këto janë shpesh të lëna pas dore. Ajo është një përkrahëse e idealeve, një ndihmëse për Llano-n, por gjithashtu një kujtesë për të se ai nuk duhet të harrojë njerëzit që e rrethojnë dhe që e mbështesin. Historia ka një mesazh të fortë moral dhe kritikë sociale. Ajo trajton se si ambiciet mund të të udhëheqin përmes vendimeve të gabuara, por edhe si dashuria dhe ndihma e të tjerëve janë të nevojshme për të gjetur një ekuilibër të vërtetë në jetën e një individi. Filmi është një reflektim mbi shoqërinë shqiptare të asaj periudhe, dhe mënyrën se si individët përballen me sistemin dhe sfidat e tij. "Dhe vjen një ditë" është një film shqiptar i vitit 1986, i cili sjell në pah tensionet dhe sfidat që përjeton një individ që përpiqet të përballojë kontradiktat e jetës në një shoqëri që ka kaluar periudha të ndryshme politike dhe sociale. Në qendër të filmit është Llano Bleka (i luajtur nga Viktor Zhusti), një ekonomist që është pjesë e një shoqërie ku morali dhe etika shpesh bien ndesh me interesat personale dhe sistemin. Ai është një njeri që është përpjekur të bëjë kompromis me vlerat dhe parimet e tij për të arritur suksesin dhe stabilitetin, por kjo sjell pasiguri dhe humbje të të tjerëve që i duhen atij. Një nga temat kyçe të filmit është konflikti midis individit dhe shoqërisë, ku Llano përballet me vendime të vështira që ndikojnë si në jetën e tij personale, ashtu edhe në atë profesionale. Ky film paraqet pasojat e zgjedhjeve të gabuara dhe se si ambiciet dhe dëshira për sukses mund të shpien në një humbje të rëndësishme të vlerave njerëzore dhe dashurisë. Klara, personazhi i luajtur nga Rajmonda Bulku, është një grua që paraqet kontrastin me Llano-n. Ajo është një figurë që përpiqet të ruajë dinjitetin dhe vlerat njerëzore në një kohë kur këto janë shpesh të lëna pas dore. Ajo është një përkrahëse e idealeve, një ndihmëse për Llano-n, por gjithashtu një kujtesë për të se ai nuk duhet të harrojë njerëzit që e rrethojnë dhe që e mbështesin. Historia ka një mesazh të fortë moral dhe kritikë sociale. Ajo trajton se si ambiciet mund të të udhëheqin përmes vendimeve të gabuara, por edhe si dashuria dhe ndihma e të tjerëve janë të nevojshme për të gjetur një ekuilibër të vërtetë në jetën e një individi. Filmi është një reflektim mbi shoqërinë shqiptare të asaj periudhe, dhe mënyrën se si individët përballen me sistemin dhe sfidat e tij. Në përgjithësi, filmi "Dhe vjen një ditë" është një analizë e thellë e shpirtit njerëzor, ndërkohë që eksploron pasojat e zgjedhjeve personale dhe shoqërore. Në përgjithësi, filmi "Dhe vjen një ditë" është një analizë e thellë e shpirtit njerëzor, ndërkohë që eksploron pasojat e zgjedhjeve personale dhe shoqërore. Në filmin "Dhe vjen një ditë" (1986), regjisori është Vladimir Prifti, një regjisori i njohur shqiptar, ndërsa skenaristi është Teodor Laço, një nga autorët më të njohur të kinematografisë shqiptare. Vladimir Prifti ka kontribuar në shumë filma të rëndësishëm shqiptarë dhe është njohur për trajtimin e temave sociale dhe psikologjike në kinematografinë shqiptare. Teodor Laço është një skenarist dhe shkrimtar që ka punuar në disa nga filmat më të njohur të periudhës, duke sjellë histori që pasqyrojnë realitetin dhe ndërlikimet e shoqërisë shqiptare. Ky bashkëpunim i dy profesionistëve të njohur ka rezultuar në një film të fuqishëm dhe emocional, që e bën të veçantë "Dhe vjen një ditë". Jam i lumtur që të pëlqen filmi! Ja lista e aktorëve kryesorë të filmit "Dhe vjen një ditë": 1. Viktor Zhusti – Luajti rolin e Llano Blekës 2. Rajmonda Bulku – Luajti rolin e Klarës 3. Xhevdet Ferri – Luajti një nga rolet kryesore 4. Pëllumb Tërstena – Një nga aktorët e filmit 5. Luiza Xhuvani – Një nga aktorët 6. Sabit Kelmendi – Një nga aktorët e tjerë të filmit Ky film ka një kast aktorësh shumë të talentuar, dhe interpretimi i tyre është një nga faktorët që e bën të veçantë.

Viktor Hygo Viktor Hygo (1802-1885) ishte një nga shkrimtarët më të shquar të romantizmit francez dhe një nga figura më të rëndësishme në letërsinë botërore. Lindi në një familje ushtaraku dhe zhvilloi një karrierë të pasur si poet, romanist dhe dramaturg. Po ashtu, ai ishte aktiv në jetën politike dhe shoqërore, duke mbështetur ide progressive dhe përpjekjet për të drejtat e njeriut. Vepra më e njohur dhe më e rëndësishme e Viktor Hygo-s është Les Misérables (Të Mizerueshmit), një romani monumental që trajton temat e drejtësisë sociale, varfërisë, dashurisë dhe shpëtimit. Ky roman ka pasur një ndikim të jashtëzakonshëm në letërsi dhe ka inspiruar shumë versione teatrale, muzikale dhe kinematografike. Historia e tij përqendrohet rreth disa personazheve, duke përfshirë Jean Valjean, një njeri i padënuar që tenton të ndryshojë jetën e tij pas një dënimi të padrejtë. Ky roman analizon thellë shoqërinë dhe sistemin e drejtësisë, duke treguar se sa e vështirë mund të jetë për një individ të shpëtojë nga varfëria dhe krimi. Veprat e tjera të shquara të tij përfshijnë: Notre-Dame de Paris (Katedralja e Notre-Dames) – Ky roman është një histori e dashurisë dhe tragjedisë që zhvillohet rreth Katedrales së Notre-Dame në Paris dhe personazheve të saj si Quasimodo dhe Esmeralda. Les Chansons des Rues et des Bois (Këngët e Rrugëve dhe të Pyjeve) – Një koleksion i poezive që pasqyrojnë shqetësimet sociale dhe politike të kohës. Viktor Hygo ka pasur një ndikim të jashtëzakonshëm në letërsinë botërore dhe është i njohur për stilin e tij të thellë, emocional dhe shpesh herë kritik ndaj shoqërisë. "Notre-Dame de Paris" (Katedralja e Parisit) është një nga veprat më të njohura dhe më të rëndësishme të Viktor Hygo-s, botuar për herë të parë në 1831. Romani zhvillohet në vitin 1482 dhe përshkruan ngjarjet që ndodhin rreth katër personazheve kryesore në Paris, të lidhura ngushtë me Katedralen e famshme Notre-Dame. Pjesa më e madhe e veprës trajton temat e dashurisë, pasionit, shoqërisë dhe drejtësisë. Përmbledhje e historisë: Personazhet kryesore: 1. Quasimodo: Ai është kambanxhi shurdhër dhe i shëmtuar i Katedrales së Notre-Dame, i cili është rritur dhe edukuar në këtë katedrale nga prifti Claude Frollo. Quasimodo është një personazh tragjik, i cili jeton në vetmi për shkak të pamjes së tij dhe trajtimit të ashpër nga shoqëria. 2. Esmeralda: Ajo është një valltare rome, e bukur dhe e ndershme. Ajo është simbol i pafajësisë dhe e dashur për shumë burra, përfshirë Quasimodon dhe priftin Frollo. Esmeralda është e dashuruar me Phoebus, një oficer i ri i bukur, por pasioni i saj i pafajshëm e vendos atë në një situatë të pasigurt. 3. Claude Frollo: Ai është prifti i Katedrales së Notre-Dame, një njeri i thellë intelektual dhe i fuqishëm, por gjithashtu një person i ndikuar nga pasionet e tij të errëta. Frollo zhvillon një dashuri të ndaluar dhe obsesive për Esmeraldën, që do të bëhet shkaku i shumë konflikteve dhe tragjedive. 4. Phoebus: Një oficer i ri i bukur dhe i dashuruar me Esmeraldën, por ai është egoist dhe përfshihet në marrëdhënie të pastra fizike pa e kuptuar thellësinë e ndjenjave të Esmeraldës. Përmbajtja e romanit: Në Parisin e vitit 1482, Esmeralda, një vajzë rome, bie në dashuri me Phoebus, një oficer tërheqës dhe joshës. Ajo e shpëton atë nga një sulm i një grupi banditësh, por pas një ngjarje të pasionuar dhe të pakontrolluar, Phoebus është plagosur dhe i fshihet Esmeraldës, duke e lënë atë të vuajë. Frollo, i cili është prift dhe një njeri i mençur, është thellësisht i fiksuar pas Esmeraldës dhe ai do të bëjë gjithçka për ta pasur atë për vete. Quasimodo, kambanxhi i shurdhër i Katedrales së Notre-Dame, i cili e ka ndihmuar Esmeraldën në një moment, bëhet mbrojtësi i saj. Ai është i bindur se Esmeralda është e vetmja që e ka trajtuar me mirësjellje dhe ka ndjenja të thella për të, edhe pse ajo nuk e do atë ashtu si ai dëshiron. Quasimodo, i cili është trajtuar keq nga shoqëria për shkak të pamjes së tij, e di se dashuria e tij është e pashprehur. Frollo, pasi e sheh se Esmeralda nuk i ktheu dashurinë, e ndjek atë me obsesion, duke bërë përpjekje për ta shkatërruar jetën e saj. Ai arrin të bëjë që ajo të akuzohet për vrasjen e Phoebus dhe të dënohet me vdekje. Kur Esmeralda është në prag të ekzekutimit, Quasimodo e shpëton atë dhe e çon në Katedralen e Notre-Dame, duke e shpallur atë të paprekshme në këtë vend të shenjtë. Përfundimi tragjik: Në fund, ngjarjet marrin një kthesë tragjike. Esmeralda është kapur sërish dhe do të ekzekutohet. Quasimodo, në një përpjekje për ta shpëtuar, bie në një betejë të mundimshme me forcat e shtetit. Frollo, në një përpjekje për të mbajtur kontrollin mbi Esmeraldën dhe pasionet e tij, i shkakton një fund të dhimbshëm edhe vetes. Quasimodo, i cili ka bërë gjithçka për të shpëtuar Esmeraldën, vdes i vetëm pas vdekjes së saj, duke treguar se ai ishte dashuruar pa kushte dhe pa shpresa. Tema kryesore: "Notre-Dame de Paris" trajton tema të rëndësishme si: Dashuria e pamundur dhe pasionet tragjike: Dashuria e Esmeraldës për Phoebusin, obsesioni i Frollos dhe dashuria e pakthyer e Quasimodos për Esmeraldën janë në thelb të romanit. Drejtësia shoqërore: Fati i personazheve është shumë i lidhur me statusin shoqëror dhe padrejtësitë që ata përjetojnë për shkak të pamjes, origjinës apo pozicionit të tyre. Vetmia dhe shoqëria: Quasimodo dhe Esmeralda janë të dy figura të përjashtuara nga shoqëria, që vuajnë për shkak të pamjes së jashtme ose origjinës së tyre. Simbolizmi i Katedrales së Notre-Dame: Katedralja është një simbol i përjetshëm i qytetit të Parisit, i besimit dhe i shenjës që mbështet historinë e veprës. Ky roman është një përshkrim i fuqishëm i pasioneve njerëzore, ndjeshmërisë dhe të drejtësisë shoqërore, dhe vazhdon të jetë një nga veprat më të dashura dhe të rëndësishme të letërsisë botërore.

Marigo Pizio . Nena e flamurit Foto origjinale. Marigo Pozio, e njohur si "Nëna e Flamurit", ishte një figurë e shquar e Rilindjes Kombëtare Shqiptare dhe një aktiviste e palodhur për të drejtat e grave dhe pavarësinë e Shqipërisë. E lindur më 2 shkurt 1882 në Korçë, në një familje me tradita patriotike, ajo u arsimua në shkollën e parë shqipe të vajzave në qytetin e saj të lindjes. Në moshë të re, u martua me Jovan Pozion dhe u vendos në Vlorë, ku shtëpia e tyre u bë një qendër e rëndësishme për veprimtaritë patriotike të kohës. Kontributi më i njohur i Marigosë është qëndisja e flamurit kombëtar që u ngrit nga Ismail Qemali gjatë shpalljes së pavarësisë më 28 nëntor 1912 në Vlorë. Përveç kësaj, ajo ishte një nga udhëheqëset e organizatës së parë të grave shqiptare, e cila synonte të ndihmonte ushtarët e plagosur nga lufta. Marigoja gjithashtu themeloi dhe drejtoi gazetën "Shpresa shqiptare" më 1921, duke u bërë një zë i fuqishëm për të drejtat e grave dhe çështjet kombëtare. Pavarësisht kontributeve të saj të mëdha, Marigo Pozio u përball me vështirësi të shumta në jetën personale dhe ndërroi jetë më 23 shkurt 1932, duke lënë pas një trashëgimi të pasur patriotike dhe një shembull frymëzues për brezat e ardhshëm. Marigo Pozio lindi ne në Korçë, në një familje me tradita patriotike. Babai i saj ishte prifti Kosta Poçi, ndërsa nëna Lenka Ballauri, me origjinë nga Voskopoja. Ajo kishte dy motra: Uraninë, e cila u martua me politikanin dhe dramaturgun Kristo Floqi, dhe Angjeliqin, e martuar me politikanin dhe kryeministrin e ardhshëm Kostaq Kota. Marigoja ndoqi mësimet në shkollën e parë shqipe të vajzave në Korçë, ku ishte nxënësja e 27-të e regjistruar. Në moshë të re, Marigoja u martua me Jovan Pozion nga Hoçishti, dhe rreth vitit 1904, çifti u vendos në lagjen Muradie të Vlorës. Shtëpia e tyre u bë qendër e rëndësishme për veprimtaritë patriotike të kohës. Marigoja ishte anëtare e Klubit Patriotik "Labëria", themeluar në Vlorë më 1908, dhe një nga iniciatoret e hapjes së shkollës shqipe në Vlorë më 1909, ku ajo mësonte gjuhën shqipe nën maskën e mësimit të qëndisjes. Kontributi më i njohur i Marigosë është qëndisja e flamurit kombëtar që u ngrit nga Ismail Qemali gjatë shpalljes së pavarësisë më 28 nëntor 1912 në Vlorë. Sipas burimeve, ajo qëndisi shqiponjën e zezë prej sateni mbi një sfond të kuq. Pas shpalljes së pavarësisë, Marigoja përgatiti disa kopje të flamurit për zyrat e qeverisë së re. Përveç veprimtarisë patriotike, Marigoja ishte aktive edhe në çështjet e grave. Më 13 maj 1914, ajo ishte ndër udhëheqëset e organizatës së parë të grave shqiptare, e cila synonte të ndihmonte ushtarët e plagosur nga lufta me Greqinë. Më 6 shkurt 1921, ajo filloi botimin e gazetës "Shpresa shqiptare", e cila pati gjashtë numra. Familja Pozio përjetoi vështirësi të shumta, duke humbur disa nga fëmijët dhe duke u përballur me probleme financiare. Në vitet 1920, Marigoja u prek nga tuberkulozi dhe, pavarësisht kontributeve të saj të mëdha, nuk mori njohjen e merituar nga autoritetet e kohës. Ajo ndërroi jetë më 23 shkurt 1932 dhe u varros në varrezat e Manastirit të Zvërnecit pranë Vlorës. Sot, Marigo Pozio njihet si një nga gratë më të shquara të historisë shqiptare, simbol i patriotizmit dhe përkushtimit ndaj çështjes kombëtare. Marigo Posio, qëndistarja e flamurit (23 gusht 1932) qëndisi shqiponjën dhe flamurin që ngriti Ismail Qemali në Vlorë më 28 nëntor 1912. Ajo kishte dhe dy motra: Urani Poçin (e martuar me Kristo Floqin) dhe Angjeliqi Poçin (e martuar me Koço Kottën, kryeministër në kohën e mbretit Zog). Sipas Zhaneta Poçit, mbesë e Marigo Pozios, Marigoja e qëndisi flamurin kombëtar sipas një modeli të Dom Mark Vasës, për pajën e saj, qëkurse ishte çupë. Këtë flamur ajo ia dha Ismail Qemalit. Marigoja 18-vjeçare e qëndisi flamurin në një copë që e kishte blerë nga një tregtar me mbiemrin Diamanti. Më pas në gjithë dritaret e asaj godine janë valëvitur flamujt e stamposur nga Marigoja me përmasa 70 - 40 cm, me shkabë në mes dhe anash me shkrimin: “Rroftë Shqipëria”. Marigoja u martua me Jovan Pozion nga Hoçishti i Devollit. Familja u vendos më vonë me banim në Vlorë. Marigo do të lindte tri vajza, Evridhiqin, Fereniqin dhe Lirinë. Evridhiqi u martua me një ushtar italian dhe emigroi. Marigoja shkruante dhe botonte në shtypin e kohës dhe mjaft poezi. Familja vuajti nga një sërë fatkeqësish, së pari me fëmijët e tyre, dhe më vonë me shëndetin e Marigosë për shkak të tuberkulozit. Kristo Floqi ngriti zërin më 9 dhjetor 1928 duke akuzuar autoritetet shqiptare se kishin harruar kontributin e Marigosë. Ajo nuk e mori "statusin e veteranit", ashtu si shumë të tjerë. Gjatë viteve të fundit të jetës madje kishte humbur shikimin. Fati i Marigose më pas. Marigo Pozio, e njohur për qëndisjen e flamurit të pavarësisë shqiptare, përjetoi një jetë të mbushur me përkushtim ndaj çështjes kombëtare dhe përpjekjeve për emancipimin e grave shqiptare. Megjithatë, jeta e saj personale u shënua nga sfida dhe tragjedi të shumta. Së bashku me bashkëshortin e saj, Jovan Pozio, Marigoja pati tri vajza: Evridhiqin, Fereniqin dhe Lirinë. Fatkeqësisht, familja përjetoi humbjen e disa prej fëmijëve të tyre në moshë të re, një goditje e rëndë për prindërit. Për më tepër, vajza e tyre Evridhiqi u martua me një ushtar italian dhe emigroi, duke sjellë një tjetër ndarje në familje. Në vitet 1920, Marigoja u përball me probleme serioze shëndetësore, duke u prekur nga tuberkulozi. Pavarësisht kontributeve të saj të mëdha në lëvizjen kombëtare dhe përpjekjet për të drejtat e grave, ajo nuk mori mbështetjen e duhur nga autoritetet e kohës. Në vitin 1928, Kristo Floqi ngriti zërin, duke kritikuar harresën e kontributit të Marigosë nga institucionet shtetërore. Megjithatë, përpjekjet e tij nuk sollën ndryshimin e dëshiruar. Marigo Pozio ndërroi jetë më 23 gusht 1932, e lënë pas dore dhe e harruar nga shumë prej bashkëkohësve të saj. Ajo u varros në varrezat e Manastirit të Zvërnecit pranë Vlorës. Pavarësisht vështirësive dhe mungesës së njohjes gjatë jetës së saj, sot Marigoja nderohet si një nga figurat më të rëndësishme të historisë shqiptare, simbol i përkushtimit dhe sakrificës për atdheun.