Search Results

Ivanka Trump. ✨ Revista Prestige | Editorial Ekskluzive ✨️“Ivanka Trump: Kur një Grua ndërton Udhë në Manhattan... dhe Magji në Sazan” Në botën moderne, ku fati përzihet me përkushtimin, ku emrat e mëdhenj nuk mjaftojnë pa vepra të mëdha, dhe ku gratë kërkojnë jo vetëm të dëgjohen, por të ndikojnë — Ivanka Trump shfaqet si një ndër figurat më të rralla të këtij mozaiku global. Ajo sapo ka fituar të drejtën për të zhvilluar një resort luksoz në ishullin Sazan në Shqipëri, një nga projektet më ambicioze të dekadës në rajon — dhe kjo nuk është rastësi. Një rreze drite mbi Shqipërinë nga Ivanka Trump Ivanka Trump, vajza e ish-presidentit amerikan Donald Trump, ka ndarë me 8.5 milion ndjekësit e saj në Instagram një pasqyrë të bukurisë shqiptare, përmes imazheve mahnitëse nga ishulli i Sazanit dhe Zvërneci. Me një fjalë të vetme – Albania – shoqëruar me një zemër, ajo ngriti në një tjetër nivel promovimin e vendit tonë në rrjetet sociale, duke i dhënë një jehonë të rrallë turizmit shqiptar. Ky veprim nuk ishte rastësor. Jared Kushner, bashkëshorti i saj dhe dhëndri i Trump, tashmë ka marrë statusin e investitorit strategjik në Shqipëri që nga janari 2025. Ai pritet të ndërtojë një resort luksoz me vlerë 1.4 miliardë dollarë në ishullin e Sazanit, në bashkëpunim me autoritetet shqiptare. Kjo do të jetë një ndër investimet më të mëdha të huaja në sektorin e turizmit shqiptar. Ky zhvillim përbën një moment kthese për vendin tonë. Shqipëria futet fuqishëm në hartën ndërkombëtare të destinacioneve ekskluzive, duke tërhequr vëmendjen jo vetëm të turistëve, por edhe të investitorëve dhe mediave botërore. Ky është imazhi që duam të transmetojmë: një vend i pasur me natyrë të paprekur, me trashëgimi kulturore dhe me potencial të jashtëzakonshëm për zhvillim. Shqipëria ka hyrë në një epokë të re të afirmimit ndërkombëtar. Le ta nxisim këtë energji pozitive dhe ta shndërrojmë vendin tonë në një perlë të vërtetë të Mesdheut! Ky investim vjen jo nga një ndërmarrëse e zakonshme, por nga një grua që ka përjetuar të gjitha fazat e suksesit: edukim elitar, pasarela ndërkombëtare, drejtim korporatash, rol diplomatik në Shtëpinë e Bardhë, dhe tashmë — arkitekte e një destinacioni të ri të Mesdheut: Sazani shqiptar. 👩‍🎓 Edukimi që ndërtoi strukturën e suksesit Ivanka nuk u rrit vetëm nën dritat e Manhattanit, por edhe nën një disiplinë që vinte nga dy botë të ndryshme: babai amerikan, i përqendruar në ndërtim dhe biznes, dhe nëna çeke — Ivana Trump, një grua e elegancës së ftohtë lindore, që e mësoi vajzën të ishte “zonjë dhe stratege njëkohësisht”. ✨️Ajo studioi në Chapin School, vijoi në Choate Rosemary Hall — institucione të përzgjedhura për elitën akademike, përpara se të transferohej në Georgetown University, dhe të përfundonte më pas në Wharton School –✨️ Universiteti i Pensilvanisë, ku mori diplomën në ekonomi cum laude. Një formim që u pasqyrua në çdo hap të saj profesional. ✨️Karriera e saj nisi si modele — për Versace, Mugler, në kopertina si Seventeen — por shumë shpejt ajo hodhi hapin nga estetika në strukturë:  ✨️Executive Vice President në Trump Organization, ku drejtoi projekte kolosale si transformimi i Old Post Office në Washington dhe resorti Doral në Miami. Pati edhe një markë të sajën në modë: veshje, këpucë, aksesorë — që e ndërpreu për shkak të konfliktit me detyrat e saj në administratë. Por suksesi i saj nuk ishte vetëm në shitje: ishte në ndikim, dhe në një zë të ri për gratë. 📚 Librat që bëjnë jehonë përtej luksit Ivanka ka botuar dy libra që flasin për rrugën e saj: The Trump Card (2009), ku përshkruan fillimet dhe sfidat, ku shkruan: “Nëse do të të marrin seriozisht, duhet të jesh më e përgatitur se çdo burrë në dhomë.” Women Who Work (2017), një thirrje për gratë që të mos ndihen faj për ambicien e tyre:  “Ne nuk punojmë vetëm për rrogë. Ne punojmë për vetën tonë, për familjen, për kuptimin e jetës.” Këta libra nuk janë vetëm rrëfime, por dokumente të mendimit të një gruaje që beson në fuqinë e vetëformimit. 🏛️ Roli në Shtëpinë e Bardhë: diplomaci, ekonomi, mbështetje për gra ✨️Nga viti 2017 deri në vitin 2021, Ivanka ishte këshilltare zyrtare në Shtëpinë e Bardhë, ku punoi për: përmirësimin e kredive tatimore për familjet nxitjen e grave në punësim luftën kundër trafikimit të qenieve njerëzore dhe mbështetjen për edukimin profesional për gratë në vendet në zhvillim Këto përpjekje e bënë atë një figurinë të fuqishme në diplomacinë e butë globale, që sot po materializohet edhe në Shqipëri.  ✨️Sazan: diplomaci përmes natyrës dhe luksit Sot, Ivanka dhe bashkëshorti i saj Jared Kushner po përfundojnë një projekt miliard-dollarësh në ishullin Sazan (1,400 ha). Ky resort përfshin: hotele me vila luksoze nga Aman Group restorantet e famshme Carbone nga Major Food Group strukturë arkitektonike të integruar me natyrën: vila të mbërthyera në tokë, “kuti xhami” që reflektojnë peizazhin Kjo është më shumë se turizëm. Është diplomaci kulturore. Sazan bëhet simbol i transformimit shqiptar: nga bunker në butik luksoz, nga sekret ushtarak në simbol të hapjes ndaj botës.  ✨️Një Shqipëri që flet ndryshe Ky projekt nuk sjell vetëm turistë, por edhe një vëmendje të re ndërkombëtare për Shqipërinë. Diplomacia nuk zhvillohet më vetëm në ambasada — ajo ndodh përmes arkitekturës, përmes shijes, përmes eksperiencës që vendet i ofrojnë elitës globale. ✨️Ivanka Trump, me këtë projekt, i jep Shqipërisë një ftesë: të mos mbetet më thjesht “e bukura që askush nuk e njeh”, por një aktore e re, e përzgjedhur, në hartën e Mesdheut.  ✨️✨️Revista Prestige: Kur një emër ndërton një epokë të re Për ne në Revista Prestige, Ivanka Trump nuk është vetëm një sipërmarrëse apo figurë publike.  Ajo është një reflektim i gruas moderne: elegante, e përgatitur, e vendosur, dhe me një ndjeshmëri të hollë për ndikimin që lë pas. Ajo ndërton me vepra, jo vetëm me fjalë. Dhe Shqipëria, me projektin e Sazanit, nuk fiton vetëm një resort — fiton një aleate të heshtur në hartën kulturore dhe diplomatike botërore.  Një grua. Një ishull. Një vizion për Shqipërinë që kërkon të mos jetë më margjinë, por destinacion. Përgatiti: Liliana Pere.

Me shumë rëndesi për të gjitha Universitetet.Një nga referimet më te rëndesishme te Akademikut Z Civici, Se bashku me Prof Angjelin e shquar, bashkekohore me cilësi e nivel. “Universiteti i së nesërmes fillon sot: Shqipëria përballë sfidës së arsimit 4.0 – Teknologjia dhe IA në zemër të reformës, sipas akad. Adrian Civici – Prestige sjell thelbin e këtij transformimi” Modeli Universiteti 4.0, i prezantuar nga akad. Akademik Adrian Civici në ligjëratën e tij në Komisionin e përhershëm të Ekonomisë, më 17 qershor 2025, ne Akademine e Shkencave. Disa sqarime për lehtësim kuptimi për të gjithe lexuesit. (Mund te më korrigjoni i mirpres me shkrim Adrian Civici jam referuar fjales tuaj te publikuar në Akdeminë e Shkencave Është një koncept që mishëron transformimin e thellë të universiteteve nën ndikimin e teknologjisë dhe inteligjencës artificiale (IA). Më poshtë po të paraqes një shpjegim të zgjeruar e të qartë të temës dhe të gjithë pikave që Civici trajtoi në mënyrë sistematike: ❖ Çfarë është modeli i Universitetit 4.0? Universiteti 4.0 është një paradigmë e re arsimore që lidhet me revolucionin e katërt industrial (i njohur si Industria 4.0), ku teknologjia, inteligjenca artificiale, robotika, big data dhe automatizimi transformojnë jo vetëm industrinë, por edhe mënyrën sesi funksionojnë institucionet e arsimit të lartë. Ky model sfidon format tradicionale të universiteteve dhe synon të krijojë një institucion që është: i përshtatshëm dhe personalizues në ofrimin e njohurive, i automatizuar në shumë prej proceseve të mësimdhënies dhe menaxhimit, i lidhur ngushtë me kërkimin shkencor dhe inovacionin, i hapur ndaj bashkëpunimeve ndërdisiplinore dhe ndërkombëtare, dhe që përmbush nevojat e ekonomisë së dijes dhe shoqërisë digjitale. ❖ Katër revolucione të universiteteve sipas Civicit: 1. Universiteti 1.0 – Universiteti klasik: i fokusuar në mësimdhënie dhe transmetim të dijes. Model elitar, me rol më shumë teorik. 2. Universiteti 2.0 – Fillimi i rolit të universiteteve në kërkim shkencor dhe në funksion të zhvillimit ekonomik dhe social. 3. Universiteti 3.0 – Universiteti modern: i lidhur me tregun e punës, i përqendruar në inovacion, në formimin profesional, në partneritete me sektorin privat. 4. Universiteti 4.0 – Universiteti i së ardhmes: i dixhitalizuar, i globalizuar, inteligjent, me IA, big data, simulime, realitet të shtuar dhe laboratorë ❖ Katër forcat e mëdha që po ndryshojnë botën sipas Civicit: 1. Stimulimi i teknologjive të reja teknologji që transformojnë mësimdhënien (platforma digjitale, mësim në distancë, softuer inteligjent, IA etj.). 2. Përballimi dhe përfitimi nga efektet e globalizimit – arsimi nuk është më i kufizuar në hapësirë gjeografike. Studentët dhe universitetet janë pjesë e një tregu global të dijes. 3. Formimi i kapitalit social cilësor, përgatitja e qytetarëve të informuar, të ndërgjegjshëm dhe të aftë për të përballuar sfidat moderne. 4. Përmirësimi i mirëqeverisjes – transparencë, menaxhim me inteligjencë artificiale, vendimmarrje me bazë të dhënash, efikasitet në menaxhimin universitar. ❖ Roli i Teknologjisë dhe Inteligjencës Artificiale (IA) në arsimin universitar: Adrian Civici theksoi se teknologjia dhe IA po ndryshojnë rrënjësisht mënyrën sesi universitetet funksionojnë. Ja disa nga pikat kryesore: 1. Mësim i personalizuar IA mund të analizojë nevojat, stilin dhe ritmin e të nxënit të çdo studenti dhe të përshtasë përmbajtjen sipas individit. Kjo do të thotë që nuk ka më një mësim standard për të gjithë, por një përvojë të personalizuar që rrit efektivitetin e të nxënit. 2. Asistentë digjitalë dhe tutorë virtualë Softuerë të bazuar në IA ndihmojnë studentët në mënyrë të vazhdueshme – për të mësuar, për të kërkuar literaturë, për të strukturuar projekte apo për të përgatitur provime. 3. Simulime dhe realitet i shtuar (AR/VR) Universiteti 4.0 përdor simulime, laboratorë virtualë dhe realitet të shtuar për trajnime praktike. Mjekësia, inxhinieria, arkitektura – të gjitha përfitojnë nga kjo teknologji. 4. Big Data në administratë dhe kërkime Universitetet përdorin analiza të mëdha të të dhënave për të përmirësuar menaxhimin, për të parashikuar tendencat e tregut të punës dhe për të udhëhequr orientimin profesional të studentëve. 5. Mësim në distancë dhe fleksibilitet Mësimi online është tashmë i integruar. Universitetet 4.0 janë të hapura në kohë reale dhe globale, me programe hibride dhe diploma ndërkombëtare. 6. Etika dhe sfidat e IA në edukim Civici ngriti edhe çështjen e etikës, të privatësisë së të dhënave, dhe të ndikimit të IA mbi marrëdhënien student-mësues. Këto janë sfida që kërkojnë rregullim institucional dhe ligjor. ❖ Konkluzionet dhe kritikat për realitetin shqiptar Adrian Civici bëri një analizë të situatës aktuale në Shqipëri: Universitetet shqiptare janë ende kryesisht në modelin 2.0 ose 3.0, me pak elemente të teknologjisë së re. Mungojnë politikat shtetërore të orientuara drejt transformimit teknologjik. Nuk ka infrastruktura të mjaftueshme digjitale. Nuk ka përgatitje të stafit akademik për të përvetësuar teknologjinë moderne dhe IA. Kërkimi shkencor është i dobët dhe bashkëpunimi ndërkombëtar i kufizuar. Ai theksoi se reformimi i universiteteve shqiptare është i domosdoshëm, me përqasje të reja për: investime në teknologji, trajnime për mësuesit e profesorët, përfshirjen e sektorit privat në arsim, lidhjen më të ngushtë të universiteteve me ekonominë dhe shoqërinë. ❖ Spirala e katërfishtë Ky është një model që Civici përmendi si strukturë bashkëpunimi mes katër aktorëve kyç: 1. Universitetet 2. Industria/ekonomia 3. Qeveria/shteti 4. Shoqëria civile/publiku Vetëm përmes këtij bashkëpunimi mund të ndërtohen universitete funksionale 4.0, që nuk janë thjesht ambiente për diploma, por qendra zhvillimi, dijeje dhe transformimi social. Akad. Adrian Civici bëri thirrje për veprim të shpejtë dhe konkret, duke theksuar se e ardhmja e vendit kalon përmes një sistemi universitar të përparuar teknologjikisht, i cili nuk ndjek vetëm modelet e huaja, por i përshtat ato sipas nevojave të shoqërisë shqiptare. “Universiteti 4.0 dhe e ardhmja e dijes në Shqipëri – nga fjalimi vizionar i akad. Adrian Civici” 🇦🇱 REKOMANDIME PËR SHQIPËRINË: DREJT UNIVERSITETEVE 4.0 1. Politika kombëtare dhe vizion strategjik Hartimi dhe miratimi i një Strategjie Kombëtare për Arsimin e Lartë 4.0, me afate konkrete për digjitalizimin dhe personalizimin e të nxënit. Themelimi i një Agjencie për Transformimin Dixhital të Arsimit të Lartë, e ngjashme me modelet në Estoni ose Finlandë. Përfshirja e "Universitetit 4.0" si objektiv i reformave të integrimit europian, në kapitujt e arsimit dhe inovacionit. 2. Formimi i stafit akademik dhe pedagogjik Trajnim gjithëpërfshirës i pedagogëve për përdorimin e: Inteligjencës artificiale në mësimdhënie (p.sh. tutorë virtualë, vlerësim adaptiv), Platformave VR/AR për simulime praktike dhe ambientet e mësimit të integruar. Krijimi i certifikimeve profesionale për "Pedagogji Digjitale" dhe "Mësim i Personalizuar". Bashkëpunim me qendra evropiane (p.sh. Politecnico di Milano, KU Leuven) për master-trajnime pedagogjike të avancuara. 3. Infrastrukturë teknologjike dhe laboratorike Investim në: Laboratorë VR/AR për fakultetet e Mjekësisë, Inxhinierisë, Arkitekturës dhe Arteve. Platforma LMS me AI të integruar (si Moodle + plugin IA, Blackboard Ultra, etj.). Hapsira hibride të mësimit (klasa fleksibël, biblioteka interaktive). Furnizim me pajisje AR/VR si HoloLens, Oculus Quest 3 dhe tabletë për përdorim të integruar. 4. Curriculum i personalizuar dhe fleksibël Kalimi në një strukturë modularizimi të diplomave: Mikroçertifikata, Diplomat e ndërthurura (double degree), Mësim i ndërdisiplinuar i ndihmuar nga AI. Integrimi i kompetencave digjitale dhe ndërmjetësuese (soft skills) që nga viti i parë. Nxitja e projekteve të nxëna përmes problemit (Problem Based Learning) me ndihmën e teknologjive 3D dhe simulimeve. 5. Partneritete me sektorin privat dhe ndërkombëtar Bashkëpunime strategjike me: Kompani teknologjike (Microsoft, Google, Meta, Amazon) për licenca, trajnim dhe laboratorë. Universitete dhe rrjete të inovacionit evropian, për integrim në projekte Horizon Europe dhe Erasmus+. Inkurajimi i krijimit të spin-off-eve akademike dhe qendrave të inovacionit brenda universiteteve. 6. Rregullore, akreditim dhe vlerësim Rishikimi i kritereve të akreditimit për të përfshirë indikatorë të digjitalizimit, fleksibilitetit dhe inovacionit. Hartimi i rregulloreve të përdorimit të IA-së në provime, plagjiaturë dhe asistentë virtualë. Mbështetje ligjore për diploma hibride dhe mësim ndërkombëtar online. 7. Financim dhe përfshirje sociale Skema të reja financimi për: Universitetet që realizojnë kalimin drejt modelit 4.0, Bursat për studentë që ndjekin kurse VR/AR/AI ose mikrokredite. Krijimi i fondeve konkurruese për mësimdigjital dhe kërkime të avancuara. Mbështetje për studentët me aftësi të kufizuara që përfitojnë më shumë nga mjediset AR/VR. Përfundim Shqipëria nuk ka luksin të presë. Modelet 4.0 janë tashmë në zbatim në rajon dhe BE. Kalimi drejt këtij modeli do të përmirësojë cilësinë e arsimit, do të ndërkombëtarizojë universitetet tona dhe do të përgatisë të rinjtë për tregun global. Një artikull editorial për publikim i zberthyer në median e Revistës Prestige, Përgatiti: Liliana Pere.

Revista Prestige ka pergatitur: një shkrim shumë interesant, lexojeni të dashur miq! për yllin ✨️George Clooney ✨️✨️ “Madhështia e një njeriu nuk qëndron në sa pasuri ka, por në aftësinë dhe integritetin për të ndihmuar të tjerët.” — Nelson Mandela Në një botë ku fjala “Hollywood” shpesh lidhet me glamur, egoizëm, para dhe harresë të rrënjëve, një histori doli në sipërfaqe që i mahniti të gjithë: historia e një njeriu që zgjodhi të mos harrojë. ✨️✨️✨️✨️ Në vitin 2013, George Clooney bëri një nga veprimet më bujare në historinë e showbiz-it. Në heshtje dhe pa bujë mediatike, ai organizoi një darkë në shtëpinë e tij në Los Anxhelos, ku mblodhi 14 nga miqtë e tij më të afërt – njerëzit që kishin qenë aty për të shumë kohë përpara se bota ta njihte si një ikonë kinemaje. Kur të ftuarit arritën, ✨️✨️✨️secili prej tyre gjeti përpara një ✨️valixhe luksoze të markës Tumi. Nuk ishte thjesht një dhuratë për stilin – brenda saj ndodheshin 1 milion dollarë në para të gatshme. Clooney i kishte marrë paratë✨️✨️✨️ personalisht nga një kasafortë, i kishte transportuar me një furgon lulesh për të mos tërhequr vëmendje, dhe – për të siguruar që asnjë prej tyre të mos shqetësohej për pasojat fiskale – kishte paguar paraprakisht të gjitha taksat. Ai u tha atyre thjesht: ✨️✨️✨️“Nuk do të isha këtu ku jam sot, nëse ju nuk do të kishit qenë pranë meje atëherë kur nuk isha askush.” Ky nuk ishte një akt rasti. Ishte thelbi i karakterit të një njeriu që e njeh vlerën e miqësisë, të mirënjohjes dhe të së shkuarës. ✨️Kush është George Clooney? Nga Kentucky në ikonën globale të kinemasë George Timothy Clooney lindi më 6 maj 1961, në Lexington, Kentucky, në një familje me rrënjë të thella në median dhe shërbimin publik. Babai i tij, Nick Clooney, ishte një prezantues televiziv dhe gazetar i respektuar, ndërsa nëna e tij, Nina Bruce, një ish-mbretëreshë bukurie. Kjo përzierje mes intelektit, kamerës dhe hijeshisë ndikoi në formimin e një karakteri që do të shkëlqente përtej kornizës klasike të një aktori. George u rrit në një mjedis ku etika e punës dhe ndershmëria ishin vlera themelore. Në rininë e tij provoi të ndjekë gjurmët e sportit – luajti baseball dhe basketboll – dhe për një kohë të shkurtër, studioi gazetari. Por pas disa përpjekjesh të dështuara në fusha të ndryshme, ai vendosi t’i jepte një shans aktrimit. Fillimi ishte i vështirë. Jetoi në kushte modeste, flinte në divanë miqsh, dhe merrte role të vogla, shpesh pa shumë ndikim. Por këmbëngulja e tij, karizma natyrale dhe inteligjenca emocionale bënë që të vinte momenti i kthesës: seriali i famshëm ER (Emergency Room) në vitet '90, ku roli i Dr. Doug Ross e shndërroi në një yll të vërtetë. Pas këtij suksesi, karriera e Clooney-t mori hov të pandalshëm në kinema. 🌟Ai u bë një nga emrat më të dashur dhe më të respektuar në botën e filmit, duke u shquar jo vetëm për pamjen, por edhe për zgjedhjet e mençura artistike dhe aftësinë për të dhënë thellësi psikologjike në çdo rol. Karriera dhe çmimet George Clooney është një nga të paktët artistë që ka fituar Oscar si aktor dytësor (Syriana, 2005) dhe si producent i filmit më të mirë (Argo, 2013). Ai ka marrë edhe tre Golden Globe, shumë nominime të tjera, dhe vlerësime për filma si: Michael Clayton Up in the Air The Descendants Good Night, and Good Luck Ocean’s Eleven (dhe vazhdimet e tij) Clooney ka shkëlqyer si aktor, regjisor, skenarist dhe producent, duke krijuar një portofol të jashtëzakonshëm artistik që e vendos ndër më të mëdhenjtë e kinemasë moderne. Aktivist dhe bamirës Por George Clooney është shumë më tepër sesa një figurë e kinemasë. Ai është një avokat i zëshëm për të drejtat e njeriut, një aktivist politik, dhe një bamirës i përkushtuar. 🌟Ai ka ngritur zërin për krizat humanitare në Darfur, ka kontribuar në ndihmat për Haitin, për krizën e refugjatëve në Siri dhe vende të tjera, dhe ka bashkëthemeluar 🌟🌟Fondacionin Clooney për Drejtësi, së bashku me bashkëshorten e tij, avokaten ndërkombëtare të të drejtave të njeriut, Amal Alamuddin Clooney. 🌟🌟Çifti Clooney është përfshirë në dhjetëra projekte të ndihmës për arsimimin, drejtësinë dhe sigurinë e komuniteteve të pambrojtura në botë. Familja dhe jeta personale 🌟🌟Në vitin 2014, George u martua me Amal Alamuddin, me origjinë libaneze, një nga juristet më të njohura në fushën e të drejtave ndërkombëtare. Çifti janë prindër të binjakëve Alexander dhe Ella, lindur në vitin 2017. George ka deklaruar shpesh se Amal dhe fëmijët janë arritja më e madhe e jetës së tij – një familje që e ka bërë të ndjejë për herë të parë “atë që është më e bukura e botës, përtej skenës dhe kamerave”. Historia e Clooney-t nuk është vetëm për filma, pasuri apo famë. Është historia e një djali nga Kentucky që nuk harroi kurrë kush e ndihmoi, që nuk u ngjit mbi shpatullat e të tjerëve pa kthyer mbrapsht mirënjohjen. Në industrinë ku gjithçka është kalimtare, George Clooney mbetet një qëndresë e vlerave të qëndrueshme, një aktor brilant, një burrë me klas, dhe mbi të gjitha, një njeri me zemër të rrallë “Të jesh i pasur në shpirt do të thotë të kesh fuqinë për të falur, për të dhuruar, për të dashur pa kushte.” — Leo Buscaglia ✅ Mirënjohja nuk skadon kurrë. Clooney u kthye pas në kohë dhe zgjodhi të shpërblente ata që kishin qëndruar pranë tij kur nuk kishte asgjë – miqtë që i hapën derën, i dhanë një vend për të fjetur, që e mbështetën kur ishte ende “askushi”. > Ai tregoi se nuk ka sukses të vërtetë pa vlera njerëzore. ✅ Suksesi i ndarë është më i bukur se ai i vetëm. Clooney e ndau pasurinë e tij jo nga teprica, por nga dëshira për të treguar: "Unë nuk harroj. Ju ishit pjesë e këtij rrugëtimi, dhe ky është edhe suksesi juaj.” ✅ Të jesh i madh, do të thotë të jesh njeri. Në një botë ku shpesh fama shoqërohet me arrogancë, Clooney zgjodhi thjeshtësinë. Ai nuk bleu vila për të treguar madhështi – ai dha para, me dorë, miqve të tij, me përulësi. Ky gjest ishte më shumë se një dhuratë. Ishte një mesazh i heshtur që bërtet me forcë: 🌟🌟“Nëse ke arritur lart, mos harro ata që të ndihmuan të ngjitesh. Sepse vlera e një njeriu nuk matet me sa merr, por me sa jep.”🌟🌟 Në thelb, George Clooney deshi të tregonte se mirënjohja është një formë dashurie – dhe ai e kishte ruajtur me kujdes në zemrën e tij. Pergatiti:Liliana Pere.

Magjia e Dua Lipës ndez qiellin e Milanos – Një natë Qershori e paharruar. Ishte një natë e ngrohtë qershori, kur Milano u mbush me një ndjesi pritjeje të ëmbël, një energji që ndihej në ajër – sepse ajo po vinte. Dua Lipa, ylli botëror me rrënjë shqiptare, ishte gati të ngjitej në skenën e festivalit prestigjioz I-Days 2025, në zemër të Italisë. Mbi 70 mijë njerëz u mblodhën nën qiellin e hapur për ta parë, për ta dëgjuar, për të qenë pjesë e një nate që premtonte të ishte më shumë se thjesht një koncert. Dhe ajo, si gjithmonë, nuk i zhgënjeu. E sapo doli në skenë, ndodhi diçka më shumë se performancë. Ndodhi një lidhje e drejtpërdrejtë me publikun. Nuk kishte barriera. Dua zbriti shpesh nga skena, duke u përzier me njerëzit, duke dhënë përqafime, duke bërë selfie, duke buzëqeshur sinqerisht – sikur të ishte vetë spektatore në festivalin e saj. Shfaqja zgjati pak më shumë se një orë e gjysmë, por çdo minutë ishte i mbushur me jetë. Koreografitë ishin të kuruara deri në detaj, ndërrimet e kostumeve elegante, efekti i skenografisë dhe fishekzjarrët ndriçonin natën si shpërthime emocionesh. Por në zemër të gjithçkaje ishte ajo – me zërin e saj, me sharmin dhe stilin unik që e bën të pazëvendësueshme në skenën ndërkombëtare. Dua këndoi hitet që të gjithë i dinin përmendësh, por surpriza më e bukur për publikun italian ishte kur ajo interpretoi plot dashuri një nga këngët më të dashura të ikonës së Italisë, Raffaella Carrà – “A far l’amore comincia tu”. Ishte një moment i ëmbël, një nderim elegant që u prit me brohoritje dhe duartrokitje pa fund. Ajo solli në Milano një kombinim të rrallë: madhështi në skenë dhe përulësi në zemër. Artistja që sundon klasifikimet botërore u tregua edhe njëherë e afërt, e ndjeshme, e sinqertë – siç dinë të jenë vetëm ata që nuk kanë harruar se nga vijnë. Në këtë qershor të vitit 2025, Dua Lipa bëri më shumë sesa të këndonte. Ajo krijoi një kujtim. Një natë që nuk do të harrohet. Një ndjesi që s’do të zbehet. Një dëshmi e gjallë se arti, kur buron nga zemra, ka fuqinë të bashkojë botë të tëra. Nëse dëshiron, mund ta përshtat për botim në "Revista Prestige", ta shoqëroj me foto ose ndonjë paragraf përfundimtar që flet për ndikimin e saj në botën shqiptare. Mjafton të më thuash. ✨ Magjia e një nate vere – Dua Lipa ndez Milano në Qershorin 2025 ✨ Në një skenë që pulsonte jetë, dritë dhe emocione – Dua Lipa u shfaq si një frymë arti e gjallë, e veshur me krahë bore që hapeshin mbi një det njerëzish. Në festivalin I-Days Milano 2025, ajo nuk dha vetëm një koncert – krijoi një ëndërr kolektive. 💫 Mbi 70 mijë zemra rrihnin njësoj. 💃 Një balet koreografish, ndërrimesh të magjishme veshjesh, fishekzjarrësh dhe tingujsh. 🎤 Një vajzë me origjinë shqiptare, që sot sundon skenat botërore, zbriti në mes të publikut, me përqafime, buzëqeshje e selfie të sinqerta. Në një moment të paharruar, ajo këndoi “A far l’amore comincia tu” – duke bërë që Italia t’i dorëzohej plotësisht. Diva dhe vajza modeste. Arti dhe përulësia. Miliona sytë e kthyer kah një skenë që u bë histori. Dua Lipa në Qershorin e artë të vitit 2025 – një shfaqje që nuk harrohet. Përgatiti:Liliana Pere.

Përse sot në ditën e tij duhet ta kujtojmë e nderojmë Robert Elsie-n? ✨️Sepse ai nuk ishte thjesht një studiues i vendit tonë, por një dashuri e rrallë që Shqipëria e takon një herë në shekuj. Ai e deshi gjuhën tonë me gjithë zemrën, e gërmoi thellë në rrënjët e saj, e ngriti në podiumet akademike të botës dhe i dha asaj lavdinë që shpesh ia mohuam vetë. E kujtojmë Robert Elsie-n sepse: ✨️Ai përjetësoi Shqipërinë përmes fjalëve, imazheve, përkthimeve e veprave, duke i dhënë kombit tonë një pasqyrë ku të shihte veten me dinjitet. ✨️Ai e bëri të njohur kulturën shqiptare për botën, në kohë të vështira, kur zërat tanë nuk dëgjoheshin askund. ✨️Ai ringjalli epikën e kombit tonë, duke i kthyer shqiptarëve “Lahutën e Malësisë” si një himn nderimi ndaj vetes. ✨️Ai zgjodhi të prehet në Alpet Shqiptare, mes maleve që aq shumë i deshi, për të thënë me heshtje: “Jam njëri prej jush”. ✨️E kujtojmë me respekt të thellë, sepse në një botë ku shumë harrojnë nga vijnë, ai zgjodhi të na kujtojë ne se kush jemi. ✨️E kujtojmë sepse vepra e tij është amanet i ndritshëm për çdo brez që do ta dojë Shqipërinë me dije, me shpirt dhe me përkushtim. ✨️Robert Elsie nuk ishte thjesht mik i shqiptarëve. Ai ishte shqiptaria vetë, në përkthim, në mendim, në dashuri. Dhe për këtë, do ta kujtojmë gjithmonë. 🌟🌟🌟Robert Elsie – Ambasadori i madh i kulturës shqiptare në botë 🕊️ Në nderim të lindjes së tij, 29 qershor 1950 Nga Liliana Pere | Revista Prestige Një jetë e tërë për Shqipërinë Në rrjedhën e historisë shqiptare, emrat e huaj që i janë përkushtuar shpirtërisht dhe akademikisht vendit tonë janë të paktë. Ndër ta qëndron i pashlyeshëm Robert Elsie, studiuesi dhe përkthyesi kanadez që ia kushtoi jetën promovimit të gjuhës, letërsisë, historisë dhe kulturës shqiptare në gjithë botën. I lindur më 29 qershor 1950 në Vancouver të Kanadasë, Elsie ndoqi studimet e larta në University of British Columbia, ku u diplomua në filologji klasike dhe gjuhësi më 1972. Më pas, udhëtoi drejt Evropës për specializime në Universitetin e Lirë të Berlinit, École Pratique des Hautes Études në Paris, Institutin e Dublinit për Studime të Larta, dhe më në fund, Universitetin e Bonit, ku mori doktoratën në gjuhësi krahasimtare dhe keltologji më 1978. Vizita e tij në Shqipëri në fund të viteve ’70 do të bëhej një pikë kthese jetësore. Aty nisi dashuria dhe lidhja e pazgjidhshme me gjuhën shqipe dhe kulturën shqiptare, të cilën nuk e la më deri në frymën e fundit. Një urë mes Shqipërisë dhe botës Robert Elsie përfaqësonte atë që Shqipërisë i mungonte prej kohësh: një zë i besueshëm, i ditur dhe i paanshëm që të fliste për ne në gjuhët e botës. Ai e tha vetë qartë: “T’ia transmetoj botës së jashtme njohuritë që kam për këtë vend, që kjo botë të kuptojë se ç’është Shqipëria, kush janë shqiptarët, historia e tyre, kultura e tyre… Shqipëria mbetet një vend shumë i panjohur.” Veprat kryesore – thesari që na la trashëgim Gjatë jetës së tij, Elsie botoi mbi 60 libra dhe dhjetëra artikuj shkencorë. Ja disa nga studimet më të rëndësishme, të cilat janë referencë edhe sot për akademikë e studiues në mbarë botën: 1. “A History of Albanian Literature” – Columbia University Press (1995) 🔹 Vepra më e rëndësishme e tij, në dy vëllime, që përmbledh gjithë rrugëtimin e letërsisë shqipe që nga Buzuku deri te autorët modernë. “Qëllimi im ishte të paraqes letërsinë shqiptare pa filtra ideologjikë, thjesht si letërsi, ashtu siç meriton çdo popull i qytetëruar.” – R. Elsie 2. “Albanian Literature: A Short History” (2005) 🔹 Një version më i shkurtër dhe më praktik për lexuesin e gjerë ndërkombëtar. 3. “Albanian Folktales and Legends” (1994) 🔹 Përmbledhje me legjenda e përralla të përkthyera në anglisht – një vepër që hapi dritare të reja mbi imagjinatën shqiptare. 4. “An Elusive Eagle Soars: Anthology of Modern Albanian Poetry” (1993) 🔹 Antologji me poezi të përkthyera nga shqipja, përfshirë autorë si Lasgush Poradeci, Migjeni, Ali Podrimja, Eqrem Basha, Visar Zhiti etj. 5. “Dictionary of Albanian Religion, Mythology and Folk Culture” (2001) 🔹 Një fjalor i jashtëzakonshëm që pasqyron botën shpirtërore dhe mitologjike të shqiptarëve. 6. Përkthimi i “Lahutës së Malcís” në anglisht (2005) 🔹 Një nga punët më të vështira të përkthimit – vepra epike e Gjergj Fishtës që e përfaqëson identitetin heroik të shqiptarëve. “Fishta është Homeri shqiptar, dhe ai meriton të dëgjohet nga bota.” – R. Elsie 7. Krijimi i www.robertelsie.com 🔹 Një arkiv virtual me bibliografi, përkthime dhe artikuj – ende sot një pasuri unike për studiuesit shqiptarë. Dëshira e fundit u bë realitet – prehu në Theth Më 2 tetor 2017, Elsie ndërroi jetë nga një sëmundje e rrallë e neuroneve motorike. Ceremonia lamtumirëse u zhvillua në Bibliotekën Kombëtare në Tiranë, e më pas trupi i tij u përcoll për në Theth – vendi që ai e quante "Shangri-La e ashpër e Shqipërisë". Në librin e tij me Gerda Mulder "Një pasion për Thethin", ai përshkruante Thethin përmes shkrimeve të udhëtarëve si Edith Durham, Karl Steinmetz, Franz Nopcsa dhe Rose Wilder Lane. Partneri i tij gjerman, Stephan Trierweiler, deklaroi se nuk kishte një testament të shkruar për varrosjen, por ai vetë zgjodhi që dëshira e fundit e Elsie-t të përmbushej: “E zgjodha Thethin si vendin më të dashur për albanologët. Ai u largua pa keqardhje, pa lënë asnjë vepër të pabotuar. Fjalët e fundit në shtratin e vdekjes ishin: ‘Vdekja është kaq e mërzitshme. Kaq e ngadaltë. Vetëm pret për të.’” Një zë që na përfaqësoi kur nuk kishim zë Elsie vizitoi çdo cep ku flitej shqip: në Kosovë, Maqedoni, Mal të Zi, Greqi, Kalabri, Kroaci, Bullgari, Turqi dhe Ukrainë. Regjistroi dialekte, dokumentoi kulturën gojore dhe ndërtoi një urë të gjallë mes vendit tonë dhe botës akademike. Ai shërbeu si përkthyes në Ministrinë e Jashtme të Gjermanisë, ishte përkthyes në konferenca të nivelit të lartë për BE-në, OKB-në dhe NATO-n, dhe ndihmoi në ndërmjetësime historike. Nderime dhe mirënjohje Në vitin 2013, Presidenti Bujar Nishani i dha Medaljen e Mirënjohjes. Presidenti Ilir Meta e përkujtoi me këto fjalë: “Do të jemi gjithmonë mirënjohës për gjithçka bëri me kaq shumë dashuri dhe pasion për promovimin e kombit tonë.” Akademiku nga Kosova, Rexhep Smajli, tha: “Ai u bë një dritare dhe zë për kulturën shqiptare në kohë të vështira.” Profesori Robert Austin nga Universiteti i Torontos e përshkroi: “Elsie ishte studiuesi më i frytshëm shqiptar deri më tani. Nuk mund ta studiosh Shqipërinë pa u angazhuar me veprën e tij.” Trashëgimia që nuk vdes Robert Elsie nuk është më fizikisht mes nesh, por vepra e tij është më e gjallë se kurrë. Ai është pasqyra më e ndritur e dashurisë për kulturën shqiptare nga një i huaj, që u bë i yni me përkushtim, njohje të thellë dhe dashuri të pakushtëzuar. Nga Liliana Pere Revista Prestige – Qershor 2025, në nderim të 74-vjetorit të lindjes së Robert Elsie-t

#RevistaPrestige #Personality #Writer #inspiration #IsmailKadare “Kujtimi i të mëdhenjve është detyrë e shpirtit dhe nder i popujve.” – At Gjergj Fishta Revista Prestige sot, me përulje dhe nderim të thellë, kujton Ismail Kadarenë – shkrimtarin që bëri fjalën shqipe të përjetshme dhe frymëzoi breza të tërë me dritën e letërsisë së tij. "Ca rreze të forta ranë mbi xham, e ne për ty, seç ndjejmë mall... Je këtu me ne– shkrimtar i madh,i rralle shumë i rrallë". Më 1 korrik, me ndjenjë të thellë dhe përulje të bardhë, kujtojmë Ismail Kadarenë, gjeniun e letrave shqipe, njeriun që i dha shpirt gjuhës, dinjitet historisë, frymë mitit dhe zemër heshtjes. Ai është jo thjesht një autor – por një epokë letrare, një tempull i gjallë i gjuhës shqipe, një vetëdije kombëtare që shkëlqen përtej kohës e kufijve. Kadareja u ngjit në majat më të larta të mendimit dhe artit pa e lënë kurrë rrënjën shqiptare, pa e harruar kurrë fjalën që vjen nga guri, nga balada, nga kënga e popullit të tij. Lindi më 28 janar 1936 në Gjirokastër, në një qytet që vetë duket sikur është shkruar me gërma të vjetra. Aty ku historia përshkon rrugicat, Kadare nisi të shihte botën jo siç është, por siç mund të rrëfehet. U arsimua në Tiranë dhe më pas në Institutin Gorki në Moskë, duke u njohur me letërsinë botërore, por gjithmonë mbeti besnik i tingullit të shqipes. Ai u bë zëri që nuk heshti kurrë, edhe kur heshtja imponohej, zëri që foli për ne, kur ne nuk mund të flisnim. Veprat e tij u përkthyen në mbi 45 gjuhë të botës, dhe u botuan në më shumë se 80 vende, duke e bërë atë shkrimtarin shqiptar më të njohur ndërkombëtarisht. Ai u vlerësua me çmime të mëdha letrare si "Prix Mondial Cino Del Duca" (Francë), "Man Booker International Prize", "Prince of Asturias Award", dhe u pranua si anëtar në Akademinë Franceze të Shkencave Morale dhe Politike, ndërsa çdo vit përmendej mes kandidatëve të denjë për Çmimin Nobel në Letërsi. Në “Gjenerali i ushtrisë së vdekur”, Kadare vendosi përballë një gjeneral italian dhe tokën shqiptare të mbushur me kocka kujtese – një përballje e thellë e jetës me absurditetin. Në “Kronikë në gur”, ai i dha Gjirokastrës fytyrën e një qyteti që sheh, dëgjon, ndjen dhe shkruan – një fëmijëri e kthyer në letërsi. Në “Prilli i thyer”, ai ndal frymën përpara një baladë të përgjakur ku nderi dhe fati nuk falin – por flasin përmes brezave. Në “Pallati i ëndrrave”, Kadare guxoi të shkruante një metaforë për shtypjen dhe diktaturën, një roman që i përket gjithë njerëzimit. Në “Ura me tri harqe”, lidhja mes epokave, shpirtit dhe traditës gjen formë në një ndërtim që përmban historinë tonë kolektive. Në “Koncert në fund të dimrit”, ai kompozoi heshtjen politike të një kombi të izoluar, dhe jehonën e saj përtej kohës. Dhe në “Dosja H.”, me erudicion të rrallë, vuri në skenë përplasjen mes miteve të lashta dhe sytë e dy studiuesve që përpiqen të kuptojnë shpirtin ballkanik. Kadare na la mbi 50 vepra letrare, përfshirë romane, ese, poezi, drama, dhe reflektime, të cilat sot janë përkthyer në gjuhët më të mëdha të botës, të botuara nga shtëpi botuese prestigjioze si Gallimard, Fayard, Fischer, Canongate, Harvill Secker, Mondadori, e shumë të tjera. Vepra e tij është pjesë e programeve akademike në universitete në Francë, SHBA, Itali, Gjermani, Spanjë, dhe Shqipëri. Na la një gjuhë të pasuruar me peshë artistike dhe mendim filozofik, një letërsi ku realja përzihet me simbolin, ku e kaluara rron në të tashmen, ku e pathëna vishet me metaforë. Na mësoi të besojmë se kombi që ka letërsi të madhe, është komb i madh. Na tregoi se letërsia është kujtesa më e saktë që mbetet kur historia gabon, dhe se gjuha është atdheu më i thellë i shpirtit. Ai vetë tha: “Kur një komb shkruan letërsi, ai ekziston.” Dhe ti, Kadare, i dhe kombit tënd përmasën e pavdekësisë. Ti mbetesh… Numërohemi përmes fjalës tënde. Lexohemi përmes veprës tënde. Në ty, u bë kombi letërsi, dhe letërsia – Shqipëri. Nderimet e Ismail Kadaresë – Nderimet e një Kombi ndaj Gjeniut të Vet Ismail Kadare, shkrimtari më i madh i letërsisë shqipe moderne, u nderua gjatë jetës së tij me dhjetëra çmime, tituj dhe përfaqësime të larta që nuk i takojnë vetëm një individi, por gjithë një kombi. Ai e shndërroi fjalën shqipe në pasaportë kulturore ndërkombëtare dhe bota i dha për këtë nderimet më të larta. Disa nga vlerësimet më të rëndësishme që mori janë: – Prix Mondial Cino Del Duca (Francë, 2005) – çmimi më i lartë për krijimtarinë me vlerë humaniste. – Man Booker International Prize (Fitues i parë, 2005) – vlerësim për veprën e jetës, mes autorëve më të mëdhenj të botës. – Prince of Asturias Award for Literature (Spanjë, 2009) – një ndër nderimet më të mëdha letrare në Evropë. – Anëtar nderi i Akademisë Franceze të Shkencave Morale dhe Politike – i vetmi shqiptar me këtë status. – Dekorata e Legjionit të Nderit – Officier de la Légion d'Honneur (Francë) – titulli më i lartë civil në Francë. – Urdhri i Skënderbeut dhe Nderi i Kombit – nga shteti shqiptar. – Çmimi Ndërkombëtar për Letërsinë Mesdhetare (2003) – Çmimi Letërsia Ndërkombëtare në Frankfurt – Përmendje e vazhdueshme si kandidat për Çmimin Nobel në Letërsi, për më shumë se 30 vjet. 📚 Veprat e tij janë përfshirë në katalogët e shtëpive më të njohura botuese si Gallimard, Fayard, Canongate, Harvill Secker, Mondadori, Suhrkamp, dhe janë përkthyer në mbi 45 gjuhë, të lexuara nga miliona njerëz në mbarë globin. “Letërsia është mënyra më e lartë për të ekzistuar.” Dhe bota e nderoi, sepse ai e bëri Shqipërinë të ekzistojë me krenari në hartën e letërsisë botërore. Ismail Kadare i la Shqipërisë një trashëgimi që nuk matet me numra, por me dritë – një tempull të fjalës, një gjuhë të rilindur në dinjitet, një komb të shkruar për t’u kuptuar nga bota. Ai e ngriti letërsinë shqiptare në atë lartësi ku kombet bëhen të mëdhenj jo nga sipërfaqja, por nga thellësia. Në një kohë kur frika sundonte mendimin, Kadare shkroi me guxim, sepse, siç thotë Camus, “Liria është e drejtë e shpirtit që nuk pranon të heshtë.” Ai s’e zgjodhi letrën – letra e zgjodhi atë, dhe përmes tij gjuha shqipe gjeti formën e vet më të lartë. Siç thotë Heidegger, “Gjuha është shtëpia e qenies” – dhe Kadare ndërtoi një shtëpi për ne, ku mund të banojmë me dinjitet dhe vetëdije. Ai ktheu historinë në rrëfim, mitin në urtësi, dhe plagën në art. Vepra e tij është një pasuri shpirtërore ku brezat do të mësojnë jo vetëm të shkruajnë më bukur, por të mendojnë më thellë dhe të ndiejnë më lirë. Kadare e bëri kujtesën shqiptare të paharrueshme. Ai na mësoi se kultura nuk është një luks, por një mbijetese dinjitoze. Në çdo fjali të tij, është një komb që flet për veten. Ai nuk na la vetëm libra, por një identitet të formësuar, një epikë moderne, një shqipe të përjetshme që nuk ka më nevojë të justifikohet, por vetëm të lexohet me nderim. Trashëgimia e Kadaresë është triumfi i mendimit të lirë në një gjuhë që deshi të shndriste, dhe falë tij – ia doli. Përgatiti:Liliana Pere.

Roland Tasho – Kronikani artist inteligjent që ndali kohën dhe përjetsoi historinë Liliana Pere, Revista Prestige Në një botë të mbushur me pamje që vijnë e ikin me ritmin e shpejtë të një epoke që harrohet shpejt, ka ende sy që dinë të shohin më thellë, të ndalojnë kohën, të mbajnë frymën e një momenti përjetësisht të gjallë. Syri i Roland Tashos është një sy i tillë — i zgjuar, i ndjeshëm, i përkushtuar ndaj të vërtetës, ndaj njeriut, ndaj historisë. Ai nuk është thjesht një mjeshtër i aparatit. Ai është një rrëfimtar pa fjalë, një kronikan i heshtur i kohës shqiptare, një artist i dritës dhe hijes që prej më shumë se 43 vitesh e ka kthyer fotografinë në një formë të lartë arti dhe kujtese kombëtare. “Një foto që tregon histori është më shumë se një pamje. Është: një rrëfim pa zë, një dokument i kohës, një dëshmi emocionale, një letër e padërguar, një gjurmë që mbetet kur gjithçka tjetër tretet.” Fotografia e Rolandit nuk është vetëm pamje. Ajo është ndjesi. Ajo është kujtim. Ajo është një çast i vogël që mban brenda një epokë të tërë. Çdo portret që ka kapur është një rrëfim më vete: për jetën, për dashurinë, për dhembjen, për krenarinë, për Shqipërinë. “Shpesh thuhet se një foto vlen sa një mijë fjalë.” Është bërë klishe, po në rastin e tij, kjo shprehje bëhet e gjallë. Sepse fotot e Roland Tashos nuk kanë nevojë për përshkrim – ato flasin vetë, me gjuhën e heshtjes që depërton në shpirt. Një jetë përmes objektivit Roland Tasho ka lindur në Tiranë, me origjinë nga Kolonja, dhe prej vitit 1982 ka jetuar mes kimisë së laboratorëve të fotografisë dhe dritës së realitetit. Ai e nisi rrugën e tij në një kohë kur fotografia ishte mjeshtëri, kërkonte durim, precizion dhe sy të mprehtë. Por që në fillesë, Roland Tasho nuk ishte thjesht teknik – ai ishte njeri me ndjeshmëri të hollë dhe sy artisti. Nga laboratorët modestë, ai kaloi në revistën Ylli, ku dokumentoi protestat e dhjetorit ’90 – një nga kapitujt më të rëndësishëm të historisë shqiptare. Më pas, ai punoi për gazetat Aleanca dhe Shekulli, por që prej vitit 1999 është fotograf i pavarur, i lirë për të ndjekur atë që syri dhe zemra i diktojnë. Artisti që i dha zë diasporës Puna e tij është kthyer në pasaportë vizuale të shqiptarëve kudo në botë.  Me rreth 100 ekspozita brenda dhe jashtë vendit dhe 16 libra fotografikë të botuar, mes tyre: L’Altra Albania, Bridge Builders, I speak Albanian, Les Albanais de France, Shqiptarë në Greqi, Shqiptarë në Çeki, Shqiptarë në Hungari. Në këto faqe nuk ka thjesht foto – ka identitet, mall, dinjitet, bukuritë dhe plagët e shpërndarjes sonë nëpër botë. Fotot e tij janë ekspozuar në mbi 100 ekspozita brenda dhe jashtë Shqipërisë,  Dhe janë nderuar me 7 çmime e medalje, përfshirë:   Me medaljen “Naim Frashëri” (1988), çmimin “Fotografi i vitit” (1996), çmimin e parë “Soros” (2000), dhe një medalje mirënjohjeje nga presidenti hungarez Ader Janos (2016). Kadareja dhe Gjirokastra – një përulje ndaj gjeniut Një nga veprat më të dashura të Roland Tashos është pa dyshim libri Kadareja dhe Gjirokastra (2021).  Ai ka njohur Ismail Kadarenë në Paris dhe e ka fotografuar në shumë vende, duke krijuar një libër që është një homazh ndaj shkrimtarit dhe qytetit që e lindi. Në atë vëllim gërshetohet madhështia e mendimit me elegancën e portretit. Jo çdo fotograf mund të fotografonte Kadarenë. Duhej një sy që depërtonte përmes madhështisë së gjeniut, dhe një dorë që dinte të ndalonte thellësinë. “Një foto e Roland Tashos është si një letër që nuk shkruhet me fjalë, por me ndjenjë. Ajo të bën të ndalesh, të reflektosh, të ndjesh.” Çfarëdo të jetë: një portret i thjeshtë, një fëmijë emigrant, një nënë e rrudhur në një fshat të harruar – çdo imazh është poezi vizuale, dokument i shpirtit shqiptar. Ai ka kapur historinë aty ku nuk shihet – në një buzëqeshje të lodhur, në një shikim që flet më shumë se çdo ligjëratë, në një rrudhë që flet për jetë të tëra. Dhe kjo është vlera më e madhe që mund të ketë një artist. Sot, kur teknologjia e ka bërë fotografinë të lehtë dhe të përditshme, puna e Roland Tashos qëndron si një monument i qëndrueshëm i vërtetësisë.  Ai nuk ka ndjekur modën, por ndjeshmërinë. Nuk ka ndjekur lajmin e shpejtë, por historinë që vlen. Syri i tij inteligjent, zemra e tij e sinqertë dhe përkushtimi i tij i palëkundur kanë bërë që ai të jetë jo thjesht një mjeshtër i objektivit, por një artist i përmasave të mëdha, që e ktheu jetën shqiptare në art të pavdekshëm. Fotografia e Roland Tashos është një rrëfim i gjallë i historisë sonë, i jetës sonë, i emocioneve që shfaqen në çdo buzëqeshje, në çdo rrudhë fytyre, në çdo hije e dritë që përshkon një pamje. Ai ka ndjekur me kujdes dhe me përkushtim 43 vite rrugëtimin e shqiptarëve, duke dokumentuar me mjeshtëri dhe ndjeshmëri nga momentet më të thjeshta e të përditshme, te ato vendimtare dhe historike që kanë formësuar fatin tonë. Por ajo që e dallon Rolandin, është mjeshtëria e një procesi të gjatë dhe të vështirë, kur fotografia ishte art dhe teknikë që kërkonte shkollë të vërtetë. Në kohën kur aparati dhe filmi punonin ngadalë dhe me shumë kujdes, çdo klikim ishte një provë e aftësisë së fotografit për të kapur dritën, për të ndalur kohën dhe për të sjellë mesazhin e momentit në një imazh të përjetshëm. Në atë epokë, fotografia nuk ishte thjesht një zanat — ishte një shkollë e vështirë, një art që kërkonte durim, dijeni dhe ndjeshmëri. Roland Tasho kaloi këtë shkollë me përkushtim të jashtëzakonshëm, duke fituar jo vetëm njohuri teknike, por edhe një sy inteligjent, që shikon më thellë se pamja e jashtme, që kupton përmbajtjen, shprehjen dhe historinë që fshihet prapa çdo fytyre. Nëpërmjet aparatit të tij, ai ka transmetuar historinë — atë të dhimbshme, por edhe atë të gëzuar, të punës me lavdi, të jetës së familjes dhe të ndjenjave të pathëna dhe triumfeve të mëdha. Çdo foto është një copë historie, një copë jete që mbetet e gjallë në kujtesë. Roland Tasho është artisti që nuk ka ndjekur vetëm dritën, por ka kërkuar shpirtin, mesazhin e kohës. Ai është kronikani i heshtur i një kombi, mjeshtri i fotos që i jep zë njerëzve dhe kohës së tyre. Përmes tij, ne mësojmë të shohim më thellë, të ndiejmë më fort dhe të kujtojmë më gjatë. Ai është një rrëfimtar i ndjeshëm, një artist i vërtetë që me çdo imazh i dhuron jetë kujtimeve dhe histori të shqiptarëve. Fotografia – nga filmi te inteligjenca, por gjithmonë sy inteligjent, mjeshtëri dhe shpirt Koha kur Roland Tasho nisi udhëtimin e tij si fotograf ishte ndryshe. Ishte ajo kohë kur fotografia kërkonte durim, mjeshtëri dhe një ndjeshmëri të thellë. Filmi nuk falte. Çdo shkrepje ishte e menduar, sepse nuk kishte as mundësi korrigjimi dhe as luksin për të eksperimentuar pafund. Puna ishte fizike, e ngadaltë, por e vërtetë. Mbi të gjitha, ishte art. Në atë shkollë të vështirë, ku aparati punonte me film dhe drita matej me sy e përvojë, u formuan mjeshtrat. Aty lindi dhe u kalit edhe syri i Roland Tashos — një sy i zgjuar, i ndjeshëm, që nuk kërkonte vetëm bukurinë e pamjes, por thellësinë e shpirtit, shprehjen e një fytyre, ndjesinë e një momenti të papërsëritshëm. Sot, fotografia është bërë më e lehtë teknikisht. Me një telefon në dorë, kushdo mund të bëjë një imazh të pastër, me dritë të rregulluar automatikisht, dhe mund ta përpunojë me një klik. Inteligjenca artificiale korrigjon gjithçka: lëkurën, sfondin, ndoshta edhe historinë. Por në këtë bollëk pamjesh, ajo që mungon shpesh është ndjeshmëria. Autenticiteti. Momentet që flasin vërtet. Kjo është arsyeja pse fotografët si Roland Tasho janë të pazëvendësueshëm. Ai nuk është thjesht një profesionist që di të përdorë aparatin; ai është një kronikan i jetës shqiptare, një artist që për 43 vjet ka ndalur kohën në foto që nuk tregojnë vetëm fytyra, por rrëfejnë emocione, kohë, kujtesë dhe histori. Për të, fotografia nuk është kurrë thjesht një imazh — është gjurmë jete. Nga një çast i thjeshtë familjar, deri te një moment historik vendimtar, ai ka ditur t’i japë dritë dhe peshë çdo subjekti, duke e bërë të pavdekshëm. Teknologjia ka ndryshuar, por thelbi jo: ajo që mbetet, është syri që sheh dhe zemra që ndien.  Dhe sa kohë që kemi artistë si Roland Tasho, arti i fotografisë do të vazhdojë të flasë — me heshtje të thella, me kujtime të pastra, dhe me një gjuhë që i flet të gjithëve. Përgatiti:Liliana Pere. Albumi fotografik.

Greg Du Bois Greg Du Bois  Piktori mjeshtri i imazhit  "Kur nuk njeh autorin, por piktura të flet – ndjen se është vepër mjeshtërie –  exploron të mësosh. Njihuni me autorin  “Fotua me varka me vela... një imazh delikat, i kombinuar me finesë dhe dritë të butë me ngjyra qe flasin në heshtje, si në një poezi vizuale.  Nuk e dija kush ishte autori, por ndjeva se pas atij çasti fshihej një shpirt i ndjeshëm.   Hulumtova dhe e zbulova: Është  Greg DuBois.  E më pas... mësova shumë për për këtë artist — Liliana Pere Greg DuBois – Mjeshtri i dritës  i piktures dhe fotos. Finesa dhe bukuria e një imazhi, si ky i varkave që përkëdhelen nga drita mbi ujë, nuk është thjesht një çast i kapur me lente. Është një udhëtim emocional. Është një ftesë për të zbuluar shpirtin e artistit.  Kështu nisa të eksploroj: kush është Greg DuBois? Greg DuBois ka lindur në fillim të viteve ’70 në një periferi të qetë të St. Louis, Missouri, në një familje të thjeshtë e të përkushtuar ndaj natyrës dhe vlerave familjare. Fëmijëria e tij ishte e mbushur me aventura në pyll, lojëra buzë liqeneve, mbledhje gurësh, vëzhgime zogjsh dhe orë të tëra duke vizatuar. Kjo lidhje intime me natyrën dhe me botën përreth e formoi ndjeshmërinë e tij artistike që në moshë të vogël. Prindërit e tij e mbështetën pasionin për artin. E ëma, një grua e butë dhe dashamirëse, ishte artedashëse, ndërsa i ati, inxhinier elektrik, e inkurajonte të shihte botën me sy praktikë, por edhe të hapur ndaj krijimtarisë. Kjo balancë mes estetikës dhe logjikës do të bëhej thelbësore në stilin e mëvonshëm të Greg. Pas përfundimit të shkollës së mesme, Greg ndoqi Otis Art Institute / Parsons School of Design në Los Angeles, ku studioi ilustrim dhe dizajn. Ishte një periudhë thelbësore për formimin e tij profesional, ku u njoh me teknika të avancuara të artit klasik, kompozimit, punës me ngjyra, pikturës mbi telajo dhe më vonë, edhe me teknologjitë dixhitale. Gjatë viteve të studimeve, Greg fitoi disa çmime studentore dhe mori pjesë në ekspozita të përbashkëta. Ai u dallua për përdorimin e dritës dhe reflektimit në pikturë, një veçori që do të bëhej identitet i stilit të tij Pas diplomimit, Greg nisi të punonte si ilustrator për kompani të mëdha si Mattel Toys, ku krijoi dizajne për lodra të famshme për fëmijë, përfshirë disa linja të veçanta të “Barbie”. Karriera e tij u zgjerua më tej kur ai nisi punën si piktor sfondi (scenic artist) për filma dhe produksione televizive. Kulmi i kësaj periudhe ishte pjesëmarrja në realizimin e skenave për filmin Jurassic Park, një punë që i dha atij jo vetëm famë, por edhe eksperiencë të thellë në krijimin e atmosferës vizuale. Ai bashkëpunoi me emra si: Warner Bros (projekte animacioni dhe dizajni sfondi) Hanna-Barbera (seriale të animuara) DiC Entertainment Për kontributin e tij në botën e animacionit, Greg u vlerësua me çmimin Emmy, një arritje e rrallë për artistët vizualë që qëndrojnë zakonisht pas skene.  Kthimi në Missouri dhe lindja e një stili unik Pas viteve të stuhishme në industrinë kreative në Kaliforni, Greg vendosi të kthehej në qytetin e tij të lindjes, në Missouri. Aty, ai krijoi një studio personale pranë një liqeni dhe iu kthye asaj që e frymëzonte më shumë: artit të qetë, të thellë dhe intim me natyrën. Stili i tij u përqendrua në përdorimin e fotografisë si bazë për krijime që duken si piktura. Ai punon me: Fotografi të modifikuara artistikisht Piktura me shtresim të butë ngjyrash Efekte drite dhe reflektimi në uje Veprat e tij janë të mbushura me harmoni kromatike, ku drita luan rolin kryesor. Ato sjellin në mendje peizazhet angleze, portet franceze, atmosferën e qetë skandinave – të gjitha të përkthyera përmes syrin dhe ndjeshmërisë së tij. 🌟🌟🌟Greg DuBois është aktiv në botën e artit bashkëkohor: Ekspozon në galeri në SHBA dhe Evropë Punon për porosi të personalizuara (sidomos portrete dhe peizazhe) Ka fituar disa çmime të artit për teknikat e tij të përpunimit të fotografisë Vepra të tij janë blerë nga koleksionistë privatë dhe institucione kulturore Ai ndan punën e tij përmes faqes zyrtare gregdubois.com , ku prezanton portofolin dhe jep intervista për mediat vizuale.  Vlerësime nga kritikët Dr. Howard L. Simmons, kritik arti në “American Visual Culture Review” shkruan: “Greg DuBois arrin të krijojë një botë ku reflektimi nuk është thjesht dritë mbi ujë, por një meditacion për shpirtin.” Julie Carmen, gazetare e kulturës në “The Atlantic Eye”, shkruan: “Shumë pak fotografë arrijnë të pikturojnë përmes lentës. Greg është një ndër ta. Në veprat e tij ndihesh si në një rrëfim poetik që ndodh pa fjalë.” 🌟 Lidhjet emocionale me publikun Shumë artdashës shprehen se veprat e Greg DuBois nuk janë thjesht për t’u parë, por për t’u ndjerë.   Pse duhet të njihet në Shqipëri? ✨️✨️✨️✨️✨️ Greg DuBois është një artist që nuk mbush zhurmë. Ai mbush dritë. Nuk krijon vetëm për sytë, por për shpirtin. Me një ndjeshmëri të rrallë për ngjyrën, reflektimin, qetësinë dhe balancën, ai ka ndërtuar një univers të vetin, të butë dhe të qartë si një mëngjes pas shiut. "Këto nuk janë thjesht pamje. Janë kujtime të një jete që vazhdon të pulsojë, në dritë dhe në heshtje." Nga:Liliana Pere.

MIra Murati OpenAI vendosi të nisë mjete të reja të AI nën Mira Murati OpenAI gati të lançojë mjete të reja të inteligjencës artificiale nën udhëheqjen e Mira Muratit Faizan Hanif përditësuar më 25 qershor 2025 OpenAI gati të lançojë mjete të reja të inteligjencës artificiale nën udhëheqjen e Mira Muratit. OpenAI, fuqia globale e inteligjencës artificiale që qëndron pas ChatGPT dhe Sora, po përgatitet të zbulojë një brez të ri mjetesh të inteligjencës artificiale këtë verë nën udhëheqjen strategjike të Drejtoreshës së saj të Teknologjisë, Mira Murati. 25 qershor 2025 - San Francisko, CA Njoftimi shënon një tjetër moment historik në ndikimin në rritje të Muratit në botën e teknologjisë, duke nxjerrë në pah angazhimin e OpenAI për të zgjeruar rolin e inteligjencës artificiale në jetën e përditshme, në mënyrë të sigurt dhe të përgjegjshme. OpenAI gati të lançojë mjete të reja të inteligjencës artificiale nën udhëheqjen e Mira Muratit ✨️✨️✨️ Sipas burimeve të brendshme dhe njoftimeve të hershme teknologjike, mjetet e ardhshme synojnë të përmirësojnë ndërveprimin e përdoruesit me IA-në në mjedise krijuese, profesionale dhe arsimore. 1. Këto përfshijnë asistentë multimodalë,  2.Ndërfaqe bashkëpunuese të IA-së në kohë reale dhe veçori më të fuqishme personalizimi për ChatGPT. “Ne jemi të përqendruar në ndërtimin e mjeteve që nuk janë vetëm të fuqishme, por edhe intuitive, transparente dhe në përputhje me vlerat njerëzore”, tha Murati në një intervistë të kohëve të fundit.  “Gjenerata e ardhshme e inteligjencës artificiale duhet t'i shërbejë njerëzimit në mënyra kuptimplote, nga ndihma ndaj krijuesve deri te mbështetja e edukatorëve dhe më gjerë.” Ky lançim i pritur vjen mes një vale inovacioni dhe debati në industrinë e IA-së. Murati, i cili prej kohësh ka mbështetur zhvillimin etik dhe të arritshëm të IA-së, po drejton përpjekjet për të siguruar që mjetet e reja të jenë të dizajnuara duke pasur parasysh protokollet e forta të sigurisë dhe besimin e publikut. Ekspertët e industrisë besojnë se këto mjete do të forcojnë pozicionin e OpenAI kundër konkurrencës në rritje nga Google DeepMind, Anthropic dhe Meta. Analisti i teknologjisë, Rahul Desai, vëren: “Lidershipi i Muratit sjell një përzierje vizioni dhe përgjegjësie që është e rrallë në industri. OpenAI nuk po sjell vetëm veçori - ata po formësojnë vetë drejtimin e IA-së.” Pritet që shpërndarja të bëhet në faza, duke filluar me aksesin e hershëm për përdoruesit dhe zhvilluesit e ndërmarrjeve, e më pas me disponueshmërinë më të gjerë publike përmes ChatGPT dhe platformës API të OpenAI. Për shumë njerëz, lançimi nënvizon statusin në rritje të Muratit jo vetëm si lidere në IA, por edhe si një ndikuese globale në teknologji.  Përvoja e saj si inxhiniere dhe qasja e saj e guximshme dhe e përqendruar te njeriu vazhdojnë të frymëzojnë një brez të ri teknologësh, veçanërisht gratë e reja në fushat STEM. Ndërsa pritja rritet, të gjithë sytë janë te OpenAI dhe Murati për të parë se sa transformuese do të jenë këto mjete të gjeneratës së ardhshme. Faizan Hanif Pergatitu: Liliana Pere

Thesaret e trashegimise kulturore ne botë. 1. Musée de l’Armée – Paris, Francë Objekti kryesor: Armët e Marko Boçarit Përshkrimi: Ky koleksion përfshin armë të lashta, përfshirë një yataghan (sabër tradicionale) dhe kobura të zbukuruara me detaje të filigranit të argjendit. Secili objekt përfaqëson mjeshtërinë dhe mjeshtërinë e zanatave shqiptare të shekujve XVIII-XIX, duke u shndërruar në simbole të heroizmit dhe identitetit kombëtar. Rëndësia historike: Armët nuk janë vetëm mjete luftimi, por një ftesë për të kujtuar sakrificat dhe këmbënguljen e shqiptarëve në kohë të ndryshme, duke nxjerrë në pah trashëgiminë kulturore dhe  2. Bankfield Museum – Halifax, Britani e Madhe Objekti kryesor: Jeleku dhe tekstilet etnografike nga koleksioni i Edith Durhamit Përshkrimi: Përfshin veshje tradicionale të punuara me dorë, ku theksohen dritat e ornamentimit artistik dhe punimit të hollësishëm. Një jelekë shpesh i kryesuar me motive popullore dhe përdorimi i ngjyrave të pasura (si ari dhe kuq) shprehin historinë dhe kulturën e rajonit shqiptar, sidomos nga veri dhe mali. Rëndësia historike: Edith Durham, njohëse dhe mbrojtëse e të drejtave të shqiptarëve, ka mbledhur këto objekte për të ruajtur dhe promovuar kulturën shqiptare. Objektet krijojnë një urë mes traditave autentike dhe një epoke të re të ndërgjegjësimit kulturor ndërkombëtar. 3. Pitt Rivers Museum – Oxford, Britani e Madhe Objekti kryesor: Koleksione etnografike nga Shqipëria Përshkrimi: Këtu gjenden veshje tradicionale, vegla të punës, armë të vogla, dhe objekte kulturore si rripërat dhe aksesorët dekorativë. Secila pjesë është një shembull i mjeshtërive lokale, duke pasqyruar lidhjen e ngushtë mes artit popullor dhe jetës së përditshme në komunitetet shqiptare. Rëndësia historike: Këto objekte mbledhen nga studiues dhe ekspedita në fund të shekujve XIX dhe fillimet e shekut XX, duke nxjerrë në pah influencat dhe ndryshimet kulturore që kanë formuar identitetin e popullit shqiptar. 4. British Museum – Londër, Britani e Madhe Objekti kryesor: Artefakte ilire dhe antike nga territoret shqiptare Përshkrimi: Në koleksion gjenden monedha antike, objekte të artit romak dhe bizantin, si edhe objekte të vogla kulturore që datohen me epokën ilire. Këto objekte ofrojnë një pamje të detajuar të jetës së lashtë në rajonin që sot njohim si Shqipëri, përmes artit dhe artifakteve që dëshmojnë aktivitetin ekonomik dhe religjioz të kohës. Rëndësia historike: Gjurmët arkeologjike të kësaj periudhe kanë ndihmuar në ndërtimin e një narrativi të pasur për themelimin e identitetit shqiptar dhe lidhjet e saj me kulturat e mëdha të antikitetit. 5. Kunsthistorisches Museum – Vjenë, Austri Objekti kryesor: Veshje tradicionale dhe armë ceremonial Përshkrimi: Muzeu ka në koleksion kostume popullore shqiptare, të cilat përfaqësojnë pjesë të trashëgimisë kulturore të Ballkanit, të ndjekura nga armë ceremonial dhe objekte dekorative që shfaqin ndikimet artistike të trashëguara nga kontaktet diplomatike dhe tregtare. Rëndësia historike: Veshjet dhe armët janë pjesë e një koleksioni që tregon evolucionin e stilit dhe estetikës kombëtare shqiptare, duke u integruar në kontestin më të gjerë evropian dhe ballkanik. 6. Weltmuseum Wien – Vjenë, Austri Objekti kryesor: Objekte tradicionale shqiptare Përshkrimi: Ky muze paraqet një gamë të gjerë të objekteve, përfshirë qylafa, plisë, përparëse dhe armë të shkurtra. Secili objekt është i mbështjellë me histori: nga përdorimi ritual dhe simbolik deri te funksionet praktike të kohës, duke reflektuar një pjesë të rëndësishme të trashëgimisë etnike dhe kulturore. Rëndësia historike: Objekti tregon sesi trashëgimia shqiptare ka evoluar me kohën dhe përcjell vlera si guximi, mikpritja dhe pjesëmarrja në marrëdhënie ndërkombëtare. 7. Ethnologisches Museum – Berlin, Gjermani Objekti kryesor: Kostume dhe zbukurime artizanale nga Shqipëria e Veriut dhe Epiri Përshkrimi: Në këtë muze gjenden veshje tradicionale me përpunime të dorës, shpesh të zbukuruara me motive gjeometrike dhe simbole natyrore. Gjithashtu, koleksioni përfshin vegla artizanale, aksesorë dhe objekte që kanë një dimension të thellë ritualistik dhe shoqëror. Rëndësia historike: Objektet përfaqësojnë një trashëgimi të pasur, që tregon rëndësinë e kulturës popullore në ndërtimin e identitetit dhe ruajtjen e traditave në rajonin e Ballkanit. 8. Museo Nazionale Preistorico Etnografico “Luigi Pigorini” – Romë, Itali Objekti kryesor: Artefakte ilire dhe objekte rituale Përshkrimi: Ky muze ka në koleksion objekte të ndryshme prej periudhës parahistorike e antike, përfshirë vegla gjellezore, zbukurime prej qeramike, amfora të dekoruara dhe objekte rituale që pasqyrojnë besimet dhe traditat e lashta të tokave shqiptare. Rëndësia historike: Artefaktet ofrojnë një dritare në jetën, besimet dhe ritet e heronjve të kohës së lashtë, duke na lejuar të kuptojmë më mirë rrënjët historike të popullit shqiptar. 9. The Metropolitan Museum of Art – New York, SHBA Objekti kryesor: Objekte nga periudha osmane dhe më parë Përshkrimi: Këtu paraqiten armë, monedha, pllakëra dhe tekstile me origjinë nga territoret shqiptare të periudhës osmane. Objekti kryesor përfshin një plakë me shqiponjë dykrerëshe të gdhendur me mjeshtëri, si dhe një sërë objektesh të tjera që kombinojnë elemente të artit ushtarak dhe dekorativ me ngjyra të pasura. Rëndësia historike: Këto objekte janë dëshmi e kontakteve kulturore dhe ndikimeve ndërmjet Ballkanit dhe perandorive të mëdha, dhe reflektojnë një epokë historike ku trashëgimia shqiptare pati një rol kyç në formësimin e identiteteve rajonale. 10. Museum of Civilizations – Romë, Itali Objekti kryesor: Artefakte kulturore me ndikime Ballkanike Përshkrimi: Ky muze paraqet një koleksion të veçantë të objekteve nga rajonet historike shqiptare, përfshirë reliefa gurash me shqiponjë dykrerëshe, bizhuterinë prej ari dhe ari të mbushur me simbole mitologjike, terrakotë të punuara me kujdes dhe plakë bronzi me inskripte që rrëfejnë histori të lashta. Rëndësia historike: Objekti nxit reflektimin mbi rrjedhën e trashëgimisë kulturore, duke u fokusuar tek ndikimet e përbashkëta kulturore mes qytetërimeve antike dhe duke bashkuar elemente që vazhdojnë të frymëzojnë artistë dhe historiqarë bashkëkohorë. Këto përshkrime përfaqësojnë një vështrim të gjerë të objekteve të trashëgimisë shqiptare që ruhen në muzetë më të rëndësishme botërore. Secili objekt  është jo vetëm një fragment nga e kaluara, por një dëshmi e jetës, artit dhe vlerave të përjetshme që formojnë identitetin shqiptar. Përgatiti .Liliana Pere.

Një yll që ndriçon mbi flatrat e një fluture tragjike: Ermonela Jaho në “Madama Butterfly” të Puccinit Në verën e vitit 2024, skena prestigjioze e Théâtre de l'Archevêché në Aix-en-Provence u mbështoll me dritë të ndjesisë dhe fuqisë shpirtërore, falë interpretimit tronditës të sopranos shqiptare Ermonela Jaho, në operën e pavdekshme të Giacomo Puccinit – Madama Butterfly. Në një prodhim të ri të kuruar me përkushtim nga regjisorja gjermane Andrea Breth, dhe nën dirigjimin e mjeshtrit italian Daniele Rustioni, kjo histori dashurie, pritjeje dhe shkatërrimi emocional gjeti zërin e saj më të vërtetë në një grua që i jep jetë artit me shpirtin e saj – Ermonela Jaho. Nga Shqipëria në skenat më të mëdha të botës Ermonela Jaho, me një zë që nuk këndon vetëm nota, por rrëfen fate njerëzore, u ngjit në këtë rol ikonik në nderim të 100-vjetorit të ndarjes nga jeta të Puccinit. E lindur në Shqipëri, rritur me ëndrrën për të prekur zemrat përmes muzikës, Jaho ka dëshmuar se ndjeshmëria është forca më e madhe që një artist mund të ketë. Në rolin e Cio-Cio-San, geishës së re japoneze që beson verbërisht në dashurinë e një oficeri amerikan dhe që në fund përballet me realitetin e hidhur të braktisjes dhe humbjes, Ermonela nuk luan – ajo jeton. Çdo frymëmarrje e saj është lutje, çdo lëvizje është plagë që pulson, çdo notë është një shpirt që rrënohet dhe rilind. Kur zëri bëhet zemër, e zemra bëhet teatër Ermonela Jaho nuk është thjesht një soprano. Ajo është një rrëfim, një zë që e bën publikun të ndalë frymën. Në këtë prodhim të Madama Butterfly, ajo arrin të shndërrojë dhimbjen në poezi, heshtjen në muzikë dhe tragjedinë në art të gjallë. Publiku i Festivalit të Aix-en-Provence u përball me një heroinë tragjike që përçonte dashuri dhe nënshtrim me forcën e një hyjnie të plagosur, një flutur e brishtë që në vend të flatrave kishte shpresën dhe pritjen. Dhe kjo forcë nuk vinte nga Puccini – vinte nga shpirti i Ermonela Jahos. Një interpretim që mbetet në kujtesë, si një lutje e përjetshme Ky rikthim i Ermonelës në rolin e Cio-Cio-San pas suksesit të saj në Operan e Parisit në 2015, është më shumë se një triumf artistik – është një dëshmi e fuqisë së një zëri shqiptar që ngjitet në majat më të larta të operës botërore, duke mbartur me vete emocione që s’kanë nevojë për përkthim. Në çdo vend ku transmetohet kjo shfaqje, ajo nuk është thjesht një operë. Është një përvojë shpirtërore. Një flutur që digjet në zjarrin e një dashurie të pamundur, por që falë Ermonelës – mbetet e pavdekshme. --- "Zëri i saj është i tillë që nuk të lë të harrosh – sepse ajo nuk këndon, ajo ndien për ty." Ky është trashëgimia e Ermonela Jahos. Një zë që i përket gjithë botës, por që rrënjët i ka në një Shqipëri të vogël, që lindi një yll kaq të madh. ✨ Dhe ylli i saj ndriçon ende... mbi flatrat e një fluture. Giacomo Puccini: Madama Butterfly Festival d’Aix-en-Provence – Me sopranon shqiptare Ermonela Jaho Ky program nuk është i disponueshëm në vendin tone për shkak të të drejtave të transmetimit. Një nga operat më prekëse të Giacomo Puccinit rikthehet në skenë në një prodhim të ri mbresëlënës, të realizuar nga Andrea Breth dhe nën drejtimin muzikor të maestros italian Daniele Rustioni. Rolin e geishës tragjike Cio-Cio-San e sjell në mënyrë të jashtëzakonshme sopranoja shqiptare Ermonela Jaho, duke e interpretuar me një ndjeshmëri që rrallë shihet në skenën operistike botërore. Shfaqja u regjistrua në Théâtre de l'Archevêché në Aix-en-Provence në kuadër të 100-vjetorit të vdekjes së Puccinit (2024). Përmbajtja: Në Japoni, në fillim të shekullit të 20-të, një toger i Marinës Amerikane, Pinkerton, martohet me një geishë të re 15-vjeçare, Cio-Cio-San – e njohur si “Madama Butterfly”. Ai largohet dhe ajo, me besnikëri të verbër, e pret për tre vjet, ndërkohë që ka lindur edhe djalin e tyre. Kur ai më në fund kthehet, e vërteta që zbulohet është rrëqethëse dhe tronditëse... Një histori dashurie, tradhtie dhe sakrifice Një heroinë që përmes dhembshurisë dhe forcës arrin të prekë zemrat e publikut Muzika emocionale e Puccinit ngjitet në lartësi nën interpretimin e Ermonela Jahos Të dhëna teknike: Kompozitor: Giacomo Puccini Regjisor: Andrea Breth Drejtues muzikor: Daniele Rustioni Orkestrë & Kor: Opéra de Lyon Vendi: Francë Viti: 2024 ⏱ Kohëzgjatja: 140 minuta Në dispozicion deri më: 11/01/2027 Platforma: ARTE Concert 🎶 Pas suksesit të saj në Operan e Parisit në vitin 2015, Ermonela Jaho e rikthen me shkëlqim rolin e Cio-Cio-San, duke lënë gjurmë të thella në zemrat e artdashësve. Përgatiti: Liliana Pere

"Ajdin Asllan Leskoviku, promovuesi i parë në nivel ndërkombëtar i mjeshtrit Petro Luka Halkias (1934-2025) Ndarja nga jeta e mjeshtrit të gërnetës epirote Petro Luka Lalkias, na shtyri që të paraqesim një detaj shumë domethënës të marrëdhënieve shqiptaro-greke nisur nga jeta e mjeshtrit Petro. Në autobiografinë e tij, ndër të tjera ai thotë: … pas dasmës, në fillim të viteve ’50, u ktheva përsëri në Athinë. Nxora këngë të tjera dhe pati shume bujë. Pastaj mora një letër nga Amerika me ftesë të shkoja atje për të incizuar një long play. Dymbëdhjetë këngë, gjashtë nga njëra anë e gjashtë nga tjetra. Më ofronin biletat dhe 1000 dollarë – shumë para. Kështu shkova në Amerikë pak para vitit 1960 – pata kohë të takoj edhe Kennedyn! Lind pyetja, se kush e ftoi në Amerikë mjeshtrin e ri Petro, djalin e klarinetistit të madh Pericles “Klis” Halkias, nip i këngëtarit, lautarit dhe daullxhiut me dajre Lazaros Harisiades dhe vëllain e violinistit Achilleas Halkias, pra cila qe shtëpia diskografike që do të promovonte mjeshtrin dhe regjistrimet e tij? Familja e muziktarëve Halkias erdhi në Nju Jork rreth vitit 1960 ku babai dhe xhaxhai i tij u vendosën përgjithmonë aty, ndërsa Petroloukas dhe i vëllai Achilleas qëndruan për afro 20 vjet. Pikërisht në Amerikë ai dhe familja regjistruan muzikë pranë shtëpisë diskografike BALKAN MUSIC RECORDS e themeluar dhe e drejtuar nga muziktari dhe patrioti i madh shqiptar, Ajdin Asllan Leskoviku. Disku LP I prodhuar në vitet 1960, nga Balkan Record Company shënon edhe promovimin e parë ndërkombëtar të Petro Lukës si mjeshtër dhe të muzikës popullore epirote të interpretuar prej tij dhe familjes. Po cili qe Ajdin Asllan Leskoviku? Ai kishte lindur në Leskovik me 12 mars 1895 në familjen e madhe muzikore të Asllan Leskovikut, themeluesit të sazeve të Shqipërisë së Jugut dhe vëlla i Selim Leskovikut, mjeshtrit unik të sazeve të Leskovikut për të cilët kam botuar librin “Sazet e Selim, Hafize dhe Ajdin Leskovikut”-2017. Studimet i pati kryer në shkollën turke dhe greke të vendlindjes, pasi nuk kishte shkollë shqipe. Mësimet shqip dhe ndjenjat atdhetare, siç shprehet në shënimet e veta biografike, Ajdini i mori prej prindërve, të cilët i përcollën ndjenjat kombëtare dhe dashurinë për gjuhën shqipe. Ndërkohë që mësimet e gjuhës shqipe ai i mori prej patriotit Stefan K. Postenani. Pas Luftës Ballkanike, Ajdin Asllani dhe familja e tij u vendos në Stamboll të Turqisë. Prindërit, pasi u sistemuan në Stamboll, vendosën që ta shkollonin të birin. Dëshira e tij ishte muzika, prandaj prindërit e regjistruan në shkollën e muzikës, e cila i jepte përveç njohurive teorike edhe mundësi praktikimi. Djali kishte talent dhe prindërit e mbështetën. Më 1915 Ajdini, që tashmë ishte 20-vjeçar e la Turqinë dhe shkoi në Bukuresht të Rumanisë, ku emigracioni shqiptar ishte më i madh në numër, tepër i organizuar dhe vendimtar për formësimin e çështjes kombëtare së bashku me komunitetin shqiptar në Turqi dhe Egjipt. Ajdini edhe në Bukuresht vijoi studimet për muzikë. Në shënimet e veta ai shkruan se: ... në Bukuresht punoja në variete për të nxjerrë harxhet dhe për të plotësuar praktikën për të cilën kisha aq shumë nevojë. Në Bukuresht Ajdinit i dhanë kurajë dhe e ndihmuan shumë shqiptarët, por ai veçon ndihmën që i dhanë “Vëllazëria korçare”, Peço Korça dhe Themistokli Bozhani. Ajdini dëgjon se Banda Kombëtare që kishte krijuar "Vatra" në SHBA, së bashku me vullnetarët e stërvitur në Amerikë, po shkonin në Shqipëri. Mori rrugën dhe shkoi në Shqipëri dhe iu bashkëngjit bandës. Këtë moment, vetë Ajdini e përshkruan kështu: "... më 1920, kur banda 'Vatra' shkoi në Shqipëri bashkë me vullnetarët, me zjarrësinë që kisha për kombësinë t’onë dhe për vendlindjen time vajta në Shqipëri, ku pa humbur kohë mora pjesë në bandën 'Vatra', që në atë kohë u emrua Banda Presidenciale." Ajdin Asllani qëndroi në radhët e bandës "Vatra" deri në vitin 1926, moment kur merr rrugën e gjatë për t’u kthyer në Amerikë ku qëndroi për gjithë jetën. Aty kompozoi edhe himnin e federatës "Vatra" me poezi të Refo Caparit (1844–1944). Për më shumë se 25 vjet në Nju-Jork, pas hapjes së një kafe-restoranti, ai arriti që të krijonte dhe të aktivizonte sazet dhe kompaninë e vet tregtare me të cilën prodhonte dhe tregtonte pllaka muzikore në gjuhën shqipe dhe në gjuhët e tjera të Ballkanit. Kompaninë e tij e kishte pagëzuar me emrin “Balkan Phonograph Record Co”. Është e vërtetuar se ai ishte mjeshtër në shumë instrumente, si: Klarinetë, Oud, llautë, lauto, ishte njëkohësisht instruktor dhe pronar i pavarur. Me mjaft vlerë janë edhe transkriptimet që ai u ka bërë këngëve dhe valleve popullore, një pjesë të të cilave e popullarizoi përmes botimeve që bënte për publikun. Dikur, ai ka pasur edhe një dyqan të njohur, që tregtonte pllaka me muzikë ballkanike. Dyqani ishte në 42 Rivington në anën e ulët dhe me pas, përfundimisht u vendos në "27 street", mes avenusë së 7-të dhe të 8-të. Prodhimet e tij shënoheshin me iniciale dhe etiketat: “Mi-Re-Rekord Shqiptare” dhe “Balkan Phonograph Record Co”. Fatkeqësisht Ajdini nuk la pasardhës. Ai ishte një shuminterpretues që kishte lënë gjurmë në jetën muzikore të emigrantëve nga shumë vende të Ballkanit, ndër ta edhe të familjes muzikore Halkias, nga Janina, Greqi për të cilët publikoi një disk me 12 numura muzikore popullore në vitin 1960. Në fotot shoqëruese gjejmë Ajdin Asllan Leskovikun me Llautë së bashku me mjeshtrin Petro Lluka dhe familjarët e tij si dhe Asllan Leskovikun në materialet promovuese të Balkan Phonograph Records. ------------------- Ajdin Asllan Leskoviku, the First International Promoter of the Master Petro Luka Halkias (1934–2025) The passing of the Epirote clarinet master Petro Luka Halkias has prompted us to highlight a very meaningful detail of Albanian-Greek relations, as seen through the life of master Petro. In his autobiography, he writes, among other things: “…After my wedding, in the early 1950s, I returned once again to Athens. I released other songs, and there was a lot of buzz. Then I received a letter from America, inviting me to go there and record a long-play record. Twelve songs, six on each side. They offered me tickets and $1,000 – a lot of money. So I went to America just before 1960 – I even had time to meet Kennedy!” This raises the question: Who invited the young master Petro to America – the son of the great clarinetist Pericles “Klis” Halkias, grandson of the singer, lautar, and tambourine drummer Lazaros Harisiades, and brother of violinist Achilleas Halkias? In other words, which record label was ready to promote the master and his recordings? The Halkias musical family arrived in New York around 1960, where Petro’s father and uncle settled permanently, while Petroloukas and his brother Achilleas remained for nearly 20 years. It was in America that they and their family recorded music with BALKAN MUSIC RECORDS, a label founded and directed by the great Albanian musician and patriot Ajdin Asllan Leskoviku. The LP record produced in the 1960s by the Balkan Record Company marks Petro Luka’s first international promotion as a master musician and showcases the Epirote folk music interpreted by him and his family. But who was Ajdin Asllan Leskoviku? He was born in Leskovik on March 12, 1895, into the prominent musical family of Asllan Leskoviku, founder of southern Albania’s saze ensembles and brother of Selim Leskoviku, the unique master of Leskovik’s saze, about whom I published the book "The Saze of Selim, Hafize and Ajdin Leskoviku" (2017). He studied at the Turkish and Greek schools in his hometown, as there was no Albanian school. Albanian language and patriotic sentiments, he noted in his own biographical notes, were passed on to him by his parents, who instilled in him a love for the Albanian language. He also learned Albanian from the patriot Stefan K. Postenani. After the Balkan Wars, Ajdin and his family moved to Istanbul. Once settled there, his parents enrolled him in a music school, where he could gain both theoretical knowledge and practical experience – something he deeply desired due to his musical talent. In 1915, at the age of 20, Ajdin left Turkey and went to Bucharest, Romania, which had a large and highly organized Albanian emigrant community that played a crucial role in shaping the national cause alongside the Albanian communities in Turkey and Egypt. In Bucharest, he continued his music studies. In his notes, he wrote: “…In Bucharest I worked in a variety theater to cover my expenses and to complete the practical training I needed so badly.” Albanians in Bucharest gave him much support, especially the Vëllazëria Korçare (Brotherhood of Korça), Peço Korça, and Themistokli Bozhani. Ajdin heard that the National Band created by "Vatra" in the U.S., along with volunteers trained in America, was heading to Albania. He left for Albania and joined the band. He described that moment as follows: “…In 1920, when the ‘Vatra’ band went to Albania with the volunteers, with the burning desire I had for our nationality and my homeland, I went to Albania where I immediately joined the ‘Vatra’ band, which at that time was named the Presidential Band.” Ajdin Asllani remained in the "Vatra" band until 1926, after which he returned to America, where he remained for the rest of his life. There, he also composed the anthem of the "Vatra" Federation, using lyrics by Refo Çapari (1844–1944). For over 25 years in New York, after opening a café-restaurant, he succeeded in forming and activating saze ensembles and established his own music production company, through which he produced and sold records in Albanian and other Balkan languages. He named his company "Balkan Phonograph Record Co." He was a master of many instruments – clarinet, oud, llautë, lauto – and simultaneously worked as an instructor and independent producer. His transcriptions of folk songs and dances were also of great value, some of which he popularized through his published editions. At one point, he owned a well-known shop selling Balkan music records. The store was initially located at 42 Rivington Street in the Lower East Side and later moved permanently to 27th Street, between 7th and 8th Avenues. His products were marked with initials and labels such as: "Mi-Re-Rekord Shqiptare" and "Balkan Phonograph Record Co." Unfortunately, Ajdin left no descendants. He was a multi-instrumentalist who left a lasting mark on the musical life of emigrants from many Balkan countries – including the Halkias musical family from Ioannina, Greece – for whom he published a 12-track LP of folk music in 1960. The accompanying photos show Ajdin Asllan Leskoviku with a llautë, alongside master Petro Luka and his family, as well as Asllan Leskoviku featured in promotional materials for Balkan Phonograph Records. 🔗 Link to source and book on the Leskoviku saze https://www.vasiltole.com/?product=sazet-e-selimit-dhe-hafizese-dhe-ajdin-leskovikut-cd